Πίνακας συμμετοχής

Ιστορικά η φρασεολογία των μπλουζ δεν χτίστηκε πάνω στις φόρμες 1-4-5 που επικράτησαν αργότερα, ούτε πάνω στην λειτουργική, δυτική αρμονία, αλλά είναι μια μίξη της αφρικανικής, πεντατονικής κυρίως μουσικής, και της αγγλοσαξονικής κλασικής παράδοσης. Εξού και η μίξη της ματζόρε κλίμακας πχ πάνω στο τονικό ακόρντο και των "blue notes" b3, b5, b7 και b9, η της μινόρε και ματζόρε πεντατονικής. Βέβαια σήμερα, καθώς τα μπλουζ παίζονται παντού, υπάρχει εξέλιξη προς όλες τις κατευθύνσεις, συνθετικά κτλ. Για μένα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή τη μουσική ήταν πάντα αυτό το "λάθος", οι νότες που δεν ταιριάζουν, οι φωνές και τα όργανα που είναι φάλτσα, οι ενορχηστρώσεις που είναι χύμα, όλο αυτό το "άτεχνο" στυλ που δεν το έχω δει σε κανένα άλλο μουσικό είδος, (και που θα ακουγόταν χάλια σε άλλα είδη), το οποίο ταιριάζει τόσο πολύ με τις ζωές, το χαρακτήρα και το αίμα των ανθρώπων που το έφτιαξαν, και είναι τόσο συγκινητικό να το ακούς.. Πχ. αυτός ..

New song.

Η τιμη που ανεφερα αφορα το refretting, γενικοτερα. Ειχα απαντησει στο προηγουμενο ποστ, οπου ρωτουσε γενικα. Οι τιμες στα ατσαλινα ταστα περι τα 30-40% πανω.

Νέα σειρά από την Fender - American Ultra https://shop.fender.com/en-US/electric-series/american-ultra/

Σε προσφορά το Grand Piano Model D της UVI στο Vstbuzz.com για 7 μέρες ακόμα στα 17 ευρώ: https://vstbuzz.com/deals/60-off-grand-piano-model-d-by-uvi/ Αρχική τιμή τα 49 ευρώ: https://www.uvi.net/en/pianos-keyboards/model-d.html Edit: Με το 24% φόρο (Ελλάδα) που μπαίνει αυτόματα κατα το check out, πάει στα 21 ευρώ.

Την καλησπέρα μου σε όλους! Επιτέλους, περασε σχεδόν 1 χρόνος πριν ασχοληθώ με το δεύτερο μου εγχειρημα...Να κανω refret στην αγαπημενη μου κιθαρα Vintage Icon V6 MRSSB, αλλα με: Stainless Steel ταστα, Jescar 55090! (ναι, θα μου πειτε οτι πρεπει να ημουν αρκετα τολμηρος -να μην πω τρελλος- που θα εκανα refret και μαλιστα με ατσαλινα ταστα, και με "οικιακα" εργαλεια και DIY εργαλεία! Λοιπον, εχοντας αγορασει απο eBay τα εν λογω Jescar SS 55090 (αντιστοιχα των Dunlop 6105), προβληματιζομουν αρκετα να ηταν συννετο να αλλαξω στο ιδιο της μανικι ή να αγορασω ενα φθηνο και να αλλαξω σε αυτο, χωρις να καταστρεψω το...mama της... Ημουν αρκετα αισιοδοξος (οντας και η 2η φορα) και σκεφτηκα οτι το πολυ πολυ να μην παει καλα, και τοτε να παρω ετοιμο καλο μανικι (ακομα και αυθεντικο Fender replacement). Παρακατω, ολοκληρωμενη... ....to be continued... Αυτή τη φορα ημουν πιο προετοιμασμενος και σε υλικα αλλα και σε ιδιοκατασκευες. Συγκεκριμενα αγοραζοντας fret claw και radius απο ebay, εφτιαξα δικη μου πρεσα με δυο κομματια ξυλο και 2 μεταλλικες γωνιες και ετσι κρατησα χαμηλα το κοστος. Για να βγαλω τα ταστα, εκτος του ζεστου καλαΪ, εκοψα απο κουτακι μπυρας (μονο κοκακολες θα πινουμε; ) και με μια εγκοπη τοποθετησα κατω απο το ταστο οπως το εβγαζα για να προστατευσω την ταστιερα. Δυστυχως, σε μερικα ταστα μου ξεφυγε η πιεση και την "τραυματησα" λιγο. Αλλα οκ, για εμενα την φτιαχνω ετσι κι αλλιως. Τωρα, το να κοψω τα ασταλινα ταστα ηταν οντως αρκετα δυσκολο, και προσπαθησα μερικους τροπους. Ενας ηταν να τα κοψω με το Dremel. Ομως, το μονο που καταφερα ήταν να ζεσταθουν πολυ και να πυρακτωθουν σ εκεινο το σημειο (μαλλον δεν πιεσα και πολυ, φοβουμενος μην σπασει τιποτα και τραυματιστω, ασχετα αν ειχα ειδικα προστατευτικα γυαλια...Μπορει να εφευγε κανενα κομματι απο το δισκακι σε αλλο σημειο το προσωπου κλτ...) Προσπαθησα λοιπον λιγο λιγο να τα κοψω αφου τα μετρησα στην ταστιερα, με καλη πενσα τσαλινη που ειχα. Το καταφερα, αλλα μου βγηκαν τα χερια (βεβαια, δεν ξερω τι ποιοτητας ατσαλι ειναι τα Jescar, παντως αρκετα πιο σκληρο απο τα N/S ) Το κλειδι απο ο,τι καταλαβα ηταν να μπουν πολυ καλα στην θεση τους τα ταστα. Μετα ηταν ολα ευκολα. ΕΤσι, καθαριζοντας και γυαλιζοντας την ταστιερα μεχρι ψιλο γυαλοχαρτο, εγινε καλη η επιφανεια. Με την πρεσα που εφτιαξα, και λιγη κυανοακρυλικη κολα (προσεχτικα με γαντια γιαλια κτλ, γιατι την προηγουμενη φορα παραλιγο να κολλησουν τα δαχτυλα και να μην ξεκολλαν!!!! ) στα αυλακια, σταθερη πιεση, μπηκαν στην θεση τους. Ηταν λιγο πιο φαρδια, αλλα με τα μεταλικα files που ειχα ανοιξα το αυλακι οσο χρειαζοταν (ξερω, μπακατελα, αλλα πηγε καλα) Ενα ενα, και τρια τρια τα ταστα αμεσως εβλεπα αν καποιο ηταν πιο ψηλα η οχι, πριν κολλησουν καλα. Ετσι εφερα την ταστιερα σαν σε πληρως leveled. (σαν σε πληρως γιατι 1 ταστο πρεπει να ηταν ελαχιστα πιο ψηλα.) Αφου κολληθηκαν, σειρα ειχαν να κοπουν οι ακρες....OMG... Μετα απο μερικους τροπους που λιγο ελλειψε να φαγωθουν οι ακρες της ταστιερας, το εκανα τελειως χειρονακτικα. Με μια λαμα σεγας, εκοψα οσο πιο κοντα στην ταστιερα μπορουσα τα ταστα (ειχα αφησει αρκετο να περισευει, αλλα μου βγηκε σε καλο). Αρκετη δουλεια.... Τελος, με 2 λιμες (μια χοντρη- μια ψιλη, τοποθετησα στο τραπεζι την ταστιερα. Με τη λιμα να τριβω τα απεναντι ταστα και πιεση προς το μερος μου καταφερα να κανω μεχρι και 35 σχεδον μοιρες γωνια. (επομενη φαση να αγορασω κανονικο bevel λιμα με πλαστικο). Και με μια πιο ψιλη να στρογγυλεψω τις ακρες στο τελος. (βρηκα μια ακομα συμβουλη στο ιντερνετ που βοηθησε, να τριψω τις ακρες με το μαλακο block γυαλοχαρτο. Ετσι οντως, στρογγυλεψαν καλυτερα, και στρογγυλεψε λιγο και η γωνια της ταστιερας, που τωρα εχει καλυτερ αισθηση, και δεν κοβει οπως παλια. Αφου λοιπον συναρμολογησα την κιθαρα, με περισση, του ασχετου ιδεα, καταφερα να ειναι σχεδον τελεια τα ταστα. Ετσι γλιτωσα κατι που δεν υπηρχε αυτη τη φορα με ασαλινα ταστα να πετυχω: Να κανω fret level τριβωντας τα ολα τα ταστα. Χειροτερα θα τα εκανα, παρα καλυτερα (εδω ειναι που ενας επαγγελματιας δεν μπορει να αντικατασταθει με τιποτα...Οποτε, δεν το τολμησα καν...) Εν κατακλειδει, ειμαι υπερευχαριστημενος, παιζει τελεια, πλεον ακομα και το κουρδισμα και στα 3 πρωτα ταστα νομιζω ειναι καλυτερο (ειχα την εντυπωση οτι χαναν απο το Nut στο 2-3. Τωρα η κιθαρα θα κρατησει πολυ περισσοτερο, παιζοντας και κανοντας βαρια bend και τριψιματα, κατι που στην προηγουμενη ευκολα θα εβλεπα εστω και μια χαραγη και στις μπασσες χορδες, τωρα πραγματικα δεν φαινονται να επηρρεαζονται. Ευχομαι να κρατησουν... Θα δειξει... ΥΓ. Ηταν το δευτερο μου refret σε μια φθηνη αλλα καλη μου κιθαρα, που απο τη μια αξιζε να την φτιαξω στα μετρα μου, ενω απο την αλλη, και κατι να μην πηγαινε καλα, το κοστος θα ηταν μικρο! ;D Η συμβουλη μου και αυτη τη φορα; Οσοι εχετε διαμαντια κιθαρες που αξιζουν πολλα και συναισθηματικα και οικονομκα, και δεν εχετε σκοπο να καντε μονοι σας την διδικασια, απλα πηγαινετε σε καποιον επαγγελματια που ξερει. Οσοι απο την αλλη δεν υπηρχε περιπτωση να πατε ετσι κι αλλιως ή εχετε ορεξη, διαθεση, υπομονη και σχετικη ικανοτητα σε μερεμετια, τοτε βουτατε!

Πολυ καλη αγορα! Σχεδον το απολυτο τιποτα η διαφορα τους. Αν δωσεις το μισο ντιμπακι και κατι τις, στο δεξι που του λειπει, τα πραγματα θα ειναι "ιδια". Αν λαβει μαλιστα υπ οψιν του καποιος τον χωρο και τον τροπο της ηχογραφησεως, ε τοτε βγηκαν και τα δυο απο την ιδια γραμμη παραγωγης. Το πιθανοτερο ειναι οτι η απειροελαχιστη διαφορα τους, θα ερθει τουμπα, αν παρει το δεξι τη θεση του αριστερου. Με 'γειες και καλες ηχογραφησεις.

Χαχαχαχα έχουμε ίδιο γούστο. Οι πρώτες Fender de-kav. Aς πούμε ότι θα ανεχόμουν το mocha-burst σαν πρόταση, με πολύ παρακάλι. αλήθεια τώρα; Αυτά που έκαμνε ο Leo με τις MusicMan 40 χρόνια πριν και μετά όλοι οι μπουτικάδες μας το 'φερε η Fender για ULTRA?

Νομίζω εδώ τα εξηγεί καλά https://www.premierguitar.com/articles/21112-three-must-try-guitar-wiring-mods?page=1

Σκεφτόμουν τελευταίως τι νότες παίζουμε σε ένα solo πάνω σε ένα κλασσικό 1-4-5 δωδεκάμετρο ας πούμε και είπα να γράψω μια μελωδική ανάλυση για το ρόλο καθεμιάς από τις 12 νότες και πού/πώς μπορεί να παιχτεί. Οπότε αν έχουμε ένα κλασικό 1-4-5 από Α (A7 - D7 - E7), έχουμε τις εξής νότες: C : Μικρή τρίτη του 1, πολύ κλασσική νότα που με micro bend (να μη φτάνει όμως ακριβώς να γίνεται μεγάλη τρίτη) ακούγεται ακόμα ωραιότερα. Πάνω από το 4 έχει ρόλο μικρής έβδομης, φουλ μέσα δηλαδή. Πάνω από το 5 δε θα ακουστεί πολύ καλά μόνη της καθώς είναι μικρή 6. Την περνάμε αλλά δεν καθόμαστε. Εξαίρεση η περίπτωση όπου η μπάντα παίζει #5 στο 5. Θα το ακούσουμε κυρίως σε minor blues βέβαια αυτό. C#: Μεγάλη τρίτη του 1, είναι μέσα δηλαδή στη συγχορδία αλλά αν κάτσουμε εκεί ακούγεται ψιλοξενέρωτη. Μια κλασική εφαρμογή της είναι με hammer on ή slide/micro bend από το C και κατάληξη αλλού. Με pull off από το D δίνει ένα ωραίο mixolydian ύφος στο σόλο οπότε καθαρά θέμα αισθητικής. Πάνω από το 4 είναι μεγάλη έβδομη οπότε δε θα ακουστεί καλά παρά μόνο περαστική και κατά προτίμηση σε ασθενές σημείο ρυθμικά. Το αυτό και πάνω από το 5 όπου είναι μεγάλη 6. D : Καθαρή 4η του 1, δεν είναι για να κάτσουμε πολύ. Τονική του 4, καθόμαστε όσο θέλουμε. Μικρή 7η του 5, επίσης ακούγεται πολύ ωραία. D#: Είναι το blue note (κανονικά Eb αλλά το πάω καθαρά χρωματικά για λόγους ευκολίας κατανόησης). Το βάζουμε παντού και πάντα αλλά περαστικό, είτε σε χρωματική ακολουθία είτε με λεγκάτο. Είναι η πιο χαρακτηριστική blues νότα αλλά δεν είναι για να καθόμαστε. Εξαίρεση αποτελεί αρμονική ακολουθία που περιέχει και το bVI7 (F7) πριν το V7. Εκεί και κατά τη διάρκεια του F δίνει πολύ ωραίο χρώμα αν κάτσουμε. Μόλις μπει το E βέβαια σηκωνόμαστε και την κάνουμε. E: Το 5 του 1 φουλ μέσα. Πάνω απ' το 4 είναι καθαρή 2η/9η επίσης ωραία επιλογή. Τονική του 5, κατασκήνωση. F: Μαζί με το A# είναι οι πιο δύστροπες νότες για αυτή την αρμονική ακολουθία. Σε μινόρε blues, είναι μια χαρά πάνω απ'το 4. Αν το μινόρε blues έχει dominant 5, μπορούμε να το βάλουμε και πάνω στο E ως b9 για tension πριν το γύρισμα στο Am. Σε major/dominant blues δεν κολλάει πουθενά αλλά το περνάμε αν θέλουμε χρωματικά. F#: Μεγάλη 6η του 1, δίνει ωραίο major tension και είναι μέρος μερικών από τις πιο χαρακτηριστικές blues φράσεις. Μεγάλη 3η του 4, φουλ μέσα. 9η του 5, μια χαρά εκτός κι αν η μπάντα έχει δώσει αλλοιωμένο χαρακτήρα στο 5 (#5, #9 κλπ.). G: Μικρή έβδομη του 1, φουλ μέσα. Καθαρή 4η του 4, δεν είναι έξω αλλά δεν είναι και για χόρταση. #9 του 5, αν η μπάντα δεν παίζει το 5 με καθαρή 9η είμαστε safe. G#: Μεγάλη 7η του 1, την αποφεύγουμε. #4/#11 του 4 παρομοίως. Μεγάλη 3η του 5, φανταστική νότα με χαρακτήρα για εκείνο το σημείο. Α: Τονική του 1, καθόμαστε όσο θέλουμε. Καθαρή 5η του 4, καθόμαστε όσο θέλουμε. Καθαρή 4η του 5, μπορούμε να κάτσουμε για tension μια και θα γυρίσει στην τονική όπου να 'ναι ειδικά σε γρήγορα τέμπο. Σε slow blues δεν είναι για κατασκήνωση. A#: Η έτερη πιο δύστροπη νότα σε τέτοιες αρμονικές ακολουθίες. b9 στο 1, μόνο περαστική. #5 στο 4, ακόμα χειρότερα εδώ.#4/#11 στο 5, χάλι μαύρο. Φυσικά ο SRV βρήκε τρόπο να την περάσει και να φτιάξει μια από τις πιο iconic και χαρακτηριστικές blues φράσεις ever που ακόμα, παίζεται από πλήθος κιθαριστών, λάθος. B: Καθαρή 9η στο 1, ωραιότατη. Μεγάλη 6η στο 4, όχι ό,τι καλύτερο αλλά περνάει. Καθαρή 5η του 5, κατασκηνώνουμε. Σημείωση: ΟΛΑ τα παραπάνω καταρρίπτονται στην πράξη καθότι, ως γνωστόν, οι κανόνες στην τέχνη χρησιμεύουν στη θεωρητική εκμάθηση αλλά στην πράξη συχνότατα πάνε περίπατο. Όταν θα έχω χρόνο ίσως κάτσω να γράψω κλιπάκια με παραδείγματα.

ναι...μοντιφα κι αυτο αλλα πιο επιφοβο να ξεσυνδεθει να μην εφαρμοζει σωστα

ειλικρίνια

Hypothetical harmony βεβαίως. Εν τω μεταξύ κάτι τέτοια γίνονται πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Με τα άλλα που γράφεις, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο και είναι ουσιαστικά η απόδειξη ότι όλα παίζουν (και παίζονται), αρκεί φυσικά να ξέρουμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Προσωπικά με πιάνω μερικές φορές να παίζω πράγματα τα οποία είναι θεωρητικά ψιλοανορθόδοξα (ή καλύτερα ασυνήθιστα για το είδος) αλλά μέσα στο κομμάτι ταιριάζουν μια χαρά και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Π.χ. συχνά θα περάσω πάνω στο I7, major pentatonic αλλά με φραζάρισμα minor και τονικό κέντρο τη μεγάλη 6η. Κατ' ουσία (υποθέτω) ότι έχω στο μυαλό μου ένα F#m7 το οποίο δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα Αmaj6 ή καλύτερα ένα Α13 χωρίς μικρή 7η, η οποία πάντως ξέρω ότι είναι ένα ημιτόνιο πάνω από την "τρέχουσα" τονική μου αν τη χρειαστώ.

Οι νότες που παίζουμε δεν εκλαμβάνονται από το αυτί μία προς μία, εκτός αν παίζονται πολύ αργά, είναι κρατημένες κλπ. Ειδικότερα στο blues υπάρχει πολύ έντονο αυτό που ο Russell ονόμασε tonal gravity, υπάρχει δηλαδή μια πολύ ισχυρή έλξη προς την τονική, τέτοια ώστε ακόμα κι αν μελωδικά αναφερόμαστε μόνο σ αυτήν, το αποτέλεσμα είναι οκ, ακόμα κι αν νότες μία προς μία σε σχέση με την εκάστοτε αρμονία δεν συμφωνούν. Ίσως γιατί η αρμονία στο blues μοιάζει να είναι κάτι που έρχεται εκ των υστέρων, είναι απλά ένα χρώμα, χωρίς κάποια λειτουργική σημασία.Υπάρχει, φυσικά, πολύ καλό blues όπου οι παίχτες αναφέρονται συνειδητά στις αλλαγές των ακόρντων, έχω την υποψία όμως πως αυτή είναι η λευκή επιρροή. Ένα παράδειγμα για το ότι το αυτί εκλαμβάνει τις νότες σε ομάδες των οποίων η σημασία ξεπερνάει την σχέση κάθε μεμονωμένης νότας με το ακόρντο πάνω στο οποίο παίζεται, προέρχεται από αυτό που γενικά ονομάζουμε παίξιμο outside, χρωματικό κλπ. Πάνω στο A7,για παράδειγμα, ένας jazz oriented παίχτης θα μπορούσε να παίξει μια φράση που αναφέρεται σε μια πτώση προς το A7-ας πούμε ένα E7-χωρίς αυτό να παίζεται από την υπόλοιπη μπάντα. Το g# που θα υπάρχει εκεί δεν ακούγεται σαν μια τυχαία ξένη νότα, αλλά υπακούει σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης. Το ίδιο γίνεται κι όταν κάποιος παίζει ένα ημιτόνιο πάνω από την τονική-Bb penta πάνω στο A7. Οι νότες μία μία σε σχέση με το ακόρντο είναι ό,τι να΄ναι, αλλά η μεταξύ τους σχέση έχει νόημα και αυτός είναι ο λόγος που η φράση θα λειτουργεί. Συνοψίζοντας, οι νότες που δεν είναι "αρμονικές" μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο σε εξάρτηση από την λύση τους, αλλά και εντασσόμενες μέσα σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης ο οποίος "υπερτίθεται" του υπάρχοντος. Αυτό στο χωριό μου τα λέγαμε superimposition.