Πίνακας συμμετοχής

Στην αρχή έπαιζα αυτά που μου άρεζε να ακούω.Τώρα ακούω αυτά που θα μου άρεζε να παίζω

Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για συγκριτικό βίντεο μαγνητών, μιας και οι κιθάρες δεν είναι κοινές, είναι όμως μια πολύ ωραία παρουσίαση όλων των γνωστών τύπων που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι πως μου έκανε εντύπωση η έντονη διαφορά του P90 απο τους λοιπούς μονοπήνιους. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι lipstick με τον woody tone και οι mini humbuckers που δεν απέχουν απο τους Wide range και δίνουν την αίσθηση ισορροπημένου φάσματος. Αυτά βέβαια αφορούν περισσότερο τα μουσικά είδη που έχω στην κούτρα μου αλλά απ' όλους του τεστ, αναρωτιέμαι τον λόγο ύπαρξης των toaster... Σοβαρά τώρα;

Επηρεάζεται υπερβολικά το παίξιμό μου από αυτά που ακούω. Κατά καιρούς, άκουγα πολύ ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα από πιτσιρικάς, και συνεχίζω ακάθεκτος. Μιλάω για φανατικό άκουσμα. Όταν ακούω κάτι πολύ και μου αρέσει, αλλάζει το φραζάρισμά μου, ακόμα και ο ήχος μου, προς αυτή την κατεύθυνση, δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν το ελέγχω. Από σχόλια συνφορουμιτών εδώ μέσα, σε κομμάτια που έχω ανεβάσει, το παίξιμό μου αλλού τους θύμιζε Metheny (ειδικά τα γκλισάντα με καθαρό ήχο είναι καραμπίνα, αλλά έτσι μου βγαίνει), αλλού Sco, αλλού Henderson, αλλού Pat Martino (έκανα μεγάλη προσπάθεια κάποτε να ξεφύγω από το φραζάρισμα του Martino που μου έβγαινε εντελώς φυσικά), αλλού Stern, Benson, κλπ. Όλα αυτά τα έχω ακούσει πολύ, τα έχω μελετήσει πολύ, και μου αρέσουν πολύ. Επίσης τα gypsy jazz μου αρέσουν πολύ και τα έχω ακούσει πολύ. Υπήρχε μια περίοδος, που έπιανα την κιθάρα, και οτιδήποτε έπαιζα, μα οτιδήποτε (από μπλουζ, ροκ, τζαζ, κλπ) ακουγόταν σαν να το έχει διασκευάσει γύφτος. Και με εκνεύριζε αυτό, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω. Τώρα, τον τελευταίο καιρό δεν ακούω και πολύ μουσική, και γι' αυτό και έχω "αδειάσει". Δεν μπορώ να παίξω τίποτα. Εδώ σίγουρα ταυτίζεται το άκουσμα με το παίξιμο. Δεν ακούω, δεν παίζω.

σουπερ κατασκευη σουπερ ηχος οι μαγνητες ειναι το κατι αλλο.... καρφι στον fender blues dlx πρεπει να το ακουσεις για να το πιστεψεις...επισης πολυ καλα κλειδια..το μονο μειον ειναι οτι δεν ειναι δικη μου..... αργυρη αυτο που ειπες για το μανικι στα πρωτα ταστα οτι ισως να θελει λιγο φαγωμα ακομα εμενα μετα απο κανα 15λεπτο δεν με ενοχλουσε καθολου..

πρέπει να είμαι από τους λίγους κιθαρίστες που ως επαγγελματίας την πλειοψηφία των κομματιών που έπαιξα σε κάποια φάση της ζωής μου, δεν τα είχα ακούσει ούτε καν κατά λάθος, πόσο μάλλον προς τέρψη... τώρα αυτά που άκουγα (και ακόμα ακούω) μια και το παίξιμό τους είχε ως προαπαιτούμενο μια οποιασδήποτε μορφής επισταμένη μελέτη (η οποία δικιά μου είχε παντρευτεί από μικρή με την ηχοληψία), ούτε καν επιχείρησα να τα προσεγγίσω... τώρα στα γεράματα κάποια φορά το μετανιώνω για την επιλογή μου, κάποια όχι... τι τα θέτε...άβυσσος η δημιουργική ψυχή... απροσμέτρητη...

