Πίνακας συμμετοχής

Εγω αποφοιτησα απο το Berklee πριν χρονια, και εγραψα την αποψη μου πιο πανω. Το βασικο ατου για την αμερικανικη αγορα του Berklee συγκεκριμενα , ειναι οτι θεωρειται κορυφαιο πτυχιο, οχι για το performance division, το παιξιμο δηλαδη, αλλα για αλλες ειδικοτητες οπως το music teaching, music therapy, music production & eng, film scoring και τετοια. Και επισης οτι το μεγεθος του ειναι μοναδικη περιπτωση, με οτι συνεπαγεται αυτο σε δυνατοτητα προγραμματος σπουδων, εξοπλισμων, κτλ. (τα στουντιο που εχουν ας πουμε δεν παιζονται, λογω χρηματων και sponsoring δεν μπορουν να τους ανταγωνιστουν μικροτερα ιδρυματα). Απο τους 4000+ που φοιτουν στο Berklee, ζητημα να ασχολουνται σοβαρα με παιξιμο οι 500. Οι υπολοιποι κανουν αλλες ειδικοτητες, που στην αγορα της ευρωπης και αμερικης εχουν ζητηση (στην ελλαδα οχι), η κανουν απλα καποια εξαμηνα στα πλαισια γενικοτερων art studies. Και το κοστος σπουδων ειναι συγκρισιμο με οποιοδηποτε καλο πανεπιστημιο η κολλεγιο στην αμερικη. Συγκεκριμενα τωρα για παιξιμο, υπαρχουν σχολες με πολυ καλυτερο επιπεδο, κυριως γιατι παιρνουν λιγοτερους, οποτε τα στανταρτς ειναι πιο ψηλα, δεν εχουν αρχαριους, μετριους και καλους παικτες, αλλα μονο καλους και πανω. Σχολες οπως το New England Conservartory στη βοστωνη (το τζαζ τμημα), τα New School, Manhattan school of music στη νεα υορκη κ.α. Αλλα γενικως, η συγκριση ελληνικων και ξενων πανεπιστημιων... εμενα μονο θλιψη μου προκαλει. Αν μπεις σε πανεπιστημιο εδω, πολυτεχνειο, σχολη καλων τεχνων, κτλ, παθαινεις σοκ. Εγω αναρωτιομουν οχι πως εχουμε κριση, αλλα και πως υπαρχουμε ακομα σα χωρα . Και οσον αφορα τη νοοτροπια και το πως λειτουργουν, πηγαινοντας κατευθειαν για μουσικες σπουδες εξω μετα απο πολυτεχνειο εδω.. Ας μη πω για ντροπη παλι, αλλα σαφως καταλαβαινεις γιατι εμεις ειμαστε στα χαλια μας και αυτοι οχι.. Πολυς δρομος διαφορα!

Ουτως η αλλως, αν το ενδιαφερον ειναι τα λεφτα η το να φτιαξεις τη ζωη σου δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να σπουδαζες μουσικη

