Πίνακας συμμετοχής

to whom it may concern που λενε και στας αλληλογραφιας

δημιουργείς ένα μύθο περί του παντελονιού ή μου φαίνεται ;

H προτίμηση είναι και συνάρτηση με τι εξοπλισμό δούλευε παράλληλα ο καθένας (π.χ. οργανα φυσικά ή virtual) σε βάθος χρόνου. Οι ατομικές ανάγκες μάλλον καθόρισαν και την επιλογή μέσω και της συνήθειας. Εγώ π.χ. πέρασα από το cubase στο sonar πριν καμια 15αριά χρόνια λόγω των synth και virtual synth και effect επιλογών μου γιατί στις αντίστοιχες άρχισε να υπερτερεί σε αυτό το θέμα over του ανταγωνισμού με μεγαλύτερη αμεσότητα και πρακτικότητα σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Αυτό εξαλείφθηκε διότι και ο ανταγωνισμός ακολουθεί με προσθήκες και στο σήμερα έχουν φτάσει όλα να είναι πανομοιότυπα σε λειτουργίες. Και το αντίστροφο για το Sonar. Εκεί που έλεγα, αχ να το είχε αυτό το Sonar που είδα στο άλλο, σε λίγο το αποκτούσε και αυτό. Αλλά αυτά καθορίζουν την επιλογή. Για ένα διάστημα ήθελα να παω στο ableton που το έχω από bundle όταν πήρα π.χ. το novation zero και ήταν συνεργάσιμο αλλά ήδη το sonar είχε αποκτήσει αυτά τα οποία κάνει το ableton και έτσι δεν το έκανα. Είναι υποκειμενικό λοιπόν το θέμα το τι είναι καλύτερο. Για τον καθένα εξατομικεύεται ανάλογα με τις ανάγκες του. Τώρα υπάρχουν κάποια που λέμε εμείς στο χωριό industry standard που και αυτά κατά τη γνώμη μου αναφέρονται πάλι ανάλογα τις τάσεις που χρησιμοποιούν σε συγκεκριμένα στυλ. Το έχουμε ξανασυζητήσει πολλές φορές το θέμα. Αντικειμενικά καλύτερο δεν υπάρχει λοιπόν. Εξαρτάται από τον καθένα μας. Παντως για το Sonar σε αυτά που είπε ο SF συμφωνώ κι εγώ. Γι αυτά το βρίσκω πολύ καλό. Και πλήρες. Πολύ πλήρες στην έκδοση του σήμερα.

Να μη ζηλεύεις καθόλου. Ισχύει το "less is more" σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, τουλάχιστον από τις δικές μου εμπειρίες και παρ' όλο που έχει καταστεί πολύ "κλισέ" έκφραση. Kάποτε είχα 50-70 κιθάρες συγχρόνως, vintage ή "one-offs" από τα CS της Fender ή της Gibson, αλλά και πολλές "απλές". Άλλες σε stands, άλλες σε θήκες, άλλες σε έναν όροφο και άλλες σε άλλον... Τις περισσότερες τις είχα αγοράσει συνειδητά κυρίως για επενδυτικούς λόγους, αλλά κακά τα ψέματα ήταν και μία καταναλωτική τρέλα. Είχα φτάσει σε τέτοιο βαθμό καταναλωτικής πόρωσης που είχα μια μηχανή, ακόμα και ένα αυτοκίνητο μέσα σε ένα σαλόνι για να τα χαζεύω... Επειδή ήμουν και είμαι ορκισμένος εργένης, όσες γυναίκες εμπιστευόμουν αρκετά για να τις φέρνω σπίτι νόμιζαν ότι είμαι τρελός μετά το αρχικό σοκ... Είχα ποστάρει παλαιότερα και μία φωτογραφία αν θυμάμαι καλά. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μία μέρα, όπου και με αφορμή τον ξαφνικό χαμό δύο πολύ καλών φίλων συν κάποια οικογενειακά θέματα, αναθεώρησα πλήρως και κυριολεκτικά σε μία στιγμή αποφάσισα να τα πουλήσω σχεδόν όλα και να κρατήσω ελάχιστα και κυρίως όσα είχαν κάποια συναισθηματική αξία. Και πιο ευτυχισμένος είμαι και έμαθα πάρα πολλά μέσω αυτής της διαδικασίας. Πάντως σου εύχομαι να έχεις μία μέρα την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσεις ό,τι θέλεις, αλλά τότε μάλλον θα διαπιστώσεις ότι στην ουσία δεν έχεις τίποτα και τα περισσότερα τα οποία θέλουμε είναι ανοησίες. Για να μην παρεξηγηθώ δεν κάνω "μαθήματα ζωής" ούτε τον "έξυπνο" σε κανέναν, απλά καταθέτω τη δικιά μου εμπειρία, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Παρεμπιπτόντως, όλες οι "γωνιές" είναι πολύ ωραίες, αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής μου άρεσε λίγο πιο πολύ αυτή του "blue" γιατί για κάποιο λόγο πάντα το είχα απωθημένο να έμενα σε δωμάτιο-σοφίτα!

