Πίνακας συμμετοχής

Καλλιτέχνης ο μάστορας.

είσαι σίγουρος ότι είναι βούλγαρος και όχι έλληνας με δραστηριότητα στην μπιτζι και υποκατάστημα στην τζιαρ? γιατί ξέρω αρκετούς

και σκυμμένους εμάς. Ποιά χώρα μωρέ; Αυτό παρωδία ζωής είναι!

Στράτε και Δημήτρη μου, δυστυχώς το aptX ,είναι hi fi του τύπου "CD like" όπως πλασαρίστηκε πονηρά κι όχι "CD quality"... παρότι λοιπόν τηρεί το red book ως προς την ψηφιοποίηση (16-bit/44.1kHz) ο κώδικας συμπιέζει το σήμα 4:1 με αποτέλεσμα το data rate να πέφτει στα 352 kbps... αποτέλεσμα εμφανή διαφορά στον ήχο... ακόμα και στο aptX HD όπου η ανάλυση ανεβαίνει στα 24-bit/48kHz η συμπίεση παραμένει η ίδια ως προς τον λόγο με αποτέλεσμα απλά το data rate να ανεβαίνει στα 576 kbps... ο ήχος γενικά στο απλό aptX δεν είναι κακός και ζεις άνετα μαζί του ειδικά σε consumer μέσα (πολύ καλύτερος από το αρχικό απλό bluetooth), αλλά σίγουρα δεν είναι "ίδιος" με το ασυμπίεστο audio (προσωπικά HD δεν έτυχε να ακούσω συγκριτικά ακόμα, αλλά δεν έχω και έμπιστες μου μαρτυρίες για πλήρη "εξίσωση")...

Εντάξει, δεν είναι ωραίο

Στα μέσα Δεκέμβρη θα κυκλοφορήσει ένας δίσκος που χρόνια περίμενα. Μια συλλογή απο ακυκλοφόρητα κομμάτια απο το μακρινό 1988 μέχρι το 2016. Σύντομα θα γράψω λεπτομέρειες, προς το παρόν είναι διαθέσιμος για ακρόαση (3 τραγούδια) και παραγγελίες εδώ: https://thicktonerecords.bandcamp.com/album/keep-what-i-got?fbclid=IwAR2pbChPxly-uYREqqnt4-KLtqHcZGFruat5ejk7_yQ3cs3vShxJi3qwjrM

Για μεταλ θες καμπινα με v30. Γυρω στα 130 κανουν καινουργιες απο thommann και musicstore. 100 εχεις το νοιζ μεταχειρισμενες.

Εδώ ακούμε ακόμα Bryan Adams ασούμε, η βουλγαρική αρπαχτή μας πείραξε;

Ουφ... Μπράβο στην Viva.

πιανάρα....? το στίβει το όργανο.. Δεν παίζανε τυχαία μαζί του μουσικοί όπως οι Ιτζακ Περλμαν....

μου αρεσει αλλα δεν ειναι είναι Thrash. Power ναι, speed ίσως, αλλά THrash όχι.

Μουλάρα;

Στράτε θα εκτυπώσω το ποστ σου και θα το καρφιτσώσω στην κουζίνα να το βλέπει κάθε μέρα η πόντια, μπας και αλλάξει γνώμη ως προς την μουσική που γράφω....... τα παραλέμε λίγο πάντως, έτσι;

Όχι, ο ντράμερ.

