Απολογισμός 2016

Πριν μερικές μέρες είχα γενέθλια. 59.

Απο τη μια ο πανικός (λιγοστεύουν τα ψωμιά μου) απο την άλλη η σκέψη: θα 'θελα να είμαι τωρα 20; Πέρασε ο καιρός χωρίς να το καταλάβω. Εκανα πολλά που ήθελα κι άλλα τόσα που απλά γίναν απο μόνα τους. Το θέμα είναι πως έζησα σε μια πρωτόγνωρη ειρηνική περίοδο. Μια περίοδο που έγιναν πολλά θετικά στην ανθρωπότητα γι αυτόν τον λόγο.

Να μην τα απαριθμώ.

Πρώτα απ όλα όμως η πληροφόρηση. Απο το ράδιο, την τηλεόραση μέχρι το internet.

Είναι η πρώτη φορά στην ανθρωπότητα που δημιουργήθηκαν διάσημα πρόσωπα σε τέτοιο βαθμό. Μεσ' τις ιδιοφυΐες και οι μαϊντανοί.

 

Ηθοποιοί, αθλητές, επιστήμονες, μουσικοί.

Μουσικοί που δημιούργησαν αυτή την περίοδο το ροκ, την jazz την soul και όλα τα γνωστά ποπ ιδιώματα, που ακούγαμε στο ράδιο κι αγοράζαμε τους δίσκους τους. Πρωτάκουστα πράγματα.

 

Ερχεται το πλήρωμα του χρόνου όμως αναπόφευκτα κι αρχίζουν να την κάνουν ένας-ένας με αυξανόμενο ρυθμό. Δεν φταίει το γκαντέμικο το έτος. Κι όσο πάει θα φεύγουν περισσότεροι απο την γενιά των διασήμων. Μάζι κι εμείς οι άσημοι εννοείται αλλά ποιός θα το μάθει ή θέλει να το ξέρει.

 

Μέχρι και το BBC έκανε ένα σχετικό θέμα για την αύξηση των obituaries (επικήδειοι).  Επεσε δουλειά λέει και πρέπει να έχουν έτοιμα βιογραφικά διασήμων because you never know...

 

Αριθμός επικήδειων ανα έτος.

 

Μόνο απο μουσικούς η λίστα των απωλειών είναι μεγάλη:

 

Pierre Boulez, Maurice White, Leonard Cohen, Keith Emerson, Glenn Frey, Dale Griffin, Merle Haggard, Paul Kantner, Greg Lake, Sir Neville Marriner, Scotty Moore, Rick Parfitt, Billy Paul, Leon Russell, Frank Sinatra Jr, Rod Temperton, Pete Burns, David Bowie, Sir George Martin, Prince, George Michael, κ.α.

 

Να μην μιλήσουμε για αθλητές, ηθοποιούς σαν τον Muhammad Ali, Johan Cruyff, Alan Rickman, Michael Cimino, κλπ.

 

Είτε το θέλουμε είτε όχι η γενιά των διασήμων μπροστάρηδων, φεύγει σιγά-σιγά. Κι εγώ μαζί τους. Και σίγουρα έζησα στην καλύτερη περίοδο. Εζησα το ροκ να γεννιέται. Τα θρυλικά 70'ς με τους Mountain τους Yes και τα live στο Fillmore East και το Woodstock. Τον Stevie Wonder να γράφει το Songs in the key of life. Τον πειραματισμό με τα ψηφιακά στα 80'ς και το Fusion αλλά και την επιστροφή στον καλογραμμένο ήχο των 90'ς.

Και μετά ήρθαν οι διασκευές.

 

Πραγματικά είναι άσχημο να βλέπεις τα ινδάλματα σου να φεύγουν. Τι μένει; Σίγουρα κάποιοι θα τους αναπληρώσουν. Με νέες ιδέες, νέα παιξίματα. Το εύχομαι και το ελπίζω για την γενιά του γιού μου.

Οι μουσικές επαναστάσεις όμως τότε έγιναν.

Μακάρι. Η ιστορία θα δείξει.

Συντάσσομαι με yameth.

Ο,τι με αφορά σε τέχνες και θεάματα εξαντλήθηκε στα 90's. Θα πηγαινα ακόμη πιο πίσω, αλλά θα αφήνα απ έξω τις χρυσές στιγμές του modeling τη δεκαετία του 1990 και αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.

Συντάσσομαι με yameth.

Ο,τι με αφορά σε τέχνες και θεάματα εξαντλήθηκε στα 90's. Θα πηγαινα ακόμη πιο πίσω, αλλά θα αφήνα απ έξω τις χρυσές στιγμές του modeling τη δεκαετία του 1990 και αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.

 

Ντάξει, το modeling ήταν σε εμβρυική κατάσταση στα 90's...Τώρα είναι που έχει ξεφύγει το πράμα...Fractal κλπ... ;D

Ντάξει, το modeling ήταν σε εμβρυική κατάσταση στα 90's...Τώρα είναι που έχει ξεφύγει το πράμα...Fractal κλπ... ;D

Γούστα είναι αυτά αλλά ειδικά στον χώρο της μόδος αι γυναίκαι πότε δεν ή το πιο άσχημες  (συνολικά ) από το παρόν.