@fusiongtr, τα λάιβ επιτρέπονται, εφόσον φυσικά τηρούνται τα πρωτόκολλα ασφαλείας (αποστάσεις κλπ.)...ας μην επεκταθώ σχολιάζοντας τον γολγοθά των ιδιοκτητών προκειμένου να γίνουν εμφανίσεις, το κυνήγι για ελέγχους αλλά και την απελπισία των μουσικών και των σχημάτων που κινούνται στον δικό μας χώρο. @dimsonic, ο λόγος που δεν υπήρχε προβολή ήταν γιατί στο μαγαζί αυτό παίζουμε 2 φορές τον χρόνο παραδοσιακά, αυτή την φορά, λόγω των περιορισμών, ό,τι θέσεις υπήρχαν είχαν κρατηθεί απο νωρίς, οπότε ο φίλος που έχει τον χώρο δεν προχώρησε σε ευρύτερη κοινοποίηση, προφανώς για να αποφύγει συνωστισμό (φτου κακά)... Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά τον ΟΡ για τα καλά του λόγια, να διευκρινήσω πως όντως παίξαμε πολλά του Πήτερ Γκρην (όχι όμως το Green Manalishi), κι ένα ακόμα στο soundcheck για μας, το Need your love so bad (αν και όχι δικό του αυτό). Τέλος, να πω οτι το να παίξουμε 2μιση ώρες ζωντανά και ηλεκτρικά μπροστά σε τόσο καλοπροαίρετο κοινό, υπήρξε απίστευτα ζωογόνο και λυτρωτικό συναίσθημα.

Εγώ βλέποντας οποιαδήποτε Flying V και ειδικά diy

Συμφωνώ πως η ουσία του παιξίματος κάποιου ελάχιστα μεταβάλλεται με τα χρόνια. Οι γνώσεις πληθαίνουν, οι εμπειρίες συσσωρεύονται, η τεχνική αναπτύσσεται (τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρονται), όμως ο παίκτης παραμένει σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος. Προσωπικά, έχω ακούσει πολλά είδη και στυλ, κάποια προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω (άλλοτε με σχετική επιτυχία και άλλοτε όχι), κάποια απλά τα ακούω για ευχαρίστηση και αναζήτηση. Πολλές φορές ακούω κάποιον συγκεκριμμένα πριν απο συναυλίες για να αντλήσω έμπνευση και διάθεση, ο κάθε μουσικός μπορεί να σε οδηγήσει σε διαφορετικό πλησίασμα στο υλικό σου. Ποτέ δεν σταμάτησα να παίζω και να προσπαθώ να βάζω νέα στοιχεία και φράσεις στο παίξιμο μου, χαίρομαι σαν μικρό παιδί όταν τα καταφέρνω. Ένα απο τα κορυφαία κοπλιμέντα που έχω ακούσει (κι ευτυχώς ακόμα το ακούω μερικές φορές) είναι πως κάθε φορά καταφέρνω να ακούγομαι φρέσκος σε ιδέες και εκτέλεση. Μερικές φορές το νοιώθω κι εγώ (σπάνια), ιδιαίτερα ευτυχές συναίσθημα αυτό. Θεωρώ οτι εξελίσσομαι, ναι, αν ποτέ σταματήσω να το αισθάνομαι μάλλον θα είναι το τέλος για μένα, και, ναι επίσης, η μουσική που ακούω πάντα με επηρεάζει σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό.