Μπορείς να ζητήσεις από τον Γαβρήλο (https://www.gabrieldrums.com/) να σου φτιάξει ένα ζευγάρι. Έχει ήδη ένα σετ με 16άρα κάσα. Επίσης, αυτοί είναι στην Ευρώπη: https://www.ebay.co.uk/itm/Bass-Drum-Hoops-one-pair-Birch-16-18-22-24-26-available-Hand-Made-in-UK/333214935058?hash=item4d95286812:m:mziecGwFNlPVLwQtCbTd1Tg&var=542227643232 https://stdrums.com/en/p/htb16 Πιθανότατα υπάρχουν κι άλλοι. Για αυτό τον τύπο στεφανιού θα χρειαστείς επίσης γατζάκια (claws) και βίδες για κάσα, που είναι μακρύτερες από αυτές των άλλων τυμπάνων του σετ. Τέλος υπάρχει η λύση του adaptor που προσαρμόζεται στο υπάρχον μεταλλικό στεφάνι. Π.χ. https://www.drumstore.gr/index.php?route=product/product&product_id=5817 https://www.varvantakis.gr/product/2226/tympana-kroystabaseis-kathismatatomsyndesmoipearl-jg-16-antaptor-gia-metatropi-bathioy-se-kasa-/

Το ότι γράφονται επιστημονικά αρθρα για το θέμα σημαίνει κάτι. Και ότι το λινκ του pkyrou έχει κεφάλαιο "assumptions" λέει ακόμα περισσότερα. Το απλό πρόβλημα φυσικής είναι ότι έχουμε 2 ελατήρια που έχουν να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά, να επαναφέρουν το σύστημα εκεί που ήταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ομαλά, κουρδισμενα, χωρίς απότομες περιοχες στην επαναφορά. Ποιος θα το κάνει αυτό? Μια δύναμη. Πόσα ελατήρια θέλουμε? Όσα θες, αρκεί να δίνουν τη σωστή δύναμη. Ξέρουμε ποια είναι αυτή? Περίπου, πολύ χοντρικά, ναι. Είναι ίδια παντού? Βέβαια όχι. Μπορούμε να βάλουμε σύστημα ελατηρίων που να το κάνουν ιδεατά? Βέβαια όχι. Με πρόχειρους υπολογισμούς, μια διαφορά 10° προκαλεί διαφορά στις απομακρυνσεις των ελατηρίων 1,8 cm. Τι σημαίνει αυτό? Το ένα ελατήριο ασκεί παραπάνω δύναμη από το άλλο, όμως το κανει σε σημείο εφαρμογής ασύμμετρα με το κέντρο μάζας του συστηματος, δημιουργώντας μια ροπή σε κατεύθυνση που δεν επιτρέπεται να κινηθεί το σύστημα. Αυτό από μόνο του είναι επιπλέον τριβές. (τριβές θα λέω όλες τις δυνάμεις που καταπονούν το σύστημα γιατί δεν έχουν φορέα πάνω στον άξονα της κίνησης, δλδ πάνε να το κουνήσουν σε κατεύθυνση που δεν γίνεται να κινηθει). Πάμε στις τάσεις των χορδων: οι μπασες E,A,D ασκούν τάση 1,146 φορές μεγαλύτερη από τις G,B,E (από ότι είδα σε πίνακες για 10ρι σετ). Αν το σύστημα ήταν σπασμένο στα 2 και έπρεπε να το στηρίξουμε με ίδια ελατήρια τότε ναι, θα έπρεπε το ένα να είναι πιο εκτεταμένο από το αλλο. Αρκούν 1,8cm για την εξισορρόπηση αυτης της ασυμμετρίας? Κατά τους υπολογισμούς μου, όχι. Κάνει κάτι όμως το ότι είναι έστω λίγο μεγαλύτερη η δύναμη από τη σωστή πλευρά? Θα μείωνε λίγο τη διαφορά των τάσεων των χορδων, αν δεχτούμε ότι οι τάσεις ανά 3 χορδές μπορούν να αθροιστουν τόσο χονδροειδώς. Αλλά αν το δεχτούμε αυτό, γιατί να μη δεχτούμε και ότι η τάση συνολικά από όλες τις χορδές είναι μια ταση όπως συνηθίζεται στα προβλήματα με κιθάρες? Κατά την κίνηση του τρέμολο, πχ στη μέση της διαδρομής του, οι τάσεις των χορδων είναι προφανώς μικρότερες από ότι όταν δεν χρησιμοποιούμε το τρέμολο, οπότε δεν καταλαβαίνω καν τι σχέση έχουν οι τάσεις κατά την κίνηση. Εξάλλου η συνισταμένη δύναμη επαναφοράς από τα ελατήρια (η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε τάση χορδών, όπου και να τη μετρήσουμε) αντισταθμίζεται από το χέρι μου. Πίσω στις ροπές, το ότι η δύναμη του χεριού μου στο τρέμολο αρμ έχει σημείο εφαρμογής μονομπαντα στη γέφυρα δημιουργεί σοβαρότατη ροπή και άρα τριβές (πάλι, γιατί η γέφυρα δε στρίβει όπως θα ηθελε). Κάνει κάτι η αντίρροπη δύναμη από το δυνατό ελατήριο? Κάτι ψιλά, αλλά επουδενί δεν αντισταθμιζει. Συμπέρασμα 1) δυνατότερο ελατήριο από τη μια πλευρά ενδεχομένως μειώνει κάποιες ροπές που είναι όντως υπαρκτές 2) Δεν είναι η γωνιά που τα κάνει αυτά, τα κάνει δυνατότερο ελατήριο. 3) Αντίρροπες τριβές δε σημαίνουν λιγότερες φθορές, σημαίνουν συμμετρικές φθορές. Στα λάστιχα του αυτοκινήτου αυτο έχει σημασία, στις κιθάρες δε νομίζω. Αυτές είναι οι βασικές αρχές κατά τη γνώμη μου, και αν δε μου διαφεύγει κάτι, αλλά θέλω να προσθέσω κάτι σημαντικό. Το ότι αυτά είναι βασικές αρχές σημαίνει ότι μπορεί αυτή να είναι μια ευλογοφανης εξήγηση για να κρατήσει ο καθένας ότι νομιζει. Σε κάθε τέτοια απάντηση παίρνουμε παραδοχές και άρα ποτέ δεν είναι επαρκής εκτός αν το πρόβλημα απαιτεί όντως επίλυση, οπότε θα πάρουμε σοβαρές μετρήσεις και θα πάμε να το λύσουμε σε πραγματικές συνθήκες λαμβάνοντας υπόψη ότι τα πραγματικά ελατήρια δεν είναι ιδανικα κλπ. Κατανοούμε δηλαδή οτι οι βελτιώσεις που γίνονται συνεχώς βιομηχανικά στις αναρτήσεις των οχημάτων δεν γίνονται στο χαρτί με σχολική φυσική. Η εκτίμηση μου για αυτό το πρόβλημα είναι ότι τίποτα από αυτά δεν έχει πρακτικά σημασία, γιατί αν πχ το πρόβλημα ήταν η τάση ανά χορδή (δλδ για πιέσεις σε διάφορες περιοχές της γέφυρας) τότε η πρώτη λύση θα ήταν να βάλουμε 6 διαφορετικά ελατήρια, όπου το καθένα θα ασκούσε ακριβώς την σωστή αντίρροπη δύναμη και μετά βλέπουμε. Το τρέμολο κινείται σαν πόρτα και ενώ υπαρχει ένα χάος από υπαρκτές δυνάμεις που ασκουνται, ο λόγος που δε θα κλεινει καλά μια πόρτα με μηχανισμό ελατηρίου είναι ότι χάλασε ο μηχανισμός, όχι οτι τη σπρώχνουμε μακριά από το σημείο εφαρμογής του μηχανισμου επαναφοράς. Με όμοιο σκεπτικό, θεωρώ ότι αν κάποιος δοκίμασε να βάλει υπό γωνία τα ελατηρια (εννοω να σχηματίζουν τρίγωνο ενώ πριν ήταν παραλληλα), και αυτό αποδεδειγμένα του έκανε δουλειά, ο λόγος είναι ότι απλά χρειαζόταν μεγαλύτερη δύναμη επαναφοράς συνολικά είτε γιατί η κιθάρα του δεν είχε σωστά ελατήρια εξαρχής είτε γιατί ως πραγματικά ελατήρια παραμορφωθηκαν από τη χρήση. ΥΓ. Ελπίζω να είναι σαφές ότι η άποψη μου δεν είναι άποψη αυθεντίας, και δεν υπάρχει καμία πρόθεση για διδακτικό υφος. Βρίσκω το ζήτημα ενδιαφέρον από κάθε άποψη.

Δεν θα άλλαζα ποτε δοκιμασμένο αναλογικο hardware, που αντέχει σε κακουχίες για live, με tablet για να αλλάζω faders (και όλες τις άλλες λειτοργείες) ή να ανησυχω για wi-fi routers και wi-fi channels για το αν θα μπορώ να έχω τον έλεγχο της κονσάλας μου (ok εχει και ethernet) (διότι απ' ότι κατάλαβα, δεν θα στηθει απαξ, αλλα σε διάφορους χωρους, ανάλογα με το που παίζετε)....σε δουλεια και πραγματικο χρόνο. Για την ακρίβεια εδω δεν έχουμε διαμάχη αναλογικου vs ψηφιακού (εκεί θα σου έλεγα ψηφιακό...για την ευκολία) , αλλά hardware vs virtual software. Σπίτι αν ηθελα να "παιξω το διαστημόπλοιο"....μπορεί Υ.Γ Ούτε και εσείς πιστευω πως πιστευετε ότι θα αλλάξει κάτι (στον ήχο σας ή στην ευκολια σας) μια τετοια αλλαγη......και πιθανολογώ ότι απλά θέλετε να το κάνετε για "ανανέωση". Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ "αναβάθμιση"

Για τον δίσκο μου KEEP WHAT I GOT Πρώτα, να ευχαριστήσω όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν εδώ. Πιστεύω πως η αγάπη για τη μουσική και ο αλληλοσεβασμός μας διακρίνονται με καθαρότητα. Κατόπιν, τον Δημήτρη Καραβασίλη που επιμελήθηκε το μάστερινγκ (κι έκανε θαύματα), τον Σάββα Γεωργιάδη που φρόντισε όλα τα διαδικαστικά βήματα μέχρι την ολοκλήρωση του άλμπουμ και τον Κώστα Μπρουμά που χάρισε τις υπέροχες φωτογραφίες του στην έκδοση. Οι Blues Wire βέβαια έχουν την μερίδα του λέοντος σε συμμετοχή, διόλου τυχαία αφού είναι το γκρουπ με το οποίο πορεύομαι αγκαλιά όλη την μουσική ζωή μου, όμως υπάρχουν αρκετές διαφοροποιήσεις σε σύνθεση και υλικό, γι αυτό και επέλεξα να κυκλοφορήσω αυτό το υλικό με το όνομα μου. Το Dealing with the enemy είναι ηχογραφημένο το 1991 όταν μπήκαμε στο στούντιο να καταγράψουμε υλικό για ενδεχόμενη κυκλοφορία, τελικά έμεινε στο ράφι, υπάρχει όμως στην ολότητα του (19 κομμάτια), το θεωρώ αξιόλογο κι ενδεικτικό του ήχου μας εκείνη την εποχή κι ευελπιστώ μια μέρα να εκδοθεί. Σωτήρης Ζήσης-μπάσο, Αλέξης Αποστολάκης-ντραμς, Νίκος Ντουνούσης-κιθάρα. Ίσως η σύνθεση που το γκρουπ έπαιζε πιο πειθαρχημένα από ποτέ. Μαζί μας έπαιξε πλήκτρα ο εξαίρετος Γιώργος Πεντζίκης. Τα Wait on time & Juke box played my blues είναι ζωντανές ηχογραφήσεις από το Μπλού Μπάρελ στη Θεσ/νίκη. Νομίζω έγιναν το 2014 από την ομάδα Blueberry. Εδώ το γκρουπ ακούγεται στην τελευταία του μορφή – που κρατάει μέχρι σήμερα, με τον Σωτήρη στο μπάσο (πάντα!) και τη Νίκη Γουρζουλίδου στα ντραμς. Και τα δύο δείχνουν την εξαιρετική χημεία που αναπτύχθηκε ανάμεσα μας και κυρίως το πόσο καλή shuffle blues ντράμερ είναι η Νίκη, κάτι που προσωπικά εκτιμώ αφάνταστα. Το Last fair deal είναι ζωντανά ηχογραφημένο νομίζω στο House of art στην Αθήνα αρχές της δεκαετίας 2000-2010, στα πλαίσια μιας σειράς παραστάσεων που είχαμε επιμεληθεί με τίτλο Story of the blues. Εδώ είμαστε εγώ, ο Σωτήρης, ο Αλέξης και ο Γεώργιος Μπαντούκ-φυσαρμόνικα (και τι παίξιμο!) που έγραψε τη δική του ιστορία με το γκρουπ. Στις παραστάσεις συμμετείχαν και οι Χάρης Καπετανάκης-σαξόφωνο & Γιάννης Οικονομίδης-τρομπέτα που καθορίζουν την αισθητική του κομματιού με το παίξιμο τους, καθώς και η αγαπημένη μας Τζένη Καπάδαη που δεν ακούγεται στο συγκεκριμμένο, όμως έδωσε την ψυχή της σε πολλά τραγούδια του σετ. Νοιώθω περήφανος για τούτη την απόδοση του κλασσικού αυτού τραγουδιού, είναι σαν να το μπολιάσαμε στους ήχους και την αισθητική της Νέας Ορλεάνης, κάτι που πιστεύω του ταίριαξε πολύ. So easy to love you. Το 1988 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο μυθικός Carey Bell και παίξαμε μαζί στο Παραρλάμα. Απ’ όσο θυμάμαι, πήγαμε σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό πριν την συναυλία για συνέντευξη. Κλήθηκα να έχω μαζί και μια ακουστική κιθάρα just in case… Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέμουλο στα γόνατα και στα χέρια μου όταν μας ζήτησαν να παίξουμε κάτι ζωντανά στον αέρα. Η ταραχή μου γιγαντώθηκε όταν ο Μπελ είπε να παίξουμε κάτι από Σι. Άλλαξα στα γρήγορα το κούρδισμα σε μια χορδή (νόμιζα θα τα κατάφερνα καλύτερα έτσι) και ξεκινήσαμε, για πρώτη φορά μαζί, με τα μικρόφωνα μπροστά μας να περιμένουν. Δεν θέλω να ευλογήσω τα γένια μου (που τάχω) όμως από τις αρκετές εκτελέσεις του τραγουδιού του που έχω ακούσει, πιστεύω πως τούτη ίσως είναι η πιο βαθειά και πιότερο φορτισμένη συναισθηματικά. Και μολονότι σε τρία και κάτι λεπτά έχω κάνει τόσα λάθη που θάπρεπε να ντρέπομαι, τουναντίον, θεωρώ την συμμετοχή μου στο κομμάτι ως ένα από σπουδαιότερα «παράσημα» που αξιώθηκα να λάβω. Τα Sunrise on the bayou, The quiet man, If you feel & Done a lot of wrong things ηχογραφήθηκαν μάλλον το 1998 όταν με τους Σωτήρη, Αλέξη και Μπαντούκ κάναμε ένα ντέμο δουλεύοντας σε υλικό που λίγο αργότερα οδήγησε στο άλμπουμ Fence. Το πρώτο αποτέλεσε μια από τις λίγες ολοκληρωμένες μου προσπάθειες στο στυλ Zydeco, ένα είδος μουσικής που ευδοκιμεί στην περιοχή των βάλτων της Λουιζιάνα, κυρίως από Γαλλόφωνους κατοίκους. Μέχρι που τραγούδησα στο τέλος και ένα δίστιχο στην Γαλλική! Περίπου… Το δεύτερο είναι ένα τραγούδι που έγραψα για τον Snowy White, έναν