Προς το περιεχόμενο

X-minor

Μέλος
  • Αναρτήσεις

    3.023
  • Μέλος από

  • Τελευταία επίσκεψη

Bio

Πρόσφατοι επισκέπτες προφιλ

Η εμφάνιση επισκεπτών είναι απενεργοποιημένη ή δεν έχετε πρόσβαση σε αυτή.

Συμμετοχή X-minor

Noizholic

Noizholic (4/4)

  • Αξιόλογες συμμετοχές Rare

Badges

7

Φήμη

  1. X-minor

    Επιλογή budget μπάσου

    Ημ/νία: 20:33 - 15/03/10 Εισαγωγή: Μερικά tips όσον αφορά την επιλογή μπάσου, με μερικούς "κανόνες" που πάνε πέρα από το "budget". Λοιπόοον, επειδή συνέχεια ξεπετάγονται θέματα που έχουν να κάνουν με την επιλογή ενός budget μπάσσου, είτε αυτό είναι για αρχάριο είτε όχι, αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα που πιστεύω μπορούν να θεωρηθούν "σταθερές" και να βοηθήσουν τον φτωχό πλην τίμιο μπασσίστα! Ας αρχίσω με μια βασική αξία που μάλλον πολλοί πλέον αγνοούν. Πλέον, τα φθηνά μπάσσα μόνο "φθηνά μπάσσα" δεν είναι. Αντιθέτως με (αρκετά) παλιότερα, όποτε δεν υπήρχαν τόσες επιλογές και πόσο μάλλον σε χαμηλό budget, σήμερα τα φθηνότερα μπάσσα είναι κλάσεις ανώτερα από τα παλιότερα ξαδερφάκια τους και πραγματικά τα περισσότερα αξίζουν, είτε ως modification platforms για πιο "εξελιγμένους" μπασσίστες, είτε ως κανονικότατα gigging basses, πάντα με ένα σωστό σετάρισμα. Δεν θα προχωρήσω σε εκτενή ανάλυση κάθε μάρκας γιατί ίσως θεωρηθεί διαφήμιση, αλλά στο τέλος θα παραθέσω τις πλέον γνωστές μάρκες και μοντέλα που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν αγοράζει με χαμηλό budget. Πρώτα όμως, θα αναφέρω μερικά πράγματα που βοηθούν ένα φθηνό μπάσσο να ακουστεί "ακριβότερο". Και το πρώτο και βασικότερο είναι το setup, το οποίο βέβαια λειτουργεί και σε συνάρτηση με το πόσο καλό είναι πραγματικά το μπάσσο. Ανάμεσα σε όλα τα φθηνότερα μπάσσα υπάρχουν όντως μερικά που πραγματικά δεν σετάρονται με τίποτα σωστά. Πάντα θα "χάνουν" στο intonation, θα έχουν απαράδεκτα πολλά dead spots (δηλαδή σημεία/νότες στην ταστιέρα όπου οι σχετικές νότες ακούγονται "κούφιες", χωρίς τη δύναμη που χαρακτηρίζει τις υπόλοιπες), ασταθείς γέφυρες, κακά κομμένα nuts, τερματισμένα/σκληρά/δύσκολα truss rods κλπ. Όλα τα παραπάνω είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κοιτάμε πρωτίστως όταν δοκιμάζουμε ένα νέο μπάσσο, και αυτό ισχύει γενικώς, ασχέτως τιμής. Μπάσσα με παραπάνω από ένα από τα παραπάνω "ελαττώματα" καλό είναι να τ'αποφεύγουμε αν δεν θέλουμε να δώσουμε κάποια παραπάνω χρήματα για να το "στρώσουμε". Και τώρα στην ουσία. Αν δούμε ότι το μπάσσο σετάρεται σωστά, έχει σωστό intonation, δεν ξεκουρδίζει κλπ., όλα τα προαναφερθέντα ελαττώματα μπορούν να φτιαχτούν άνετα. Εδώ ισχύει και η αναφορά μου σε κάποια μπάσσα ως mod platforms. Μπορούμε π.χ. ένα squier affinity να του αλλάξουμε τα φώτα και να ακουστεί ΠΟΛΥ καλύτερο, αλλά φυσικά αυτό μεταφράζεται σε ένα ποσό χρημάτων που πιθανώς θα ξεπεράσει την αξία του μπάσσου, οπότε είναι θέμα του καθενός αν θα περιμένει να πάρει ένα καλύτερο μπάσσο εξ'αρχής ή θα μοντάρει ένα φθηνότερο. Ως μια μικρή σημείωση, να επισημάνω πως πολλοί πάνε και αλλάζουν τα πάντα σε ένα φθηνό μπάσσο απλά επειδή το μπάσσο είναι φθηνό. Δεν σημαίνει πάντα ότι το μπάσσο είναι "κακό", και δεν σημαίνει πάντα πως μια αλλαγή π.χ. γέφυρας ή μαγνητών θα το κάνει καλύτερο για ΕΣΑΣ! Γνώμη μου είναι πριν αλλάξετε κάτι να έχετε σιγουρευτεί πως αυτό είναι που δεν σας αρέσει στο μπάσσο, και πρωτίστως να το παίξεται [σωστά σεταρισμένο] για κάποιο καιρό πριν προβείτε σε οποιαδήποτε μετατροπή, και φυσικά να είστε σίγουροι ότι η μετατροπή που θα κάνετε είναι αυτή που θέλετε, κι όχι αυτή που διαβάσατε πως είναι η καλύτερα στα διάφορα fora ή άρθρα στο internet. Τώρα, όσον αφορά το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας, και το κατά πόσον αυτό επηρρεάζει την επιλογή μπάσσου. Εκτός αν μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα άταστο vs ενταστου (sic) μπάσσου, όπου δεν είναι εντελώς υποκειμενικό το θέμα, όλα τα υπόλοιπα μπάσσα πιστεύω μπορούν να ανταπεξέλθουν μια χαρά, από λαικά έως και metal. Κι αυτό γιατί, όπως και στα μικρά ξαδερφάκια του, τις κιθάρες, στο μπάσσο μετράει περισσότερο στο τέλος ο ενισχυτής, και όχι τόσο το μπάσσο καθ'αυτό, οι μαγνήτες του, τα ξύλα του κλπ. Φυσικά υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφορές στα μπάσσα, και η βασικότερη kate me στην επιλογή ενός καινούριου μπάσσου - όσον αφορά τον ήχο του - είναι οι μαγνήτες του. Όπως και στις κιθάρες, υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα μαγνητών του ίδιου τύπου, υπάρχουν active και passive, μονοί (single coils) και διπλοί (humbuckers) και όοολα αυτά τα ωραία. Θα εστιάσω όμως στις βασικές διαφορές τους. Μονοί: Όπως και στην κιθάρα, οι μονοί μαγνήτες τείνουν να έχουν (συνήθως) χαμηλότερο output και έναν "καθαρότερο" ήχο, όμως αρκετές φορές στα φθηνότερα μπάσσα αυτό σημαίνει πως θα υπάρχει και το γνωστό 60 cycle hum - κοινώς, θόρυβος ή αλλιώς BZZZZZZZ! Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι τραγικό, μια και λύνεται σχετικά εύκολα, είτε με shielding (με χαλκοταινία συνήθως), καλύτερες κολλήσεις, καλύτερα pots κλπ. Οι single coils βγαίνουν σε τρία διαφορετικά "είδη". Είναι ο παλιότερου τύπου precision sc, ο οποίος είναι σαν sc κιθάρας (ίσιος με τέσσερα pole pieces), o jazz (όπου όπως λέει και το όνομά του υπάρχει στα fender jazz basses) όπου μοιάζει κάπως με τον 50's precision sc όσον αφορά το "ίσιο" της υπόθεσης αλλά είναι κάπως πιο "γεμάτος" σε ήχο και συνήθως λίγο περισσότερο πρίμος, και τέλος ο split coil sc, ο οποίος είναι ο κλασσικός precision μαγνήτης, fat και full, και ιδανικός (πάντα kate me) για πένα! Παραθέτω και φωτογραφίες για τον κάθε μαγνήτη. 50's precision single coil http://www.squierguitars.co.kr/goods/0303080502/0303080502_xl.jpg jazz http://www.rocknrollvintage.com/prodimages/1963 fender jazz bass lake pacid blue jazzbass.jpg split coil http://www.bassexchange.com/catalog/images/Fender P bass.jpg Να σημειώσω εδώ πως υπάρχουν και μπάσσα με τον P/J συνδυασμό, δηλαδή με έναν jazz στη bridge θέση και έναν split coil στη neck. Ιδού. http://www.livelightsmusic.de/bilder/guitars/fender/Fender_Precision_Bass_Delux.jpg Όλοι οι παραπάνω μαγνήτες βγαίνουν και σε active. Humbuckers: Οι humbuckers βγαίνουν σε διάφορα "σχήματα", output levels και τύπους, αλλά όλοι έχουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Είναι πιο "γεμάτοι" από τους single coils (όχι πάντα), είναι hum cancelling (δηλαδή δεν έχει ΒΖΖΖΖΖ) και έχουν μεγαλύτερη έξοδο από τους single coil. Οι humbuckers βγαίνουν και σε active. Οι γνωστότερες ίσως εκδόσεις τους είναι οι κλασσικοί διπλοί της musicman που κοσμούν τα περισσότερα μπάσσα τους (βλ. stingray για ηχητικό δείγμα), οι MFD της G&L, οι EMG κλπ. Οπτικά τους καταλαβαίνουμε εύκολα επειδή απλά είναι και μεγαλύτεροι σε μέγεθος! Λοιποί