Από την Ιστορία του Blues

Την Καλησπέρα μου σε όλους του φίλους και την ευχή μου για υγεία σε όλους μας.

Επειδή, δεν θα πάψω ποτέ να αναζητώ και να ψάχνω οτιδήποτε έχει σχέση με το μπλουζ, έλαχε να πέσω σε μια αληθινή ιστορία που με εντυπωσίασε.

Την είδα και την άκουσα εδώ:

(από το 44ο λεπτό και μετά).

Στο Newport Festival το 1965 που οργανώθηκε από τον Alan Lomax. Παρέλασαν πολλοί από αυτό το φεστιβάλ και μεταξύ αυτών πάρα πολλοί πατερ'άδες του country μπλουζ. Όταν τελείωσαν, ο Alan Lomax πήρε το μικρόφωνο και είπε: "Ακούσατε το αυθεντικό μπλουζ. Τώρα θα ακούσετε κάποια παιδάκια από το Σικάγο που με μια ντουζίνα ενισχυτές, θα προσπαθήσουν να παίξουν μπλουζ". Αναφερόταν στους Butterfield Blues Band με τον Mike Bloomfield στη κιθάρα.

Mόλις η μπάντα ξεκίνησε να παίξει, ο μάνατζερ της μπάντας που ήταν επίσης και ο μάνατζερ του Bob Dylan, o Albert Grossman, διαμαρτυρήθηκε στον Alan Lomax για την άθλια εισαγωγή του σχετικά με τη μπάντα (την ονόμασε chicken shit introduction). Δεν πήρε πολύ ώρα μέχρι αυτοί οι δύο κύριοι να πιαστούν στα χέρια και να αρχίσουν τα χοντρά μπουνίδια. Ανάμεσα στους θεατές ήταν και μία από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες, η Maria Muldaur (καταπληκτική ειδικά στην ερμηνεία του Me and My Chauffeur Blues της Memphis Minnie). Ούτε σε εκείνη άρεσαν οι Butterfield Blues Band (τότε). Για μένα (προσωπική άποψη), είναι από τις κορυφαίες μπλουζ μπάντες με μεγάλη ιστορία και προσφορά σ’ αυτό το μουσικό ιδίωμα.

H αντίδραση του λευκού ακροατηρίου ήταν μάλλον ανάμεικτη με την πλάστιγγα να κλείνει προς την μεριά της άποψης του Lomax. Επρόκειτο λοιπόν για μια γενιά λευκών με καλή εκπαίδευση που είχε ανακαλύψει τους αυθεντικούς  country bluesmen μέσα από τη δουλειά του Samuel (Sam) Charters και αισθανόταν εξαιρετικά άβολα με τους λευκούς να παίζουν μπλουζ και μάλιστα ηλεκτρικό μπλουζ. Το ντοκιμαντέρ αφήνει να εννοηθεί πως το τοπίο καθάρισε κάποια χρόνια μετά, με την καθιέρωση του B.B King ως κορυφαίου κιθαρίστα του ηλεκτρικού  μπλουζ που απευθυνόταν πλέον και στο λευκό ακροατήριο.

Από κοινωνιολογική άποψη, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τους λόγους που οι Αφροαμερικανοί εγκατέλειψαν το μπλουζ την εποχή που οι μορφωμένοι λευκοί νέοι/νέες το αναζήτησαν και το αγκάλιασαν. Όπως θα δείτε και στο ντοκιμαντέρ, ο Charlie Musselwhite καταγράφει τις αντιδράσεις των αφροαμερικανών στο όνομα του Muddy Waters. “Plantation Music” το ονομάζουν και δεν θέλουν  να έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό.

Για όσους δεν γνωρίζουν (δεν είναι όλος ο κόσμος "άρρωστος" σαν και μένα)..................

ΥΓ1: Ο Alan Lomax είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “The Land Where The Blues Began”. Μαζί με τον πατέρα του τον John Lomax, έκαναν από τα πρώτα τεκμηριωμένα field recordings μέσα στις φυτείες του Αμερικάνικου Νότου επιχειρώντας, για λογαριασμό της Library Of Congress, να καταγράψουν τους αφροαμερικανούς songsters/bluesmen.

ΥΓ2: Εκτός από τον Samuel Charters, το μπλουζ οφείλει την «επάνοδό» σε Βρετανικές μπάντες όπως οι Rolling Stones. Δείτε το ντοκιμαντέρ όπου για παράδειγμα, οι Stones για μια τους εμφάνιση, απαιτούν τη συμμετοχή του Howlin’ Wolf που μέχρι τότε είχε ξεχαστεί.

τρελλαίνομαι για τέτοιες ιστορίες.

τώρα δεν μπορώ να ακούσω, λόγω εργασίας, αλλά ανυπομονώ να το ακούσω το βραδάκι.

Θενκς  :D