Πίνακας συμμετοχής

Μια που φέτος οργανώνεται ηλεκτρική μπάντα μετά από καιρό έσκαψα στα ντουλάπια και έφτιαξα ένα μεγαλύτερο (Pedaltrain Junior δηλαδή, αλλά και πάλι βαρύ είναι.. ).. θέλει λίγο χώρο όμως στο boost δεν πατιέται άνετα... Είναι κάνα δυο που τα λυπάται η καρδιά μου να μένουν στο συρτάρι...:( - βλέπε analogman fuzz..

Ευχαριστω και τους δυο για την απαντηση. Παρα το γεγονος οτι και σαν όργανο, αλλα και σαν ποιότητα υλικών είναι στην κατηγορία "σκουπίδι" ....μονο και μονο επειδή έχει κάποια συναισθηματικη αξία θα το επαναφερω με καλά υλικα και αρκετά προσεγμένη εργασία, δικη μου αλλά και επαγγλματιων όταν χρειαστεί. Για τον λογο αυτό σύντομα θα ανοιξω νεο θέμα οπου θα περιγραφω και θα παρουσιάσω σχετικα με αυτό τι έχει γίνει έως τώρα.

Επ' ευκαιρια του παραδιπλανου thread περι επιστροφης του βινυλιου ειπα να μοιραστω δυο πολυ ωραια βιντεακια που βρηκα τις προαλλες. Προκειται για αφιερωματα στα "listening bars" - ενα ειδος μπαρ που ξεκινησε να εμφανιζεται στην Ιαπωνια και πλεον εξαπλωνεται. Τα συγκεκριμενα μαγαζια εχουν ως χαρακτηριστικο τα ηχοσυστηματα τους, τα οποια δεν ειναι τυπικα ηχοσυστηματα μαγαζιων αλλα πολυ σοβαρα high-end audiophile set-ups. Στα συγκεκριμενα παραδειγματα βλεπεις heavily modded JBL Project Everest dd55000 ηχεια, vintage UREI rotary mixers, Accuphase ενισχυτες - η ιδεα οτι μπορεις να πας να πιεις το ποτο σου, να μιλησεις και να χορεψεις ως τις 5 το πρωι ενω απολαμβανεις μουσικη απο γνωστες DJ μεσα απο ηχοσυστηματα που θα ζηλευε η elit των audiophile κυκλων προσωπικα μου ακουγετεται σαν την επιτομη της νυχτερινης διασκεδασης. Με ενα ψαξιμο ειδα οτι σιγα σιγα αυτη η φιλοσοφια μαγαζιου αρχιζει να επεκτεινεται και εκτος Ιαπωνιας. Ενα ψαξιματακι εβγαλε μερικα ονοματα απο Λονδρεζικα μαγαζια παρομοιας φιλοσοφιας, οπως το Spiritland (που ειναι περισσοτερο καφετερια και οχι νυχτερινο μαγαζι, ισως επειδη οι Αγγλοι εχουν μια γενικη ασυμβατοτητα με την παραδοσιακη εννοια του αμερικανικου μοντερνου bar οπως το καταλαβαινουμε στην Ελλαδα).

Kαθε συρταρι εχει μεσα κρυμμενο ενα Μεταλ Ζωον. Καποια στιγμη στο μακρινο 2056 θα επαναστατησουν και θα βγουν στους δρομους κανιβαλιζοντας την ανθρωποτητα, με πρωτους τους κατοχους τους.

Ακόμα ένα από το πρόσφατο live μας στην Κρήτη.Ήταν το πρώτο κομμάτι του σετ, υπάρχει μια σχετική φασαρία στην αρχή, αλλά το άφησα έτσι γιατί μου αρέσει πως αναδύεται σταδιακά η μουσική μέσα από τις ομιλίες κλπ.

namaste πάλι εδώ... μια και δεν βλέπω ενδιαφέρον και από άλλους (και στεναχωριέμαι τα μάλα ), συνεχίζω μόνος κι έρημος να ρίχνω "δεύτερες ματιές"... αυτή τη φορά σε ένα κομμάτι που ανέβασε πρόσφατα ο (πάντα καλή τη πίστει συνήθης ύποπτος για παρόμοια εγχειρήματα μου) Σπύρος (Jazzjoker)...

