Πίνακας συμμετοχής

DANNY HAYES Με αφορμή το βίντεο που ανέβασε ο Νίκος Καπηλίδης (το οποίο και βαθιά με συγκίνησε), θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου για τον αξέχαστο Danny Hayes και το πέρασμα του από τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή (μέσα – προς τέλη δεκαετίας 1980-1990) οι Blues Wire παίζαμε στο «Παραρλάμα», ένα μαγαζί που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική ιστορία της πόλης. Σχεδόν παράλληλα, λειτουργούσε και το «Μαντάτο», ένας αμιγώς Jazz χώρος. Κάπως έτσι, παράλληλα και χωρίς κατά κανόνα να τέμνονται, λειτουργούσαν και οι μουσικοί της πόλης. Ερχόμασταν από εποχές που οι όροι «καρεκλάδες», «τσινάρια», «ροκάδες» και «τζαζίστες» ήσαν ακόμα φρέσκοι στις μνήμες, σχεδόν στο φόρτε τους, και χρησιμοποιούνταν συχνά πυκνά με κάθε δυνατή ένταση και απόχρωση. Από φιλικά πειράγματα και χιουμοριστική διάθεση μέχρι σχεδόν επιτίμηση, προσβολή. Εμείς κατά κύριο λόγο είμαστε αυτοδίδακτοι μουσικοί, φτωχαδάκια η της μεσαίας τάξης, ψιλο(η χοντρο)αλητάμπουρες, παιδιά χαμένα σε μαγικές ονειρώδεις ομίχλες. Από την άλλη, οι τζαζίστες, γενικά διέθεταν πιο upper class μόρφωση και συμπεριφορά, ακριβότερη και πιο συντηρητική εμφάνιση, πιο προσγειωμένοι και μεθοδικοί, στα μάτια μας πάντα είχαν μια κάποια ακτινοβολία ελιτισμού. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, φιλικές κι ευγενικές σχέσεις μεν, λίγο «κρύες» όμως και αποστασιοποιημένες. Δεν «έφταιγε» κάποιος, οι καιροί ήσαν έτσι. Αυτοί στα στέκια τους με τις μουσικές τους, εμείς στα δικά μας με τις δικές μας. Στο «Παραρλάμα» χρέη καμαρινιού έκανε μια μικρή κουζίνα-αποθήκη στο πίσω μέρος, απέναντι ακριβώς από τις τουαλέτες. Εκεί βρίσκαμε καταφύγιο στα διαλλείματα, ο ένας πάνω στον άλλον τις περισσότερες φορές, και δεν ήταν σπάνιο κάποιος ν’ ανοίγει την πόρτα με το φερμουάρ του παντελονιού του ξεκούμπωτο γιατί νόμιζε πως έμπαινε απέναντι. Εκεί λοιπόν, ένα βράδυ σε κάποιο διάλλειμα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας σοβαρός μυστακοφόρος κρατώντας μια μικρή θήκη στον ώμο του. Εκείνος όμως ήξερε καλά που πήγαινε. Γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε σιωπηλά, μας ήταν άγνωστος, είχε όμως μια στιβαρότητα στον τρόπο που κινείτο και μας δημιούργησε την περιέργεια τι να ήθελε άραγε… Hi guys, I’m Danny Hayes, can I join you on stage? Για μένα, η στιγμή εκείνη ήταν η απαρχή μιας κεφαλαιώδους αλλαγής στη μουσική ωριμότητα της πόλης και των ανθρώπων της. Φυσικά δεχθήκαμε, οι αυτοσχεδιασμοί είναι μέσα στη φύση της μουσικής που αγαπάμε και πρόθυμα τον καλωσορίσαμε. Το παίξιμο του ήταν φανταστικό, κοιταζόμασταν επί πάλκου με χαζά χαμόγελα και ρουφήξαμε την κάθε του νότα. Έκτοτε, ο Ντάνυ ξανάρθε αρκετές φορές να τζαμάρει, μαζί του έφερνε και φίλους της δικιάς του «κλίκας» και το πράγμα μπερδεύτηκε και ομόρφυνε ταυτόχρονα. Και, οποία έκπληξις, βρέθηκα σε λίγο καιρό να τζαμάρω στο Μαντάτο. Και πολλά και πολλοί ακόμα ένθεν κακείθεν. Στα μάτια μου, υπήρξε ο καταλύτης που γκρέμισε προκαταλήψεις κι ενδοιασμούς, ήταν εκείνος που έφερε ένα κομμάτι της αμερικάνικης νοοτροπίας, ιστορίας και ήχου στη μικρή μας πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου. Ήταν εκείνος που γεφύρωσε το κενό ανάμεσα στους μουσικούς της πόλης και κατέδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως η μουσική είναι μαγεία όπου κι αν ακούγεται, αρκεί να παίζεται με αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και ταπεινότητα. Προσωπικά με δίδαξε πολύτιμη γνώση, μόνο με τα μάτια του, τον ήχο και τη στάση του, οι λέξεις φάνηκαν πολύ λίγες για να προσθέσουν κάτι σημαντικό. Το μάθημα αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ στη ζωή μου, δεν ήμουν φίλος του για να ξέρω περισσότερα, δεν γνωρίζω τι χαρακτήρας υπήρξε για τους δικούς του ανθρώπους, ο ελάχιστος χρόνος που μοιράστηκα μαζί του όμως για μένα υπήρξε από τα πλέον σημαντικά συναπαντήματα της ζωής μου. Artist Biography by AllMusic b. 1946, West Warwick, Rhode Island, USA, d. 10 December 2004, New York City, New York, USA. Hayes began playing trumpet at an early age and later studied at the Berklee College Of Music before settling in New York City, where he remained based for much of the rest of his life. In the 70s and early 80s, Hayes played and sometimes recorded in big bands led by Gerry Mulligan (Walk On The Water), Buddy Rich (soloing notably on ‘Ease On Down the Road’), Doc Severinsen, and with Chuck Israels’ National Jazz Ensemble. Hayes also played in a small band led by bass player Reggie Johnson. In the 80s, he toured Europe in an orchestra accompanying pop singer Shirley Bassey. For some time in that same decade, he lived in Thessaloniki, Greece, where he played in local clubs. Late in life, he suffered from lung complaints that adversely affected his playing career. Stricken with brain cancer, Hayes was hospitalized for the last months of his life.

Α... και πρόσεξε, όλα τα παραπάνω στα γράφουν κιθαρίστες. Είτε το καλό σου θέλουν, είτε δεν θέλουν άλλον ένα ανταγωνιστή στα πόδια τους. Οπότε ότι κατάλαβες, κατάλαβες. Στα σοβαρά πάντως, κι εγω κιθαρίστας είμαι αλλά στα 61 θα προτιμούσα να έπαιζα μπάσο, που παίζω μεν αλλά πλασάρομαι ως κιθαρίστας. Δύσκολα φεύγει το χούι. Οι επιλογή αυτή όμως δεν γίνεται με τετοιο τρόπο. Οταν ακούς μουσική, ξεχωρίζεις το μπάσο; Κολλάει το αυτί σου εκεί; Αν ναι, μπάσος με τα χίλια. Αν όχι και παίξεις τελικά μπάσο με βάση την λογική, θα είσαι άλλος ένας αποτυχημένος wannabe κιθαρίστας που παίζει κακό μπάσο. Οπότε καλύτερα, κιθάρα.

Εγώ τα 'χω ξαναγράψει. Μην μπλέκετε με κιθάρες παιδιά. Είναι άτιμα πράγματα. Πάνω που νομίζεις ότι το 'χεις, σου δίνουν μια σφαλιάρα και είσαι πάλι στο μηδέν. Μπάσο και πάλι μπάσο. Άσε που θα είσαι περιζήτητος σε μπάντες και θα έχεις προτάσεις χωρίς καν να ψάξεις. Ενώ ως κιθαρίστας θα παρακαλάς και θα είσαι συνέχεια στο "θα σε ειδοποιήσουμε". Άμα γινόμουν ποτέ δάσκαλος κιθάρας, το πρώτο πράγμα που θα έλεγα στους μαθητές μου θα ήταν "Κάνατε ένα τεράστιο λάθος. Δεν το έχετε καταλάβει ακόμα αλλά έρχεται. Εδώ θα μάθετε πώς να ξεπερνάτε την απογοήτευση της συνειδητοποίησης ότι είστε άχρηστοι στην κιθάρα. Αυτή η συνειδητοποίηση θα σας βαράει την πόρτα κάθε δύο με τρία χρόνια ενασχόλησης περίπου." Όλοι οι κιθαρίστες, από ένα επίπεδο εκμάθησης και πάνω δεν χρειάζονται πια δάσκαλο αλλά ψυχίατρο.

Eιμαι σε καλό δρόμο....βρηκα και το οπισθοφυλλο

Ακριβώς !!! η διαφορά δυναμικής της εγχρωμης απο την ασπρόμαυρη ειναι τεραστια. και πέρα από την δυναμική, ένταση στο χρώμα, κίνηση στην πόζα, καλή προοπτική. Η αλληλουχία δεν μπορεί να είναι διαφορετική .. πρώτα είσαι με την κυρία και το γρήγορο, Σένιος! και μετά….. μένεις μόνος με τον σκύλο και το τροχήλατο (that’s life)

μετα απο μια βδομάδα νηστείας και προσευχής...

Άσχετο και offtopic αλλά..... του πέρασες αέριο ή ακόμα κινείτε με βενζίνη;

Παιδες...για το πισω δεν το συζηταω. Τετοια κω**ρα...μονο αυτο και η porsche 928

Με αφορμή τον @rgxinap και τον Roth στο cover του sails of charon θυμήθηκα την πρώτη μου ακροαση του παραπάνω τραγουδιού από τον προσωπικό δίσκο του κιθαρίστα. Εκλαψα από τα γέλια με τη φωνή/τραγούδι του UJR αλλά μου κόπηκαν γέλια, ήπατα και γυναικολογικά όταν μπήκε η υπερσολαρα την οποίο ακόμα δεν έχω ξεπεράσει (η τρίχα κάγκελο!)

Κάποιες σταθερές αξίες (χρειάζομαι ένα opto τρέμολο)

Βλαχοpicking!!!

Καλησπερα σε ολους! Παραθετω το play through video που εφτιαξα για ενα απο τα αγαπημενα τραγουδια του νεου μας δισκου με SiXforNinE. Eπισης εφτιαξα και tab / lesson για οποιον ενδιαφερεται να παιξει το lead σημειο στην κιθαρα. Στο παρακατω λινκ θα βρειτε καποια tips αλλα και αναλυτικη ταμπλατουρα για να το μελετησετε σωστα : http://georgekapa.com/lessons/more-than-words-can-say-solo-theme/ Για οποια απορια μην διστασετε να επικοινωνησετε μαζι μου. Enjoy!!

O Roth εϊναι ενας κιθαρίστας που έκανε αυτο που ήθελε. Αφησε τους Scorpions για να παϊξει το στϋλ που ήθελε.οι Scorrpions έκτοτε έγιναν light και εϊναι θέμ; γούστου τι αρέσει απο κει και πέρα.Ο Roth απο το Fly to the rainbow εως το Tokyo tapes αφησε αριστουργήματα.Συνέχισε και με τους προσωπικοϋς δίσκους το ϊδιο. Ακόμα ακοϋω ευχάριστα οτι έχει κάνει.

τα τελευταια 2 χρονια σχεδον ειναι αυτο.καμια φορα ισως βαλω και ενα boss rv6 επειδη δεν εχει reverb ο ενισχυτης μου(fender pro junior),αλλη εναλλακτικη ειναι ο pro junior στο 8-9 με attenuator.

Ωραία η βάση,τα υπόλοιπα στα είπαν τα παιδιά παραπάνω.Αντε να ακούσουμε και την ολοκληρωμένη δουλειά.

Στο έχω ξαναπεί. Το να ανεβάζεις κομμάτια που δεν έχεις ολοκληρώσει σε αδικεί κατάφωρα.

1. Ο τιτλος ειναι εξυπνοτατος αλλα δεν εχει σχεση με το κομματι. Δλδ αλλο περιμενα κι αλλο ακουσα. 2. Το ιντρο δεν εχει πολυ σχεση με το κυριως θεμα. 3. Συνθεση χωρις μελωδια, δλδ μονο ακορντα και ριφακια, δεν ειναι συνθεση. Δλδ μπορει να μπει μια μελωδια φωνης και τα ωραιοτατα ριφ που εχεις να πανε στραφι. Αντιθετα μπορει να παιζεις ενα λα μινορε για μιση ωρα και να βαλεις μια μελωδια που το κομματι θα μεινει στην ιστορια. .

Δυσκολα και ωραια πραγματα. Ενα ψιλο φιξαρισμα σε χρονο,ενα ψιλο καθαρισματακι σε καποιες νοτες και εισαι κομπλε. Οπως ομως εχουμε ξαναπει Αχιλλεα,εισαι γιγαντας.Παικτης δυνατος.

Από πίσω έχει πιο πολύ κίνηση Κάτσε να το πω αλλιώς, η φορά του αμαξιού προς τον ορίζοντα (προοπτικα) δίνει περισσότερη δυναμική κίνησης και συνέχειας και δένει καλύτερα με την πόζα Είναι σαν να τους έκαναν σήμα να σταματήσουν οι μπάτσοι και βγήκαν με τσαμπουκά να τους περιμένουν.

Ούτε κατά διάνοια μπορώ να παίξω την πλειονότητα του τραγουδιού αυτού, όπως και τα περισσότερα του απίστευτου Shawn Lane, αλλά έστω την εισαγωγή, για την ηλιοφάνεια και την καθαρή ζωή! Κατά δεύτερον ελπίζω να σας αρέσει αυτό το original τραγούδι!

Νταξ.... Ειναι απο αυτους που κανουν να φαινονται ολα ευκολα. Ξεκολλα και δωσ' του. Το ΄χεις Τα σεβη μου στο "original"

Πολυ καλο το οριτζιναλ!

Μπαντάρα, κομματάρα!

πρώτον το ερώτημα δεν αφορά εμένα όπου έχω μια διαμορφωμένη ικανοποιητική εμπειρία και στα δύο. Συνεπώς ως συμβουλή λέω μπάσο, διότι έχει και ρεαλιστικές επαγγελματικές προοπτικές. Αν τώρα το γυρίσουμε σε μένα καθαρά, στην παρούσα εποχή και ηλικία θα κρατούσα ένα εξάχορδο μπάσο. 50 χρόνια πιό πριν θα διάλεγα κιθάρα όπως και τότε. Αν σήμερα ήμουν 20 χρονών θα διάλεγα μπάσο

Blues δεν άκουσα ακόμα...... Στο Νόιζ είναι πασίγνωστοι, μένει τώρα η επικράτεια!

Καλημερα Σωτηρη, Ξεκιναμε απο το δεδομενο. Γουσταρεις και αγαπας και τα δυο οργανα. Δεν χρειαζεται να μπαινεις σε διλημμα για να επιλεξεις ενα απο τα δυο. Θα καταληξεις να εχεις και τα δυο, και να παιζεις και με τα δυο αναλογα με κεφια σου. Και γιατι οχι? Αρα καλεισαι να επιλεξεις τωρα, απλα, πιο αγορασεις πρωτο. Το μυαλο σου ειναι ετοιμο ωστε να αποκτησεις το ενα. Αλλα μπαινεις σε δευτερες σκεψεις για το αλλο. Προχωρα για το πρωτο τωρα και αργοτερα παιρνεις και το αλλο. Οπως σε κοβω, πας ενδεχομενως για κιθαρα πρωτα. Μπορεις να διαθεσεις παραπανω χρονο σε αυτην στο σπιτι, και μπορεις να νιωσεις και ρυθμο με αυτην. Μπορεις να κανεις πιο πολλα πραγματα, και να εξελιχθεις πιο γρηγορα. Να μη βαρεθεις ευκολα. Με 500 ευρω χτυπας εναν κατανα 50 και ενα ομορφο κιθαρακι HH ή ΗSS και καθαρισες. Αργοτερα παιρνεις και μπασο. Ευκολη η συνυπαρξη.

οι νεώτεροι γνωρίζουν τον Παύλο (αλίμονο) αλλά φαντάζομαι όχι πολλοί το σχήμα του με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, πρώην κιθαρίστα των Olympians... τέλος 60ς... πάλι στα 80ς... αξιολογότατη μπάντα που θα μπορούσε άνετα να στέκει και σήμερα, με τον συμμαθητή μου Μπαρμπαγάλα στην κιθάρα...

Νομίζω ότι παρεξήγησες τα γραφόμενά μου. 1. Από ποιό μέρος της παράθεσης που έκανες στο σχόλιό μου, βγαίνει κανένα συμπέρασμα σχετικά με το νόημα της ιστορίας περί "κατσίκας του γείτονα"? Που είδες να γράφω κάτι που να παραπέμπει έστω, σε κάποιου είδους κατηγορία προς κάποιον? Σου φάνηκε κάπου (που?) να επιθύμησα κάτι ανάλογο, και από την αποτυχία μου να το πετύχω, ζηλεύω και .... θάβω (προσπαθώ να υποβιβάσω) κάποιον? 2. Δεν αμφισβητώ οτιδήποτε αφορά μέλη της μπάντας, από την στιγμή που δεν τους γνωρίζω, όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι σημασία έχει αυτό. Έχουν κάνει τις μόντες τους ή όχι, ψάχνουν λοιπόν κάποιον που να έχει κάνει τις δικές του μόντες, έτσι ώστε να έχει και την άνεση όποτε του ζητείται, να μπορεί να λείπει από την εργασία του για εύλογα χρονικά διαστήματα, και ταυτόχρονα να μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά την πολυήμερη διαμονή του εκτός σπιτιού, αλλά και τις μετακινήσεις του (υποθέτω, η αγγελία δεν διευκρινίζει), χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο οικονομικό όφελος (αν υπάρχει). Δεν διαφωνώ με το "όνειρο", αλλά σίγουρα δεν ψάχνουν επαγγελματία μουσικό (ο οποίος λέει, "τι παίζω?", "πότε?", "που?", "πόσα θα πάρω?") 3. Σε ποιό σημείο είδες εγώ να αναφέρομαι στα μέλη της μπάντας? Εγώ μόνο στο πρόσωπο που αναζητείται από την αγγελία αναφέρθηκα. Από που κατάλαβες ότι θεωρώ ως κατηγορία, το να "έχει κάποιος τον τρόπο του"? Σου φάνηκε πουθενά να κατηγορώ όποιον έχει την οικονομική άνεση να προσπαθήσει να γίνει μουσικός (ή οτιδήποτε άλλο)? 4. Νομίζω ότι είναι η σειρά μου να πω "μα έλεος", άλλα γράφω, άλλα λένε ότι έγραψα. Όπου διαφωνείς με τα παραπάνω, πες μου ρε παλικάρι, αλλά όχι ότι να 'ναι. ΥΓ. Μπάντα που δουλεύει με τις οικονομικές προδιαγραφές που έγραψες, δεν είναι επαγγελματική, αλλά ημιεπαγγελματική. Όποιος επαγγελματίας μουσικός (ή μπάντα) παίξει "εκτός έδρας", τα έξοδα διαμονής και μετακίνησης είναι καλυμμένα εκ των προτέρων, και από εκεί ξεκινάει η βάση της συζήτησης για την πληρωμή.

Θα γίνεις δημόσιος υπάλληλος. Σαν τον ΓΙΩΡΓΗ Εσύ θα κάνεις....τέχνη καί περιοδείες και οι συνάδελφοι της κλαδικής θα σου χτυπάνε την κάρτα.

Μικροαλλαγες Downsizing στα παντα, και στα pedalboards. Το πανω ειναι το βασικο που χρησιμοποιω στα λαιβ, με δικαναλους ενισχυτες. Το soul food (οτι καλυτερο διαθετω για να μπουσταρει marshalοενισχυτες) παει καρφι στο input του ενισχυτη και τα υπολοιπα στην λουπα. (Το delay ειναι κλωνος του mad professor blue delay). Το κατω pedalboard το χρησιμοποιω σε καθαρο καναλι στο σπιτι και στις προβες. Το πρωτο ειναι κλωνος ts9 (πολυ ανωτερο απο το ts mini τελικα) και τριτο ειναι κλωνος του green russian, το οποιο και χρησιμοποιω κυριως με single coil κιθαρες (μονοδρομος για παχυ lead ηχο).

ΝΚΤ 275.

Συμφωνώ οτι ειναι άστοχη η σύγκριση αλλα έστω οτι πιανουμε μια λαθος παράμετρο του αυτοκινητου που δεν εχει κίνδυνο... Πχ ο θολος στο σασι στο ενα φαναρι ειναι στρογγυλό και το αλλο ελαφρώς οβαλ επειδή κάποιος το πέρασε λάθος στο cad και το ρομπότ έκοψε έτσι... Τι θα κανει;θα το βγάλει στην αγορα στραβομουτσουνιασμενο σαν τον Προυσαλη στη ρόδα τσάντα και κοπάνα;Δε νομιζω... Στον καιάδα όλα... Φυσικά και υπάρχει κίνδυνος να σκοτωθεί απο στραβη κιθαρα... Πόσες φορες έχουμε ακούσει τη φράση "η κιθαρα σκοτώνει".... και νομίζουμε οτι παιζει καλα... Αμ δε...