Πίνακας συμμετοχής

Static Noises: Χρατσα χρουτσα σα να μην κάνει κάτι καλή επαφή. H Εventide έχει τον ήχο της, αυτό είναι το βασικό. Από τους Zeppelin στα τέλη του '70, μέχρι τους Cocteau Twins και τη Shoegaze, τα βάθη και τα delays της είναι αναγνωρίσιμα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει κιόλας ότι αρέσει αυτός ο ηχος σε όλους.

Μια λεπτομέρεια εδώ που ίσως βοηθήσει μιας και ο OP δήλωσε ότι δεν έχει την εμπειρία για να επιλέξει μεταχειρισμένη. Οι καινούργιες Player, CV και Affinity είναι στην πλειοψηφία τους ασετάριστες. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μπερδέψει κάποιον άπειρο στην επιλογή και πρέπει να το έχεις υπόψιν. Γενικά σε όλες αυτές τις καινούργιες θα πρέπει αν υπολογίσεις και κανα 50αρι με 70αρι για σετάρισμα και κόψιμο nut. Απ την άλλη στη μεταχειρισμένη πιθανότατα έχει ασχοληθεί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης. Επίσης κιθάρα είναι, τι μπορεί να σου βγάλει; Αυτό που βλέπεις παίρνεις. Τώρα αν έχει κάποιο πρόβλημα η βέργα στο μπράτσο και άλλα τέτοια εξωτικά, αυτό και σε μαγαζί να πας δε θα το καταλάβεις.

Έχουμε καταλήξει για αυτό. Η απάντηση είναι ναι. Βέβαια, αντίθετα με την κοινώς διαδεδομένη άποψη ότι όταν κάτι είναι στο μυαλό μας είναι αμελητέο/μη υπάρχον, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι ΤΡΟΜΕΡΑ σημαντικό να είναι ικανοποιημένο το μυαλό μας, τουλάχιστον όταν μιλάμε για μουσικά όργανα. Το αν αυτό που ακούμε είναι έτσι όπως το ακούμε ή όχι, δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι όσο περισσότερο μας αρέσει αυτό που ακούμε, τόσο καλύτερα θα παίξουμε. Οπότε ναι, αν το δει κανείς από τη σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή/ακροατή, οι κιθαρίστες κυνηγάμε μια πλάνη. Αν το δούμε όμως από personal point of view, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

DD8 και με τα ρέστα πας διακοπές. Edit ,θες και presets DD 500 Ηχητικά οι άνθρωποι είναι οι ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ του digital delay οπότε όταν αφτΙ ερχοντουσταΝ οι άλλοι πηγαίνανε :)

Αν είχες στην συλλογή σου και τις original (τις ακριβές εκδόσεις) ο λόγος σου θα είχε άλλη βαρύτητα.

Δεν θα υπήρχε το ΣΚΑΙ

Καλημέρα στην παρέα! Ολοκλήρωσα και ανέβασα χθες, επιτέλους, κάτι που ήθελα πολύ καιρό να κάνω. Ένα cover στους Death του ΜΕΓΑΛΟΥ Chuck Shuldiner όπως του πρέπει. Ένα απ'τα αγαπημένα μου κομμάτια και από μουσικής και από στιχουργικής πλευράς. Για τα τεχνικά θέματα και για όποιον ενδιαφέρεται: --- Ηχογραφημένο, μιξαρισμένο στο Reaper. --- Masterαρισμένο με T-racks. --- Τα ντραμς είναι ένας συνδιασμός από EZ Drummer 2, Addictive Drums 2, Steven Slate 4 και Perfect Drums --- Μπάσο έχω γράψει με ένα μπάσο της Harley Benton, SHB-1 Ignite Amp και καμπίνα από Amplitube 4. --- Ρυθμικές κιθάρες είναι reamped. Οι 2 κύριες κιθάρες είναι με ένα μονταρισμένο Randall που καταλήγει σε μία 2 X 12 καμπίνα Randall και οι 2 "πίσω" κιθάρες είναι με έναν Orange micro dark τον οποίο τον συνδέω στην λούπα του Randall για να εκμεταλλευτώ το τελικό του στάδιο. Και στις 2 περιπτώσεις ηχογραφώ με Shure SM57 που καταλήγει στην Focusrite Scarlett 18i20. --- Φωνητικά ηχογραφημένα με Rode NT-1. Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω να σας αρέσει... Περιμένω γνώμες!!!

