νικος τατασοπουλος.μπουζουκι fever

[manosx]

Λογικό αυτό. Πάντως είναι περίεργο κριτήριο, αφού δεν εξαρτάται από το ίδιο το είδος αλλά από τη χρησιμοποίησή του ή μη ως προτύπου σύνθεσης.  Χώρια που υπάρχει και το θέμα της μετεμψύχωσης  ;D

 

Δηλαδή, ΟΚ το δημοτικό είναι μουσειακό. Όταν ο Σκαλκώτας π.χ. το χρησιμοποιεί σαν βάση για έργα του, το ανασταίνει; Μήπως απλά το μεταβάλει σε κάτι άλλο  ???

 

Μετά, το Μπαρόκ είναι μουσειακό. ΟΚ, αλλά οι τεχνικές που προκύπτουν από τη φούγκα αφορούν σχεδόν ΟΛΕΣ τις μουσικές, τουλάχιστον όλες τις τονικές μουσικές.

 

Το ίδιο με τα ρεμπέτικα. ΟΚ μουσειακά, αλλά είναι η βάση των λαϊκών.

 

Μήπως τελικά είναι σαν τη ροή των πολιτισμών; Μουσειακός πολιτισμός η Αρχαία Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα βάση της επιστήμης  ;) Μουσειακός πολιτισμός η Αίγυπτος αλλά και βάση της θρησκείας κλπ κλπ

 

Μάλλον θα πρέπει να αντικαταστήσουμε τη λέξη μουσειακό. Ή ακόμα καλύτερα να ορίσουμε ως μουσειακό το είδος εκείνο της μουσικής ΠΟΥ Η ΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ  ;) Έτσι, ακόμα και 50.000.000 συνθέτες να γράψουν Μπαροκ ή δημοτικα, αυτό δεν θα τα κάνει σύγχρονο είδος. Αντίθετα, αν γράψουν δημοτικά ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΣ ταυτόχρονα και τη ΦΟΡΜΑ τους, τότε θα μιλήσουμε για ανάσταση ενός ΖΩΝΤΑΝΟΥ είδους  ;) 

 

 

 

[Imaginator]

Αν αυτο το θρεντ συνεχιζει να αφορα τον Νικο Τατασοπουλο , θα ηθελα να πω και εγω μιας και φετος το καλοκαιρι καναμε καποιες συναυλιες μαζι , πλαισιονοντας μια γνωστη "αηδο" , οτι ειναι μουσικος με Μ κεφαλαιο οχι λογω της εξαιρετικης δεξιοτεχνιας του αλλα πιστευω  λογω του υπερβολικα μουσικου φρασαρισματος που εντασσει σε ολες τις φρασεις του.Γρηγορες και μη...

Επισης παιζει φοβερη κιθαρα , πληκτρα και εχει απιστευτο χιουμορ...γενικα ειναι ενας ανθρωπος που αναβλυζει ταλεντο...

[Επισκέπτης]

Ή ακόμα καλύτερα να ορίσουμε ως μουσειακό το είδος εκείνο της μουσικής ΠΟΥ Η ΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ  ;) Έτσι, ακόμα και 50.000.000 συνθέτες να γράψουν Μπαροκ ή δημοτικα, αυτό δεν θα τα κάνει σύγχρονο είδος. Αντίθετα, αν γράψουν δημοτικά ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΣ ταυτόχρονα και τη ΦΟΡΜΑ τους, τότε θα μιλήσουμε για ανάσταση ενός ΖΩΝΤΑΝΟΥ είδους

 

Σωστά μου φαίνονται αυτά που γράφεις.

 

[vthomas]

Αν πάμε να μιλήσουμε για δημοτικό, εγώ μπορώ -εκ πρώτης- να σκεφτώ δύο μουσικές παραδόσεις της ελληνικής δημοτικής μουσικής που αποδεδειγμένα δεν αποτελούν μουσειακό είδος: την κρητική και την ποντιακή.

 

Άρα το προηγούμενο επιχείρημα δεν εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις.

 

Επίσης συμφωνώ με την σχετική παρατήρηση του Μάνου και το παράδειγμα του Σκαλκώτα.

[blue]

 

Μάλλον θα πρέπει να αντικαταστήσουμε τη λέξη μουσειακό. Ή ακόμα καλύτερα να ορίσουμε ως μουσειακό το είδος εκείνο της μουσικής ΠΟΥ Η ΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ  ;)

 

Mουσειακός ο Homo Erectus αλλα εγω εξελλίσσομαι ακόμα

 

[skantzos]

επειδή εγώ έβαλα τη λέξη "μουσειακό" στην κουβέντα, ίσως και να είναι λίγο βαρειά κουβέντα  8)

 

αλλά σκέφτομαι πόσα γίναν π.χ. στη τζαζ το 40-50-60 και πόσα γίνονται σήμερα, που νομίζω ότι το πορτοκάλι έχει στιφτεί, πώς να το πω :)

 

και όταν βλέπω σήμερα κάτι τύπους που λένε παίζω τζαζ και έχουν σκάφος με διπλό και φοράνε μπερέ, κάπως νιώθω...  μουσειακά. Μπορεί να φταίει και που φοράνε τα ρούχα του 30  ;)

 

κι εγώ παίζω τζαζ (προσπαθώ) και ακούω όλη μέρα

 

και φυσικά όλα τα είδη εξελίσσονται σε κάτι άλλο όπως αναφέρθηκε

 

και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι μεγάλοι κάθε είδους δεν είπαν "κάτσε τώρα να φτιάξω κάτι σε στυλ hard bop".

 

τα "είδη" τα σκεφτόμαστε πιο πολύ εκ των υστέρων για να κατηγοριοποιήσουμε. Συν ότι όταν κάποιος έχει μια καλή ιδεα, μετά την αντιγράφουν πολλοί. Αλλά άμα γίνει αυτό φια πολά χρόνια, μετά δικαιούμαστε να λέμε ότι το είδος είναι πια ...ανενεργό ;)

[Yannis Methenitis]

Και όχι, δεν αρκεί να φτιάξει κάποιος ένα κομάτι "τύπου Μπαχ" για να αναστήσει το μπαρόκ (ο υπολογιστής μου θα το είχε αναστήσει δεκάδες φορές, αν περί αυτού επρόκειτο). Χρειάζεται να υπάρξει μία διαρκής και συνεπής προσφορά από διαφορετικούς δημιουργούς για ένα αξιοπρεπές διάστημα.

Μικρή διευκρίνιση: Στην παραπάνω περίπτωση κάποιος πρέπει να συνθέσει (εσύ) και κάποιος να εκτελέσει (το sequencer).

Οπως πχ γινόταν και στην εποχή πριν τους υπολογιστές (για όσους έχουν ανοιχτά μυαλά) όπου ο Μότσαρτ έγραφε και εκτελούσαν οι απόφοιτοι των Ωδείων με όποια τεχνική δυσκολία, ως sequencers. Αρα ασχολείσου με την σύνθεση και άσε τα sequencer ή άλλους εκτελεστές να τα αποδόσουν. Αλλο δημιουργός και άλλο εκτελεστής. Απλά σήμερα τα έχουμε ψιλομπερδέψει. Προς το καλύτερο κατα την άποψη μου.

[watchmen]

μάλιστα! τα κολλημένα μυαλά του φόρουμ μίλησαν και έβγαλαν με την επιμονή τους

άλλη μια σοφή απόφαση.

 

οι κιθαρωδοί-shredders ΤΩΡΑ δεν είναι καλοί ΑΛΛΑ σε 1000 χρονιά θα είναι ταμάμ

(που λένε και οι Τούρκοι).

 

η απόφαση λήφθηκε και από δω και πέρα αι αντιρρησίες θα τιμωρούνται  :P

(σωστά Superfunk?  ;D αφήστε ρε να πει κανείς καμιά γνώμη, έστω και διαφορετική

που τα ξέρετε όλα  :()

[studio54GR]

Αν αυτο το θρεντ συνεχιζει να αφορα τον Νικο Τατασοπουλο , θα ηθελα να πω και εγω μιας και φετος το καλοκαιρι καναμε καποιες συναυλιες μαζι , πλαισιονοντας μια γνωστη "αηδο" , οτι ειναι μουσικος με Μ κεφαλαιο οχι λογω της εξαιρετικης δεξιοτεχνιας του αλλα πιστευω  λογω του υπερβολικα μουσικου φρασαρισματος που εντασσει σε ολες τις φρασεις του.Γρηγορες και μη...

Επισης παιζει φοβερη κιθαρα , πληκτρα και εχει απιστευτο χιουμορ...γενικα ειναι ενας ανθρωπος που αναβλυζει ταλεντο...

 

Kαι ο μπαμπάς του φοβερός μπουζουξής (από τους καλύτερους EVER) και με ηχάρα!!!!

[Επισκέπτης]

Μικρή διευκρίνιση: Στην παραπάνω περίπτωση κάποιος πρέπει να συνθέσει (εσύ) και κάποιος να εκτελέσει (το sequencer).

Οπως πχ γινόταν και στην εποχή πριν τους υπολογιστές (για όσους έχουν ανοιχτά μυαλά) όπου ο Μότσαρτ έγραφε και εκτελούσαν οι απόφοιτοι των Ωδείων με όποια τεχνική δυσκολία, ως sequencers. Αρα ασχολείσου με την σύνθεση και άσε τα sequencer ή άλλους εκτελεστές να τα αποδόσουν. Αλλο δημιουργός και άλλο εκτελεστής. Απλά σήμερα τα έχουμε ψιλομπερδέψει. Προς το καλύτερο κατα την άποψη μου.

 

Λίγο background σε σχέση με το ποστ που σχολίασες: όταν ήμουν φαντάρος, είχα έναν ΑΤΑRΙ ST (στο σπίτι). Στο στρατόπεδο, είχα γνωρίσει έναν που εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν για το δίπλωμα της σύνθεσης και με είχε παρακαλέσει να φέρω τον Atari στο στρατόπεδο, προκειμένου να χρησιμοποιεί το Notator για να προετοιμάζει κάποιες συνθέσεις που έδινε στον μέντορά του (για αξιολόγηση) όταν έπαιρνε άδεια.

 

Μικρή λεπτομέρεια: δεν είχαμε κανένα όργανο, μόνο το ποντίκι του Atari. Ο Ρ. λοιπόν, ενώ μιλούσαμε, καπνίζαμε, γελάγαμε (στο Διοικητήριο), με το άλλο χέρι και με κλεφτές ματιές στην οθόνη, έγραφε δύο φούγκες την εβδομάδα.

 

Αυτό με εξόργιζε. "Τι κάνεις ρε μαλάκα" του έλεγα, είναι δυνατόν; Μου εξηγούσε υπομονετικά ότι ο καθένας που γνωρίζει τους κανόνες μπορεί να γράψει μία φούγκα. Αφού τον έβριζα λίγο περισσότερο, το παράταγα. Μέρες αργότερα, όταν έπαιρνα εγώ άδεια και κατέβαζα τον Ατάρι στο σπίτι, τον συνέδεα πάνω στο DX7, πάταγα το play του notator σε ένα από τα αρχεία που είχε ετοιμάσει ο Ρ. και voila, άκουγα μία συμπαθητική φούγκα λίγων λεπτών. Όχι συγκρίσιμη με Μπαχ βέβαια, αλλά συμπαθητική και σίγουρα ανοιχτή στη πιθανότητα βελτίωσης με κάποια επιπλέον δουλειά.

 

Σήμερα, έχω βρει προγράμματα που μπορούν να εξομοιώσουν το σύνολο κανόνων συγγραφής μίας φούγκας σε πραγματικό χρόνο. Μπορώ να ακούω μία καινούργια κάθε δέκα λεπτά. Αντίστοιχα, έχω προγράμματα generative σύνθεσης που εξομοιώνουν τα μικρά σύνολα μπαρόκ.

 

Όταν λοιπόν έλεγα "ο υπολογιστής μου", το εννοούσα πλήρως. Δεν εννοούσα ότι εγώ θα έγραφα κάτι. Εννοείται ότι αυτό το είδος "εξοιμοίωσης κανόνων" μπορεί να γίνει μόνο σε μουσικά είδη των οποίων η φόρμα να έχει παγιωθεί, ως εκ' τούτου να εμπίπτουν στην κατηγορία "μουσειακό", κατά τον ορισμό του SF, ως άνω.