Πίνακας συμμετοχής

Τεράστια, παγκόσμια αλήθεια είναι αυτό που έγραψες. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας σπουδαίος τύπος, "όταν έρχεται η στιγμή να διαχειριστείς τον εαυτό σου εμπορικά, να 'πουλήσεις' ο ίδιος την τέχνη σου, όλοι οι καλλιτέχνες αισθανόμαστε λίγο σαν απατεώνες. Εκτός από αυτούς που πραγματικά ΕΙΝΑΙ ". Συμφωνοι, αλλά αυτό είναι ένα μέρος μόνο της "ιδιοκτησίας" , διότι όταν μιλάμε για τέχνη και ψυχαγωγία, αναφερόμαστε σε κάτι που έχει να κάνει με την ψυχή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ παρακάτω! Δεν είναι μόνο τεχνικό / τεχνολογικό το ζήτημα. Συμφωνώ απολύτως. (ακολουθεί γενική τοποθέτηση) Ήθελα να αναφερθώ στο πώς το format άλλαξε αυτό καθεαυτό το καλλιτεχνικό έργο (ή προϊόν, αν θέλει να το πει κάποιος). Ένας δίσκος βινυλίου, ως προϊόν - έργο, έχει συγκεκριμένες α) διαστάσεις μεγέθους και β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια Ξεκινάω από το τελευταίο . (β) συγκεκριμένη χωρητικότητα μουσικής- διάρκεια Θυμάστε το περίφημο διπλό live των Deep Purple που διαφήμιζε κιόλας στο εξώφυλλο με στίκερ ότι "περιέχει 57 λεπτά μουσικής";!!! Σήμερα αυτό είναι απλά ξεπερασμένο. Τεχνικά δηλαδή, ένα μονό άλμπουμ βινυλίου, δεν γινόταν να περιέχει περισσότερο από 40 λεπτά μουσικής μάξιμουμ - θυμάμαι το World Record (1976) των Van Der graaf Generator όπου ο Hammill είχε στη δεύτερη πλευρά ένα κομματι 20:45 λεπτών και άλλο ένα 6 λεπτών και κάτι, πόσο υπερβολικό φαινόταν! (https://www.discogs.com/composition/91533ade-7ab6-4eb4-b9a5-00038533c40d-Meurglys-III-The-Songwriters-Guild ) Mε την έλευση του CD, ξαφνικά ο καλλιτέχνης είχε να "γεμίσει"/παράξει/δημιουργήσει πολύ περισσότερη διάρκεια μουσικής για να κυκλοφορήσει άλμπουμ. Θα μου είπες , ήταν υποχρεωτικό; Όχι βέβαια. Όμως ποιος δεν θυμάται με έκπληξη την αλμπουμάρα του Santana "Supernatural" που όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει, είχε ... 78 λεπτά μουσικής; (αν δεν με πιστεύετε, τσεκάρετέ το). Και επίσης, ότι έβγαζε το ένα hit μετά το άλλο; Βέβαια, καθώς είπα αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό για έναν καλλιτέχνη - αλλά ούτε και εφικτό για πολλούς (δεν είναι όλοι... Santana). Oι Radiohead ας πούμε, που τους υπολήπτομαι εξίσου -και δεν το γράφω για να τους μεμφθώ, την ίδια περιπού πάνω κάτω εποχή με το Supernatural, κυκλοφορούσαν cd-albums, συνολικής διάρκειας... 35-38 λεπτών (και χωρίς... hidden track). Θυμάμαι όμως, ότι κάποιοι αρχίσαμε να βλέπουμε με μισό μάτι καλλιτέχνες που κυκλοφορούσαν 40λεπτά cd albums. Κάποιοι άλλοι βέβαια, όπως οι Pink Floyd, έκαναν... πάρτι (κι εμείς μαζί), αφού επανακυκλοφορησαν θρυλικά άλμπουμς τους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά τα jam sessions του άλμπουμ, alternative versions κομματιών, συλλεκτικά demos κλπ κλπ. Οι δισκογραφικές πάλι, βρήκαν μια ευκαιρία, να πουλήσουν ξανά άλμπουμς των πάντων (από Bowie μέχρι Scorpions) σε "επετειακές" versions, συμπεριλαμβάνοντας στο cd ένα σκασμό πράγματα, που δεν γινόταν να έχουμε ακούσει την εποχή του βινυλιου. Εν ολίγοις, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αλλάζοντας το format, άλλαξε και ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης αντιμετώπιζε το ίδιο το έργο του. Θεωρώ αναπόφευκτο ότι από μια στιγμή κι ύστερα αρχίσαμε να μιλάμε για fillers, για κομμάτια δηλαδή που απλώς έμπαιναν για να συμπληρώσουν τη διάρκεια του άλμπουμ - κανένας δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα σε αυτά, ούτε ο καλλιτέχνης ο ίδιος, ούτε ο παραγωγός του, ούτε καν το κοινό, που πλέον άκουγε ένα δυο κομμάτια (τα singles που είχαν κυκλοφορήσει ενδεχομένως) και τέρμα η δουλειά. Το αποτέλεσμα, είναι ότι άλμπουμς όπως εκείνα του παλιού καλού καιρού, όπου ακουγόντουσαν από την αρχή έως το τέλος, όλα τα κομμάτια, κυκλοφορούσαν ολοένα και πιο σπάνια. Και δεν αναφέρομαι ούτε σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, ούτε θέλω να νοσταλγήσω το παρελθόν (διότι και τότε υπήρχε το φαινομενο των filler-songs, απλώς λόγω μικρότερης διάρκειας των άλμπουμ βινυλίου, αυτό δεν ήταν τόσο αναγκαίο και άρα ήταν πολύ πιο περιορισμένο). (α) συγκεκριμένες διαστάσεις μεγέθους Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, είναι το Harvest του Neil Young. Στην έκδοσή του σε βινύλιο, ήταν μονό άλμπουμ, με διπλό εξώφυλλο. Ανοίγοντάς το, φιλοξενούσε σε όλο το πλάτος του εσωφύλλου, αυτή τη φωτογραφία. Το εικαστικό μέρος ένος άλμπουμ βινυλίου, στις διαστάσεις που ήταν διαθέσιμες, αποτελούσε από μόνο του έναν καμβά για τον καλλιτέχνη - η παραπάνω εκπληκτική φωτογραφία, στις επανεκδόσεις του άλμπουμ σε cd, είτε περιορίζεται σε ένα τετράγωνακι στις διαστάσεις του booklet του cd, είτε απουσιάζει. Είναι σα να πηγαίνεις σε μια έκθεση τέχνης και να βλέπεις πολαρόιντ φωτογραφίες των αρχικών έργων και όχι τα ίδια τα έργα. Δεν θέλω να πω ότι τα άλμπουμ των καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν απευθείας σε cd πάσχουν ( και άρα οι εικαστικοί, φωτογράφοι, γραφίστες κλπ που ασχολήθηκαν με αυτά, υστερούν ως καλλιτέχνες) κάθε άλλο. Θέλω όμως να τονίσω πόσο πολύ το νέο , μικρότερο format, ορίζει προφανέστατα το τι και πώς θα απεικονιστεί. Και από άποψη μάρκετινγκ να το πάρει κανείς (π.χ. από το απλούστατο γεγονός ότι πρέπει κάπου να αναγράφεται το όνομα του καλλιτέχνη ή το γαμημένο το code bar) πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε έκτοτε στα cd, εξώφυλλα με εικαστικές λεπτομέρειες όπως βλέπαμε στα βινύλια - και ως παραδείγματα, δεν θέλω να αναφέρω μόνο εξώφυλλα όπως π.χ. των King Crimson, Led Zeppelin ή το Sg Peppers των Beatles *ειδικά το τελευταίο, που θεωρείται ένα από τα πιο αινιγματικά και βραβευμένα στη σύλληψή του εξώφυλλα έβερ, θα ήταν αδιανόητο να κυκλοφορούσε σήμερα απευθείας σε cd) αλλά και άλλα περισσότερο αφαιρετικά, ¨χαλαρά" από εικαστικής άποψης, όπως π.χ. των U2: Το Εξώφυλλο του War με τα τεράστια μάτια του παιδιού να σε κοιτάζουν σε όλο το μέγεθος του αλμπουμ ή ακομη και το Joshua Tree, αποτελούσαν από μόνα τους όχι απλά εικαστική, αλλά καλλιτεχνική "δήλωση" από μέρους του καλλιτέχνη. Όλα τα παραπάνω, αποτελούν διαπιστώσεις , όχι αξιολογικές κρίσεις για το αν η παλιότερη εποχή ήταν καλύτερη και η σύγχρονη χειρότερη και το αντίστροφο. Οι μουσικοί έχουμε ωφεληθεί τα μέγιστα από την τεχνολογία, δεν τίθεται θέμα συζήτησης, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, το θέμα δεν είναι το ίδιο το τεχνολογικό επίτευγμα αλλά ο τρόπος χρήσης του. Σόρι για το σεντόνι, όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει, τον ευχαριστώ.

Καθόλου. Παρατηρώντας τον μικρό μου γιο, πόσο βασίζεται σε αυτές για να ισορροπήσει τον συναισθηματικό του κόσμο, είτε προς ανακούφιση αναστάτωσης, είτε προς ευχαρίστηση, τείνω να πιστεύω πως οι- για εμένα παράλογες- ιεροτελεστίες του, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Και η προσπάθεια από εμένα "εκλογίκευσής" του, δεν είναι άλλο παρά άλλη μια ενέργεια κονφορμισμού στις χιλιάδες που θα συμβούν μέχρι την ενηλικίωσή του. Με άλλα λόγια, κάθε ιεροτελεστία μας, συνδέεται άμεσα με το παιδί που ακόμη κουβαλάμε μέσα μας. Καλό το βρίσκω αυτό.

Περί αυτών που έγραψε ο φούζιος: Στην αγορά της μουσικής υπήρχαν ανέκαθεν μεσάζοντες. Έχω την εντύπωση ότι αν, θεωρητικά, η παγκόσμια μουσική κοινότητα παραμερίσει τους μεσάζοντες και αρχίσει να διαθέτει από μόνη της το προϊόν της, το μόνο που θα κάνει ουσιαστικά είναι να δημιουργήσει δικούς της μεσάζοντες με τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες τακτικές εν τέλει. Ποιος μας είπε ότι οι μουσικοί δεν ενδιαφέρονται για το κέρδος και ποιος μας είπε ότι αν γλυκαθούν, δε θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το κέρδος εις βάρος συναδέλφων τους; Δηλαδή το ότι κατά κάποιον τρόπο οι καλλιτέχνες βρίσκονται όλοι στο ίδιο ρομαντικό mindset και μπορούν να συμπράξουν αποτελεσματικά ως προς τη διάθεση του έργου τους, το θεωρώ αφελές. Μακάρι να ήταν έτσι. Θέλω να πω: σε έναν ιδανικό κόσμο πολλά θα μπορούσαν να γίνουν ώστε οι καλλιτέχνες να ανταμείβονται δίκαια και το κοινό να έχει πρόσβαση στο έργο τους εύκολα και φθηνά (ή ακόμα και δωρεάν). Δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο όμως. Ένα πρόσφατο παράδειγμα του τι επακολουθεί σε περίπτωση αποσταθεροποίησης του μεσάζοντα, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι το σήριαλ που έλαβε χώρα με την πρόσφατη ιστορία της ΑΕΠΙ. Για όποιον δεν το έχει παρακολουθήσει, συνοπτικά αυτό που συνέβη είναι ότι η καλλιτεχνική κοινότητα χωρίστηκε σε στρατόπεδα με κριτήριο, σε μεγάλο βαθμό, το οικονομικό συμφέρον και την προβολή (υπήρχε και κομματικός διαχωρισμός αλλά ουσιαστικά το ίδιο ζητούμενο). Γιατί εσύ τόσα κι εγώ τόσα, γιατί εγώ που είμαι "ποιοτικός" λιγότερα από εσένα που είσαι "εμπορικός" και πάει λέγοντας εις το διηνεκές. Χρειάστηκε κρατική παρέμβαση και ρύθμιση (μεσάζοντας) αλλιώς το θέμα δε θα τελείωνε ποτέ. Το δηλητήριο που χύθηκε μεταξύ συναδέλφων ή ακόμα και πρώην φίλων δε, ήταν άφθονο. Ίμο η μόνη περίπτωση που οι μεσάζοντες μπορούν να εκλείψουν είναι αν η τέχνη σταματήσει να αποτελεί εμπορικό προϊόν. Αλλά αυτό είναι άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα.

Τι λες τώρα! Εγώ είμαι κάτω από 14, αφού σκέψου βλέπω να γράφουν σε άλλο νήμα για κάτι κασσέτες, σε άλλο για δίσκους, και με πιάνουν τα γέλια. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ!

Είδες λοιπόν που φτάσαμε ; Βιαζόμαστε ή βαριόμαστε να βαλουμε έναν δίσκο ή να του αλλάξουμε πλευρά.. Εδω είναι η ένστασή μου. Ενω λοιπόν η τεχνολογία θα έπρεπε να μας δώσει ακομα πιο πολυ ελεύθερο χρόνο......κατάφερε, δεν ξερω πως, μαλλον γιατι μας φόρτωσε δουλειά (και μας φόρτωσε στο παράδειγμα μας διατι ξαφνικά μπορείς να ακούσεις 100.000 δίσκους. λες και είναι υποχρέωσή μας-αλλά πάλι γιατί οχι αφού τζαμπα ειναι... 6 ευρω τον μηνα), να μην έχουμε κουράγιο να σηκωθούμε να αλλαξουμε μια πλευρά δισκου. Επανερχομαστε σε αυτο που λέγαμε πριν. Εχουμε πλεον τη δυνατοτητσ να παιζουμε μουσική σε αέναη βαση που θεωρούμε αδιανόητο το να σηκωθούμε κάθε 15 λεπτά να αλλαξουμε πλευρά. Ας σκεφτούμε και σε ποσα αλλά μας εκανε και πιο μαλθακους....η τεχνολογία. Διότι εσυ πλεον με την τεχνολογια βαριεσαι πχ να σηκωθείς, που οκ το καταλαβαίνω ειδικα αν δουλευες ποσες ωρες πριν.... Καποιους άλλους όμως κατάφερε να τους κανει να βαριούνται πχ να σκέφτονται.

Προσφάτως αγόρασα νέο floortop σύγχρονο υπολογιστή και άρχισα να ασχολούμαι λίγο σοβαρότερα με την ηχογράφηση στο σπίτι. Αγόρασα το Reaper και θέλοντας να μάθω όσο περισσότερα μπορώ, άρχισα να παρακολουθώ βίντιοζ του Kenny Gioia. Για τους λίγους που έχουν ασχοληθεί με το Reaper και δεν γνωρίζουν τον Kenny, ο τύπος είναι κορυφή (και μάλιστα νομίζω ότι έχει επαγγελματική σχέση με το Reaper). http://www.kennymania.com/reaper-videos/ https://www.youtube.com/channel/UCq297H7Ca98HlB5mVFHGSsQ Θέλει να συνηθίσεις λίγο τον περίεργο τρόπο ομιλίας του (σταματάει κάπως παραπάνω στα κόμματα μέσα στην πρόταση) αλλά είναι πολύ καλός ο άτιμος... Edit: Κατανοώ ότι για ορισμένους μπορεί το θρεντ αυτό να είναι η χαρά του νεοφώτιστου, αλλά και ένας να μην ξέρει τον Kenny αξίζει να τον μάθει...

Το να ακούω μουσική για εμένα είναι σαν να πάω ένα ταξίδι. Όχι δεν το εννοώ γλυκερά , ότι δηλαδή η μουσική με ταξιδεύει. Είναι η ίδια διαδικασία. Έχουμε τον σκοπό και το μέσο. Ας πούμε Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί λοιπόν, να ντυθείς με φόρμες , να φορέσεις και αθλητικά παπούτσια (στο κομμάτι της άνεσης πάει αυτό, δεν είναι στυλιστική απαξία ) , να πάρεις το λεωφορείο ή το τραμ ή το μετρό και να πας στο αεροδρόμιο και να πετάξεις στον προορισμό σου. Θα φτάσεις γρήγορα , άνετα , φθηνότερα και απροβλημάτιστα. Από την άλλη μπορείς να σηκωθείς, να ξοδέψεις μίση ώρα στο να σκεφτείς τι κοστούμι θα βάλεις και τι παπούτσια, άλλη μισή ώρα στο να ζεστάνεις τη μηχανή του αυτοκινήτου σου, και να το κόψεις οδικώς. Θα ξοδέψεις πιο πολλά λεφτά, θα σου σκάσει ίσως και ένα λάστιχο, θα ξοδέψεις παραπάνω χρόνο, αλλά θα κάνεις και μερικές ωραίες στάσεις για έναν καφέ ή ένα τσιγάρο και θα δεις ωραία πράγματα μέχρι να φτάσεις. Εξαρτάται λοιπόν για εμένα, αν βιάζομαι να φτάσω εκεί που θέλω ή αν θέλω να έχω μια πιο συνολική εμπειρία . Αν βιάζομαι θα κάνω το πρώτο. Έχω όμως και την επιλογή του δεύτερου.. Αν το προβάλλω όλο αυτό στην μουσική μου ακρόαση, το να μου στερήσεις τελικά μέρος της ιεροτελεστίας (δεν κατάφερα λοιπόν να αποφύγω τη χρήση αυτής της λέξης, αν και το ήθελα- θα μπορούσα βέβαια να πω "διαδικασίας" , αλλά το προτίμησα ), να βγάλω τον δίσκο από το εξώφυλλο ή την κασέτα από το κουτί, να χαζέψω κλεφτά το πικάπ ή τα UV meters από το deck, είναι σαν να αναγκάζομαι να ταζιδεύω συνέχεια με αεροπλάνο με φόρμες. Μπορώ να καταλάβω ότι κάποιος είναι οκ με αυτό, αλλά εγώ που και που, θέλω να παίρνω και το αμάξι κοστουμαρισμένος.

Έχουμε και λέμε. Μάθαμε κάπως (βινύλιο, κασσέτες), μετά άλλαξε το υλικό (cd). Τι κοινό έχουν αυτά? Αγοράζεις κάτι υλικό, απτό. Τι είναι αυτό, η μουσική? Και βέβαια όχι, είναι το αποθηκευτικό μέσο, και η συσκευασία του. Έπρεπε να έχεις και ένα μέσο που να δέχεται το αποθηκευτικό μέσο για το χρησιμοποιήσεις (πικαπ, σιντιέρα, κλπ). Πλήρωνες για το ένα μέσο, πλήρωνες για το άλλο μέσο, πλήρωνες και την συσκευασία. Αυτά και μόνο είχες σαν ιδιοκτησία, και την δυνατότητα να ακούς την συγκεκριμένη μουσική όποτε ήθελες. Παίρνανε και οι δημιουργοί ένα ποσοστό από τις πωλήσεις (και οι μεσάζοντες το μεγαλύτερο ποσοστό, έκαναν όμως και κάποια πράγματα). Τώρα δεν πληρώνεις κανένα μέσο, καμιά συσκευασία, πληρώνεις την δυνατότητα να ακούς μουσική όποτε θέλεις (με χρήματα, ή διαφημιστικό χρόνο). Έχεις χάσει το υλικό που όμως πλήρωνες. Κι όλα αυτά μέσω της βελτίωσης της τεχνολογίας που έχει κάνει την επικοινωνία πολύ άμεση, παντού, σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο. Αυτή την ρουφιάνα την τεχνολογία λοιπόν, όπως την εκμεταλλεύονται/χρησιμοποιούν τα διάφορα μέσα, που την χρησιμοποιούν και οι μουσικοί για να γράφουν/αποτυπώνουν/εκδίδουν το έργο τους, γιατί δεν την χρησιμοποιούν και για την χρήση των δικαιωμάτων τους? Ας οργανωθούν διαδικτυακά (είναι πανεύκολο αυτό πια) σε μια ή περισσότερες "βάσεις", ας συμφωνήσουν τι πρέπει να κάνουν, ας φτιάξουν (όχι οι ίδιοι) εφαρμογές στις οποίες να είναι ξεκάθαρο τι παίζεται και πόσο, και μετά ας "νοικιάσουν" δικαιώματα μόνο μέσα από αυτές τις εφαρμογές (είτε στο σπετζοφάι πώς το λένε, είτε στο ότι να' ναι, είτε ας χρησιμοποιούν μόνο την εφαρμογή τους, δεν ξέρω). Ειλικρινά, ξέρετε τι μπορούν να κάνουν με την σύγχρονη τεχνολογία? Απίθανα πράγματα. Ξέρετε ότι μπορούν να πληρώνονται χωρίς μεσάζοντες, χωρίς να δίνουν τίποτα σε κανένα, και να ακούγεται η μουσική τους χωρίς επιβάρυνση (είτε οικινομική, είτε διαφημιστική) από τους ακροατές? Πώς μπορεί να γίνει αυτό, ποιος θα τους πληρώνει τότε? Το σύστημα. Το σύστημα γεννάει χρήμα, υπολογιστική δύναμη, πείτε το όπως θέλετε. Μπορεί αυτοί εδώ να είναι scammers, δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι σαν ιδέα σκοτώνει, και είναι εφαρμόσιμη. https://musicoin.org/ https://musicoin.org/how-it-works https://musicoin.org/musicians Για το site αυτό είχα ρωτήσει ο Σπύρος Δ πριν κάποιο καιρό. Δεν λέω να το υιοθετήσετε, λέω ότι είναι εφικτό με κάποιον τρόπο (μέσω της τεχνολογίας), να αρχίσουν και οι μουσικοί να σκέφτονται αλλιώς για την πληρωμή τους, από τους μέχρι τώρα γνωστούς τρόπους και διαδικασίες.

Δισκαρα οντως με πολυ και καλο κοσμο.Ειναι βεβαια κι αυτη η φωνη του Paul Rodgersπου με κανει κι ανατριχιαζω οταν τραγουδαει τα μπλουζ.

αυτό το νήμα ως Τι μουσικη ακουτε τωρα? Από τον lgbesios, 4 Μαρτίου 2011 @ Περι ανέμων και υδάτων ξεκίνησε πριν 8 χρόνια (άνωθεν το πρώτο ποστ) και αποδείχθηκε εκτός από το μακροβιότερο και το δημοφιλέστερο μέχρι στιγμής και όχι τυχαία... το βρήκα ψάχνοντας κάτι άσχετο και το παραθέτω... ΥΓ. επ ευκαιρία και ελπίζω χωρίς παρεξήγηση θα πρότεινα αν συμφωνείτε όλοι να δείχνουμε μια αυτοσυγκράτηση στα συνεχή ποσταρίσματα για να υπάρχει μια μεγαλύτερη ποικιλία στα ακούσματα και να μην γινόμαστε κουραστικοί σε αυτούς που καλώς ή κακώς δεν τους αφορούν οι προτάσεις μας... νομίζω ότι πάνω κάτω 3 ποσταρίσματα την ημέρα ανά άτομο είναι μια καλή ισοροπία... φυσικά αυτό είναι μια προσωπική εκτίμηση και μόνο στον εαυτό μου μπορώ να την επιβάλλω...

το πρωτο μου κομματακι με δανεισμενη λουπα νταμς απο το σωληνα σατυρικον γιατι το θελει η εποχη μιας αρχιζουν και ξεφυτρωνουν απο παντου οι .... υποψηφιοι δημοτικοι συμβουλοι..... σχολια και παρατηρησεις φυσικα δεκτα με επιεικεια στον νεο εεεεε

Εννοείται πως είναι! Εχω δουλέψει σχεδόν όλα τα professional formats όπως τα NAB cartridges που είχαν πραγματικά καλό ήχο και λούπαραν ή έκαναν αυτόματο sync. Ηταν μόνο μικρές σε διάρκεια, κυρίως για διαφημίσεις ή ένα τραγούδι. Αν σου πέσει κάποιο τέτοιο μηχάνημα θα καταλάβεις. Το μόνο που μου έχει μείνει σε μορφή κασέτας παίζει σε αυτό το Sony DTC-1000ES, DAT recorder που έχω να χρησιμοποιήσω απο τα 90'ς. Ανάβει κανονικά όμως. Πραγματικό hardware! Ασήκωτο και με πλαινά ξύλινα καπάκια.

Τις "8 track tape" (στο 2:18) τις προλάβαμε κάποιοι.. σε αυτοκίνητα (πατεράδων, θείων κ.λ.π.) αρχών του '70

Συγχωρεμένος!

Καλησπερα σε ολους! Ενας φιλος μου δανεισε το Axe-Fx 3 και μπορω να πω οτι μου αρεσει πολυ! Εκανα ενα γρηγορο τζαμαρισμα αργα χθες τη νυχτα με 2 ωραιους Synth ηχους και με εναν Vox Ac15 στο τελος. Ελπιζω να σας αρεσει!

Όχι νομίζω ότι το "ιεροτελεστία" είναι το πιο εκνευριστικό , κάτι σαν τον "ζεστό" ήχο του βινυλίου

Πολυ ωραιο το κειμενο σου Fusion Απλο κ κατανοητο. Το κακο με ολους τους καλλιτεχνες ειναι οτι μας παιρνει τοσο πολυ χρονο κ φαια ουσια να τελειοποιησουμε την τεχνη μας..που δεν εχουμε ιδεα πως να την διαχειριστουμε εμπορικα οταν ερθει η ωρα..σαν αλλο ενα εμπορευσιμο ειδος. Εκει μπαινουν οι επιτηδειοι που για ενα "μικρο ποσοστο" θα σε βοηθησουν να εκδοσεις την δουλεια σου... θα σε μανατζαρουν , θα σου κανουν τους λογιστες - τους δικηγορους κλπ.. Και ξαφνικα ολα αυτα τα μικρα ποσοστα...σε αφηνουν με τιποτα στην τσεπη. Δεν ειναι τυχαιο οτι στα μεγαλα μουσικα πανεπιστημια διδασκουν music bussiness management σε μια προσπαθεια να μπορεσουμε να μανατζαρουμε τον εαυτο μας οταν ερθει η ωρα. Οι παγιδες, προσωπικα θεωρω..οτι ειναι ακομα εκει..απλα εχουν αλλαξει μασκα κ πλασαρονται με καινουργιο περιτυλιγμα περιμενοντας καινουργια πελατακια και απο τις 2 οχθες. Ευχομαι να γινει αυτη η οργανωση που λες..ειλικρινα το ευχομαι..γιατι καθε περισυ κ καλυτερα μας παει με τη μουσικη {οπως με ολα}. Aν δεν την εχεις δει..αξιζει να δεις αυτη την συνεντευξη του Vai στον Beato. Λεει μερικες σοβαρες αληθειες σχετικα με την μουσικη βιομηχανια κ το πως αυτος διαχειριζεται τον εαυτο του σαν Brandname

Εγώ δεν ξαναγοράζω σε φυσική μορφή. Απελευθερώθηκα από το Γήινη φυλακή μου. Υπέκυψα στην γοητεία του ψηφιακού μορφότυπου και την αψεγάδιαστη ποιότητα ενός flac ή aif έναντι του ήχου που μπορεί να μου αναπαράγει το παλιό πικάπ ή των φτηνιάρικα cd-readers των νέων υπολογιστών επί γονάτου συν ότι δεν μου πιάνει καθόλου φυσικό χώρο. Πήρα τον Μάρτιο δύο ψηφιακά άλμπουμ από το bandcamp στην τιμή που θα έπαιρνα μόνο το ένα σε βινύλιο. Τα παίζω συνέχεια στα όρια της μονομανίας, τα παίζω πιο αργά για να βγάλω κάποια σημεία, τα παίζω ανάποδα κι ακούω κρυφά μηνύματα...όλα αυτά τα φολκλορικά...και πλην των καλλιτεχνών που είναι υπογεγραμμένοι με μεγάλη εταιρία, νομίζω πως μπορώ να βρω ότι θελήσω από δημοφιλή μουσική εκεί μέσα συν κάποια τοπικά συγκροτήματα. Δηλαδή, πλέον μου είναι απαγορευτικό να αγοράσω από εταιρία της μεγάλης μουσικής βιομηχανίας, αυτές συνήθως δεν είναι στο bandcamp. Τα cd ήταν ο ενδιάμεσος μέχρι να περάσουμε στο streaming, φθηνιάρικα καταναλωτικά προϊόντα, τα βινύλια δε.... «Η νοσταλγία είναι μια μορφή κατάθλιψης, πολλώ δε μάλλον όταν νοσταλγείς κάτι που δεν έχεις καν ζήσει», όπως είπε μια φίλη μου. Ωραία τα στατιστικά του έτους, εγώ όμως λέω ότι η μουσική βιομηχανία πεθαίνει, και όταν κάνουμε το διαδίκτυο p2p, θα την λιμοκτονήσουμε, δεν θα υπάρχουν τα φβ/άμαζον/γούγλης στο αποκεντρωμένο διαδίκτυο.

1) Ενα μουσικό άλμπουμ σε φυσική μορφή (cd, βινύλιο κλπ) μπορεί εκτός από εμπορικό προϊόν, να είναι και έργο τέχνης - από τα εξώφυλλα, το εικαστικό μέρος, το packaging (λόγου χάρη των Radiohead, των Pink Floyd κλπ), τα ένθετα κ.ο.κ. Ενα streaming μεμονομένων κομματιών είναι απλά προϊόν. Αναφορικά με αυτό έχω να κάνω διάφορες διαπιστώσεις για το πώς το format (από κασέτα/βινύλιο σε cd και πλέον σε απλά releases μεμονωμένων κομματιών) επηρέασε το καλλιτεχνικό έργο αυτό καθαυτό, αν βρω χρόνο, θα γράψω τι σκέφτομαι Ωραία συζήτηση έχει ανοίξει, συνάδελφοι

My 2 cents 1) Ενα μουσικό άλμπουμ σε φυσική μορφή (cd, βινύλιο κλπ) μπορεί εκτός από εμπορικό προϊόν, να είναι και έργο τέχνης - από τα εξώφυλλα, το εικαστικό μέρος, το packaging (λόγου χάρη των Radiohead, των Pink Floyd κλπ), τα ένθετα κ.ο.κ. Ενα streaming μεμονομένων κομματιών είναι απλά προϊόν. 2) Η αύξηση του κύκλου εργασιών της μουσικής βιομηχανίας, δε σημαίνει αυτομάτως και αύξηση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών, ούτε και μεγαλύτερη διακίνηση της μουσικής ως έργου τέχνης. Aν βρω το δημοσίευμα που διάβαζα, θα το λινκάρω εδώ: εγραφε ότι ένας μουσικός, συνθέτης κλπ, βγάζει περισσότερα χρήματα από την πώληση των άλμπουμ παρά από έναν (υπερβολικό αριθμό ανάφερε) streaming των κομματιών του. 3) Οι on line λίστες τύπου Spotify , αποτελούν ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας για τον καταναλωτή/ακροατή μουσικόφιλο. Κανένας μας δεν "εχει" στην κατοχή του το αντίτυπο του έργου τέχνης - το άλμπουμ δηλαδή στη δισκοθήκη του. Έχουμε απλά αγοράσει το δικαίωμα να το ακούμε.

Το να συμμετέχεις σε μια συζήτηση με ένα ψευδώνυμο έχει θετικά και αρνητικά. Τα θετικά είναι ότι δεν ξέρει κανείς ποιός είσαι και τα αρνητικά ότι δύσκολα χτίζεις ένα σοβαρό προφίλ συζητητή. Απαιτούνται πάντα τεκμηριωμένες θέσεις που ενισχύονται όμως όταν υποστηρίζονται και απο ένα ανάλογο προφίλ. Γι αυτό ζητήσαμε να ενισχυθεί το προφίλ των μελών, για όσους δεν το έχουν κάνει ήδη με όποια στοιχεία επιθυμεί να διαθέσει ο καθένας. Επίσης βοηθάει στην αναζήτηση συνεργατών αφού μπορεί να βρει ακόμα και... μπασίστες ή άτομα με κοινά ενδιαφέροντα. Ακολουθούμε τα μέλη που μας ενδιαφέρουν. Όταν επισκεπτόμαστε το προφίλ κάποιου, μπορούμε να κάνομε follow (ακολουθήστε το μέλος). Είναι πολύ εξυπηρετικό αφού έτσι δημιουργούμε παρεάκια και μοιραζόμαστε ακόμα και τα εσωτερικά μας αστεία, ενώ ενημερωνόμαστε για όλη την δραστηριότητα τους και αυτοί για την δική μας. Έτσι προλαβαίνουμε να παρακολουθούμε και όσα θέματα τρέχουν στο forum απο αυτούς που μας ενδιαφέρουν περισσότερο. Για τα προσωπικά δεδομένα και την Ιδιωτικότητα μπορείτε να ενημερωθείτε στο κάτω μέρος κάθε σελίδας.

Μετά από αυτό το Video θα θεωρήσετε την κλασική compact cassette καρά mainstream. https://www.youtube.com/watch?v=4jKrH6VARfs

Οχι μωρε έχουμε και κομπιουτερς μην εισαι τετοιος

Καταθέτω επίσημη πρόταση για μετονομασία του υπότιτλου του φόρουμ σε Φόρουμ Παρωχημένης Μουσικής Τεχνολογίας

Άψογος! Πολύ ωραίο θέμα και χιούμορ. Εχεις το 60%. Το υπόλοιπο ε... θέλει περισσότερη προσοχή με τις κιθάρες που κατα την γνώμη μου θα μπορούσαν να μην καλπάζουν (καγκαν-καγκάν...) μιας και το θέμα δεν συνάδει. Στην επίσημη εκτέλεση που θα κάνεις να το παίξεις λίγο περισσότερο (γιατί το 'χεις) στην ερμηνεία της φωνής. Καλό!

Η Native Instruments, ανακοίνωσε μία νέα προσφορά για όλα τα MASCHINE. Αγοράστε ένα MASCHINE MK3 και αποκτήστε ΔΩΡΕΑΝ 5 EXPANSIONS της επιλογής σας. Αγοράστε ένα MASCHINE MIKRO και αποκτήστε ΔΩΡΕΑΝ 3 EXPANSIONS της επιλογής σας. Αγοράστε ένα MASCHINE JAM και αποκτήστε ΔΩΡΕΑΝ 3 EXPANSIONS της επιλογής σας. Αγοράστε ένα MASCHINE STUDIO και αποκτήστε ΔΩΡΕΑΝ 5 EXPANSIONS της επιλογής σας. Η προσφορά ισχύει μέχρι την 1 Μαίου 2018.

https://www.nme.com/news/music/bjork-reissuing-every-studio-album-limited-edition-coloured-cassette-2461921

Η ημερομηνία γέννησης και όλα τα στοιχεία διορθώνονται επιλέγοντας την Επεξεργασία προφίλ που βρίσκεται πάνω δεξιά στο προφίλ μας.

Δυστυχώς , μετά την κλασσικη κασσετα , όλες τις προλάβαμε

Την 25η Μαρτίου έγραψα, αλλά δεν είχε 1821 και έβαλα 1869!

Ποίον μηνα;

Ότι θέλετε, φτάνει να είναι σωστά χρονικά πάνω στο grid

Συμφωνώ. Έγώ μάλιστα, το έγραψα κιόλας, ότι "κάνω διαπιστώσεις και όχι αξιολογικές κρίσεις"... Off topic λοιπόν, δεν θεωρώ ότι είναι η συζήτησή μας [ ανακαλώ το ακόλουθο: { αλλά ότι αντιθέτως, off topic είναι το σχόλιο περί μ.ο. ηλικίας του φόρουμ και του πώς θα εκλάβει ένας 13χρονος/13χρονη τη συζήτηση περί εικαστικών, μουσικής και τεχνολογίας) κι αυτό διότι εν τέλει συζήτηση κάνουμε και όλες οι γνώμες που συνεισφέρουν κάτι θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτες! Πάντως φίλτατοι, αν αυτός ο 13χρονος είναι τέκνο κανενός χιπστερομπαμπά, πάω στοίχημα ότι θα γνωρίζει για τα βινύλια περισότερα κι από εσένα LK. χε χε

Συμφωνώ σε όλα όσα λες. Κι εμένα μου αρέσει να συζητάω παρόμοια θέματα. Αλλά IMHO δεν έχουν θέση σε ένα θρεντ για την θετική μετάλλαξη της μουσικής βιομηχανίας.

Οπως ακριβως το λες Βαγγελη το εχω και του λογου μου στο μυαλο μου. Μια κατηγορια μονος του. Aλλες δυο αγαπημενες μου φωνες απο το νησι ειναι ο Steve Marriott και ο αποκατω(Danny Bowes).

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την προώθηση και όλα τα επακόλουθα από τη δημοφιλή μουσική. Η μουσική του στυλ ροκ, ποπ κλπ είναι κατά κύριο λόγο βιομηχανικό προϊόν. Το ότι φέρει ψήγματα τέχνης δεν θα πρέπει να μας μπερδεύει, ψήγματα εικαστικής τέχνης, φέρουν π.χ. και τα αυτοκίνητα, δεν παύουν όμως να είναι βιομηχανικά προϊόντα. Το σημαντικότερο λοιπόν πράγμα σε ένα βιομηχανικό προϊόν μαζικής κατανάλωσης είναι η προώθηση, η διανομή και η διαφήμιση του brand. Άλλωστε είναι τελείως παράλογο να εξετάζουμε ως "καθαρή τέχνη που την καημένη την τρώνε οι μεσάζοντες, όχι δεν πουλάμε", μια μουσική δομημένη έτσι ώστε να έχει όσο το δυνατόν φτηνότερη και μαζικότερη παραγωγή. Από που και ως που έχει τέτοια αυτούσια αξία που δε θα πρέπει καν να την απασχολεί το αμπαλάζ και η διαφήμιση; Η πραγματική τέχνη στη μουσική απαιτεί ιδιοφυΐες να αφιερώνουν χρόνια, για έργα που απαιτούν δεκάδες υψηλά καταρτισμένους μουσικούς να αποδοθούν, όχι 3-4 πρεζάκια πιτσιρίκια να γκαρίζουν και να γρατζουνάνε. Όσο ωραία και να γκαρίζουν, όσο και να μας αρέσουν αυτά που γρατζουνάνε. Η προώθηση άλλωστε ήταν πάντα μέρος της τέχνης. Η διαφορά είναι ότι κάποτε (αιώνες πριν ) προωθούσες το άτομό σου με καραγκιοζιλίκια ώστε να μπορείς να εδραιώσεις την τέχνη σου, ενώ τώρα προωθείς καραγκιοζιλίκια σαν τέχνη για να μπορείς να εδραιώσεις το άτομό σου. Πάλι καλά να λέμε, μπορούσε και να μη συμβεί αυτό, μας έμειναν τουλάχιστον τα τότε έργα. Όσο αφορά το σήμερα, η μείωση του κόστους παραγωγής συνεχίζεται, πλέον αρκεί ένας να παίζει δίσκους, ούτε καν να μάθει ένα όργανο, και ένας να μιλάει γρήγορα, ούτε καν να τραγουδάει. Αυτό συνεπάγεται αύξηση της παραγωγής, άρα η προώθηση και το branding θα ανεβάσουν κατακόρυφα την επιρροή τους. Η ίδια τάση λοιπόν. Business school >>> WDEIO, εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια. Τα τραγούδια άλλωστε των κορυφαίων brand του καιρού μας, έχουν πολύ ΜΑ ΠΟΛΥ λιγότερη τέχνη στην κατασκευή τους από τα σόου , τα βιντεοκλίπ, τα φορέματα κλπ. Λέτε αυτοί να μην ξέρουν τι κάνουν;

ρε ανηψιε η πρωταπριλιά περασε...

Σε 10 μέρες το clinic, πραγματικά δε βλέπω την ώρα!

δεν ηξερα οτι υπηρχε αυτος ο δισκος. Αυτον ακουω ολο το απογευμα. Απιστευτα παιξιματα. και ναι ο Paul...ειναι μια κατηγορια απο μονος του.

Δεν πειράζει. Τωρα η οικογένεια εχει καλο bandwidth και γΛηγορο ιντερνΈτ και ο μπαμπάς απο το σταθερό pc γραφει "φχαριστω για την αποδοχή " στο ινμποξ του fb, η μαμά απο το κινητό κάνει like και share στο σημερινό look της Φαiης και το παιδί ξεστραβωνεται στο tablet παίζοντας . Και αυτό ρομαντικο ειναι.

Πολύ ωραίο τo κανάλι του reverb γενικά, και πολύ ωραίο για εισαγωγή στην ιστορία των drum machines το συγκεκριμένο βίντεο

τι μου εκανες ρε ατιμε με αυτη τη δισκαρα βραδυατικο...

Σαν σημερα εχουν γεννηθει ο Muddy Waters,o Gary Moore και last but not least o Fotis Tsigos(o Φωταρας ο γιγαντας o cigaret13) Για την παρτη τους λοιπον:

Αυτο που ζητάς να κάνεις είναι μια live ηχογράφηση, δηλαδή περισσότερα απο ενα όργανο ταυτόχρονα, που συνεπάγεται το πρόβλημα που αναφέρεις. Leaking. Εκτός και αν τα 2 μικρόφωνα βρεθούν σε διαφορετικά δωμάτια - χώρους. Αν όχι απλά θα είναι δύσκολο να διορθώσεις μετά κάποιο κανάλι. Η ντουλάπα εδω ενδείκνυται.

Νομιμότατα. Ειναι σαν να μου λες ότι ειναι παρανομο να στησω μια βιντεοκαμερα και να καταγραφω ό,τι δίχνει η ροη της TV....για προσωπικη μου χρήση. Τίνα παρανομίαν ποιώ; Αυτο γινεται , αλλα μιλαμε για ψηφιακό grab. Σε αλλη περιπτωση από το line out της καρτας μου τραβουσα δυο rca στο rec in του deck και τα γραφα σε κασσετα ...ετσι για την ανωμαλια Για την ποιότητα εμμενω σε αυτο που είπα..... Αν καταλαβαινει κάποιος διαφορα στο κινητο...μπραβο του (Δεν μιλαω για εσενα που προφανως εχεις εξοπλισμο) αλλα για τον μεσο χρηστη.

LΚ, η μουσική συλλογή μου αποτελεί ένα από τα πιο πολύτιμα αποκτήματά της ζωής μου, μαζί με τα βιβλία! Δεν είμαι Γιάννης Πετρίδης ούτε Λ. Καλλιανίδης βέβαια , αλλά έχω ένα σεβαστό αριθμό άλμπουμς από σχεδόν κάθε είδος μουσικής (από κλασική μέχρι indie και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς) και εχω κρατήσει μόνο αυτά που αγαπάω!

Καλα τα νεα..αλλα να καταληγει κανα φραγκακι επιτελους στο χερι των δημιουργων κ να μην καρπωνονται {για αλλη μια φορα} επιτήδειοι, τους κοπους των δημιουργιων τους.{και των πνευματικων τους δικαιωματων..}

Όταν τα ντόπια μαγαζιά ήταν καβάλα στο άλογο, τους ντόπιους μουσικούς τους ***ανε ασάλιωτα, δεν είδα ποτέ καμιά εθνικοπατριωτική συμπόνια, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις. Όταν λοιπόν είδαν το φως το αληθινό οι ντόπιοι μουσικοί, έγραψαν στα ντόπια όργανά τους, τα μουσικά εννοώ, τους ντόπιους ""επαγγελματίες"", και μην είδατε τον Παναή, τον μάγκα τον λεβέντη, τα πόδια στην πλάτη και άντε γεια. Είναι πολύ αργά τώρα για σημαιάκια και "υπάρχουν πάρα πολλά τα δρώμενα".

Και ναι δεν κανω λαθος κατηγορια. Πηρα ενα μπασακι και ξεκινησα να μελεταω παλι μετα απο χρονια. Παραλληλα ψαχνομαι να το μαθω να το μιξαρω στα monitor μου, plugins, eq, κλπ. Περιμενω τις αποψεις σας (για τον ηχο περισσοτερο, αφου θελω πολλα καρβελια ακομα για το παιξιμο). Αναμενομενο να εχω λιγο πιο δυνατα στη μιξη το μπασο. Ή ειναι too much? Ειναι πολυ κομπρεσαρισμενο? Βαζω και το λινκ απο το οριτζιναλ για συγκριση ηχου. https://tinyurl.com/coxqvhl