μαγνήτες: Υπάρχουν και διάφοροι άλλοι μαγνήτες, καθώς και πιεζοηλεκτρικά συστήματα, αλλά θα αναφέρω τους δύο γνωστότερους τύπους. Τους mudbuckers, οι οποίοι είναι ένας μεγάαααλος μαγνήτης που βρίσκεται συνήθως στη neck θέση και είναι σκέτη λάσπη!!! Έχει παρα πολλά μπάσσα και μεσσαία. Τους βρίσκουμε συνήθως στη neck θέση των SG μπάσσων, όπως και στη neck του attitude (sheehan). Υπάρχουν και οι soapbars, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε passive είτε active, single coil ή και humbuckers, απλά σε σχήμα soapbar - πλατύ και σχετικά λεπτό συνήθως. Active: Οι active μαγνήτες οποιουδήποτε τύπου είναι συνήθως κάπως "καθαρότεροι" στον ήχο αλλά πολλοί (μεταξύ άλλων κι εγώ) τους χαρακτηρίζουν ως υπερβολικά κομπρεσσαρισμένους και κάπως "αποστειρωμένους", χωρίς χαρακτήρα στον ήχο τους. Σε άλλους βέβαια είναι το holy grail, οπότε δοκιμάστε πριν αγοράσετε!!! Οι active επίσης είναι εξαιρετικά "ήσυχοι", οπότε προτείνονται πολλές φορές για ηχογραφήσεις. Οι active έχουν ένα σύστημα "εσωτερικής προενίσχυσης", λειτουργούν με 9βολτη μπαταρία και συνοδεύονται με 25k pots, όχι 1000άρια όπως στα passive. Προενισχύσεις: Πολλά μπάσσα έχουν ενσωματωμένες προενισχύσεις, πράγμα που ουσιαστικά, χωρίς πολλές αναλύσεις είναι ένα ενσωματωμένο EQ που είτε boost-άρει είτε "κόβει" συχνότητες, όπως μπάσσα, μεσσαία, πρίμα. Μπάσσα με προενισχύσεις μπορούν να έχουν είτε active είτε passive μαγνήτες, και πάντα οι προενισχύσεις λειτουργούν με μπαταρία. Σε πολλά απ'αυτά τα μπάσσα οι προενισχύσεις μπορούν να παρακαμφθούν. Όλοι αυτοί οι μαγνήτες έχουν τις διαφορές τους, ειδικά αν συνοδεύονται ή όχι από προενισχύσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως προορίζονται συγκεκριμένα για ένα είδος μουσικής. Μπάσσα με single coils έχουν συνδεθεί με jazz, RnB και διάφορα πιο "light" είδη μουσικής, ενώ μπάσσα με humbuckers προορίζονται μόνο για rock/metal κλπ. Όλα αυτά τα θεωρώ απλά χαζά. Καλό θα είναι να ξέρετε τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μπάσσου πριν προβείτε σε αγορά, αλλά μην "τρώτε" τα άνωθεν στερεότυπα. Υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί που προτιμούν jazz και ειδικά precision μπάσσα στη rock, και πάρα πολλοί jazz-ίστες που προτιμούν μπάσσα με EMG humbuckers! Τώρα, όσον αφορά την επιλογή του κατάλληλου μπάσσου για τον καθένα μας. Το βασικότερο κατ'εμέ είναι να βολεύει το μανίκι/ταστιέρα τον καθένα. Τα ξύλα προσωπικά δεν τα βρίσκω τεράστιο παράγοντα στην επιλογή, ειδικά όταν μιλάμε για budget μπάσσα, αλλά επειδή θα αρχίσουμε wood wars δεν θα αναλύσω περαιτέρω! Επί της ουσίας. Τα μανίκια βγαίνουν σε διάφορα σχήματα (D, C, V κλπ.) και φυσικά σε λεπτά, μέτρια και πιο χοντρά. Το κάθε γράμμα του τύπου του μανικιού έχει να κάνει με την εικόνα του, π.χ. το D είναι ακριβώς όπως φαίνεται στο γράμμα D, κάπως πιο παχύ συνήθως, και rounded. Αυτό έχει να κάνει με το τι βολεύει τον καθένα, οπότε δοκιμάστε! Όσον αφορά το χοντρό/λεπτό, θα αναφέρω απλά μερικές μάρκες μπάσσων/μοντέλων που είναι η επιτομή του "χοντρού/λεπτού" στυλ. Αρχικά γνωστό είναι πως τα περισσότερα Ibanez έχουν εξαιρετικά λεπτά μανίκια. Κοντά στα ibanez με παρόμοιο πάχος είναι και τα jazz μπάσσα, όπως και μερικά πιο "μοντέρνα", όπως ορισμένα schecter. Πιο χοντρά μπράτσα έχουν τα precision, ορισμένα G&L, warwick, κάποια Gibson, κλπ. Θέμα προτιμήσεων όλα, οπότε περί ορέξεως... μανίκια! Ένας άλλος παράγοντας είναι και το radius της ταστιέρας. Το radius μεταφράζεται στην καμπυλότητα της ταστιέρας, και όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο flat (επίπεδη) είναι η ταστιέρα. Τα fender έχουν συνήθως από 7.5 έως 12 (χοντρικά) και ακολουθούν μια παλιότερη νόρμα στο radius (πιο καμπυλωτά) ενώ τα διάφορα πιο μοντέρνα μπάσσα, τύπου Ibanez κλπ. έχουν από 9.5 έως 17!!! Τα warwick είναι γνωστά για τις εντελώς flat ταστιέρες τους. Ένας τρίτος παράγοντας είναι και τα τάστα. Άτυπος κανόνας είναι πως τα περισσότερα μπάσσα πλέον βγαίνουν με μεγαλύτερα/ψηλότερα τάστα (jumbo) ενώ τα fender με μικρότερα. Δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω εδώ, μια και είναι καθαρά θέμα προτίμησης. Σε άλλους φαίνονται "βούτυρο" τα jumbo, σε άλλους τα vintage... Για να συνοψίσω, πλέον τα περισσότερα budget μπάσσα άνω των 200 ευρώ αξίζουν αρκετά, είτε για αρχάριο είτε για "προχωρημένο". Βασικότερο όλων είναι ένα καλό setup. Ο ήχος να θυμάστε πως βγαίνει κυρίως απ'τα χέρια και τον ενισχυτή, το μπάσσο είναι το μέσο, και πρέπει κυρίως να βολεύει τα χέρια, μια και με τον ενισχυτή/πετάλια/μαγνήτες κλπ. ο ήχος "έρχεται" εκεί που τον θέλει ο καθένας. Μάρκες δεν αναφέρω, αλλά feel free να προσθέσετε παραπάνω πληροφορίες ή να αναφέρετε τα γνωστά μοντέλα που κάνουν μπαμ τελευταία! Ελπίζω να βοήθησα κάπως!
  2. Ημ/νία: 20:37 - 15/03/10 Εισαγωγή: Ένας μικρός οδηγός για το πως να κάνετε ένα μπάσο άταστο. DIY! Αφού κατάφερα επιτυχώς να μετατρέψω κι εγώ το G&L μου σε άταστο, είπα να γράψω τη διαδικασία μπας και βοηθήσει (ή προτρέψει ) κάποιον να το κάνει. Η διαδικασία είναι σχετικά εύκολη αν υπάρχουν τα εργαλεία και κοστίζει ελάχιστα, αλλά πριν ξεκινήσει κανεις πρέπει: 1) Να είναι σίγουρος πως μπορεί να "αποχωριστεί" το συγκεκριμένο μανίκι αν κάτι πάει στραβά (άρα να μην είναι και κανένα πανάκριβο μπάσσο του 70 ας πούμε!) 2) Να έχει διαβάσει και ξαναδιαβάσει κάποιον οδηγό (σαν και αυτόν εδώ ας πούμε) και να καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει. 3) Να έχει τα σωστά εργαλεία 4) Να έχει υπομονή και πάνω απ'όλα να μη βιάζεται με την όλη διαδικασία, γιατί με βιασύνη ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι θα πάει στραβά. 5) ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ 6) Να ξέρετε ότι ΘΕΛΕΤΕ τον άταστο ήχο, και δεν το κάνετε επειδή βαριέστε. Έχουν καταστραφεί έτσι μπάσσα επειδή οι ιδιοκτήτες τους ήθελαν απλά να το δοκιμάσουν (όχι ότι είναι κακό να πειραματίζεσαι βέβαια...) Οπότε, έχοντας τα παραπάνω σαν προαιρετικά, ξεκινάω με τη διαδικασία, ακριβώς όπως το έκανα εγώ, αν και θα παραθέσω και μερικούς εναλλακτικούς τρόπους, σε περίπτωση που θέλετε να δοκιμάσετε. (Δυστυχώς φωτογραφίες δεν σκέφτηκα να βγάλω κατά τη διαδικασία, οπότε θα αναγκαστείτε να βολευτείτε με τα γραπτά!) Τη διαδικασία την αναλύω σε πολλά μικρά και αναλυτικά μέρη, ώστε να γίνει ευκολότερα αντιληπτή. Όποια βήματα μπορούν να παραληφθούν ας παραληφθούν at your own risk! Πρώτα-πρώτα, αναφέρω τι θα χρειαστείτε συνοπτικά, θα τα δείτε όμως και κατά τη διαδικασία. 1) Ταινία (αρκετή)για προστασία σώματος και μανικιού (χαρτοταινία ή "ζωγραφικής", όχι άλλες) 2) Αρκετά πανάκια 3) Σφουγγαράκια, λεπτά και χοντρά (τα γνωστά της κουζίνας) 4) Κολλητήρι (soldering gun) 5) Μικρό πλατύ κατσαβιδάκι 6) Πένσα με πλατύ "κεφάλι" 7) Ξυλόκολλα Γυαλόχαρτα (καλό θα είναι να έχετε αρκετά, από 250-300 μέχρι 1000-1500). Δεν θα συνιστούσα κάτι πιο δυνατό από 250, οπότε αν το δοκιμάσετε do it at your own risk (again). 