fenderiarhs

O συγκεκριμενος ειναι απολυτα βεβαιο πως ειναι ο τυπος ο οποιος θα διηγειται σε αντροπαρεα (που θα τον ψιλογλενταει στα κρυφα) με συνοδεια μπυρας και υφος καταφερτζη το πως κοροιδεψε ολο το HR της microsoft και ανεβηκε ως vice president του Bill Gates και πως μια φορα στο Nammoς της Μυκονου φλερταρε την Margot Robbie αλλα στο τελος της εριξε χυλοπιτα. Αλλα ας μην το κανουμε το νημα, διαμαρτυρια για τις αγγελιες.

Ομολογω οτι η διαδικασια αυτη καθεαυτη ειχε διαφυγει εντελως του σκεπτικου μου κ δεδομενου οτι τα τελευταια χρονια ενεκα κοινωνικης αλλεργιας περναω απο μεγαλο κοσκινο τις κοινωνικες μου συναναστροφες με ιδιαιτερα αυστηρα κριτήρια, αυτο θα μπορουσε να ειναι κ deal breaker. Και επειδη δεν προκειται για ενα αντικειμενο να πεις να ανεχτω 2-3 χασομερηδες καφρους, αλλα για 25-28 αντικειμενα και αρα δυνητικα 75 χασομερηδες καφρους, περιπλεκεται η κατασταση.

Μετα από πολλα χρονια (>30) ενασχολησης με την κιθαρα την οποια ξεκινησα ως αυτοδιδακτος, εδω και καποια χρονια παρατηρω οτι μου εχει μειωθει εντονα το ενδιαφερον μου για ενασχοληση με αυτο που καποτε ηταν το υπ αρ 1 χομπυ μου. Το θεωρησα φυσιολογικο, ομως τον τελευταιο εναμιση χρονο δεν εχω ακουμπησει κιθαρα, και οποτε αναβω ενισχυτη μπριζωνω πεταλια κ.λ.π τα κλεινω μετα απο το πολυ δεκα λεπτα με αισθημα βαριεστημαρας. Βρισκω πλεον μεγαλυτερο ενδιαφερον να παιζω πιανο (απο εκει ξεκινησα στα 7 μου την ενασχοληση με την μουσικη). Καποτε με ενδιεφερε υπερβολικα το gear, πλεον θεωρω ανουσιες τις οποιες συζητησεις γυρω απο αυτο, ενω και στο αμιγως μουσικο σκελος με λιγοτερη διαθεση απο παλια, θα ακουσω καινουργια πραγματα, ενω βρισκω ιδιαιτερη ευχαριστηση στην επιστροφη πισω σε μια παλια μου αγαπη την κλασσικη μουσικη. Για να πω και ολη την αληθεια εδω και δυο χρονια, αναγκαστηκα να μειωσω δραστικα την εναχοληση μου με την κιθαρα λογω ενος διπλου τραυματισμου στο χερι απο την αλλη μου μεγαλη αγαπη, το τεννις, ο οποιος, ειδικα σε θεση μπαρε και στα σηκωματα καθιστα επιπονη την ενασχοληση με την κιθαρα για μακρυ χρονικο διαστημα (περαν του ημιωρου), οποτε θεωρω οτι δεν ειναι μονο θεμα οτι ισως εκλεισε τον κυκλο της αλλα συνετελεσαν και αλλοι λογοι. Και εδω ερχομαι στο θεμα μου. Οποτε βλεπω τις 6 μου κιθαρες, τον deluxe reverb ii, και τα 15 πεταλια μου στη γνωστη διαταξη, σκεφτομαι οτι ηρθε η ωρα να τα δωσω ολα να μου αδειασει ο χωρος, και να τα παρει καποιος που θα τα αξιοποιει. Οι περισσοτερες κιθαρες ειναι φτιαγμενες με μετατροπες στα μετρα μου μετα απο χρονια δοκιμων (μη φανταστειτε κατι το εξωτικο, για να καταλαβετε οτι με εξαιρεση μια les paul δεν εχω καμμια made in usa κιθαρα), ενω το ιδιο ισχυει και για τα περισσοτερα πεταλια, που καποια τους εχουν γινει customizations. Εχει πεσει δουλιτσα δηλαδη κατα το προηγουμενο διαστημα. Και με το που κανω αυτη τη σκεψη αμεσως το μετανιωνω και ο διαβολακος της απληστιας μεσα στο κεφαλι μου λεει γιατι να τα δωσεις, δεν χρειαζεσαι τα χρηματα, κρατατες σαν ενθυμιο. και εκει πεταγεται και ο διπλωματης εαυτος, που λεει "αν καιγεσαι τοσο να τις διωξεις, ε δωσε 3-4, μερικα πεταλια, και κρατα τα υπολοιπα μπας και σου ξαναρθει. (χλωμο)". Απευθυνομαι λοιπον στην ομυγυρη και ρωταω: να φερθω ως πουρος καπιταλιστης και να κρατησω τα παντα, ως σοσιαλδημοκρατης και να δωσω μερικα, η να ενστερνιστω τα της κομμουνας του Παρισιου και να τα διωξω ολα?