Είναι γενική παραδοχή πως αναπτύσσεις το λεξιλόγιο σου ακούγοντας άλλους και δη κορυφαίους. Ισχύει για τον λόγο, ισχύει και για την μουσική. Εγω π.χ. έχω πολλά συστατικά στο παίξιμο μου (ήχο και φρασεολογία) απο τους πρώτους κιθαρίστες που άκουγα μανιωδώς κυρίως μέχρι τα 25 μου που για να σας το κάνω πιο λιανά, μεχρι το 1982. Κάποια στιγμή εκεί στα 20κάτι έκανα μια στροφή και άκουσα άλλα όργανα. Μουσική όπου το κύριο όργανο δεν ήταν η κιθάρα δηλαδή. Σαξοφωνίστες όπως ο David Sanborn, πιανίστες σαν τους George Duke και Richard Tee και μπασίστες αλα Marcus Miller και γενικότερα σχήματα χωρίς κιθάρα. Άκουσα και πολύ pop music που πάντα μου αρέσει. Απο τότε παρα το ότι έχω εξελιχθεί μουσικά (μάλλον), δεν πιστεύω πως άλλαξε ιδιαίτερα το παίξιμο μου στην κιθάρα. Ναι έμαθα πότε να παίζω και πότε να σιωπώ, να περνάω κάποιες "ενδιαφέρουσες" γραμμές και βέβαια τα ακόρντα μου έχουν αλλάξει πολύ, τώρα που το σκέφτομαι. Στην πράξη όμως παρα τα 62 μου χρόνια, η καρδιά και το ύφος μου κιθαριστικά είναι του 20χρονου. Εσείς τι εξέλιξη είχατε στο όργανο που παίζετε και τι ρόλο είχε η μουσική που ακούτε ή ακούσατε κατα καιρούς; Σας επηρέασε διαχρονικά; Βέβαια φαίνεται να απευθύνομαι σε ηλικιακά ρετάλια σαν κι εμένα αλλά νομίζω πως ο καθένας βλέπει τον χρόνο διαφορετικά.

Νομιζω με αυτο κυρηξες τη ληξη του thread. +20000000

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν με έναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ κιθαρίστα (εντάξει μιλάμε για ψιλοτερας) που παίζει με διαφορετικούς μαγνήτες στην ΊΔΙΑ κιθάρα και δεν παίζει αηδιες

Μερικές ακόμη φωτοζ από το Public...

Ok Boomer! Hahahaha όχι είναι και για νέους της generation X!

Η κιθάρα σεταρίστηκε με GHS Boomers 10-38 (σκάσιμο!!) και παρεδόθη στο Bar Public Ierissos για test drive από τον JohnPs. Αναμένω εντυπώσεις!

Μπρε εντάξει τον γνώρισα, αλλά άργησα να καταλάβω το point σου... ...και για να είμαι on topic, οι tron μάλλον μου άρεσαν περισσότερο από ότι άκουσα στο βίντεο. Άν και δεν αναφέρονται οι χορδές..

ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ Ειναι η ΕΠΙΤΟΜΗ του Jangle & εχει παιξει εναν...καπΓοιο ρολο στην ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ της ΠΟΠ/ΡΟΚ μουσικης οπως την γνωριζουμε σημερα.... βεβαια εχεις και τα ΔΙΚΙΑ σου γιατι ο ΚΑΓΚΟΥΡΑΣ που εκανε το βιντεο ΔΕΝ κΣερει ΠΩΣ χρησιμοποιουμε μια Ricky αλλα και ΤΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ με μια Ricky....αν επαιζε ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΘΑΡΑ ΑΝΟΙΚΤΑ ΑΚΚΟΡΝΤΑ (ξερεις απο αυτα που αποτελουν το 90% της ποπ/ροκ μουσικης παραγωγης τιποτα το σημαντικο δηλαδη )... πολυ απλα θα αναρωτιωσουν για την υπαρξη ΟΛΩΝ των ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ μαγνητωνΕ... με ντριγκι ντρικγκι του ΕγεΟΥ τα μπλουζ και 10 κιλα ντιστοσΣιο τι toaster να ακουσεις.... John Foggerty

Μην το λες ....

Πρόκειται για έναν εξαιρετικό μουσικό που ανοίκει στο νεότερο κύμα των Jazz-fusion και ότι άλλο κιθαριστών αφορμή για το ποστ το παρακάτω βίντεο

Χα, το βρήκα, δεν είναι standard. Θα έσκαγα. Στο 1:53 .... ... και στο 0:25 η ίδια φράση.

Παιδιά εγώ λιγάκι ρεμπέτικα ήθελα να μάθω να παίζω. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το πώς οι Queen φέρανε τους Floyd, οι Floyd τους Zeppelin, οι Zeppelin τους Sabbath, οι Sabbath τον Iommi και, κατά κάποιον τρόπο, ο Iommi τον πατέρα μου στο DoReMi στη Θεμιστοκλέους...

Ευτυχώς όχι. Αλλιώς η μουσική που ακούω θα ήταν χάλια. Δεν έχω μελετήσει ποτέ μουσική, ούτε κιθάρα. Υπήρξα χομπίστας ολκής, δεν πήρα ποτέ στα σοβαρά το παίξιμό μου κι έτσι αυτό δεν εξελίχθηκε τεχνικά ή φραστικά. Υπάρχει σαφής επιρροή και εξέλιξη στον ήχο, ίσως στην εκφραστικότητα αλλά και στην "προφορά" όπως την ονομαζω, δηλ. την αντιστοιχία ήχου-παιξίματος και γενικότερα την αισθητική και αισθαντικότητα του παιξίματος. Το μόνο αναγνωρίσιμο στο παιξιμό μου ειναι τα (άσχημα) φρασεολογικά μου κλισέ, πεντατονικής φυσης, τα οποία προερχονται από την εξασκητική μου πενία. Τελευταία άρχισα να έχω λίγη περισσοτερη αυτοπεποίθηση που προερχεται από την ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που είχαν μείνει πίσω (βιμπράτο κυρίως) αλλά και την μυηση σε ολοένα και πιο πλούσιο ήχο και γίνεται ένας ωραίος κυκλος όρεξης για μάθηση, ο οποίος όμως σπάει από την έλλειψη χρόνου και άρα εξάσκησης, κυρίως φρασεολογικά. Ωραιο θρεντ.

Tρομερα πραγματα! Εύγε!

Χαχαχα το τουρ για την εκσκαφή κροταφικού μοιάζει με το dremel πλάκα- πλάκα! Αν περισσέψει τίποτα από το 20ετίας έχεις το νούμερό μου! Do it!! Λοιπόν συναρμολόγησα αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω πολύ δυνατά στον ενισχυτή , μπορώ να πω όμως ότι μου άρεσε πολύ! Καλό sustain και πρίμα/ σκάσιμο. ΠΟΛΥ στα γούστα μου. Έβαλα έναν παλιό (NOS) κεραμικό πυκνωτή .022 που βρήκα να κάθεται. Δεν κόβει πολύ αλλά με drive πας ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στο sweet spot. (Mάλλον. Θα δείξει αύριο με ένταση).

1) Δεν βλέπω να έχω παρουσιάσει εξέλιξη. Παίζω το ίδιο δυνατά και άτσαλα γι' αυτό και σπάω συνέχεια χορδές και ακόυω το "παίξε πιο χαμηλά, μας παίρνεις τ' αυτιά, κλπ". 2) Το κορυφαίο κοπλιμέντο που έχω ακούσει είναι από κάποιον που πουλούσε μια vintage κιθάρα* και την απέσυρε όταν την άκουσε να την παίζω εγώ. *Στρατ 70-71, 4βιδη, σούπερ.

Προσωπικά δεν έχω ιδέα. Είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος να κρίνω το παίξιμό μου και να καταλάβω από πού επηρεάστηκε, τι θυμίζει κλπ. Πλην ενός-δύο πολύ μεγάλων επιρροών μου που στα νεανικότερα χρόνια μου προσπάθησα και να μιμηθώ και ξέρω ότι είναι εκεί, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Επίσης σπανιότατα μου αρέσει να με ακούω, το συνηθέστερο είναι ότι με βαριέμαι αφόρητα.

Εγώ ακούω electro, jazzhouse, edm, 80΄s και παιζω σκυλαδικα οπότε δεν υπάρχει ταύτιση.... λιγο στο πρωτο προγραμμα αν ειναι κλαμπακια τωρα το καλοκαιρι κ με παιρνει να παιζω ρεμιξ βγαζω κατι γουστα....

Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που άκουγα και ήθελα και εγώ να κάνω το ίδιο ή αυτό που λενε σήμερα ...κάβερ. Ούτε καν κάβερ. Εχει περάσει καιρός που πλέον ακούω, αφομοιώνω και όταν πιάνω κιθάρα βγαίνει κάτι που μπορεί να είναι από σαξόφωνο έως πιάνο. Αν ειναι κιθάρα τότε είναι κάτι σε λογική laid back σε ύφος αυστηρά μεταξύ 58-72-74. Μου αρέσει πάρα πολύ σ αυτό που ακούω να βρώ χώρο να παίξω μια δυό ή περισσότερο νότες, αν με παίρνει κι αν με αφήνουν και τότε αυτό θα είναι 99% κάτι σε καθαρό και χαλαρό ύφος του μπαρμπα Γουες και των σύγχρονών του.

Ταυτιζεται σιγουρα οχι, επηρεαζεται το παιξιμο μου απο τους guitar heroes που εχω. Το βλεπω σε ενα μικρο βαθμο να συμβαινει, αλλα ενας τριτος ισως το εβλεπε σε μεγαλυτερο βαθμο, καθως συμβαινει υποσυνειδητα, κυριως. Φρασεολογιο δεν αντιγραφω, ουτε σολο κλπ (πολυ τεμπελης), αλλα επηρεαζομαι γενικοτερα ως προς τον ηχο και τον τροπο/προσεγγιση στο παιξιμο. Και τεχνικα σε καποιο βαθμο. Εν τελει, θελω να πιστευω οτι ακουγομαι σαν Γιωργος και οχι σαν καποιος που θυμιζει καποιον.

Κατά κανόνα δεν ακούω πράγματα που δεν μπορώ να παίξω (ή μάλλον να ''κάνω ότι παίζω''). Δηλαδή ακούω κυρίως classic rock - hard rock μουσική, άντε και heavy metal στην αρχική, λιγότερη περίπλοκη έκφανσή της (Saxon, Maiden κτλ, όχι Dragonforce και τέτοια σύγχρονα πράγματα που οι κιθαρίστες έχουν εννιάχορδες κιθάρες και παίζουν με έξι δάχτυλα...). Ούτε fusion/progressive πράματα ακούω, όπου όχι μόνο τεχνικά, αλλά και σαν θεωρία βρίσκονται έτη φωτός μακριά από το παίξιμό μου και τις όποιες μουσικές γνώσεις μου. Οπότε θα έλεγα ότι τα ακούσματα μου συμβαδίζουν κάπως με το παίξιμο μου (στα όρια του εφικτού). Απλά θα ήθελα να ήμουνα λιγότερο τεμπέλης κιθαριστικά, δηλαδή να κάτσω να βγάλω ακριβώς το σόλο ή το lead του τάδε κομματιού όπως είναι, αντί να αυτοσχεδιάζω σε βαθμό που γίνομαι επαναλαμβανόμενος και ανούσιος, θεωρώ ότι υπάρχει ήδη πολύ κρυφή ''γνώση'' σε κομμάτια που ήδη παίζω, απλά δεν έχω κάτσει να τα μελετήσω πιο διεξοδικά, λόγω έλλειψης χρόνου ή και κιθαριστικής τεμπελιάς

Εγω ...δυστυχώς παιζω και πολλά όργανα (πληκτρα,κιθαρα,ντραμς,μπασο κατα ...σειρα.... τεχνικής ικανότητας ) και ακούω και ενα τεραστιο φαΖμα μουσικής (από σκυλάδικα και τουρκικα arabesque μέχρι soul/funk & από country μέχρι punk & new wave)... Κιθαριστικά σίγουρα με έχει επηρεάσει η μουσική της...νιότης μου δηλ όλο το κίνημα punk/new wave/britrock κτλ. (με βάση την ιερή τριάδα Edge/Marr/Coxon) αλλά εξίσου με έχει επηρεάσει και η surf/twang/western μουσική αλλά και ,ηχητικά περισσότερο γιατι....τεχνικα βράστα και άστα ....η country....και φυσικά το αρχέγονο funk (o James Brown δηλ.) ... Στα ντράμς σιγουρα όλη η σχολή Stax/Motown/Funk οπού παίζουμε ΜΟΝΟ μπότα,ταμπούρο και hi hat και ΜΟΝΟ το beat χωρις αλλαγες/breaks ειναι ο....φωτεινος φαρος που ακολουθω ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ. Στα πλήκτρα ο Manzarek,o Manzarek & o Manzarek & ο Jimmy Smith,o Jimmy Smith & o Jimmy Smith Στο μπάσο σαφώς τα πολλά reaggae ακουσματα μου και η οικονομια στις νοτες με χαρακτηριζουν & φυσικά o James Brown, o James Brown & o James Brown... Ποτέ μου δεν άκουγα "έντεχνα" (δεν κΣερω καν τι σημαινει αυτη η λεξη), fusion,classic rock της δεκαετιας του 70 ,τεχνοροκ,progressive & hard rock οπως και blues και έτσι έχω παντελή άγνοια του πως παιζονται (πρέπει να είμαι ο μοναδικος Ελλην κιθαριστας που δεν κΣερει να παιξει το Smoke on the Water ) Ακούω και πολύ jazz αλλά δεν νομιζω να με εχει επηρεασει παικτικα πουθενα.....(άσε που θελει ΜΕΛΕΤΗ για να την...παιξεις και πάντα την βαριόμΑνε την μελέτη) Τελος ΣΥΝΘΕΤΙΚΑ (μια και γραφω και τραγουδια και instrumental) με έχουν επηρεάσει απίστευτα ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μορικονε και η μεγαλυτερη μπάντα που υπήρξε ποτέ στον πλανήτη γη δηλ. οι Beatles δηλ. ο Paul Mc Cartney μια και οι 3 με έμαθαν να κυνηγάω αέναα την ΜΕΛΩΔΙΑ και την ΕΚΠΛΗΞΗ και να αποφεύγω τα τετριμμένα.

Πολυ υπερεκτιμενη μια καλη ηλεκτρικη κιθαρα. Εαν η "φτηνη" ειναι καλοσεταρισμενη, και υπαρχει καλος ενισχυτης, η πιο ακριβη κιθαρα (ιδιου τυπου) δεν θα εδινε παρα ελαχιστα παραπανω ανεση και ωθηση. Ολα ειναι μεσ' το μυαλο μας. Αυτα που αναφερει ο Γιαννης, θεωρω πως ισχυουν, αλλα μονο σε περιπτωσεις καποιου που κανει "πρωταθλητισμο" και οχι στον μεσο παιχτη.

Χτες το βράδυ έκανα αυτό το βινδεάκι με τον Super Champ. Δεν ξέρω πόσο βγαίνει προς τα έξω αλλά ο ήχος είναι κλασσικότατος Strat. Τώρα για να είναι και Hendrix θέλει άλλα χέρια απ τα δικά μου. Ίσως και κανένα μαρσάλλι καλό. Γενικά το σετ μου άρεσε και θα παραμείνει σε αυτή τη συγκεκριμένη κιθάρα. Το τρέμολο είναι floating με 5 ελατήρια. Αρκετά μαλακό αν το ρυθμίσεις σωστα.