9) Ξυλόστοκο (αναλύω στο ανάλογο βήμα) και μικρές σπατουλίτσες (κατά προτίμηση πλαστικές) ή... 10) Ένα λεπτό στρώμα είτε ανοιχτού είτε σκούρου ξύλου (το γνωστό veneer που χρησιμοποιούν στα "καπάκια οργάνων). 10β) Πριονάκι, ξυλόλιμες, κοφτάκια 10γ) Κάποια ΔΥΝΑΤΗ κόλλα/ξυλόκολλα 11) Epoxy ή βερνίκι (κατά προτίμηση πολυουρεθάνης) 12) Πινελάκια, όχι πολύ φαρδιά, όχι πολύ μαλακά. 13) Κάποιον χώρο (κατά προτίμηση ανοιχτό και άνετο και μακριά από κάπου που παίζει να ενοχλήσετε, βρωμίσετε κλπ.), καθώς και ηλεκτρικές σκούπες, πιστολάκια κλπ. Οπότε, ξεκινάμε. 1. Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι προφανώς να αφαιρεθούν οι υπάρχουσες χορδές και να καθαριστεί ΚΑΛΑ το μπάσσο, και ειδικά η ταστιέρα. Ακόμα κι εδώ θέλει προσοχή, ΔΕΝ κόβουμε τις χορδές, ξεκουρδίζουμε λίγο-λίγο μία-μία τις χορδές ώστε να μη γίνει το μανίκι κομμάτια! 2. Πολλοί εδώ προτιμούν να αφαιρεθεί το μανίκι εντελώς από το μπάσσο, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία και ευκολία κινήσεων χωρίς να σέρνουν το βαρύ σώμα του μπάσσου μαζί τους για κάθε επόμενο βήμα. ΔΕΝ είναι απαραίτητο, και δεν το'κανα ούτε εγώ, ΑΛΛΑ σε περίπτωση που δεν αφαιρεθεί το μανίκι, θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να προστατέψετε το σώμα, όπως και το μανίκι. 3. Προστασία σώματος και μανικιού από γρατζουνιές, χτυπήματα, σκόνη στα cavities, στόκους και λοιπά ωραία που ΔΕΝ θέλετε στο μπάσσο σας! Αυτό γίνεται είτε με αρκετά στρώματα χαρτοταινίας, την οποία θα τοποθετήσετε ωραία και κοντά-κοντά και ΠΟΛΥ προσεκτικά στο σώμα, και ακόμα πιο προσεκτικά γύρω απ'το neck joint. Για περισσότερη σιγουριά θα πρότεινα και κάποιο πανάκι πάνω στο σώμα ΚΑΙ στο neck joint ώστε να μη φύγει κανένα κατσαβίδι/γυαλόχαρτο κλπ. και προκαλέσει κάποια ζημιά. ΜΗΝ παραλείψετε αυτό το βήμα!!! Επίσης, καλό θα ήταν να προστατέψετε και το μανίκι με τον ίδιο τρόπο σε όλη την πίσω μεριά, καθώς και στα πλάγια της ταστιέρας, γιατί είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως θα χτυπηθεί κάποιο τάστο στην άκρη του, ακόμα κι αν είστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και πάλι, προτιμήστε αρκετά στρώματα ταινίας ώστε να είστε σίγουροι. Σ'αυτό το σημείο να αναφέρω πως η χαρτοταινία ήταν η δική μου επιλογή, μια και δεν αφήνει πολλή κόλλα στην επιφάνεια που εφαρμόζεται, καθαρίζεται εύκολα και αφαιρείται επίσης ΠΟΛΥ ευκολότερα από άλλες κολλητικές/μονωτικές κλπ. ταινίες. Το κακό της χαρτοταινίας είναι ότι είναι αρκετά λεπτή, γι'αυτό και χρειάζεται παραπάνω στρώματα για να κάνει δουλειά. Μπορείτε επίσης σε είδη ζωγραφικής, μαγαζιά hobby κλπ. να βρείτε μια ταινία όπου είναι πιο "χοντρή" και επίσης ξεκολλάει εύκολα χωρίς να αφήνει πολλά κατάλοιπα κόλλας. Εγώ προτίμησα χαρτοταίνία γιατί απλά την είχα στο σπίτι, θα πρότεινα όμως την άλλη (δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται, αλλά αν ρωτήσετε στα προαναφερθέντα μαγαζιά θα σας πούν σίγουρα). 4) Εδώ πάμε στην προετοιμασία για να βγάλουμε τα τάστα. Αρχικά, πρέπει να προστατέψουμε το ξύλο γύρω από τα τάστα που θα αφαιρέσουμε. Γι'αυτό υπάρχουν οι ταινίες που προανέφερα. Βάλτε δύο-τρία (όσα χρειαστεί) κομμάτια ταινίας σε κάθε μεριά γύρω από το τάστο που είναι να βγεί, και ΠΟΛΥ προσεκτικά ώστε να ακουμπάνε ΑΚΡΙΒΩΣ στο τέλος του τάστου και από τις δύο μεριές. Δεν χρειάζεται να γεμίσετε την ταστιέρα με ταινίες, απλά ξεκολλήστε και ξανακολλήστε τα πρώτα κομμάτια που θα χρησιμοποιήσετε για κάθε τάστο. 5) Η αφαίρεση των τάστων. Κατ'αρχάς, να ξαναπώ πως θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, ηρεμία και ΌΧΙ βιασύνη, ειδικά σ'αυτό το βήμα. Αφού λοιπούν κολλήσουμε την ταινία σε κάθε μεριά του τάστου στενά-στενά, θα χρειαστούμε το κολλητήρι έτοιμο και καυτό! Ακουμπήστε ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ την άκρη του στην άκρη του τάστου και περιμένετε μέχρι να ζεσταθεί αρκετά το τάστο (όχι να λιώσει, να το νιώσετε ζεστό προς τη μέση με την άκρη του δακτύλου σας), και κάντε το ίδιο και στη μέση του τάστου, και μετά στην άλλη άκρη του. Αυτό γίνεται για να αποκολληθεί τυχόν κόλλα που υπάρχει κάτω από το τάστο, αλλά και για να βγεί ευκολότερα (ειδικά στις άκρες του τάστου). Καλό θα είναι να έχετε ακόμα ένα άτομο ακόμα μαζί σας, ώστε να κρατάει το κολλητήρι πάνω στο τάστο, όσο εσείς προσπαθείτε να τα αφαιρέσετε. Για την αφαίρεση τώρα, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το κάνετε, αλλά εγώ προτίμηση ένα μικρό κατσαβιδάκι με πλατιά άκρη (εννοείται όχι σταυροκατσάβιδο!), έτσι ώστε να μπορέσω να "μπώ" άνετα κάτω από τα τάστα και να τα σηκώσω. Θα αναφέρω και άλλους τρόπους παρακάτω. Με το κατσαβίδι ανά χείρας, βάζετε το άλλο άτομο που έχετε μαζί σας να ζεσταίνει κυρίως την άκρη του τάστου από την οποία θα ξεκινήσετε με το κολλητήρι, και όσο το ζεσταίνει, προσπαθείτε να μπείτε με το κατσαβίδι κάτω από την άκρη του τάστου. Εδώ θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ (ναί, πάλι!) και όχι πολλή δύναμη για να μη φύγει κανένα κομμάτι ξύλου και έχετε κι άλλα τρεχάματα. Καλό θα είναι εδώ να βάλετε ένα πανάκι χοντρό στο σημείο της ταστιέρας που δουλεύετε, ώστε να μην προκαλέσετε χτυπηματάκια από το κατσαβίδι, καθώς και να χρησιμοποιήσετε κάποιο ξύλο πάνω από το πανάκι ως μοχλό για το κατσαβίδι. Πολύ προσεκτικά λοιπόν, σηκώνουμε την άκρη του τάστου αργά και σταθερά με την άκρη του κατσαβιδιού, και προχωρούμε σε άλλο σημείο, πιο μέσα στο τάστο με το κατσαβίδι καθώς και με το κολλητήρι, και βγάζουμε σιγά σιγά το τάστο. Προσοχή, ΔΕΝ κινούμαστε κατά μήκος του τάστου με το κατσαβίδι, απλά μετακινούμε το κατσαβίδι σε άλλο σημείο κάθε φορά, πάντα σε μέρος του τάστου που είναι ήδη ελάχιστο σηκωμένο από πριν. Πλησιάζοντας στην άλλη άκρη του τάστου, εννοείται παίρνουμε το κολλητήρι από το τάστο και χρησιμοποιώντας το κατσαβίδι και με το χέρι μας, βγάζουμε πολύ προσεκτικά και μαλακά την άλλη άκρη του τάστου, έτσι ώστε να μη φύγουν κομματάκια ξύλου. Προφανώς επαναλαμβάνουμε την όλη διαδικασία για όλα τα υπόλοιπα τάστα, πάντα όμως πρωτίστως κοιτάμε να έχουμε την ταστιέρα μας προστατευμένη από χτυπήματα με τα πανιά και την ταινία. Καλό θα είναι επίσης να ξεκινήσουμε από την άκρη της ταστιέρας και το τελευταίο τάστο, και να προχωρήσουμε σιγά-σιγά προς το πρώτο, έτσι ώστε και να γίνει κάτι στα τελευταία τάστα να είναι αναστρέψιμο - εξ'άλλου, μέχρι να φτάσετε στο πρώτο τάστο θα'χετε πάρει ήδη τον αέρα του! 5β) Μέχρι τώρα μάλλον θα έχετε βγάλει όλα τα τάστα, και θα'στε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Επειδή όμως συμβαίνουν κι ατυχήματα, καλύτερα να τα προλαβαίνουμε πριν γίνουν μεγάλα προβλήματα. Για κάθε τάστο που βγάζετε συνήθως με την προστασία που ανέφερα δν θα'χετε προβλήματα με σπασμένα/ξεκολλημένα κομμάτια ξύλου, αλλά ΑΝ συμβεί κάτι και φύγει κάποιο κομμάτι, καλό θα είναι να μην προχωρήσετε στο επόμενο τάστο, αλλά να το κολλήσετε απ'ευθείας ξανά στο σημείο απ'το οποίο έφυγε. Εδώ θα χρειαστούμε ξυλόκολλα. Μια μικρή σταγόνα (ίσα δηλαδή με το κομμάτι ξύλου που έφυγε) είναι αρκετή. Τη βάζετε στο κομματάκι που έφυγε και το τοποθετείτε στο σημείο που ανήκει, κρατάτε κάτω για λίγα λεπτά και το αφήνετε εκεί να στεγνώσει. ΟΜΩΣ. Η ξυλόκολλα αργεί αρκετά να στεγνώσει και ίσως σας καθυστερήσει, οπότε μια οποιαδήποτε άλλη ΔΥΝΑΤΗ κόλλα θα κάνει επίσης δουλειά, οπότε ίσως θέλετε να προτιμήσετε αυτό το δρόμο. 