To άφησα στον ήλιο! Αστειεύομαι! Απλά ειναι two tone φαση. Είπα να βάλω χορδές για να βιδώσω τη γέφυρα. Με άρεσε ο ήχος . Σκαστός δυνατός και με σουστέν. Σιγά -σιγά πάμε για λεχτρικά.

Με αυτόν τον ορίζοντα όλα καλά θα μου φαινόταν και μένα (αν και τα ροζέ είναι λίγα και δύσκολα) Η δική μου αποτυχημένη προσπάθεια ήταν: Εβαλα πολύ νερό και βγήκαν σούπα Όμως με λίγο παραπάνω πιπέρι, φέτα με λάδι και ρίγανη και ζεστό ψωμί, έφτιαξαν κάπως

Σήμερα πίνουμε ,ίσως το ωραιότερο ελληνικό κρασί που έχω πιει τα τελευταία χρόνια

Η μάνα του Bossατου Δεν έκλαψε ποτεΣ

Μοσχαράκι ραγου

με το midi και την αντίστοιχη εφαρμογή του μπορείς να ρυθμίσεις οποιοδήποτε πετάλι/φετα μέσω υπολογιστή και με περισσότερες δυνατότητες. Τα dual delay δίνουν πολλές δυνατότητες. Στο ένα έχεις πχ reverb στο άλλο delay, slap back echo, reverse κλπ. Και μπορείς (τουλάχιστον στο lexicon) να έχεις στο ένα κανάλι το rev και στο άλλο το delay ή μπορείς στο ένα να έχεις delay και να στέλνεις την έξοδο στο άλλο σε reverb κλπ και φυσικά όταν αλλάζεις τις ρυθμίσεις αλλάζει εντελώς το εφέ. Εγω θα έλεγα να το δεις. Η lexicon από τη δεκαετία του 80 είναι κορυφή. Πχ Pat Metheny....τι να λέμε τώρα...

δεν ξέρω πόσο επιμένεις να έχεις delay σε stomp box. Εγώ βλέπω τώρα ότι το lexicon πωλείται ακόμα https://www.art-group-support.gr/products/lexicon-mx200/ σκέψου ότι παίρνεις 2 engines delay, πλήρως ανεξάρτητες και παραμετροποιήσιμες, 100 preset+100 μανίσια που είναι ήδη εξαιρετικά, στέρεο και τα δυο, όλους τους συνδυασμούς πριν, μετα, παράλληλα, σειριακά, ωραίο display (στο 300 οθόνη) και midi και αν θες να το δουλέψεις με πόδι βάζεις footswitch

ocean machine. Είχα φτάσει στο τσακ για την αγορά του πριν κανα χρόνο όταν διαπίστωσα ότι σχεδόν όλοι το ξεφορτώνονταν στα 150 ευρώ. Οι κριτικές ήταν ελάχιστες σε βίντεο, τα σχόλια στα site απογοητευτικά λόγω κακής υποστήριξης, έλλειψης αναβάθμισης ή κολλημάτων σε αναβαθμίσεις ενώ η κύρια διαπίστωση ήταν ότι δεν ήταν και true stereo. Σήμερα σχεδόν ένα χρόνο μετά έχει φτάσει στα 189, αλλά έπαψα να ενδιαφέρομαι. Προσωπικά την φέτα που έχω lexicon mx200 όπως και την άλλη παλιά φέτα mxr stereo delay II δεν τις αλλάζω με τίποτα.