Σπουδες σε οποιοδηποτε μεγαλο κολλεγιο μουσικης στο εξωτερικο σημαινουν 20-25 ωρες μαθηματων την εβδομαδα, οργανο, αρμονιες, ενορχηστρωση, συνθεση, γκρουπ, ear training, και πολλα πιο εξειδικευμενα μαθηματα. Συν τον κυκλο των ανθρωπων, μαθητες και καθηγητες που ειναι ολοι επικεντρωμενοι στη μουσικη. Αν εισαι σε καποια μεγαλη πολη της αμερικης ειδικα, υπαρχει συνηθως και εκπληκτικη μουσικη σκηνη σε ολα τα ειδη. Οπως και οι περισσοτεροι αλλοι τομεις σπουδων, το να σπουδασεις σε ενα καλο πανεπιστημιο ειναι ασυγκριτη ευκαιρια ζωης, και σου δινει πολλα εφοδια για το μελλον, και επιλογες που αλλιως δεν θα τις ειχες. Γενικα στην Ελλαδα εχουν γινει παρα πολλα στο χωρο της μουσικης εκπαιδευσης τα τελευταια χρονια, το μουσικο τμημα στο Ιονιο, το προσφατο τζαζ μεταπτυχιακο τμημα στο Καποδιστριακό πανεπιστημιο στην Αθηνα κ.α. Το μεγαλυτερο προβλημα στο χωρο ειναι η υποβαθμιση των ωδειων λογω νομικης αντιμετωπισης του πτυχιου, σε αντιθεση με το τι συμβαινει στην υπολοιπη ευρωπη. Ακομα και αποφοιτοι του Ιονιου εχουν προβλημα οταν εχουν τζαζ και οχι κλασικο πτυχιο Απλα και με την κριση (και την εκρηκτικη ανοδο των διδακτρων τα τελευταια χρονια), ειναι πραγματικα απλησιαστο το κοστος για τους περισσοτερους πια για σπουδες στην αμερικη (και αλλες σχολες ειναι πιο ακριβες απο το Berklee που εχει τουλαχιστον ενα εκτεταμενο συστημα υποτροφιων). Υπαρχει ομως η εναλλακτικη της ευρωπης, συνηθως Ολλανδια η σκανδιναβικες χωρες (οι οποιες δεν ειναι τοσο γνωστες, αλλα εχουν πολλα προγραμματα οικονομικης βοηθειας για φοιτητες). Η οι σπουδες στο Ιονιο και η συνεχεια εξω (και με υποτροφιες πολλες φορες).

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω και αυτό αποδεικνύει βέβαια ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στην ερώτηση του νήματος. Εξαρτάται από τον άνθρωπο δηλαδή. Σε κάποιους σβήνει κάποια στιγμή, σε κάποιους η φλόγα κάνει διαλείμματα, σε άλλους δε σβήνει ποτέ και καθόλου. Επίσης αυτό που ονομάζεται "πάθος", όπως και όλα τα τα συναισθήματα, δεν είναι ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά το ίδιο για όλους. Αν μιλήσω προσωπικά θα πω ότι η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε ως πάθος και κατέληξε να είναι ανάγκη. Κι όταν λέω ανάγκη δεν εννοώ για οικονομικούς λόγους ούτε με εκβιάζει κανένας αλλά παίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής.

Νομιζω οτι δεν υπαρχει μουσικος ή γενικά καλλιτεχνης που δεν πεφτει σε τελμα. Για μενα δεν ειναι ολα μελετη πανω στο οργανο. Μπορει να μελεταω ξαπλωμενος στο κρεβατι , οδηγωντας τη μηχανη κλπ. Μελετη ειναι επισης να παιζεις. Μελετη ειναι επισης να βγαινεις απο το comfort zone σου. Μελετη ειναι επισης να ακους μουσικη. Πολυ κ διαφορετικη. Ειπες παιζεις σε μπαντα.. Μηπως...πρεπει να εκτεθεις σε μια μπαντα που δεν εχεις? ή .... σε ενα στυλ που δεν εχεις? Αυτο θα σε ωθησει ξανα να βρεις την ορεξη να μελετησεις. Ισως το τελμα σου δηλαδη δεν οφειλεται στην μελετη αλλα στο παιξιμο. Προσφατα εβλεπα μια συνεντευξη του Μπαλταζανη κ ελεγε οτι παρατησε την ασφαλεια που ειχε στησει στην Ελλαδα για να παει στην ανασφαλεια της Αμερικης σαν ενας αγνωστος κιθαριστας μεσα στο σωρο. Και αυτο γιατι ενιωσε οτι δεν εξελισσοταν πλεον. Τι εκανε? Βγηκε απο το comfort zone του κ εκτεθηκε σε μουσικους που ενδεχομενους...να μην ειχε{παικτικα}. Ωραιο θεμα φιλε.

Ο διαγωνισμός έφτασε στο τέλος του. Οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις εκατό! Την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινωθούν οι 3 νικητές. Ευχαριστώ πολύ όλους τους συμμετέχοντες.

Τώρα που τράβηξα την προσοχή σας με τον τίτλο ας μιλήσω για το τελευταίο μου χόμπυ, το να παίζω φωνητική μουσική στην ηλεκτρική. Αφορμή στάθηκε μία συνέντευξη του Σατριάνι που είπε πως στο μεγαλύτερο μέρος των συναυλιών του τραγουδάει με την κιθάρα. Και στο πώς ο ήχος/ tone της κιθάρας πρέπει να το υποστηρίζει αυτό και όχι να "rip your head off" για δύο ώρες. Πέρα απ'τα ριφς και τα σόλο υπάρχουν βεβαίως-βεβαίως και οι μελωδίες ωσάν η μέση οδός. Έτσι λοιπόν έπαιξα το climax του τραγουδιού του Τιτανικού, και αν και η κιθάρα δεν αντικαθιστά φυσικά κοτζάμ Σελίν Ντιόν, παρά ταύτα ελπίζω να ακούγεται ευχαριστά: titanic guitar.mp3 Κάνετε και εσείς διασκευές σε τραγούδια;

Πιάσαμε ωραία κουβέντα δίπλα για bluesοπαίκτες

Ναι, αξιοκρατία, γιατί αν δεν είναι γκουρού της free jazz ο μπασίστας, δε βγαίνει το "παντρεμένοι και οι δυο" όπως του πρέπει. Πας έξω για να μείνεις έξω, αν είναι να πας για να γυρίσεις άστο, με 300 χήνες φτιάχνεις τη ζωή σου στην Ελλάδα κατευθείαν. Εκτός αν ο μπαμπάς έχει στην καβάτζα πολύ περισσότερα, οπότε τότε πήγαινε να σπουδάζεις 8 χρόνια ζαμπονοκοπτική στα Λόνδρα και στους Παρισίους να του τα τρως με τις τσούλες.

Μωρέ άμαν είχα και τον Τέρρυ που αυτά είναι το πρωινό του .... Άμα πάντως φτιάξω λίγο (πολύ) το σόλο, και κάνω και κάτι άλλες αλλαγές που θέλω (να κρατάει παραπάνω από 3 λεπτά) για να γίνει όπως το φαντάζομαι, θα το ανεβάσω και στο mix.

Περι ανεμων και υδατων, αλλα και περι ψυχολογιας γραφομενα... Παντα αναρωτιωμουν... Εγω τουλαχιστον, παιζω κιθαρα απο δημοτικο, πιτσιρικας εδω και 27 χρονια... Μεγαλωνοντας, αλλαζοντας, περασα και περναω απο πολλες μουσικες φασεις... Φυσικα ειμαι ερωτευμενος με την μουσικη και την κιθαρα. Θυμαμαι απο μικρος, οτι ειχα την κιθαρα μου στο δωματιο μου, (μια ταπεινη κλασσικη που αγορασα απο μικρο συνοικιακο μαγαζι στην Αθηνα) και δεν περνουσε μερα που να μην επαιζα. Οταν λεμε μερα, εννοω οτι δεν καθομουν 3,4,5 ωρες συνεχομενα να παιξω, αλλα μπορει να την επιανα 10 φορες απο 20 λεπτα την φορα καθε μερα. Ειχα στο μυαλο μου την σκεψη και την πεποιθηση οτι "δεν νομιζω να υπαρξει μερα που να μην επιανα ποτε την κιθαρα"..... Και αυτο μεχρι που πηγα φανταρος. Αρχισα να ζω και χωρις να παιξω καθολου την μερα, και για αρκετες ημερες και φυσικα αυτο ηταν φυσιολογικο. Πλεον ασχολουμαι με την κιθαρα και τη μουσικη πιο πολυ απο ποτε τα τελευταια χρονια, που δεν γινοταν λογω οικογενιακων υποχρεωσεων τα υπολοιπα 10 πισω. (δεν τα λεω οικογενειακα βαρη γιατι μονο τετοια δεν ειναι). Παιζω σε μπαντα, (παλευω να βρω χρονο ειναι για την ακριβεια ο ορος) αλλα το καταφερνω. Ειναι στιγμες ομως που βλεπεις ανθρωπους πραγματικα παθιασμενους με την μουσικη, γυρω σου, να παιζουν με τοσο παθος και σκεφτεσαι: "Πώς ειναι δυνατον να κρατανε ασβηστη τη φλογα; Απο πού πηγαζει ολο αυτο το παθος, που πολλες φορες νιωθω οτι απλα εχει σβησει;" Ειναι πραγματικα μερες που βλεπω κρεμασμενη την κιθαρα στον τοιχο σαλονιου και απλα δεν μου κανει αισθηση να παιξω. Και ας εχω χρονο και προσωπικο δηλαδη αρκετες φορες. Απλά βλεπω κιθαριστες που παιζουν, και τους βλεπεις οτι πραγματικα το κανουν με παθος/ ορεξη κτλ, οπως μπορει να μεταφραστει αυτο και πραγματικα τους ζηλευω (τους θαυμαζω σωστοτερα) Και ετσι αρχιζεις να αμφισβητεις για το δικο σου, ή αν απλα κανεις λαθος επιλογες μεχρι τωρα και δεν το αφηνεις να βγει προς το πανω, ή απλα δεν εχεις βρει το Αγιο Δισκοποτηρο στη μουσικη που παιζεις... Μου αρεσουν να ακουω οσα διαφορετικα ειδη μουσικης πεφτουν στα αυτια μου, και μιλαω για πολλα, απο κλασσικη μουσικη, jazz, ηλεκτρονικη, ποπ, indie, Blues φυσικα, Rock, Hard rock, metal, και με το spotify πλεον ο,τι μουσικη μου πεσει στα αυτια και το περασει απο Shazam. Αλλα το παθος που ειχα μικρος, καπου βαθεια χωθηκε ισως... Εσεις περνατε τετοιες φασεις;

Αν σας πω ότι δεν καταλαβαίνω μεγάλο μέρος της λογικής με την οποία ανοίχτηκε το θέμα θα με πιστέψετε? Να πω και γιατί. Από ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, έχουμε τα εξής δεδομένα. - Το Berklee είναι καλό, αλλά είναι ακριβό. - Υπάρχουν άλλες φθηνότερες εναλλακτικές αντίστοιχης ποιότητας - Δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσεις σε κάτι τέτοιο, από την στιγμή που δεν φέρνει απαραίτητα την επαγγελματική τακτοποίηση, αλλά και το πιθανότερο είναι να μην πάρεις πίσω τα χρήματα που σου κόστισε. - Αν μιλάμε για την Ελλάδα ... το ξεχνάς. - Αν μιλάμε για μουσική ... θα πεινάσεις, οπότε δεν αξίζει το κόστος. Και άλλα τέτοια. Να ρωτήσω εγώ (γιατί δεν κατάλαβα αν συμφωνείτε όλοι σ' αυτό), τελικά αξίζει το Berklee όσο θεωρείται παγκόσμια ότι αξίζει? Και να κάνω εδώ και μια παρατήρηση. Όλοι είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι, που να θεωρούμε την εκπαίδευση υψηλού επιπέδου ως επένδυση για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν συμφωνώ. Δυστυχώς βέβαια, έτσι έχει καταντήσει το πράγμα, αλλά σίγουρα στην δική μου οπτική αυτό είναι λάθος. Δηλαδή, αν αποσυνδέσουμε την υψηλού επιπέδου εξειδικευμένη θεματικά εκπαίδευση από την αγορά εργασίας, κανείς μας δεν θα σπούδαζε? Γιατί θα σπούδαζαν όσοι το έκαναν, αν δεν ήταν αυτό εφόδιο για την επαγγελματική/οικονομική αποκατάσταση? Το γεγονός ότι μας ενδιαφέρουν πράγματα, ότι θέλουμε να γίνουμε καλοί σε κάποιο αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, να το σπουδάσουμε δηλαδή, δεν μετράει? Η γνώμη μου είναι ότι αν είχα την ευκαιρία, και την δυνατότητα να "επενδύσω" σε γνώση/πρακτική πάνω σ' ένα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ (πχ μουσική) όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία (γιατί τώρα αισθάνομαι κουρασμένος), φυσικά και θα έτρεχα. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια ιδρύματα που να μπορούσα να πάω αλλά φθηνότερα? Θα πήγαινα κι εκεί. Και μέσω skype θα έκανα μαθήματα με μουσικούς που εκτιμώ. Παντού θα πήγαινα, γιατί θα με τραβούσε το ενδιαφέρον να εμβαθύνω κι άλλο στο αντικείμενο. Όμως (όπως πολύ σωστά έγραψε ο alter) το να λέμε ότι "αυτό το μαθαίνω και από το σπίτι μου ψάχνοντας" είναι δώρο άδωρο. Ναι, το μαθαίνεις .... αλλά δεν το ξέρεις ποτέ. Ας πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου εδώ. Δεν πιστεύω ότι αν πήγαινα στο Berklee θα μάθαινα κάτι που δεν ξέρω. Καμιά καινούρια πληροφορία δεν θα έπαιρνα. Όμως ένα οργανωμένο πρόγραμμα σπουδών, κάνει τις πληροφορίες χρηστικές, τις κάνει γνώση, και εφαρμοσμένη μάλιστα. Θα ήμουν ικανός να καθήσω πάλι με την ντο ματζόρε απ' την αρχή. Τα ίδια θα μου έλεγαν που ξέρω, αλλά αλλιώς. Έτσι προέκυψε το τραγικό γεγονός, όλοι οι δάσκαλοι "μοντέρνας" κιθάρας (το 90% τουλάχιστον) κάποτε, να έχουν τυφλοσούρτη τα βιβλία του Berklee, και να τα ακολουθούν κατά γράμμα σαν βίβλο, διαφημίζοντας ότι ακολουθούν το σύστημα Berklee (αν είναι δυνατόν), και ψαρώνανε οι μαθητάδες. Είναι και το γεγονός του περιβάλλοντος, ανθρώπινου, και υλικού, καθώς και της ψυχολογίας που δημιουργείται σε κάποιον που όλη την ημέρα ζει και αναπνέει το αντικείμενο μουσική, μαζί με άλλους που έχουν περίπου τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, και βρίσκονται διαδραστικά με ανθρώπους που παίζουν στα δάχτυλα το αντικείμενο, αλλά και την ψυχολογία του φοιτητή. Ναι, παιδί σε ζαχαροπλαστείο, να δοκιμάσω από όλα τα ζαχαρωτά. Τέλος να πω ότι συμφωνώ στα περισσότερα (αν όχι όλα) που έγραψε ο alter.

Κατα καιρους, περνουσα τα ιδια με σενα. Δεν ειχα μουσικο ενδιαφερον για ο,τι ακουγα μεχρι εκεινη την περιοδο, καθως επισης και για ο,τι επαιζα μεχρι εκεινη την περιοδο της ζωης μου. Όποτε, στην πορεια, ξαναβρισκα το ενδιαφερον μου, οφειλοταν σε μεταβαση σε νεο οργανο (πχ απο κλασικη σε ακουστικη, ή σε πιανο κλπ), ή σε νεα μουσικα ακουσματα. Φανταζομαι οτι υπαρχει ενας κυκλος "ζωης" σε εναν μουσικο. Ενας μεγαλος κυκλος ζωης της αποδοση τους, και αρκετοι και πιο μικροι κυκλοι ζωης που αφορουν το ενδιαφερον του για τη μουσικη. Στην παρουσα φαση, με την ηλεκτρικη κιθαρα και την μπαντα που παιζω, εχω αφοσιωθει 100% και ειμαι στη φαση αναπτυξης. Καποια στιγμη θα ερθει και η φαση της παρακμης (απωλεια ενδιαφεροντος). Το θεωρω φυσιολογικο. Οπως θεωρω και αναμενομενο το οτι αμεσως μετα θα ξεκινησει ενας νεος κυκλος. Το ιδιο θα γινει και με σενα...

Ναι αλλα μονο αν ειναι πλησιον του ψυγειου αλλιως θα ακουσω μπινελικια και θα φαω και καμια σφαλιαρα. Αυτο για τον " άντρα σου τον π$#^στη",οντως το λεω. Εκεινο ομως που με ανησυχει ειναι οτι δεν την πειραζει,γελαει. Κατι ξερει.

Ίσως ο μοναδικός λόγος για να πάει κάποιος στο Berklee. Αλλιώς είναι σαν να έχεις τελειώσει το ΜΙΤ για να πιάσεις δουλειά των 800 ευρώ στο Υπουργείο Περιβάλλοντος

Εγώ θα πω την αλήθεια. Πάει ο Φάσιον στο Τζιβουράδικο. Αδειάζουμε την μπύρα που πίνουμε, και φωνάζει ο τζιιβούρ στην σύζυγο. "Γυναίκα, φέρε μας δύο μπύρες σε παρακαλώ, να χαίρεσαι τον άντρα σου τον π$#^στη."

Να σκεφτεις Νικολαε οτι οχι μονο με βαζει η γυναικα μου να μαγειρευω,αλλα μολις τελειωσω και εχω κανει την κουζινα ...τανα μου λεει "πως τα εκανες ετσι κυρα μου". Μαρτυς μου ο Φασιον οτι δε λεω ψεματα. Για αυτο σε λεω,λαθος της φυσεως θα ειναι.

Και μένα κρέμεται βρε Νίκο, αλλά ... οι πάνω σακούλες μου θέλουνε στηρίγματα γιατί βαρύνανε με τα χρόνια. Είμαστε βλέπεις πολλές εδώ κάτω.

Kυρια παρακαλω,φαινεται κι απο τη φωτο.

Δυστυχως δεν εχω βρει καπου αλλου αυτο το περφορμανς παρα μονο σε ενα βιντεακι στο facebook, οποτε there you go...μια απο τις πιο ιδιαιτερες εκτελεσεις του Take 5 που εχω ακουσει ποτε. Y.Γ. Υπαρχει τροπος να αποφυγουμε το τερατωδες embed για fb videos, περαν του να βαλεις απλο non-embedded link?

Αυτό ισχύει και για εσένα κύριος!

The date and time limit for the 2019 Komplete 12 Noiz music contest has been reached. Whoever made it, he saw the Lord! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Η μελωδια φερνει το ψωμι, Το σολο φερνει τη δοξα.

Δεν είναι πόλεμος, είναι παιχνίδι.

Πολυ σωστο αυτο. Με εχω παρατηρησει τελευταια να προσπαθω να βαλω, εντος των σολο ή σε εισαγωγες, τετοια parts οπου η κιθαρα "τραγουδα" πχ ενα ρεφραιν. Εστω αυτο το λιγο κανει διαφορα και χρωματιζει το τελικο αποτελεσμα. Το κανω ολο και περισσοτερο σε διασκευες.

Μελετάω/παίζω κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως είναι αυτό το να μην θέλω να παίξω, που λέτε. Να βαρεθώ? Μου φαίνεται αδιανόητο. Έχω τόση περιέργεια για πράγματα που δεν ξέρω και απολαμβάνω τόσο αυτά που ξέρω που δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο να μην παίξω-αν φυσικά έχω τον χρόνο να το κάνω. Χθες το βράδυ δούλευα ένα κομμάτι για πιάνο , μπάσο κλαρινέτο και φωνή/απαγγελία....Σήμερα το πρωί παίζαμε με τη μικρή το Lazy Song του Bruno Mars. Αύριο, ξέρω γω, μπορεί να ξαναπιάσω το Naima ή το Stella, να παίξω με τη σειρά από το Violin Concerto του Berg ή με κάποιο lick από κάποιο παλιό του Sco ή από το καινούριο του Gus G. Να βαρεθώ? Πλάκα μου κάνεις.

κανε καμια καθαρή εγγραφη ρε φιλος, τεμπελιάζεις Σαν κι εμένα θα γίνεις αχαχαχχαχαχχαχα Αφου ειναι ωραία αυτά που καμεις να τα ακούμε και ωραία.

Ψαξε το αν θες. Ειναι πιο παραμετροποιησιμο απο το cocked wah που εχεις, και ειναι πολυ χρησιμο για το τελευταιο σου χομπυ.

Τίποτα περιττό...

Εμεις σηκωνουμε συζητηση

Επ' ουδενί δεν μαλώνω ούτε θέλω να μαλώσω ιδιαίτερα με σένα που σε σέβομαι και σε εκτιμώ όσο λίγους εδώ μέσα. Φυσικά ο καθένας έχει τις απόψεις του.

Η αποψη μου ειναι οτι για να εξελιξεις κατι πρεπει πρωτα να μαθεις το κατι. Και ο Mayer δεν το ξερει το κατι. Κοιτα τωρα μη μαλωσουμε κιολας, επειδη απλα δεν συμφωνουμε. cool

Εχει γραψει και πολυ καλα κομματια. Μη σου πω και καλυτερα απο ... αστο. Αλλα δεν ειναι μονο αυτα που λες .... το πακετο. Μεγαλη κουβεντα. Καπου θα υπαρχουν σοβαρες συνεντευξεις και αρθρα που μπορεις να βρεις πληροφοριες για το "πακετο" της "επιτυχιας". Εγω πιστευω οτι του λειπει ωριμοτητα.

δεν νομιζω οτι ζουν μια χαρα. Οι δουλειες ειναι ακομα λιγοτερες και οι μουσικοι ακομα περισσοτεροι. Ολοι κυνηγανε το μονιμο.. Δεν ξερω αν θυμασαι το νημα σχετικα με εκεινο το ντοκυμαντερ του Netflix το Hired gun. Eγω δεν ειδα οτι περνανε ζωη χαρισαμενη...

Σπύρο, όλοι αυτοί οι άγνωστοι που δεν είχαν το πακέτο του Mayer, έχουν γράψει κάποιο τραγούδι σαν το Neon, το Gravity, Slow Dancing in a Burning Room, Vultures κλπ, ή έμειναν στο να παίζουν όσο πιο πιστά γίνεται SRV, Hendrix και Buddy Guy; Ειλικρινά ρωτάω γιατί πραγματικά έχω άγνοια. Ας πούμε βλέπω εκτιμάς πολύ τον Sayce, τον έχω ακούσει λιγάκι, παικταράς με ωραίο feel, αλλά κανένα κομμάτι του δε μου έκατσε και νομίζω κανένα κομμάτι του δεν έκανε επιτυχία, όχι εμπορική, αλλά ακόμα και στο κιθαριστικό κοινό. Πιστεύεις δηλαδή ότι ο Mayer δεν ανήκει στην κουβέντα με αυτούς γιατί έγραψε popάκια και είναι ομορφόπαιδο; Και ο Jared James Nichols είναι ίσως πιο "αυθεντικός" blues-rock παίκτης, αλλά δεν έχει γράψει τίποτα της προκοπής. Για μένα αν δεν έχει γράψει κάτι σοβαρό ο άλλος δε μπαίνει σε καμία κουβέντα, εκτός αν μιλάμε αποκλειστικά για το παικτικό κομμάτι. Edit: Τώρα τον είδα φατσικά τον Sayce, αν δεν έχει αυτός δηλαδή το πακέτο ποιος το έχει; Δε νομίζω να φταίει η εμφάνισή του ή η παρουσία του για το ότι δεν είναι τόσο γνωστός... Παικταράς btw.

Φιλική συμβουλή. Γράφε με κάτι σαν παραγράφους. Στο ποστ σου έφτασα μέχρι τη μέση, χάθηκα και δεν το ξανάρχισα.

Εγω διαφωνω με το αρθρο δεν ειναι το θεμα το οτι μπορεις σημερα να βρεις ολα τα βιβλια του Berklee βιντεο μουσικους που εχουν αποφοιτησει κλπ κλπ.Το θεμα ειναι το συστημα που εχουνε προκειμενου να σου μεταδωσουνε τις γνωσεις και να μαθεις οτι εχεις να μαθεις.Και κρινοντας εκ του αποτελεσματος το κανουν πολυ καλα.Γενικα το συστημα στην Αμερικη αλλα και στην Αγγλια οσο εχω παρακολουθησει κι εγω κι οσο μπορω να καταλαβω απλα δεν παιζεται.Δεν υπαρχει κατα την γνωμη μου ουτε μια σχολη, ωδειο ειτε κρατικη ειτε δημοσια που να αγγιζει εστω στο μισο το level γνωσης και μεταδοσης που εχουν αυτες οι σχολες.Μουσικοι υπαρχουν πολυ καλοι εδω αποφοιτοι κι αυτοι τετοιων σχολων ομως σε ενα οργανωμενο ωδειο στην Ελλαδα δεν νομιζω να μπορουν να πετυχουν και πολλα με το συστημα που υπαρχει παρολο το φιλοτιμο των περισσοτερων απ αυτων να δειξουν πραγματα(αν και αυτο δεν ισχυει για ολους τους μουσικους γιατι πολλοι απ αυτους το βλεπουν ανταγωνιστικα το θεμα και δεν δειχνουν πραγματα πολλες φορες η και ακομα λογο των χρηματων που εχουν ξοδεψει για να μαθουν αυτοι δεν εχουν την διαθεση να τα "χαρισουν¨στους μαθητες ενος ωδειου που το πολυ να δινουν κανα 150αρι το μηνα στα πιο χαι ωδεια.)Γενικα η νοοτροπια εδω ειναι κατα την γνωμη μου λαθος και ειναι εγκλωβισμενη σε μια εγχωρια "νεοπλουτιστικη"αντιληψη που το μονο που καταφερνει ειναι να διδασκει ημιμαθεια και αυταρεσκεια(οι περισσοτεροι μουσικοι και τραγουδιστες στην Ελλαδα δηλωνουν αυτοδιδακτοι και οτι απο μικροι το ειχανε και δεν χρειαστηκανε κανενα δασκαλο ποτε τους.Το οτι το φαλτσο και η ασχετοσυνη παει συννεφο βεβαια δεν τους το λεει κανεις για μην πεσει στην "πυρα"0

Απίστευτο. Αναρωτιέμαι αν όλο/όλα αυτά τα έχει γράψει μόνος του ο νεαρός -γιατί όχι;- καθώς στο site του έχει και παρτιτούρες από διάφορα άλλα remade κομμάτια... Απλά απίστευτο...

Αναμφισβήτητα εντυπωσιακό από άποψη τεχνικής ικανότητας. Δυστυχώς για μένα τελειώνει εκεί το θέμα. Όσον αφορά δηλαδή τη μουσική αξία του περφόρμανς, προσωπικά δεν. Κι αυτή είναι η εντύπωσή μου γενικότερα όσον αφορά την εξέλιξη της σύγχρονης κιθάρας (ηλεκτρικής/ακουστικής). Νέοι άνθρωποι με απίστευτη τεχνική την οποία όμως "ξοδεύουν" για εντυπωσιασμό. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις αλλά είναι πολύ λίγες. Και μια που αναφέρθηκε ο Stanley Jordan: Εκείνος έκανε κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό σε μια εποχή που η αυτοπροβολή δεν είχε γίνει ακόμα το παν. Τα cd του ακόμα τα ακούω και τα απολαμβάνω χωρίς να χρειάζεται να τον βλέπω. Πολλούς σύγχρονους, αν δεν τους βλέπεις σε βίντεο, δεν έχει πολύ νόημα να τους ακούσεις. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι βαδίζουμε προς ένα μέλλον που τα "ακούω" και "βλέπω" συμπεριλαμβάνονται αναπόσπαστα μέσα στην ίδια εμπειρία.

Αβυσσος δε λες τίποτα!! Όσον αφορά τη κλίμακα, σε παγκόσμιο επίπεδο θα τη χαρακτήριζα ως Φρύγιο τρόπο με οξυμένη την τρίτη νότα της κλίμακας (στην περίπτωσή σου Μι - Φα - Σολ# - Λα - Σι - Ντο - Ρε), ενώ λαϊκιστί θα έλεγα Χιτζάζ δρόμος. Συγκεκριμένα ένα τετράχορδο Χιτζάζ (ημιτόνιο - τριημιτόνιο - ημιτόνιο) και ένα τετράχορδο Μινόρε (Τόνος - ημιτόνιο - τόνος) {Όπου ημιτόνιο= 1 τάστο, τόνος= 2 τάστα, τριημιτόνιο= 3 τάστα}

killer