6) Τα τάστα λοιπόν έχουν φύγει, δεν υπάρχουν σημάδια στο σώμα και όλα είναι καλά. Οπότε προχωρούμε στο επόμενο βήμα, το οποίο είναι να τρίψουμε την ταστιέρα ώστε να λειανθεί, μια και γύρω από τα τάστα που βγάλαμε θα είναι σίγουρα "άγρια" τα σημεία. Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε το πιο "άγριο" γυαλόχαρτο που έχουμε (εγώ χρησιμοποιήσα 320 και δεν έγιναν άσχημες γρατζουνιές) και θα προχωρήσουμε κατά μήκος της ταστιέρας ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, διατηρώντας με τις κινήσεις μας την καμπυλότητα της ταστιέρας, και τρίβουμε σιγά-σιγά και προσεκτικά μέχρι να δούμε πως τα "άγρια" σημεία έχουν λειανθεί επαρκώς. ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ με το γυαλόχαρτο, δεν θέλετε να το παρακάνετε. Ένα tip. Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι με το χέρι μας θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε ακριβώς το radius της ταστιέρας, και δεν έχουμε κάποιο radius block (πιθανότατη περίπτωση), τότε μπορούμε απλά να πάρουμε ένα απλό σφουγγαράκι κουζίνας και να τυλίξουμε γύρω του στενά και "κολλητά" ένα κομμάτι γυαλόχαρτο, έτσι ώστε το σφουγγαράκι να ακολουθεί το radius της ταστιέρας, και φυσικά να'ναι και πιο άνετη η δουλειά στα χέρια μας. Υπάρχουν πάντως και έτοιμα τέτοια μαραφετάκια σε μαγαζιά σιδηρικών, αν βαριέστε το DIY! Προσωπικά δεν το έκανα έτσι, γιατί ήθελα να "flat-αρω" λίγο παραπάνω την ταστιέρα, οπότε το έκανα με το χέρι με ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Ευτυχώς δούλεψε! Αφού τρίψουμε την ταστιέρα με το βαρύ γυαλόχαρτο και λειανθεί (καταλαβαίνουμε αν λειάνθηκε με ένα πέρασμα με το χέρι μας - πρέπει να σκαλώνει μόνο στα τάστα κατά το πέρασμα απ'την ταστιέρα), πρέπει να ξανατρίψουμε την ταστιέρα με ένα πολύ πιο "ελαφρύ" γυαλόχαρτο (εγώ προτείνω 1000άρι και πάνω για τα επόμενα χέρια) για να την λειάνουμε πιο ομαλά, να φύγουν τυχόν γρατζουνιές από προηγούμενα τριψίματα και να "γυαλίσει". Το κάνουμε αργά και προσεκτικά σε όλη την ταστιέρα μέχρι να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Φυσικά μετά απ'όλο το τρίψιμο θέλει ένα εξονυχιστικό καθάρισμα της ταστιέρας (δείτε και στο επόμενο βήμα για λεπτομέρειες). 7) Αφού η ταστιέρα μας έχει τριφτεί, την καθαρίζουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ με ένα στεγνό πανάκι αρχικά, για να φύγουν οι σκόνες από το τριμμένο ξύλο (ή φυσώντας με ένα πιστολάκι, ή τραβώντας τα πολύ προσεκτικά μια μια ηλεκτρική σκούπα), και μετά με ένα ελάχιστα υγρό πανάκι, και ξανά ένα πέρασμα με ένα στεγνό πανάκι. Πολλή προσοχή ώστε να μην πιάσει άλλες σκόνες πάνω η ταστιέρα. Αφού καθαρίσει η ταστιέρα, πρέπει να καθαρίσουμε και τις εγκοπές που είχα τα τάστα από σκόνες, κομματάκι ξύλου και διάφορα άλλα ενοχλητικά. Γι'αυτό μπορείτε αρχικά να χρησιμοποιήσετε τη σκούπα που προανέφερα, αλλά θέλει και περισσότερο καθάρισμα ΜΕΣΑ στις εγκοπές. Γι'αυτό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα κοφτάκι ή την μη κοφτερή πλευρά ενός μαχαιριού, ώστε να αφαιρέσουμε κάθε ίχνος σκόνης και σκουπιδιών από μέσα. Και πάλι, φροντίστε το γύρω ξύλο να είναι προστατευμένο και προσπαθήστε να μη βγαίνετε με το μαχαίρι/κοφτάκι πέρα από τις εσοχές. Επίσης, προσέχετε να μην ανοίξετε/βαθύνετε τις εγκοπές παραπάνω απ'όσο είναι. Αφού καθαριστούν όλες οι εγκοπές των τάστων, ξανασκουπίζουμε και πάλι εξονυχιστικά την ταστιέρα από κάθε ίχνος βρωμιάς και σκόνης, αφού έρχεται το σημαντικότερο βήμα, στο οποίο φυσικά θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Θα παραθέσω δύο διαφορετικούς τρόπους να γεμίσουν τα τάστα, οπότε διαλέγεται και παίρνετε. Καλύτερος τρόπος υπάρχει (kate me) αλλά εσείς ακολουθήστε όποιον θέλετε, δε νομίζω πως κάποιος απ'τους δύο είναι κακός. 9α) Πρώτα λοιπόν ο τρόπος που εφάρμοσα εγώ. Εδώ θα χρειαστούμε τον ξυλόστοκο (μπορείτε να βρείτε ποικιλία χρωμάτων σε μαγαζιά σιδηρικών). Πρωτίστως, επιλέγετε το τι χρώμα θέλετε, φυσικά βάσει του αν θέλετε να είναι ορατές οι γραμμές των τάστων ή όχι. Αν όχι, διαλέγετε το χρώμα που είναι πιο κοντά στο ξύλο της ταστιέρας σας (π.χ. για rosewood έρχεται κοντά ξυλόστοκος στο χρώμα καρυδιάς, σχετικά μέτριο). Αφού διαλέξετε το επιθυμητό χρώμα, ήρθε η ώρα να εφαρμόσετε τον ξυλόστοκο. Τον ξυλόστοκο θα τον εφαρμόσουμε με μια σπατουλίτσα, κατά προτίμηση πλαστική, έτσι ώστε να μην χαράξουμε την ταστιέρα. Αν δε βρείτε πλαστική, τότε είπαμε, πολλή προσοχή με τη λαμαρίνα. Επειδή ο ξυλόστοκος δεν είναι και τόσο μαλακός (δεν είναι και κρέμα δηλαδή!), θα πρέπει να τον δουλέψουμε/ανακατέψουμε κάπως πάνω σε μια μεγαλύτερη σπάτουλα πριν τον εφαρμόσουμε στα κενά της ταστιέρας, έτσι ώστε να είναι πιο εύπλαστος. Αν δούμε ότι σκληραίνει πάνω στη σπάτουλα το πετάμε και βάζουμε άλλο. Μη βάζετε με τίποτα ξεραμένο στόκο πάνω στην ταστιέρα, θα κάνει τη ζωή σας δυσκολότερη άσκοπα. Επίσης, μην αφήνετε το κουτάκι του στόκου κλειστό γιατί ξεραίνεται. Αφού λοιπόν ανακατέψουμε/δουλέψουμε λιγάκι τον στόκο μας, τον εφαρμόζουμε στα κενά με τη σπάτουλα. Πρώτα το "αλοίφουμε" στις εγκοπές και λίγο γύρω τους, και μετά το πατάμε ελαφρώς με τη σπάτουλα εντελώς παράλληλη με την ταστιέρα, ώστε να "κάτσει" καλά μέσα στις εγκοπές. Εδώ δεν χρειάζεται να βάλετε ταινία στα τάστα, αλλά καλό θα είναι να προσέχετε να μην τα γρατζουνίσετε κι επίσης να μην το πασαλείψετε παντού γιατί θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο τρίψιμο αργότερα. Αν δεν τα καταφέρετε, και το πασαλείψετε μην πανικοβληθείτε, ο στόκος τρίβεται και φεύγει εύκολα. Φυσικά επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα. Συνήθως μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο τάστο θα έχουν ήδη στεγνώσει τα πρώτα (θέλει κανένα μισάωρο με μια ώρα για να στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, και φαίνεται όταν στεγνώνει, ανοίγει λιγάκι το χρώμα του αλλά φαίνεται και στην υφή του), οπότε καλό θα είναι να τσεκάρετε ξανά τις εγκοπές αν γέμισαν καλά μέχρι επάνω (χρειάζεται να γεμίσουν ελάχιστα παραπάνω απ'το επίπεδο της ταστιέρας) και αν είναι ισόποσα βαλμένος ο ξυλόστοκος μέσα. Αν όχι, επαναλάβετε μέχρι να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εφόσον όλες οι εγκοπές έχουν γεμίσει καλά, και έχει στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, η ταστιέρα θα χρειαστεί καλό τρίψιμο, και για να φύγουν τα άχρηστα πασαλειμμένα κατάλοιπα στόκου, και για να λειανθεί τελικώς η ταστιέρα. Χρησιμοποιήστε πάλι το χοντρό γυαλόχαρτο για αρχή, και αφού φύγουν όλα τα πασαλειμμένα στόκου, και έρθει σε ένα επίπεδο όλη η ταστιέρα (πολύ προσοχή σ'αυτό, ελέγξτε το με ελαφρώς πηγαίνοντας κατά μήκος της ταστιέρας με το νύχι, αν σκαλώσει κάπου θέλει κι άλλο τρίψιμο - ή γέμισμα με ξυλόστοκο) τότε θα χρειαστεί τρίψιμο με το λεπτότερο γυαλόχαρτο (1000άρι και πάνω) έτσι ώστε να λειανθεί ΕΝΤΕΛΩΣ. Σ'αυτό το σημείο δεν πρέπει να υπάρχει ΙΧΝΟΣ "αγριάδας" πάνω στην ταστιέρα, οπότε ελέγξτε 50 φορές μέχρι να είστε εντελώς σίγουροι. Αν όλα είναι καλά, έχετε τελειώσει (με το συγκεκριμένο βήμα). 