Συμφωνώ, πέραν του σωστού setup που χωρίς αυτό δε πας πουθενά, υπάρχει η αίσθηση και η επαφή με το όργανο. Ευτυχισμένοι αυτοί που δε βρίσκουν διαφορά σε μια Squier και σε μία κιθάρα 2000€ ακριβότερη. Δε μιλάω για ήχο, είναι τελείως υποκειμενικό θέμα και με τόσα να τον επηρεάζουν (καλώδιο, ενισχυτής, μεγάφωνο, πετάλια) συνεχώς μεταβάλλεται. Μιλάω για την αίσθηση στο χέρι...στην αφή και επαφή με το όργανο. Μακάρι όσες προσιτές κιθάρες που δοκιμάσα να με είχαν τρελάνει αλλά δε συνέβει. Αυτές που με εντυπωσίασαν είναι σχεδόν όλες ακριβά (non vintage) όργανα. Καλές (για παράδειγμα) οι Classic Vibe που έχω δοκιμάσει, θα αγόραζα (λόγω ψιλό-προσιτής τιμής) αν δεν είχα ήδη κιθάρες, αλλά δεν ισχυρίζομαι ότι είναι οι καλύτερες κιθάρες που μπορώ να βρω, ακόμα και με τέλειο setup. Μετά από 30+ χρόνια ενασχόλησης θεωρώ σημαντικό το παίξιμο πολλών διαφορετικών οργάνων και να μη κολλάς σε ένα είδος, π.χ. μόνο σκάφος ή μόνο κιθάρες με locking tremolo. Πολλές δοκιμές και τόλμη, χρειάζεται να ζήσεις με το όργανο άρα και αγορά. Για μένα η διαφορετικότητα είναι όμορφη γι αυτό και είμαι υποστηρικτής των αρκετών διαφορετικών κιθαρών, το κάθε όργανο θα σου δώσει κάτι διαφορετικό. Ο καθένας μας ορίζει πόσες είναι οι λίγες, οι αρκετές και οι πολλές αλλά να είναι διαφορετικές, όχι ίδιου τύπου. Σημαντικός παράγοντας η ψυχολογία. Κιθάρα που με απογειώνει σήμερα μπορεί σε δέκα μέρες να σκέφτομαι γιατί την κρατάω, μου έχει συμβεί. Κάποιες μέρες, όπως και σε άλλους τομείς της ζωής, δε μου βγαίνει ούτε ο ήχος ούτε το παίξιμο. Γι' αυτό δε κρίνω ποτέ κάτι γρήγορα, χρειάζεται χρόνος με το κάθε όργανο. Τέλος, χρειάζεται διάβασμα πράγμα εύκολο τη σημερινή εποχή. Έμαθα πολλά από τότε που τόλμησα να "σχεδιάσω" τη 1η μου partcaster. Από τον ρόλο που παίζει το κάθε υλικό μέχρι προσωπικές προτιμήσεις όπως τα χαρακτηριστικά που προτιμάω στο μπράτσο.

Eventide and dry bread. Δε γράφω πολλά γιατί με κάλυψαν οι φίλοι παραπάνω. Η Strymon ακούγεται όντως αρκετά μοντέρνα/πλαστικά, εμένα μ'αρέσει αυτό, σε άλλους δεν αρέσει. Μιλώ πάντα για το Timeline. Κάτι που δεν έχει αναφερθεί είναι το Strymon Dig Dual Delay. Φανταστικό digital πετάλι, για το μέγεθός του μπορείς να πεις ότι φτιάχνει και καφέ.

Ένα πετάλι που ξέχασα και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον OP είναι το Mooer Sea Machine. Είναι η προσπάθεια του Devin Townsend μαζί με τη Mooer να πιάσουν τα delays του AxeFX, το οποίο από μόνο του λέει πολλά. Δεν έχω παίξει με το συγκεκριμένο, αλλά ακούγεται πολύ πειστικό. Το μόνο πρόβλημα με τα Mooer είναι το ανύπαρκτο customer support και το γεγονός ότι μπορούν να σου βγάλουν την πίστη για να συνδεθούν ώστε να κατεβάσουν firmware updates κλπ. Αλλά στα 188 ευρώ, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν.

κι αυτή η γερμανιδούλα τα λεει καλά, τουλάχιστον μέχρι το 9. Μετά είναι....καβεριλίκι....

Με τίποτα. Θα ήθελα πολύ να έχω και κιθάρες των 2500 ευρώ, αλλά θέλω ακόμα περισσότερο να έχω πολλές διαφορετικές εκδόσεις από μια κιθάρα, που να έχουν διαφορετικά ηχητικά χαρακτηριστικά, playbility κλπ. Θέλω όλη την ηχητική παλέτα, τώρα, και με ακριβές κιθάρες αυτό δε γίνεται. Με κάθε κιθάρα, όταν γρατζουνάω, παίζω εντελώς διαφορετικά πραγματα, με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Μου δίδουν έμπνευση και μου δίδουν χαρά. Με καλύπτουν σε playbility και σε ήχο (όλες τις έχω βελτιώσει), όποτε δεν το ψάχνω παραπάνω. Φταίει και το γεγονός ότι δεν παίζω πολύ καιρό, (σαν να ήταν χθες που έμαθα την πεντατονική) και θα ήταν πολύ υπερβολικό να ξεκινώ από το πουθενά να σκάω 2χίλιαρα, οικογενειάρχης άνθρωπος. Άσε που τώρα ξεκινώ να είμαι σε θέση να αναγνωρίζω και να εκτιμώ διαφορές σε μια των 500ευρώ και σε μια των 2500ευρω. Σιγά σιγά...

Μην με παρεξηγείς. Αυτό που λέω είναι πως μπορεί και να συμφωνώ πως οι κιθάρες value for money που διαθέτεις κάνουν άψογα τη δουλειά τους... όμως αν θα έλεγες το ίδιο διαθέτοντας και αντιπαραθέτοντας τες με τα ακριβότερα όργανα και κατέληγες στο ίδιο συμπέρασμα, τότε θα λέγαμε πως έχεις και αυτή την εμπειρία για να παροτρύνεις και άλλους. Βέβαια αυτό το λέω στο φόρουμ που ένα μέλος του (ονόματα δεν λέμε) έχει πείσει την μισή Ελλάδα να πάρει Telecaster... Και προς Θεού δεν λέω πως δεν έχεις εμπειρία. Αντιθέτως έχεις κάνει τόσα μεσα στο σχετικά μικρό χρονικό διάστημα που σε γνωρίσαμε, που άλλος θα έκανε σε δεκαετίες. Είσαι ένας accomplished μουσικός - τραγουδιστής και home recordist με ευρύ ρεπερτόριο που ξέρει τα εργαλεία του. Οσο για την αξία των ακριβότερων οργάνων να επαναλάβω αυτό που έχω πει δεκάδες φορές, πως εδω ισχύει ο νόμος των diminishing returns, (φθίνουσες αποδόσεις). Μια κιθάρα των 70 ευρώ μπορεί να παίζεται σαν τόξο. Μια των 200 είναι 100% καλύτερη αλλά μια των 500 30% καλύτερη των 200. Και όσο ανεβαίνει το ποσό, το ποσοστό απόδοσης ελαττώνεται με αποτελεσμα για να πάρεις μια κιθαρα καλύτερη απο μια των 700 ευρώ να πρέπει να δώσεις υπερδιπλάσια και να μην είναι διπλάσια καλύτερη. Δεν ξέρω αν γινομαι κατανοητός. Απο εκεί και πέρα όμως να πω, πως ενω θεωρώ τις περισσότερες Telecaster άψογες για άγκυρες, όταν έπιασα την Jeff Beck Esquire των 10,000 ευρώ, τα γόνατα μου λύθηκαν. Επίσης παρα το ότι έχω Gibson 335 και Les Paul (και έχουν περάσει δεκάδες ακριβότερες στο παρελθόν) παίζω στα live με Yamaha AEX520 των 400 ευρώ γιατί με εξυπηρετεί καλύτερα στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζουν τα λεφτά τους οι ακριβότερες. Καταλήγω πως η κιθάρα των 400 ευρώ της Άπω Ανατολής απο σοβαρή εταιρία, μπορεί να είναι εξ ίσου καλή με αμερικάνικη των 700 - 800. Παραπέρα όμως ισχύει η Μόνικα Μπελούτσι του φάσιου. Είναι όμορφη με class, έχει προδιαγραφές και τις υποστηρίζει και μπορεί να είναι και μοναδική. Οι άλλες θα προσπαθούν να της μοιάσουν γιατί είναι σημείο αναφοράς.

