dgilmour

Οι custom shop σειρές ενισχυτών της Fender είναι κατά γενική ομολογία ποιοτικοί, αλλά σίγουρα overpriced. Υπάρχουν δεκάδες μπουτικάδες που φτιάχνουν είτε 100% κλώνους tweed deluxe, είτε παρεμφερή κυκλώματα. Μερικοί που μου έρχονται έτσι πρόχειρα : http://www.tungstenamp.com/ http://www.littledawgamps.com/ https://sligoamps.com/ http://www.tweeddeluxe.com/ http://www.louiselectricamps.com/ https://www.frenzeltubeamps.com/ Παλιά είχα έναν boutique tweed deluxe και ειλικρινά θεωρώ ότι δεν αξίζει να δώσει κανείς τόoooσα λεφτά (o Tremolux έχει 2139 στο Thomann) για ένα τόσο απλό κύκλωμα. Αν μάλιστα δε σε ενδιαφέρει να είναι combo μπορείς να αγοράσεις ένα fully working chassis πχ από lil'dawg amps (με ποιοτικά parts και μετασχηματιστές) για <1000 ευρώ. Επειδή στο μέλλον σκοπεύω να ξαναποκτήσω έναν, εγώ θα πάω σε κάποια τέτοιου είδους λύση.

Ο πειραματισμός με λυχνίες όσο ελκυστικός και αν είναι αποτελεί δύσκολο σπορ. Προφανώς και οι stock λυχνίες της πλειοψηφίας των ενισχυτών (πέρα από συγκεκριμένες boutique καταστάσεις) επιδέχονται μεγάλης βελτίωσης, αλλά αν μπει κανείς στο παιχνίδι με NOS / "holy grail" κτλ απαιτείται χρήμα, ψάξιμο και... γερό στομάχι (για τις περιπτώσεις που η πανάκριβη NOS μπορεί να βγει ψόφια, μικροφωνική κτλ). Κατά την ταπεινή μου άποψη, η πιο άμεση και "δραστική" επέμβαση που μπορεί να κάνει κάποιος στον ενισχυτή του είναι η αλλαγή μεγαφώνου.

Έχω παραγγείλει το άλμπουμ αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Υπάρχουν όμως αρκετά βιντεάκια στο Youtube με τα νέα κομμάτια (ακόμα και από πρόσφατες live εμφανίσεις). Πέραν των δύο άλμπουμ κυκλοφόρησε πρόσφατα και την "αυτοβιογραφία" του Waging heavy peace. Τα τελευταία δύο χρόνια τσεκάρω συχνά το site του ελπίζοντας σε ένα ευρωπαϊκό tour...

Ο Βασίλης είναι όντως πολύ καλός επαγγελματίας, γνώστης της λάμπας και καλό παιδί.

Είμαι αρκετά σίγουρος ότι περίπου εκεί ήταν η τιμή της, γιατί τότε σκεφτόμουν να αγοράσω την αντίστοιχη με τους p90 : http://www.gibson.com/jp-jp/Divisions/Gibson%20USA/Guitar%20of%20the%20Week/LP_Classic_Custom-Week_28/ Σε κάθε περίπτωση, αν είσαι αποφασισμένος να διαθέσεις αυτό το ποσό για μια κιθάρα που σκοπεύεις να κρατήσεις για χρόνια, κοίτα για κάποιο καλύτερο όργανο. Αν θες LP custom μπορείς ΑΝΕΤΑ να βρεις μια μεταχειρισμένη με αυτό το budget. Καλή επιτυχία στην επιλογή σου.

Τη συγκεκριμένη κιθάρα την είχε πάρει το μάτι μου στο Thomann όταν είχε κυκλοφορήσει (δεν θυμάμαι αν ήταν το 2007 που λες, νομίζω πάντως ότι ήταν πιο μετά). Τότε η τιμή της ήταν γύρω στα 1600 ευρώ! Τα επόμενα χρόνια όπου την είδα online η τιμή της ήταν όντως πολύ υψηλότερη για κάποιον (ανεξήγητο σε εμένα) λόγο. Σε κάθε περίπτωση, 2800 ευρώ για LP Classic είναι πάαααααρα πολλά λεφτά. Στη θέση σου θα έψαχνα τα αντίστοιχα features που πιθανώς σου αρέσουν στη συγκεκριμένη κιθάρα σε κάποιο custom shop μοντέλο, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα είναι καλύτερο όργανο.