Nεα Ζηλανδια. Να μην με απασχολει και ο παραγοντας γεωπολιτικα.....

+1000 Moνο σε δυο πολεις εξωτερικου θα μπορουσα να ζησω. Βαρκελωνη και Γενευη (και αντε με πολλα ζορια Λονδινο αν ημουν στα 30s μου).

Για εμενα, περαν απο τεραστιος παιχτης με απιστευτη τεχνικη, αισθητικη, και ιδιαιτερο παιξιμο, ειναι ισως ο μεγαλυτερος songwritter των τελευταιων 40 χρονων.

Eνα προιον κοστιζει οσο ειναι διατεθιμενος καποιος να δωσει για να το αποκτησει. Τα υπολοιπα ειναι να 'χαμε να λεγαμε.

Οχι κοντρα ποτε. Αν το κανω θα κυκλοφορω σαν τον ερυθροδερμο σε γουστερν του S. Leone.

Προσωπκα, ανθρακας ο θησαυρος τελικα. Μετα απο δοκιμες επεστρεψα παλι στο κλασσικο μου gilette mach3. Πολυ κακο για το τιποτα τα ξυραφακια, μηχανες κ.λ.π σαν να ακους βινυλιο την εποχη του digital streaming. Ξυριζομαι στο 1/3 του χρονου, πιο βαθεια, με μονο μεινοεκτημα τον λιγο μεγαλυτερο ερεθισμο του δερματος.

Ναι αλλα οι σωστες χορδες κανουν τον παιχτη.

Παιδια ο Νακας ειναι εισηγμενη στο χρηματιστηριο, για να ξερουμε τι λεμε και να μην κανουμε συγκρισεις οι οποιες δεν εχουν καποια βαση. Σαν να συγκρινουμε τη microsoft με την κυρα Νιτσα στη Στουρναρη.

Ξεκινωντας με το σοφοτατο αποφθευγμα " Καλη ζωη, σκατα διαθηκη" επεται το "κοψε το τσιγαρο" ωστε να σε απασχολει λιγοτερο τι θα συμβει μετα το (μη) απευκταιο. Τι συμβαινει στα πραγματα μας οταν δεν θα υπαρχουμε πια? Οτι συνεβη και στα πραγματα των πατεραδων μας παππουδων μας θειων μας. Θα πεταχτουν, θα χαριστουν και καποια θα μεινουν ως ενθυμια για καποιους λιγους που εχουν καποιο συναισθηματικο δεσμο με εμας οι οποιοι και αυτοι με τη σειρα τους με την παροδο των χρονων και τα δικα τους προβληματα θα μας ξεχασουν. Προσωπικα δεν με απασχολει και πολυ το θεμα. Με την αποχωρηση μου δεν με νοιαζει τι θα συμβει στα σπιτια μου στα λεφτα μου στα βιβλια μου στις κιθαρες μου κ.λ.π. Αυτα ειναι σκεψεις που εχουν νοημα να γινονται μονο απο αυτους που δεν εχουν συμβιβαστει ακομα με την ιδεα της πληρους ανυπαρξιας........

Aυτο που περιγραφεις φωτογραφιζει αποκλειστικα και μονο μια κιθαρα: απλη παραδοσιακη στρατ με διπλο στη γεφυρα που σπλιταρει και δυο μονους. Ολα τα υπολοιπα στοκ.

Πολυ βαθος βρε αδελφε...Προτιμω τον πρωτο. Ο δευτερος εχει κατι σαν γρηγορο τρεμολο η σαν μικρο pitch και επιπλεον περισσοτερο βαθος που δεν τον κολακευει στα αυτια μου.

Δυστυχως το θεαμα προκαλλει καποια λυπηση. Ενας μουσικος που χτυπιεται με καθε καλη διαθεση και μερακι χωρις να εχει την παραμικρη προσοχη απο το κοινο που ειναι εκει για την πιτσα και μονο. Ομως προσπαθω να βαλω τον εαυτο μου στη θεση των ακροατων και να δω αν αυτοι κανουν καποιο λαθος. Και αυτο που ειπα στον εαυτο μου ηταν οτι του συγκεκριμενου δυσκολα θα του εδινα προσοχη ακομα και σε κανονικο στημενο live που θα ειχα παει εκει για να ακουσω και οχι για την πιτσα. Δεν αμφισβητω την ορεξη και το παθος τους αλλα καπου και εμεις ως "παιχτες" πρεπει να αναρωτιομαστε μηπως δεν φταιει παντα το κοινο οταν δεν το αφορα αυτο που παιζουμε.