Πίνακας συμμετοχής

Παιδιά οι SD είναι πάνω από όλα κουλτούρα. Και μάλιστα εστέτ κουλτούρα. Δεν αρκεί να ξέρεις να παίζεις, πρέπει να είναι και αυτοί στο δωμάτιο για να σου... ενσταλάξουν αυτή την απαράμιλλη εστετιλα

Μου συμβαίνει συνέχεια. Αλλά στην περίπτωσή μου, ίσως να φταίει το ότι μονίμως δεν έχω χρήματα...

Κάτι μεταξύ Bukowski, T.S. Eliott και Allen Ginsberg αλλά με προσωπικό touch. Μουσική και στίχοι δένουν απόλυτα και είναι προφανές ότι γράφτηκε η μεν για τους δε (χωρίς αυτή τη σειρά απαραιτήτως). Υπάρχει σαφής συναισθηματική συμμετοχή αλλά είναι κρυμμένη. Απόλυτο οξύμωρο δηλαδή. Γενικώς καταπληκτικά και τα δύο. Υ.Γ. Ανοίχτε τα κομμάτια στο soundcloud και θα βρείτε και τους στίχους.

Ένας πολύ καλός μπούσουλας για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς με τον λαμπάτο ενισχυτή του και τις λύσεις τους. Αν το ακολουθήσεις σωστά όπως αναφέρουν και στο manual, το πιο πιθανό είναι να λύσεις το πρόβλημα μόνος, πριν στείλεις τον ενισχυτή σε τεχνικό. Αφορά κυρίως τους Mesa Boogie αλλά τα περισσότερα ισχύουν για όλες τις μάρκες.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και για τα σχόλια παιδιά! Χαίρομαι που σας άρεσε. Σπύρο δικό μου υλικό στο κανάλι μου έχω σε 1, προς το παρόν, βίντεο (το παρακάτω). Πρόκειται για μια σειρά βίντεο που θέλω να αρχίσω, αλλά λόγω δουλειάς και τρεξίματος έχει μείνει ακόμα στο 1 βίντεο. Αυτή η σειρά αφορά "γρίφους" μελοποιημένους με δική μου μουσική και το challenge είναι να βρεις για τι μιλάει το κομμάτι! Έχουμε επίσης με τη μπάντα μου ανεβασμένα 2 κομμάτια στο youtube σε δραματικά διαφορετικό ύφος απ'το ύφος του καναλιού μου.

Το Free Fall μαρεσε. Μεχρι που μπηκε το πολυ μεσαιοπριμο της κιθαρας και με χαλασε

Υπάρχει πάντα και αυτό... Αλλά αν δε δοκιμάσεις που να ξερεις... Σε σχέση με το αρχικό ποστ, πάντως, χαζεύω πάλι το σάιτ του Fralin και αυτόν τον sp43... Δεν τον έχω ακούσει, αλλά έχω την υποψία ότι δεν θα ταιριάξει τόσο με τους vintage hot... Είναι κεραμεικός, και γράφει και ότι συνιστώνται 500ρια pots με αυτόν (λογικό). Πράγμα που σημαίνει ότι με 250ρια ή 280ρια θα είναι μουντός. Αν πας σε Fralin, θα πρότεινα τον bridge του σετ vintage hot. Έρχεται με ένα ωραιότατο baseplate που του δίνει λίγο παραπάνω ψωμί... Και ναι, είναι ένας πριμάτος bridge, αλλά νομίζω θα είναι πολύ πιο ομοιόμορφο το αποτέλεσμα με δαύτον...

Όντως καταπληκτικά και τα δύο. Τελείως διαφορετικά μεταξύ τους αισθητικά (για τα γούστα μου), αλλά τόσο πολύ σχετικά μεταξύ τους μ' ένα περίεργο τρόπο. Κι επειδή η τέχνη είναι για να αφυπνίζει εικόνες, ήχους και συναισθήματα πολλές φορές άσχετα μεταξύ τους και μοναδικά για καθένα μας, θα πω ότι το πρώτο με πήγε κατευθείαν σε Holdsworth (μη βαράτε, κάποιος λόγος θα υπάρχει γι' αυτό τον συνειρμό). Επίσης στο πρώτο, θεωρώ ότι η φωνή είναι κάπως μουντή και δεν ξεχωρίζουν οι στίχοι (ίσως κάποιο eq να έκανε την δουλειά). Το δεύτερο τώρα με πήγε αλλού. Κάτι η ένταση στις συγχορδίες του πιάνου που ακολουθούσε την φωνή, κάτι το παιχνίδι του με το πνευστό, μου θύμισε κάποιες νύχτες φιλολογικών/μουσικών αυτοσχεδιασμών σε μια ταράτσα, και μια καμπάνα εκκλησίας να βαράει που και που. Αξέχαστες νύχτες. Μπράβο ρε Σπύρο. Το επόμενο βήμα για διεθνή καταξίωση είναι να διαλέξεις ένα από τα δύο, και να το στείλεις στη Εurovision. Η νίκη είναι σίγουρη.

Αφενός είναι μέρος από τις "σαχλαμαρίτσες" που μου φάνηκε ότι είπε ο Μayer. Aφ' ετέρου, στις τυλιχτές τον μεγαλύτερο ρόλο, μαγνητικά, τον παίζει ο πυρήνας της χορδής (steel) και το τύλιγμα παίζει ανάλογα με το κράμα (pure nickel, nickel plated steel) και την πυκνότητα περιέλιξης. Έτσι εξηγείται και το εμφανώς μεγαλύτερο output στη μπάσα Ε στην πλειοψηφεία των σετ. Ο πυρήνας στην Ε είναι περίπου όσο και η plain G.

Συγκρίνεις εντελώς ανόμοια πράγματα ...η διαφορά εξόδου των μαγνητών είναι μεγάλη καθώς και τα μεσαία τους. Εσύ τι θες; Κλασσικό ήχο στρατ 50s η πιο hot modern blues ήχο; Και τα δύο σετ είναι σούπερ πάντως.

Εσύ είσαι αλλού! Οπότε αφού δεν είσαι εδώ, έτσι κι αλλιώς κάνεις διεθνή καριέρα.

Δεν ξέρω αν παίζω με σωστές χορδές, αλλά παίζω με αυτές που μου βγάζουν τον καλύτερο ήχο για τη μουσική που παίζω. 10-52 σε singlecut κιθάρες, 10-46 σε Strat-Tele. Σε LPs πάω και σε 11-56, αλλιώς τις νιώθω μακαρόνια ακόμα και σε Standard E. Έπαιζα για χρόνια με 9-42, αλλά δε συγκρίνεται το feel με τις 10άρες.

Ξεκαθαρίζω: 1. βάζω 4 διότι είπαμε...5 μάλλον σε κανέναν, το κρατάμε ρεζέρβα. 2. Συμφωνώ για τον διαχωρισμό των δυό κομματιών. 3. Στο πρώτο κάπως δένει καλύτερα ο στίχος. Στο δεύτερο ...απλώς η μουσική συνοδεύει. Αν γίνεται να αλλάξει κάτι είναι 4. το phrasing στο σόλο του πρώτου θα το ήθελα να ρέει περισσότερο. Δηλαδή να συνδέονται περισσότερο οι νότες. Ωρες ώρες κόβονται... Ξέρω δεν ζητάω εύκολα μάλλον... 5. Υπάρχει μιά high pitched νότα που συνοδεύει τα πλήκτρα - strings ό,τι είναι που ενοχλεί. Ακούγεται σαν παράσιτο. Στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Τέλος...σίγουρα, καριέρα ...δεν βλέπω, αλλά είναι μοναχικός ο δρόμος. Πολλοί οι επηρεασμοί στο πρώτο που μου άρεσε περισσότερο, τους αναγνώρισα απλώς δεν τους κατέταξα, χωρίς αυτό να είναι μομφή. Μάλλον το αντίθετο.

Βάλε τα ρε ξεχωριστά, παραλίγο να μην ακούσω το Teddy Joe..... Βάλε και τα κείμενα για μας που δεν γεννηθήκαμε Άγγλοι.... Ανέβασε λίγο την φωνή της Ρωξάνης, κατέβασε λίγο και την σόλο στο Τέντυ Τζο (εάν άλλαζες και τον ήχο της θα σου έλεγα και μπράβο). Κατά τ'άλλα, με αυτά δεν θα πλουτίσεις και διάσημος μην περιμένεις να γίνεις...... Άν και το "περιθώριο"** και ότι γεννά αυτό, κάποιες φορές έδωσε πράγματα που αργότερα (πολύυυ αργότερα) εκτιμήθηκαν! ** κατάλαβες ότι κατατάσσω την μουσική σου σε αυτό....

Οκ guys! sue me! το διαπίστωσα και μόνος μου (πρώτη εντύπωση ήταν θετική πάντως)

τελικά αυτό που λείπει μάλλον είναι η σωστή καθοδήγηση. Υπήρχε υποτίθεται αρχηγός, αλλά μάλλον δεν έφτανε για να τους κουρντίσει όλους. ή αυτό που λεμε δεν αρκεί να είναι κάποιος πολύ καλός μουσικός αλλά χρειάζεται σωστή καθοδήγηση και να ξέρει κάποιος να τον χρησιμοποιήσει σωστά.

Έκανα like μεν, αλλά ακούγοντάς το, έχασα το ενδιαφέρον. Η μαγεία του original δεν υπάρχει. Μόνο φρου-φρου και ...

... σιγονταρω με Ριρι.. Αστους να λενε αγορι μου!!!

Συμφωνώ και επαυξάνω!

Έλα ρε παίζουν παράδοση αλλιώς. ( Και την παίζουν καλά, την κατέχουν και την ΣΕΒΟΝΤΑΙ, δεν την κάνουν καρικατούρα όπως οι ΙΔΙΟΙ οι ηπειρώτες 'καλλιτέχνες' τα τελευταία χρόνια, ή κάτι WANNABE rawk/entexno ). Τα δύο είδη δε, ηπειρώτικο/πωγωνίσιο με stoner ήρθαν κι έδεσαν λες κι έψαχναν το ένα το άλλο. Τι να πουν κι οι IRON MAIDEN με τα Θρακιώτικα δηλ. Κατά τ' άλλα, επειδή δεν έχω εντρυφήσει στο είδος και επειδή δεν θα άκουγα stoner αν δεν υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης και της πρωτοτυπίας σε αυτό, οι VIC μια χαρά μου κάθονται, για όση ώρα θα άντεχα κι ένα Aυγουστιάτικο πανηγύρι στην Κόνιτσα με μπόλικο τσίπουρο και κανα σουβλάκι (δεν γενικεύω για κλαρίνα γιατί στη ρουμελη και στο Μορηά δυστυχώς το έχουν χάσει το μέτρο και το τρένο και αυτά που παίζουν δεν ακούγονται). Δηλ, καμια ώρα βαριά βαριά. Τι νόμιζες, θέλει στομάχι να μπορέσεις να τ' αντέξεις. Για τα περί πρωτοτυπίας τα έχω ξαναπεί. Ας καταργηθούν τότε οι φιλαρμονικές και οι συμφωνικές που μόνο covers παίζουν τα τελευταία 250 χρόνια. Ή τα μπλουζ.

στον αντιποδα...υπαρχει κανενας κανονας που να λεει οτι μια μπαντα πρεπει να βγαζει {δισκο /πατατα} καθε χρονο..? Γιατι οσοι καλλιτεχνες το εκαναν...ειδαμε τι βγαλανε.. Προσωπικα προτιμω μια γαματη δισκαρα ανα 15 χρονια...παρα 15 φαβες. Για παραδειγμα ας δουμε μια σοβαρη μπαντα. τα τελευταια 40 χρονια. 5 αλμπουμς!!! 8 χρονια μεσο ορο απο δισκο σε δισκο. The Wall (1979) The Final Cut (1983) A Momentary Lapse of Reason (1987) The Division Bell (1994) The Endless River (2014)