Γνώμες για KORG M3

[ex-OurDarkness]

Αυτά τα papers ασχολούνται αυστηρά με την μαθηματική προσέγγιση, και επειδή είσαι πραγματικά εσύ αρμόδιος να τα κρίνεις (δεν κάνω πλάκα), δεν μου πέφτει παραπάνω λόγος.

 

:D Μέχρι εκεί που καταλαβαίνω ο δόλιος, γιατί υπάρχουν και αρκετά για τα οποία είτε δεν έχω ιδέα είτε θα πάρω την γνώμη τρίτων.

 

Αχολούνται όμως με την ψυχοακουστική; Δεν πιστεύεις όμως ότι από ένα σημείο και πέρα η προσομοίωση θα γίνει τόσο πιστή που μια στατιστική μελέτη σε ακροατές θα δείξει ότι η elusive αυτή προσομοίωση έγινε τέλεια;

 

Η ψυχοακουστική είναι απο μόνη της μεγάλος και ελάχιστα διερευνημένος κλάδος. Κάποια από τα papers κάνουν αναφορές σε διάφορα ψυχοακουστικά φαινόμενα. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε γιατί μας αρέσουν κάποιοι ήχοι και όχι κάποιοι άλλοι - όπως και το να μάθουμε πως ακριβώς διερμηνεύουμε τα ακούσματα.

 

Ένα από αυτά τα φαινόμενα ψυχοακουστικής το οποίο έχει μελετηθεί και αναλυθεί εκτενώς αφορά στο ότι στο ανθρώπινο αυτί ΔΕΝ αρέσει να ακούει στατικούς ήχους, δηλαδή ήχους των οποίων η συχνότητα είναι π.χ. ακριβώς 440 Hz, κάτι το οποίο είναι η κατ' εξοχήν περίπτωση στα ψηφιακά synthesizers. Στα αναλογικά υπάρχουν διάφοροι και αρκετοί παράγοντες αυτή η συχνότητα να κινείται γύρω από τα 440 Hz, είτε λίγο πιο πάνω είτε λίγο πιο κάτω και αυτό είναι ένα φαινόμενο το οποίο ευχαριστεί το αυτί. Οπότε ερχόμαστε τώρα εδώ:

 

Eπίσης, όπως σίγουρα ξέρεις, χαοτικές διαδικασίες σαν αυτές που περιγράφεις μπορούν να μοντελοποιηθούν, αν δεν κάνω λάθος πχ. με fuzzy logic.

 

Δεν έχεις άδικο - κάποιες από αυτές τις διεργασίες μπορούν να μοντελοποιηθούν με ποικίλους βαθμούς επιτυχίας με ασαφή λογική. Στην παραπάνω περίπτωση η εξομοίωση της αστάθειας του ταλαντωτή μπορεί να γίνει με διαμόρφωσή του από διάφορες πηγές. Η συνηθέστερη από αυτές είναι ένα LFO (random π.χ.) ή κάποιο χρώμα θορύβου (συνήθως λευκός ή ροζ θόρυβος). Σε αυτή την περίπτωση το LFO ή ο θόρυβος έχουν πολύ μικρό βάθος διαμόρφωσης, της τάξης του 2-3 % έτσι ώστε να μην αποκλίνουμε και πάρα πολύ από την αρχική συχνότητα.

 

Αυτή όμως είναι μόνο μία από τις μεθόδους. Στο Minimoog, π.χ. συμβαίνουν οι εξής διαμορφώσεις μεταξύ των ταλαντωτών:

 

VCO1 -> VCO2

VCO1 -> VCO3

VCO2 -> VCO1

VCO2 -> VCO3

VCO3 -> VCO1

VCO3 -> VCO2

 

και επιπλέον μέσω του παθητικού μίκτη, υπάρχει διαρροή (προφανώς) και από ένα VCO στον εαυτό του! Δηλαδή υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό FM. Όλο αυτό το φαινόμενο ονομάζεται intermodulation και θεωρητικά θα μπορούσε να εξομοιωθεί ίσως με κάποιες τεχνικές fuzzy logic - άλλα μέχρι τώρα δεν γνωρίζω να έχει γίνει κάτι τέτοιο.

 

Κατά την γνώμη μου το βασικότερο πλεονέκτημα στην εντρύφηση για την εξομοίωση αναλογικών κυκλωμάτων και συμπεριφορών είναι ότι παρέχει εις βάθος γνώση στην φυσιολογία του ήχου και τα τερτίπια του. Το αν θα εξομοιωθεί ποτέ επακριβώς, σίγουρα θα αποτελέσει μεγάλο επίτευγμα αλλά και πάλι θα είναι δευτερεύον γιατί απλά στην μουσική δεν υπάρχει τελεολογικός χαρακτήρας. Μπορεί αύριο να παραχθεί ένα διαφορετικό φίλτρο που να είναι ακόμη περισσότερο αρεστό οπότε η έρευνα θα μετακινηθεί εκεί.

 

:)