Πίνακας συμμετοχής

Ε ρε, τι κάνει κανείς για τα φράγκα και το κοκό. Κι ύστερα λες για μένα.

Ε ρε μην κατσω και φτιαξω κανα ραπ θα τρεμει ο εμινεμ....

Και την διασημότητα έ, μην ξεχνάς την δόξα!!! Καλά, μείνε εσύ (κι ο Dimsonic... ) με την τέχνη σας παραμάσχαλα και άσε εμένα να γεύομαι όλα τα παραπάνω!

https://www.guitarworld.com/news/footage-of-david-gilmour-pete-townshend-kirk-hammett-and-more-rehearsing-for-peter-green-tribute-concert-released

Το πιάνω από κει που τ'άφησα, γιατί έπρεπε να βγω... Το θέμα που παίζει η κιθάρα είναι πολύ ωραίο, μέχρι εκεί που είπα. Του λείπουν δύο πράγματα. Πρώτον, αφιέρωσε λίγο χρόνο να δεις πως θα το εκφράσεις κιθαριστικά-έχεις αξιόλογη blues/rock τεχνική και touch , αλλά για κάποιο λόγο δεν την χρησιμοποιείς ώστε να εκφράσεις το θέμα πειστικά-είναι ένας ,λόγος που δεν γίνεται αντιληπτό ως τέτοιο. Ο άλλος λόγος-και αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που λείπει-είναι η επανάληψη. Πρέπει να το ξαναπάιξεις. Ίσως με λίγο πιο γκαζάτο ήχο, ίσως με άλλα εκφραστικά μέσα, ίσως σε άλλη οκτάβα, ίσως με διαφορετικό κτίσιμο στο rhythm section-ξέρω γω, το ταμπούρο σε στεφάνι την πρώτη φορά, κανονικά μετά.Ή/και το μπάσο πιο active. Ή χωρίς πλήκτρα την πρώτη φορά, με πλήκτρα στη συνέχεια. κλπ κλπ. Το σωστό/λάθος στη μουσική είναι θέμα context. Οι νοτούλες προς το τέλος-πέρα από το ότι χρειάζονται άλλη εναρμόνιση, είναι τελείως εκτός σε σχέση με το τι έχει προηγηθεί. Αν όντως θες να τις χρησιμοποιήσεις, μπορείς να δώσεις hints νωρίτερα. Ίσως στην εισαγωγή? Δηλαδή, αν στην εισαγωγή κάποια στιγμή έκαναν μια διακριτική εμφάνιση τα ακόρντα με τα οποία θα έχεις εναρμονίσει τις χρωματικές-χωρίς το θέμα-πόσο ωραίο θα΄ταν, ε? Λέω γω τώρα...:) Η μίμηση είναι μια μακρά,τιμημένη παράδοση. Είτε θες να γράψεις blues είτε θες να γράψεις σονάτες.

Καινούργιο κομμάτι, λίγο πιο ενδιαφέρον, μουσικά, σε σχέση με τα προηγούμενα. Μου αρέσει αρκετά, όπως και το προηγούμενο. electroprogressive.mp3

έτσι εξηγούνται όλα...

Κάποτε ντρεπόμουν να πω ότι το "Bad girls" ήταν το 2o LP που αγόρασα (το πρώτο ήταν το Get the Knack...), μαλακία μου....

Μετά από συζητήσεις εδώ και στο fb με τον Γιώργο (που δηλώνει: κομματάρα) σχετικά με τον τρόπο σύνθεσης σκέφτηκα να κάνω ένα flashback και να περιγράψω πως σκέφτηκα και προχώρησα στην σύνθεση του παραπάνω κομματιού. Ίσως για κάποιους φανεί χρήσιμο, ίσως για άλλους θέμα αυθαίρετης δόμησης lego, όμως είναι ένας τρόπος προσέγγισης... στον οποίο είμαι μαθημένος, και σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξω. Εχω φτιάξει αρκετά πράγματα με τον τρόπο αυτό. Αν κάποιος βαριέται τις τεχνικές λεπτομέρειες, ας προσπεράσει. Οι υπόλοιποι καλό κουράγιο. Λοιπόν: Αναφέρω πιό πάνω το κομμάτι ξεκίνησε με την αρχική ιδέα να αναπτυχθεί πάνω στα ηχοχρώματα των kbd pads με μια σταθερή ρυθμική βάση και χαλαρό και απλό θέμα. Μάλιστα είχα στο νού συγκεκριμένα ηχοχρώματα στο στυλ του Lyle Mays (που έφυγε πριν λίγες μέρες). (αν και στην πορεία βγήκε και ολίγον από Joe Zawinul) Αρχικά χρειαζόμουν ένα τέμπο. Όσο και να φαίνεται παράξενο αμφιταλαντεύτηκα αρκετά μέχρι να καταλήξω στο 106bpm. Ήθελα να είναι σχετικά μέτρια αργό και ...ταξιδιάρικο. Μετά χρειαζόμουν μια λούπα πάνω στην οποία να χτιστεί το βασικό θέμα. Εφτιαξα κάτι που με βόλευε στο beat designer του cubase, στο δρόμο όμως μετάνοιωσα και μου φάνηκε άσχημο σαν τύμπανα και άλλαξα τα τύμπανα με κάτι σε μπάσο. Μετά από αρκετή σκέψη επέλεξα να είναι το βασικό ακόρντο σε F#. Δεν ήθελα και δεν μου καθόταν ηχητικά ούτε E ούτε C ουτε Α. Είναι το σχήμα που μπαίνει στο 0.10. Για να το τονίσω περισσότερο έβαλα άλλο ένα track με τσέλα να το παίζουν pizzicato. Γύρω στο .30 την μπασόλουπα την παίρνει πιό λιτή το μπάσο και στο .40 μονότονα η κιθάρα. Όλα τα όργανα που παίζουν την μπασολούπα φυσικά αλλάζουν τονικότητα όπου χρειάζεται στη συνέχεια. Τελικά επειδή δεν χρησιμοποιήθηκε η λούπα για τύμπανα μπήκαν τύμπανα από το EZ που ακούγονται γύρω στο 0.10 αλλά το κύριο βάρος στο ίδιο το κομμάτι από άποψης ρυθμού είναι 4 διαφορετικές λούπες από latin percussion, με τα ΕΖ να μπαίνουν να τονίζουν τα πιό επιθετικά σημεία όπου ανεβαίνει η ένταση. Τα pads που ήθελα εμφανίζονται αρχικά επίσης στο 0.40 ως ηχος χωρίς ακόμα να ξέρω τι θα γίνει παρακάτω. Επάνω στα pads μπαίνει το βασικό θέμα του κομματιού που αυτούσιο εμφανίζεται πολύ αργότερα στο 4.32, αλλά επειδή κατοχυρώθηκε ως το βασικό αποφάσισα να το δίνω σιγά σιγά ως πρόγευση αφαιρώντας αξίες και νότες. Συνεπώς ακούγεται πλήρες στο 4.32, αλλά προηγουμένως αρκετά αραιωμένο ξεκινάει για πρώτη φορά στο 0.40, και κάθε φορά που επαναλαμβάνεται παίρνει και άλλες νότες ώστε να ακουστεί πλήρες στο 4.32. Αυτό θα ήταν το βασικό verse. Ως chorus διάλεξα μια διαδοχή από ακόρντα πάνω στα οποία θα έπαιζε το βασικό θέμα της μπασολούπας. Επειδή το κομμάτι θα ήταν εξ αρχής μεγάλο σε διάρκεια αποφάσισα να έχω ούτε ένα ούτε δυο αλλά τελικά 6 choruses. Από τα οποία κανένα δεν είναι ίδιο με τα άλλα. πχ το πρώτο είναι A, E, F# το δεύτερο Bb, A, E. F# κλπ. Επίσης δεν είναι ως μέτρα ίδια. Πχ 8/4/4, 12/8/4/4 κλπ. Όλα τα choruses καταλήγουν στο F#. Για κάθε chorus γράφτηκε το αντίστοιχο solo κιθάρας. Όλα τα σόλα είναι γενικά γλυκόηχα (1-3) με την squier tele με διαφοροποίηση στο 4ο (4.53) που ήθελα ένα ξαφνικό break με βαρειά και ασήκωτα ακόρντα μόνο (2+2 quad tracked κιθάρες με πολύ compression) και το 5ο και 6ο με περισσότερο επιθετικό ήχο και αυξανόμενη ενταση καθώς κορυφώνεται το κομμάτι. (τα τελευταία με γκαζωμένη την deluxe) Ενα άλλο στοιχείο της προσέγγισης των choruses είναι ότι επειδή όλα είναι major chords προστέθηκαν άλλα ακόρντα παράλληλα που παίζονται από μια καθαρή κιθάρα τα οποία επιλέχτηκαν χωρίς καμμία συγκεκριμένη αρμονική λογική, αλλά μετά από επιλογή του κατάλληλου ώστε να δώσει το χρώμα που ήθελα σε συνδυασμό και με το σόλο. Ακούγονται πχ καθαρά στο 1.19 1.20 και μετά. Ακούγεται αυθαίρετο σαν προσέγγιση, αλλά είναι κάτι που το κάνω πολλά χρόνια και με ικανοποιεί από κάθε άποψη. Εχοντας όλα τα παραπάνω δομικά στοιχεία έπρεπε στη συνέχεια να ντυθεί το κομμάτι με τα απαραίτητα κοσμητικά πλέον. Ετσι στο 1ο (1.16) και 2ο (2.10) chorus μπήκαν από 2 tracks με strings για να πλαισιώσουν κατάλληλα τα σόλο της κιθάρας,. Στη μέση του 3ου (4.08) μπήκε μια "ατμοσφαιρική" γέφυρα για να αλλάξει το κλίμα και να ξεκουράσει ας πούμε από την λογική verse chorus. Εκεί έγιναν διάφορες πατέντες, με άλλα 4 tracks από ένα εξώκοσμο σύνθι και 2 tracks slide σε reverse κομμένα σε φέτες και ταιριασμένα μπρος πίσω ανάλογα με τα tracks του σύνθι... (δράμα...2-3 μέρες δουλειά). Και φυσικά αυτή η ανάσα έδωσε χώρο να ακουστούν καλύτερα τα ηχοχρώματα του βασικού pad. Και φτάνουμε στην εισαγωγή και στο τέλος. Εκεί αποφάσισα να βάλω τη βασική λούπα που από τύμπανα κατέληξε σε μπάσο και να την παραλλάξω ελαφρά σε αξίες και να την κάνω μαρίμπα. Στη συνέχεια θεώρησα καλό να την ενορχηστρώσω λίγο, παίζοντας με τις νότες του θέματος σε δεύτερες και τρίτες φωνές αυτή τη φορά με φλάουτο και τρομπόνι. Κάπου εκεί θυμήθηκα τον Frank Zappa και τροποποίησα κάποιες νότες και χροιές για να αποδώσω τιμές... Κάτι αντίστοιχο και στο τέλος, όπου ...παλιά μας (a priori) τέχνη κόσκινο το τελευταίο σχήμα μένει ημιτελές. Εννοείται δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, για εντάσεις, panning, plugins, compression, automation, reverb και mastering plugins και άλλα βαρετά. Αυτά τα ολίγα.

