Γιατί έχουμε συγκεκριμένες μουσικές προτιμήσεις;

[Spyros Delta]

16 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Εκεί φαντάζομαι θα πήγαιναν παναθηναϊκοί.

Ναι καθοτι η Ντραγκον ηταν στην κατηφορα προς τα Καμινια, γνωστη φωλια Παναθηναικων.

 

[John Goumis]

Η θεωρία μου είναι (αν και είναι αδύνατον να γενικευσεις) ότι χονδρικα οι κατηγορίες είναι δύο, οι mainstream που "ακούνε" απ'ολα ασυνειδητα, και οι άλλοι που ακούνε μουσική με έναν πιο συνειδητο τρόπο και συνήθως αφοσιωνονται σε ένα συγκεκριμένο είδος (δεν έχει σημασία ποιο, είτε μιλάμε για blues είτε για rock είτε για hip hop, εξάλλου όλα τα είδη συγγενευουν και έχουμε δει πολλάκις μπάντες  να "παντρευουν" διαφορετικά μουσικά είδη). 

Αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει διότι η δεύτερη κατηγορία έχει μεγαλύτερη "συναισθηματικη ευφυΐα " από την πρώτη.  

 

Τεράστιο disclaimer : όταν λέω "ευφυΐα"  δεν εννοώ το iq ή  ότι η πρώτη κατηγορία είναι βλακες, μπορεί κάποιος από την πρώτη κατηγορία να είναι πιο "έξυπνος", με την μαθηματική-επεξεργαστικη έννοια, από κάποιον της δεύτερης κατηγορίας. Απλά η δεύτερη κατηγορία έχει πιο πολλές φιλοσοφικές και άλλες ανησυχίες, ή τουλάχιστον πιο έντονες, ανάγκη για δημιουργικοτητα (καμία σχέση με την εργατικοτητα) κτλ,  και ένα κυριο χαρακτηριστικό της είναι ότι "ταυτιζεται", "φανατιζεται" και "συνεπαιρνεται" περισσότερο όντας δέκτες ενός ερέθισματος που το βιώνουν πιο έντονα. 

 

Επίσης οι παραπάνω κατηγορίες δεν περιοριζονται μόνο στο "τι μουσική ακούνε" αλλά πως "βιώνουν" σαν δέκτες ένα ερέθισμα, είτε αυτο είναι μουσική είτε ταινία είτε βιβλίο ή ακόμα και ένα βιντεοπαιχνιδι. Η μουσική δηλαδή είναι απλά μια πτυχη του όλου θέματος. 

 

Όλα τα παραπάνω φυσικά μπορεί να είναι τελείως λάθος, καθότι είναι απλά μια χοντροκομμενη θεωρία-σκεψη μου πάνω στο θέμα. 

 

 

 

 

 

 

 

Επεξεργασμένο 6 Απριλίου 2019 από Lord_Goumis
Διόρθωση

[Jazzjoker]

Προσωπικά θα χώριζα τη μουσική σε δύο είδη χονδρικά: αυτή που έχει επαναλαμβανόμενα θέματα και αυτή που δεν έχει. Η popular/εμπορική/mainstream μουσική ανήκει στην πρώτη κατηγορία και είναι κατά κάποιον τρόπο μασημένη τροφή. Δηλαδή αναλαμβάνει την επανάληψη οπότε δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις προκειμένου να γίνει οικεία. Η δεύτερη κατηγορία "απαιτεί" από τον ακροατή να επαναλάβει την ακρόαση.

 

Για μένα το θέμα της επανάληψης της εμπειρίας είναι πολύ σημαντικό και κατά κάποιον τρόπο μοναδικό στο μουσικό πεδίο. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλη τέχνη όπου α) να επαναλαμβάνονται κομμάτια εντός του συνόλου του έργου και β) να επαναλαμβάνει ενεργά ο θεατής/ακροατής/αναγνώστης το σύνολο του έργου τόσες φορές. Δηλαδή μπορεί φυσικά κάποιος να δει μια ταινία 3 φορές ή να διαβάσει ένα βιβλίο 4 π.χ, δεν παύουν όμως να είναι αστείες οι ποσότητες αν συγκριθούν με τις εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές που μπορεί να γίνει αντιστοίχως ακρόαση ενός μουσικού έργου.

 

Το ενδιαφέρον της ιστορίας κατ' εμέ είναι το τι προκαλεί αυτή την ανάγκη για επανάληψη στη μουσική και γιατί δεν είναι το συναισθηματικό/εγκεφαλικό εφέκτ, one off όπως είναι στις άλλες τέχνες. Ανακαλείται δηλαδή η το αποτέλεσμα της εμπειρίας πολλές φορές και μάλιστα διατηρεί την έντασή του για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σαν ανάμνηση.

