Αν και έχουν ειπωθεί τα πάντα ήδη, στο παρελθόν εχω γράψει ένα αρθράκι σχετικό που λέει διεξοδικά τις ράτσες των παραγωγών.
Κάποιοι παραγωγοί π.χ. Hugh Padgham μπορεί να επιβάλλουν το ύφος τους τόσο που η μπάντα να γίνει αγνώριστη, όπως έγινε στο Owner of a lonely heart των Yes και κάποιοι όπως ο Daniel Lanois στους U2 να βγάζει όσο καλύτερα γίνεται τον ήχο της μπάντας. Και είναι φυσικά και οι πΡΟαγωγοί που κάνουν διεκπεραίωση και συνήθως η μουσική επιρροή τους είναι ελάχιστη. Κάποιοι φτασμένοι στον ελληνικό χώρο αναλαμβάνουν προσωπικά πλέον κάποια μεγάλα ονόματα και εκεί ξεκινά μια διαφορετική διαδικασία αφού ο καλλιτέχνης (ή ο παραγωγός) συνήθως έχει και δικό του label, όπου συμπεριλαμβάνει και την έξτρα προώθηση αλλά και τη συνολικότερη εκπροσώπηση του “προϊόντος”.
Προσωπικά έχω κάνει παραγωγή σε 3-4 νέα ταλέντα στο παρελθόν, όπου οι υπηρεσίες μου αφορούσαν, budget, επιλογή στούντιο, τελική μείξη, ηχητικό και μουσικό μασάζ για να πετύχουμε σαν αποτέλεσμα αυτό που είχα καταλάβει πως είναι στο μυαλό των παιδιών.
Προσπάθησα να μην επιβάλλω δικά μου μουσικά κολλήματα αντιθέτως να χρησιμοποιήσω τις ηχοληπτικές, μουσικές και audiophile γνώσεις μου ώστε να αποδοθεί το ύφος πάνω στο genre (ιδίωμα) της μπάντας, ταυτόχρονα αποφεύγοντας τις όποιες ακούσιες επιδράσεις του εκάστοτε ηχολήπτη, που ναι μεν μπορεί να ήταν καλές αλλά ανάρμοστες στο ύφος μιας και δεν έβλεπε το δάσος, όπως ο παραγωγός που έχει τη γενική επίβλεψη του project, αλλά το δέντρο.
Ο παραγωγός στη χώρα μας είναι ίσως πολυτέλεια αλλά αν πέσεις σε κάποιον που καταλαβαίνεστε, τότε το αποτέλεσμα μιας δουλειάς μπορεί να είναι η καλύτερη σου εκδοχή.