απωλειες αντιληπτες σε συστημα πισι δυσκολο. Εκτος αν βρεις αλλο που να υποστηρίζει πρωτόκολλο aptx

Μία από τις αγαπημένες μου κιθάρες είναι από κόντρα πλακέ, αυτό το καταπληκτικό 1000-piece tonewood που έχει ξηρανθεί για 0 χρόνια. Go-for-it και ελπίζω να χαρείς τη διαδικασία.

https://www.skroutz.gr/s/10533735/Xiaomi-Mi-Bluetooth-Speaker.html αν βρεις καλύτερο στο αγοράζω πίσω. Εχω πάρει ένα στην κόρη και είναι απλά απίστευτο

AEROPHONE MINI

Οι Ιάπωνες έχουν τρέλα με τη δυτική μουσική είτε αυτή είναι R'N'R, Jazz ή κλασική. Έχουν και λεφτά και τρελές συλλογές με κιθάρες, δίσκους/CD και πανάκριβα HiFi συστήματα. Το κακό είναι το μικρό μέγεθος των διαμερισμάτων/σπιτιών τους και βλέπεις υπερβολές όπως τα ηχεία μετά βίας να χωράνε στο δωμάτιο ή τόσα μηχανήματα που δε χωράει άνθρωπος. Aυτό το κανάλι έχει πολύ υλικό.

Πολύ ωραίο κι αυτό. Ότι πρέπει για ξεκίνημα, δίνει το στίγμα του live. Έχεις πολύ ιδιαίτερο φραζάρισμα ρε φίλε. Τα λεγκάτα με το τρέμολο (που το χρησιμοποιείς πολύ δημιουργικά) και τα μεγάλα διαστήματα, σκοτώνουν. Στην αρχή (ήμουν και λίγο αφηρημένος) νόμιζα ότι είχατε και sax.

Με απογοήτευσες οικτρά. Άλλα περίμενα εγώ από σένα.

Υπάρχει φοβερή σκηνή κάτω, πολλοί μουσικοί και πολλοί από αυτούς εξαιρετικοί-σε όλα τα στυλ. Είναι αλήθεια όμως πως στο συγκεκριμένο μέρος , που είναι ιδιαιτέρως τουριστικό, αυτό που παίξαμε δεν είναι ο κανόνας.(Αν και έπαιξα και δύο άκρως ενδιαφέροντα gigs με το τρίο αυτό συν σιτάρ, υλικό του σιταρίστα, πολλά μονά μέτρα, πολλά διαφορετικά grooves κλπ τα οποία επίσης είχαν πολύ καλή προσέλευση...)Δεν σου κρύβω πως πριν το live είχα την αίσθηση πως θα παίζαμε στις καρέκλες-πράγμα που σημαίνει πως ακόμα και σύζυγος με την κόρη θα την είχαν κάνει με ελαφρά-και ήταν, τελικά, πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη το ότι υπήρχε πολύς κόσμος που έκατσε και είδε το όλο το σετ και επιπλέον φάνηκε να γουστάρει κιόλας.

Δοκιμασαμε και αλλα δυο τραγουδια (walking by myself και enjoy the silence). Με τα πληκτρα ολα ειναι πιο πολυ πιο κοντα σε οριτζιναλ ηχους των τραγουδιων. Αποκτα μεγαλυτερη ουσια για μας, πλεον, αυτο που κανουμε. Ο drive ηχος μου ηταν, σε καθαρο καναλι ενος vugera v55, ενα ts mini σαν boost στα καθαρα parts, και ενα xotic sl drive (μαζι με το ts mini) για τα πιο βρωμικα. Και οντως δεν εχει τον ογκο που θα επρεπε, και γιαυτο φταιει το μαρσαλοxotic. Θελει πεταλια, λιγοτερο πριματα και με πιο πολυ ογκο οπως rat, ocd και big muff. Επισης, ειχα recerb, delay και chorus με speed τερμα χαμηλα.

Αμήν και πότε! Με φρικάρει το το πως ακουει μουσικη ο περισσοτερος νεος κοσμος σημερα, και στους νεους πιανω και τη γενια μου (90ς) μεσα. Αν καταφερουν να "μεταναστευσουν" απο τα ηχειακια του λαπτοπ σε μονοφωνικο bluetooth 2'' speaker τσεπης να λες και παλι καλα. Το μονο ενθαρυντικο ειναι οτι τελευταια ανεβαινει λιγο η αγορα ακουστικων, βλεπεις αισθητα περισσοτερο κοσμο να κυκλοφορει με αξιοπρεπη over ear ακουστικα. Μιλωντας για πραγματικο hi-end audio ομως κατι που με ενθαρυννε λιγο ειναι οτι εβλεπα τις προαλλες στο youtube για την καινουρια ταση των listening bars που ξεκινησαν απο το Tokyo και σιγα σιγα εξαπλωνονται*. Γουστοζικα μπαρακια με djs να παιζουν εκλεκτικες μουσικες μεχρι πρωιας σε ηχοσυστηματα που θα ζηλευαν και τα πιο audiophile σαλονια, θα ψαξω τα βιντεακια να τα ανεβασω αργοτερα. *As in πλεον υπαρχουν και 3-4 σε ολο το Λονδινο.

Γιά κλασσική και τζαζ δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις να εκφέρω άποψη. Σε ο,τι αφορά όμως rock, blues, soul και τα συναφή (ας τα αποκαλώ RnR - αυθαίρετα, αλλά για να συνεννοούμαστε), παραθέτω μερικές σκέψεις που με ακολουθούν χρόνια τώρα - για όποιον ενδιαφέρεται... Το κυρίαρχο στοιχείο πάντα ήταν και είναι, ανεξάρτητα απο είδη και όργανα, να έχεις κάτι να πείς. Είτε ως συνθέτης/στιχουργός, είτε ως εκτελεστής/οργανοπαίκτης. Εκείνος που κατορθώνει να διαμορφώσει ένα προσωπικό εκφραστικό ύφος (η έστω να προσθέσει προσωπικές πινελιές σε υπάρχοντα στυλ), είναι εκείνος που τελικά γίνεται αξιοπρόσεκτος και κάποτε ίσως και σημαντικός. Έστω πως η ιστορία του RnR ήταν ένα βιβλίο με άγραφες σελίδες. Σήμερα, είναι όλες γραμμένες, η βρισκόμαστε σε κάποιο κενό της τελευταίας - για να μην είμαι απόλυτος. Έγινε τρομερά δύσκολο να βρείς κάποια προσωπικά στοιχεία να προσθέσεις σε όλα εκείνα που καταγράφηκαν. Υπ'αυτή την έννοια, εκτιμώ αφάνταστα μουσικούς όπως ο Mark Knopfler, που έχει καταφέρει να είναι ένας άμεσα αναγνωρίσιμος παίκτης χωρίς να φέρνει κάτι νέο, αλλά ανακυκλώνοντας και ανασυνθέτοντας ήχους και τεχνικές με θαυμαστό τρόπο. Χαριτολογώντας έλεγα πως αν βάλεις σε ένα shaker τους Chet Atkins, Bob Dylan, JJ Cale & Eric Clapton και το κουνήσεις καλά, θα βγεί ο Knopfler. Αυτή είναι μια διέξοδος, καθόλου απλή διαδικασία όμως και σαφώς επίπονη. Στην εποχή μας, που η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη και χαώδης στα μεγέθη της (+internet/Utube κλπ.), τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Μαζί με την έλειψη χρόνου, συνιστούν μια εφιαλτική διαδικασία για τον νέο μουσικό. Η προφανής κατεύθυνση για να τα "καταφέρει" κάποιος και να ξεχωρίσει (όσο είναι αυτό δυνατόν), είναι η τεχνική, ακόμα καλύτερα η ταχύτητα, εξ ού και τα "τέρατα" που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Συχνά όμως -και αναπόφευκτα- γίνεται αυτοσκοπός, δεν περισσεύει κάτι άλλο για το τελικό αποτέλεσμα...και δεν "φταίνε" οι μουσικόι γι αυτό, τουλάχιστον όχι πάντα. Στο τέλος παράγεται κάτι επιδερμικό, χωρίς ουσιαστικό λόγο και έμπνευση, χωρίς βάθος γνώσης. Ο φίλος μου ο Σωτήρης (πάλι ) έχει πεί πως πριν κάποια αρκετά χρόνια, έβγαιναν 100 δίσκοι το μήνα, απο αυτούς οι 80 ήσαν άξιοι προσοχής. Σήμερα, κυκλοφορούν 1000 δίσκοι το μήνα και είναι ζήτημα αν ξεχωρίζουν οι 10...λίγο απλουστευτικό, όμως καθόλου άστοχο. Το πρόβλημα ανακύπτει γιατί για να ξεχωρίσεις το τι είναι "καλό", απαιτούνται εκπαιδευμένα αυτιά και ατέλειωτες ώρες ακροάσεων και ενδοσκόπησης, πως να τα ζητήσει κάποιος αυτά απο νέα παιδιά στις μέρες μας; Τέλος, τα νούμερα και οι στατιστικές εν γένει καλώς υπάρχουν, σαφώς όμως δεν προσδιορίζουν το μέγεθος της καλλιτεχνικής αξίας. Η δημοφιλία είναι εν πολλοίς κατευθυνόμενη απο τις μεγάλες (και μικρές) εταιρίες, πλατφόρμες, περιοδικά, ΜΚΔ. Δεν είναι τυχαίες οι ρήσεις που έχουν προκύψει, όπως "οι(η) καλύτεροι(η) μουσικοί(η) είναι εκείνοι(η) που δεν θα ακούσουμε ποτέ". Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το νήμα -πέρα απο κάποιες υπερβολές και "μπηχτές", το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο, ελπίζω νάναι για όλους έτσι. ΥΓ. Σκόπευα να πω και δυό λόγια για όσα αρχικά ανέφερε ο Σπύρος αλλά ξέχασα την ερώτηση.

"..... και μια φορά μου φέρνει να παίξω κάτι πένθιμο και είχε χρωματίσει την παρτιτούρα με μαύρο μολύβι και δεν έβλεπα ΧΡΙΣΤΟ"

Τα σερβίτσια πάνω απ'όλα

Καλλιο αργα παρα ποτε! Παντα με μπαταρια. Στο παρελθον βεβαια καποια σιλικονης τα εβαζα και σε ντεηζυ τσεην χωρις προβληματα, ομως εν γενει ακουγονται σαφως καλυτερα με μπαταρια, ειδικα τα γερμανιου (και ποτε αλκαλικη).

Αποφάσισα να προσπαθήσω να προωθήσω όσο πιο πολύ μπορώ το βίντεο που ακολουθεί γιατί είναι απο τα ελάχιστα πράγματα που μου έχουν δημιουργήσει τόσο πολλά, έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα. Κανένας μηχανισμός εκλογίκευσης δε κατάφερε να συγκρατήσει τους δακρυγόνους αδένες μου και χαίρομαι γι'αυτό. (μηχανισμοί εκλογίκευσης που δυστυχώς λειτουργούν αμυντικά πλέον...) Παίρνω τη πρωτοβουλία να αναρτήσω στο "Περι ανέμων και υδάτων" (ω η ειρωνία, όποιος δει το βίντεο θα καταλάβει...) αν και πιστεύω οτι τέτοια βίντεο δεν κατηγοριοποιούνται εύκολα ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν μοναδική θέση. Αυτή η ταινία/ντοκυμαντέρ μικρού μήκους της Δάφνης Ματζιαράκη προτάθηκε το 2017 για Όσκαρ και παρόλο που δεν κέρδισε ήταν απο μόνη της μια νίκη η προβολή σ'αυτό το γαϊτανάκι ανελέητου μαρκετινγκ/προώθησης... Εχθές το βράδυ, στα 44, απο ανακοπή, άφησε την τελευταία του πνοή ο πρωταγωνιστής (αν θέλετε) αυτού του, για μένα, αριστουργήματος. Το όνομα αυτού, Κυριάκος Παπαδόπουλος. Το όνομα του ντοκυμαντέρ, 4.1 miles. (η απόσταση της Λέσβου απο τα παράλια Τουρκίας) https://vimeo.com/185717440

Δεν μου κάνει αίσθηση. 20 χρόνια στο χώρο έχω κάνει ΠΟΛΎ ΧΕΙΡΌΤΕΡΑ. Τα πρώτα 2-3 χρόνια ξερναγα. Μετά... κοιμάμαι σαν πουλάκι. Αλλά πολλοί έχουν μείνει με κουσούρια, συνάδελφοι, Εγώ είμαι και λίγο κουκουρουκου.