Πίνακας συμμετοχής

Για να μην ξεχνιούνται τα ωραία πράγματα, βάζω και εδω το βίντεο που προέκυψε απο την συζήτηση

Δε ξέρω αν έτυχε ποτε να σας δείξω υλικό από τη μπάντα μας εδώ στο Μόναχο, είναι Tribute στους Eagles και το υλικό είναι από μια αυγουστιάτικη συναυλία μας. Καλή ακρόαση

Εγώ είμαι προφανώς προκατειλημμένος αλλά να πω ότι άνετα γέμιζα αυτό τοπ 20 μόνο με Knopfler και θα είχα και ΤΡΟΜΕΡΟ πρόβλημα να επιλέξω μόνο 20.

για κάθε ένα καλό σόλο, υπάρχει άλλο ένα

Ο αγαπημένος μου δίσκος από την πρώτη κιόλας ακρόαση, έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε. Για κάποιο λόγο το YouTube δεν επιτρέπει να γίνει embed το link, βάζω εικόνα λοιπόν. https://www.youtube.com/watch?v=IVRD3A4XvDQ

Το 2ο CD των Ρίζα Χ βγήκε (με μια μικρή καθυστέρηση). Αν κάποιος θέλει αντίτυπο (paper sleeve cd) μπορεί να επικοινωνήσει με τον Σέμη ή με μένα. http://www.rizax.gr/

...ρε συ Rick. Για τα ενδιάμεσα το συζητάμε. Τον περίμενα στη γωνία για το πρώτο αλλά ευτυχώς συγκεντρώθηκε.

Aφορμή στάθηκε ένα post που είδα σε social media συμφορουμίτη με κάποιες φωτό από την εν λόγω έκθεση στο Metropolitan Museum of Art, που μου προξένησαν ενδιαφέρον και μπήκα να δω καλύτερα. Τελικά είναι όλα αναρτημένα στη σελίδα τους και πέρασα ευχάριστα λίγη ώρα βλέποντας τη συλλογή από εντυπωσιακά εκθέματα. https://www.metmuseum.org/exhibitions/listings/2019/play-it-loud ξεχώρισα μερικά highlights (για μένα) κυρίως λόγω έκπληξης ή βαθμού αναγνωρισιμότητας από τα εφηβικά, τηλεορασόπληκτα, χρόνια μου. Η προ -JEM JEM. https://www.metmuseum.org/art/collection/search/756678?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=756678&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=123&ft=*&offset=100 και ένα ποτ πουρί από διάφορα highlights https://www.metmuseum.org/art/collection/search/814731?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=814731&pkgids=569&pg=0&rpp=20&pos=33&ft=*&offset=20 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/752454?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=752454&pkgids=569&pg=0&rpp=20&pos=22&ft=*&offset=20 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/752100?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=752100&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=15&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/821528?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=821528&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=14&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/780402?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=780402&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=103&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/771538?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=771538&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=57&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/788002?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=788002&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=48&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/752459?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=752459&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=26&ft=*&offset=100 https://www.metmuseum.org/art/collection/search/754368?&exhibitionId={d4024ef6-623f-4770-a626-a38b90c25b64}&oid=754368&pkgids=569&pg=0&rpp=100&pos=24&ft=*&offset=100 Tα δικά σας highlights?

https://www.noiz.gr/community/profile/7683-nestoras/

Τον Σέμη τον ξέρω. Εσύ ποιος είσαι;

Κι έτσι ψιλοάσχετα να πω ότι το κανάλι του δε μου αρέσει. Έχει υπερβολικά πολύ μπλαμπλα, μα πάρα πολύ σε σημείο που ακόμη κι αν το θέμα ή το μάθημα με ενδιαφέρει, αδυνατώ να το παρακολουθήσω γιατί με κουράζει αφάνταστα το πόσο πολύ μιλάει.

+20 To Αngel of Mercy είναι to καλύτερο σόλο που έχει γραφτεί από καταβολής σύμπαντος, και θα παραμείνει το Νο1 μέχρι το τέλος του κόσμου. ( όχι καθόλου προκατειλημμένος και biased ) Επίσης υπάρχει μια μικρή συνομωταξία καλλιτεχνών που δεν μπορώ (και δεν θέλω) να διαχωρίσω τα κομμάτια τους με τον συμβατικό τρόπο, παρά μόνο να τα δέχομαι ολιστικά -σαν το ποδόσφαιρο των Ολλανδών. (βλ. Jimi Hendrix)

Είσαι ήδη έτοιμος. Αυτά που έχεις γράψει έχουν γραφτεί. Μένει μόνο να έρθει η ώρα να τα γράψεις.

Jangle και Gibson σχήμα οξύμωρο

https://www.youtube.com/channel/UCFHps2frSrsdcX6XNZJQ8lQ?view_as=subscriber

εγώ τα ανοίγω με τον τρόπο αυτό, καθώς στο χώρο μου έχω περίπου 70-80 παροχές από πάνω από 15 πολύμπριζα. Τα περισσότερα μηχανήματα είναι κατηγοριοποιημένα σε ομάδες και τα ανοίγω με τηλεχειρισμό, όχι όμως με wifi, αλλά με infrared. Η λογική είναι ίδια. Όντως πρόβλημα μπορεί να υπάρξει με τα ενεργά μόνιτορ που είναι μονίμως τέρμα ένταση. Για το λόγο αυτό υπάρχει μια λογική σειρά ποιά ανοίγουν πρώτα, δεύτερα κλπ. Πχ υπολογιστής και κάρτα ήχουν ανοίγουν πάντα πρώτα και μετά τα μόνιτορ ώστε να μη στείλουν ένα τεράστιο spark της έναυσης της κάρτας στα μόνιτορ με τέρμα ένταση. Αντίστοιχα στο κλείσιμο πρώτα κλείνουν τα μόνιτορ και μετά η κάρτα. Θέλει λίγη μελέτη, πως θα το λειτουργήσεις. Δεν στο προτείνω 100%, θεωρώ ότι ξέρω τι κάνω και παίρνω τις όποιες προφυλάξεις μου και τα ρίσκα μου.

το "πακέτο" marshall με greenbacks + superstrat με floyd που φορέθηκε δεόντως στα 80s από τους μεταλάδες, αυτός το καθιέρωσε και αυτόν αντέγραφαν. Ήταν η συνταγή που χρησημοποιούσαν όλοι οι κιθαρίστες Τώρα γιατί στα 2000s και ύστερα υπάρχει ένας μυστικισμός για το "brown sound" και την επίτευξη του είναι όντως να τρελαίνεσαι! Μάλλον δε λένε να καταλάβουν ότι τα χέρια κάνουν τη διαφορά.

Ναι, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ... Να παρε και εσυ μια φθινη https://shop.guitarpoint.de/en/Epiphone/1966-Epiphone-Casino-Sunburst- (Dot.... δεν υπηρχε τοτενες ειναι κορεατικο κατασκευαΖμα μεταγενεστερο)

Μπα....με τα εργατικα στην Ινδοκινα να ειναι το 1/80 των αντιστοιχων στις ΗΠΑ ....βανουν τσι εργατες να δουλευουν σα σκυλια........"σιγα μη σου διευκολυνουμε τη ζωη Βιετναμεζε....ΘΑ ΣΚΑΨΕΙΣ και θα περασεις το καλωδιακι απο την τρυπουλα...." "παρε τωρα και 1 δολλαριο ...το βδομαδιατικο σου και σε καλη μεριά"... "Εσυ Αμερικανε παρε 100 δολαρια την ΩΡΑ και σου εχουμε ηδη κοψει το σεντερμπλοκι για να μη κουραστεις....εχει και Χ FACTOR το βραδυ και πρεπει να ξενυχτισεις"

Frankenstrat και Fender Micawber, πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Βέβαια η κιθάρα του VH ήταν μια απλή Strat, απλά ο τύπος έπαιζε τις κάλτσες του με απίστευτο χαρακτήρα. Κάθονται χιλιάδες κόσμος και ψάχνουν ποιο μεγάφωνο χρησιμοποιούσε, πόσο ακριβώς το είχε ξεχειλώσει και τι βρακί φορούσε τη μέρα που έγραψε το VH1...

Από παλιότερο θέμα έχω συγκρατήσει ότι δεν είναι καλή ιδέα να ανοίγουμε πχ τα μονιτορς από το on/off ενός πολυμπριζου, γιατί ο διακόπτης σε κάθε μόνιτορ παρέχει και μια προστασία στο κύκλωμα κατά την εκκίνηση.

ειχατε δεν ειχατε..... εσπρεσο το κάνατε

ολι ι αλιθια γεια το σεντερμπλοκ ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ http://www.es-335.com/2010/08/22/the-mystery-of-the-center-block/

το κενό της 335 φαίνεται στο 3:35. ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΗΒΟΥΝ??111!! @dimsonic φαντάζομαι εννοείς το κενό ανάμεσα στη θέση των δύο μαγνητών και το σκάψιμο στην πίσω πλευρά του center block. Έχω την εντύπωση ότι έχεις δίκιο και ότι παλιότερα το center block δεν έφτανε ως πίσω αλλά σταματούσε αμέσως μετά τo tailpiece. Τώρα το τραβάνε μέχρι το tailblock ως τέρμα και προφανώς για αντιστάθμισμα βάρους, αφαιρούν από όπου μπορούν. Για την μπογιατζού, κάνω την υπόθεση ότι τη σηκώσαν με το ζόρι την ώρα που έκανε διάλειμμα και βαριόταν να βάλει μάσκα για ένα ψέκασμα. Επίσης υποθέτω ότι όταν ψεκάζει non-stop για ώρα, φοράει μάσκα και επίσης ότι στον απορροφητηρα που δουλεύει πίσω, σε τέτοιο βιομηχανικό επίπεδο, τα σταγονίδια και οι αναθυμιάσεις που δεν βρίσκουν όργανο, δεν προλαβαίνουν καν να αιωρηθούν στην ατμόσφαιρα. (edit: τελικά δεν φορούν μάσκες στη Gibson. Eπιτέλους vintage accurate specs! Είδα παλιότερο factory tour που το λέει κιόλας, ότι το spray booth τους δεν χρειάζεται μάσκα)

Elton John, Honky chateau to LP. Παίζει μέσα και ο Jean Luc Ponty.

Ωχ μωρέ, βγάζει κιθάρεζ με ρομποτικά κλειδιά η Γκιψον, δεν σας αρέζει. Βάφει με μάσκες, "oυ, όχι βίντατζ ινάφ" και "γιατί δεν φτιάχνει τις κιθάρες όπως παλιά"; Ορίστε: κιθάρες όπως παλιά

είναι για απόγευμα, αλλά το άκουσα τώρα που είναι πρωί για να το ακούσω από κανα ηχείο τσι προκοπής. Είναι ωραίο και επί της ευκαιρίας κατάλληλο για να χαλαρώσω και να κοιμηθώ. Αν και είμαι σε υπερένταση. Μπράβο φίλε μας. Έτσι, το πιανάκι πάντα θα φοριέται και όπως ειπώθηκε, επειδή δείχνεις από τα κομμάτια σου γενικά πως είσαι άνθρωπος με ευαισθησίες, καλή συνέχεια και περιμένουμε κι άλλα. Αυτό με το eq σε κάποια σημεία χρειάζεται να το δεις για το τέλειον της ακρόασης. Αλλά γενικά τέτοια φαινόμενα υπάρχουν σε παραγωγές πιάνου. Αντίστοιχα έχω παρατηρήσει πως σε άλλες παραγωγές υπερβάλλουν πολλοί άλλοι με την eq παρέμβαση και το compression εις βάρος της δυναμικής. Ίσως με κάποιον αντίστοιχο plug in να παρέμβεις σε συγκεκριμένα όμως σημεία για να διορθωθούν τα λίγα σημεία συνήχησης που προκαλούν το........ ντιστόρσιο. χαχαχαχαχαχαχαχα Μπράβο Νίκο!!!!!!

Έρωτας, με την πρώτη αυτιά!

εγώ με αυτό το άλμπουμ και τραγουδιστή τους έμαθα πλάκα πλάκα . Και μου αρέσει πάρα πολύ και εκείνη η σύνθεση

αυτό το κενό στην 335 με φόβισε ειλικρινά (γύρω στο 3.35)

Πολύ ενδιαφέρον βίντεο Γιάννη, νομίζω το έχω ξαναδεί. Πολλοι παικταράδες χρησιμοποιούν αντίχειρα/δείκτη/μέσο - δηλ δάκτυλα. Ο παλιός μου δάσκαλος μου έλεγε πάντα sweep με τον βραχίονα, αλλά εγω λόγω thrash τελικά μάλλον χρησιμοποιώ καρπό. Και δεν μπορώ να μάθω τπτ άλλο. Οπως το μπασιμο στο μπασκετ ή η τρίπλα αμα τα μάθεις λάθος, θα τα κάνεις λάθος μια ζωή.

DANNY HAYES Με αφορμή το βίντεο που ανέβασε ο Νίκος Καπηλίδης (το οποίο και βαθιά με συγκίνησε), θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου για τον αξέχαστο Danny Hayes και το πέρασμα του από τη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή (μέσα – προς τέλη δεκαετίας 1980-1990) οι Blues Wire παίζαμε στο «Παραρλάμα», ένα μαγαζί που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική ιστορία της πόλης. Σχεδόν παράλληλα, λειτουργούσε και το «Μαντάτο», ένας αμιγώς Jazz χώρος. Κάπως έτσι, παράλληλα και χωρίς κατά κανόνα να τέμνονται, λειτουργούσαν και οι μουσικοί της πόλης. Ερχόμασταν από εποχές που οι όροι «καρεκλάδες», «τσινάρια», «ροκάδες» και «τζαζίστες» ήσαν ακόμα φρέσκοι στις μνήμες, σχεδόν στο φόρτε τους, και χρησιμοποιούνταν συχνά πυκνά με κάθε δυνατή ένταση και απόχρωση. Από φιλικά πειράγματα και χιουμοριστική διάθεση μέχρι σχεδόν επιτίμηση, προσβολή. Εμείς κατά κύριο λόγο είμαστε αυτοδίδακτοι μουσικοί, φτωχαδάκια η της μεσαίας τάξης, ψιλο(η χοντρο)αλητάμπουρες, παιδιά χαμένα σε μαγικές ονειρώδεις ομίχλες. Από την άλλη, οι τζαζίστες, γενικά διέθεταν πιο upper class μόρφωση και συμπεριφορά, ακριβότερη και πιο συντηρητική εμφάνιση, πιο προσγειωμένοι και μεθοδικοί, στα μάτια μας πάντα είχαν μια κάποια ακτινοβολία ελιτισμού. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, φιλικές κι ευγενικές σχέσεις μεν, λίγο «κρύες» όμως και αποστασιοποιημένες. Δεν «έφταιγε» κάποιος, οι καιροί ήσαν έτσι. Αυτοί στα στέκια τους με τις μουσικές τους, εμείς στα δικά μας με τις δικές μας. Στο «Παραρλάμα» χρέη καμαρινιού έκανε μια μικρή κουζίνα-αποθήκη στο πίσω μέρος, απέναντι ακριβώς από τις τουαλέτες. Εκεί βρίσκαμε καταφύγιο στα διαλλείματα, ο ένας πάνω στον άλλον τις περισσότερες φορές, και δεν ήταν σπάνιο κάποιος ν’ ανοίγει την πόρτα με το φερμουάρ του παντελονιού του ξεκούμπωτο γιατί νόμιζε πως έμπαινε απέναντι. Εκεί λοιπόν, ένα βράδυ σε κάποιο διάλλειμα, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας σοβαρός μυστακοφόρος κρατώντας μια μικρή θήκη στον ώμο του. Εκείνος όμως ήξερε καλά που πήγαινε. Γυρίσαμε όλοι να τον κοιτάξουμε σιωπηλά, μας ήταν άγνωστος, είχε όμως μια στιβαρότητα στον τρόπο που κινείτο και μας δημιούργησε την περιέργεια τι να ήθελε άραγε… Hi guys, I’m Danny Hayes, can I join you on stage? Για μένα, η στιγμή εκείνη ήταν η απαρχή μιας κεφαλαιώδους αλλαγής στη μουσική ωριμότητα της πόλης και των ανθρώπων της. Φυσικά δεχθήκαμε, οι αυτοσχεδιασμοί είναι μέσα στη φύση της μουσικής που αγαπάμε και πρόθυμα τον καλωσορίσαμε. Το παίξιμο του ήταν φανταστικό, κοιταζόμασταν επί πάλκου με χαζά χαμόγελα και ρουφήξαμε την κάθε του νότα. Έκτοτε, ο Ντάνυ ξανάρθε αρκετές φορές να τζαμάρει, μαζί του έφερνε και φίλους της δικιάς του «κλίκας» και το πράγμα μπερδεύτηκε και ομόρφυνε ταυτόχρονα. Και, οποία έκπληξις, βρέθηκα σε λίγο καιρό να τζαμάρω στο Μαντάτο. Και πολλά και πολλοί ακόμα ένθεν κακείθεν. Στα μάτια μου, υπήρξε ο καταλύτης που γκρέμισε προκαταλήψεις κι ενδοιασμούς, ήταν εκείνος που έφερε ένα κομμάτι της αμερικάνικης νοοτροπίας, ιστορίας και ήχου στη μικρή μας πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου. Ήταν εκείνος που γεφύρωσε το κενό ανάμεσα στους μουσικούς της πόλης και κατέδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως η μουσική είναι μαγεία όπου κι αν ακούγεται, αρκεί να παίζεται με αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και ταπεινότητα. Προσωπικά με δίδαξε πολύτιμη γνώση, μόνο με τα μάτια του, τον ήχο και τη στάση του, οι λέξεις φάνηκαν πολύ λίγες για να προσθέσουν κάτι σημαντικό. Το μάθημα αυτό δεν το ξεχνώ ποτέ στη ζωή μου, δεν ήμουν φίλος του για να ξέρω περισσότερα, δεν γνωρίζω τι χαρακτήρας υπήρξε για τους δικούς του ανθρώπους, ο ελάχιστος χρόνος που μοιράστηκα μαζί του όμως για μένα υπήρξε από τα πλέον σημαντικά συναπαντήματα της ζωής μου. Artist Biography by AllMusic b. 1946, West Warwick, Rhode Island, USA, d. 10 December 2004, New York City, New York, USA. Hayes began playing trumpet at an early age and later studied at the Berklee College Of Music before settling in New York City, where he remained based for much of the rest of his life. In the 70s and early 80s, Hayes played and sometimes recorded in big bands led by Gerry Mulligan (Walk On The Water), Buddy Rich (soloing notably on ‘Ease On Down the Road’), Doc Severinsen, and with Chuck Israels’ National Jazz Ensemble. Hayes also played in a small band led by bass player Reggie Johnson. In the 80s, he toured Europe in an orchestra accompanying pop singer Shirley Bassey. For some time in that same decade, he lived in Thessaloniki, Greece, where he played in local clubs. Late in life, he suffered from lung complaints that adversely affected his playing career. Stricken with brain cancer, Hayes was hospitalized for the last months of his life.

Το καλυτερο σας.

Από ψηλά είσαι όμορφη, όμορφη όσο ποτέ. ΕΠΟC Σε ελληνόφωνο ήμασταν άκρως ενδιαφέροντες κάποτε

Από τα καλύτερα live acts αυτή τη στιγμή για όποιον είναι "του χώρου" Ναι με τα χίλια λοιπόν Απορώ με μερικούς που δεν τους κάνει + Να δούμε και κανέναν στο peak του, όχι άλλους δεινόσαυρους Δείτε χάλι χαχαχαχαχ Ξενέρα τότε ΜΕΓΑΛΗ

Romantic, emotional, dreamlike, lyrical, τσέκαρε και τα παλιότερα βίντεο του stelandre, όλο και κάτι θα σου κάτσει από τους τίτλους.

Μ' άρεσε. Όλα τα θέματα παραπέμπουν σε μουσικό με ευαισθησία. Μπράβο.

Το πρόβλημα με τη Gibson είναι το απέξω κούκλα και από μέσα πανούκλα Τώρα, αν θέλει να τσαλαπατά κιθάρες δικαίωμά της είναι. Τα δέντρα που κόπηκαν δε νομίζω να κλάψουν περισσότερο αν τσαλαπατήθηκαν οι κιθάρες ή αν θα παίζουν το smoke on the water τα πιτσιρίκια, το ίδιο ανούσιο είναι για αυτά. Και αν τέλος πάντων θιγόμαστε τόσο πολύ για τα δέντρα, ας δώσουμε τις τριτοτέταρτες κιθάρες μας στα πιτσιρίκια, θα φτάσουν και θα περισέψουν, ελάχιστα πιτσιρίκια άλλωστε μπαίνουν πλέον στο τριπάκι, σε σχέση τουλάχιστον με τους κωλόγερους που έχουν παραπάνω από ΜΙΑ κιθάρα. Όλα αυτά τα δέντρα που κόπηκαν για να αποκτήσει την τέταρτη κιθάρα του ο Μήτσος ο Καράμπαμπας από την Αμαλιάδα, είναι απείρως περισσότερα από όσα κατέληξαν τσαλαπατημένα από τις εταιρίες, για τον Α ή Β λόγο.

Συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι επρόκειτο περί υμών. Είμαι αδικαιολογήτως αδικαιολόγητος.

αυτο ειναι στο χονκυ σατω