Για να κάνω λίγο τον Φάνη (Πνοή) που δεν γράφει πια, θα πω τούτο. Η κιθάρα κοστίζει όσο αξίζει. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Αν κάποιοι δεν μπορούν να αξιολογήσουν/τιμολογήσουν/εκτιμήσουν σωστά μια κιθάρα, δεν φταίει η κιθάρα. Φταίει η συγκεκριμένη περίσταση, οι ανάγκες τους την συγκεκριμένη στιγμή (γιατί αλλάζουν οι ρημάδες), τα θέλω τους, η αντίληψή τους, το τι περιμένουν από μια κιθάρα, η φαντασία τους (Νο1 παράγοντας κατά την γνώμη μου), και χίλια μύρια όσα άλλα πράγματα. Και η εκτίμηση καθενός είναι διαφορετική επίσης. Άλλα μετράνε για άλλους περισσότερο και άλλα για άλλους. Για πολλοστή φορά θα γράψω επίσης τούτο. Οι κιθάρες είναι σαν τις γυναίκες. Έχεις βγει (λέμε τώρα) με την Μόνικα Μπελούτσι. Είναι πιο όμορφη από κάποια κοπέλα στην γειτονιά σου (αν μπορεί να μπει η ομορφιά σε ομορφόμετρο)? Ίσως ναι, ίσως όχι. Θα την αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο σαν να είναι μια κοπέλα της γειτονιάς σου? Γιατί όχι? Είναι απλά πιο όμορφη (μπορεί και να μην είναι, αλλά το βλέπεις?), ή παίζουν κι άλλα? Αξίζει ή δεν αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης? Όταν (αν) πας στο κρεβάτι μαζί της, θα αισθάνεσαι σαν να είναι η Μαρία η γειτόνισσα (που είναι κούκλα και πιο όμορφη), ή θα σου έχει φύγει ... πριν καν ξαπλώσεις? Πολλά παίζουν παιδιά, δεν είναι άσπρο ή μαύρο εδώ. Και δεν είναι πλήκτρα, που πληρώνεις περισσότερη ή λιγότερη τεχνολογία και δυνατότητες. Επίσης ... η κιθάρα δεν είναι ήχος, δεν είναι αυτό που ακούς σε ηχογράφηση, είναι αίσθηση, αγκαλιά, απόκριση, φαντασία, δούναι και λαβείν. Δεν μετριέται αντικειμενικά ποτέ.

Άκου τον παλιό και πάρε πολλές ακριβές :) Αλλά ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΈΝΕΣ ακριβές. Ζήτημα είναι στη ζωή μου να έχω αγοράσει 8 κιθαρες καινούργιες, τις 2 δε τις αγόρασα φέτος γιατί έπαθα πλάκα από το πόσο καλές και ΦΘΗΝΕΣ είναι (ή μάλλον value for money) και ας έκανε 2 χιλιάρικα η κάθε μια.