9β) Εδώ θα περιγράψω τον δεύτερο τρόπο, που προσωπικά βρίσκω καλύτερο, λόγω του ότι επεμβαίνει "κανονικό" ξύλο στην ταστιέρα και όχι στόκος. Φυσικά και ο πρώτος τρόπος μια χαρά είναι, μια και αυτός ο τρόπος είναι πολύ περισσότερο "μπελαλίδικος". Ξεκινάμε λοιπόν. Εδώ θα χρειαστούμε ένα πολύ λεπτό κόντρα πλακέ του ξύλου της επιλογής μας. Αυτό είναι ουσιαστικά το καπάκι (veneer) που χρησιμοποιείται σε πολλά όργανα. Φυσικά επιλέγετε, όπως και προηγουμένως, αναλόγως με το χρώμα της ταστιέρας σας, και φυσικά και με το κατά πόσον θέλετε να φαίνονται το που βρίσκονταν τα τάστα ή όχι. Εφόσον επιλέξετε, προχωράμε. Θα πρέπει να κοπεί το ξύλο σε μικρά ορθογώνια κομμάτια, αρκετά ψηλά ώστε να βγαίνυον αρκετά από τις εγκοπές, αρκετά φαρδιά ώστε να καλύπτουν και κατά πλάτος το τάστο και να βγαίνουν και λίγο παραέξω, και αρκετά χοντρά ώστε να χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στις εγκοπές. Εδώ θέλει ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ και πολύ ακριβείς μετρήσεις. Αφού κόψετε ένα-δυό κομμάτια, καλό θα είναι να τα δοκιμάσετε στις εγκοπές πριν κόψετε και τα υπόλοιπα. Τώρα θα τοποθετήσουμε τα κομμάτια του ξύλου στις εγκοπές και θα τα κολλήσουμε. Κι εδώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξυλόκολλα, αλλά θα πρότεινα ειδικά εδώ κάποια άλλη δυνατή κόλλα, μια και η ξυλόκολλα και αφήνει ρευστά κατάλοιπα (που φυσικά στερεοποιούνται μόλις στεγνώσει - άρα και πιάνουν πολύ χώρο σ'αυτή τη φάση) και αργεί πολύ περισσότερο από τις άλλες κόλλες να στεγνώσει. Χρησιμοποιήστε λοιπόν καλύτερη κάποια άλλη δυνατή κόλλα της επιλογής σας (θα σας δώσουν ανάλογες συμβουλές και σε μαγαζιά σιδηρικών, απλά ρωτήστε). Βάζουμε λοιπόν αρκετή κόλλα στην άκρη του ξύλου που θα μπεί μέσα στην εγκοπή, και το τοποθετούμε προσεκτικά μέσα στην εγκοπή, πατώντας για λίγο μέχρι να "κάτσει" σωστά. Εδώ καλό θα ήταν να τα "σπρώξετε" λίγο παραμέσα χτυπώντας τα ελαφρά και προσεκτικά με ένα μικρό σφυράκι. Επαναλάβετε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα, και σιγουρευτείτε κάθε φορά πως είναι τοποθετημένα καλά και σωστά και πως έχουν κολλήσει γερά. Αφού σιγουρευτείτε πως όλα είναι καλά, θα πρέπει να αφαιρέσετε το ξύλο που περισσεύει από όλα τα κομμάτια που βάλατε στις εγκοπές. Εδώ ότι χρησιμοποιήσετε προσέξετε να το κάνετε αργά και απαλά, ώστε να μη σπάσετε τα κομματάκια αλλά και να μην φύγουν από τη θέση τους. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ξυλόλιμες, κάποιο κοφτάκι, κάποιο πριονάκι ή ακόμη και dremel αν έχετε χειρουργικό χέρι. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σταθεροποιήστε το μπάσσο/μανίκι πριν το κάνετε αυτό, και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ καλύψτε/προστατέψτε κάπως το εκτεθειμένο ξύλο της ταστιέρας πριν ξεκινήσετε να αφαιρείτε το ξύλο. Εδώ εσείς διαλέγετε πως θα κινηθείτε, οπότε προχωράω παρακάτω σαν να μην υπάρχει το όλο έξτρα ξύλο πάνω στην ταστιέρα. Αφού λοιπόν μειώσετε σημαντικά τα κομμάτια ξύλου που βάλατε στις εγκοπές ώστε να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται στην ταστιέρα, πρέπει να την πλανάρετε, έτσι ώστε να έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας. Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κλασσικό γυαλόχαρτο ή αν έχετε το μηχανημα για το πλανάρισμα (δεν θυμάμαι πως λέγετε, συμπαθάτε με) χρησιμοποιήστε αυτό (προσεκτικά). Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ελάχιστα πιο βαρύ γυαλόχαρτο, αν και δεν θα το πρότεινα. Αφού έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας θα χρειαστεί και πάλι να σκουπίσετε και να ξανατρίψετε με ΠΟΛΥ λεπτό γυαλόχαρτο (1000-1200 και τελικά ακόμα και 1500). Μια και είναι το τελικό τρίψιμο, θέλετε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο, οπότε υπομονή, επιμονή και προσοχή με τα γυαλόχαρτα, και μην παραλείψετε σε καμμία περίπτωση το τρίψιμο με το λεπτό γυαλόχαρτο. Εφόσον λειανθεί η ταστιέρα, έχετε τελειώσει μ'αυτό το βήμα, κι έχετε μια άταστη ταστιέρα! 10) Η ταστιέρα σας είναι άταστη, τη γέφυρα μπορείτε να τη ρυθμίσετε, αλλά θα χρειαστεί να έρθει και το nut στα μέτρα ενός άταστου μπάσσου. Εδώ πάλι θα χρειαστούμε τον star της υπόθεσης, το γυαλόχαρτο! Ένα 300άρι είναι ιδανικό γι'αυτό το βήμα. Δεν χρειάζεται να βγεί το nut αν είστε προσεκτικοί, αλλά προστατέψτε τα γύρω ξύλα. Αρχικά, λοιπόν, παίρνουμε το γυαλόχαρτο, το διπλώνουμε αρκετά ώστε να πιάνει λίγο παραπάνω από την επιφάνεια του nut, κι αρχίζουμε και το τρίβουμε ώστε να φαγωθεί σιγά-σιγά η πάνω επιφάνειά του (αν το nut είναι κοκκάλινο είναι μάλλον δύσκολο να φαγωθεί εύκολα, και μάλλον θα χρεαστείτε νέο, αναλόγως κομμένο nut). Ακολουθούμε ΑΚΡΙΒΩΣ την κατεύθυνση του nut (ψηλότερα στις μπάσσες και "κατηφορικά" προς τις λεπτότερες χορδές). Τρίβουμε μέχρι η εγκοπή της Σολ να είναι ελάχιστη. Εδώ καλό θα είναι να δοκιμάζετε και με τις χορδές λίγο τι παίζει με το nut, δεν θέλετε να το καταστρέψετε! Αφού τριφτεί και είναι έτοιμο, καθαρίζουμε γύρω τις σκόνες, και προχωρούμε στο να κόψουμε το nut λίγο βαθύτερα, μια και στο άταστο θέλουμε τις χορδές να "γλύφουν" την ταστιέρα (το υπερ-χαμηλό action είναι ο μισός ήχος του άταστου). Αν δεν έχετε nut files (μπορείτε να βρείτε στου θείου Stew ) μπορείτε να τα βαθύνετε παραπάνω με ένα γυαλόχαρτο, διπλωμένο ΑΚΡΙΒΩΣ όσο πλατύ είναι η κάθε εγκοπή του nut, και αργό και σταθερό τρίψιμο μέχρι να κατέβει αρκετά. Μπορείτε να βάλετε ένα πολύ λεπτό χάρακα πάνω στην ταστιέρα (ή ένα κομμάτι γυαλόχαρτο) ώστε να ξέρετε ακριβώς που να σταματήσετε. ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δεν έχετε ιδέα τι παίζει με το nut καλύτερα να μην κάνετε εσείς αυτή τη δουλειά αλλά κάποιος τεχνικός. Εφόσον ξέρετε τι κάνετε, και τελειώσετε με το nut είστε ουσιαστικά έτοιμοι για το επόμενο (προαιρετικό) βήμα, ή για ένα ωραιότατο σετάρισμα στο καινούριο σας άταστο! 