Πίνακας συμμετοχής

Οι άνθρωποι είμαστε ατελείς και πεπερασμένοι οργανισμοί. Κατά κανόνα εστιάζουμε σε όσα είναι γύρω μας η πάνω μας. Δημιουργούμε μικρόκοσμους (διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων) οι οποίοι και αποτελούν τον ορίζοντα μας και συνήθως αδυνατούμε να κοιτάξουμε παραέξω μεγαλοποιώντας την σημασία όσων αντιλαμβανόμαστε. Η διαχείρηση της πληροφορίας στην εποχή μας είναι σχεδόν αδύνατη απο φυσιολογικούς ανθρώπους. Κάποιοι ελάχιστοι καταφέρνουν να διαρρήξουν τους ιστούς των μικρόκοσμων και γίνονται οι ήρωες που γνωρίζουμε, τα σύμβολα και οι μέντορες. Οι νέοι τριγύρω μεγαλώνουν σε πολύ δύσκολους καιρούς, δυστυχώς. Η ειδίκευση και η προσπάθεια εμβάθυνσης σε ένα (η ελάχιστα) μουσικά είδη η στυλ αποτελεί μια κάποια λύση, το ανήσυχο πνεύμα όμως πάντα θα ποθεί την περαιτέρω γνώση και τούτο ίσως αποτελέσει παγίδα που μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή. Εκείνο που απαιτείται είναι η εύρεση χρόνου, ενέργειας και σωστού χειρισμού τους. Αυτά υπάρχει ελπίδα να έρθουν όταν πηγάζουν απο βαθειά, αμόλυντη αγάπη και αφοσίωση στην τέχνη. Έχουν κόστος, κάποιες φορές βαρύ, δεν είναι όλοι αρκετά δυνατοί να το αντέξουν. Η ενασχόληση με την τέχνη, μας κάνει μικρούς θεούς, σαφώς όμως μικρούς. Και κάτι πιό απτό, τόσο τραγικά δύσκολο στις μέρες μας. Κάποτε ένας μπασίστας ζήτησε απο τον φίλο και συνοδοιπόρο μου στο γκρούπ Σωτήρη, να του κάνει μαθήματα. Ο νεαρός έπαιζε σούπερ, με τεχνική και γνώσεις δυσθεώρητου ύψους, ήθελε όμως να ξέρει πως ακριβώς γίνεται εκείνο που ο Σωτήρης κάνει στο πάλκο. Ο φίλος μου, αφού τον άκουσε, τον ρώτησε: μελετάς πολλές ώρες την ημέρα; Ο νεαρός απάντησε ενθουσιασμένος ναι, 7-8 ώρες. Κατόπιν, τον ξαναρωτάει: ακούς μουσική; Όταν έχω χρόνο ναι, απάντησε ο μουσικός, μία μιάμιση ώρα. Και ο Σωτήρης του είπε: αντέστρεψε τα αυτά και θα τα πας καλύτερα.

Καλό μήνα, συνάδελφοι! Μόλις επέστρεψα από Κρήτη, μετά από έναν μήνα γεμάτο φανταστικό φαγητό, αρκετό ποτό και πολλή μουσική. Είχα επίσης την χαρά να γνωρίσω και από κοντά τον gkourmoul1-Γιώργο, σ΄ευχαριστώ για την φιλοξενία, το jam και την ξενάγηση στο ωραίο σου gear. Μ΄έβαλες σε σκέψεις με κείνη την PRS. Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που έπαιξα, κάναμε κι ένα live στο Mermaid Cafe ( ναι, το...Come on down to the Mermaid Cafe/and I will buy you a bottle of wine...Mermaid Cafe) με τους εξαιρετικούς Βασίλη Καλιαμπέτσο-πολυοργανίστας που εδώ έπαιξε μπάσο-και Ori Balak, τύμπανα. Έγραψα κάποια κομματάκια ειδικά για την περίσταση, παίξαμε Meeting Of The Spirits(Mahavishnu) και Spiritual(Coltrane), αλλά και αυτά ήταν απλά αφορμή για το βασικό ζητούμενο, που ήταν ο αυτοσχεδιασμός. Το Toes In Rows είναι ένα από τα τεμάχια που έγραψα. Πρόκειται για ένα απολύτως διατονικό θεματάκι σε C Major. Παίζεται δύο φορές, την πρώτη οδηγεί σε ένα ανοιχτό μέρος σε E Phrygian, τη δεύτερη σε ένα επίσης ανοιχτό μέρος σε C Lydian. Αυτή είναι η φόρμα του, και πάει λέγοντας. Η βιντεοσκόπηση είναι casual, ο ήχος οκ, αλλά καθώς είχα αρκετό καιρό να παίξω live κάτι που πραγματικά να γουστάρω, είπα να το μοιραστώ. Θα ανεβάσω και καναδυό ακόμα.

