Το θέμα για μένα είναι επίκαιρο καθώς χρειάστηκε να μετακομίσω σε μικρό σπίτι, όπου δεν χωρούσαν απο τη μια όλα μου τα υπάρχοντα αλλα και γιατί μεγάλωνε και το ποσό που θα χρεωνόμουν για τη μεταφορά.
Και ετέθησαν κάποια θέματα.
Τι θα κάνω τα βινύλια... τα CD και τα βιβλία που είναι τα βαρύτερα και ίσως λιγότερο χρησιμοποιούμενα αντικείμενα μου. Αμ... το παλιό μου σύστημα hi-fi που ήταν μια μελετημένη συλλογή κομματιών;
Όσο υλικά και αν φαίνονται σε κάποιους, αυτά είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής και της παιδείας μου.
Οπότε αν ήθελα να θυμάμαι κάτι όσο ζω, σίγουρα μου είναι χρήσιμα, γιατί είμαι εγώ. Αν μπω στη διαδικασία να τα αναζητήσω. Ίσως τώρα που νομίζω πως εχω περισσότερο χρόνο. Για το μετά, δεν με αφορά.
Οι κιθάρες, ενισχυτές και το home studio είναι κάποιας σεβαστής αξίας. Ο γιός μου δεν ακολούθησε και δεν γνωρίζει την αξία τους. Μπορεί όμως να τα γκουγκλάρει. Ελπίζω.
Το φιλοσοφικό θέμα που προκύπτει όσο μαζεύονται τα χρόνια στη πλάτη, δεν είναι τι θα γίνει με τα υλικά.
Τι θα γίνει με τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία που παίρνουμε μαζί. Επαγγελματική και μη.
Πόσα χρόνια παλεύαμε να παίξουμε σωστά το Smoke on the water...
Τι ποσοστό μένει πίσω στα παιδιά μας. Για να προχωρήσουν παραπέρα πατώντας πάνω τους.
Άσχετα τι είναι σωστό ή λάθος απο αυτά, είναι μια καλή αρχή.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται πως είναι ένα μικρό ποσοστό που μεταδίδεται.
Ισως για καλό ή κακό, δεν ξέρω.
Νομίζω πως η ζωή είναι ένα mandala απο άμμο που με μεγάλη υπομονή και τέχνη δημιουργούν οι βουδιστές μοναχοί, για εβδομάδες και μετά... το σβήνουν.