Ποια δεκαετία θα ήθελες να επαναληφθεί;

Τα 70s λογω ολων αυτων που προαναφερθηκαν για τη rock.

Θα θελα να μπορουσα να ξαναζησω τα 80s τοτε που πηγαινα δημοτικο...... :)

Είσαι δυνατός, μα ξεχνάς την Βίνα Ασίκη. Εγώ ποτέ.

 

Βινα Ασίκη...teenage fap queen  :P ;D  ;D ;D

60s φυσικα και να ειμαι νεος και ΠΛΟΥΣΙΟΣ και στο ΛΟΝΔΙΝΟ.

 

α....για μουσικη μιλατε τοση ωρα...? ;D

 

ΑΥΤΗ η δεκαετια ειναι η καλυτερη μια και ακουμε και ολες τις προηγουμενες μαζεμενες σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κυκλοφορει.... ;)

Ακριβώς αυτό είναι το θέμα... για να έχει αξία η ερώτηση, πρέπει να διευκρινιστεί πως κάποιος θα έδινε πχ. ένα εισιτήριο στο χρόνο που θα επέτρεπε σε κάποιον να ζήσει μια από αυτές τις δεκαετίες από κοντά στο σημείο που ήθελε, αλλά mutually exclusive, δηλαδή μόνο μια από αυτές και όχι πχ. αν διάλεγε τα 50s να ζούσε κατόπιν και όλες τις υπόλοιπες.

Διευκρινίζεται επίσης πως έχει πολύ μεγαλύτερη αξία κάποιος να ζει από κοντά ο ίδιος (και όχι πχ. τώρα από το σπίτι του) την γέννηση ή την έκρηξη ενός μουσικού κύματος, όπως πχ. του πανκ στα late 70s στο Λονδίνο ή πιο πριν στην αμερικάνικη Ramones-Stooges era, του φολκ και της "μόλυνσής" του με τον ηλεκτρισμό από τον Ντύλαν στο φεστιβάλ του Νιούπορτ το '65, της τεράστιας επιρροής του Χέντριξ, του βρετανικού μπλουζ στην swinging 60s λονδρέζικη εποχή του Blow Up κλπ.

Προσωπικά, μιας και έχω ήδη δει ας πούμε σχετικά καλά τα δρώμενα από περίπου '87 και έπειτα (αλλά και χωρίς να είχε γίνει αυτό), θα προτιμούσα να ζήσω από κοντά τα 60s που ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου δεκαετία από πλευράς κοινωνικής, μουσικής και κινηματογραφικής (αυτή μαζί και με τα 50s), βρισκόμενος ή κάπου στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης - την τεράστιας σημασίας πολιτιστική "καρδιά" της Αμερικής της εποχής εκείνης - ή στο Λονδίνο.

Ψήφισα 80's γιατί τότε άνθιζαν τα μουσικά είδη που ακούω, heavy metal, hair metal, hard rock, progressive metal (Dream Theater δηλαδή  ;D). Θα ήθελα να ζήσω αυτή την εποχή σαν έφηβος ή εικοσάρης και όχι σαν βρέφος που ήμουν τότε.  :P ;D

Θα ήθελα να ήμουν στο Λονδίνο, τότε που γέμιζε με γκραφίτι "Clapton is God". Κοντά στο 65 ήταν και να παρακολουθήσω όλη αυτή τη σκηνή μέχρι το '75.

Το '80. Τοτε που ημουν πανεμορφος και ινδαλμα της νεολαίας.

O 18os αιώνας.

Τότε που ως Μαρκήσιος στην Κεντρική Ευρώπη, διήξα βίον απολύτως έκλυτο στα παλάτια μου.

Πέρα από τα απαραίτητα  ;) ;) είχα και κουλτούρα με το φτυάρι (ήμανε και μορφωμένος, μα στη καρδιά αλάνι) και όταν ήθελα γούστα μουσικά, φώναζα τα παλικάρια με τα κλειδοκύμβαλα και τσι βιόλες (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν σπιλώνουμε) και το καίγαμε (ενίοτε κυριολεκτικά) για μέρες ολόκληρες.

Δόουζ γουέαρ δε νταίηζ μάι φρεντ.....

Το μόνο που έλειπε ήταν ένας σοβαρός οδοντίατρος...