Και για να εξηγούμαι, ειχα κιθάρα με Floyd original απο το 1985-2000. Κανένα θέμα με ξεκουρδισμα κλπ Απλα κάποια στιγμή μετά απο καμια δεκάρια χρονια φαγωθηκαν τα μαχαιρια (φυσιολογικη φθορα) και άρχισε να μην επανερχεται σε τελεια ισορροπία. Αντικατεστησα την πλάκα και όλα οκ και πάλι. Ο λόγος που δεν προτείνω Floyd, ειναι οτι θελεις μια μέρα για να αλλάξεις χορδές. Ξεβιδωνε, κόβε, ξαναβιδωνε. Και αν έσπαγε χορδή σε λαιβ ή έπρεπε να έχεις 2η κιθάρα, ή να μαζέψεις και να πας σπίτι γιατί μέχρι να την αλλάξεις θα έχει τελειώσει το λαιβ. Απο όταν πήρα κιθαρα με mannmade γεφυρα (6βιδη μάλιστα) και κλειδια schaller με ενα ειδικο κλιπ δεν ξανασκέφτηκα ποτε άλλη γεφυρα ούτε μου έλειψε το Floyd. Έσπασε σε λαιβ χορδή την ώρα του σόλο. Το τελειωσα πρόχειρα με κάτι dive bombs και μέχρι να πει το ρεφρέν ειχα βγάλει τη σπασμένη, ειχα βάλει καινούρια, ειχα στρετσαρει και ειχα κουρδισει.

Μάλλον αυτόν θα σου φέρει…..

Φαντάζομαι μιλάς για κάτι τέτοιο.....

Όχι ρε... ήταν από πάνω μου την ώρα που έγραφα....

Όχι φίλε μου.., εγώ την γυναίκα μου δεν την αλλάζω είναι το ωραιότερο πλάσμα στην πλάση, υπομονετική, πανέμορφη, πανέξυπνη, με φανταστικό γούστο (σε όλα...) και προπάντων με κατανόηση σε όλες τις μ@λ@κίες που έχω κάνει και που κάνω, δηλαδή με ανέχεται κι εγώ το γαΪδούρι δεν την 'προσέχω" όπως της αρμόζει...

Μην λες τέτοια και μπει πάλι ο LK να σπείρει καινά δαιμόνια και ίσως ίσως πειρασμούς και ποιός μας σώζει μετά...

Αφού είναι πάρτυ ..... κάντε πονηριά. Αν η διαχείρηση θεωρεί την πρόταση ως διαφήμιση, μπορεί να την διαγράψει.

Η θέση μου συνήθως στο σαλόνι, με τα απολύτως απαραίτητα. Στη γωνία του καναπέ ώστε να φτάνω και τα controls πίσω με λίγο τέντωμα

Σορρυ που ανασταίνω λίγο το thread, αλλά θέλω να πω κάποια πράγματα πάνω στο θέμα. Για μένα η μουσική έχει γίνει χειρότερη και νομίζω πως αποδεικνύεται και αντικειμενικά αυτό(πχ το βίντεο στην αρχη, ή το γεγονός του ότι σπάνια γίνεται διάσημο καποιο τραγουδι που να μην είναι εξ'ολοκλήρου διατονικό).Για μένα αυτό οφείλεται στους παρακάτω λόγους: 1. Δεν υπάρχουν πλέον λεφτά στην μουσική βιομηχανία λόγω ίντερνετ 2. Πολλοί βρίσκονται στον χώρο είτε γιατί είναι "ψωνια" ή για να ρίξουν γκομενάκια 3. Στην μουσική βιομηχανία βρίσκονται άτομα που φοβούνται να προωθήσουν καλλιτέχνες και τραγούδια με χαρακτήρα, πέραν της κλασικής σούπας. Στην πραγματικότητα όμως χάνουν λεφτά κάνοντας κάτι τέτοιο 4. Οι άνθρωποι δουλεύουν και σπουδάζουν περισσότερο απ'ότι παλιότερα και απλά θέλουν να διασκεδάσουν τα σκ και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ποιοτητα της μουσικής που ακούνε παρόλο που είναι πιο "μορφωμένοι" απ'ότι παλιά 5. Η εποχή μας είναι ξενέρωτη και δεν υπάρχει ιδιαίτερη έμπνευση. Κυριαρχεί ο ναρκισσισμός και ο εγωκεντρισμός. Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται πια. Και βασικά αυτό θεωρείται και αδυναμία. Μία βόλτα στο fb και το instagram το επιβεβαιώνει αυτό. Όλοι θέλουν να είναι αρεστοί και για να είναι αρεστοί θα πρέπει να είναι όπως όλοι οι άλλοι(τατουάζ, μπράτσα, duckface, και καλά επιτυχημένοι επαγγελματικά και κοινωνικά) 6. Η αλήθεια ειναι ότι η ροκ μουσική έχει γίνει λίγο γραφική και εκτός εποχής. Αυτό που λέμε "κλασική ροκ" είναι απλά η πιο εμπορική μορφή του είδους η επόχη έχει παλιώσει λίγο άσχημα πλέον. 7. Η βαρύτητα στην μουσική έχει περάσει από την μελωδία και την αρμονία στο ρυθμό. Αυτό συνέβει γιατί εχει πολυ ζητηση η χωρευτική μουσική. Είναι αρκετά συνηθισμένο στην ποπ το πολυρυθμικος ρυθμος 3:4 και τα τρίηχα στην ραπ. Και κανιβαλίζονται απ'όλους στον χώρο. Ουσιαστικά αυτό που λέμε τραπ είναι απλά ραπ με τρίηχα. Και είναι απαίσιο. Απορώ πως ακουνε αυτες τις βλακειες. 8. Οι αλτέρνατιβ καλλιτέχνες συνήθως δεν παράγουν ενδιαφέρουσες μελωδίες. Δυστυχως ειναι αληθεια. 9. Η πολιτικοποίηση της μουσικής εχει κάνει κακό και έχει δημιουργήσει κάποιες περίεργες αντιλήψεις περί του τι είναι τέχνη. Ο "απλός πολιτκοποιμένος άνθρωπος" πχ. μπορει να μην θεωρεί τέχνη ένα τραγούδι για τον έρωτα, γιατί αν δεν εχει να κανει με την κοινωνική καταπίεση και την σοσιαλιστή επανάσταση αναγκαστικήα, δεν είναι τέχνη... (Δεν θα αναλύσω εδω το τι ειναι τεχνη και τι δεν είναι, είναι πολύ μεγαλη συζητηση αυτό) 10. Το τι παράγεις έχει σχέση με το τι εχεις εκτεθει. Εαν εχεις μεγαλώσει με hip hop και Κιάμο, θα παράξεις κάτι ανάλογο 11. Δεν προάγεται πουθενά το ταλέντο και η διαφορετικότητα. Είτε στο σχολείο είτε και στο πανεπιστήμιο μαθαίνεις απλά ό,τι βλακεία σου δειχνουν στην τάξη. Δεν υπάρχει χρόνος για προσωπική αναζήτηση ούτε προσωπική επιλογή. 12. Γενικά δεν υπάρχει κίνητρο ούτε οικονομικό ούτε κοινωνικό στο να παράξει κάποιος κάτι πραγματικά καλό, συν του ότι δεν έχει χρόνο γιατι μπορει να δουλεύει 10 ωρες 6 μερες την εβδομαδα. 13. Όλα τα παραπάνω συν του ότι η κοινωνία σημερα δεν έχει έξτρα χρόνο και χρήμα και όλα είναι μία κατανάλωση εχουν σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται η τέχνη ως κάτι άχρηστο και να χλευάζεται κιόλας από μερικούς "μορφωμένους". Δυστυχώς εγώ αυτό έχω δει μέχρι τώρα...

εγώ τότε πήρα κασετόφωνο Sony και μίκτη για να γράφω κασέτες χρωμίου, άλλα κόπηκαν τα λαστιχάκια στο μοτέρ και τέλειωσαν και οι κασέτες και δεν έχω που να γράψω τώρα

Κοίτα αυτά που γράφει το αφεντικό είναι 100% σωστά. Απλά το ρημαδι το Sonar είναι ΤΟΣΟ λειτουργικό και έχει τόσο καλά native εφέ και κονσόλες που είναι η καλύτερη all in one λύση. Άσε που είναι και ΔΩΡΕΑΝ...

Νεα σειρα που αντικαθιστά την σειρα Am.Special. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ χρωματα επιτέλους....και σωστα ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ κλειδια (σε σχεση με τις vintage γεφυρες) επίσης νεοι μαγνήτες & εξυπνο wiring . https://www.musicradar.com/news/fender-launches-american-performer-series-with-9-new-guitars-and-basses https://shop.fender.com/en-US/electric-series/american-performer/

Δεν εχει ο δασκαλος? θα πρεπει να κουβαλαει ολο το βιός του ο μαθητης για να κανει μαθημα? Δεν υπαρχει αυτο. Αλλο.

https://youtu.be/DDOIL5OqvYs?t=340 5.40

11 κιλά δεν είναι βαρύς ενισχυτής. Το cd player που έχω είναι 15...

Πρέπει η κιθάρα να είναι οπωσδήποτε καινούργια; Γιατί με 200 γιέβρα παίρνεις αυτό εδώ το στολίδι για παίξιμο στο σπίτι και μικρές πρόβες https://www.thomann.de/gr/boss_katana_50.htm και με 300 ευρώ που μένουν βρίσκεις φανταστικές μεταχειρισμένες κιθάρες που θα μείνουν του παιδιού. Και στη χειρότερη αν το παρατήσει την ξαναπουλάς χωρίς χασούρα, ενώ η Pacifica και οι low tier Ibanez σου μένουν για διακόσμηση στο σαλόνι. Επίσης ο Boss Katana 50 είναι όντως βαρύς στα 11 κιλά, αλλά είναι μακράν καλύτερος όποιου μηχανήματος έχει προταθεί. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήμουν κι εγώ 12-13 και πήγα με τον θείο μου στο Νάκα και πήρα το γνωστό combo Yamaha Pacifica - Line 6 Spider. Η κιθάρα έγινε διακοσμητικό και δεν χαρίστηκε επειδή έχει τεράστια συναισθηματική αξία, ο ενισχυτής ούτε που θυμάμαι τι έγινε. Καλύτερα να βαριέται να κουβαλήσει και να πάρει κάτι που να του μείνει, παρά σε ένα χρόνο να ψάχνετε ενισχυτή και να καταλήξετε στον Katana.

... με το δεξί όλα αυτά, γιατί με το αριστερό έπινα την μπύρα μου.

Πωλείται γωνιακό George L, σε εξαιρετική τιμή. Ορίτζιναλ και βίντατζ

Έχει moon inlays και μάλλον έβενο, αποφασίζεις πόσο σημαντικά είναι για σένα. Η Gibson πια βάζει έβενο μόνο σε ltd CS σειρές ενώ τότε τον έβαζε και στις φθηνότερες κιθάρες. Το πιθανότερο είναι ότι στην επόμενη συνεδρίαση του CITES το καλοκαίρι του '19 ο έβενος θα μπει στα προστατευόμενα είδη και θα εκλείψει και από τις εταιρείες που αντικατέστησαν το RW με έβενο δυο χρόνια πριν.

Καλημέρα! Είναι λογικά μια sg faded του 2002. Οι διαφορές που είχε είναι τα inlays, ταστιέρα από έβενο (όχι σε όλες) και abr bridge. Συλλεκτική δε νομίζω πως είναι, απλά δεν κυκλοφόρησε για πολύ καιρό και είναι πιο δύσκολο να τη βρείς. 900 εγώ δεν θα έδινα για μια faded, έστω και με αυτές τις ''έξτρα πινελιές''. Έχω δει faded sg στις αγγελίες κατά καιρούς από 400-550€. edit: με πρόλαβε ο sf

Οι τιμες παιζουν γυρω στα 600-800 ευρω στο reverb https://reverb.com/item/3584134-gibson-sg-moon-inlays-cherry-faded https://reverb.com/item/4506998-gibson-sg-faded-crescent-moon-inlays-w-hsc-2003 Καποιες εχουν ταστιερα ΕΒΕΝΟ και πωλουνται κοντα στα 800 αν εχει ταστιερα rosewood παει πιο κοντα στα 600. Βεβαια οταν με 1000 μπορεις να βρεις ΚΑΝΟΝΙΚΗ SG std..... https://smart.noiz.gr/details.php?id=346781

Αυτό θα είναι καλό γιατί θα φέρει την ανάπτυξη και τη δημόσιοοικονομικη πειθαρχία μέσω των συνεχών αλλαγών κλάδων για να μην βγαίνει ένας με το ίδιο αντικείμενο για δεκαετίες στη σύνταξη. Καινοτομία με τη θεσμοθέτηση του DIVERSITY στο ΔΗΜΌΣΙΟ. I LOVE IT! Το θέμα είναι τι θα πει ο ΣΟΡΟΣ και ΤΙ στάση θα κρατήσει ο ΠΟΥΤΙΝ. Πάντως τα νούμερα δεν βγαίνουν για την γκομενα. Μόνο για το komplete kontrol. Χαχαχαχαχαχα

Να φυγει ΑΜΕΣΑ ο ΑλεκΣης & η συμμορία του (μπας και μεινει τιποτα ορθιο και μπορεσουμε να δωσουμε καποτε στα παιδια μας το ΜΟΝΟ δωρο που αξιζει δηλ..ΕΛΠΙΔΑ για μια καλυτερη ζωη). Τα ΥΛΙΚΑ αγαθα δεν με ενδιαφερουν πλεον...γερασα...

Τα παιδιά μου στο Λονδίνο (έρχονται 18 Δεκ).

Φέτος τον πήρα τηλέφωνο γιατί με την αλληλογραφία δε συνεννοηθήκαμε. Οπότε ακολούθησε ο εξής διάλογος: Άγιος Βασίλης: Ναι Εγώ: Έλα μαν - Που 'σαι ρε τζαζ; - Εδώ μωρέ ξέρεις τα γνωστά - Αποφάσισες τι δώρο θέλεις φέτος; - Ναι είμαι έτοιμος - ΄Ήσουνα καλό παιδί κλπ; - Όχι και πάρα πολύ αλλά ξέρεις, έχω μαζέψει καλό κάρμα από παλιά. - Ναι οκ είσαι ακόμα μέσα στο όριο. Λοιπόν λέγε - Θέλω έναν πραγματικό ζωντανό δεινόσαυρο που να είναι ήμερος και να μπορεί να μένει αρκετές ώρες μόνος του σπίτι. Α και να μη χρειάζεται βόλτα κάθε μέρα. - Ρε τζαζ τα έχουμε ξαναπεί. Κάτι πιο απλό; Κιθαρίστας δεν είσαι; Ζήτα ρε παιδί μου καμιά κιθάρα κανά πετάλι, τέτοια πράματα. - Βασιλάκη με έχεις όλο στο περίμενε με το δεινόσαυρο εδώ και 30 χρόνια. Τεσπά, άκου: Θέλω ένα combo λάμπα με δωδεκάρι μεγάφωνο, το λιγότερο 15 βατ, tweed καθαρό και να βρωμίζει πολύ σταδιακά και να παίζει φοβερά και στο ενάμισι. Επίσης να είναι το πολύ 12 κιλά. - ..... - Γι' αυτό σου λέω φέρε μου το δεινόσαυρο να ησυχάσεις κι εσύ κι εγώ. - Έγινε. Έχω κάνει χώρο στο σπίτι και τον περιμένω.

https://youtu.be/tL4xT8liotM

Ο αγαπημένος μου ίσως "σύγχρονος" κιθαρίστας. Φανταστικές συνθέσεις, ωραίες ιδέες σε lead-rhythm παίξιμο, ηχάρα, πολύ ωραίες δυναμικές, φοβερός.

μόνο εσύ το σκέφτηκες...

Τώρα που το ξαναδιαβάζω σαν να ακούγετε πονηρούτσικο αυτό..... εννοούσα από πίσω μου!

Έλα ρε συ, κάνε το γνωστό κόλπο. Μόλις δει τιμή ενώ εσύ θα τον περιεργάζεσαι, πες δυνατά με ύφος ειδικού.... "Ε όχι ρε μαμώτο, κι ο Άη Βασίλης μαϊμούδες?"

Χριστουγενιάτικο GAS forum level.... 9,7000000000000000000

όχι

Δε θα γινω ουτε απληστος,ουτε υπερβολικος...

Ένα Nord Electro 6D -61 μαζί με τη θήκη (καλά φέρε το όργανο και τη θήκη τη βρίσκουμε....)

Η Tonelab παραχώθηκε γιατί βαρέθηκα να τη κλωτσάω.

Επειδή παίζω ως επί το πλείστον classic rock, επανειλημμένα μου έχουν περάσει από το μυαλό λύσεις τύπου Les Paul και SG. Αλλά τις έχω απορρίψει (ειδικά την Les Paul και λόγω βάρους) γιατί το μανίκι δεν με βολεύει, επειδή έχω μικρά δάκτυλα. Δηλαδή προσανατολίζομαι σε ένα μανίκι thin C και maple μιας και η Stratocaster που έχω, φοράει rosewood. Βέβαια τη συγκεκριμένη κιθάρα δεν την έχω δοκιμάσει οπότε μιλάω πάντα σε θεωρητικό επίπεδο. Με μια δοκιμή θα δείξει που πάει το όλο πράγμα ...

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με έναν πολύ σημαντικό ρυθμό που φέρει ονοματεπώνυμο..το four on the floor. Η έννοια του four on the floor χρησιμοποιήθηκε αρχικά στην Jazz μουσική όπου ο drummer έπρεπε να παίξει τέταρτα στην κάσα του{feathering} παράλληλα με το Jazz ride pattern. Tη δεκαετία του 70 χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην disco μουσική και χιλιάδες κομμάτια γράφτηκαν και χορεύτηκαν με αυτό το ρυθμό από πίσω. Το four on the floor και μετεξελίξεις του, συμβαίνουν ακόμα κ σήμερα στην σύγχρονη μουσική. Όλα αυτά τα ξέρετε φαντάζομαι.. Αυτό που ίσως δεν ξέρετε, είναι το πόσο σημαντικός ρυθμός είναι το four on the floor στην εξέλιξη κάθε νέου drummer, και γιατί προτείνω κάθε νέος drummer να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό, αφιερώνοντας ένα διάστημα της μελέτης του. Το four on the floor..είναι ο πιο εύκολος και ταυτόχρονα ο πιο δύσκολος ρυθμός για έναν αρχάριο drummer να παίξει. Τι εννοώ. Σαν νότες ο τρόπος που έχει στηθεί το beat, θα σας διδάξει την έννοια του unison..μιας και στο 2 και το 4 δημιουργείται unison 3ων μελών. Aυτό, για κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στα beats είναι λίγο ..tricky. Το απόλυτο unison ανάμεσα στα μέλη είναι μερικές φορές εξίσου δύσκολο με την απόλυτη ανεξαρτησία. Σαν ρυθμός θα δώσει στον αρχάριο drummer τα πρώτα του μαθήματα, στο τι σημαίνει groove και timekeeping. Θα σας διδάξει επίσης τι σημαίνει Pocket drumming..και τι σφιχτό παίξιμο και θα σας δείξει πόσο σημαντικό είναι για τον drummer να μπορεί να κρατάει ένα σταθερό tempo. Ο ρυθμός από μόνος του δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις..δεν αναπνέει. Πρέπει να τον «οδηγείς» συνέχεια, να δημιουργήσεις ένα σφιχτό παλμό που πρέπει να ακουστεί σχεδόν μετρονομικός. Aρκετά απο τα four on the floor ήταν Midi programmed και over quantized άλλωστε. Αυτό το μάθημα δυστυχώς δεν διδάσκεται στην αίθουσα. Και το συγκεκριμένο μάθημα θα σας βοηθήσει να καταλάβετε μακροπρόθεσμα πως πρέπει να προσεγγίσετε ένα Pocket κομμάτι . Η έννοια του pocket επίσης δεν διδάσκεται σαν μάθημα. Είναι κάτι που βγαίνει με την εμπειρία. Έχω μιλήσει με μεγαλύτερης ηλικίας Έλληνες drummers που έφαγαν την disco era με το κουτάλι {σαν παίχτες όμως καθώς στην δεκαετία του 80 υπήρχαν αρκετές live μπάντες που έπαιζαν disco μουσική στην Αθήνα}. Όλοι μου είπαν το ίδιο πράγμα. ”Το groove μου δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχα παίξει τόσο four on the floor”. Κομμάτια που χρησιμοποιώ σαν play alongs για τον αρχάριο drummer είναι το another one bites the dust των Queen , το Εye of the tiger των Survivor, το Wall των Pink Floyd, το Beat it του MJ που ήταν ένα «πειραγμένο» four one the floor..και αρκετά κομμάτια των AC-DC. Οι ΑC-DC αν και οι ρυθμοί τους δεν ήταν four on the floor..ωστόσο αυτά τα απλά κάσα- ταμπούρο beats που έστηνε ο Phil Rudd..στο δικό μου αυτί θυμίζουν πολύ four on the floor. . Και ο μπαγάσας- είναι τόσο σφιχτό κ λιτό το παίξιμο του που για μένα είναι art. Δεν είναι τυχαίο νομίζω που η μουσική των AC DC αν και heavy rock ..είναι τόσο χορευτική. Ότι μουσική κι αν ακούτε ή προτιμάτε να παίζετε παιδιά- αφιερώστε χρόνο στα four on the floor. Βγαίνοντας από αυτή τη σπουδή το Groove σας δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο. Βαγγέλης Μουλακάκης.

άστο

google is your friend

google is your friend... έλα λάθος quote...