παιδιά λίγο τα μπερδεύουμε...δεν ξέρω ακούστε και τη γνώμη ενός παλιού ή αν θελετε μεγάλου σε ηλικία.... Για πολλά χρόνια είχα και έχω μια καλή επώνυμη και πλέον σχεδόν vintage κιθάρα που με σημάδεψε για όλη την ανύπαρκτη "μουσική μου καριέρα" Εδώ και 7-8 χρόνια αποφάσισα να διευρύνω τη συλλογή μου "εκ του ασφαλούς". Τι σημαίνει αυτό. Αγόρασα άλλες 3 κιθάρες καινούργιες και μτχ στα όρια των 200 ευρώ. Στη συνέχεια αποφάσισα και τους άλλαξα και μαγνήτες. Μπορώ να σας πω ότι το κέφι και την χαρά που μου έδωσαν αυτές οι κιθάρες δεν συγκρίνεται. Παίζουν μια χαρά, όλες διαφορετικά μεταξύ τους και διαφορετικά από την παλιά. Όχι ότι η παλιά δεν παίζει, και όταν γυρνάω σ αυτήν έχει αυτή την "ακριβίλα" αν θέλετε. Όμως για όσα χρόνια η δεύτερη που ήρθε, η squier affinity strat ήταν γλύκα, μετα επισκιάστηκε από την tele squier και μετά από την epiphone..... Κάθε μια έχει την αίσθησή της, με κάθε μια ακούγομαι σχεδόν το ίδιο (προφανώς όχι το ίδιο) και τις ευχαριστιέμαι όλες. Ξέρετε ότι θα ήθελα πχ να σκάσω ένα 2άρι 2.5άρι για κάτι ακόμα πιό ενδιαφέρον και εξαντρίκ, αλλά λίγο η ηλικία, λίγο η συντήρηση, λίγο μια φωνή μέσα μου λέει....μην ξοδεύεις. Όχι γιατί θα πετάξω λεφτά. Γιατί απλά και με την ακριβή, πάλι θα έρθει η ώρα που θα θες να παίξεις τη φτηνούλα, γιατί είναι δικιά σου, έχει το dna σου πάνω, την ξεβίδωσες τη βίδωσες και σου έδωσε πολλές ώρες χαράς και ωραία κομμάτια. Δεν ξέρω τι παραπάνω θα μου δώσει η ακριβή.... Ακόμα το σκέφτομαι. αλλά κάθε φορά που πιάνω τις νέες νιώθω την απιστία για την παλιά. Και όταν την πιάνω πάλι λέω.....η γριά κότα έχει το ζουμί.... (ή μήπως την έχω συνηθίσει τόσα χρόνια?) Πάντως ό,τι και να πιάσω, χαμένος δεν βγαίνω. ....αυτάααααα

Αυτό δεν θα ήταν Beatles ,θα ήταν η καταστροφή του Δραμαλη. Άσε που δεν θα άκουγες "Beatles" μια και τα τραγούδια τους ειναι ΚΑΙ τα ντραμς του Ρινγκο. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια είχα παρακολουθήσει ένα clinic του Steve Gadd στο Berklee . Τον ρωτάει λοιπόν ένας μαθητής για το σεσσιονιλικι : " Could you substitute ANY drummer in a famous rock band?" Του απάντησε ως εξής: " Well most of them....I can't do Ringo(Beatles),I can't do Charlie (Stones)and I can't do Larry(U2) ,these guys are unique geniuses" Τώρα τι γραφει ο τραχανοπλαγιας στο άρθρο μόνο αυτός και τα ναρκωτικά που παίρνει κΣερουν :)

Χρόνος ελάχιστος αλλά στεγνώνουν και τα νίτρα, οπότε προχωράμε αργά. Εφτιαξα τη χαλκομανία. Στέλλα το όνομα αυτής. Μετά είπα να κάνω και το οβάλ αυτοκολλητάκι της εφ χωλ. Έβαλα το ζήρο φρετ αφού πλάνισα τάστα… Τέλος ζέστανα νερό και έβαλα και τη χαλκομανία στο χεντστοκ.