«Από μουσική δεν κατέχω»: Γιώργος Ζαμπέτας

[Superfunk]

Εξαιρετικό

 

https://www.youtube.com/watch?v=lhTCeKkM-bQ

 

 

[dimsonic]

εξαιρετική επίσης η αυτοβιογραφία του (είχε κυκλοφορήσει με κάποια εφημερίδα)

[cos_dr]

Πολύ ωραίο, συγκινητικές οι αφηγήσεις μαζί με την οπτική παρουσίαση. Το είχα ξαναδεί παλαιότερα.

 

[mitsosgroove]

Η αυτοβιογραφία εκτός από το φοβερό περιεχόμενο, τις πληροφορίες και τις ιστορίες, αποτελεί και ξεχωριστό μνημείο λαϊκού λόγου, ατόφιου. Πλούτος ο κυρ Γιώργος...

[Nestoras]

Η καλύτερη ελληνική πενιά. Αυτά.

[cos_dr]

Είναι μερικοί άνθρωποι που χαρισματικοί γεννιούνται, το σύμπαν συνωμοτεί για να κάνουν αυτό που είναι φτιαγμένοι και το έργο τους αλλά και οι ίδιοι ως άνθρωποι, αγγίζουν τους πάντες. Σαν να χαράζονται μέσα μας από την πρώτη επαφή.

 Αυτοί δε φεύγουν, αλλά το έργο τους μένει για πάντα. Και συνεχίζει και αγγίζει τους πάντες με τον ίδιο ιδιαίτερο τρόπο από το πρώτο μέτρο, αφού στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μουσική.

 

 Ακόμα και να μην ξέρει κάποιος τίποτα γι αυτούς, θα τον αγγίξει το έργο, και ας μην είναι του στυλ του.

 

 Ε? δεν είναι φοβερό.

 

 Είναι σαν αυτό που είχε πει ο Σαλιέρι στην ταινία εκεί το AMADEUS, ότι μέσα από αυτούς τους ανθρώπους και το έργο τους είναι σαν να μας μιλάει ο Θεός.

 

 Αυτό μου ήρθε να πω τώρα.

[dimsonic]

εγω μικρός μεγάλωσα με τα τραγούδια του.

Όχι μόνο τα δικά του, όλα της εποχής του 60. Τα έπαιζαν τα ράδια συνεχώς. Τότε δεν υπήρχαν ξένα. Με το δίκανο τα έβρισκες.

Του Ζαμπέτα ξεχώριζαν.

Ήταν σχεδόν πάντα χαρούμενα, είχαν κελαηδιστή πενιά, ήταν πολλά και πλούσια, τα άλλα είχαν ένα δυό, και είχαν απίστευτες εισαγωγές γιατι ο άνθρωπος τις θεωρούσε πιό σημαντικές από το ίδιο το τραγούδι. Κάθε τραγούδι του ήταν δυο. Η εισαγωγή και το τραγούδι.

Και τα σόλα του ήταν περιορισμένα. Όλη η τέχνη του ήταν στην εισαγωγή και τα γεμίσματα. Και φυσικά οι τρίλιες του.

Ψάξτε να βρειτε το βιβλίο. 3 τόμοι ήταν, αλλά διαβάζεται μονορούφι.