Προς το περιεχόμενο

Προτεινόμενες αναρτήσεις

23 ώρες πριν, rgxinap είπε

 

Οπότε μην παραπονιόμαστε για τα τσιφτετέλια, εμείς ευθυνόμαστε αποκλειστικά.

 

ΠΑΝΤΩΣ, σήμερα βλέπω φοβερές προσπαθειες ανθρώπων ακομπλεξάριστων και άνετων όπως αυτός ο Πιστιόλης, φοβερός, άψογος. Μακάρι να του μοιάζαμε και εμείς οι πιο παλιοί. Παιδάκι πήγα στην Κρήτη να σπουδάσω και έπαθα πλάκα με την άνεση και το ακομπλεξάριστο των Κρητικών σε σχέση με την κουλτούρα τους. Είναι ελπιδοφόρο που ξυπνήσαμε και εμείς, έστω και αργά.

 

Δεν παραπονιέμαι εγώ για τα τσιφτετέλια. Ό,τι θέλουν τα παιδιά. Ακόμη κι εγώ μπορεί να γουστάρω για κανα τέταρτο, και μετά να σηκωθώ να φύγω να πάω στην ευχή του θεού αφού κουραστώ.

 

Κι εγώ όταν βλέπω νέα παιδιά να ασχολούνται ΚΑΙ με την παράδοση, και να παίζουν τα τριπλάσια απ' όσα έπαιζα εγώ στην ηλικία τους, ΚΑΙ να έχουν και αυτί ανοιχτό να ακούν μουσικές όλου του κόσμου να μην είναι αόμματα, χαίρομαι πολύ! Ζηλεύω λίγο, αλλά λέω μπράβο ρε μπαγάσες.

 

Οι Κρητικοί ναι, έχουν και λογοτεχνήματα, και αρκετά ισχυρή κουλτούρα. Όμως ακόμη κι εκεί υπάρχουν διαβαθμίσεις, όπως παντού άλλωστε. Π.χ.

 

23 ώρες πριν, yameth είπε

Σε αντίθεση οι Κρητικοί όμως φαίνεται να την διαφυλάσσουν αλλά και έχουν δημιουργήσει και δημοτικό ρεύμα για να μην πω κρητικο-ροκ on the side.

 

Εγώ έχω φίλους Κρητικούς που αν ακούσουν λύρα και μπάσο μαζί, αμέσως θα πουν "Αυτά είναι ζα χωρζάταρους ανερούβαλους." 🙂 Δεν παραδέχονται τον νεοτερισμό. Δεν θεωρούν ότι η παράδοση εξελίσσεται. Έχουν ορίσει μέχρι που είναι ανεκτή η "τόλμη". Αυτό ισχύει παντού θεωρώ εγώ. (Και φυσικά δεν πολυακούν ούτε κοντυλιές ούτε μαλεβιζιώτες για να περάσει η ώρα, όπως κι εγώ δε βάζω να ακούσω τσάμικα και καμπίσια για να περάσει η ώρα. Γιατί άραγε;)

 

Εγώ αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι το σύνδρομο της Μαντόνα. Μην μείνει στο τέλος από τις καλές προθέσεις και την στοργή η "Παράδοση", ή η όποια της Αγιογραφία, κλεισμένη σε μια γυάλα και περνούν όλοι να ασπαστούν σεπτά, αλλά μετά από 2 λεπτά να λένε νταξ μωρέ Κλάιν. Προτιμώ να κάνουμε όλοι οι αρκουδιαραίοι τα δικά μας - κι ας μας κρίνει η μνήμη - παρά να υπάρχει η εγκεκριμένη ακαδημαϊκά παράδοση, με τους χορηγούς της, τους μάρτυρές της, τους στρατευμένους της.

 

Ίσως να είναι μεγάλη μου αμαρτία, αλλά εγώ έτσι την έχω την παράδοση στο μυαλό μου. Λαϊκή. Για όλους.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε λογαριασμό

Γραφτείτε στην παρέα μας. Είναι εύκολο!

Δημιουργία λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου