Phrasing και feel στην κιθάρα. Διδάσκονται ή είναι έμφυτα;

[kpeyos]

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου εδώ, το phrasing στη μουσική που είναι μια τέχνη σε αντιστοιχία γλώσσας δε νομίζω ότι μοιάζει με το πως διδασκόμαστε την επικοινωνία, αλλά με το πως οι λέξεις δομούνται στην ποίηση. 

 

Γι αυτό και έβαλα στο 1ο μου ποστ και το στοιχείο της ευρύτερης κουλτούρας που αναλύοντας το εδώ μπορεί να ξεφεύγει ακόμη κι απ τα όρια της ίδιας της μουσικής. 

 

Με λίγα λόγια αυτό που ορίζω εγώ ως καλό phrasing ξεφεύγει απ τα στενά όρια του να γνωρίζει κάποιος τη χρήση της κιθάρας, όπως κάποιος τυχαίος απόφοιτος jazz ωδείου ή κάποιος 5χρονο Κορεατάκι του youtube.

 

Είναι η διαφορά αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα που έχει ο George Benson με αυτόν που ξέρει να αναλύσει τον George Benson καλύτερα απ οτι ο ίδιος τον εαυτό του, έχει όλα τα τεχνικά skills αλλά και πάλι δε θα καταφέρει ποτέ να αυτοσχεδιάσει τόσο tastefully όσο ο George Benson. 

 

 

[gkourmoul1]

Το phrasing είναι, καθαρά, επίκτητο. Το μαθαίνεις, αντιγράφοντας το, και το εξελίσεις έπειτα από πολλές 10άδες ώρες παιξίματος.

 

Το feel, είναι κάπως αόριστο. Εάν εννοούμε την αίσθηση του χρόνου και το πότε θα επιλέγουμε να παίζουμε ή να μην παίζουμε, σίγουρα έχει να κάνει με εκπαίδευση. Εάν εννοούμε το πως "νιώθουμε" τη μουσική, και πως παίζουμε με τις δυναμικές, δίδοντας λίγο ψυχή στο παίξιμο, αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, σε καμία περίπτωση. Το έχει κάποιος, ή όχι. Είναι θέμα χαρακτήρα και νοημοσύνης. Σίγουρα μπορούμε να το εξελίξουμε με εκπαίδευση και εξάσκηση.

 

Όλα είναι θέμα εξάσκησης. Η εκπαίδευση ανοίγει κεφάλαια, και η εξάσκηση τα κλείνει. Όλα αυτά σε πάνε μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Το ταλέντο και οι έμφυτες ικανότητες, είτε σε πάνε στο ίδιο πιο γρήγορα, είτε σε πάνε λίγο παραπάνω, με πολύ δουλειά.

[Nekkon]

32 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Το phrasing είναι, καθαρά, επίκτητο. Το μαθαίνεις, αντιγράφοντας το, και το εξελίσεις έπειτα από πολλές 10άδες ώρες παιξίματος.

Ναι αλλά μετά από όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα και σε επαγγελματίες κιθαρίστες υπάρχουν τεράστιες διαφορές...

[Nekkon]

4 ώρες πριν, Flotzen είπε

 

Ναι σε όλα!

Αυτός ο Buck μου βγάζει ένα "ρομάντζο" παλιάς εποχής και μια δηθενιά που μου έρχεται να σπάσω το laptop ακόμη και όταν μου τον πετάει στα προτεινόμενα.

Τι είναι η δηθενιά; Ότι την έχει δει κάπως;

[gkourmoul1]

21 λεπτά πριν, Nekkon είπε

Ναι αλλά μετά από όλες αυτές τις ώρες ανάμεσα και σε επαγγελματίες κιθαρίστες υπάρχουν τεράστιες διαφορές...

 

Όλοι οι επαγγελματίες ασχολούνται πολλές ώρες. Αυτό είναι δεδομένο.

Αυτό, φαντάζομαι, που δεν είναι δεδομένο είναι το τι κάνουν όλες αυτες τις ώρες που ασχολούνται.

Δεν έχουν ολοι σε προτεραιότητα το phrasing. Άλλοι γράφουν μουσική, άλλοι ηχογραφούν προμελετημένα parts κλπ. Μπορώ μόνο να υποθέτω, καθώς δεν έχω ιδία εμπειρία.

 

Η αίσθησή μου είναι ότι οι διαφορές από κιθαρίστα σε κιθαρίστα, έχουν να κάνουν με τον προσανατολισμό (ειδος μουσικής, ρυθμικό/lead παίξιμο) του καθενός, με την αισθητική του, με την τεχνική κατάρτιση, και με το ταλέντο. 

 

 

[BillTrantos]

12 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Η αίσθησή μου είναι ότι οι διαφορές από κιθαρίστα σε κιθαρίστα, έχουν να κάνουν με τον προσανατολισμό (ειδος μουσικής, ρυθμικό/lead παίξιμο) του καθενός, με την αισθητική του, με την τεχνική κατάρτιση, και με το ταλέντο.

 

Για μένα το παρακάτω είναι ένα πολύ ακριβές παράδειγμα αυτού που περιγράφεις. Έχουμε 2 κιθαρίστες με δεκαετίες practice στην πλάτη, παρ'όλα αυτά ο ένας είναι σαν ψάρι στην στεριά όταν solάρει, χωρίς να κάνει λάθη ή να είναι φάλτσος. Και οι 2 είναι παικταράδες προφανώς, αλλά με διαφορετικό focus και φαίνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Miller έκανε μετά 2-3 μαθήματα με τον Smith ακριβώς πάνω σε αυτά που συζητάμε, phrasing/feel.

 

Smith στο 2:53 και Miller στο 6:00

 

 

[Flotzen]

25 λεπτά πριν, Nekkon είπε

Τι είναι η δηθενιά; Ότι την έχει δει κάπως;

Όχι απαραίτητα. Και δεν μου πέφτει και λόγος αν την έχει δει ο οποιοσδήποτε.

Αυτό που έχει μια ηρεμία και μια ευτυχία, σχεδόν ψεύτικη, σε συνδυασμό με το υπεράνω και "όλα παν καλά και η ζωή είναι ωραία" υφάκι, αντιλαμβάνομαι ως ψεύτικο και "δήθεν".

Εξ' ου και το "δηθενιά". 

[ex - v27, bk27]

Ξεκινωντας να πω πως αυτο που λεμε ολοι phrasing δεν ειναι αυτο που σημαινει το phrasing στη μουσικη. Με βαση τον ορισμο του το phrasing δεν εχει να κανει με το τι παιζεις αλλα το πως. Αυτο που λεμε phrasing θα ηταν πιο ευστοχο να το λεμε line creation ή δε ξερω εγω πως..

 

Τελος παρενθεσης. Φυσικα κ διδασκεται. Η μαλλον μελεταται. Αν μελετας μονο ασκησεις κ bpm τοτε οχι δεν μελεταται. Αν μελετας το feel κ το touch αλλων κιθαριστων θα βελτιωθει σιγουρα με το καιρο αλλα δε φτανει. Οταν πρωτοπηρα ενισχυτη κ αρχισα να ηχογραφω τις ιδεες μου τοτε για πρωτη φορα συνειδητοποιησα πως καθε φορα που κανω bend πρασινιζει ο τοπος. Μεχρι τοτε το bend ηταν κατι που υπηρχε στο παιξιμο γιατι ετσι, δεν εδινα σημασια. Η πρωτη συμβουλη που με εβαλε σε καλυτερο δρομο ηταν να παιρνω vocal lines και να προσπαθω να τα μιμηθω στην κιθαρα μεχρι να ακουγονται πιο....vocal. Αν το βαλεις αυτο στη μελετη σου για 20 λεπτα την ημερα δεν υπαρχει περιπτωση σε 3 μηνες η εκφραστικοτητα σου (πες το οπως θες) να ειναι ιδια με τωρα

 

Επειδη λοιπον αυτη η συμβουλη δουλεψε τοσο καλα, μολις ψιλοειδα διαφορα την παρατησα. Κ φυσικα την πιανω μονο ανα τα χρονια για κανα 5μερο καθε φορα που το παιξιμο μου ξεκουρδιζεται.  επισης κανε ασκησεις με bend k vibrato κ βαλτες στη ρουτινα σου, στο ζεσταμα. Νομιζω το amazing phrazing του Tom Colb εχει μερικες ωραιες ιδεες να μελετησεις. 

 

Αλλη ιδεα, μη βλεπεις τις πιθανοτητες του τι μπορει να μελετησεις μονο ως κιθαρο-υλικο. Κλεψε απο παντου. Ειδικα φωνες κ πνευστα.

 

Παρε το how to improvise του hal crook κ ετοιμασου να βρεις υλικο για δεκαετειες.  Θα σε βοησει υπερβολικα να καταλαβεις πως απο τα εργαλεια που ηδη ξερουμε χρησιμοποιουμε ενα 10% κ πολυ λεω απο το τι μπορεις να κανεις με αυτα. Κ θα σε βοηθησει να σκεφτεσαι πως μπορεις να φτιαχνεις μονος σου υλικο χωρις να χρειαζεσαι μεθοδο. Ειτε εχει να κανει με phrasing ειτε με οτιδηποτε. 

 

Οποτε η αποψη μου ειναι πως ολα μελετώνται αν εχεις τη σωστη προσεγγιση

[ez]

Το φρέηζιν' είναι μια συνισταμένη του τι ακούς, τι είσαι ικανός να κάνεις και τι γουστάρεις να κάνεις. Η βαρύτητα της κάθε παραμέτρου καθορίζεται απο την εν γένει προσωπικότητα του μουσικού. Το σημείο καμπής/διαφοράς έρχεται όταν περάσεις στο παίξιμο σου σχήματα και φράσεις που προκύπτουν σχεδόν ως φυσική επιλογή και λιγότερο ως τεχνητή κατασκευή.

Για το λεγόμενο φήλινγκ, υπάρχει μια ασάφεια στην αποκωδικοποίηση του όρου, καθότι για πολλούς συγχέεται με την μεταδοτικότητα, κάτι που δεν είναι ακριβώς λάθος κατα την γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση, για την πλειονότητα, συνήθως εκείνος που έχει delivery θεωρείται πως παίζει και με φήλινγκ, αυτός όμως που είναι αισθηματίας δεν είναι κατ' ανάγκη και μεταδοτικός.

 

[Nekkon]

Αυτό το παρατηρώ κυρίως στους ωραίους κιθαρίστες στον αυτοσχεδιασμό. Έχει 8 μέτρα να παίξει ο άλλος, και βγαίνουν τόσο φοβερές ιδέες που λες που τις έκρυβε όλες αυτές ο άνθρωπος...