Προς το περιεχόμενο

Social media και νέα γενιά μουσικών


Jazzjoker

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Guru

Γιά κλασσική και τζαζ δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να εκφέρω άποψη.

Σε ο,τι αφορά όμως rock, blues, soul και τα συναφή (ας τα αποκαλώ RnR - αυθαίρετα, αλλά για να συνεννοούμαστε), παραθέτω μερικές σκέψεις που με ακολουθούν χρόνια τώρα - για όποιον ενδιαφέρεται...

Το κυρίαρχο στοιχείο πάντα ήταν και είναι, ανεξάρτητα απο είδη και όργανα, να έχεις κάτι να πείς. Είτε ως συνθέτης/στιχουργός, είτε ως εκτελεστής/οργανοπαίκτης. Εκείνος που κατορθώνει να διαμορφώσει ένα προσωπικό εκφραστικό ύφος (η έστω να προσθέσει προσωπικές πινελιές σε υπάρχοντα στυλ), είναι εκείνος που τελικά γίνεται αξιοπρόσεκτος και κάποτε ίσως και σημαντικός.

Έστω πως η ιστορία του RnR ήταν ένα βιβλίο με άγραφες σελίδες. Σήμερα, είναι όλες γραμμένες, η βρισκόμαστε σε κάποιο κενό της τελευταίας - για να μην είμαι απόλυτος. Έγινε τρομερά δύσκολο να βρείς κάποια προσωπικά στοιχεία να προσθέσεις σε όλα εκείνα που καταγράφηκαν. Υπ'αυτή την έννοια, εκτιμώ αφάνταστα μουσικούς όπως ο Mark Knopfler, που έχει καταφέρει να είναι ένας άμεσα αναγνωρίσιμος παίκτης χωρίς να φέρνει κάτι νέο, αλλά ανακυκλώνοντας και ανασυνθέτοντας ήχους και τεχνικές με θαυμαστό τρόπο. Χαριτολογώντας έλεγα πως αν βάλεις σε ένα shaker τους Chet Atkins, Bob Dylan, JJ Cale & Eric Clapton και το κουνήσεις καλά, θα βγεί ο Knopfler. Αυτή είναι μια διέξοδος, καθόλου απλή διαδικασία όμως και σαφώς επίπονη.

Στην εποχή μας, που η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη και χαώδης στα μεγέθη της (+internet/Utube κλπ.), τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Μαζί με την έλειψη χρόνου, συνιστούν μια εφιαλτική διαδικασία για τον νέο μουσικό. Η προφανής κατεύθυνση για να τα "καταφέρει" κάποιος και να ξεχωρίσει (όσο είναι αυτό δυνατόν), είναι η τεχνική, ακόμα καλύτερα η ταχύτητα, εξ ού και τα "τέρατα" που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Συχνά όμως -και αναπόφευκτα- γίνεται αυτοσκοπός, δεν περισσεύει κάτι άλλο για το τελικό αποτέλεσμα...και δεν "φταίνε" οι μουσικόι γι αυτό, τουλάχιστον όχι πάντα.

Στο τέλος παράγεται κάτι επιδερμικό, χωρίς ουσιαστικό λόγο και έμπνευση, χωρίς βάθος γνώσης.

Ο φίλος μου ο Σωτήρης (πάλι 😎 ) έχει πεί πως πριν κάποια αρκετά χρόνια, έβγαιναν 100 δίσκοι το μήνα, απο αυτούς οι 80 ήσαν άξιοι προσοχής. Σήμερα, κυκλοφορούν 1000 δίσκοι το μήνα και είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν οι 10...λίγο απλουστευτικό, όμως καθόλου άστοχο. Το πρόβλημα ανακύπτει γιατί για να ξεχωρίσεις το τι είναι "καλό", απαιτούνται εκπαιδευμένα αυτιά και ατέλειωτες ώρες ακροάσεων και ενδοσκόπησης, πως να τα ζητήσει κάποιος αυτά απο νέα παιδιά στις μέρες μας;

Τέλος, τα νούμερα και οι στατιστικές εν γένει καλώς υπάρχουν, σαφώς όμως δεν προσδιορίζουν το μέγεθος της καλλιτεχνικής αξίας. Η δημοφιλία είναι εν πολλοίς κατευθυνόμενη απο τις μεγάλες (και μικρές) εταιρίες, πλατφόρμες, περιοδικά, ΜΚΔ. Δεν είναι τυχαίες οι ρήσεις που έχουν προκύψει, όπως "οι(η) καλύτεροι(η) μουσικοί(η) είναι εκείνοι(η) που δεν θα ακούσουμε ποτέ".

Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το νήμα -πέρα απο κάποιες υπερβολές και "μπηχτές", το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο, ελπίζω νάναι για όλους έτσι.

ΥΓ. Σκόπευα να πω και δυό λόγια για όσα αρχικά ανέφερε ο Σπύρος αλλά ξέχασα την ερώτηση. :classic_smile:

  • Like 10

The music you listen to, becomes the soundtrack of your life

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • Guru

Παιδιά έλεος με τις ορθογραφίες. Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε άλλη χώρα, υπάρχουν άνθρωποι με μαθησιακές ή αισθητηριακές δυσκολίες, άλλοι απλά γράφουν εν τάχει ή από κινητό. Εν πάσει περιπτώσει, το νόημα βγαίνει.

Το θέμα με τη μουσική πάντως μου θυμίζει και την τροπή που έχει πάρει η ίδια η ζωή μας. Η συμπίεση χρόνου μας έχει κάνει όλους να τρέχουμε, να προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα και τελικά αυτό που καταφέρνουμε είναι ένα σύνολο από ημιτελή καθημερινα καθήκοντα ή σε μεγάλο βαθμό ασύμμετρες προτεραιότητες όπου εστιάζουμε πολύ σε ένα πράγμα (πχ, μισή ώρα μπροστά στο δίλημμα "αβοκάντο Κρήτης ή αβοκάντο Χιλής") με αποτέλεσμα να μη μας μένει χρόνος και ενέργεια για τα υπόλοιπα.

Αντικειμενικότητα στην τέχνη σαφώς και υπάρχει (επειδή θίχτηκε). Αλλιώς άντε τώρα να καταλάβω εγώ τη διάνοια στα πλάνα του Κουροσάβα ή έναν πίνακα του Πικάσο (ναι αυτουνού που το παιδί μας ζωγκραφίζει καλύτερα απ' αυτούνου). Και ευτυχώς δηλαδή.

(Σοβαρά) κι εμένα μου άρεσε το θρεντ, ακόμη και η διένεξεις δηλ. μέχρι ένα σημείο ήταν επιμορφωτικές (ειδικά η επεξήγηση περί Mason, του dimsonic)

(Aσόβαρα) με χαμηλή -σε αντικομμουνιστικά τσιτάτα- περιεκτικότητα συνεχίστηκε η ροή του θρεντ, καθιστώντας το ελαφρώς ανάλατο και με μια αίσθηση ολοκληρωτικής (pun) κανονικότητας.

Επεξεργασμένο από Πνοή και Νύξη
  • Like 2

Hλιθιούθιερ

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • Guru

Ας μην μεγαλοποιούμε το τέρας στο μυαλό μας

Δηλ, οκ κι εγώ είπα τον Πετρούτση τον χειρότερο κιθαρίστα όλων των εποχών. Που είναι δηλ, αλλά το ξέρω μόνο εγώ-μην το πείτε πουθενά- κανένας άλλος δεν γνωρίζει αυτή την παγκόσμια αλήθεια.

Ο καθένας έχει τη δική του θεώρηση για το τι είναι κορυφαίο. Υπάρχει μια μανία από τους μεν, για αποδόμηση/απομυθοποίηση των παλιών και μια τάση στους δε για αφομοίωση οποιουδήποτε νεωτερισμού-ακόμη και αμφίβολης αισθητικής-χάριν προόδου. Και τα δύο βοηθούν σε κάθε περίπτωση. Αλλά όταν συνυπάρχουν, όχι όταν γυρνούν την πλάτη μεταξύ τους.

  • Like 1

Hλιθιούθιερ

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργήστε λογαριασμό

Γραφτείτε στην παρέα μας. Είναι εύκολο!

Δημιουργία λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Σύνδεση

×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου