Πίνακας συμμετοχής

Κι επειδή μας αρέσει το ψαράκι καλό είναι να ξέρουμε ποιά εποχή να το ζητάμε για να μην τα ξεπαστρέψουμε απο την υπερκατανάλωση, όπως έγινε και με τη ρέγκα που οι γονείς μας συνόδευαν τα όσπρια μιας κι ήταν τσάμπα, ενω τώρα είναι απλησίαστη αφου απαγορεύτηκε το ψάρεμα της δεκαετίες τώρα γιατι σχεδόν εξαφανίστηκε απο τις θάλασσες. https://fishguide.wwf.gr/local-recommendations/ Εδω υπάρχουν πληροφορίες για όλα τα είδη και πότε πρέπει να αλιεύονται και κατα συνέπεια να καταναλώνονται.

Και μετά λέμε για εδώ, ότι οι μαγαζάτορες πλέον προτιμάνε ένα τύπο με arranger για να μην πλερώνουνε ολόκληρη μπάντα μουσικών. Αφτοί εκή στην Αμερηκή ήνε χηρότερη. Με το ζόρη να σου βγάλη ένα ωλόκληρο πρώγραμα μώνη της. Δόσε μορή τσίπα κε κανένα τάλαρο σε κανέναν ντράμερ που κάθεσε και χτηπάς τα πλήκτρα με το χέρη. Σαν δεν ντρέπετε λέο εγό .... Είχαμε τα arranger, ήρθαν και τα looper τώρα να φάνε τσι δουλειές των μουσικών. Κάτσε να δεις, που σε λίγο η roland θα βγάλει v-synth cos_dr signature. EDIT: Τώρα είδα ότι είναι ξυπόλυτη. Με τις κάλτσες ρε παιδιά. Τα παίρνω πίσω αυτά που είπα σχετικά με το να πάρει κι άλλους μουσικούς. Εδώ δεν έχει ούτε για παπούτσια. Καλά, εκεί στις μεγάλες εταιρίες δεν τα βλέπουν αυτά? Δεν μπορούσε δηλαδή η Nike να βγάλει ένα παπούτσι air sultana να της το δώσει να μην είναι το κορίτσι με την άσπρη την κάλτσα στα κουμπιά απ' τα πετάλια? Πονάνε αυτά, είναι σκληρά και σιδερένια ασούμε. Και τρέχει και πηδολογάει και σαν το κατσίκι πάνω στα ξύλα της σκηνής. Κι άμα της μπει καμιά ακίδα στην πατούσα έτσι που είναι ξυπόλυτη ασούμε? Στο tap dancing πάντως, παίζει να βάζει κάτω ακόμα και τον Νέστορα.

Στην εταιρία logistics που δούλευα, είχαμε έναν προμηθευτή (είχε δικό του τριαξονικό) ο οποίος τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πήγαινε δρομολόγιο Καλαμάτα - Σπάρτη. Ωραίος τύπος, γύρω στα 60, δεν άφηνε ποτέ παραγγελία που να μην παραδώσει. Κάποια μέρα που είχε πάει λοιπόν αυτό το δρομολόγιο (φόρτωνε και έφευγε ξημερώματα φυσικά), μας παίρνει τηλέφωνο μεσημεριάτικα μια από τις εταιρίες - πελάτες μας, για μια παράδοση στην Καλαμάτα που ήθελε να μάθει αν έγινε. Τον παίρνουμε τηλέφωνο .... τίποτα, δεν το σήκωνε. Ξαναμανά τηλέφωνο ... πάλι δεν το σήκωνε (πράγμα πολύ περίεργο, γιατί ήταν πολύ τυπικός). Η εταιρία τελικά μας ενημέρωσε ότι έμαθε (από τον πελάτη της) ότι η παραγγελία παραδόθηκε, αλλά εγώ είχα ανησυχήσει. Κάποια στιγμή, κατά το απογευματάκι το σηκώνει το τηλέφωνο. Του είπα τι είχε συμβεί, και μου λέει ... "Καλά ρε μ@λ@κα, δεν ξέρεις ότι όποτε κατεβαίνω κάτω, στον γυρισμό αράζω το φορτηγό σε ένα μέρος που έχω βρει, και μαζεύω χόρτα? Σήμερα μάζεψα 3 σακούλες, γύρισα σπίτι, τα έβρασα, και τα έφαγα με 2 λίτρα κρασί και με πήρε ο ύπνος. Να ξέρεις άλλη φορά, στον γυρισμό από Καλαμάτα μην με παίρνεις, μαζεύω χόρτα". Έμεινα κάγκελο. EDIT: Την επόμενη φορά που πήγε, μου έφερε κι εμένα μια σακούλα χόρτα. Ωραίες εποχές ....

Η σημερινη ΝΕΟΛΑΙΑ.....ειναι κακομαθημένη..... Και φυσικα ΤΥΧΕΡΗ....μια και οντως στην εποχη μας μπορεις να βρεις ΦΤΗΝΑ οργανα που ειναι και αξιοπρεπή. Πρεπει να καταλάβει όμως (η σημερινη νεολαια) οτι υπαρχει και μια ολοκληρη γενιά ,εμεις οι ΓΕΡΟΝΤΕΣ... που επειδη ερχομαστε απο μια εποχη (pre 80s) οπου για να παρεις κιθαρα της προκοπης ,εννοούμε κιθαρα που απλα να μην ξεκουρδιζει,να εχει κατω απο 10 κακα τοπουετημενα ταστα και να μην διακόπτεται το σημα καθε 3 λεπτα παιξιματος,επρεπε να τα "σκασεις" γερα..... Βλεπεις τοτενες ουτε παγκοΖμιοποιηση υπηρχε ,ούτε κινεζικα και κορεατικα εργοστασια με μηνιαιο μισθο εργατη ισο με τον ημερησιο του Αμερικάνου εργάτη..... και οι φτηνες κιθαρες ηταν κατι τραγικες Kumika,EKO κτλ,κτλ.... Οπότε σε πολλούς απο εμάς έχει μείνει το...χουι να μην "εμπιστευομαστε" τις "φτηνες" κιθαρες.... Αλλωστε μη ξεχναμε οτι ακομα και οι "φτηνες" Fender (καλά δεν μιλάμε για Gretsch,Gibson,Rickenbacker,Guild) οταν πρωτοβγήκαν μονο....φτηνες δεν ηταν ,έκαναν το 1950, $2300 (σημερινά) οπότε το γεγονος ότι τα αμερικάνικα μοντέλα της Fender ξεκινάνε στα $1000 δειχνει το ποσο ΦΤΗΝΕΣ ειναι σημερα ακομα και οι αμερικανικες κιθαρες.... Απο εκει και περα υπάρχει μεν το περι ορεξεως κολοκυθοπιτα αλλα ενα ΑΚΡΙΒΟ οργανο ειναι ΟΝΤΩΣ συνηθως και ΚΑΛΥΤΕΡΟ οργανο... Εχουν περασει στην κυριολεξια χιλιαδες κιθαρες απο τα χερια μου και αυτο το βλεπεις...(αν ξερεις ΠΟΥ να κοιταξεις....φυσικα ) Ασε που υπαρχει και το....φλεγον θεμα των SPECS....οι περισσοτερες φτηνες κιθαρες ΔΕΝ εχουν τα specs που καποιοι παίκτες θελουν...(π.χ. φτηνη tele με μπρατσο με 1" παχος στο πρωτο τάστο,ταστιερα rosewood, medium jumbo frets & vintage radius ΔΕΝ υπαρχει απλα....) Αυτη τη στιγμη δεν έχω τιποτα ιδιαιτερα ακριβες κιθαρες στη συλλογη μου (οι περισσότερες μου κοστισαν κάτω απο 1000 ευρω (ναι θεωρω τις κιθαρες των 1000 ευρω φθηνες) ,μεταχειρισμενες φυσικα...προσωπικα ΠΟΤΕ δεν αγοραζω καινουργιες κιθαρες...και βεβαια τις βασικες μου τις συναρμολογω μονος μου απο πολυ ποιοτικα parts) αλλα η ΜΙΑ πανακριβη που εχω....ΟΝΤΩΣ ειναι ανωτερη της αντιστοιχης "φθηνης" ,σε ολα τα επιπεδα.. https://www.thomann.de/gr/gretsch_g6136t_62_white_falcon_ltd.htm?glp=1&gclid=Cj0KCQiAvP6ABhCjARIsAH37rbTHCz_F-DkvGgQTms3_nY2dKh5l6HBL96DKBZahS2z2iozv7DzyqQUaAvK3EALw_wcB https://www.thomann.de/gr/gretsch_g2622t_gm_streamliner.htm Θα μου πεις...ειναι οντως ΟΚΤΩ φορες καλυτερη? Οχι δεν ειναι..και οι δυο μια χαρα παιζουν,πολυ ωραια φτιαγμενες ειναι....ΑΛΛΑ......ναι μεν...αλλα... Τωρα τα περι "για να παρεις κιθαρα θες 400 μεροκάματα" και αλλα...γραφικα τα αντιπαρερχομαι.... μια και δεν ισχυουν για ολους (αλλό μεροκάματο παιρνει ο Α και αλλο ο Β) και αλλωστε το μεροκάματο δεν ειναι μοναδα μετρησης.....αλλωστε πολλοι ,εμου συμπεριλαμβανομένου ,αγοραζουν τις κιθαρες τους με τα λεφτα που βγαζουν ΑΠΟ την μουσικη...οποτε ουσιαστικα ειναι σαν να...κρινεις αρνητικα εναν ταξιτζη που αγοραζει ενα TAXI Mercedes και οχι ενα LADA (αφου και το....LADA σε πηγαινει....) Εξάλλου για ηλεΧΤΡΙΚΕς ΚΙΘΑΡΕΣ μιλαμε ... τι να πουνε και αυτοι που παιζουν ΒΙΟΛΙ,κλασσικη κιθαρα,σαξοφωνο ή πιανο..... κανονικα λογω...μεροκαματου θα επρεπε να μη υπάρχουν καν....

το δικο μου αγαπημένο στριπ για το θέμα είναι αυτό:

Και κάτι που έπεσα πάνω του τυχαία, σχετικά σχετικό με το θέμα:

Χοντρικα...Mια κιθάρα Gibson 5 φορές ακριβότερη από μια Epiphone είναι 15-20% καλυτερη ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!Όμως αυτό το 15% είναι ανεκτίμητο ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ....Ε...αυτούς τους "κάποιους" αφορα αυτή η Gibson και σε αυτούς απευθύνεται και η ίδια η εταιρία στις κιθάρες με αυτό το price tag.Οι υπολοιποι (για τους οποίους δεν είναι ανεκτίμητο αυτό το 15-20%) ας πάρουν την Epiphone και όλα καλά.Το αν αξίζει κάποιος να τα σκάσει χοντρά για αυτό το κάτι παραπάνω ποιοτικά... είναι στην ευχέρεια του καθενός ανάλογα με τις γνώσεις του...το τι προοπτική και σχέδια έχει...και το βάθος της τσέπης του!

@panGS@fusiongtr@roberto30 Χαίρομαι που σας αρέσει παιδιά , ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου ! Η συμβολή του Γιώργου δεν είναι απλά κιθαριστική και ερμηνευτική...είναι καθοριστική για το τελικό αποτέλεσμα. (Κι ακόμη δεν τον ακούσατε με το νέο του μικρόφωνο......)

Ιστορικά πάντως τα μοντέρνα musicians unions σε διάφορες χώρες δεν ασχολήθηκαν με το ποιος έχει δικαίωμα η προσόντα να δουλεύει (αυτό το κανονίζει η αγορά μια χαρά), αλλά με τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των μουσικών. Αυτό που προσπαθούσαν να επιβάλουν είναι το να πρέπει οι εργαζόμενοι μουσικοί να ανήκουν σε σωματείο (οποιος ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμα full η part time μπορούσε να γραφτεί), ώστε όταν δουλεύουν να πληρούνται κάποιες συνθήκες.. Όπως και σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά, όσο πιο ανοργάνωτοι είναι οι εργαζόμενοι, τόσο πιο εύκολο είναι να τύχουν εκμετάλλευσης από τους εργοδότες.. Η πραγματικότητα του επαγγέλματος στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει -ούτε είχε ποτέ- καμμία απολύτως σχέση με οτιδήποτε ευρωπαϊκό η γενικώς "first world"..

Χαζεύοντας στην σελίδα της Fender πέφτω πάνω στην νέα Tash Sultana Stratocaster. Έλα; Τι είν' αυτό και δεν το πήρα χαμπάρι, είπα. Και γιατι δεν έβγαλε του dimsonic πρώτα που τη δικαιούται ο άνθρωπος. Τόσο καιρό το ζητάει στο προφίλ του. Αυτή είναι η Sultana για όσους είναι αργοι σαν κι εμένα και δεν παρακολουθούν τα Youtube prodigies με τα εκατομμύρια followers. Ξεκίνησε με τα loopers και έφτιαξε χιτ και αξιόλογο ρεπερτόριο για ολόκληρη συναυλία. Και πραγματικά αξίζει να τη θαυμάσει κανείς για την άνεση που χειρίζεται την τεχνολογία γύρω της αλλά και το κοινό. Σίγουρα την θαύμασε κι η Fender εξ ου και το signature μοντέλο. Πάρτε μια δόση απο την εποχή που έκανε συναυλίες και δείτε τι πρέπει να κάνετε για το δικό σας signature.

Δεν πρόλαβα να το γράψω κι έγινε. Μπράβο Roland.

Οι ετεροαπασχολούμενοι και η κατοχύρωση του μουσικού επαγγέλματος Παράλληλα με τα επίκαιρα προβλήματα των μουσικών τρέχουν και πάγια αιτήματα του κλάδου: συλλογική σύμβαση, ασφάλιση, το ύψος των αμοιβών (μεροκάματα, ηχογραφήσεις, μαγνητοσκοπήσεις, συγγενικά δικαιώματα), εργασιακές συνθήκες κλπ. Ανάμεσα στα προβλήματα αυτά, η αυξημένη ανεργία (λόγω των περιοριστικών μέτρων) αναδεικνύει και το πρόβλημα της κατοχύρωσης του μουσικού επαγγέλματος, όπως φαίνεται να οξύνεται από την απασχόληση στο χώρο πολλών μουσικών που ασκούν άλλο κύριο επάγγελμα (ετεροαπασχολούμενων). Παρόλον τον έντονο προβληματισμό των επαγγελματιών που το κύριο εισόδημά τους προέρχεται από την μουσική, οι ίδιοι δεν το έχουν διερευνήσει αρκετά ώστε να προτείνουν ψύχραιμες και ρεαλιστικές λύσεις. Έτσι, ο σχολιασμός σχετικών αναρτήσεων στην ομάδα (https://www.facebook.com/groups/mousikoisekrisi/permalink/879566529467104/) και (https://www.facebook.com/groups/mousikoisekrisi/permalink/880202449403512/) δείχνει πως οι δύο πλευρές παραμένουν αμοιβαία καχύποπτες και συχνά εμπαθείς. Πριν λύσουμε το ζωνάρι μας κι επειδή σε συζητήσεις των Μουσικών σε Κρίση με τον ΠΜΣ το θέμα μάς έχει απασχολήσει επανειλημμένα, μπορούμε να ορίσουμε ένα πλαίσιο συζήτησης με κάποια δεδομένα. Το μουσικό επάγγελμα δεν ανήκει στα ρυθμιζόμενα (δηλαδή «κλειστά»), κι αυτό με βάση οδηγίες της ΕΕ (https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32018L0958&from=EN) όπως ενσωματώθηκαν στην Ελληνική νομοθεσία (https://www.taxheaven.gr/law/3919/2011). Η κατεύθυνση αυτή εκφράζει την πολιτική της ΕΕ για τον ανταγωνισμό και τις ίσες ευκαιρίες πανευρωπαϊκά αλλά και την νεοφιλελεύθερη άποψη για την οικονομία - που δεν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε. Για τα ρυθμιζόμενα επαγγέλματα όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι αρχιτέκτονες, οι ηλεκτρολόγοι εγκαταστάσεων, οι αυτοκινητιστές κά, απαιτείται άδεια ασκήσεως ή κάποιας μορφής πιστοποίηση για λόγους δημόσιου συμφέροντος. Αυτά δεν ζητούνται από τους διαφημιστές, τους σκηνοθέτες, τους μουσικούς, πρόσφατα τους συμβολαιογράφους, τους ηθοποιούς κοκ, αφού οι λόγοι αυτοί δεν συντρέχουν. Αν για την πρόσληψη σε μια συμφωνική ορχήστρα ή κρατικό Ωδείο, είναι απαραίτητα κάποια τυπικά προσόντα (πτυχία και διπλώματα), είναι γιατί πρέπει να εξασφαλίζεται η επάρκεια των υποψηφίων για την κάλυψη της θέσης - ένα δημόσιο συμφέρον. Η υπόλοιπη αγορά μουσικής εργασίας είναι ανοιχτή για όποιον θέλει να σταδιοδρομήσει σ’ αυτήν και μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της. Μάλιστα το Δημόσιο επιτρέπει ρητά στους υπαλλήλους του να συμμετέχουν σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και να αμείβονται γι’ αυτές (https://www.taxheaven.gr/law/3528/2007) Ας υποθέσουμε όμως πως το μουσικό επάγγελμα κατοχυρώνεται (δηλ κλείνει) και η άσκησή του ρυθμίζεται από έναν κατά νόμο αρμόδιο Σύλλογο - έστω ότι αυτός είναι ο ΠΜΣ. Η σωματειακή ταυτότητα είναι προαπαιτούμενο για να εργαστεί κάποιος σαν μουσικός. Ποιες θα είναι οι προϋποθέσεις για να την αποκτήσει κάποιος; Τα τυπικά προσόντα; Με εξαίρεση τους κλασικούς, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών είναι εμπειρικοί και αυτοδίδακτοι. Σήμερα, με την βοήθεια των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου, ο αυτοδίδακτος έχει πρόσβαση σε άφθονη πληροφορία, δεν είναι αυτό που παλιότερα ονομαζόταν «πρακτικός». Έστω πως η δεξιοτεχνία ή η θεωρητική κατάρτιση, ως ουσιαστικά προσόντα που αποκτήθηκαν μ’ αυτούς τους τρόπους, μπορούν να αξιολογηθούν με μια συνέντευξη από επιτροπή. Αλλά σε ποιο επίπεδο και σε ποιο μουσικό είδος πρέπει να ελέγχονται για να είναι ασφαλή κριτήρια αποδοχής σε επαγγελματικό σωματείο - και μάλιστα προαπαιτούμενα για άδεια άσκησης επαγγέλματος; Ένας παραδοσιακός ή λαϊκός μουσικός δεν χρειάζεται μουσική γραφή και ανάγνωση, ένας ποπ, ροκ ή τζαζ μουσικός δεν χρειάζεται τους λαϊκούς δρόμους. Η μεγάλη κοινότητα των δημιουργών χιπ-χοπ (beatmakers, παραγωγοί και ράπερς) που κυριαρχούν στην διαδικτυακή δημόσια εκτέλεση, δεν θεωρούνται (και κυρίως δεν αισθάνονται οι ίδιοι) μουσικοί με την ακαδημαϊκή έννοια. Και φυσικά οι μουσικοί του δρόμου, του πανηγυριού, της ταβέρνας, της λαϊκής μουσικής σκηνής δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Επιπλέον, συχνά οι ίδιοι μουσικοί εργάζονται σε περισσότερους χώρους: ένας πνευστός μπορεί να παίζει εμβατήρια με δημοτικές φιλαρμονικές, λαϊκοπόπ σε μεγάλες πίστες, τζαζ σε μουσικές σκηνές, ενώ διδάσκει και σε ωδεία. Ένα ομοιοεπαγγελματικό σωματείο δεν μπορεί να επιλέγει τα μέλη του με βάση τις καλλιτεχνικές τους επιδόσεις, προτιμήσεις ή επιλογές, λύνοντας ένα εργασιακό πρόβλημα με καλλιτεχνικούς όρους. Θα αφήσει εκτός επαγγέλματος μουσικούς από τους πιο δραστήριους τομείς της αγοράς, εμποδίζοντας έμμεσα και την κοινωνική λειτουργικότητα της μουσικής και κάθε λογής νεωτερισμό που δεν αναγνωρίζεται ως «έγκυρο» μουσικό είδος. Αν η αποκλειστική ενασχόληση θεωρηθεί ασφαλές κριτήριο, ο μουσικός με την εγγραφή του στο Σωματείο δεσμεύεται πως δεν θα ασκεί άλλο επάγγελμα πλην της μουσικής. Θα αποκλειστούν καλλιτέχνες που έχουν ή αναγκάζονται να έχουν άλλο κύριο επάγγελμα. Εδώ υπάρχει μια ιστορικότητα: ο Γιώργος Σεφέρης ήταν διπλωμάτης, ο Κωσταντίνος Καβάφης δημόσιος υπάλληλος. Ο Θανάσης Παπακωσταντίνου μηχανικός, ο Αργύρης Μπακιρτζής αρχαιολόγος, ο Θωμάς Κοροβίνης φιλόλογος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αρχιτέκτονας. Αυτός είναι ο κανόνας στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα - συζητείστε το με φίλους ηθοποιούς, χορευτές, τραγουδιστές, εικαστικούς ή στιχουργούς. Με τις σημερινές συνθήκες, περισσότερα από τα μισά εγγεγραμμένα μέλη του ΠΜΣ έχουν πρωϊνή ή άλλη δουλειά, είναι δηλ ετεροεπασχολούμενοι. Αν το σωματείο τους αποκλείσει από το επάγγελμα, διχάζει την μουσική κοινότητα και πάει περίπατο η ενότητα, οι διεκδικήσεις, η συλλογικότητα και όλοι καταλαβαίνουμε ποιος επωφελείται τελικά. Ίσως θα μπορούσε η εγγραφή στο Μητρώο Καλλιτεχνών να είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση του επαγγέλματος. Έχουν γραφτεί όλοι και τα στοιχεία μπορούν να διασταυρωθούν με τον ΕΦΚΑ και την εφορία, έχει γίνει δηλ μια πρώτη χαρτογράφηση του χώρου. Το θέμα όμως είναι, πόση εμπιστοσύνη εμπνέει ένας κατάλογος που οργανώθηκε ερήμην των καλλιτεχνών και των σωματείων τους και με φανερή προχειρότητα. Καταρχάς, δεν λαμβάνεται υπόψιν η πολυπλοκότητα στις εργασιακές σχέσεις ούτε η αλληλοκάλυψη των ειδικοτήτων, ένα χαρακτηριστικό του μουσικού χώρου και γενικά των δημιουργικών βιομηχανιών. Γίνονται άκυρες διαφοροποιήσεις: διαχωρίζεται ο μουσικός ορχήστρας από τον μουσικό νυχτερινών κέντρων και τον μουσικό του δρόμου ή οι λυρικοί τραγουδιστές με κριτήριο την τοποθέτηση της φωνής τους. Έχουν αποκλειστεί εκ προοιμίου οι ετεροαπασχολούμενοι καλλιτέχνες (η πέτρα του σκανδάλου δηλαδή) παρόλο που βρίσκονται νόμιμα στην αγορά εργασίας και υπάρχει σχετική συζήτηση σε εξέλιξη. Αλλά το πιο βασικό είναι ότι δεν ορίζεται επακριβώς ο σκοπός του Μητρώου. Αναφέρεται αόριστα πως η δήλωση θα αρχειοθετηθεί ώστε χρησιμοποιηθεί για το «δημόσιο συμφέρον». Αν αυτό υπαγορεύει την εργαλειοποίηση του Μητρώου, κανείς δεν εγγυάται πως το συμφέρον αυτό θα είναι τελικά και των καλλιτεχνών. Μην ξεχνάμε πως ακριβώς η έννοια του δημόσιου συμφέροντος καθορίζει την ένταξη των επαγγελμάτων στα ρυθμιζόμενα ή στα ανοιχτά. Θα διαχωριστούν τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα με ποιοτικά κριτήρια; Με φορολογικά; Με εργασιακά; Μήπως κατακερματιστεί ο χώρος στην λογική του διαίρει και βασίλευε; Με το Μητρώο ως έχει, ο καλλιτέχνης δεν ξέρει που και γιατί γράφεται ενώ η δομή και η ακρίβειά του ελέγχονται. Αν (κι αυτό είναι ένα μεγάλο αν) αναμορφωθεί με την συνδρομή των καλλιτεχνικών σωματείων και ομοσπονδιών ίσως μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την κατοχύρωση του επαγγέλματος. Πόσο όμως τελικά η απασχόληση ερασιτεχνών μουσικών σε επαγγελματικούς χώρους πλήττει θεσμικά το επάγγελμα - σε βαθμό που να ζητείται η κατοχύρωσή του; Πρέπει να σκεφτούμε αν το πρόβλημα είναι όντως οι χαμηλόμισθοι ετεροαπασχολούμενοι ή τελικά οι χώροι που τους απασχολούν. Οι χώροι αυτοί δεν έχουν δυνατότητα να προσφέρουν τις αμοιβές, την ασφάλιση ή τις εργασιακές συνθήκες που θεωρητικά στερούν οι ερασιτέχνες από τους επαγγελματίες. Αν ένας επαγγελματίας θέλει να δουλέψει στα μαγαζιά, στις συναυλίες ή στις ηχογραφήσεις αυτές με την ίδια (χαμηλή) αμοιβή, χωρίς ασφάλιση και σε ερασιτεχνικές συνθήκες, δεν τον εμποδίζει κανείς. Αν ελπίζει στην διαπραγμάτευση μεγαλύτερης αμοιβής και ασφάλισης, πρέπει να υπολογίσει πως η μουσική στους συγκεκριμένους χώρους θεωρείται έξτρα παροχή, ένα κομφόρ. Με τον ερασιτέχνη εκτός αγοράς εργασίας, οι επιχειρήσεις αυτές θα προτιμήσουν την ηχογραφημένη ή την καθόλου μουσική αντί της ζωντανής. Έτσι, δεν θα δουλέψει κανείς, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, με όποιες συνέπειες έχει αυτό στην πολιτιστική ζωή του τόπου. Ο ερασιτέχνης μουσικός δεν στερεί την θέση εργασίας από έναν επαγγελματία, αλλά στην ουσία δημιουργεί ο ίδιος μία, σε ένα περιθώριο (με την πρακτική έννοια) του επαγγέλματος. Ίσως μάλιστα το «περιθώριο» αυτό να αποτελεί και την ύστατη, μοναδική λύση για χώρους που η κρατική και ιδιωτική επιχειρηματικότητα έχουν ξεχάσει. Στο σύνολο της ελληνικής επαρχίας, η ερασιτεχνική πρωτοβουλία είναι η μόνη πολιτιστική διέξοδος, λόγω της άνισης γεωγραφικής κατανομής μουσικών δομών και υπηρεσιών, της ανυπαρξίας πολιτικών ανάπτυξης κοινού και της αποτυχίας των εκπαιδευτικών θεσμών να προάγουν την μουσική παιδεία. Είναι διαφορετικό (και πιο συχνό) το φαινόμενο μουσικών, ετεροαπασχολούμενων ή όχι, που διαγκωνίζονται για μια θέση με αθέμιτο τρόπο, δουλεύοντας ανασφάλιστοι και ρίχνοντας τις αμοιβές τους σε βάρος των ίδιων και του συνόλου. Υπάρχουν επαγγελματίες μουσικοί που δουλεύουν μέχρι και αμισθί σε θέσεις για τις οποίες άλλοι πληρώνονται. Ενώ δηλ υπάρχει το οικονομικό περιθώριο, ο κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός το περιορίζει - έως και το εκμηδενίζει - σε επιχειρήσεις που μπορούν και αμείβουν όλους τους καλλιτέχνες όπως πρέπει (μεγάλες πίστες, ραδιοτηλεόραση, διαφήμιση, θέατρο κλπ). Πιστεύουμε πως ο μουσικός που εργάζεται νόμιμα, ερασιτέχνης, ετεροαπασχολούμενος, πολλαπλής απασχόλησης ή επαγγελματίας πρέπει να έχει την στήριξη σωματείου και συναδέλφων με την προϋπόθεση πως ο ίδιος την εκτιμά, σεβόμενος τον επαγγελματικό κλάδο που του την προσφέρει. Πρέπει να απαιτεί τα κεκτημένα, αμοιβές, ασφάλιση, συνθήκες... Η επαγγελματική κατοχύρωση που αναζητούμε, δυστυχώς επαφίεται σ’ εμάς τους ίδιους. Και λέμε δυστυχώς, γιατί σ’ ένα χώρο που το τυπικό προσόν δεν λέει και πολλά πράγματα (κι αυτό γιατί η μουσική εκπαίδευση είναι αυτό που είναι), δεν προσέρχονται όλοι με σεβασμό σ’ ένα καλλιτεχνικό ιδεώδες ή επαγγελματική δεοντολογία. Χρειάζεται επίγνωση, αυτοπειθαρχία και συλλογική συνείδηση. Η επιτυχία δεν είναι μια τρύπα που για να μπεις πρέπει να βγάλεις τον άλλο από μέσα. Αν απομονώσουμε τις αθεράπευτες περιπτώσεις, θα εκλείψουν και οι καιροσκόποι και οι συνθήκες που τους ευνοούν. Οι ερασιτέχνες και η ετεροαπασχόληση δεν είναι το πρόβλημα, οι κακοί επαγγελματίες είναι.

Μου αρεσει που δοκιμαζετε καινιουργια πραγματα.Υπεροχη συνεργασια

Σε πρωτη φαση νομιζω θελει να σφιξουν τα ρυθμικα οργανα μεταξυ τους,να ακουγεται πιο συμπαγες. Το ραπ μου αρεσε,ο τροπος δηλ.που τα "φτυνει" ο roberto και πιστευω αν πατησει λιιιγο πιο σωστα ρυθμικα και αυτο θα ειναι ακομα πιο καλο. Παντως οι προδιαγραφες υπαρχουν για να βγει κατι δυνατο. Και ο Γιωργος παιζει τα ωραια του στις κιθαρες και ο roberto εχει ιδιαιτερη ερμηνεια. Για βαρατε.

Λίγο από εδώ λίγο από εκεί θα την βρεις την άκρη πιστεύω. Δεν σε φοβάμαι ....

Να 'σαι καλα Στρατο. Αρχικα εγραψα με ακουστικη κιθαρα, αλλα ηταν πολυ στεγνος ο ηχος και δεν προχωρησε η σκεψη αυτη. Εαν τις ξαναγραφα, παντως, θα επελεγα να ημουν λιγοτερο φλυαρος, ειδικα στην αρχη.

Αυτό που μου άρεσε πολύ, είναι η προσέγγιση από τις κιθάρες του Γιώργου στο συνολικό αποτέλεσμα. Πολύ ωραίος ήχος, αλλά πάνω από όλα το που και πώς. Δεν μπλέκονται με την φωνή, δίνουν ωραίες πινελιές εκεί ανάμεσα, όπως πρέπει, και συμβάλλουν στο καλό αποτέλεσμα.

Χαχαχα! @gmoukou και @fusiongtr Αρχικά, είχα πάει για αγριόχορτα, για να συνοδεύσω τα μπαρμπούνια που είχα πάρει.Και λέω, δε ρίχνω μια ματιά, μήπως κι έχουν βγεί, με τόση ζέστη. Ταιριάζει απόλυτα και μια κούπα κόκκινο κρασί.

Θάνο έτσι ακριβώς είναι και στην περιγραφή του στο site: ”καορίτης θερμοπρέσας" ...όντως,όταν βρήκα ένα ποτήρι που είχα ξεχάσει καορίτη μέσα από μέρες πριν, είχε σκληρύνει σαν γυαλλί. Νομίζω όμως ότι είναι κόλλα για καλοκαιρινές περιπέτειες. Θα το γυρίσω και εγώ στην Titebond και όταν με το καλό ζεστάνει ο καιρός θα ξαναπροσπαθήσω. Σήμερα μιλώντας με τον John Ps μου επισήμανε κάποια σημεία -κλειδιά και κάποια λάθη: α. Δεν είχα καθαρίσει/ξεσκονίσει /φυσήξει τους καπλαμάδες μετά το τρίψιμο με το κυκλικό τριβείο- μέγα λάθος. Η κόλλα έκανε κουρκουτι με την ψιλή σκόνη που είχε επομείνει πάνω στα ξύλα. β. Η ανάδευση μπορούσε και έπρεπε να γίνει ανακατεύοντας το νερό με ένα αναδευτηράκι του φραπέ και ρίχνοντας λίγη-λίγη τη σκόνη. Το πρόβλημά μου είναι ότι παρά το ότι ζέστανα την κόλλα, πάλι έκανε σβώλους κατά τόπους. Έριξα την κόλλα από πάνω μπαμ. Ίσως έπρεπε πριν την βάλω στο επαλειπτικό να την «κοσκινίσω» με κανένα τούλι. Δεν γίνονται και βαπτίσεις τώρα, πού να βρεις μπομ-μπονιερες... γ. Έπρεπε να ακούσω τον Νάσο και να βάλω πρώτα δύο καπλαμάδες και όχι και τους τρεις μαζί. δ. Έπρεπε να δοκιμάσω σε σκραψ μέχρι να τελειοποιήσω την τεχνική. Όπως και να χει θα το ψάξουμε λίγο ακόμα, πού θα πάει θα το πετύχουμε!

Αλλά δίκαιο. Νομίζω λαλακιΑ είπα,Απατσι ηντουστασανε όχι Sioux.

Ωραιο κομματι. Ολα τα λεφτα η γυναικεια φωνη και το πως ανταποκρινεται στο χερι. Το κορανι απαγγελει?,

Έκανα και γω τις δοκιμές μου σε scrap και σε μια από αυτές ζέστανα με ηλεκτρικό σίδερο σε 5 λεπτά είχε κολήσει αλλά αργότερα στη δοκιμή ξεκόλλησε με μέτρια ευκολία όπως και όταν η κόλληση έγινε στους 22° ειναι μια κόλλα για καπλαμάδες και οι ψιλοί καπλαμάδες ευνοούνται γιατί ποτίζει το ξύλο σίγουρα η titebond ειναι καλύτερη αλλά επειδή ο συγκεκριμένος τύπος ειναι politically correct εγώ προσωπικά θα τη δοκιμάσω σε όργανο

Τα έχω μειώσει. Παίζω με 5 όπου το ένα είναι κουρδιστήρι.

Ναι. Όλους μηδενοςεκσερουμενου. Το δήθεν είναι δήθεν. Βάλε κάνα παπούτσι κΕρα μου τόσα λεφτά βΓανεις.

το ρημάδι το autocorrect του παλιοκινητού καλέ μου ΦΑΣΙΟΝ.

και jess stone; *Joss

Σουλτανα σιγκνατσουρ και στη θηκη η φενδερ βαζει κ ενα τομο με σαραντα πολιτικες συνταγες απο την Καρδιτσα.

Μπράβο παιδιά !! Μου άρεσε πολύ !!

Να 'τα μας. Άντε πάλι

η πρώτη εντύπωση ενός πρωτάρη με μια ακριβή κιθάρα είναι συνήθως αυτή. "Γιατί κάνει τόσα λεφτά κι η δικιά μου κάνει τα ίδια πράγματα". Αν μπορώ να θυμηθώ καλά πάνω κάτω ίσως αυτή ήταν και η δική μου πρώτη σκέψη τότε. Γι αυτό και δεν δίνει κανείς βάρος σε τέτοια σχόλια.

Γιατί ο dim δεν έχει φάτσα που να μοιάζει στον Michael Jackson, και το βασικότερο .... δεν έχει tattoo. Δεν θα εκπλαγώ αν βγάλει signature και στον Μέσι η fender, που είναι γεμάτος τατουάζ. Μην σου πω και στον Λιβάγια και τον Αραούχο .... Και που λέει στην υπογραφή σου ότι θέλεις strat? Μόνο για fender λέει.

Στο ειχα ξαναπει ρε Κωστα,εμενα αυτο το "Ένα αυτοσχεδιαστικό, τζαμμαριστό" με ξεπερναει και το ζηλευω. Πολυ δυνατο.

Να 'σαι καλα Πανο! Εχεις δικιο. Σε ολους τομεις σηκωνει βελτιωση, σε αλλους πολυ και σε αλλους περισσοτερο. Εγω το βλεπω ως μια απλη καταγραφη μιας ιδεας, μαζι με τη στοιχειωδη αναπτυξη της. Ενα pre-production. Καποια κομματια που μας αρεσουν παρα πολυ (το παρον δεν ειναι απο αυτα), τα ψειριζουμε περισσοτερο.

Τελικά έφαγα μόνος αργά και έκανα μύδια με λινγκουίνι(α). Συνοδεία Αγιωργήτικου και η ζωή είναι ωραία!

Μπράβο σας παλικάρια , είναι καλό και μπορεί να γίνει και καλύτερο .

Σε 8" πιάτο τρώω το φασόλι αλλά δεν έχω πολύ μπάσο.

Κρίμα που το Whole lotta Rosie γράφτηκε για γυναίκα..... Μια χαρά ταιριάζει για κιθάρα ;)

...και θα το προχωρησω με τα παραδειγματα, λεγοντας πως το καλό παιξιμο ειναι σαν μια πετρα θαλασσας, λεια και στρογγυλη. Το κακο παιξιμο ειναι σαν μια πετρα του βουνου, αγρια, θολη, μυτερη κτλ. Αντιστοιχα το καλο ακριβο οργανο ειναι σαν το λουστρο. Οσο λούστρο και να βαλεις στου βουνου, το ιδιο αγρια, ασχημη και ενοχλητική στο χερι θα ειναι Αν ομως περασεις λούστρο ενα χερι της θαλασσας, τοτε και γυαλιζει, και δειχνει τα χρωματα της και την ομοφια της κτλ.

Μιά προσέγγιση σε ένα σόλο του Allan, που κατά κάποιον τρόπο αναδεικνύει τον τρόπο που (πιστεύω ότι) λειτουργούσε. Μην αφεθείτε να μπερδευτείτε από την αφήγηση. Μείνετε στο πνεύμα της αντιμετώπισης αν σας φαίνεται μπερδευτικός ο τρόπος που τα δείχνει ο παλικάρης. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον.

Οι δύο κομπρέσσορες που δοκίμασα μέχρι να αποδεχθώ τελικά ότι αυτά τα πετάλια δεν είναι συμβατά με τα αυτιά μου. Ποτέ δεν αξιώθηκα να ακούσω διαφορές στον ήχο μου με ή χωρίς αυτούς. Ίσως φταίει το ότι δεν είμαι νυχτερίδα.

χαχαχαχα γονάτισα

Εχω μια καλή κουβέντα για πολλά! JHS (δύο φορές την έπαθα) to Moonshine και ένα mini booster της, ήταν πιο ξερά σε ήχο και ανέμπνευστα κι από τα λάχανα. Θα ήθελα να δοκιμάσω και το κορυφαίο της όπως λένε, το Morning Glory, αλλά μετά την εμπειρία μου αυτή, δεν το τολμάω Danelectro (food series) το τρέμολο για το οποίο όλοι λένε καλά λόγια (Chicken Salad?) και το Dusty Road (leslie). Εϊδα κι έπαθα να τα βρω μεταχειρισμένα κι όταν τελικά τα βρήκα, και διαπίστωσα ότι έχουν χειρότερο tone sucking και από τα Boss. Η πλάκα είναι ότι το Cool Cat τρεμολο της, είναι εξαιρετικό. Jam (to τρέμολο και το phaser). Μια χαρά αν και υπερκοστολογημένα κατά τη γνώμη μου, δεν προσφέρουν τίπτοα περισσότερο που ένα αξιοπρεπές βιομηχανικό πετάλι δεν προσφέρει... Με τα δυο αυτά τέλειωσε και κάθε σχέση μου με τα Jam! Tortuga Effects - Neptune Vibe μείνετε μακριά! Ακριβά, δεν κάνουν ούτε αυτό πυο διαφημίζεται ότι κάνουν! ΄Τα χειρότερα one-trick-pony πετάλια της αγοράς Τ-Rex Viper και Tremonti Phaser. Πολύ κακό για το τίποτα, ογκώδη, μέτρια έως κακά σε ήχο. Το viper, θέλει και δικό του μετασχηματιστή, άσε μας κουκλίτσα μου LIne 6 - Τremolo, Roto Machine, Chorus - πιο βαριά και από πρέκι μπακονόπορτας, και πιο δύσχρηστα και από μονότροχο ποδήλατο. Επίσης θορυβώδη σε daisy chain. TC Electronic - Ηelix. Καλύτερο phaser κάνω με το στόμα, παρά αυτό ΜΧR - Badass Distortion. Όσο cool είναι το Badass OD, τόσο απογοήτευση ήταν το distortion. Προτιμήστε το OD της, ακόμη και για heavy ήχους. Όλα τα πετάλια της Behringer μέχρι σήμερα (το τελευταίο που αγόρασα ever ήταν το πετάλι κουρδιστήρι της, το οποίο έδειχνε λάθος έτσι και το έβγαζες με line από το wha wah) Tα περισσότερα από την παλιά σειρά της Joyo / Harley Benton - όσο κι αν μου άρεσαν κάποια στον ήχο, ήταν τόσο φτωχές κατασκευές, που μια μέρα το Vintage Overdrive έπιασε ραδιόφωνο. Δεν θα τα εμπιστευόμουν ούτε για πρόβα. Τα περισσότερα ψηφιακά της Boss/ Όχι πως τα πορτοκαλοκίτρινα τζιτζίκια - ντράιβ της μπορούννα σταθπύν από μόνα τους, αν δεν τα χρησιμοποιείς απλά για να δώσει παραπάνω gain σε έναν ήδη βρώμικο ενισχυτή, αλλά ειδικά τα ψηφιακά της (cosm technology my ass) που προσομοιάζουν λέει leslie ας πούμε, είναι θλιβερά για κιθαρίστα. Στα πλήκτρα ίσως είναι καλύτερα, αλλά ρουφάνε τόσο τόνο και ψτηναίνουν τον ήχο που δεν αξίζουν τον κόπο. Από Boss έχω μόνο ένα πετάλι της, σχετικά καινούριο, το οποίο μέχρι στιγμής μου ακούγεται μια χαρά στο δωμάτιο της καραντίνας, το MO-2. Μένει να το δω πώς θα βγαίνει και σε μεγάλες εντάσεις, κρατάω πάντα μια επιφύλαξη. Having said that, κάθε εταιρία φτιάχνει και καλά (πετυχημένα) και μούφες πράγματα. Δεν κρίνω ποτέ με βάση το logo, παρά τις παραπάνω προκαταλήψεις μου. Γι' αυτό ίσως και το πληρώνω στο τέλος! :) Ενα εξαιρετικά χιουμοριστικό κουτί - συσκευασίας από πετάλι μπουτίκ που ήρθε στα χέρια μου (to vibe machine της Drybell) :

Τρίχες. (Αυτά που κουοταρες) Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι οι νέες CV έχουν ΞΥΛΙΝΟ και όχι πλαστικό truss rod hole θα έπαιρνα καινούργια. Παραμένουν εκπληκτικές κιθάρες με τους ίδιους υπέροχους TR μαγνήτες.