κιθαρίστα που αγαπώ πολύ, στην τελική μίξη χρησιμοποίησα και μερικά σημεία κρουστών/ακουστικής που παίζονται στην ηχογράφηση του άλμπουμ. Το If you feel αποτελεί άλλον έναν φόρο τιμής σε έναν μουσικό που με επηρέασε έντονα και τον αγάπησα βαθειά, τον Toy Caldwell (Marshall Tucker Band), ίσως έκπληξη για κάποιους, για μένα όμως έναν γίγαντα της αμερικάνικης μουσικής και λατρεμένο κιθαρίστα. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι του Bobby Charles, εμείς το πρωτογνωρίσαμε από τον Paul Butterfield και τη μπάντα του κι εκεί εστιάσαμε στην εκδοχή μας. Γλυκόπικρο, μελαγχολικό και αισιόδοξο ταυτόχρονα, λίγο αυτοσαρκαστικό, νομίζω a perfect closing track… Το Get me some είναι το πρώτο από τα δύο τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν. Πρώτη φορά σε CD βέβαια, από το μακρινό 1989 και το βινύλιο του Γιώργου Γάκη Keep on rock ‘n rollin’. Ο Γιώργος είναι άνθρωπος που αγαπώ πολύ, αδελφός, έχουμε μοιραστεί πολλά για μεγάλο διάστημα. Ήταν χαρά και τιμή μου που έπαιξα σε αυτές τις ηχογραφήσεις. Εκτός της κύριας φωνής, ο Γιώργος παίζει και μπάσο εδώ, μαζί ο Γιώργος Δημητριάδης στα τύμπανα και ο Σωτήρης Γάκης στα φωνητικά. Το Whorehouse blues είναι το δεύτερο τραγούδι που έχει δει το φως της δημοσιότητας, ηχογραφήθηκε το 2016 και ήταν η συμμετοχή του γκρουπ σε έναν δίσκο αφιέρωμα στη μνήμη του αξέχαστου Λέμυ των Motorhead που βγήκε με το αντίστοιχο έντυπο αφιέρωμα του περιοδικού Metal Hammer Greece. Αποτέλεσε έκπληξη για μας η πρόταση, όταν όμως ο Κώστας Χρονόπουλος επέμεινε με ευγένεια και ενδιαφέρον, μπήκαμε στο Revolver studio του Δημήτρη Καραβασίλη και ουσιαστικά με ένα take καταθέσαμε τη δική μας άποψη για το μπλουζιάρικο-αλήτικο τραγούδι. Μαζί με τη Νίκη στα ντραμς και τον Σωτήρη στο μπάσο, φυσαρμόνικα έπαιξε ο πολύ καλός φίλος της μπάντας Γιώργος Μιρτσιώτης. That heavy load… Σπαρακτικό για μένα μπλουζ, έντονο και απελπισμένο, πάντα με εντυπωσιάζει η αγάπη που του δείχνει το κοινό. Ζωντανή ηχογράφηση σε μπαράκι της Κατερίνης, πιθανόν το 2013. Νίκη-Σωτήρης και ο φίλος και συνοδοιπόρος για χρόνια Γιάννης Κανάλης στη φυσαρμόνικα, ο κύριος πρόεδρος, με τη δική του μακρά ιστορία στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Το String King είναι στούντιο ηχογράφηση, ίσως το 1993, παίζουμε με τον Σωτήρη στο μπάσο και τον Αλέξη στα ντραμς, πλήκτρα παίζει ο καλός φίλος Άκης Κατσουπάκης. Το Mystery train είναι χιλιοεκτελεσμένο τραγούδι, όμως ήθελα πολύ να βρει θέση στη συλλογή αυτή γιατί με τρελαίνει η χαρά που έχουμε! Εδώ είμαστε οι Lo-Fi Kings, ένα σχήμα που σκαρώσαμε με τους φίλους από τα Γρεβενά Νίκο Μπέλτσιο-ακουστική κιθάρα/φωνή και Γιώργο Δούμα-μπάσο/φωνή. Παρέα ζήσαμε αλησμόνητες στιγμές, τέτοια είναι και αυτή η ηχογράφηση που δεν ξέρω που έγινε, πιθανόν κάπου κοντά σε Κοζάνη η Γρεβενά και μάλλον γύρω στο 2003. All aboard! Τέλος, το Sol Wind. Ένα ινστρουμένταλ με ιδιαίτερη σημασία για μένα, απόσπασμα ενός μεγαλύτερου τραγουδιού με αρκετή δόση ψυχεδέλειας μέσα του. Εδώ χωρίς λόγια αλλά με τη μαγική κιθάρα του Κώστα Βρετού, ενός μουσικού που εκτιμώ αφάνταστα και ενός χαρακτήρα που θαυμάζω. Ο Κώστας είναι παιδί διαμάντι, είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που μου έδωσε το ελεύθερο να συμπεριλάβω το κομμάτι αυτό στον δίσκο. Παντελώς on the spot σε ραδιοφωνική εκπομπή το 2014. Ίσως η απόλυτη αρμονία και ευτυχία στη μουσική, δυο άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές κι επιρροές, πλησιάζουν και τελικά μαζί δημιουργούν ήχο που καταγράφεται άπαξ και θάλεγα πως διαθέτει την μαγεία ενός φωτογραφικού κλικ. ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Η συλλογή αυτή με απασχόλησε αρκετά χρόνια. Στο πέρασμα τους, κάποια κομμάτια διαγράφηκαν από τη λίστα, άλλα προστέθηκαν αργότερα. Ήθελα όμως να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή, και γιατί αποτελεί έναν συνδετικό ιστό της πορείας μου, κυρίως όμως γιατί ήθελα να αφιερώσω την έκδοση στους γονείς μου. Τον Θανάση και τη Νίτσα, που τόση αγάπη μου χάρισαν και τόσα σημαντικά με δίδαξαν. Φανταζόμουν ένα εξώφυλλο διαφορετικό, με παλιές φωτογραφίες από το χωριό, ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες, που η φθορά τους όμως ποτέ δεν κατάφερε να σβήσει το φως από τα πρόσωπα μας. Και αναλογιζόμουν με χαμόγελο τη στιγμή που θα έβλεπαν το άλμπουμ, το περίμενα με λαχτάρα. Έλαχε να μην προλάβουν. Αναπαύονται αγκαλιά – όπως πέρασαν ολόκληρη την κοινή τους ζωή – πίσω από το σχολείο του Βατοχωρίου της Φλώρινας, στην Μπρέζνιτσα, αντικρίζοντας τα δέντρα στο Μπούτσι και ακούγοντας την φύση ολόγυρα. Κι εγώ δακρύζω σαν τους θυμάμαι και γράφω για κείνους, και αναθεματίζω την τσαπατσούλικη φύση μου και την αναβλητικότητα του χαρακτήρα μου που δεν κατάφερα να τελειώσω έγκαιρα. Από την άλλη, πότε χρειάστηκαν δώρα και αποδείξεις; Ποτέ. Και η αγκαλιά τους ο κόσμος ολάκερος, η συγχώρεση τους δεδομένη και λυτρωτική. Έχω όμως δίπλα μου τον μονάκριβο αγαπημένο μου αδελφό, Νίκο. Σε αυτόν είναι αφιερωμένος αυτός ο δίσκος και μαζί, απο τους δυο μας, για τους γονείς μας.