11) Το βήμα αυτό είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και εξηγώ. Συνήθως οι ταστιέρες άταστων έχουν κάποιο coating πάνω, έτσι ώστε να μην υπάρχει φθορά στο ξύλο (ειδικά σε περίπτωση που παίζετε με roundwounds). Αν βάλετε flat χορδές δεν είναι απαραίτητο, οπότε it's up to you. Προειδοποιώ επίσης πως δεν γνωρίζω πάρα πολλά γι'αυτό το βήμα, οπότε γράφω ότι γνωρίζω, διορθώστε με αν κάπου κάνω λάθος οι ειδικοί. Σ'αυτό το βήμα θα χρειαστούμε κάποιο βερνίκι, ή epoxy. Προσωπικά ήταν να δουλέψω με βερνίκι, με epoxy δεν έχω δουλέψει ποτέ, οπότε θα περιγράψω αυτή τη διαδικασία. Κατ'αρχήν, πρέπει να αποφασίσετε τι βερνίκι θέλετε. Υπάρχουν clear (άχρωμα) βερνίκια, και υπάρχουν και βερνίκια με κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, οπότε αποφασίζετε αναλόγως (για maple π.χ. θα'ταν ωραίο κάποιο πιο "tanned"/stained look). Αφού αποφασίσετε τι βερνίκι θα βάλετε, θα χρειαστεί να καλύψετε ΌΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ σημεία στο μπάσσο και το μανίκι εκτος της ταστιέρας, έτσι ώστε να μην τρέξει πουθενά που δεν θέλετε. Γι'αυτό το βήμα η χαρτοταινία είναι μια χαρά, αλλά βάλτε και κανένα στρώμα παραπάνω ώστε σε περίπτωση που τρέξει να μη... μουλιάσει η ταινία! Αφού καλύψετε τα πάντα, μπορείτε να βάλετε το βερνίκι. Καλό θα είναι να μη βάλετε βερνίκι νίτρου αλλά πολυουρεθάνης, μια και είναι σχετικά πιο ανθεκτικό, και αν θέλετε να κρατήσει το στρώμα πάνω στην ταστιέρα σας, καλύτερα να το προτιμήσετε. Θα χρειαστείτε ένα πινέλο, αρκετά φαρδύ για να καλύψει την ταστιέρα, όχι παραπάνω. Ούτε πολύ σκληρό, αλλά σίγουρα όχι και πολύ μαλακό. Επίσης καλό θα είναι να έχετε και κάνα-δυό πινελάκια ακόμα για backup. Αρχικά ανακατεύουμε το βερνίκι με ένα κομμάτι ξύλο, ΟΧΙ κούνημα του τενεκέ. Αφού ανακατέψετε, βουτήξτε το πινέλο στο βερνίκι, και πριν το εφαρμόσετε στην ταστιέρα πατήστε το κάνα-δυο φορές στην άκρη του τενεκέ ώστε να μη μείνει πολύ βερνίκι πάνω στο πινέλο. Εφαρμόστε στην ταστιέρα κατά μήκος (γίνεται και κατά πλάτος αλλά δεν το συνιστώ) με μαλακές κινήσεις, και προσπαθήστε να καλυψετε με κάθε πινελιά διαφορετικό μέρος της ταστιέρας, χωρίς ν'αφήνετε μέρη με άνισα ποσά βερνικιού, ώστε να μην κάνει "καρούμπαλα" η ταστιέρα όταν στεγνώσει. Επαναλαμβάνετε για όλη την ταστιέρα μέχρι να καλυφθεί, και φυσικά θα χρειαστούν δύο με τρία χέρια για ένα σχετικά παχύτερο στρώμα. Πάνω απ'όλα μην το παρακάνετε με το βερνίκι, και κάντε υπομονή μια μέρα τουλάχιστον να στεγνώσει κάθε χέρι, και τρίβετέ το με σχετικά λεπτό γυαλόχαρτο μετά από κάθε στεγνό στρώμα, ώστε να είναι ίσο, χωρίς καρούμπαλα και "αγριάδες". Θα χρειαστεί μερικά χέρια για να πιάσει αλλά να κάνετε υπομονή και να είστε εξαιρετικά προσεκτικοί με το πόσο βερνίκι βάζετε σε κάθε χέρι, και φυσικά μην παραλείψετε το τρίψιμο και λείανση μετά από κάθε χέρι! Αφού δείτε ότι έχετε ένα αρκετά καλό στρώμα πάνω στην ταστιέρα (είναι και λίγο γούστα αυτά), τρίψτε το ξανά με ένα πιο χοντρό γυαλόχαρτο (500 με 300 το πολύ), και μετά λειάνετέ το με πολύ λεπτό (1000άρι και πάνω). Αφού τελειώσετε, σκουπίστε, καθαρίστε καλά, και είστε έτοιμοι! 11) ΣΕΤΑΡΕΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΜΠΑΣΣΟ ΣΑΣ!!! Ένα άταστο μπάσσο έχει περισσότερες "παραξενιές" στο σετάρισμά του από ένα κανονικό μπάσσο. Πέραν της επιλογής ανάμεσα σε rounds ή flats έχει κι άλλα περίεργα, τα οποία αναφέρω συνοπτικά παρακάτω. Ρυθμίστε το action χαμηλά. Θέλετε όσο χαμηλότερο action γίνεται για έναν πιο "πραγματικό άταστο ήχο". Ρυθμίστε και τη γέφυρα, αλλά και το relief αφού ξαναπεράσετε τις χορδές αναλόγως. Το άταστο θέλει ΑΨΟΓΟ intonation, αλλιώς θα ακούγεστε ξεκούρδιστοι. Έχετε υπ'όψην πως στο άταστο πατάμε ΠΑΝΩ στη γραμμή του τάστου για τη σωστή νότα, και ΌΧΙ ΠΡΙΝ το τάστο, όπως σε ένα κανονικό μπάσσο. Άρα ρυθμίζετε το intonation αναλόγως. Με 'γειά λοιπόν το νέο σας άταστο!!! Αααυτά λοιπόν προς το παρόν. Ελπίζω να έδωσα μια ιδέα για το πως γίνεται το όλο project. Αν σκεφτώ κάτι άλλο θα συμπληρώσω στο ίδιο thread. Για τυχόν ερωτήσεις, feel free! Thanks for reading!!!
  3. Ημ/νία: 12:55 - 17/09/10 Εισαγωγή: Ένα μικρό άρθρο που αφορά τα μπάσσα μικρότερης κλίμακας (short-medium) και τους διάφορους "μύθους" που τα περιτριγυρίζουν. Το παρόν θέμα αναφέρεται στα short-scale μπάσσα, και "σκοπός" μου είναι να ενημερώσω όσους ενδιαφέρονται και να προσπαθήσω να "αθωώσω" τα καημένα τα μπασσάκια απ'το taboo και τους διάφορους μύθους που τα περιτριγυρίζουν. Προφανώς και το θέμα θα τ'αφιερώσω στο "ντόπιο" θιασώτη των shorties, στον Audiokostas! Ένα μικρό intro. Τα short scale μπάσσα είναι ΚΑΝΟΝΙΚΑ μπάσσα, και δεν έχουν άλλες διαφορές από full scale μπάσσα εκτός της κλίμακας, η οποία στα short scale κυμαίνεται από 30" έως και 32-33". Να αναφέρω αρχικά πως έχω χωρίσει στο παρακάτω κείμενο τα μπάσσα σε δύο κατηγορίες, short scale και full scale ("κανονικά"). Στη short scale κατηγορία περιλαμβάνονται και τα medium scale μπάσσα (32") λόγω των διαφόρων κοινών χαρακτηριστικών τους με τα αντίστοιχα short (30"). Αρχικά, πάμε για λίγη (ΛΙΓΗ) ιστορία. Εν αρχή ην το κοντραμπάσσο. Κλασσικό, ρυθμικό (κυρίως :p) όργανο, γνωστό και ως βάρκα! Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, σχετικά μουντό ηχητικά και... μπάσσο! Το κοντραμπάσσο χρησιμοποιείτο σε όλα τα gigs από τους απανταχού "μπασσίστες" μέχρι περίπου το 51. Κάπου εκεί, ο Leo Fender άρχισε να παράγει μαζικώς το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο, το γνωστό "Fender Bass" τότε (μια και ήταν το μοναδικό ηλεκτρικό μπάσσο), ή αλλιώς το πλέον γνωστό σε 'μας '51 Precision. http://www.bassemporium.com/images_products/fender0271902550f.jpg Το εν λόγω μπάσσο είχε τα ίδια κατασκευαστικά χαρακτηριστικά με τα περισσότερα μπάσσα που βλέπουμε και σήμερα. 4χορδο, Solid σώμα (τουτέστιν, μασίφ ελληνιστί), ένα μονό μαγνήτη (single coil), γέφυρα, μανίκι, κλειδιά κλπ. κλπ. κλπ., και φυσικά επί του θέματος, 34" κλίμακα. ΟΜΩΣ. Αρκετά πριν τον Fender, υπήρξε ένας άνθρωπος που πρόλαβε την εφεύρεση του πρώτου καθαρά ηλεκτρικού μπάσσου με solid σώμα. Ο Paul Tutmarc, βασιζόμενος στο design της κιθάρας, και με έναυσμα το εξαιρετικά μεγάλο και άβολο κατά τη μεταφορά σχέδιο του κοντραμπάσσου, εφηύρε το πρώτο ηλεκτρικό "οριζόντιο", ένταστο (sic) τετράχορδο μπάσσο, το οποίο και βγήκε για πρώτη φορά το 1935 στον κατάλογο της εταιρίας του, Audiovox. Η γενική ιδέα ήταν η παραγωγή ενός οργάνου με τις ηχητικές ιδιότητες του μπάσσου συνδυασμένες με την ευκολία στη μεταφορά, καθώς και στο παίξιμο, της ηλεκτρικής κιθάρας. Από το συγκεκριμένο μπάσσο κυκλοφόρησαν πολύ λίγα κομμάτια, και δυστυχώς (ή ευτυχώς...?) δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Αργότερα, το 1947, ο γιός του Bud Tutmarc προσπάθησε να λανσάρει ένα μπάσσο με παρόμοιο σχεδιασμό υπό τη μάρκα Serenader, που επίσης απέτυχε στην αγορά, και προφανώς η σκυτάλη δώθηκε αργότερα στον Fender. Τι σχέση έχει όμως το παραπάνω με τα short-scale. Το προαναφερθέν μπάσσο είχε κλίμακα 30,5", και προφανώς το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο ήταν ένα short-scale! Η 34" κλίμακα εδραιώθηκε με το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο του fender λοιπόν. Από 'κει και πέρα, με τα χρόνια υπήρξαν διάφορα μοντέλα μπάσσων πέραν των γνωστών Fender, με τα περισσότερα να έχουν κλίμακα 34", όπως καθιερώθηκε από τον Leo. Και πάλι όμως, μετά την "απενοχοποίηση" του μπάσσου και μετά από ανάλογη ζήτηση, κυκλοφόρησαν αρκετά short-scale μπάσσα, αφού παρα πολλοί κιθαρίστες "φορτόνωνταν" με το ρόλο του μπασσίστα, και ζητούνταν μπάσσα με "μικρότερα μανίκια" ώστε να τους είναι ευκολότερο να κινηθούν στην ταστιέρα, ερχόμενοι από την κιθάρα. Θα αναφέρω ένα από τα πρώτα short scale μπάσσα που έγιναν αρκετά διαδεδομένα, το EB-3 της Gibson (γνωστό και ως ταυράκι, από την SG, μια και είχε την ίδια σχεδίαση). Η Gibson δεν παρήγαγε μπάσσο με την κλασσική 34" κλίμακα μέχρι το '63, όπου πρωτοβγήκε το Thunderbird. Ιδού και μια εικόνα του EB-3. http://www.rocknrollvintage.com/prodimages/71 eb3 bass s.jpg Ιστορία τέλος, πάμε σε λίγη (ΛΙΓΗ) (μπακαλο-απλή) φυσική. Επειδή μιλάμε για short scale μπάσσα, πράγμα που έχει να κάνει με την μικρότερη τους κλίμακα (32" ή και 30,5") αντί της κλασσικής (34") ας δούμε λίγο το θέμα κλίμακα. Η κλίμακα είναι η απόσταση από τη γέφυρα έως το nut, και έχει άμεση σχέση με την τάση των χορδών, η οποία με τη σειρά της έχει σχέση με το κούρδισμα. Ένα 4χορδο μπάσσο κουρδίζεται όπως οι πρώτες τέσσερις χορδές της κιθάρας (Μι, Λα, Ρε, Σολ) μια οκτάβα όμως χαμηλότερα από την κιθάρα. Πράγμα που σημαίνει πως για να υπάρξει μεγαλύτερη τάση, έτσι ώστε να "τσιτωθούν" οι χορδές αρκετά ώστε να επιτευχθεί το χαμηλό αυτό κούρδισμα (σε σχέση με μια κιθάρα πάντα) χωρίς οι χορδές να είναι εντελώς χαλαρές, χρειάζεται και αρκετά μεγαλύτερη κλίμακα - όπως φυσικά και το (δεδομένο λόγω μπάσσου) αρκετά μεγαλύτερο gauge χορδών. Εξ'ου και ορισμένα 5χορδα μπάσσα με 35" κλίμακα, φτιαγμένα έτσι για επίτευξη της καλύτερης ηχητικής "ποιότητας" της 5ης χαμηλής χορδής (Σι). Η μεγαλύτερη κλίμακα όμως, συνήθως μεταφράζεται και σε μεγαλύτερο ("μακρύτερο") μέγεθος μανικιού, μια και όσο αυξάνεται η κλίμακα αυξάνεται και η απόσταση μεταξύ των τάστων. Πράγμα που κάνει προφανώς ένα μπάσσο αρκετά πιο δύσκολο να παιχτεί από κάποιον συνηθισμένο σε κιθάρα. Και κάπου εκεί φυσικά έγκειται και το "taboo" του θέματος short scale μπάσσο. Πάρα μα πάρα πολλοί μπασσίστες ισχυρίζονται πως ένα short scale μπάσσο δεν έχει την ίδια απόκριση, ίδια τάση χορδών και ίδια ηχητικά αποτελέσματα με ένα full scale. Και φυσικά έχουν δίκιο. Ένα short scale μπάσσο είναι λογικό να "χάνει" ελαφρώς στις χαμηλότερα κουρδισμένες χορδές (Μι, Λα) σε σχέση με ένα full scale λόγω της μικρότερης κλίμακας. Οι χαμηλότερα κουρδισμένες χορδές, ως αποτέλεσμα, είναι ελαφρώς πιο "λάσκα", πιο χαλαρές από ένα full scale μπάσσο, και ως εκ τούτου οι παραπάνω ισχυρισμοί έχουν και "επιστημονικό" έδαφος, και προφανώς αλλάζει αρκετά και ο ήχος, καθώς και η αίσθηση κατά το παίξιμο. Το γεγονός αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως ο ήχος είναι χειρότερος, ή λιγότερο "αληθινός/αυθεντικός" από των full scale. Αυτή η κατασκευαστική του ιδιότητα κάνει τις χαμηλές χορδές αρκετά "mellow", κάπως "λαστιχένιες" ηχητικά με λιγότερο top end. Είναι γνωστό πως σε αρκετές περιπτώσεις ο ήχος των short scale "φέρνει" λιγάκι στον ήχο του κοντραμπάσσου, με εξαίρεση φυσικά την ύπαρξη sustain (λόγων τάστων προφανώς). Στις υψηλότερα κουρδισμένες χορδές όμως (Ρε, Σολ), ένα short scale έχει μια διαφορετική ποιότητα που το κάνει πάρα μα πάρα πολύ θελκτικό σε πολλούς μπασσίστες, και μάλλιστα για τους θιασωτες των shorties αυτή η συγκεκριμένη "ποιότητα" είναι καθοριστικός παράγοντας στην επιλογή τους, μια και δεν μιλάμε μόνο για το κατά πόσον βολεύεται κάποιος παικτικά. Οι υψηλότερα κουρδισμένες χορδές, λοιπόν, σε ένα short scale, λόγω της μικρότερης κλίμακας, έχουν ένα πιο mellow, "τραγουδιστό" ήχο, αντίθετα με τις "καμπάνες" των full scale. Και φυσικά με το "καμπάνες" εννοώ τον ξεκάθαρο, πριμαριστό ήχο των εν λόγω χορδών. Βάσει των παραπάνω, λοιπόν, πιστεύω είναι προφανώς πως αν και τα δύο είδη ανήκουν στην κατηγορία "Μπάσσα", είναι και τα δύο όργανα με διαφορετικές ιδιότητες, ηχητικά, παικτικά ακόμα και αισθητικά, και ουσιαστικά κανένα δεν υστερεί ή υπερτερεί σε σχέση με το άλλο. Υπάρχουν και τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα στο καθένα, αλλά αυτά έχουν να κάνουν καθαρά με την κρίση του παίκτη και τις περισσότερες φορές είναι εντελώς υποκειμενικά, όπως άλλωστε και η επιλογή ενός εκ των δύο. Έχοντας όλα τα παραπάνω υπ'όψην, ας βάλω στο παιχνίδι και το θέμα ενισχυτή και ηλεκτρικών, μια και πιστεύω είναι πολύ βασικό στο να δώσει ένα τέλος (ναι καλά) στην όλη διαμάχη "short scale vs full scale". Και τα δύο αυτά είδη χρησιμοποιούν τα ίδια απολύτως ηλεκτρικά μέρη. Ίδιους μαγνήτες, ίδια ποτενσιόμετρα, ίδιες προενισχύσεις, ίδια jack, ίδιους διακόπτες, επιλογείς κλπ. κλπ. κλπ. Και φυσικά και τα δύο "κουμπώνονται" στους ίδιους μπασσοενισχυτές. Είναι λογικό λοιπόν πιστεύω να μιλάμε για μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα, όταν ειδικά σήμερα, έχουμε όλοι τη δυνατότητα με οποιοδήποτε όργανο, να επιλέξουμε τον κατάλληλο ενισχυτή και τους κατάλληλους μαγνήτες και την κατάλληλη προενίσχυση για να φέρουμε τον ήχο εκεί ακριβώς που θέλουμε. Όπως μπορούμε (και πολλές φορές έτσι και πράττουμε) να "βγάλουμε" τα ενοχλητικά πρίμα μέσω του ενισχυτή ή της προενίσχυσης σε ένα full scale μπάσσο, έτσι, αν θελήσουμε, μπορούμε και να προσθέσουμε αυτό το top end που ίσως λείπει από ένα short scale. Δεν είναι λοιπόν τα short scale ούτε μπάσσα "για φλώρους", ούτε μόνο για ανθρώπους με μικρότερα χέρια (που ίσως αισθάνονται άβολα σε μεγαλύτερη κλίμακα) αλλά ούτε και τα full scale είναι τα "αντρικά" μπάσσα. It all comes down to preference. Τέλος, θα προτρέψω τους φίλτατους μπασσίστες του forum να πάνε και να δοκιμάσουν ενα short scale, μια και η μαγεία τους είναι διαφορετική, και ποτέ δεν ξέρεις που θα κολλήσεις. Αναφέρω επιγραμματικά ορισμένους γνωστούς μπασσίστες που χρησιμοποιούν/ούσαν/έχουν χρησιμοποιήσει short scale μπάσσα. Paul McCartney John Entwistle Allen Woody Bob Daisley Les Claypool Jack Bruce Bill Wyman Mike Watt Stanley Clarke Jack Casady Phil Lesh Peter Hook Felix Pappalardi Alan Lancaster Andy Fraser Chris Murphy ... Και πάρα πάρα πάρα πολλοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Thanks for reading!
  4. Γιάννη την άποψή μου την ξέρεις οπότε δεν γράφω κάτι περαιτέρω. Αυτό που θα πω, έχοντας την τύχη να τους έχω δει live, ΠΡΕΠΕΙ να τους δείτε/ακούσετε/ζήσετε κι εσείς. Εύχομαι το συντομότερο. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς
  5. X-minor