Ο μουσικός των social media και ο παραδοσιακός μουσικός που ασχολείται με μπάντες, παιξίματα κτλ, είναι δύο εντελώς διαφορετικά επαγγέλματα. Το όλο social media πακέτο, είναι εξαιρετικά προσοδοφόρο, καινούργιο και δυναμικό, αλλά και εξαιρετικά απαιτητικό και ανταγωνιστικό. Είναι μια μίξη μουσικού, επιχειρηματία, διαφημιστή, "τηλεοπτικού αστέρα", παραγωγού, κτλ. Τα μεγάλα κανάλια στο YouTube, Instagram, twitch κτλ έχουν ολόκληρη ομάδα πίσω τους συνήθως με εξαψήφιους προϋπολογισμούς και έσοδα. Φυσικά υπάρχουν και σήμερα ποιοτικοί μουσικοί που ασχολούνται αποκλειστικά με παίξιμο, και εκεί θα δεις παίχτες που υπηρετούν πραγματικά τη μουσική και το κοινό - όχι απαραίτητα γιατί είναι καλύτεροι από την προηγούμενη κατηγορία, αλλά γιατί αυτές είναι οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις της επιτυχίας στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν είναι αυτοί όμως που θα σκάσουν στο πρώτο search συνήθως. Όπως σε τόσες και τόσες δουλειές, έτσι και στον μουσικό χώρο τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Για μένα είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω μιαν ακόμα διέξοδο και προοπτική για μουσικούς, επαγγελματίες και μη. Το δε YouTube προσωπικά, αυτή η δυνατότητα του να βλέπεις ότι συναυλία και μουσικό θέλεις οπότε θέλεις, έστω και το λίγο που περνάει μέσα από μιαν οθόνη, είναι για μένα ότι καλύτερο στο ίντερνετ!

Ακριβως. Ειναι ενα ΝΕΟ επαγγελμα (ή μαλλον ενας νεος χωρος ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ). Οπως έχουμε τους session players που παιζουν ΜΟΝΟ στο studio,τους session players που παιζουν ΜΟΝΟ σε ζωντανες εμφανισεις ,τωρα εχουμε και τους Youtube players που παιζουν....για οσους....ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ να ΒΓΟΥΝΕ απο το σπιτι για να πανε σε live (ή απλα δεν μπορουν) ....ή απλα παιζουν για οσους εχουν πΣωνιο με την ΤΕΧΝΙΚΗ και τον ηχο. Δεν ειναι καθολου κακο ειδικα αν μπορεις να ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΟ ΨΩΜΙ σου ετσι (in my book it beats playing with SIN BOY ). Εχω τουλαχιστον 4 φιλους στη Γερμανια που ΖΟΥΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ετσι,οι δυο κανουν online επίδειξη παραγωγης,μιξης και ηχοληψιας,ο τριτος επιδειξη κιθαροτεχνικης και ηχου και ο τεταρτος κανει επιδειξη κιθαροεξοπλισμου. Και οι 4 βεβαια καταναλωνουν τρομερο χρονο για deals με εταιριες,κονε και διαφημιση μεσω social media.... Oπως μου εχουν πει οι 2 (οι ηχοληπτομιξοπαραγωγοι ) "it surely beats the unemployment line" ..... (και στη Γερμανια οπως και εδω το 90% της μουσικης που ακουγεται και παραγεται απο και προς τη "νεολαια" (read: people who actually PAY for music) ειναι trap φτιαγμενη στο....κινητο

O 1ος είναι αυτός που βγάζει τονικά ισορροπημένο όλο το φάσμα. Δίνει στους δορυφόρους το φάσμα που δεν καλύπτει το sub με ένα υψηπερατό φίλτρο και έτσι δεν υπάρχει υπερτονισμός ή ανωμαλία απο παράλληλη κάλυψη στο ίδιο μερος του φάσματος. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα με τα 2 sub αν τοποθετηθούν σε απόσταση μεταξύ τους (πχ μαζι με τους δορυφόρους δεξια κι αριστερά) δίοτι προκύπτει comb filtering λόγω της διαφοράς φάσης. Ο 2ος τρόπος είναι πιο... "δημιουργικός" αφου θα πάιξεις εσυ τον ρόλο του φίλτρου χωρίς να γνωρίζεις τα όρια αποκοπής των ηχείων κι ο θεός βοηθός, ως προς το ισορροπημένο φάσμα. Βέβαια κάποιοι ηχολήπτες το προτιμούν αυτό για τους λόγους που ανέφερες κι εσύ και για να κανουν τη γη να τρέμει. Κατα την άποψη μου λοιπόν, εξαρταται ποιο είναι το ζητούμενο. Τονική ισορροπία ή ένταση και εντυπωσιασμός; Σε μικρά venues εγω θα προτιμούσα τον 1ο.

Πάντα οι παλαιότερες γενιές κρίνουν σκληρά τις νεότερες, σε όλους τους τομείς της τέχνης αλλά και σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας γενικά. Προσωπικά, τις νέες γενιές, και τις θαυμάζω και τις κατακρίνω. Το πρώτο γιατί έχουν πάει το κομμάτι της μουσικής δεξιότητας σε πρωτοφανή επίπεδα τα οποία δεν έχουμε ξαναδεί στην έως τώρα ιστορία της popular μουσικής. Και τους κατακρίνω γιατί παρόλο το προηγούμενο, αν όχι η πλειοψηφία, ένα μεγάλο κομμάτι τους, ακολουθεί ένα μονοπάτι αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό σε μία τέχνη που "ολοκληρώνεται" κατ' εξοχήν ομαδικά. Με άλλα λόγια, όσα βίντεο κι αν γράψεις, όσα τρακς κι αν ηχογραφήσεις, ό,τι εξοπλισμό κι αν αγοράσεις, το να παίζεις μόνος πάνω σε backing tracks και αυτό να αποτελεί τη μουσική σου πρόταση, είναι για μένα μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Και για να μην παρεξηγούμαι: δεν εννοώ τον ερασιτέχνη/bedroom player/χομπίστα που πιάνει το όργανο μια στις τόσες για να γουστάρει κι έχει και μια μπάντα να τζαμάρουν για να αποφορτίζονται. Αυτό το σενάριο το θεωρώ απολύτως θεμιτό και θαυμάζω τους ανθρώπους που ενώ έχουν μια ζωή που τρέχει με υποχρεώσεις, δουλειές και οικογένειες, κρατούν πάντα λίγο χρόνο για τη μουσική. Αυτό είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει. Μιλάω για ανθρώπους με φιλοδοξία να κάνουν κάποια βήματα παραπέρα στο χώρο.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι τα άπειρα κατά καιρούς βίντεο που όλοι έχουμε δει σε youtube/facebook/instagram κλπ. αλλά πιο ειδικά το εξής περιστατικό που μου έτυχε: Ψάχνοντας σιγά σιγά για νέο μπασίστα για την μπάντα μου, έχουμε αρχίσει να συγκεντρώνουμε κάποιες προτάσεις. Άλλοι στέλνουν βιογραφικό, άλλοι κάποια ηχογράφηση και άλλοι βιντεάκια είτε από Live με άλλες μπάντες είτε από δικά τους projects. Ένας ενθουσιώδης μπασίστας λοιπόν ετών 27, μας στέλνει ένα βίντεο από ηχογράφηση σε κάποιο στούντιο όπου παίζει πάνω από ένα backing track. Υπενθυμίζω, ψάχνουμε για μπασίστα.... Ε το βίντεο είναι ένα ατελείωτο slap solo με ήχο τέρμα πρίμο, χωρίς καμία "περιγραφή" ή τονισμό της αρμονίας και με πάτημα στο μπιτ οριακά δεκτό. Με έβαλε σε σκέψεις λοιπόν αν και ήταν απλά η αφορμή γιατί αντίστοιχα βίντεο έχω δει πολλά: Ποια είναι η λογική πίσω από το να στείλεις κάτι τέτοιο ως παρουσίαση του εαυτού σου σε μία μπάντα που ψάχνει μπασίστα; Μήπως όταν λέμε "μπάσο" (ή οποιοδήποτε άλλο όργανο) έχουμε φτάσει να εννοούμε διαφορετικό πράγμα ανάλογα με την ηλικία; Δεν ξέρω αν είμαι παράξενος αλλά το παραπάνω παράδειγμα είναι σα να ζητάει μια ερασιτεχνική ομάδα τερματοφύλακα ξέρω γω και ο ενδιαφερόμενος να στέλνει βίντεο με τον εαυτό του να κάνει ζογκλεριές με μπάλες ποδοσφαίρου. Δηλαδή μπράβο κι αν αυτό που μου παρουσιάζεις το κάνεις πολύ καλά, ακόμα περισσότερο μπράβο. Αλλά τι με νοιάζει; Εγώ άλλο πράγμα ζητάω. Επόμενη σκέψη και θέμα για κουβέντα ενδεχομένως είναι το κατά πόσο η κουλτούρα του like και του όλα για τον, εκ του μακρόθεν, ταχύ εντυπωσιασμό επηρεάζει τη συνεννόηση μεταξύ των μουσικών και κατά πόσο το ζητούμενο παραμένει σχετικά κοινό: να φτιάξουμε μια ομάδα που να παίζει σωστά μουσική, κατ' αρχήν και κατά προτεραιότητα, υπηρετώντας την. Έχουμε συζητήσει πολλές φορές πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι το youtube σε νέους μουσικούς και πώς κάποιοι από εμάς στην ηλικία τους μελετούσαμε με τα δάχτυλα στα κουμπιά του κασετοφώνου. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση γενικά της άποψης ότι παλιά ήταν καλύτερα. Αλλά και όλο αυτό το νέο ήθος που φέρνει μαζί της η απίστευτη ποσότητα οπτικής πληροφορίας, θεωρώ ότι κρύβει πολλές παγίδες για τον νέο (όχι απαραιτήτως ηλικιακά) μουσικό. Πλην της απερίγραπτης πληθώρας "δασκάλων" μουσικής που "διδάσκουν" στα κανάλια τους και εκ των οποίων πάρα πολλοί δεν έχουν ιδέα για τι μιλούν και απλά αναμεταδίδουν τη λάθος αντίληψή τους για το αντικείμενο, υπάρχει κι αυτή η ανελέητη κι αχόρταγη ανάγκη για χειροκρότημα. Η οποία μπορεί να έχει πεδία ωφέλιμης χρήσης, κυρίως σε δραστηριότητες/επαγγέλματα όπου ο ενδιαφερόμενος λειτουργεί μόνος. Αλλά τι γίνεται με όλα αυτά, της μουσικής συμπεριλαμβανομένης προφανώς, όπου είμαστε πολλοί και πρέπει να λειτουργήσουμε ως ένα; Απόψης;

Είναι δύο άνδρες στην ρουλέτα στο καζίνο, και σκέφτονται ποιόν αριθμό να παίξουν.- Πόσες φορές την βδομάδα το κάνεις με την γυναίκα σου;- 6.- Εγώ 7. 6+7=13. Να παίξουμε το δεκατρία.Βάζουν όλα τα λεφτά τους στο 13, αρχίζει να κυλάει το μπαλάκι.Κυλάει, κυλάει και σταματά στο 0.- Όχι ρε γαμώτο, λένε και οι δύο. Αν είχαμε πει την αλήθεια θα κερδίζαμε!

- Πριν φυσηξω εκανα μια ευχη. - Και τι εγινε? - Δεν επιασε. Μου πηραν το διπλωμα.

Πολύ ωραιο. Με pedal steele τι έκανες όμως?

Καλοκαίρι στην αγαπημένη μου Κρήτη με Mahavishnu, Coltrane και Πιπιτύρι. Ζηλεύω. Πολύ ωραίο το δικό σου.

με το οποίο παρεμπιπτόντως στα early 90s στην "προϊστορική ψηφιακή εποχή", είχα ψαρώσει πολύ κόσμο... αυτή την στιγμή συνεχίζει ως Adobe Audition (με εξελιγμένο αλγόριθμο σε συνδυασμό με την multi range spectral screen) να είναι από τις καλύτερες λύσεις που κυκλοφορούν, μαζί με το (πιο σύγχρονο και εξειδικευμένο) iZotope RX7 και τα (all time clasic πλέον) "πανεύκολα" στη χρήση plug ins X-Noise και Ζ-Noise της WAVES... ΥΓ. το reaFIR που αναφέρει ο Δημήτρης παραπάνω, δεν το έχω δοκιμάσει...

Μου θύμισε λίγο τα γκαζάτα κομμάτια του Al Di Meola, τέλη 70s-αρχές 80s. Φοβεροί όλοι!

Την Ελένη δεν βλέπω από κάτω και ανησυχώ. Περνάνε και κάτι κορίτσα απ' έξω ...... Πολύ ωραίοι.

meeting of the spirits θεμε.... λέμε...

Το επίπεδο πάντως παιχτικά έχει ανέβει πολλά επίπεδα. Όταν ήμουν πιτσιρικάς ήξερα 10 παίχτες ερασιτέχνες, που δεν ήταν σαν αυτούς που άκουγα στους δίσκους και τους θεοποιούσα κατά κάποιο τρόπο. Τώρα "ξέρεις" εκατοντάδες παιχτούρες, πολύ ανώτερους τεχνικά από τους "θεούς" στην αφίσα! Σκέψεις τύπου, "δε θα χω ποτέ τέτοια ηχάρα", "δε θα παίξω ποτέ τέτοια licks" etc etc, λύνονται πλέον με πέντε κλικ. Ατελείωτα tutorials, instructionals αναλύσεις επί αναλύσεων στα πόδια σου. Τι να λέμε κάποτε με πέντε ακόρντα το παίζανε κιθαρίστες το home recording σε συνδυασμό με τα social media ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά.

Καλησπέρα. Η νέα μου διασκευή στο γνωστό hit που αγαπώ πολύ. Ευχαριστώ για την ακρόαση

Μόλις σήμερα έμαθα την ύπαρξή τους. Διάβασα ότι κατάφεραν να τα ελέγξουν και ότι τα αποτελέσματα είναι πολλά και υποσχόμενα, ειδικά σε ότι αφορά τους κβαντικούς υπολογιστές. Το φωνόνιο είναι το μικρότερο πακέτο ενέργειας, με μορφή κύματος, που προστίθεται ή αφαιρείται για να μορφώσει έναν ήχο που ταξιδεύει μέσα σε ένα στερεό. Ο ήχος είναι αποτέλεσμα της επαλληλίας κυμάτων που μπορούν και αναπτύσσονται στο στερεό ως «κανονικοί τρόποι» ταλάντωσής του. https://www.scientificamerican.com/article/trapping-the-tiniest-sound/ https://science.fandom.com/el/wiki/Φωνόνιο Και τι ωραίο όνομα για μπάντα ε;

Εγώ πιστεύω Γιάννη ότι δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Οι νέες γενιές αντιλαμβάνονται τα πράγματα με άλλους όρους. Η έννοια του "καλός μουσικός", στην προκειμένη περίπτωση, έχει άλλη χροιά γιατί μεγάλωσα με youtube και βομβαρδίστηκα με ανθρώπους που κάνουν επίδειξη δυνατοτήτων σε ένα διαγωνισμό που έχει περισσότερη σχέση με σπορ παρά με μουσική. Αυτό είναι το point μου. Θεωρώ ότι αρχίζει να υπάρχει χάσμα συνεννόησης σε βασικές αρχές της αντίληψης. Το like είναι πλέον νόμισμα από μόνο του. Αναγνώριση (έστω εξαιρετικά εφήμερη γιατί ο κόσμος σε έχει ξεχάσει σε 5 λεπτά και κοιτάζει κάποιον άλλο) και οικονομικό όφελος αν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν κανάλια με σοβαρό αριθμό views. Και φυσικά να πω ότι το παιδί που μας έστειλε το βίντεο, μπορεί τελικά να είναι εξαιρετικός μουσικός και να μας κάνει κι όλας. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Είναι το τι ο ίδιος θεωρεί ότι αντιπροσωπεύει και εξυπηρετεί την μουσική ιδιότητά του. Στον πραγματικό κόσμο της μουσικής εκτέλεσης, το skill set που μας παρουσίασε, είναι αρχικά άχρηστο για οποιοδήποτε είδος μουσικής. Εκτός κι αν μιλάμε για κανά ειδικό project του στυλ μπάντα με τρεις μπασίστες.