o ρόλος του παραγωγού στην ανάδειξη του κομματιού

[dimsonic]

Μιλήσαμε δίπλα για την δομή ενός κομματιού, λέγοντας ότι ακόμα και μια απλή δομή μπορεί να γίνει μεγάλη επιτυχία αρκεί να δοθεί προσοχή στις λεπτομέρειες. Αυτές πολλές φορές τις βρίσκει κυρίως ο παραγωγός παρά το ίδιο συγκρότημα.

Στα πολλά χρόνια που ακούω (όχι με την έννοια του περιστασιακού ακροατή) μουσική έχω δει ότι ακόμα και τα πιό αδιάφορα κομμάτια μπορούν να γίνουν μεγάλες επιτυχίες χάρη στην παραγωγή, αλλά και τα καλά να γίνουν αριστουργήματα. Η άποψη στην οποία έχω κατασταλάξει είναι ότι για να είναι ενδιαφέρον ένα κομμάτι, πρέπει να τραβάει την προσοχή του ακροατή. Κάθε στιγμή πρέπει να του προσφέρει κάτι διαφορετικό, τα καλά πράγματα πρέπει να έρχονται με δόσεις, τα καλά δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται πάνω από ίσως μία φορά, και σε κάθε μέτρο, ει δυνατόν, να παίρνει κάποιο στοιχείο που να χτίζει το κομμάτι.

Ψαχνοντας να βρω ένα παράδειγμα για να ταιριάζει με την θεωρία μου, δεν θα μπορούσα να βρώ καλύτερο από το Coconut του Harry Nilsson. To φαινόμενο Nilsson πήρε σβάρνα τον πλανήτη στις αρχές του 1970 με πολύ μεγάλες επιτυχίες και φιλίες και θαυμασμό από τους ίδιους τους Beatles. Το κομμάτι ήταν στον 3ο του δίσκο Nilsson Scmilsson, πήγε στο #8 και έμεινε πάρα πολλές εβδομάδες. Για όσους δεν γνωρίζουν στον ίδιο δίσκο υπήρχε η παγκόσμια επιτυχία Without you, αλλά δεν είναι το θέμα μας, και φυσικά είναι σε εντελώς άλλο στυλ. Παρ όλο που δεν έγινε ποτε #1 ήταν από τα πιο cult κομμάτια των 70ς, έγιναν διασκευές του, μπήκε σε 3 τουλάχιστον soundtracks και ήταν κεντρικό θέμα σε επισόδειο των Muppets. Το άκουγα στα 15-16 μου από τον Γιάννη Πετρίδη και έλεγα....αν είναι δυνατόν.... 

Το κομματι αυτό γράφτηκε από τον συνθέτη, πάνω σε έναν στίχο και ένα ακόρντο C7. Και ο στίχος μιλάει για τρία πρόσωπα, τα δυο αδέρφια που καταπίνουν ένα λαιμ με μια ινδική καρύδα και ...πονάει η κοιλιά τους και ψάχνουν γιατρό. Τον μεγάλο ρόλο έπαιξε ο παραγωγός Richard Perry, μεγάλη γάτα, που προφανώς δεν ήθελε να περάσει το κομμάτι με μια ακουστική που να λέει...ουσιαστικά τίποτα. Βάζει λοιπόν την εξαιρετική σε έκταση φωνή του Nilsson να πάρει τρεις ρόλους και χτίζει το κομμάτι μέτρο μέτρο προσθέτοντας κάτι καινούργιο κάθε τόσο, από τα λιγοστά όργανα που υπάρχουν. Φωνές, ακουστική, τύμπανα, κρουστά, μπάσο, ακουστική, ηλεκτρική.

Τα ίδια τα όργανα παίζουν όλα μαζί σχεδόν μετα το 3ο λεπτό, από τα 4. Κάθε όργανο, έρχεται με δόσεις. Όχι όλα μαζί πχ τα τύμπανα, όχι όλοι οι ήχοι των κρουστών κλπ κλπ.

Φυσικά υπάρχουν μεγάλοι μουσικοί, όπως ο Jim Gordon στα τύμπανα και ο Herbie Flowers στο μπάσο.

Ετσι έχουμε, βάλτε ακουστικά και ακούστε:

Σημειώνω επιγραμματικά:

00.00 εως 0.03 πόδι και μουρμούρα

0.05 ακουστική

0.10 στεφάνη

0.11 κουδούνα μια

0.12 φωνή ο αδερφός

0.13 στο δεύτερο μπότα  

0.17 κρουστό

0.18 κουδούνα δυο

0.34 μπασο σε ψηλή οκτάβα και reverb για πρώτη φορά και η δεύτερη φωνή (η αδερφή) αριστερά

0.35 ηλεκτρική 

0.38 τομς δεξιά πρώτα, μετά αριστερά. 

0.43 ενα hithat κλειστο και τα τύμπανα γεμίζουν σιγά μέχρι το 0.48.

0.49 εμφανίζεται ο γιατρός με μπόλικο reverb αριστερά

0.49 το τέμπο δίνεται με ένα μπουκωμένο τρίγωνο που στο 2 χτυπάει μια και στο 4 δυο.

0.58 έχουμε ήδη τρεις φωνές

1.11 οι φωνές γινονται περισσότερες

1.32 μπαίνει κανονικά το μπάσο και δίνεται το τέμπο και με το hihat

1.48 οι φωνές γίνονται ακόμα περισσότερες και ακούμε το τρίγωνο κανονικά 

2.03 τέμπο και με το τρίγωνο

2.14 έχουμε κανονικές backing αρμονίες στις φωνές

2.38 έρχονται τα ooh ooh

2.40 η ηλεκτρική ακούγεται δυνατά πλέον

2.51 το τέμπο διπλασιάζεται μαζί με τα χτυπήματα στο τρίγωνο δεξιά

2.55 η φωνή αυτοσχεδιάζει πάρα πολύ πλέον 

3.24 η φωνή αυτοχεδιάζει και μπαίνει και στα επόμενα μέτρα

3.36 επαναλαμβάνεται η τελευταία φράση και πέφτει η ένταση και σιγα σιγα fade out.

 

Αν το ψάξετε θα βρειτε και άλλα ενδιαφέροντα