Ψοφάς για κομπλιμέντα εσυ!

Πολυπράγμων! Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης.....

θα το γυρίσω στη θλίψη με φαίνεται....αυτά που φτιάνω αγγίζουν μόνο τον Νέστορα και άλλους που με λέν ότι παίζω λάθος νότες....

Στην αρχή δεν με κέρδισαν , αλλά πλέον έχουν μεγαλώσει πολύ μέσα μου οι Leprous . Είναι αδιανόητα τέλειοι και στην εμφάνιση τους πριν 10 μέρες ήταν φανταστικοί

Τώρα, για να πω την αμαρτία μου, θα προτιμούσα να δω ένα τέτοιο αφιέρωμα μόνο με τον Rick Vito, δεν πραζ όμως... Αληθινά αναρωτιέμαι όμως, ο Peter Green θα είναι παρών; Έστω ως επίτιμος καλεσμένος στο κοινό... Άσε που σκέφτομαι: "που πάτε ωρέ χωρίς τον Snowy White?"

Δύσκολο πράγμα να ξεχωρίσεις με τόσες μπάντες να κυκλοφορούν κομμάτια καθημερινά. Οι Leprous κάπως (δεν ξέρω πώς) τα καταφέρανε.

Μ' άρεσε, αλλά μου θυμίζει ένα από τ' αγαπημένα μου κομμάτια το Evil woman/ E.L.O. που πατούσε κι αυτό λιγάκι στους τότε disco ρυθμούς.

Το ροκ γκρουπ είναι σοφά δομημένο. Κιθάρα -ες, μπάσο, ντραμς και δεν παταει κανείς τον κάλο κανενός. Σιγά σιγά μαθαίνεται και το synthesizer, που στην ουσία μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω και γι αυτό θέλει προσοχή ενορχηστρωτικά αρχικά και στη συνέχεια στη μείξη.

Πρώτα από όλα περαστικά. Πολλές ώρες σε υπολογιστή. Έχεις το πληκτρολόγιο και το ποντίκι σε τέτοια θέση που το χέρι σου να ακουμπά όλο πάνω στο γραφείο; Βλέπω αρκετό κόσμο να κουνάει το ποντίκι στα δέκα εκατοστά από την ακμή του γραφείου, με τον καρπό του ως στήριγμα. Αυτό (τουλάχιστον εμένα) με καταπονεί αφάνταστα. Βλέπω επίσης αρκετό κόσμο να βαράει τα πλήκτρα λες και γράφει σε γραφομηχανή του '50. Δεν βρίσκω τον λόγο. Στέλνω όλη τη θετική μου ενέργεια και εύχομαι να μην χρειαστεί να κάνεις κάτι επεμβατικό. Αν πάλι τελικά χρειαστεί, ας γίνει μετά από τεκμηριωμένη απόφαση.

Ζήτημα πρωταρχικής σημασίας, η δομή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν, όλα καταλήγουν στο εξής...βρες ένα κομμάτι που σου αρέσει. Περιέγραψε στον εαυτό σου τα μέρη του. Γράψε ένα ίδιο. Και μετά ξανακάντο. Και μετά ξανακάντο... Στο συγκεκριμένο, θα κρατούσα το πολύ ωραίο κιθαριστικό θέμα, μέχρι περίπου το 2ο λεπτό. Το υπόλοιπο της κιθάρας, στο σημείο που είναι, πλατιάζει.

1. Φαίνεται 2. Είναι εμφανές 3. Ήμουν σχεδόν σίγουρος, ειδικά λόγω των 1. και 2. Γιώργο είναι ακόμα νωρίς ίσως, αλλά νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πω την γνώμη μου για το πώς χτίζεται ένα τέτοιου είδους (ροκ, ποπ, κλπ) κομμάτι, και μάλιστα instrumental. Η δική μου άποψη λοιπόν, είναι η εξής. Λες ότι βρήκες τις συγχορδίες, εντάξει. Μετά σόλαρες πάνω σ' αυτές με δύο διαφορετικά όργανα. Εμένα ξέρεις τι μου λείπει? ΘΕΜΑ, ένα θέμα, ριφ, κάτι τέλος πάντων που να μην δίνει την εντύπωση της τυχαιότητας (σόλο), να επαναλαμβάνεται, να παραλλάσσεται, να φεύγει και να έρχεται, κλπ. Αφού μιλήσατε για floyd, να σου δώσω ένα απλό παράδειγμα. Τι κάνει το shine on you ... να είναι πραγματικό κομμάτι? Τέσσερεις νότες όλες κι όλες. Αυτές από το 3:39 μέχρι το 3:42. Υπάρχει κάτι τέτοιο στο κομμάτι σου, αλλά είναι παιγμένο με τρόπο που δεν θυμίζει θέμα, αλλά μάλλον σόλο, παρ'όλα αυτά είναι καλό. Αυτό ισχύει και για τα δύο όργανα που χρησιμοποίησες για σόλο. Ακούγοντας λοιπόν εσύ ο ίδιος το κομμάτι, και αντιλαμβανόμενος ότι κάτι λείπει για να το κάνει ενότητα, πραγματικό κομμάτι και όχι ακκόρντα και σόλο από πάνω, σκέφτηκες να βάλεις εισαγωγή να προετοιμάσει το κύριο μέρος, να φτιάξεις μια δομή που να κάνει την δουλειά του θέματος (κι εγώ έτσι θα λειτουργούσα), να το κάνει πραγματικό κομμάτι, και όχι ένα ωραίο σόλο πάνω από κάποια ακκόρντα. Όλα αυτά ασυνείδητα βέβαια, όχι επίτηδες. Δική μου πρόταση είναι η εξής. Συνέχισε αυτό που κάνεις. Σόλαρε πάνω στα κομμάτια σου, αλλά μετά άκουσέ τα. Επειδή τα σόλο σου έχουν μελωδίες και μάλιστα ωραίες, είμαι σίγουρος ότι κάποια από αυτές θα βρεις μέσα στο σόλο σου να την αναδείξεις, και να την κάνεις το βασικό θέμα. Μου αρέσει ο ήχος σου, και ο τρόπος που παίζεις, και μου αρέσει επίσης το πώς γεννάς μελωδίες (κρίνοντας από τα σόλο σου). Όλα αυτά φυσικά είναι απλά η δική μου άποψη. Δεν έχω γράψει σε όλα που έχεις ανεβάσει, αλλά τα ακούω όλα. Γράφω όπου νομίζω ότι έχω κάτι να πω.

Πολύ ωραίο Φώταρε. Έχω κάποιες ενστάσεις, όχι όμως για την μίξη (εκτός της φωνής που ήθελε πιο δυνατά, και ίσως κάποια άλλη αντιμετώπιση). Περισσότερο στυλιστικές είναι. Αλλά αύριο, να το ακούσω καλύτερα και πιο πολλές φορές. Πάντως είναι πολλά στην φασολάδα, το easy lover, ροκ φωνητικά αλά τρύπες, λίγο Oldfield, κλπ. Πάρα πολύ ωραίο είναι, εύγε σου.

Τώρα που το τελείωσα Γιώργο, πάω να ακούσω το τελευταίο του Dimsonic να στανιάρω... Εν τω μεταξύ θέλω να γράψω στα δικά σου, αλλά πάντα με προλαβαίνει ο ανωτέρω, οπότε τα λέει αυτός για μένα...

Θα μπορουσε να λεγεται, καλιστα, "Οταν ο Φωτης εχει κεφια"...

ενδιαφέρουσα εκτέλεση

το ξέρω, και πάνω κάτω αυτό απάντησα και στον Λάκη. Όμως η ουσία είναι ότι (για να θυμηθούμε και το δικό σου ερώτημα) από την δυναμική περιοχή και παραμόρφωση του 1960, καταλήξαμε τελικά σε κάτι πολύ υποδεέστερο, αν θεωρήσουμε ότι το streaming θα είναι η βασικη πηγή ακρόασης του μέλλοντος.