Κατ'αρχάς, αναφορικά με τη συγκεκριμένη εκτέλεση που αποτελεί και το θέμα του thread, δεν τη θεωρώ τίποτα το ιδιαίτερο αλλά συνολικά η συνεργασία των δύο (και ο δίσκος) ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Επειδή βέβαια το θέμα θα οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στην άποψη του καθενός μας για τον Νταλάρα, είπα να ποστάρω και εγώ. Τον θεωρώ με χαοτική διαφορά τον καλύτερο έλληνα τραγουδιστή στο είδος του, bar none. Εξαιρετικά "κουρδισμένος", με ευρύτατη τραγουδιστική γκάμα και καλός μουσικός. Κατά την άποψή μου ακριβώς αυτό απαντάει και στο ρητορικό ερώτημα που διατυπώθηκε νωρίτερα ("πώς στο διαόλο τόσοι μεγάλοι συνθέτες συνεργάστηκαν μαζί του και τον εκτιμούν?"). Όσον αφορά τώρα τον άνθρωπο / την πορεία / τη στάση ζωής ... συμφωνώ 100% με τον Τζιμάκο. Γενικά πάντως, έχω μάθει αυτά τα δύο να μπορώ να τα διαχωρίζω. Άλλο το πόσο καλός καλλιτέχνης είναι κάποιος και εντελώς άλλο το ποιες είναι οι απόψεις του και η στάση ζωής του. Εδώ ρε παιδιά ολόκληρος Dylan έχει υποκλιθεί μπροστά στον Πάπα και έχει δανείσει εμβλυματικά τραγούδια του σε διαφημίσεις εσωρούχων (και τραπεζών αν δεν με απατά η μνήμη μου)... Ο μεγαλύτερος κατά τη γνώμη μου ηθοποιός ever (ο Μάρλον Μπράντο) ήταν στην πραγματικότητα μια σούπερ προβληματική προσωπικότητα. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Βέβαια αυτοί οι λίγοι που κατάφεραν να συνδυάσουν και τα δύο, όπως για παράδειγμα ο Neil Young κατά την ταπεινή μου άποψη, έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πάρα πολλοί. Υ.Γ : Ο "ακατανόμαστος" με strat :o. Τί άλλο θα δούμε σε αυτή τη χώρα...

Σεμνή παρουσία και πραγματικός καλλιτέχνης. Καλό ταξίδι...

Για τα δικά μου γούστα telecaster = Roy Buchanan. Έχω δει και εγώ 3-4 documentary αλλά για όσους είναι πραγματικά fan του συνιστώ και τη βιογραφία του "American Axe". Μέσα στους 4-5 μεγαλύτερους κιθαρίστες κατά τη γνώμη μου και με χαοτική διαφορά από οποιονδήποτε άλλο όσον αφορά το τί ήχους μπορούσε να βγάλει από τα χέρια του μόνο με μια telecaster και έναν vibrolux. Δύο χαρακτηριστικά δείγματα (από τα πολλά που θα μπορούσε να ποστάρει κανείς) :

Καλόπαιχτη και από εμένα. Εύχομαι να καλύψει ακριβώς αυτό που έψαχνες. Είσαι σε "magor rig changes" τελευταία μου φαίνεται! Η PRS αντικατέστησε τη Deluxe?

Να σου ευχηθώ και εγώ καλόπαιχτος!

Για εμένα telecaster = Roy Buchanan

Marathon και Genius ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Θα κοιτάξω να το ψάξω και εγώ το θέμα (δεν έχω προσωπική εμπειρία από partcaster). Υ.Γ. "Fire walk with me" ! Χε,χε...

Θα μπορούσε κάποιος που έχει εμπειρία με partcaster (ή τουλάχιστον το έχει ψάξει πολύ) να μας διαφωτίσει σχετικά με την ποιότητα των ξύλων που προσφέρουν οι προαναφερθέντες προμηθευτές? Αν πούμε πολύ-πολύ γενικά ότι μια κατηγοριοποίηση στις Fender είναι : Custom shop > vintage reissues > american standard > MIJ > MIM τα ξύλα που προσφέρουν οι partcaster-άδες πού θα τα τοποθετούσατε από πλευράς ποιότητα στην παραπάνω σειρά?

Sorry, δεν το έχω πια γιατί δεν ήταν του γούστου μου.