 

Υποψιάζομαι ότι όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι η μουσική είναι μια ολοκληρωμένη αλλά "ξεχασμένη" γλώσσα που βρίσκει πολύ γρήγορα επαφή με το ασυνείδητο και προκαλεί αίσθηση ολοκλήρωσης. Δηλαδή το ότι βρίσκει έκφραση αυτό που δεν ξέρω πώς να πω (ή και που δεν λέγεται) και ενώ το καταλαβαίνω όταν συμβαίνει, μου είναι αδύνατο να το περιγράψω, αποτελεί μια ψυχική ανάταση άνευ προηγουμένου (ακόμα κι αν δεν γίνεται αντιληπτή πάντα έτσι) στην οποία ανατρέχουμε ξανά και ξανά. Αυτό που μάλλον συμβαίνει εν τέλει με την ακρόαση είναι ότι συνδιαλεγόμαστε με κομμάτια της συνείδησής μας που υπό κανονικές συνθήκες τα αγνοούμε και με τις δύο έννοιες. Και δεν κάνω διάκριση εδώ, δηλαδή θεωρώ το αποτέλεσμα ίδιο είτε μιλάμε για έναν ακροατή κλασσικής είτε για μια πιτσιρίκα που χτυπιέται αλύπητα στο μπιτ ενός club mix. Ο κοινός παρονομαστής είναι η εσωτερική συμμετοχή.

 

Τώρα για τους μεταλάδες που έχουνε χαμηλή αυτοπεποίθηση, αυτό συμβαίνει γιατί ακούνε τρομερά γρήγορα σόλα και όσοι παίζουνε τα παρατάνε ενώ όσοι δεν παίζουνε, δεν τολμούν να ξεκινήσουν ποτέ.

 

Επίσης είμαι μάλλον εκτός θέματος τώρα που το ξαναβλέπω.

 

 

Επεξεργασμένο 6 Απριλίου 2019 από Jazzjoker

[vagelism]

Εγω παλι πιστευω οτι ο μοναδικος τροπος να καταλαβουμε γιατι μας ελκυει μια μουσικη κ οχι μια αλλη ηταν αυτο που εκανε ο καθηγητης στην Αμερικη με το ερωτηματολογιο. Μια δημογραφικη ερευνα.

Δεν ξερω αν συμφωνω με τα αποτελεσματα  {αναλυση χαρακτηρα vs μουσικα ακουσματα}  αλλα σιγουρα ειχε ενδιαφερον η συγκεκριμενη μελετη.

[Superfunk]

 

[stavros_d80]

εγώ πιστεύω ότι είναι κάποιο ποσοστό βιολογία (60% πχ) με κάποιο ποσοστό ακούσματα από όταν ήμαστε έμβρυα ακόμη σε μήτρα μέχρι ενηλικίωση (40%πχ), την αναλογία δεν την ξέρω αν γίνει κάποια μελέτη ίσως βγουν συμπεράσματα.

 

σίγουρα παίζουν ρόλο τα ακούσματα από όταν ήμαστε μικροί, πχ αν μητέρα-πατέρας είναι και οι δύο τζαζίστες λογικό είναι το παιδί-μωρό να ακούει όλη μέρα τζαζ και να γίνει και αυτός μουσικός της τζαζ, αλλά μπορεί να μη γίνει και μουσικός καθόλου να γίνει μηχ αυτοκινήτων πχ ή κάτι άλλο και να ακούει ρέμο οπότε όλα είναι σχετικά.

 

από μουσικές οικογένειες συνήθως βγαίνουν παιδιά μουσικοί σε παραπλήσια είδη οπότε το περιβάλλον σε παιδική-βρεφική ηλικία παίζει κάποιο ρόλο.

 

[TamTam]

Μες την αλητεία σας βρίσκω όλους...! Τι να πούμε κι εμείς οι "πάρε -κι-εσύ-αδελφέ-ένα -λουλούδι" με τα σανδάλια στο Crazy Horse στο Χαλάνδρι... Από τα 14 μου δεν υποστήριζα πια καμία ομάδα

Επεξεργασμένο 6 Απριλίου 2019 από Tamtam

[ex-VangelisV]

Κάπου στο τέλος αναφέρει ότι αυτοί που ακούνε κλασική και αυτοί που ακούνε ροκ/μέταλ είναι οι ίδιοι χαρακτήρες. 

Διόλου τυχαίο λοιπόν όλες αυτές οι μουσικές συμπράξεις με συμφωνικές ορχήστρες κλπ

[Αετός]

3 ώρες πριν, Tamtam είπε

Μες την αλητεία σας βρίσκω όλους...! Τι να πούμε κι εμείς οι "πάρε -κι-εσύ-αδελφέ-ένα -λουλούδι" με τα σανδάλια στο Crazy Horse στο Χαλάνδρι... Από τα 14 μου δεν υποστήριζα πια καμία ομάδα

Και μετά στο Renegade!

[RayDTutto]

21 hours ago, VangelisV said: