Πίνακας συμμετοχής

Δεν ηταν κακη στιγμη δικια μου αλλά του κοσμου. Επεσε ανελεητο ξυλο. Ολοι εναντιον ολων. Ειχε ομως πλακα και ανεβαζω φωτο. Η 1η φωτο ειναι μετα το λαιβ (ξημερωματα), τραβηγμενη πανω απο τη γεφυρα που περναει πανω απο την πισινα. Στη 2η και 3η κατεβαζω σταδιακα τη καμερα προς την πισινα.

Αυτή. Jazzmaster AVRI με Lollar Charlie Christian για neck και επίσης κάποιον Lollar για bridge που τώρα ξεχνάω ποιος είναι. Αυτή θα μπορούσε άνετα να ειναι η μόνη κιθάρα που έχω.

Υπάρχουν περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό. Βοηθά τον νέο καλλιτέχνη, ή και τον παλιό που πχ θέλει να προωθήσει το νέο του άλμπουμ. Είναι απόφαση του καλλιτέχνη. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην απόφασή του αυτή. Αλλά ας δούμε το γεγονός αυτό και από μια άλλη σκοπιά. Μην ξεχνάμε πως αυτό το "τζαμπατζιλίκι" είναι πλέον καθεστώς. Τα κανάλια βολεύονται με τον τρόπο αυτό και εκμεταλλεύονται την ανάγκη του καλλιτέχνη για προβολή, και κάνουν τη δουλειά τους με τσάμπα μουσικούς. Δηλαδή τα κονομάνε τα κανάλια από διαφημίσεις και προβολή (παλαιότερα τα κονομούσαν πάρα πολύ χοντρά) με τις πλάτες καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη και το κάνουν δωρεάν. Εάν δεν είναι αυτό εκμετάλλευση, τότε τι είναι εκμετάλλευση? Μου θυμίζει την περίπτωση που κάλεσαν το γκρουπ μου να παίξουμε σε ένα γνωστό παραλιακό μαγαζί, που έχει κάθε μέρα λαιβ, και ο ιδιοκτήτης μας είπε "δεν σας πληρώνω. ελάτε να παίξετε και τα ποτά κερασμένα. Και εάν αρέσετε στον κόσμο, ίσως θα σας ξαναφέρω". Εγώ που δεν είμαι καθ' επάγγελμα μουσικός, ούτε έχω ανάγκη τα χρήματα αυτά (στα πιο πολλά λαιβ μου σε χωριά και πλατείες που μας καλούν παίζουμε τσαμπα) ενοχλήθηκα, διότι ένα μαγαζί που θα βγάλει λεφτά από εμάς, δεν θέλει να μας πληρώσει. Καθαρή εκμετάλλευση.

@yameth Εμένα η διαφωνία μου έγκειται στο εξής. Δεν μιλάμε για μια ευκαιριακή περαντζάδα από την tv. Π.χ. μια συνέντευξη σε ένα πρωινάδικο. Οκ εκεί να πας δωρεάν , να διαφημιστείς, να σε θυμηθούν και όσοι σε ξέχασαν.....να σε μάθουν όσοι δεν σε ξέρουν κ.ο.κ. Εδώ μιλάμε για μια εκπομπή που είναι στημένη πάνω σε καλλιτέχνες, που οι καλλιτέχνες είναι το προϊόν της εκπομπής (ασχέτως αν γίνεται rotation αυτων των καλλιτενχών) . Δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είναι σαν να λέμε ότι οι ηθοποιοί στα τηλεοπτικά σήριαλ δεν θα έπρεπε να πληρώνονται, αλλά να το θεωρούν διαφημίση, μπας και πάει να τους δει κάποιος στο θέατρο. Δεν μπορούμε συλληβδην να αντιμετωπίζουμε το medium TV ως διαφήμιση, γιατί τότε ΚΑΝΕΙΣ δεν θα έπρεπε να πληρωνεται σε αυτην. Ουτε ο δημοσιογραφος (τον εμαθαν στην Tv , και παιρνουν την εφημεριδα)....κ.ο.κ.

Όπως λέμε "κάντε αυτοκριτική ο ένας στον άλλο";

Πρώτο live ever, 14-15 χρόνων, σε σχολικό χορό με 150-200 άτομα. Setlist ιδιαίτερα απαιτητικό γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου. Βαρούσαμε στον γάμο του καραγκιόζη, τουλάχιστον όχι άχρονα, αλλά άκουγα τις πρασινάδες και θυμάμαι να ντρέπομαι τόσο που τα μάγουλα καίγανε. Τελικά και από κάτω δεν καταλάβανε τίποτα και γκομενάκι έβγαλα και έγινε το βάΦτισμα του πυρός. Βρήκα και μια φωτό από τότε.

Ασε ρε φίλε. Είδαμε και πάθαμε να το/τα ξεχάσουμε.

Εγώ τα έχω πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Θεωρητικά αν είχαν αρνηθεί όλοι οι καλλιτέχνες να πάνε δωρεάν, θα μενε ο host μόνος του να τραγουδάει αυτός. Αρα θα έπρεπε να κάνουν ενα άλλο arrangement. Πχ εσυ βάζεις την τέχνη σου ή την μούρη σου....ή και τα δύο, εγω τα μηχανήματα, τη συχνότητα. ....το broadcasting εν πάσει περιπτώσει, και ο,τι βγάλουμε απο τις διαφημίσεις. ....50-50 ή 60-40 ή......90-10....αλλά οχι και τζάμπα. Το τζάμπα δεν το θέλει ούτε ο Θεός.

Για πάρα πολλά χρόνια είχα μόνο μια κιθάρα. Δεν ήταν η πρωτη ηλεκτρική. Ήταν η δεύτερη. Αλλά ήταν διάσημη, το έγραφε στην ούγια και ήταν από καλή και σπάνια οικογένεια. Όταν ήταν να την αγοράσω ήταν rare beast και μου έκανε τέτοια εντύπωση που επισκίασε το όνειρο μιας ζωής που ήταν μια Stratocaster. Είχε αυτό το ελκυστικό, αυτό το ξανθό, το βάρος, το μανίκι, τους μαγνήτες, το τρέμολο. Ήξερα ότι η ζωή μου δεν θα ήταν πια ίδια. Εφτιαξα τα καλύτερα όνειρα μαζί της και συνδέθηκε τότε με την εικόνα μου και την εικόνα του group. Χρόνια μετά λέγανε και μου λένε, "ναι θυμάμαι εσύ με εκείνη τη fender". Σε λίγο θα κλείσει τα 47 της χρόνια, από τα οποία 42 μαζί μου. Εδώ και 5-6 χρόνια άλλοι αντίζηλοι ήρθαν να επισκιάσουν την κούκλα μου. Όλες με τα δικά τους κάλλη και πάντα με τις δικές μου επεμβάσεις. Ό,τι και να γίνει θα μείνει όμως αυτή, η κιθάρα μου.

Αν και εχουμε ανοιξει thread με το gear μας και την ανανεωση του εδω θέλω να παρουσιάσετε ΤΗΝ κιθαρα σας.... Ποια ειναι δηλαδη η κιθαρα που εχει "μεινει μαζι" σας μεσα στα χρονια,που ποτε δεν θα πουλήσετε και που συνήθως παιζετε με αυτη (η παιζετε σχεδον ΜΟΝΟ με αυτη και ας εχετε...πολλες....) ? Ποια ειναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ κιθαρα που θα κρατουσατε αν επρεπε να κρατήσετε μόνο μια κιθαρα απο τη συλλογη σας (άν έχετε βεβαιως συλλογή)? Ξεκινάω με την δική μου.... Είναι μια partscaster που έφτιαξα πριν 25 χρόνια περίπου από ένα ακόμα πιο παλιό (πρεπει να είναι σήμερα 35 ετων περιπου) Warmoth μπρατσο που είχα σε μια άλλη partscaster της οποιας πουλησα το σώμα και ενα σωμα Mark Jenny με τα πάντα επανω (μαγνητες,pickguard,ηλεκρονικα,γέφυρα) που αγορασα σε γελοία τιμή (νομιζω 200 δολλάρια με τα μεταφορικα από το φόρουμ των τελεκαστερακιδων στις ΗΠΑ) . Το μόνο που έχω αλλάξει πάνω της ειναι η γέφυρα πριν 3 χρόνια μια και ερωτεύτηκα τις Gotoh modern γεφυρες και πλεον τις χρησιμοποιω αποκλειστικα. Είναι η ελαφρυτερη τελε που εχω παιξει (6,6 pounds με vintage γεφυρα,6,8 με την Gotoh) και οι μαγνητες της ειναι απλά..εξωφρενικοι....twangy αλλά και γεμάτοι ,ζεστοί αλλά και bright....τα κάνουν όλα και συμφέρουν.... Απίστευτα ευέλικτη κιθάρα και φυσικά με έχει συνοδέψει σε όλα σχεδόν τα live μου τα τελευταία 25 χρόνια και έχει και την πρωτοκαθεδρία στις ηχογραφήσεις μου όταν γράφω με tele. Specs: Neck:Warmoth total vintage construction, flat-sawn maple,Boatneck (1'' all the way),7 1/4'' radius,6150 medium jumbo (21) frets,brazillian rosewood fretboard,bone nut,Kluson Tuners) Body: MJT swamp ash, thinline, full nitro relic,fiesta red finish Pickups: James LeClair ,custom wound vintage tele. Electronics: stock post 1966 tele wiring ,electrosocket jack.

Εν μέσω καραντίνας και με τα live σε αναστολή μέχρι νεωτέρας, εκτός από το να αναπολούμε τις ευχάριστες στιγμές, τι θα λέγατε να το διασκεδάζαμε και λίγο, ανακαλώντας τις χειρότερες/χειρότερη στιγμή που είχαμε ποτέ on stage?Το thread δεν έχει σκοπό σε καμία περίπτωση να μιζεριάσουμε, αλλά να το διασκεδάσουμε, και ίσως να συναγωνιστούμε στο ποιος είχε την πιο άτυχη - κακή στιγμή του στο stage, σε συναυλία που έπαιξε ο ίδιος. Ατυχήμα ηχητικό, κακή συνεννόηση με τον ηχολήπτη, καυγάς των μελών της μπάντας, κακός ήχος, μεθύσι, καυγάς με κάποιον από το κοινό, ό,τι αναποδιά κι αν σας έχει συμβεί - you name it!

Δεν θυμάμαι ποτε κακή στιγμή on stage. Of stage όμως, όταν μου είπε ο κυρ΄ Αντρέας "σήμερα πουλήσαμε τέχνη και όχι ποτά".

Έχουν περάσει μερικές κιθάρες απ'τα χέρια μου την περασμένη δεκαετία, είχα φτάσει να έχω 3-4 κάποια στιγμή. Εν τέλει έμεινα με μία (προσωρινά ελπίζω), αλλά αυτή είναι η κιθάρα μου, χωρίς να εξηγείται το γιατί. Είναι η πρώτη μου Τέλε, ενώ πέρασα πολλά χρόνια ως Στρατοκαστεράκιας. Κάτι έγινε όμως με αυτή την κιθάρα και με το που την έπιασα κουμπώσαμε. Έχει vintage specs/parts εκτός από 2 πράγματα, το 9.5 radius και τον Dimarzio Chopper T στη γέφυρα (μαγνήτης συνδεδεμένος με τον Richie Kotzen). Δυστυχώς την κιθάρα αυτή την πήρα σε περίοδο που πλέον δεν έπαιζα live και όσο περνάει ο καιρός το βλέπω όλο και πιο απίθανο να συμβεί. Ούτως ή άλλως νιώθω πιο άνετα πίσω από το home studio, παρά μπροστά στη σκηνή. Ορίστε και μία γιορτινή φωτό. Tokai TTE-50, εξ Ιαπωνίας.

Σαν να σου λέει δηλαδή το αφεντικό σου "έλα μωρέ, εντάξει, αφού πληρώθηκες τους προηγούμενους μήνες καλά, τί τον θελεις τον μισθό;" Το ότι δεν συμπαθείς κάποιον φυσιογνωμικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον χαρακτηρίζεις, χωρίς να τον γνωρίζεις τον ίδιο και το ποιόν του. Δεν τους πληρώνει ο Παπαδόπουλος. Πολύ καλά έκανε και αρνήθηκε. Αν δεν σου αρέσει μια εκπομπή, μην τη βλέπεις. Μην αφορίζεις όμως σαν κάποιον άλλο Παπαδόπουλο τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν, και ποιος είναι και ποιος δεν είναι άξιος.

Αποστολε ευχαριστώ πολυ.Για το κανονικο πιανο έχεις δικιο....Φταϊνε ομως οι courier. Παρήγγειλα ενα Bösendorfer Imperial , εβαλα τα 200Κ€ , και δεν μποροϋσαν οι αλήτες να ανεβάζουν 590 κιλά στον 2ο όροφο...άκου πράγματα....

Πάντα σε αυτού του είδους τις συζητήσεις υπάρχει το πως θα έπρεπε να είναι και το πως είναι τα πράγματα. Νομίζω ότι συμφωνούμε πως στην εποχή μας, καλώς ή κακώς, δεν αρκεί να γράψεις ένα καλό κομμάτι, χρειάζονται και άλλες ενέργειες για να φτάσει στα αυτιά του κόσμου. Το πρώτο πράγμα που θα σου κάνει μια PR εταιρεία (με το αζημίωτο) είναι να σου κανονίσει μερικές τέτοιες εμφανίσεις. Ναι θα ήταν καλύτερος ο κόσμος εάν δεν χρειαζόταν να κάνεις βίντεο κλιπ, να βάλεις μαλλιά, να κάνεις ανόρθωση και λεύκανση. Δυστυχώς για το είδος της μουσικής που μιλάμε ακόμα και οι φτασμένοι καλλιτέχνες δεν αρκεί απλά να ανακοινώσουν το νέο τους τραγούδι. Και σίγουρα οι καλλιτέχνες δεν περιμένουν να ζήσουν από πωλήσεις δίσκων (ουατέβερ), απλά θα τους δει ο κόσμος και θα πάει το βράδυ εκεί που τραγουδάνε, σήμερα έτσι όπως είναι η κατάσταση ούτε αυτό μπορεί να συμβεί οπότε το να εμφανιστούν σε τέτοια σόου είναι λίγο άχρηστο, σήμερα.

συγνώμη φίλε αλλά είναι λάθος αντίληψη: σαν να λες ότι επειδή πληρώθηκε κάποιος στα 80ς ή στα 90ς τώρα πρέπει να τραγουδάει τσάμπα. Συγνώμη αλλά είναι λάθος. Το να εμφανιστούνε νέοι καλλιτέχνες, οκ το δέχομαι αλλά κανείς δεν μπορεί να μένει απλήρωτος, είτε είναι παλιός, είτε νέος.

Λάιβ σε φοιτητικό μέταλ φεστιβάλ στις εστίες της Ξάνθης το 2005, τότε που είχαμε μια doom/death μπάντα της κακιάς ώρας. Πριν έρθει η σειρά μας ντράμερ την "πίνει" με έναν άλλο ντράμερ ενός γκρουπ που έχει ήδη παίξει, ο κιθαρίστας κατεβάζει ένα μπουκάλι βότκα,, ενώ ο μπασίστας κι εγώ νηφάλιοι. Το σκέφτομαι το θέμα και αποφασίζω βλακωδώς να πιω και γω αλκοόλ, για να "συντονιστούμε" καλύτερα. Βγαίνουμε όλοι τύφλα εκτός από τον μπασίστα. Χάλια μαύρα κι άραχνα. Μπαγκέτες πέφτουν, το τέμπο έχει πάει -30bpm, δεν ακούμε στο πατάρι. Η ibanez που έπαιζα τότε, είχε μόνο μπλε inlays στο πλάι του μπράτσου και καθόλου πάνω στην ταστιέρα. Με το που ανάβει κάτι μπλε φώτα ο ηχολήπτης για ατμόσφαιρα, τα inlays εξαφανίζονται λόγω ίδιου χρώματος, και αλλού πατάω, αλλού βρίσκομαι. Η επιτομή φυσικά της ηλιθιότητας ήταν ότι είχαμε αποφασίσει να κάνουμε διασκευή το "Love, Hate, Love" των Alice in Chains σε κανονικό κούρδισμα...Πού πας ρε Καραμήτρο...Εδώ με drop σε ημιτόνιο και δεν βγαίνει...Παραδόξως όμως δεν ήμαστε οι χειρότεροι. Έπαιζε μια άλλη μέταλ μπάντα με θεόφαλτσο τραγουδιστή. Με πλησιάζει λοιπόν ένας μεταλλάς για να μου πει πόσο άθλια παίζουν, και εκείνη την ώρα ξεκινάνε κακήν κακώς να παίζουν το "Raining blood" των Slayer. Ο τύπος γουρλώνει τα μάτια και τρέχει για pongo...

@yameth Βρε καλά τα λες. Απλά τοσο οι μοδελες οσο και οι καλλιτέχνες, εχουν και άλλες πηγές εσόδων. Το dedicated περιοδικό ή μουσική εκπομπή δεν έχουν και αν θεωρητικά έκαναν εμπάργκο ΟΛΟΙ στο τζάμπα , θα έσβηναν σε μια νύχτα. ...αλλα αυτό είναι ουτοπικό. Στα σοβαρά τώρα, εν ετει 2021 υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βλέπουν ροή tv? Αυτό είναι πιο μεγάλο θέμα συζήτησης.

Εγω είπα πως θα έπρεπε να γίνεται, απαντώντας στον"προβληματιμό" Όχι τι γίνεται. Παντου αυτό γίνεται..... Πάντα και παντού υπάρχουν κάποιοι που θα χαλάσουν την πιάτσα ή θα ρίξουν τις τιμές....ή θα πάνε τζάμπα. Μήπως η vogue π.χ. πληρώνει τις μοδέλες....τις λενε μπήκατε στη vogue ...θα ανεβει το κασέ σας...θέλετε και λεφτα;

Early 80s. Mολις εχουμε βγαλει το πρωτο μας maxi single σε εγχωρια Πολυεθνικη με τρελλο προμοσιον....(από Μανινα,Κατερινα,μεχρι δημοσιευσεις στον ημερησιο τυπο και στα πιο κουλτουριαρικα περιοδικα της εποχης π.χ. για τους αρχαιους "Προσωπα")...ενα καρο μανατζαρεοι προμοταρουν τΣι "Ελληνες Duran-Duran" (Τρομαρα μας...).. Μας εχουν κλεισει και τουρνε....μαζι με αλλα pop φυντάνιαια της εποχης ... Ενα απο τα κΛΕμπσ που μας εχουν κλεισει ειναι στην ΚΥΜΗ......στου διαολου τη μανα με ενα δρομο καρμανιολα που για να φτασεις απο Αθηνα θες 5 ωρες.... Φορτωνουμε λοιπον το βαν με τα οργανα και κΣεκιναμε.... Φτανουμε ξεθεωμενοι και μπαινουμε στο μαγαζι... "Γεια σας παλικαρια" λεει ο μαγαζατορας... "Τι ειναι ολα αυτα?" (για τα οργανα ρωταγε).. "Οργανα" του λεμε,"για να παιξουμε"... "Μα δεν εχω μικορφωνικη...εδω ολοι playback παιζουν".... "δεν εχετε φερει ΚΑΣΣΕΤΑ? " Ειχαμε μια απο τις προβες.....και το maxi single μαζι μας .....σας πΛεροφοΡο οτι ετσι "παιξαμε" και δεν καταλανε κανεις μια.....

Αυτό που γεννάται είναι ένα δίλλημα σαν αυτό του αυγού και της κότας. Και τα επιχειρήματα είναι τα εξής: Υπερ Κάθε μουσικός / καλλιτέχνης πρέπει να αμοίβεται για την υπηρεσία του. Κατά Χρειάζεται προβολή. Αν δεν πηγαίνει στην τηλεόραση ή το ράδιο, θα τον γνωρίσει ή θα τον θυμάται κανείς για να πάει στην συναυλία του ή να πουλήσει ένα δίσκο; Πως θα ενημερώσει το κοινό; Μήπως πρέπει να πληρώσει διαφήμιση; Τι λέτε λοιπόν; Μήπως το ένα χέρι νίβει τ' άλλο;

Εντάξει το κομμάτι μου άρεσε πολύ. Αλλά κάπου το αδικεί ο τίτλος. Το θέμα του covid και της συσχέτισης με το microchip και το 5G καταντά γραφικό. Θα πρέπει να μιλάμε με έγκυρα επιστημονικά δεδομένα και όχι ανυπόστατες ανακρίβειες. Ο τίτλος θα έπρεπε να είναι The 5G covid NANOchip. Έχουμε και ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ στο φόρουμ που διαβάζουν. Να προσέχουμε λίγο. χαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχα Μπράβο πάντως!!! Μου βγάζει την αίσθηση μέρους ενός καλού soundtrack από videogame ενδεικτικά τύπου Turrican που παίζει όταν φτάνεις στο τέλος του level στον "κακο" Και όχι μόνο. Και από ταινία κλπ. Είσαι power!!!!

https://www.youtube.com/watch?v=md19pon3B9o οταν νομίζεις οτι τα χεις δει ολα ,βλέπεις τη bass player να παιζει το part που ειχε Hammond..... !!!!!

Πρρ

Πρωτο live σε μαγαζι με καινουργια μπαντα φιλαρακια μετρια προβαρισμενη. Ο τραγουδιστης εργαζονταν στην ενοικιαση σκαφων αναψυχης ηταν καλοκαιρακι, ηταν και Σαββατο που ειναι η μερα που αλλαζουν οι τουριστες στα ιστιοπλοικα, να μην τα πολυλογω στις 10 που σχολασε ηταν ηδη κατακοπος και θα αρχιζαμε κατα τις 11. Ε κατσαμε και στο γειτονικο ταβερνακι φαγαμε κατι μπριζολαρες, ηπιαμε και δυο τρια κρασακια.........ο τυπος μετα απο αυτο δεν εβλεπε που ειναι η εξοδος, και δεν ειχε δυναμη να σηκωσει ουτε το φρυδι του. Τεσπα βγαλαμε το πρωτο μισο κακην κακως και καναμε διαλειμμα ελπιζοντας σε ανασυνταξη δυναμεων. Παμε να ανεβουμε στο "παλκο" για το δευτερο μισο, ο τραγουδιστης αφαντος, τον ψαχναμε παντου μεσα στο μαγαζι εξω απο αυτο, στην ταβερνα, μεχρι κ τη γυναικα του πηραμε τηλεφωνο. Καποια στιγμη μια τυπισσα φωναζε στον μαγαζατορα οτι θελει να παει στο μπανιο και οτι πηγε μεσα και βρηκε εναν πεθαμενο....παμε και βλεπουμε τον φιλαρακο να κοιμαται στη λεκανη του καλου καιρου......χρειαστηκε δεκαλεπτο για να τον ξυπνησουμε. Απο εδω και μετα τα πραγματα εγιναν εφιαλτης. Να του πεφτουν οι παρτιτουρες, να μην ξερει ποιο τραγουδι ειναι μετα, να ξεχναει λογια, εμεις απο το σοκ να παιζουμε αλλου για αλλου..........Μαζεψαμε τα συμπραγαλα μας στο τελος και εξαφανιστηκαμε αρον αρον......

Πολυ ωραιο κομματι. Εχει ωραιες εναλλαγες.

Δεν γνωρίζω τη (νομική) σχέση Καναλιου- παρουσιαστή- καλλιτέχνη. Είναι συμβαση έργου, είναι συμβαση εξαρτημένης εργασίας, είναι σύμβαση υπέρ τρίτου.........; Η κάθε μια έχει τις ιδιαιτερότητές της. Εγω καταλαβάινω πώς και τί εννοείς. Λες π.χ οτι ο freelancer είναι θεμιτό να χάσει μια αμοιβή με αντιστάθμισμα π.χ προβολή. Λογικό μου ακούγεται....και το βασικότερο ρεαλιστικό. Η δική μου η σκοπιά άλλωστε δεν μπορεί να εφαρμoστεί ΠΟΤΕ στην πράξη, μιας και προαπαιτεί συνολικό εμπάργκο από όλους. Προσωπικά , τέλος, ΔΕΝ θα πήγαινα ποτέ τζάμπα την TV (αν και έχω κάνει πολλές δουλειές τζάπμα). Δεν την πιστεύω σαν μέσο, θεωρώ το κοινό της χαμηλού επιπέδου, και η όποια προβολή μου θα μου έφερνε κόσμο -πελατεία που δεν θα μπορούσα στην τελική να συνεργαστώ. Με λεφτά θα πήγαινα.....it's just a job.

Νομιζω η συγκριση ειναι λιγο ετεροβαρης, δεν μπορουμε να συγκρινουμε τισ αποδοχες καλιτεχνων στα 80-90ς στους Διογενηδες και στις Φαντασιες με τον μισθο καποιου που εχει αφεντικο Σχωρεμενος

Η σημαντικότερη δουλειά μιας δισκογραφικής εταιρίας, ιδιαίτερα τώρα που το υλικό είναι ήδη ηχογραφημενο τις περισσότερες φορές, είναι να προωθήσει τον καλλιτέχνη μιας και δεν θα πουλήσει τιποτα αν δεν γίνει γνωστός στο κοινό. Ενας τρόπος είναι να πληρώσει διαφημιστικά σποτ. Πληρώνονται με το δευτερόλεπτο σε δεκάδες ευρώ και πρέπει να επενδύσει σοβαρά ποσά. Άλλος τρόπος είναι σε συνεννόηση με παραγωγές σαν αυτή του Παπαδόπουλου να εμφανιστεί εκεί. Εδω βεβαια θα υπάρχει ένα παρε -δωσε μιας και μαζί με τον άγνωστο που θα παρακαλέσει η εταιρία να πάει, θα της ζητηθεί και ενα γνωστό όνομα για να υπάρχει ενδιαφέρον. Οι χάρες ανταποδίδονται. Άλλος τρόπος είναι να λαδώσει καποιο ραδιόφωνο ή TV. Payola. Κάτι που συμβαίνει κυρίως στους περιθωριακούς σταθμούς. Φυσικά υπάρχει και η επιλογή να ακολουθήσει την τύχη του ο καλλιτέχνης και να δημιουργήσει όνομα με προβολή στο Youtube και τη δουλειά του στα μαγαζιά που θα είναι διατιθέμενα να πληρώσουν έναν άγνωστο με αβέβαιο αποτέλεσμα και σιγα σιγά να αναρριχηθεί για να τον ζητάνε επ αμοιβή και στην τηλεόραση. Τι λέτε;

Και να 'σαι σίγουρος πως θα δηλώσει ως αγαπημένη του κιθάρα αυτή με τις παλαιότερες χορδές.

Εγώ περιμένω πως και πως τον @fusiongtr απλά για να δω αυτές τις relic'd χορδές.

Guild F-130, η μοναδική πλέον ακουστική που διαθέτω. Αγοράστηκε περίπου το 2013-2014 και ομολογώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να τοποθετήσω ένα tortoise pickguard.

Και για να σοβαρευτούμε.... έψαξα τον στιχουργό "μας"στο νετ (γιατί εδώ που τα λέμε το μισό άσμα είναι δικό του...) και εδώ το bio του... https://biblionet.gr/προσωπο/?personid=102022

Δεν έχω πουλήσει ποτέ κιθάρα για να είμαι ειλικρινής, ούτε έχω κάποια που χρησιμοποιώ περισσότερο από τις άλλες. Η παρακάτω ''lonestar'' stratocaster (δεκαετίας '90) δεν είναι ούτε η πρώτη μου, ούτε η πιο ακριβή,ούτε η πιο όμορφη, ούτε η πιο all around, ούτε καν η καλύτερη ηχητικά κιθάρα που έχω. Συμπαίκτες και φίλοι προτιμούν άλλες. Όμως για κάποιο λόγο είναι η κιθάρα που θα το σκεφτόμουν λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη για κάποιο ''σημαντικό''gig πχ. Συνδυάζει ό,τι χρειάζομαι, δηλαδή αξιοπιστία, άνεση, βάρος, playability, ηχητική ευελιξία, λιγότερο άγχος για μεταφορά-κακομεταχείριση-καιρικές συνθήκες, looks κτλ, ενώ όντας η πρώτη μου Fender, είναι ίσως η κιθάρα με τα περισσότερα ''χιλιόμετρα'' επομένως τα χέρια μου είναι καλύτερα ''προσαρμοσμένα'' σε αυτήν από οποιαδήποτε άλλη ίσως. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν έπρεπε να μείνω με μια μόνο αν θα ήταν αυτή, καθώς δεν έχω κάποια ''αγαπημένη'' αλλά νομίζω απάντησα κάπως στο θέμα.

Έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένιωσα κιθαριστής και όχι χορδοκρούστης από το πρώτο δευτερόπλεπτο. Η κιθάρα που όταν με βλέπουν φίλοι να λένε , τώρα σοβάρεψαν τα πράγματα. Δεν είναι η πιο ακριβή, δεν είναι η πιο αιθέρια δεν είναι η καλύτερη. Αλλά είναι η μία ;) Michael Kelly Patriot Limited Κελεμπέκι μαόνι κελεμπέκι μαόνι φίλντισι και πάει λέγοντας. Σερβάντα.

Εγω ναι μεν εχω πολλες κιθαρες, αλλα απο την αλλη τις εχω στην κατοχη μου λιγο καιρο, αρα και δεν εχω προλαβει να δεθω με καποια συγκεκριμενη. Εαν επελεγα μια κιθαρα με single coils, θα ηταν η λευκη tele MIM, με Q pickups. Μου καθεται εξαιρετικα στα χερια, και στις ηχογραφησεις μου χρησιμοποιω κυριως αυτην, καθως ειναι πολυ ευκολοπαιχτη και με εξαιρετικο ηχο. Της εχω μια σχετικη αδυναμια. Ειναι και κουκλα. Απο τις κιθαρες με διπλους μαγνητες, θα επελεγα την PRS 245 με μαγνητες tonerider birmingham. Ειναι ελαφρια, σουπερ ευκολοπαιχτη, εχει εξαιρετικο ηχο, και καθαριζει τελεια με το vol pot. Εαν θα επρεπει να εχω αποκλειστικα μια κιθαρα, και καμια αλλην, θα επελεγα την prs se 24 custom, καθως ειναι η πιο ευκολοπαιχτη που εχω, και με αισθηση και ηχο μεταξυ τελε και lp. Best of both worlds.

Και καλά έκανε. Πρέπει να τελειώσει αυτή η εκμετάλλευση, ας το καταλάβουν κάποιοι. Οι καλλιτέχνες πρέπει να αμοίβονται. Πηγή: news247.gr

Στην επικαιρότητα ήρθε και τώρα, το παρατήρησες και εσυ ανωτέρω, χωρίς καν να βγάλει νότα, να ρισκάρει μια κακή εμφάνιση και να πληρώσει αυτον τον μαναντζερ .....πως τον είπες. :p

Μήπως παίζει ο Κούλης;

Οι ένδοξοι :P Hollow Face...Παίξαμε το 2005 και το 2004

Γιατί δεν υπάρχουν serials παραγωγές τηλεοπτικών καναλίων; Επίσης με τον όρο εφημερίδα πιστεύω ότι καλύπτεται και ο ηλεκτρονικός τύπος. Δεν έχει τέλος σημασία ποιός είναι ο εργοδότης και άρα υπόχρεως προς καταβολή αμοιβής, αλλά αν πρέπει να αμοίβονται. Εγώ δεν είπα ότι πρέπει να τους πληρώσει ο τηλεοπτικός σταθμός ή ο παρουσιαστής......προφανώς πρέπει να τους πληρώσει ο παραγωγός (αδίαφορο αν ειναι εξωτερική ή εσωτερική παραγωγή) ή εν πάσει περιπτώσει ο εργοδότης / κύριος του έργου (για να μιλάμε νομικά σωστα- αν πρόκειται για σύμβαση έργου), όποιος και αν είναι αυτός . Το ερώτημα είναι αν πρέπει να πληρωθουν ή όχι, και όχι ποιός πρέπει να τους πληρώσει.

Νομιζω στην συγκεκριμενη εκπομπη εκτος απο τους ιδιους και τους ιδιους που εχουμε δει καμμια τριανταρια φορες, πολυ συχνα τραγουδανε διαφοροι τυποι "ειδα φως και μπηκα" δημοσιογραφοι, ηθοποιοι, ποδοσφαιριστες κλπ '

Κράτα τη γνώμη μου για τον εαυτό σου ...

alder body rockinger maple/ebony soft V neck 9,5r Extra jumbo frets απο τα 1α custom που εκανε το site Northwest guitars wilkinson bridge και tuners και βεβαια Toneriders Pure Vintage με 500k CTS Pots και CRL Switch ειμαστε μαζι απο το 2007 εαν θυμαμαι καλα και ελπιζω για παντα

Με ταλανιζει παντα αυτη η συζητηση, γιατι υπαρχουν 2 κιθαρες απο οσες εχουν περασει απο τα χερια μου που διεκδικουν αυτο τον τιτλο και οσο και να σπαω το κεφαλι μου δε μπορω να αποφασισω ποια απο τις 2 ειναι η "μια". Οποτε θα λυγισω και εγω τους κανονες και θα βαλω και τις 2 . Χωρις να ειναι απαραιτητα οι κιθαρες που παιζω περισσοτερο (in fact εδω και 2-3 χρονια δεν παιζω σχεδον καθολου ηλεκτρικη κιθαρα, μπορει να τις ακουμπαω και 1-2 φορες τον χρονο πλεον). Στα δεξια, Framus Diablo Pro του 2007 - ηταν η πρωτη μου καλη κιθαρα, αγορασμένη οταν ήμουν ακομη στο Λυκειο με ο,τι οικονομιες ειχα στη ακρη. Μια περιεργη κιθαρα για πρώτο αποκτημα αλλα ηταν η κιθαρα που ειχα λιωσει να παιζω τοτε που μελετουσα αρκετα, η κιθαρα που επαιζα στα πρωτα jam session και στα πρωτα live ως φοιτητης. Ηταν εξαλλου για καποια χρονια η μια και μονη κιθαρα μου, οποτε περνουσα απειρες ωρες μαζι της. Συναισθηματικα λοιπον εχει μια ιδιαιτερη αξια για μενα και δε σκοπευω να την αποχωριστω any time soon. Στα αριστερά, NS Telecaster - partcaster, το σωμα (swamp ash) και το μανικι (maple/εβενος/12'') ειναι απο την WD, μαγνητες Harry Haussel (50's set). Tη συναρμολογηση αλλα και το βαψιμο το ειχε κανει ο Σταυρος Ντουκας. Αυτη η κιθαρα ειχε ερθει επι φοιτητικων χρονων να εκθρονισει την Framus, μιας και οσο και να την αγαπαω τα γουστα μου ηχητικα και παικτικα ειχαν παει σε πιο vintage μονοπατια και μια tele ηταν διακαης ποθος. Λιγο το οτι η συγκεκριμενη ως partcaster ειναι sort of one of a kind, λιγο το οτι για αρκετα χρονια μετα ηταν η βασικη μου κιθαρα, λιγο το οτι 10 χρονια μετα δε θα αλλαζα τιποτα πανω της γιατι μου εχει κατσει γαντι from day 1, ε εχει γινει contender σοβαρος για την κιθαρα που δε θα ηθελα να αποχωριστω ποτε. Το αστειο οπως ειπα ειναι οτι δεν παιζω σχεδον καθολου ηλεκτρικη κιθαρα πλεον, εχω στραφει στο ακουστικο παιξιμο και εκει μολις πολυ προσφατα απεκτησα μια κιθαρα πολυ ιδιαιτερη, που σαν να μπαινει φορτσατη για τον τιτλο της "μιας"...αλλα ειναι νωρις ακομα. Εκεινη θα την δειτε σε αλλο thread συντομα οποτε βρω χρονο για μερικες φωτο και clips.