    X-minor Bass Covers

    Καλησπέρα κόσμε! Άλλαξε το noiz... Πάρτε λοιπόν κάτι φρέσκο.
  6. Επειδή τέθηκε ως αρχή του ερωτήματος το "αξίζει να...", δεν μπορώ ν'απαντήσω ουσιαστικά. Καθένας το μετράει αλλιώς. Εν έτει 2018, ακόμα κι οι πολυκαζουρεμένες(sic) harley benton είναι άνετα gig worthy όργανα, οπότε το τι αξίζει βγαίνει αλλιώς στον καθένα. Ξαναλέω, η Κίνα του 2018 δεν ήταν η Κίνα που ξέραμε. Η Κορέα έχει γίνει η Ιαπωνία του κάποτε, η Ιαπωνία δεν ξέρω καν αν υφίσταται πλέον σε πολλά όργανα και το Αμέρικα ποτέ δεν μου'κανε αμάν και τι κούκου για να σκάσω χιλιάρικα για την φίρμα (βλ.Gibson & Fender). Τώρα για Φιλιππίνες κτλ., δεν πολυθυμάμαι αλλά παντού τα ίδια εργοστάσια είναι, με τον ίδιο εξοπλισμό αλλά με διαφορετικούς μισθούς εργατών. YMMV. Πέραν αυτών, πάντα άποψή μου ήταν πως κάποια όργανα παραγωγής ήταν (κι ακόμα είναι) τραγικά υπερτιμημένα, καθαρά κυρίως ταμπέλας. Έχω παίξει όργανα τραγικά μικρότερης αξίας που κοντράρουν ανετότατα (για να μην πω βγαίνουν κι από πάνω) τις διάφορες φίρμες (βλ. Michael Kelly π.χ.). Τέλος, όπως ειπώθηκε κάπου παραπάνω, ζυγίζεις και το θέμα μεταπωλητική αξία. Καλώς ή κακώς, οι fender πουλάνε ακόμα σαν ζεστό ψωμάκι ενώ κάτι Godin, G&L κτλ. (τις οποίες προσωπικά βρίσκω κλάσεις ανώτερες) φεύγουν τσάμπα.
  7. Έχω την στρατ, st62 της HB. Σε κάποια φάση "έκαιγα" τα μεταλλικά μέρη γι'αυτό το "anodized"-οξειδωμένο look, παρέα με μια pacifica. Η γέφυρα (και τα βαγονάκια) της στρατ κανένα θέμα, μέταλλο κανονικότατο. Της yamaha έλιωσαν. Για την τέλε δεν ξέρω, πολύ αμφιβάλλω όμως να'ναι όπως λες "πλαστικό βαμμένο χρώμιο".
  8. Αυτή είναι μια αρχαία affinity-πλατφόρμα για πειράματα. HB έχω τρία όργανα κι εμπιστεύομαι τυφλά. Κι αν σου βγει μούφα στην τελική την στέλνεις πίσω.
  9. Έχω κι εγώ μια esquire ;D Πάρε μια HB και μόνταρε κατά βούληση.
  10. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Νέο παίδεμα, νέο τεμάχιο. [soundcloud] [/soundcloud]
  11. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Αυτό ξαναπές το! Στο κούρδισμα των QOTSA το'παιξα, έχω ήδη μια κιθάρα σε C, οπότε μου'κατσε κουτί! ;D
  12. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Δεν μ'αρέσουν τα περισσότερα αλλά οι QOTSA είναι αδυναμία είναι η αλήθεια! Μόνο οι κιθάρες πάντως είναι δικές μου, τα υπόλοιπα είναι μπακιτράκι. Θένκιουβεριμαsh τζέντλεμεν
  13. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Ανωτέρα βία... Ευχαριστώ πολύ μεσιέ! :)
  14. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Δίκιο έχεις. Έτσι την είχα στο μυαλό μου και άκουσα το original αφού το ανέβασα, κι είναι πολύ πιο "crispy" οι κιθάρες τους. Oh well, δέκα λεπτά δουλειά, μια χαρά είναι! χαχαχα Ευχαριστώ δια τις ακροάσεις τζέντλεμεν! :)
  15. X-minor

    X-minor: The Soundcloud Chronicles

    Βαρέθηκα τα βίντιοζ και το νταβαντούρι που θέλουν, δεν έχω και φωτογένεια κι είπα ν'αρχίσω χαλαρά με το soundcloud μ'ένα cover-άκι του πεντάλεπτου. Στο θέμα θα προστεθούν και περισσότερα, κάποια στιγμή, κατά βούληση. Προς το παρόν, Κώτσα - Κανείς δεν ξέρει [soundcloud] [/soundcloud]
×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου