Προς το περιεχόμενο

Πίνακας συμμετοχής

  1. fusiongtr

    fusiongtr

    Solist


    • Βαθμοί

      2.006

    • Αναρτήσεις

      21.934


  2. manosx

    manosx

    Μέλος


    • Βαθμοί

      846

    • Αναρτήσεις

      6.218


  3. dimsonic

    dimsonic

    Μέλος


    • Βαθμοί

      824

    • Αναρτήσεις

      20.926


  4. ex - v27, bk27

    ex - v27, bk27

    Μέλος


    • Βαθμοί

      750

    • Αναρτήσεις

      3.705


Δημοφιλές περιεχόμενο

Προβολή δημοσφιλέστερου περιεχομένου από 27/11/2021 σε όλα

  1. Ο μόνιμος αποκλεισμός του Dim μετά τόσα χρόνια παρουσίας στο NOIZ είναι απλά ντροπή.
    15 βαθμοί
  2. Πέραν από το φαιδρό του θέματος, το να επανηχογραφήσεις έναν ιστορικό δίσκο όπου ερμηνείες, παιξίματα, ήχος και παραγωγή είναι μνημειώδη, είναι πραγματική συνταγή της αποτυχίας απ' όπου κι αν το δει κανείς.
    13 βαθμοί
  3. Ξεκινησα πριν καιρο να κραταω μερικες σημειωσες και λινκ σχετικα με τον John Fahey και αλλους καλλιτεχνες του American Primitive κυκλου, αρχικα για δικη μου χρηση. Τις προαλλες μπηκα στον κοπο να τις τακτοποιησω/αθροποιησω λιγο για ενα φιλο που ενδιαφεροταν να ψαξει λιγο το ειδος, και σκεφτηκα οτι ισως ενδιαφερει και κοσμο εδω, οποτε σας το παραθετω. Εχει λιγο τον ατελειωτο αλλα εχω προσπαθησει να καλυψω τον Fahey, τους υπολοιπους της Takoma καθως και την νεοτερη/συγχρονη γενια. Eλπιζω να φανει ενδιαφερον σε μερικους. INTRODUCTION American Primitive Guitar ειναι ο μυστηριωδης ορος συνωνυμος με το ιδιοσυγκρατικο στυλ μουσικης που καθιερωθηκε στις αρχες του ’60 απο τον John Fahey και τους ακολουθους του. Προκειτα για μια κατα κορον σολιστικη μουσικη για fingerstyle ακουστικη κιθαρα με ριζες στα country blues και στο ragtime. Ως εκ τουτου το ειδος συνηθως χαρακτηριζεται απο ανοικτα κουρδισματα, εντονους syncopated ρυθμους και alternating μπασα. Ξεφευγει ομως αρκετα στην δομη και αρμονια του απο τα παραδοσιακα μπλουζ, εν μερει επειδη κατα κανονα δεν λειτουργει ως συνοδια φωνης αλλα ως αυτονομη, σολιστικη μουσικη για κιθαρα. Οι μουσικες επιρροες ποικιλουν, απο το αμερικανικο folk και gospel φασμα μεχρι contemporary classical και ανατολιτικα στοιχεια . Πολυπλοκες αρμονιες, ανορθοδοξα voicings, drones, ταξιμια και ragas, dissonant συγχορδιες και αλλαγες, μεχρι και στουντιακα manipulations και field recordings – ολα στοιχεια που η APG σχολη μπλεκει μεσα στα fingerstyle blues αδιασειστα, παντα σε πνευμα expressional minimalism, δημιουργωντας ενα κατ’εμε εθιστικα ενδιαφερον μεταφυσικο φολκ κραμα. Μια μουσικη κατα κορον μελαγχωλικη και εσωστρεφης, αυτοσχεδιαστικη και σχεδον διαλογιστικη στον χαρακτηρα της, συχνα απατηλα απλοικη εκ πρωτης οψεως, αλλα με τρομερη πολυκλοτοτητα τονου και ερμηνειας κατω απο την επιφανεια. Το ονομα, coined απο τον αρχιερεα του ειδους Fahey πανω στην πλακα, ειναι αναφορα στην French Primitive Painting σχολη, ως παραλληλισμος της αυτοδιδακτης φυσης των δημιουργων αλλα και του επιφανεικου crudeness των εργων. Oι περισσοτεροι μουσικοι του χωρου τεινουν να παιζουν dreadnoughts ή jumbos, με πολυ τυπικη επισης την χρηση fingerpicks. Υπαρχουν και αρκετοι που εχουν εστερνιστει την 12χορδη κιθαρα, εν μερει λογω του γεματου, drone-like ηχου που μπορει να εχει σε τετοια μουσικα settings, ενω επισης δεν λειπει το occasional lap-steel παιξιμο, κληρονομια της country blues. Φυσικα υπαρχουν και οι ανταρτες που ενιοτε θα αρπαξουν banjo ή ηλεκτρικη κιθαρα, θα λειτουργησουν εντος ευρυτερου συνολου/μπαντας ή σε ελαχιστες περιπτωσεις θα τραγουδισουν κιολας. Θα προσπαθησω να τον John Fahey και την μουσικη του, καθως και τους αρκετους αλλους αξιολογους μουσικους αυτου του γκρουπ, απο συγχρονους του Fahey μεχρι και τη νεοτερη, σημερινη γενια. Συνοδεια προφανως αρκετων κλιπ, ευελπιστω οτι θα ειναι μια ενδιαφερουσα πορεια σε ενα niche μουσικο ειδος με τρομερο βαθος. Προφανως δεν προκειται να καλυψω τους παντες (πως θα μπορουσα αλλωστε) αλλα εχω προσπαθησει ενα balance μεταξυ προσωπικου γουστου και ειδικου βαρους. CHAPTER 1: JOHN FAHEY Σε καθε ειδος μουσικης υπαρχουν τιτανες – που θεσαν πρωτοι τα θεμελια, που καθιερωσαν υφος και δομη, που αλλαξαν την ροη των πραγματων, εξελιξαν και ανεβασαν το ειδος σε νεα επιπεδα. Eιναι πολυ δυσκολο, αδυνατον σιγουρα για ειδη που εχουν εξελιχθει σε μεγαλο βαθος χρονου και χωρου, να δαχτυλοδειξεις εναν και μονο ανθρωπο ως απολυτα υπευθυνο για του που βρισκομαστε – το American Primitive ομως ειναι ενα απο αυτα τα ελαχιστα niche ειδη οπου ισως μπορεις να το κανεις. Και δεν ειναι αλλος απο τον John Fahey. Ο John Fahey γεννηθηκε το 1939 και μεγαλωσε στην Tacoma, Maryland, ενα προαστιο της Washington D.C. Απο τις αρχες του ’50 του κεντρισε το ενδιαφερον η κιθαρα, και κυριως η μπλουζ μουσικη – ξεκινησε μαλιστα μαζι με φιλους να συλλεγει σπανιους τοτε 78rpm early blues δισκους. Σγκεκριμενα, σε ενα record hunting trip με τον φιλο του (και μετεπειτα γνωστο μουσικολογο/συλλεκτη) R. K. Spottswood ηταν που ακουσε για πρωτη φορα το “Praise God I’m Satisfied” του Blind Willie Johnson και αποφασισε να αφοσιωθει στην μπλουζ κιθαρα. Το 1959 ηχογραφει το υλικο για τον πρωτο του δισκο. Βεβαιος οτι δεν προκειται να ενδιαφερει κανεναν, και μη ξερωντας και πως να επιχειρησει να τον αναλαβει καποια δισκογραφικη, αποφασιζει να τον κυκλοφορησει ο ιδιος. Ιδρυει λοιπον την Tacoma Records και τυπωνει σε μικρο αριθμο τον πρωτο αυτο δισκο. Για εξωφυλλο ενα πολυ μινιμαλ, χιπ λουκ για την εποχη του, απλα bold μαυρα γραμματα πανω σε ενα καθαρο λευκο φοντο (επειδη οπως ειπε ο ιδιος, “We didn’t know any artists”). Στη μια πλευρα του δισκου, βαζει το ονομα του – στην αλλη, γραφει Blind Joe Death. Αλλους δισκους τους πουλαει ο ιδιος, αλλους παει και τους χωνει στα used sections απο τοπικα δισκαδικα. Ξεκιναει ετσι μια μυθικη περσονα, ενα μπλεξιμο σχετικα με το ποιος ειναι αυτος ο Blind Joe Death, και σιγα σιγα μια μουσικη καριερα για τον Fahey. John Fahey – Poor Boy, Long Ways From Home John Fahey – Sunflower River Blues John Fahey – Poor Boy Το ’63 μετακομιζει στην Καλιφορνια και ξεκιναει μεταπτυχιακες σπουδες στο Berkeley αρχικα και μετεπειτα στο UCLA, καταληγωντας να γραφει την διατριβη του πανω στον Charlie Patton. Η κιθαριστικη του ενασχοληση τον βαζει by association (και προς δυσαρεσκια του) στον κυκλο του proto-hippie folk revival που ανθιζε τοτε στην Καλιφορνια. Η ωμη και εσωστρεφης μουσικη του διαμορφωθηκε εν μερει ως αντιδραση στο folk revival και ειδικοτερα το New Age movement της εποχης, με τα οποια εβγαζε φλυκταινες και θεωρουσε ιδιαιτερα pretentious και επιφανειακα. Oπως αρεσκονταν να λεει, “Folk? Me? I’m not folk, I’m from the suburbs.” John Fahey – Requiem for John Hurt John Fahey – Red Pony John Fahey – Days Have Gone By Aπο νωρις στη δεκαετια του ’60 λοιπον η μουσικη του Fahey αρχιζει απο ιδιομορφα μεν, μπλουζ δε, να εξελισεται και να μπολιαζεται με ολα τα contemporary και ethnic στοιχεια που εχουν γινει πλεον σημα κατατεθεν του ειδους. Ο Fahey ειχε και ενα avant garde streak, επιχειρωντας ηδη ηχητικα κολαζ με επιρροες απο musique concrete απο αρκετα νωρις (για παραδειγμα το Requiem for Molly απο το δισκο Requia) και ενιοτε παραβιαζωντας την αυστηρα solo προσεγγιση (παραδειγμα το κομματι March for Martin Luther King απο το The Yellow Princess). Παραλληλα, αναβιωνει την Tacoma Records και ξεκιναει, μαζι με τον ED Denson, μια διαδικασια επαν-ανακαλυψης και ηχογραφησης υλικου απο χαμενους blues artists οπως ο Bukka White, την κυκλοφορια νεου υλικου του (και την επαναηχογραφηση του πρωτου του δισκου) αλλα και επεκτασης του καταλογου εκδιδωντας δουλειες απο συγχρονους του οπως ο Basho, o Kottke και ο Lang (more on these guys later). John Fahey - Lion John Fahey – Fare Forward Voyagers Μετα απο μια περιοδο προσωπικων δυσκολιων, φτωχειας και γενικης αφανειας κατα τη δεκαετια του ’80 ο Fahey επανηλθε στο προσκηνιο στα μεσα των ‘90ς οταν μερικα αφιερωματα στη μουσικη του σε περιοδικα οπως το Spin τον κανανε household name με την τοτε πειραματικη ροκ σκηνη, με τους Sonic Youth, τους Cul de Sac και τον Jim O’Rourke ως prominent fans. Η νεα (και τελευταια) αυτη περιοδος της καριερας του διαφερει εντονα απο την προτυτερη δουλεια του, καθως πλεον εχει κανει μια στροφη σε πιο avant-garde μονοπατια, με σχεδον ambient προσεγγιση και ηλεκτρικο συχνα ηχο. Ως αξεπεραστος μετρ του ειδους, λογικο να ειναι και ο πρωτος που κατερριψε τα ορια που ο ιδιος ειχε (ισως αθελα του) θεσει. Παραλληλα, ιδρυει μια νεα δισκογραφικη, την Revenant, οπου εστιαζει περισσοτερο σε κυκλοφοριες παλαιου ξεχασμενου φολκλορ. Η τριτη αυτη φαση της καριερας του διεκοπη δυστυχως αποτομα - το 2001 πεθαινει σε ηλικια 61 ετων στο Salem, Oregon απο καρδιακες επιπλοκες. To 2003 το Rolling Stone τον κατατασει 35ο στη λιστα του με τους 100 σημαντικοτερους κιθαριστες ολων των εποχων. Aκομα και σημερα, το ονομα του Fahey αναφερεται με reverence απο οσους κιθαριστες ειναι γνωστες του εργου του. Ειναι ευκολο ισως οταν τον ανακαλυπτει κανενας σημερα να τον προσπερασει ως αλλο ενα μπαρμπα που παιζει τα μπλουζ στην βεραντα του, αλλα με το που βουτηξεις λιγο κατω απο την επιφανεια καταλαβαινει γιατι εχει την φημη που εχει. Η μουσικη του ειναι μακραν απο απλοικη σολιστικη μουσικη κιθαρας, αλλα ταυτοχρονα εχει αμεσο αισθηματικο αντικτυπο που θα ζηλευαν μεχρι και τα αριστουργηματα της folk τραγουδοποιας, αξεπεραστο μεχρι και σημερα κατ’εμε απο οποιονδηποτε μετεπειτα. Και πρεπει να λαβουμε υποψην και το ιστορικο πλαισιο – το να κυκλοφορησει καποιος ενα δισκο με ακουστικα instrumental σημερα μπορει να μας φαινεται πολυ νορμαλ, αλλα για την εποχη του ηταν σχετικα πρωτογνωρο. Μιλαμε για μια εποχη οπου η country blues (αλλα και παλαιοτερα ειδη οπως η πρωιμη bluegrass) ειχαν σχεδον υποστει διαγραφη απο τη συλλογικη μνημη, με την πλειοψηφια της γενιας του Fahey να μην εχουν ιδεα περι αυτης της μουσικης. Mια εποχη που folk μουσικη σημαινε Kingston Trio wannabees και που η κιθαρα ειχε σχεδον αποκλειστικα ρολο συνοδευτικο φωνης ή ως ρυθμικο οργανο. Πολυ συντομα θα αλλαζε αυτο με το folk revival των ‘60ς, αλλα σκεφτειτε οτι πολλοι νεοι των ‘60ς πολυ απλα δεν ειχαν ακουσει ποτε κανεναν να παιζει, με αυτον τον τροπο μαλιστα, το ειδος μουσικης που επαιζε ο Fahey, ηταν για πολλους ενα πρωτογνωρο ακουσμα το οποιο. John Fahey - Coelecanths John Fahey – Summertime Παρεπιπτοντως, ο Fahey ειχε και ενα ταλεντο στο γραψιμο, συχνα γραφωντας μακροσκελη liner notes στους δισκους του που μπαινανε σε fiction χωραφια, συχνα παρωδωντας τις εκθεσεις ιδεων που συνοδευαν συχνα τοτε folk δισκους, αλλα και αλλα αυτονομα short stories με κοινη μυθολογια και θεματοπλασια. Αυτες οι μικρο-ιστοριες, οι οποιες κυμαινοταν απο ημι-βιογραφικες μεχρι wild, disturbing fiction επηρεασμενα απο προσωπικα του τραυματα και φαντασματα, κατεληξαν (σχεδον τυχαια) προς το τελος της ζωης του να εκδοθουν σε δυο συλλογες, How Bluegrass Music Destroyed My Life (το πρωτο πρωτο μουσικο του μικροβιο ο Fahey το κολλησε ακουγωντας πιτσιρικας τον Bill Monroe να τραγουδαει το Blue Yodel no. 7) και Vampire Vultures. Ειναι εξαιρετικο reading material και τα δυο. Bonus round: Fahey live at Varsity ‘81 Guitar geekery: Τα πρωτα χρονια της καριερας του ο Fahey επαιζε μια Gibson-made Recording King Ray Whitley model 1027 του 1939. Απο τα μεσα του ’60 ξεκινησε να χρησιμοποιει μια πανεμορφη, και πολυ σπανια Bacon & Day Senorita, η οποια καπου στα ‘70ς εξαφανιστηκε και εκτοτε ο Fahey το γυρισε σε Martin D35 (υπαρχει και μια φωτο του με μια D76, που ειναι πρακτικα το ιδιο οργανο). Slide επαιζε κυριως πανω σε μια Weissenborn (Kona Style 3). Προς το τελος της ζωης του, οπου εκανε την επανεμφανιση του και στροφη προς ηλεκτρικο ηχο επαιζε με διαφορα οργανα - μερικες Blueridge dreadnoughts, μια Fender tele με διπλους, μια neck-trhough (?) 335ish… Recommended listening: Σχεδον ολα, η εξεταση θα ειναι εφ’ολου υλης. Αλλα μπορειτε να ξεκινησετε με Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes (1963) και The Transfiguration of Blind Joe Death (1965) για πρωιμο υλικο, Requia (1967) και Days Have Gone By (1967) για τη μεση περιοδο του, Fare Forward Voyagers (1973) για μερικα απο τα καλυτερα long-form εργα του και τελος Red Cross (2003) για τα ambient ηλεκτρικα πονηματα στο τελος της ζωης του. Further reading: Υπαρχουν παρα πολλα (και καλα) αρθρα, συνεντευξεις, obituaries αλλα και full-length βιογραφιες για τον Fahey εκει εξω που ευκολα βρισκει κανεις με ενα ψαξιμο, αλλα θα σας αφησω ενα αγαπημενο κειμενακι εδω. Eπισης γενικοτερα στην σελιδα αυτη υπαρχουν liner notes απο τους δισκους του, διαφορα αλλα γραπτα, ταμπλατουρες, σημειωσεις κλπ... https://www.johnfahey.com/pages/ac1.html CHAPTER 2: FAHEY’S TAKOMA CONTEMPORARIES Ο Fahey ειχε αναλαβει στην Takoma αρκετους συγχρονους του καλλιτεχνες, και ιδιαιτερα νεους κιθαριστες με παρομοια φιλοσοφια και στυλ στην ακουστικη κιθαρα. Eδω θα δουμε μερικους απο αυτους, και κυριως τους Robbie Basho και Leo Kottke. Robbie Basho Oποια κουβεντα του American Primitive περαν του Fahey λογικα πρεπει να ξεκινησει απο τον Basho. O Robbie Basho ηταν ευκολα ο πιο ιδιοσυνγκρατικος κιθαριστας που προηλθε ποτε απο τον χωρο του American primitive, και ισως και ο πιο γνωστος μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1940 ξεκινησε το 1959 να ασχολειται με την ακουστικη κιθαρα, εν μερει λογω της επαφης του με τον Fahey στο κολεγιο. Το 1965 κυκλοφορει τον πρωτο του δισκο, The Seal of the Blue Lotus, μια απο τις πρωτες κυκλοφοριες της Takoma Records. Aκολουθησαν αρκετοι δισκοι στην συντομη καριερα του, με standouts τους The Falconer’s Arm I & II, Visions of the Country (προσωπικο αγαπημενο) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12. Ο Basho, οπως ισως προδιδει το (καλλιτεχνικο) επιθετο του ειχε μια μανια με τις Ασιατικες κουλτουρες. Αν και ινδοασιατικα στοιχεια εμφανιζονται και στις δουλειες του Fahey, ωχρειουν μπροστα στην προσεγγιση του Basho – τα κομματια του ειναι πολυ εντονα επηρεασμενα απο την ινδικη (κυριως) μουσικη κουλτουρα. Οι φορμες του ειναι πολυ πιο ελευθερες, εχωντας ξεφυγει περαν αναγνωρισης απο τα country blues, με τα κομματια να εχουν συχνα τον ατελειωτο με εντονα bursts δραστηριοτητας, με φρασεολογια μιμουμενη αυτη του sarod, σε ανορθοδοξα ανοιχτα κουρδισματα. Ολη η αντιμετωπιση του επι του οργανου ηταν σχεδον μεταφυσικη/μυστικιστικη. Επισης αξιοπροσεκτη η χρηση της 12χορδης κιθαρας, την οποια ο Fahey ουδεποτε τιμησε ιδιαιτερα ενω ο Basho χρησιμοποιησε κατα κορον κυριως λογω του droning χαρακτηριστικου της. Τελος ο Basho ηταν ενας απο τους ελαχιστους τους χωρου που παραβιασαν τον αυστηρα instrumental χαρακτηρα του ειδους, εχωντας ηχογραφησει και πιο τυπικα σε φορμα τραγουδια αλλα και ενιοτε κανωντας σποραδικα vocalisations και απαγγελιες μεσα στα long-form raga του. Robbie Basho – Green River Suite Robbie Basho – Rocky Mountain Raga Ολα αυτα σε συνδυασμο κανουν τον Basho εναν απο τους πιο ιδιαιτερους του χωρου, και τελειως cult, σε σημειο που ισως θα επρεπε να μιλαμε και για υπο-υποειδος δικο του. Η καριερα του Basho, αν και prolific διεκοπη δυστυχως αδοξα οταν πεθανε στην ηλικια των 45 σε ενα φυσιοθεραπτικο ατυχημα. Robbie Basho – Blue Crystal Fire Guitar geekery: Η κιθαρα σημα-κατατεθεν του Basho ειναι η 12χορδη που χρησιμοποιουσε σε ολη τη διαρκεια της καριερας του. Aγνωστου κατασκευαστη και ακριβους χρονολογιας, αλλα μαλλον προερχομενη εκ Μεξικου καπου στις αρχες αρχες του 20ου αιωνα ,αμεσα αναγνωρισιμη απο το 3-piece καπακι. Eνιοτε επαιζε και με μια 6χορδη Weymann απο τα late ‘20s. Recommended listening: αναφερθηκαν παραπανω αλλα Visions of the Country (1978), Venus in Cancer (1969), Falconer’s Arm I & II (1967) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12 (1979). Leo Kottke Αντικειμενικα, ο Kottke ειναι ισως ο πιο ευρυτερα γνωστος απο ολο τον κυκλο του American Primitive, ισως επειδη απο πολυ νωρις ξεφυγε απο την κλασσικη συνταγη. Σε αντιθεση με τον Basho που πηγε σε ολο και πιο καλτ avant-garde μονοπατια ο Kottke ανεπτυξε ενα αρκετα πιο ευκολοπεπτο στυλ (το λεω χωρις καμια διαθεση υποτιμησης), αποκτωντας και πολυ πιο ευρυ ακροατηριο και αποδοχη. Ειναι ισως ο λιγοτερο American primitive of the bunch, ειδικα τωρα πλεον, αλλα με τετοιο calibre ειναι αδυνατον να μην τον αναφερουμε μιας και απο εκει ξεκινησε. Leo Kottke – I Yell at Traffic Τρομερος υπερμαχος της 12χορδης κιθαρας, την εκανε σημα κατατεθεν του. Με πολυ ιδιαιτερο ηχο, και λογω χορδων και λογω της εντυπωσιακης τεχνικης του, κανονικο πολυβολο κατα ωρες. Συχνα επισης τραγουδαει ενω παιζει, ενα παραπτωμα (sic) που συμμεριζεται με τον Basho, αλλα οπως και ο Basho καταφερνει ωρες ωρες να ειναι αρκετα charming. Leo Kottke – Hear the Wind Howl Leo Kottke – The Ice Field Ο Kottke συνεχιζει να ειναι ενεργος και σημερα, εχωντας ξεπερασει κατα καιρο σοβαρα προβληματα με την ακοη του και με τα χερια του. Μαλιστα πολυ προσφατα ειχε και μια εμφανιση στο NPR Tiny Desk μαζι με τον Mike Gordon των Phish. Leo Kottke – The Politics of Tuning/Tribute to John Fahey Guitar geekery: Στις αρχες χρησιμοποιουσε μια Gibson B-45-12, καθως και μια Martin που ειχε υποστει του κοσμου τις αλλαγες, νομιζω μετατραπη σε 12χορδη μετα απο πολυ σοβαρη ζημια, κατι τετοιο. Ακολουθησαν αρκετες κιθαρες του Bozo Poduvanak (οπως αυτη στην παραπανω φωτο, με το κλασσικο headstock λατερνα), που ηταν ισως και το σημα κατατεθεν μεχρι και που αρχισε να παιζει με Taylor κιθαρες. Για αρκετο καιρο η Taylor εβγαζε και signature Kottke μοντελο, cutaway jumbo με μαονι back and sides σε 6χορδη και 12χορδη εκδοση. Απο παλια, και ειδικα τωρα που εχει αφησει τις Taylor απ’οσο ξερω, παιζει και με ενα στρατο απο boutique οργανα διαφορων κατασκευαστων, οποτε γινεται λιγο χαος – τελευταια κυκλοφορει με μια μικρη Muiderman. Γνωστος ανεκδοτο τελος το οτι δεν δισταζε να παρει ενα σουγια και μεσω του soundhole να αρχισει να σκαβει τα braces σε διαφορες κιθαρες του, αν θεωρουσε οτι ηταν overbraced και δεν λαλουσαν αρκετα. Recommended listening: 6- and 12-string Guitar (1969), Mudlark (1971) απο τα παλια του, αλλα δυστυχως δεν εχω ακουσει και πολλα για να εκφερω γνωμη επι του νεοτερου output του. Peter Lang Φιλος του Fahey και του Kottke, ο Peter Lang μπηκε στο ροστερ της Takoma και κυκλοφορησε το 1973 τον δισκο The Thing at the Nursery Room Window. To στυλ του πεφτει καπου αναμεσα στους προαναφερομενους Fahey και Kottke, και μαλιστα οι τρεις τους κυκλοφορησαν και ενα αρκετα αξιολογο δισκο ως τριο. Η καριερα του Lang απο το ’80 και μετα ειναι σχετικα σποραδικη, μιας και για αρκετο καιρο δεν ασχολουταν με την μουσικη full time. Peter Lang – When Kings Come Home Peter Lang – Red Meat on the Road Max Ochs Αλλος ενας απο την παρεα του Fahey (και ξαδερφος του Phil Ochs, for all that’s worth). Ο Ochs ομολογουμενως δεν ειχε καποια ιδιαιτερη καριερα την περιοδο που ηταν ενεργος ο Fahey και οι υπολοιποι της Takoma, περαν απο μια συμμετοχη του σε ενα compilation τους. Εχει βγαλει ομως τωρα στα γεραματα μερικα ενδιαφεροντα πραγματακια, στο πλαισιο του ολου revival του ειδους που ξεκινησε η Tompkins Square Records. Max Ochs – Oncones Mark Fosson O Mark Fosson ειναι αλλος ενας απο τους διασωσμενους της Tompkins Square. Στα τελη του ’70 στελνει ενα demo στον Fahey, ο οποιος ενθουσιαζεται με το παιξιμο του και τον καλει να ηχογραφησει για την Takoma. Δυστυχως η Takoma τοτε αντιμετωπιζε ηδη σημαντικες οικονομικες δυσκολιες και πανω που ο Fosson ηχογραφησε το αλμπουμ του, η δισκογραφικη βαρεσε διαλυση και ο δισκος δεν βγηκε ποτε. Ευτυχως εν τελει δεν πηγε χαμενη η δουλεια του, μιας και καταφερε με μερικες δεκαετιες καθυστερηση να κυκλοφορησει αρκετο υλικο (oρισμενο στην Tompkins), συμπεραλαμβανομενου και αυτου του πρωτου δισκου that never came to be. Και παλι καλα, γιατι εχει μερικα πολυ γουστοζικα κομματια. Mark Fosson – The Creeper Mark Fosson – Come Back John CHAPTER 3: CONTEMPORARY ΑPG Παμε λιγο να ξεφυγουμε λιγο απο τον Fahey και την παρεα του στην Takoma και να δουμε μερικους πιο συγχρονους καλλιτεχνες του ειδους. Οι δεκαετιες του ’80 και ’90 δεν εχουν και κατι τρομερο να προσφερουν στην παρουσα συζητηση, καθως η κιθαριστικη ακουστικη μουσικη της εποχης ακολουθουσε κυριως αλλα προτυπα, οπως το πιο New Age στυλ του William Ackerman και της Windham Hill Records (Αlex De Grassi, Michael Hedges κλπ). Αξιζει ισως να σημειωθει οτι ο Ackerman, αρχιτεκτονας αυτου του νεου κινηματος, συχνα μιλαει για την καταλυτικη στιγμη οπου ακουγωντας τον Fahey του ηρθε η επιφωτιση να κανει κατι αντιστοιχο, δηλαδη οχι μονο να γραφει την δικη του μουσικη αλλα και να στησει δικια του δισκογραφικη και να δημιουργησει ολοκληρη σκηνη απο ομοιδεατες του. To American Primitive Guitar, με επιστροφη στο στυλ και προσεγγιση του Fahey και της παρεας του εκανε την επανεμφανιση του μετα τα ‘00s κυριως χαρη στην επανεμφανιση του ιδιου του Fahey στα late ‘90s, σε νεους μουσικους οπως τον Jack Rose (παρακατω), καθως και στις προσπαθειες της δισκογραφικης Tompkins Square. Ιδρυθηκε το 2005 απο τον Josh Rosenthal και η πρωτη της κυκλοφορια ηταν το compilation Imaginational Anthem, ενας δισκος με συμμετοχες απο το ευρυτερο fingestyle φασμα αλλα περιεχωντας πολλους της APG σχολης, αναζοπυρωνοντας το ενδιαφερον στο ειδος. Απο τοτε η δισκογραφικη εχει κυκλοφορησει πολυ υλικο, απο περαιτερω volumes του Imaginational Anthem, νεες δουλειες απο τον APG και μη χωρο αλλα και re-releases παλαιοτερου υλικου. Δεν ειναι οι μονοι φυσικα, VHF, Strange Attractors Audio House, Three Lobed Recordings ειναι αλλα labels ενεργα στον χωρο. Jack Rose O Jack Rose ειναι περαν αμφισβητησης ο πιο διακεκριμενος της νεωτερης γενιας, και κατ’εμε το νο. 2 στοπ για οποιον ενδιαφερεται για το ειδος, μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1971, ξεκινησε την καριερα του στα 90s ως μελος της noise punk μπαντας Pelt και συντομα αρχισε και σολο fingerstyle καριερα (ahead of the curve για την επαναβιωση του ειδους). Το 2004 κυκλοφορει τον δισκο Raag Manifestos, με το περιοδικο Wire να τον συμπεριλαμβανει στους top 50 δισκους της χρονιας, συμβαλωντας στην δημοφιλια του Rose και εκτος των US. Το 2005 ακολουθησε ο δισκος Kensington Blues, μια seminal κυκλοφορια για το χωρο οπου ο Rose εθεσε νεα standards με το κραμα country blues, ragtime και raga που κατεθεσε. Με τρομερη δεινοτητα οχι μονο στην 6χορδη αλλα και στην 12χορδη και στην lap steel κιθαρα, γρηγορα καθιερωθηκε ως household ονομα στον fingerstyle χωρο. Δυστυχως η trailblazing καριερα του ηταν συντομη – πεθανε αιφνιδια το 2009, μολις 38 χρονων. Jack Rose – Rappahanock River Rag (for William Moore) Jack Rose – Νοw that I’m a Man Full Grown Jack Rose – Cross the North Fork Guitar geekery: Taylor Dreadnoughts κυριως. H κυρια κιθαρα του ηταν μια 510 του ‘86 (exceptional και τρομερα δυνατης εντασης οργανο συμφωνα με τον Glenn Jones, απο την Lemon Grove εποχη της Taylor) και μια νεοτερη 310 για touring. Taylor ηταν και η 12χορδη που χρησιμοποιουσε συνηθως, δεν ειμαι σιγουρος τι μοντελο ηταν αλλα φαινεται Grand Concert something. Lap steel επαιζε με μια Weissenborn-style φτιαγμενη απο τον Pete Howlett. Recommended listening: Kensington Blues (2005) προφανως, Raag Manifestos (2004), Luck in the Valley (2010, posthumous release). Glenn Jones Ο Glenn Jones για μενα λειτουργει ολιγον τι ως γεφυρα μεταξυ της παλιας φρουρας και της νεας. Γεννημενος το 1953, δημιουργησε το 1990 την post-rock μπαντα Cul de Sac. Ως ενας απο τους εμπλεκομενους στην επαναφορα του Fahey στα mid-90s, το 1997 κυκλοφορει (με τους Cul de Sac) και ενα δισκο συνεργασια (τι συνεργασια, κοντευαν να παιξουν φαπες καθε τρεις και λιγο) με τον Fahey, The Epiphany of Glenn Jones. Απο το 2000 ξεκιναει και τις πρωτες σολο fingerpicking κυλοφοριες του. Koντινος φιλος του Jack Rose, ειχαν και τις εκαστοτε συνεργασιες τους οπως το The Things That We Used To Do. Πολυ evocative παικτης και βασιλιας του partial capo, που χρησιμοποιει συνεχως με πολυ εξυπνα αποτελεσματα. Glenn Jones – The Great Pacific Northwest Glenn Jones – Of it’s Own Kind Glenn Jones – Portrait of Basho as a Young Dragon Guitar geekery: Guild 6-string dreads, κυριως vintage. Ειναι γνωστος λατρης τους, και τακτικο μελος στο Let’s Talk Guild forum. Μια Brazilian rosewood D50 ηταν η main κιθαρα του για πολλα χρονια, πλεον παιζει κυριως με DV72 και D66. Recommended listening: The Wanting (2011), Against Which The Sea Continually Beats (2007). Daniel Bachman Περναμε στους πολυ νεους τωρα, με εναν απο τους πιο promising της τωρινης γενιας. Γεννημενος το 1989, στα 23 του ειχε ηδη βρεθει για set πισω απο το NPR Tiny Desk και μολις τον Γεναρη κυκλοφορησε το 11ο (νομιζω?) album του. Παιζει κατα κορον 6χορδη και lap steel, οπως ο Fahey και ο Rose, με αντιστοιχα “τσαπατσουλικο” στυλ αλλα τρομερη ορμη και παλμο. Η προ-τελευταια δουλεια του αρχιζει να παιζει λιγο και με ambient ηχητικα στοιχεια και στουντιακα manipulations, οποτε εχω πολυ ενδιαφερον να δω πως θα εξελιχθει. One to look out for, τωρα που σταματησαμε να ασχολουμαστε με πεθαμενους. Daniel Bachman – Mount Olive Cohoke Daniel Bachman – Coming Home Bonus round: Daniel Bachman – Axacan release performance Guitar geekery: Guild D-55, 1971 Martin D-18, αγνωστη Weissenborn-style για lap-steel. Recommended listening: Jesus I’m a Sinner (2013), Axacan (2021), Seven Pines (2012). Chuck Johnson Ολιγον τι αινιγματικη φιγουρα μουσικα ο Johnson, καθως ασχολειται με αρκετα διαφορετικα μουσικα ειδη, με τους δισκους τους να ειναι τελειως disparate μεταξυ τους, αναλογως με το project απο το οποιο προηλθαν (δεν ειναι πολυ του mix n match). Περαν του ακουστικου fingerstyle ασχολειται πολυ με synth based ambient μουσικη, μουσικη για εικονα καθως και experimental pedal steel σκηνικα. Στο χωρο του fingerstyle που συζηταμε τωρα ομως εχει βγαλει απο το 2011 μια τριλογια album τρομερα αξιολογη, απο τα αγαπημενα μου και τα 3 – A Strugglle not a Thought, Crows in the Basilica και Blood Moon Boulder. Chuck Johnson – Silver Teeth in the Sun Chuck Johnson – The Stars Rose Behind Us Gwenifer Raymond Εκ Ουαλιας ορμωμενη η Raymond, δεν αστειευεται καθολου. Πολυ δυνατα chops στο στυλ του Fahey, πολυ fury και ενιοτε και μερικα ιντερλουδια στο banjo. Σπαει σιγα σιγα και το καλουπι του ειδους σε white guy music, αλλη μια φωνη to look out for στο χωρο. Gwenifer Raymond – The Three Deaths of Red Spectre Gwenifer Raymond – Off to See the Hangman, Pt. II James Blackshaw Παραμενουμε στο Ηνωμενο Βασιλειο με τον Blackshaw, εναν κατ’εξοχην 12χορδο contemporary κιθαριστα. Τρομερος τεχνιτης, παιζει με τεχνικη δεξιου χεριου ξεκαθαρα βγαλμενη απο το χωρο της κλασσικης κιθαρας και με νυχια αντι για fingerpicks. Eιδικα για 12χορδη κιθαρα, εχει μια καθαροτηρα ηχου που θα την ζηλευε νομιζω και ο Kottke. Μεγαλος φαν του γεματου παιξιματος, πολλα κομματια του εχουν μια wall of sound προσεγγιση, η οποια πηγε σε extremes σε albums του οπως το The Glass Bead Game ξεφευγωντας απο τη σολο φυση του ειδους. American Primitive meets Phillip Glass σκηνικα. Eιχε περασει και απο το six dogs πριν απο καμια δεκαρια χρονια, αν τυχον τον πετυχε/θυμαται κανενας... James Blackshaw – The Cloud of Unknowing James Blackshaw – Cross Rob Noyes O Rob Noyes καλυπτει με την μουσικη του ενα middle ground μεταξυ του APG και της πολυ λιγοτερο bluesοειδους σχολης του Davy Graham, Bert Jansch κλπ (τους οποιους για ευνοητους λογους δεν αγγιξα εδω), πολυ γουστοζικο blend. Κατα κορον 12χορδος και αυτος, με ψυγματα Kottke στον ηχο του φυσικα. Δυστυχως δεν εχει πολυ υλικο διαθεσιμο online, αλλα αν βρειτε στο bandcamp τον δισκο The Feudal Spirit give it a spin, ειναι εξαιρετικος. Rob Noyes - Magic on Television / Vout / The Sniper's Dream FIN Υ.Γ. Αν υπηρχε βραβειο για το μακρυτερο ποστ νομιζω το κερδισα.
    13 βαθμοί
  4. Αξιότιμα μέλη, φίλοι πουρουπουπούδες, διακρίνω ένα "μούδιασμα" μετά από τις συγκλονιστικές για το forum μας εξελίξεις, που μας κατέλαβαν εξαπίνης. Ο admin μας έλαβε μια απόφαση, σίγουρα δύσκολη, αλλά αυτός ξέρει καλύτερα... Δράττομαι της ευκαιρίας για να μεταφέρω την πάνδημη ευγνωμοσύνη μας στον Γιάννη, που μας έκανε κοινότητα, μας έδωσε στέγη και κυρίως μας έφερε κοντά. Μας έδωσε τις ευκαιρίες για συνεργασίες, φιλίες, για να γίνουμε καλύτεροι, για να μοιραστούμε γνώσεις. Γιάννη, νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους όλων, σε ευχαριστούμε για τα πάντα. Θα είσαι για πάντα ο admin μας Brand new days έρχονται λοιπόν, ας ευχηθούμε καλή αρχή στον Alex και καλό κουράγιο που ήθελε να μπλέξει με εμάς
    12 βαθμοί
  5. Δεν γινόμαστε όλοι Malmsteen ρε παίδες! Κάποιοι αρκούμαστε να περνάμε όμορφα γρατζουνώντας. Κι απο τον Νικ έχω δει βελτίωση γιατί το θέλει και προσπαθεί όσο μπορεί. Προχώρα ρε Νικ, σε θέλει όλη η χώρα. Λιγο τα ξύδια και τα γάρα να προσέξεις μόνο, γιατι δεν είναι απαραίτητα στην κιθάρα.
    11 βαθμοί
  6. Τα πιο πολλά "μπράβο" πάνε σε σένα Γιάννη που ήσουν εκεί, παρ' όλο που πέρασες μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία σου λίγες μέρες πριν.
    10 βαθμοί
  7. Στο αρθρο αυτο θα επιχειρησουμε μια επιγραμματικη (λεμε τωρα) χαρτογραφιση των πιο κλασσικων μοντελων flattop ακουστικης κιθαρας, οπως αυτα καθιερωθηκαν απο την Martin και την Gibson κυριως κατα το πρωτο μισο του 20ου αιωνα. Υπαρχουν πολλα αρθρα/videos εκει εξω που προσπαθουν να χαρτογραφησουν το τοπιο με βαση τα διαφορετικα body shapes που συνανταμε στις ακουστικες κιθαρες, απο parlour μεχρι grand auditorium και παει λεγοντας. Παρολο που εχει μια βαση ολο αυτο, μιας και ειναι απο τα κυριοτερα χαρακτηριστικα που επηρεαζουν την αποκριση και ηχο του οργανου, ειναι επισης χρησιμο να εχουμε μια πιο ολoκληρωμενη εικονα των πιο «κλασσικων» τυπων ακουστικης κιθαρας που μονοπολουσαν την αγορα επι της χρυσης, “formative” εποχης της ακουστικης κιθαρας, μιας και παραμενουν τα αρχετυπα πανω στα οποια βασιζονται τεραστιος αριθμος μοντελων μεχρι και σημερα. Το σκηνικο δεν διαφερει και τοσο απο αυτο της ηλεκτρικης κιθαρας, οπου η ηγεμονια των 5-6 κλασσικων μοντελων της Fender και της Gibson κρατα καλα μεχρι και σημερα. Αν ξερεις τι εστι Strat, Tele, LP, 335 ηδη εχεις ενα καλο μπουσουλα για εναν αρχαριο. Χωρις φυσικα να σημαινει αυτο οτι ξεγραφουμε ειτε αλλα πιο niche κλασσικα μοντελα ειτε πιο νεες σχεδιασεις. Κοιτωντας πιο ολιστικα τα «κυρια συστατικα» των διαφορων «συνταγων» αποκτα κανεις μια πιο ξεκαθαρη εικονα για τους διαφορους τυπους ακουστικης κιθαρας και τη φιλοσοφια τους. Προφανως δε μπορουμε να καλυψουμε τα παντα, και σε πολλα απο οσα θα γραφουν εχουν υπαρξει εξαιρεσεις και αλλαγες. Αλλα σε γενικες γραμμες, νομιζω οτι θα μπορει καποιος να παρει μια ιδεα οσον αφορα τις κλασσικες φορμες, και να μπορει να καταλαβει πανω κατω την σχεδιαστικη φιλοσοφια μιας κιθαρας που τον ενδιαφερει και το τι μπορει να περιμενει ηχητικα και παικτικα χωρις να καταφευγουμε σε τσιτατα τυπου «παρλορ μονο για μπλουζ, dreads μονο για εντεχνα με πενα». Τελος, σκεφτομουν αρχικα να μην βαλω βιντεακια, απο τη μια γιατι υπαρχουν πολλα συγκριτικα μεταξυ των διαφορων σχολων που μπορει να βρει ο καθενας και απο την αλλη επειδη οι διαφορες μεταξυ παικτων και ηχογραφησεων ειναι χαοτικες. Εν τελει αποφασισα οτι ωραιο θα ηταν να υπαρχει κατι να ακουμε οσο διαβαζουμε, οποτε διαλεξα βιντεκια απο το TNAG με (κατα το πλειστον) τις original κιθαρες που συζηταμε, ολα με τον ιδιο παικτη (Carl Miner), στον ιδιο χωρο και με τα ιδια μικροφωνα ωστε να παρουμε τουλαχιστον μια ιδεα περι ηχητικου χαρακτηρα απο μοντελο σε μοντελο. Ξεκιναμε λοιπον! MARTIN FLATTOPS H ακουστικη flat-top κιθαρα οπως την γνωριζουμε σημερα ειναι πρακτικα εφευρεση του C.F. Martin Senior, του πατριαρχη και ιδρυτη της γνωστης Martin Guitar Company. Στα μεσα του 1800 ο C.F. ξεκινησε να καθιερωνει εναν καθαρα αμερικανικο τυπο κιθαρας, βασισμενο προφανως στην κεντροευρωπαικη παραδοση (μαθητευσε διπλα στον Stauffer εξαλλου), με επιρροες απο την πρωιμη ισπανικη παραδοση (κατα την Cadiz σχολη) αλλα με χαρακτηριστικα εκ γενετης αμερικανικα – σταδιακα κανουν την εμφανιση τους μεγενθυμενα σωματα (αν και ακομα μικροσκοπικα με τα σημερινα standards), συρματινες χορδες, το γνωστο πλεον X bracing και γενικα ολα τα χαρακτηριστικα που σημερα αντιλαμβανομαστε ως διαφοροποιητικα στοιχεια μεταξυ μιας ακουστικης και μιας κλασσικης (πχ) κιθαρας. Για αρχη ας κανουμε μια επιγραμματικη επεξηγηση περι της ονοματολογιας των Martin. το πρωτο κομματι του ονοματος (00, OM, D) υποδεικνυει το σχημα του σωματος και το δευτερο (18,28,45) το style, δηλαδη το πακετο απο specifications σχετικα με την ξυλεια και το διακοσμο της κιθαρας. Κατα κανονα οσο μεγαλυτερο το νουμερο τοσο ακριβοτερο και πιο φανταχτερο το οργανο. Τα πιο κλασσικα styles τα οποια θα αναφερθουν εδω εχουν ως εξης: · Style 15 (και παλαιοτερα, 17): Mahogany top, mahogany back and sides. · Style 18: Spruce top, mahogany back and sides. · Style 28: Spruce top, rosewood back and sides. · Style 42 & 45: Spruce top, rosewood back and sides, fancy pearl binding & inlays. Αν παρουμε μια οποιαδηποτε κιθαρα, πχ μια Martin Dreadnought, θα παρατηρησουμε οτι αναμεσα στα διαφορα styles (πχ D-15, D-18, D-28) εχουμε φυσικα διαφορες στην εμφανιση και στον ηχο λογω των διαφορετικων ξυλων. Ο «σκελετος» ομως παραμενει ιδιος – υπαρχουν καποια βασικα χαρακτηριστικα σχετικα με τον ογκο, την ατακα και το blend του ηχου τα οποια καθοριζονται σε μεγαλο βαθμο απο το σχεδιο και τις διαστασεις του σωματος, το bracing, τη σχεδιαση της γεφυρας και την κλιμακα του μανικιου, με τα ξυλα να λειτουργουν περισσοτερο σαν «eq» επανω σε αυτη τη βαση (ή τουλαχιστον, ετσι το βρισκω χρησιμο να το σκεφτομαι εγω, your mileage may vary). Δε θα επεκταθουμε παραπανω περι ξυλων εδω – υπαρχουν πολλα καλοφτιαγμενα βιντεο στο Youtube (προσωπικη προτιμηση τα παλια A/B comparison στο Acoustic Letter με τον Tony Polecastro αλλα και τα βιντεο του Ian Meadows) οπου γινεται συγκριση κατα τα αλλα πανομοιοτυπων οργανων με διαφορετικα tonewoods ωστε να παρετε μια ιδεα σχετικα με το eq του καθενος. 0, 00 and 000 12-frets Ξεκιναμε στις αρχες του 20ου αιωνα. Οι κιθαρες που προσεφερε η Martin αυτο τον καιρο (και κατ’επεκταση οι κιθαρες που προσεφερε και ο ανταγωνισμος τους) ειναι ολες πανω κατω παραλλαγες της ιδιας συνταγης που καθιερωθηκε προς τα τελη του 19ου αιωνα, διαθεσιμες σε διαφορετικα μεγεθη. H συνεχης αναγκη για οργανα με δυνατοτερη ενταση, ειδικα καθως η κιθαρα αρχιζει να γινεται απο οργανο του σαλονιου οργανο μπαντας, αναγκαζει την Martin να «φουσκωνει» καθε τρεις και λιγο τη γραμμη της με ολο και μεγαλυτερες υλοποιησεις της ιδιας συνταγης. Αυτες που μας ενδιαφερουν πλεον στα τελη της δεκαετιας του ΄20 ειναι τα μοντελα 0, 00 και 000. Martin 0-18 (1928) Οι κιθαρες αυτες εχουν ενα σχημα σωματος που θυμιζει αρκετα αυτο της κλασσικης κιθαρας, ειδικα τις πρωιμες ισπανικες κιθαρες με τα στενα slopped shoulders. Το μεγεθος του σωματος, που το μετραμε τυπικα σε ιντσες (στο πλατυτερο σημειο του σωματος), μετραει 13.5’’ στην 0, 14.3” στην 00 και τελος η 000 ειναι η μεγαλυτερη με σωμα στις 15”. Το παχος του σωματος επισης αυξανεται σιγα σιγα μαζι με το πλατος, απο μοντελο σε μοντελο. Η 0 λοιπον ειναι αυτο που σημερα θα λεγαμε parlor κιθαρα, ισως και concert, ενω την 000 μπορει να τη χαρακτηριζαμε ως auditorium. Περαν του σωματος, οι κιθαρες αυτες ηταν κατα τα αλλα τυπικα ιδιες σε specs. Το μανικι ενωνεται με το σωμα στο 12ο ταστο (και οχι στο πολυ πιο συνηθες σημερα 14ο), το scale length ειναι 24.9” (πιο κοντο απ’οτι οι αλλες Martin που θα δουμε), τα μανικια ειναι συνηθως αρκετα μπαμπατσικα, με σχετικα σκληρο V προφιλ και επισης συνηθως εχουμε slotted headstocks και την μικρη, ισια pyramid γεφυρα. Τα ξυλα και ο διακοσμος προφανως πανε αναλογα με το style. Martin 00-21 (1916). Oι κιθαρες αυτες διαφερουν ηχητικα προφανως απο μοντελο σε μοντελο λογω διαφορας σωματος. Αλλα σε γενικες γραμμες προκειται για οργανα με focused και ισορροπημενο ηχο, πιο boxy και intimate με την μικρη 0 και πιο ανοικτο και γεματο με την 000, με την 00 οπως θα περιμενε κανεις καπου στην μεση.Δεν εχουν τρομερα γεματα μπασα λογω μεγεθους (ειδικα η 0 ειναι ισως για πολλους αναιμικη) και ο ηχος τους χαρακτηριζεται περισσοτερο απο καλο string separation παρα το blended, boomy sound μεγαλυτερων οργανων. Το 12-fret μανικι (μιλαμε για το neck joint σημειο παντα) ειναι το πιο σημαντικο διαφοροποιητικο χαρακτηριστικο αυτης της oικογενειας, καθως οπως θα δουμε απο την δεκαετια του ‘30 και μετα καθιερωθηκε το neck joint στο 14ο ταστο ως το νεο νορμαλ. Η αλλαγη αυτη εχει σημαντικο αντικτυπο στο στησιμο και στον ηχο της κιθαρας και δεν περιοριζεται απλα στη διαφορα προσβασης στα ψηλα ταστα. Με την μετατοπιση του μανικιου ερχεται και μετατοπιση της γεφυρας σε σχεση με το καπακι και το bracing, αλλαζει ετσι και η αποκριση του οργανου, το attack και το sustain. Τα cowboy chords στην ανοικτη θεση ξαφνικα βρισκονται λιγο πιο μακρια και θελουν τεντωμα περισσοτερο του ωμου, το χερι πεφτει σε ελαφρως διαφορετικη θεση κατα μηκος της χορδης και παει λεγωντας. Αυτες οι διαφορες μεταξυ 12-ταστου και 14-ταστου neck joint, μαζι και με το ανανεωμενο ενδιαφερον σε παλιες μουσικες και παιξιματα (πχ country blues) εχει οδηγησει στην διατηρηση των παλαιων αυτων 12-ταστων οργανων ως εναλλακτικη στην πλειοψηφια, καθως υπαρχει μεριδιο παικτων που θεωρει οτι οι 12-ταστες υπερτερουν παικτικα/ηχητικα. Και επειδη οταν μιλαμε για 12-ταστες μιλαμε κατα 90% για οργανα αντιγραφα αυτων των παλαιων Martin, ειναι χρησιμο να εχουμε υποψην οτι τα specs που αναφεραμε πανω (πχ το V profile) συχνα πανε πακετο, οποτε θα δουμε οργανα με παρομοια σετ specs σε καθε κατηγορια τιμης. ΟΜ and the 14-fret 0,00 and 000 Η ΟΜ ηταν προιον των τασεων της εποχης – το banjo, που μεσουρανουσε επι ΄10s και ‘20s ξαφνικα επεσε στην αφανεια, και η κιθαρα πηρε τη θεση του ως το de facto εγχορδο μπαντας. Πολλες εταιρειες προσπαθουσαν να τραβηξουν τους πρωην banjoists και νυν κιθαριστες προσφερωντας τους μια πιο «οικεια» παικτικη εμπειρια (με αποκορυφωμα τις διαφορες tenor κιθαρες, 4-χορδες και κουρδισμενες σε 5ες οπως το tenor banjo). Ενα απο τα πραγματα που δοκιμαστηκαν λοιπον ηταν η βελτιωση της προσβασης στα υψηλοτερα ταστα, ειδικα στη 12η θεση της οκταβας που ηταν «μπλοκαρισμενη» στις κιθαρες μεχρι τοτε. Το 1929 ο Perry Bechtel (γνωστος bandleader της εποχης) παει στο εργοστασιο της Martin, βλεπει καποιες πρωτες «long-neck» αποπειρες και ζηταει να του φτιαξουν μια 000-28 με το νεο 14-fret μανικι. Voila, γεννιεται η Martin OM. Η νεα OM δεν ηταν απλα μια 000 με το μανικι τραβηγμενο πιο «εξω». Αν γινοταν μονο αυτο η γεφυρα θα επρεπε να ανεβει κατα την αντιστοιχη αποσταση πολυ πιο πανω στο σωμα και αυτο δημιουργουσε προβληματα πολλων ειδων. Για να ελαχιστοποιηθει λοιπον η μετατοπιση της γευφρας η Martin επανασχεδιασε το πανω μερος του σωματος, φερνοντας τα upper bouts πιο αποτομα προς τα μεσα, ωστε να βρουν το μανικι λιγο πιο νωρις, στο 14ο πλεον ταστο, δημιουργωντας το κλασσικο πλεον square-shoulder look. Συγκριση μεταξυ 0, 00 και 000 με 12-fret necks και μια OM με 14-fret neck, με εμφανη τη διαφορα στο πανω μερος του σωματος. Σημειωση – η συγκεκριμενη OOO-28VS εχει ηδη το μακρυτερο scale της OM. Γραφικο απο https://www.dhaenensguitars.com Μαζι με το νεο σχεδιο του σωματος ηρθαν και καποιες ακομα αλλαγες. Το scale length αυξηθηκε απο 24.9” σε 25.4” (για βελτιωμενο projection και ενταση με τις βαρυτερες χορδες που γινοταν της μοδας), το bracing εγινε λιγο πιο ελαφρυ, το slotted headstock αντικατασταθηκε απο solid headstock και η γεφυρα απεκτησε το χαρακτηριστικο belly (οπου ειναι πλατυτερη στο κεντρο) ενω ανεβηκε και ενα τσικ προς το soundhole. Αρχιζουν να κανουν και την εμφανιση τους τα pickguards ως στανταρ, ενω τα μανικια πλεον ειναι λιγο πιο μοντερνα και σπανιζει πλεον το εντονο V προφιλ. To νεο 14αρι μανικι απεδειχθη τεραστιο χιτ – αν και οπως ειπαμε υπαρχουν κιθαριστες που προτιμουν τα ιδιαιτερα χαρακτηριστικα των παλαιωτερων 12fret, για τους περισσοτερους το 14αρι και η παικτικη ανεση που προσφερει ειναι μακραν προτιμωτερο. Συντομα μετα την εμφανιση της OM η Martin «ανανεωσε» και τα μικροτερα 0 και 00 μοντελα με το νεο μανικι, επανασχεδιαζοντας παλι τα upper bouts του σωματος. Διατηρησαν ομως το παλαιο, κοντυτερο scale length των μικροτερων μοντελων, και εν τελει κατεληξαν να κυκλοφορουν και την OΜ και 14-fret 000 – κιθαρες σχεδον πανομοιοτυπες δηλαδη παρα για την διαφορα στο scale length και…το σχημα του pickguard (η OM εχει ενα πολυ χαρακτηριστικο μικρο teardrop pickguard, ενω οι 00,000 και Dreadnought που θα δουμε αργοτερα εχουν κανονικου μεγεθους teardrop που αγκαλιαζει ολοκληρο το soundhole). Martin 00-17 (1950). Για να συνοψισουμε λοιπον, η αλλαγη απο 12αρι σε 14αρι μανικι για τις 0, 00 και 000 ηρθε πακετο με ελαφρως κοντυτερα σωματα, τετραγωνισμενα shoulders, belly bridges, solid headstocks και στην περιπτωση της OM μεγαλυτερο scale length. Πλεον συνανταμε κυριως αυτες τις 14-fret εκδοχες, αν και οπως ειπαμε επιβιωνουν και οι 12-fret βερσιον του προηγουμενου κεφαλαιου. The Martin Dreadnought To 1934 κανει την εμφανιση της η Dreadnought, η κιθαρα που ειναι μεχρι και σημερα με διαφορα ο πλεον διαδεδομενος τυπος ακουστικης κιθαρας με τη χαρακτηριστικη πλατια μεση και τον ογκωδη, boomy ηχο. Οι ριζες της Dreadnought πανε στην πραγματικοτητα ολιγον τι πιο πισω, ξεκινωντας το 1915 απο ενα υπερμεγεθες (για την εποχη του) custom οργανο που εφτιαξε η Martin για τον Χαιβανεζο μουσικο Kealakai. Η εταιρεια Ditson, μεγαλο musical publishing house της εποχης, αναθετει στην Martin να τους φτιαξει μια in-house σειρα οργανων (OEM), συμπεραλαμβανωμενων και μερικων τετοιων «υπερτροφικων» flattops – αυτες οι Martin-made Ditson ηταν ουσιαστικα οι πρωτες dreadnought. Οι κιθαρες δεν ηταν καμια ιδιαιτερη επιτυχια και μερικα χρονια μετα η Ditson φαληριζει (για ασχετους λογους) οποτε η Martin αποφασιζει διστακτικα να κυκλοφορησει αυτες τις νεες κιθαρες υπο το δικο της ονομα. Τις περναει εν καιρω και αυτες απο την «μοντερνοποιηση» του 14-fret neck και το 1934 επισημως εμφανιζονται πλεον στον καταλογο της Martin οι D-18 και D-28. Παραλληλα εμφανιζονται και οι πρωτες custom-ordered D-45, οι Rolls Royce του ακουστικου κοσμου, αλλα μιας και η διαφορα μεταξυ τους και των φτηνωτερων μοντελων ηταν κατα 99% κοσμητικη δε θα τις συζητησουμε περαιτερω εδω. Martin D-28 (1941) H Dreadnought συντομα αλλαξε τελειως το τοπιο της ακουστικης κιθαρας. Ηταν ενα οργανο τεραστιο για την εποχη του, πολυ μεγαλυτερη απο μια 000/ΟΜ και με αισθητα δυνατοτερο ηχο με τρομερα δυνατα μπασα. Η δυνατοτητα της να ακουστει ξεκαθαρα εν μεσω αλλων οργανων στο πλαισιο μιας μπαντας ηταν (και παραμενει) κλασεις ανωτερη απο οτιδηποτε αλλο κυκλοφορουσε τοτε. Οι τυπικες Dreadnought εχουν πλατος 15.6’’ στο lower bout. Το βαθος του σωματος ειναι επισης μεγαλυτερο, κοντα στις 4 3/4’’ στο βαθυτερο του σημειο. Το bracing τελος ειναι βαρυτερο, φτιαγμενο απο καμαρια μεγαλυτερου πλατους ωστε να αντεπεξελθει στις αναγκες του μεγαλυτερου σωματος. Αλλα το πιο χαρακτηριστικο ισως σχεδιαστικο στοιχειο ειναι το ποσο διογκωμενες ειναι στην περιοχη της μεσης – πολυ πιο πλατια απο μια OM ή μια ισπανικη κλασσικη, ποσο μαλλον παλαιοτερες κιθαρες, η Dreadnought ειναι σχεδον τετραγωνισμενη. Διατηρει τελος το belly bridge, το solid headstock και την κλιμακα 25.4’’ που ηρθαν με την OM. Ο αυξημενος ογκος του σωματος δημιουργει εναν ηχο οχι μονο δυνατοτερο σε ενταση, αλλα και με τεραστιο βαθος και εντονα μπασα, πραγματικο κανονι σε σχεση με τις μικροτερες κιθαρες. Πολυ χαρακτηριστικος ειναι και ο blended ηχος τους, με τις συγχορδιες να σκανε σαν ενα wall of sound αντι για τον ξεκαθαρο, note-for-note defined ηχο που εχουν οι μικροτερες κιθαρες – ενα χαρακτηριστικο που για πολλους ειναι συνυφασμενο με τον «κλασσικο» ηχο ακουστικης κιθαρας α λα open chord strumming. Μιας και συζηταμε τις dreads, πρεπει να αναφερουμε και μερικους ορους που σχετιζονται με μια σειρα αλλαγων που επηλθαν κυριως προς τα μεσα του ’40, και που οδηγησαν σε μια κατηγοριοποιηση των οργανων σε pre-war και post-war προτυπα. Οι αλλαγες αυτες ειχαν να κανουν τοσο με τα υλικα οσο και με τον τροπο κατασκευης των dreadnoughts και ειχαν ως αποτελεσμα σημαντικες αλλαγες στον ηχο και την αποκριση, με τον βασικο χαρακτηρα του ηχου βεβαια να διατηρειται. Οι σημαντικες αλλαγες ηταν στο bracing – η Μartin μεχρι και τοτε χρησιμοποιουσε scalloped braces, braces δηλαδη που ηταν σκαμμενα κατα το μηκος τους. Aυτο μειωνει το βαρος τους και εχει ως αποτελεσμα συνηθως ενα οργανο πιο ελαφρυ, πιο responsive και πιο «αερατο» στον ηχο του. Με το περας του πολεμου παυουν να το κανουν αυτο και τα braces ειναι πλεον μασιφ, non-scalloped. Αυτο ειναι και φτηνοτερο ως παραγωγικη διαδικασια αλλα και πιο στιβαρο και ανθεκτικο, πραγμα χρησιμο μιας και ολο και βαρυτερες χορδες γινοντουσαν της μοδας. Το X brace επισης γινεται forward-shifted, μετακινειται δηλαδη η διασταυρωση του Χ πιο πανω στο καπακι, πιο κοντα στην ακρη του soundhole. Ηχητικα χανεται λιγο απο αυτο τον αερατο χαρακτηρα που ειχαν οι pre-war dreads αλλα οι κιθαρες αποκτουν ακομα περισσοτερο projection και punch. Δεν ειναι δηλαδη απαραιτητα αρνητικη η αλλαγη, περι ορεξεως κολοκυθοπιτα, αν και πολυς κοσμος προτιμα/φετιχοποιει την παλια, pre-war συνταγη. Περαν των αλλαγων στο bracing ειχαμε και αλλαγες στην ποικιλα ελατου για το καπακι (απο Adirondack spruce πηγαν σε Sitka spruce), απλοποιηθηκαν τα fingerboard inlays και το χαρακτηριστικο herringbone trim του στυλ 28 αντικατασταθηκε απο multi-ply ασπρομαυρο binding. Μεχρι και σημερα οι dreads της standard σειρας της Martin ακολουθουν την post-war συνταγη των forward shifted, non-scalloped braces ενω εδω και δεκαετιες εχει εισαχθει η σειρα HD (H for Herringbone) που επαναφερει σε γενικες γραμμες την pre-war συνταγη. Τελος, μια ιδιατερη μνεια για την D-35, ενα μελος της dreadnought οικογενειας που εμφανιστηκε αρκετα αργοτερα, το 1965. H D-35 ειναι ενα οργανο που ενω επιφανειακα μοιαζει σχεδον ιδια με μια D-28, στην πραγματικοτητα ειναι a completely different animal, διαφορετικη απο καθε αλλη Martin Dreadnought σε βαθμο που εχει δημιουργησει ενα υπο-ειδος δικο της. Το χαρακτηριστικο αυτης της κιθαρας ειναι η πλατη της, που ειναι φτιαγμενη απο 3, αντι για 2, κομματια rosewood. Το σκεπτικο εδω ηταν οτι η Martin ειχε αρχισει να μαζευει στις αποθηκες της αρκετα κομματια του ηδη σπανιου Brazilian rosewood τα οποια δεν ηταν αρκετα μεγαλα, ή ειχαν στα ακρα τους ατελειες που τα καθιστουσαν ακαταλληλα για την κατασκευη μιας dreadnought πλατης. Αν ομως η πλατη ειναι φτιαγμενη απο 3 μικροτερα κομματια, αντι για 2 κομματια των 8’’, τοτε μπορουν να αξιοποιηθουν αυτα τα μικρα κομματια. H 3-piece πλατη μιας D-35 (1967). Η Martin βεβαια δεν ηταν ο πρωτος κατασκευαστης που πειραματιστηκε με 3-piece backs (ή και καπακια) και σιγουρα γνωριζαν τον αντικτυπο που θα ειχε αυτη η κινηση. Μια 3-piece πλατη δεν ειναι απλα διαφορετικη κοσμητικα απο μια 2-piece, αλλα ειναι και αρκετα πιο δυσπλαστη και αδρανης. Το αποτελεσμα ηταν οτι, κρατωντας την υπολοιπη συνταγη ιδια, η κιθαρα ειχε υπερτροφικα μπασα και τρομερα μουντο, λασπωμενο ηχο. Χρειαζοταν λοιπον και επανασχεδιασμος του bracing ωστε να διορθωθει η κατασταση, και εν τελει η D-35 κατεληξε να εχει ελαφρυ bracing φτιαγμενο απο πιο στενα κοματια ξυλου απ’οτι οι υπολοιπες Dreadnought, σαν αυτα που χρησιμοποιουσαν για την OM. Ηχητικα η D-35 ειναι μια κιθαρα με παρα πολυ ζωντανη και αμεση αποκριση που δεν ειναι ισως τυπικη μιας dread. Δεν εχει επισης τα τονισμενα μεσαια και το thump μιας D-18 ή D-28 και γενικα εχει το λιγοτερο «dread» χαρακτηρα απο ολες στα αυτια μου, ενω συνεχιζει να ακουγεται ογκωδης και με τρομερα μπασα. H D-35 αν και ξεκινησε ως εναν τροπο να μη πανε χαμενα τα ξυλα στην αποθηκη εν τελει κατεληξε να ειναι πολυ δημοφιλης, και μαλιστα για καποιο καιρο ειχε ξεπερασει σε πωλησεις και την D-28. Η δημοφηλια της κατα την δεκαετια του ’70 ηταν και ενας απο τους λογους που συνανταμε παρα πολυ συχνα 3-piece πλατες σε ιαπωνικες lawsuit-era ακουστικες, αν και ειναι αμφιβολο κατα ποσο ακολουθουν τη συνταγη και στο ηχητικο κομματι. The Martin Jumbos Θα κλεισουμε το κομματι περι Martin με μια πολυ συντομη αναφορα στις 2 κιθαρες της Martin που θα μπορουσαν να χαρακτηριστουν ως Jumbo, καθαρα για λογους πληροτητας (στην κατηγορια αυτη οπως θα δουμε αργοτερα δεσποζει η Gibson). Την δεκαετια του ΄60 η Martin αποφασισε οτι ισως ηταν καλο να εχει καποια αντιστοιχα οργανα, εν μερει επειδη υπαρχει αρκετα μεγαλο χασμα απο την ΟΜ/000 μεχρι την Dreadnought. Κυκλοφορησαν ετσι τα μοντελα M (ή και 0000) και J. Η M ειναι, οπως το ανεπισημο της ονομα υποδηλωνει, μια μεγενθυμενη 000/OM – κραταει τη γενικη γραμμη/σχεδιο της σειρας αλλα πλεον πιανει τις 16’’ πλατος, με το παχος του σωματος να παραμενει πανω κατω ιδιο με μια 000. Η J απο την αλλη παει ενα βημα παραπερα και συνδυαζει το 16’’ σωμα της M με το αυξημενο βαθος/παχος της D. GIBSON FLATTOPS H Gibson ιδρυεται το 1900 και ξεκιναει προσφερωντας μαντολινα και κιθαρες φτιαγμενες κατα την violin-making archtop παραδοση, καινοτομια που ειχε εισαγει ο Orville Gibson στα τελη του 19ου αιωνα. Σιγα σιγα αρχιζουν να εμφανιζονται τα κλασσικα οργανα της εποχης, ειδικα και με τη συμμετοχη του Loyd Loar, οπως η L5 και το αντιστοιχο μαντολινο F5. The small-bodied Gibsons Βλεπωντας ομως οτι η flattop ακουστικη κιθαρα εχει αρχισει να κερδιζει εδαφος αποφασιζουν να μπουν και αυτοι στο χωρο, και ξεκινανε μετατρεπωντας το 1926 τα μοντελα L-1 και L-0 απο archtop σε flattop. Οι πρωτες αυτες Gibson flattops ηταν μικρα οργανα, με το μεγεθος του σωματος οριακα μεγαλυτερο απο μια Martin 00 αλλα με αρκετα διαφορετικο σχημα, με το lower bout ειδικα να παραμενει ιδιαιτερα στρογγυλο κατα τα προτυπα των πολυ πρωιμων archtop. Ειχαν spruce καπακι, με maple/birch πλαινα για την L-1 και birch αρχικα και μετεπειτα μαονι για την L-0, με την κλιμακα του μανικου περιπου στις 25’’ και 12-fret body joint. Mια τετοια L-1 ειναι η κιθαρα που κραταει στη γνωστη του φωτογραφια ο πατερας των delta blues Robert Johnson (αν και υπαρχουν αμφιβολιες σχετικα με το αν οντως ηταν δικια του). O Robert Johnson με μια L-1. Το 1932 μοντερνοποιουνται, και η Gibson εισαγει την L-00 που γινεται και το μακραν πιο δημοφιλες οργανο της σειρας. Το σχημα του σωματος παραμενει σε διαστασεις πολυ κοντινες με την Martin 00, με το στρογγυλο κατω μισο να εχει αλλαξει τωρα σε ενα πολυ πιο τυπικο (με σημερινα δεδομενα) προφιλ. Το καπακι ειναι απο ελατο, τα πλαινα και η πλατη απο μαονι, το μανικι βρισκει το σωμα στο 14ο ταστο (χωρις να ειναι τα upper bouts οσο τετραγωνισμενα οσο σε μια μεταγενεστερη 14-fret Martin 00) και η κλιμακα ειναι στις (κλασσικα πλεον για Gibson) 24.75’’. Gibson L-00 (1933) Τον ιδιο καιρο κυκλοφορουν και Hawaiian εκδοχες του ιδιου μοντελου, υπο το ονομα HG-00. Oι HG εχουν τυπικα πιο στιβαρη κατασκευη με βαρυτερο bracing, πλατυτερο nut width και 12-fret necks – oι περισσοτερες που επιβιωνουν εχουν μετατραπει για κανονικο παιξιμο αλλα συνηθως θεωρουνται καπως υποδεεστερες των L-00 μιας και δεν ‘’κινουνται’’ το ιδιο ευκολα. Αυτες οι κιθαρες εχουν ισως μεινει γνωστες ως οι penultimate blues ακουστικες κιθαρες. Ο ηχος τους εχει πολλα απο τα χαρακτηριστικα των Martin 00 (focused and tight, σχεδον boxy) αλλα ειναι σχετικα πιο ξηρος και ξυλινος, συχνα χωρις την φινετσα και τον αρμονικο πλουτο που ειχαν οι Martin της εποχης αλλα με μια καταπληκτικη μουσικοτητα. Χαρακτηριστικο τους ηταν επισης το ποσο ελαφρια φτιαγμενες ηταν. Τα braces, η γεφυρα και ειδικα το bridgeplate σε αυτες τις early 30s L-00s ηταν μικροσκοπικα συγκριτικα με αλλες κιθαρες παρομοιου μεγεθους. Το αποτελεσμα ηταν ενα τρομερο responsiveness, με παρα πολυ αερα στον ηχο και εντονο resonance. Δεν ειναι και οτι καλυτερο ομως για καποιον με βαρυ χερι, καθως λογω κατασκευης οι κιθαρες αυτες δεν εχουν μεγαλο headroom και κομπρεσαρουν σχετικα γρηγορα. Aργοτερα τη δεκαετια του 40 η Gibson αντικατεστησε την L-00 απο μια νεα σειρα οργανων, τις LG. Αυτες οι κιθαρες ειχαν περιπου το ιδιο σωμα και διατηρουσαν παρομοιο ηχητικο χαρακτηρα, αλλα βγαινανε σε περισσοτερες...γευσεις. Η LG-0 ειχε μαονι καπακι, πλαινα και πλατη με ladder bracing, η LG-1 ειχε sunburst φινιρισμα, ελατο καπακι, μαονι πλαινα και πλατη και ladder bracing, η LG-2 ειχε sunburst φινιρισμα, ελατο καπακι, μαονι πλαινα και πλατη αλλα τωρα με X-bracing και η LG-3 ηταν ιδια με την LG-2 αλλα με natural finish. Κλιμακα 24.75’’ και 14-fret neck joint οπως και πριν, αν και η κατασκευη τους ειναι πλεον πιο στιβαρη οποτε ατονει ελαφρα και ο σουπερ ανοικτος χαρακτηρας των early 30s L-00. Η LG-0 και η LG-1 ειχαν οπως ειπαμε το χαρακτηριστικο οτι ηταν ladder braced, κατι που δεν το συνανταμε αλλου στις κιθαρες αυτες τις λιστας – ηταν κατι που απαντωταν μονο σε φτηνα οργανα (οπως πχ οι Kalamazoo-branded κιθαρες που εφτιαχνε η Gibson, και οι διαφορες Harmony, Kay, Stella κλπ της εποχης). To ladder bracing εχει ενα πολυ ιδιαιτερο χαρακτηρα, με τα μπασα να ειναι σχετικα αποδυναμωμενα και ενα σχεδον nasal-like χαρακτηρα στα υψηλομεσαια. Ακουγονται ακομα πιο boxy και εχουν τους φαν τους ειδικα στο old-school blues στυλ παιξιματος. J-45 & Slope-shouldered Dreadnoughts Φτανουμε πλεον και στo αντιπαλο δεος, τις Dreadnought της Gibson και συγκεκριμενα την J-45, την κιθαρα που εχει κερδισει τον τιτλο του songwriter’s workhorse. Gibson J-45 (1944 Banner) Mε την εμφανιση των πρωτων Martin Dread η Gibson συνειδητοποιησε οτι χρειαζοταν ενα οργανο που να μπορουσε να τις ανταγωνιστει σε ογκο και ενταση, οποτε και το 1934 εμφανιζει την δικη της απαντηση – την Gibson “The Jumbo”. H Jumbo ηταν μια κιθαρα μεγεθους και σχηματος αρκετα παρομοιο με αυτο της Martin Dreadnought, ελαχιστα μεγαλυτερη με 16’’ πλατος στο lower bout αλλα με πιο στενους, sloped ωμους που θυμιζανε περισσοτερο τις παλαιες 12-fret Martin (παρολο που η συγκεκριμενη κιθαρα ειχε 14-fret neck) και scalloped X-bracing. Παρενθετικα εδω να σημειωσουμε πως υπαρχει ενα μικρο ετυμολογικο μπερδεμα, καθως η Gibson μετεπειτα θα εβγαζε αλλες κιθαρες, με τελειως διαφορετικο σχημα, οι οποιες φεραν το ονομα Jumbo και εκτοτε ο ορος εγινε συνωνυμος με αυτο τον δευτερο τυπο κιθαρας – ολη η οικογενεια κιθαρων που συζηταμε στο παρον κεφαλαιο απεκτησε τον χαρακτηρισμο «slope-shoulder/round-shoulder dreadnought» κατ’οπιν εορτης. Πολυ συντομα η Jumbo εξελισεται σε 2 αλλα μοντελα, την J-35 και την Advanced Jumbo. Η J-35 ηταν η no frills υλοποιηση της Jumbo, ως εναλλακτικη στην D-18 της Martin, ενω η Advanced Jumbo ηταν σχεδιασμενη να κοντραρει την D-28. Και οι δυο κιθαρες διατηρουν το slope-shouldered design της Jumbo, με την J-35 να χρησιμοποιει μαονι για τα πλαινα και την πλατη ενω η Advanced Jumbo χρησιμοποιει rosewood (κατι που σπανιζε στον καταλογο της Gibson) και εχει και πλουσιοτερο διακοσμο. H J-35 εχει το κλασσικο πλεον Gibson scale length 24.75’’ ενω η Advanced Jumbo, παλι σε προσπαθεια να κοντραρει τον ηχο και την αισθηση της D-28 ειχε 25.5’’ scale. Μολις λιγα χρονια μετα η Advanced Jumbo, ως ακριβο οργανο που ηταν εξαφανιζεται λογω κρισης/πολεμου (rip, κατα πολλους ισως οι καλυτεροτερεστερες κιθαρες ολων των εποχων) και η J-35 υποκειται μια ανανεωση και επανασχεδιασμο του bracing της και εμφανιζεται ως η J-45 πλεον. Η J-45 απο την εισαγωγη της το ’42 καθιερωθηκε γρηγορα ως μια απο τις πιο πετυχημενες ακουστικες κιθαρες ολων των εποχων. Ο ηχος της εχει πολλα παρομοια χαρακτηριστικα με τις Martin Dreadnought, μιας και ειναι αρκετα κοντα σχεδιαστικα – ογκος, ενταση, blended ηχος και ολα τα κλασσικα χαρακτηριστικα των dreadnought δινουν και εδω το παρων, αλλα με ενα δικο τους twist. O ηχος της J-45 ειναι πιο μαλακος και μαζεμενος απο τις αντιστοιχες Martin, εν μερει και λογω του μικροτερου scale length (24.75’’) – τα μπασα ειναι ολιγον τι πιο «λαστιχωτα» αντι για thunderous οπως των Martin, και εχουν ενα πολυ χαρακτηριστικο γρυλισμα στα χαμηλομεσαια. Oπως και με τις μικροτερες Gibson, εχουν μια χαρακτηριστικη ζεστασια στον ηχο τους, ακουγωνται σχετικα πιο woody και fundamental-heavy. Aυτος ο χαρακτηρας εχει καταστησει την J-45 ισως ως την πιο πετυχημενη singer-songwriter κιθαρα, μιας και ευκολα ακουγεται γεματη αλλα χωρις να «παταει» στη φωνη, σε βαθμο που θα δυσκολευτειτε να βρειτε γνωστο τροβαδουρο απο country μεχρι rock που να μην εχει εμφανιστει με μια κατα καιρους. Χωρις αυτο να σημαινει οτι περιοριζεται η χρησιμοτητα τους στο strummy vocal accompaniment ρολο – ειναι απο τις πιο ευελικτες ακουστικες κιθαρες, οι telecaster του ακουστικου κοσμου if you will. Καθονται παντου καλα. Mε τα χρονια οι J-45 εχουν κυκλοφορησει σε χιλιες δυο παραλλαγες, συμπεριλαμβανομενης μιας ατυχους περιοδου στις αρχες του ‘70 που μεταμορφωθηκαν για λιγο σε κακες square shouldered dread χωρις λογο. Αλλα τα κλασσικα τους ξαδελφια, με τα οποια διαφερουν κατα κορον αισθητικα και σχεδον καθολου ηχητικα/παικτικα ειναι η J-50 (η ιδια κιθαρα, απλα σε natural αντι για sunburst), η Southern Jumbo (μια J-45 με περισσοτερο binding και split parallelogram inlays αντι για dots) και η Country & Western (που ειναι μια Southern Jumbo, απλα σε natural αντι για sunburst). The Hummingbird and the Dove. Επιγραμματικα ας δουμε και 2 ακομα Gibson dreadnoughts, square shouldered αυτη τη φορα, που γινανε επισης χιτ με το singer-songwriter crowd και ειδικα αυτους που θελανε να κανουνε και λιγο εντυπωση επι σκηνης – η Gibson Hummingbird και η Gibson Dove. Gibson Hummingbird (1965) Η Hummingbird εμφανιστηκε το 1960 και ηταν η πρωτη square-shouldered Gibson dreadnought. Παρολο που η J-45 and co. ειχαν καθιερωσει τις Gibson dreads ως κατι το διαφορετικο (εμφανισιακα και ακουστικα) απο τις αντιστοιχες Martin, η Gibson αποφασισε να δοκιμασει την τυχη της και με ενα πιο παραδοσιακο, square-shouldered dreadnought design. Κυκλοφορησε ετσι την Hummingbird, μια square-shouldered κιθαρα με spruce top, μαονι πλαινα και πλατη, 24.75’’ scale και εντονο διακοσμο που θα ζηλευε καθε country star της εποχης, centrepiece του οποιου ηταν το pickguard με το ομωνυμο πτηνο. Λογω του ελαφρα μεγαλυτερου σωματος εχει λιγο περισσοτερο ογκο, ενταση και high end απο την J-45 αλλα χωρις να φτανει την D-18. H δεκαετια του ’60 στην Gibson ηταν γενικοτερα συνηφασμενη με ολο και βαρυτερα builds, τεραστια bridge plates και γεφυρες με bolts και adjustable saddles που οδηγησαν σε εναν χαρακτηριστικο thumpy ηχο της εποχης τον οποιο η Hummingbird αντιπροσωπευει αρκετα τυπικα. Eιναι επισης αλλη μια αγαπημενη της lawsuit-era Japan εποχης και θα δειτε πολλα τετοια οργανα να αντιγραφουν την αισθητικη της. Στην ιδια φιλοσοφια περιπου ακολουθησε και η Dove, μονο που αυτη ειχε maple πλαινα και πλατη (ενα ξυλο που δεν συναντουσες συχνα στις Martin) και το μακρυ 25.5’’ scale της Advanced Jumbo – εχει ως εκ τουτου μια πολυ χαρακτηριστικη και ιδιαιτερη ατακα στη νοτα της, αλλα παραμενει σχετικα niche. The Gibson Super Jumbo (SJ-200) Φτανουμε τελος και στην πιο μεγαλη κιθαρα του αρθρου μας, και κατ’επεκταση τον πιο μεγαλοσωμο τυπο ακουστικης που πιθανως να δει καποιος σημερα – the King of the Flattops, η Gibson Super Jumbo (ή SJ-200). Η SJ-200 εμφανιστηκε στα τελη της δεκαετιας του ’30 και ηταν (και παραμενει) οχι μονο η πιο μεγαλοσωμη αλλα και η πιο εντονα διακοσμημενη και ακριβη ακουστικη που προσεφερε η Gibson. Ειναι μια τεραστια κιθαρα, με το σωμα να μετραει 17’’ (παρα κατι ψιλα) αλλα με στενη μεση, θυμιζοντας λιγο μια υπερμεγεθης πρωιμη L-1 με βαθος σωματος κοντα στις 5’’. Το μανικι εχει και παλι το μακρυ scale length των 25.5’’ ιντσων. Oπως θα περιμενε κανεις λογω μεγεθους ο ηχος τους ειναι τεραστιος, με πολυ βαθος και τρομερο boom, αρκετα blended και στα δικα μου τα αυτια εχουν και ενα πολυ χαρακτηριστικο compression. Gibson SJ-200 (1938). Οι πρωτες SJ-200 ειχαν Adirondack spruce καπακια και rosewood back and sides, με flamed maple μανικι και εβενινη ταστιερα και γεφυρα. H γεφυρα εχει ενα πολυ χαρακτηριστικο σχημα το οποιο της εχει επιφερει και το ονομα moustache bridge, με μεγαλο μερος της να ειναι σκαμμενο. Οι πρωτες χρονιες ειχαν μαλιστα και ξεχωριστα saddles για καθε χορδη, ρυθμιζομενα για υψος, αλλα αυτα απεδειχθησαν περισσοτερο μπελας παρα πλεονεκτημα και συντομα αντικατασταθηκαν απο πιο τυπικα one-piece saddles. Αυτες οι pre-war SJ-200s παρηχθησαν σε πολυ μικρα νουμερα (ουτε 100 συνολο) απο το 1939 μεχρι το 1942, οπου και το μοντελο σταματησε λογω των ελλειψεων που επεφερε ο δευτερος παγκοσμιος. Μερικα χρονια μετα το περας του πολεμου η SJ-200 (που πλεον αλλαξε ονομα απλα σε J-200) επεστρεψε με καποιες μικρες αλλαγες, με τα πλαινα και την πλατη της πλεον να ειναι φτιαγμενα απο flamed maple, και την ταστιερα και τη γεφυρα απο rosewood. Αυτη η μεταγενεστερη maple εκδοχη ειναι και η πλεον κλασσικη υλοποιηση της J-200 που γνωριζουμε ολοι σημερα. Κοσμητικα ακολουθουν την φιλοσοφια του more is more και εχουν εντονο, multi-layered binding παντου, χρυσα κλειδια, engraved oversized pickguards (πολυ πριν την εμφανιση της Hummingbird) και τα χαρακτηριστικα graduated crown / cloud inlays στην ταστιερα (αν και ειδικα στα πρωτα χρονια πολλες ηταν custom ordered, οπως αυτη του Gene Autry παρακατω, και ειχαν πιο προσωπικοποιημενο λουκ). Gene Autry με την custom-ordered Gibson SJ-200 (1939). Η SJ-200 βγηκε στην αγορα στοχευοντας το singing cowboy δημογραφικο, οι οποιοι αποζητουσαν μια κιθαρα που οχι μονο θα ακουγοταν αλλα και θα εδειχνε τεραστια, με οσο το δυνατον περισσοτερο bling για να γυαλιζει υπο τα φωτα των τηλεοπτικων studio. Kαι πετυχε – συντομα πολυ μεγαλος αριθμος των γνωστων καλλιτεχνων του ειδους εμφανιζοταν με αυτες τις υπερμεγεθεις κιθαρες, και η δημοφιλια τους με το rock-starικο κοινο (εντος και εκτος rock) παραμενει σταθερη δεκαετιες μετα. Ενας σχετικα γνωστος τραγουδιαρης με μια τυπικη post-war ξανθια SJ-200. Η Jumbo οικογενεια της Gibson ειχε κατα καιρους και μερικα ακομα μελη, αν και κανενα δεν ειχε την διαχρονικοτητα της SJ-200. H SJ-100 ηταν μια no-frills SJ-200 με μαονι αντι για rosewood που κυκλοφορησε για λιγα χρονια παραλληλα με τις pre-war SJ-200. H J-185 ηταν ενα αλλο μοντελο της οικογενειας που κυκλοφορησε τη δεκαετια του ’50 και που εχει επανελθει στο προσκηνιο τελευταια. Εχει το ιδιο σχημα σωματος με την SJ-200 αλλα ελαφρως συρικωνμενο – μετραει 16’’ ιντσες στο lower bout, ειναι δηλαδη συγκρισιμη με την Martin J σε μεγεθος, αλλα λογω του maple back and sides και του μικροτερου 24.75’’ scale length εχει εναν δικο της ηχο, με χαρακτηριστικα απο την SJ-200 αλλα πολυ λιγοτερο over the top. Fin!
    9 βαθμοί
  8. Εκτός από τα prog και τα jazz (τα τελευταία φυσικά και δεν γινονταν ποτέ mainstream) σε ΟΛΕΣ τις εποχές ,και στα 70s, έβγαιναν και ένα κάρο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Σκουπίδια που προωθούσαν οι δισκογραφικές και...ΟΧΙ οι πλατφόρμες....αλλά τα ΜΕΣΑ της εποχής (ράδιο και τηλεόραση) Τα ΙΔΙΑ Σκουπίδια προωθούν ΚΑΙ ΤΩΡΑ οι ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΈΣ, και όχι οι "πλατφόρμες " όπως λανθασμένα λες (ΟΛΟΙ οι καλλιτέχνες στο σημερινό τοπ 50 στο Spotify έχουν συμβόλαιο με δισκογραφική. ) Από εκεί και πέρα όπως έχουν ευτελιστει τα ΠΑΝΤΑ στην εποχή μας έτσι έχει ευτελιστει και η εμπορική μουσική . O κύριος λόγοςΔΕΝ είναι οτι ο κάθε πικραμένος μπορεί με μιΑ κομπιούτερ και 3 σπασμένα plug in να βγάλει "μουσική "... και να την ανεβάσει ... Σκέφτηκες ποτέ ότι ΔΕΝ φταίει η ΤΡΑΠ του κΟλου που έγινε έτσι η....κοινωνία αλλά η...κοινωνία που η κυρίαρχη μουσική είναι η τραπ του κΟλου? Με άλλα λόγια η μουσική απλά ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ την ΣΑΠΙΛΑ της εποχής...δεν φταίνε οι....πλατφόρμες οι οποίες κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια δουλειά που έκαναν τα ραδιόφωνα τοτενες στα 70s που όλα ήταν υπέροχα, δεν υπήρχε πονηρΓια & τρώγαμε πΣωμι και ελιά με τον Κωτσο βασιλιά :) (δεν είχαμε γιατί τον είχε στείλει η χούντα βακανσ αλλά λΑιμε τωρα)
    9 βαθμοί
  9. Εγω παντως γνωριζω μονο για ατομα που σταματησαν να συμμετεχουν, επειδη εφαγαν bullying (περισσοτερο για πολιτικα θεματα). (Εξαιρω φυσικα τα ατομα που σταματησαν ή μπαινουν σπανιως, λογω περιορισμενου χρονου και δεν ειναι λιγα). Κανεναν γιατι βαρεθηκε να διαβαζει καφενειακα και οφφτοπικ. Αντιθετα, ξερω ατομα που μπαινουν για να διαβαζουν τετοια. Σιγουρα ομως, πιστευω οτι πρεπει να υπαρχει ενα οριο σε ολα, σεβασμος σε ολους και στις αντιθετες γνωμες και τιμωρια στο bullying. .
    8 βαθμοί
  10. Ρε παιδιά, κάνουμε ότι δε βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο με τα αστεράκια. Ας πούμε λοιπόν ότι ανεβάζει γνωστό και ενεργό μέλος του φόρουμ ένα κομμάτι στο music (όπως συμβαίνει ούτως ή άλλως με το 90% των κομματιών που ανεβαίνουν), το οποίο όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, αξίζει το πολύ 2 αστέρια. Είναι ξέρω γω πρόχειρο, κακογραμμένο κλπ. Θα του βάλει ποτέ κανείς το 1 1/2 αστέρι που αξίζει; Όχι. Θα πάρει το λιγότερο 3 και πάνω. Θα αντιπροσωπεύει λοιπόν η "αστερική" βαθμολογία το επίπεδο κομματιού; Όχι. Τι τα θέλουμε λοιπόν τ' αστέρια εγώ δεν καταλαβαίνω. Ας μείνουμε στην κριτική με σχόλια για όποιον θέλει.
    8 βαθμοί
  11. Ένα συνηθισμένο λάθος είναι να τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του στο επίκεντρο της αγοράς ενώ ο κατασκευαστής έχει κάτι διαφορετικό στο σχεδιασμό του. Δεν έχει σημασία αν εγώ θα πλήρωνα διπλή τιμή για όργανο του CS. Κάποιοι τα πληρώνουν κάθε μέρα. Δεν έχει σημασία αν εγώ θα αγόραζα ηλεκτρικό αυτοκίνητο με επιχείρημα π.χ. την αυτονομία. Είναι δεκάδες χιλιάδες στη λίστα αναμονής. Δεν έχει σημασία αν η χωριάτικη κάνει 50 ευρώ στη Μύκονο. Κάποιοι πηγαίνουν. Δεν είναι χαζός όποιος πληρώνει το custom shop όργανο, ούτε αυτός που παίρνει ηλεκτρικό αυτοκίνητο ούτε αυτός που πληρώνει 200 ευρώ το ταβερνάκι στη Μύκονο. Είναι καλύτερη η ποιότητα "στα ακριβά"? Τις περισσότερες φορές ναι, αλλά το υψηλό κόστος δεν είναι ο τρόπος να διασφαλίσεις στα τυφλά την ποιότητα ως αγοραστής. Βλέπεις, κρίνεις, αγοράζεις.
    8 βαθμοί
  12. Εγώ έχω πρόβλημα να δεχτώ ότι 5 άτομα, εμού συμπεριλαμβανομένου, δε βγάζω την ουρά μου απ έξω, με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνουμε να αποτρέπουμε τη συμμετοχή χιλιάδων. Μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο. Γιατί το 1/10 να μπει από αυτούς και να συζητούν ανά πεντάδες για 20 θέματα, το σήμα τους θα πνίξει το δικό μας θόρυβο. (Άσε που θα διαβάζουμε και κάτι καινούργιο, δε θα χρειάζεται να γράφουμε καν, και να θέλαμε δηλαδή επιτούτου να χαλάμε τα θρεντ για να υπονομεύσουμε το φόρουμ, πόσα να προλαβαίναμε να χαλάσουμε;) Αργία μήτηρ πάσης κακίας μπρο. Τέλος πάντων. Καλές γιορτές, με υγεία για όλον τον κόσμο.
    7 βαθμοί
  13. Αυτο καταλαβες? Εγω βλεπω πως συσσωμο ενα νοιζ ενημερωθηκε με αφορμη το συμβαν του Στρατου για την προσπαθεια αλλαγης της καφενειακης ατμοσφαιρας του νοιζ. "Λυθηκε" λοιπον το θεμα του Στρατου. Κ το βαζω σε εισαγωγικα για τον πολυ απλο λογο πως αν ο Στρατος ξενερωσε κ εσπασε το γυαλι, το λυθηκε να το βρασω (κ δεν ειμαι Στρατος οποτε απλα υποθετω). Κ απο εκει κ μετα ολοι ειναι κοσμιοι κ γινεται μια κουβεντα, με πρωτοβουλια των μελων κ συμμετοχη της διοικησης κ για να καταλαβουμε που ειναι οι νεες γραμμες, πως βλεπουμε την ολη κατασταση κ γενικα λεμε τους προβληματισμους μας κ το τι σκεφτεται ο καθενας τωρα που ξεκινησε η κουβεντα.
    7 βαθμοί
  14. Προσωπικά, και εγωιστικά, με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας, πέραν της μουσικής μπάλας που γνωρίζει, που ουαί και αλίμονο σε όποιον την υποτιμά, γνωρίζει άριστα, ΑΡΙΣΤΑ όμως, τη μπάλα του να είσαι άνθρωπος, να μην προσβάλεις, να δέχεσαι τις αντίθετες απόψεις, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, χωρίς ταυτόχρονα να το παίζεις παπάς ή πατερούλης. Συν ότι έχει φοβερό χιούμορ, και σου φτιάχνει τη διάθεση. Τζάμπα. Μη εγωιστικά, ή υπερ-εγωιστικά, δε με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας πάντα κυρφιουζιονάρας θα είναι. Δεν απώλεσε κάτι από την κυρφιουζιονότητά του λόγω αυτής της ιστορίας. Άλλοι χάνουμε.
    7 βαθμοί
  15. Η εμπειρία μου είναι σίγουρα μικρή, αλλά είναι τέτοια, που να μπορώ να δώσω στους γονείς να καταλάβουν το λάθος της ερώτησής τους, εξηγώντας τους τους λόγους. ΠΟΤΕ δεν θα απαντούσα σε τέτοια ερώτηση. Θα πήγαινα την κουβέντα με πλάγιο τρόπο στο αν του αρέσει αυτό που κάνει, και στο αν φαίνεται να δουλεύει στο σπίτι. Το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι το κίνητρο. Αν οι γονείς πάνε και γράψουν το παιδί στο πιάνο ή την κιθάρα στα 5 ή 8 του χρόνια, χωρίς αυτό το ίδιο να έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία (πολλοί γονείς το έκαναν τουλάχιστον στο παρελθόν), τότε το να έρθουν και να ρωτήσουν αν το παιδί έχει ταλέντο, είναι τουλάχιστον ειρωνεία. Αν το παιδί ξεκίνησε μαθήματα από δική του επιθυμία, άρα έχει κίνητρο, ο ρόλος του δάσκαλου, είναι να κρατήσει ζεστό αυτό το κίνητρο, και να το μεγαλώσει. Να δίνει συνεχώς νέα κίνητρα, νέες προκλήσεις, ανάλογα πάντα με το παιδί που έχει απέναντί του. Φυσικά το παιδί μπορεί να το χάσει το ενδιαφέρον του, είναι πολύ πιθανό αυτό. Αν λοιπόν έβλεπα ότι το παιδί δεν ενδιαφέρεται, δεν έχει κίνητρο, θα έλεγα ακριβώς αυτό. Για ταλέντο ΠΟΤΕ.
    7 βαθμοί
  16. Δεν ρωτάς καλύτερα κάποιον, πχ, Κλασικό πιανίστα να σου πει "σε τι καλό θα του βγει" να μάθει να παίζει νότα προς νότα το Χ έργο του Ψ συνθέτη? Μα είναι ερώτηση αυτή? Η συντριπτική πλειονότητα των μουσικών αυτου του πλανήτη και ανεξαρτήτως μουσικού είδους, έτσι ακριβώς μαθαίνουν να παίζουν μουσική, προσπαθώντας να βγάλουν νότα προς νότα συνθέσεις τρίτων.
    7 βαθμοί
  17. Σε συνεχεια του παραπανω θεματος, και μετα απο προσφατες αναλογες συζητησεις, αποφασισα να επεκταθω στα περι της συνθεσης ηχου. Και επειδη τα πολλα λογια και τα πολλα θεωρητικα ειναι φτωχεια, η επεκταση αυτη θα ειναι τοσο πρακτικη οσο δε γινεται. Σηκωθηκα λοιπον πρωι πρωι, και κατεβασα το charlatan, διοτι ειπαμε, ειναι η συνεχεια του θεματος που παραθεσα. Αφου λοιπον στο θεμα εκεινο αναλυσαμε τις παραμετρους του charlatan με ορους που και οι κιθαριστες καταλαβαινουν, θα φτιαξουμε τωρα ενα κομματακι οπου ΟΛΟΙ οι ηχοι, και οταν λεμε ΟΛΟΙ εννοουμε ΟΛΟΙ, θα ειναι φτιαγμενοι με αυτο. Εχω κανει screen capture τον καθε charlatan ηχο, ολοι οι ηχοι φτιαγμενοι ειδικα για την περισταση απο τον yours truly, και θα λεω καποια λογια για το πως φτιαχτηκαν. Εχουμε συγκεκριμενα μποτα- hihat- ταμπουρο, μπασο, pad, αρπομπλιμπλικι, lead και Sound FX. Οτι χρειαζεται δηλαδη κανεις για να γουσταρει! Το κομματακι το παραθετω στο τελος, μπαμ μπαμ εγινε, μην εχουμε απαιτησεις, και φυσικα ειναι ενα electro μπλιμπλικακι, το charlatan δεν εχει δειγματα και τετοια, αν περιμενετε εξομοιωση συμφωνικης θα περιμενετε πολυ. Τo charlatan ειναι ενα synth με βασικες παραμετρους, ουτε καν εφε δεν εχει, οποτε δεν μπορουμε να κανουμε τα υπερκουφα που μπορουμε να κανουμε με αλλα vst. Αλλα η λογικη ειναι ιδια, και η κατανοηση ευκολοτερη. Το θεμα μας αλλωστε ειναι η συνθεση ηχου, κανα delay και κανα reverb που εβαλα και εγω για να γλυκανει λιγο το κομματακι νομιζω ολοι ξερουν πως να τα βαλουν. Παμε να δουμε πως φτιαχτηκε ο καθε ηχος ξεχωριστα, πανω κατω με τη σειρα που μπαινει στο κομματι Μποτα Αρχικα, η περιβαλλουσα του ενισχυτη ( amp env) πρεπει να ταιριαζει με τον ηχο μιας μποτας. Οταν κοπαναμε μια μποτα, ο ηχος της σκαει κατευθειαν, και καπακι σβηνει. Οποτε εχουμε στο amp env 0 attack, decay οσο “γεματο” θελουμε το σωμα της μποτας και 0 sustain. Ο λογος που εχουμε και καμποσο release ειναι ωστε να μπορουμε να κανουμε trigger τον ηχο με καποιο midi note, χωρις να μας νοιαζει η διαρκεια του, να σβηνει δηλαδη φυσικα ο ηχος ανεξαρτητα το ποσο κραταμε το πληκτρο πατημενο, ειναι βασικη λεπτομερεια αυτο αν τριγκαρουμε π.χ. με καποια midi drums. Στις γεννητριες εχουμε επιλεξει τριγωνικη κυμματομορφη, και τωρα το βασικοτερο: Διαμορφωνουμε το pitch τους, το τονικο τους υψος δηλαδη, με τη δευτερη περιβαλλουσα, το mod env. Αυτη ειναι και η χαρακτηριστικη διαμορφωση για να κανουμε μια electro μποτα, μπορειτε να δειτε οτι ειναι επιλεγμενες και οι δυο γεννητριες στο pitch section, με πολυ ψηλα το mod button, ενω η περιβαλλουσα στην ουσια κανει ενα drop στο pitch. Εχουμε επισης σαν κερασακι λιγο θορυβο απο τη γεννητρια θορυβου ( noise) , με ηπιες ρυθμισεις στο shape Hihat H περιβαλλουσα του ενισχυτη (amp env) δε διαφερει στη λογικη με αυτην της μποτας, με τη διαφορα οτι το “σωμα” ενος closed hihat ειναι πολυ πιο συντομο απο της μποτας, οποτε οπως μπορειτε να δειτε το decay ειναι πολυ χαμηλοτερα ρυθμισμενο. Οσο αφορα τη γεννητρια, για τετοιου ειδους κρουστους ηχους το μονο που χρειαζομαστε ειναι θορυβο (noise). Οπως μπορειτε να δειτε το volume του noise ειναι αρκετα ψηλα, στην ουσια φροντιζουμε το gain staging πριν το φιλτρο. Και το shape επισης ειναι ψηλα, ο θορυβος δηλαδη εχει φουλ συχνοτητες και “δαγκωνει”. Στη συνεχεια ρυθμισα και το φιλτρο, με την επιλογη band pass (το παραθυρακι με το βυζακι και τον αριθμο δυο) με μπολικο resonance και υψηλο cut off, για να ειναι φωτεινος και διαπεραστικος ο ηχος, οπως ειναι δηλαδη το hihat. Ταμπουρο Για την περιβαλλοuσα του ενισχυτη μην τα ξαναλεμε, απλα παρατηρηστε οτι το decay ειναι μεγαλυτερο απο το hihat αλλα οχι οπως της μποτας. Απο αποψη γεννητριων παλι ο βασικος ηχος ειναι ο θορυβος, που προσομοιωνει, σε electro επιπεδο παντα, τις χορδες του ταμπουρου, με ηπιοτερες ρυθμισεις στο shape. Εχουμε βαλει σε μικρη ενταση και τον osc 2 με τριγωνη κυμματομορφη, για να δωσει μια μικρη παρουσια κατι-σα-νοτας, που αντιστοιχει στο ξυλο του ταμπουρου. Στο δε φιλτρο εχουμε ενα πολυ ελαφρυ low pass με το mod envelope να κλεινει απαλα το φιλτρο στην πορεια του ηχου, ωστε η ατακα του ταμπουρου να ειναι πιο φωτεινη και να ξεχωριζει. Μπασο Παμε στο μπασακι. Περιττο να πουμε βεβαια οτι θα πρεπει να παιζουμε στα καταλληλα πληκτρα, στις χαμηλες οκταβες του πληκτρου μας, διαφορετικα δε θα βγει μπασο. Μα το θεο. Εχουμε επιλεξει κυμματομορφη square που δινει ωραια χροια για μπασο, αλλα και οι αλλες κυμματομορφες μπορουν ανετα να χρησιμοποιηθουν. Εχουμε δυο γεννητριες, με τη δευτερη να ειναι ρυθμισμενη μια οκταβα χαμηλοτερα, πραγμα που δινει εξτρα παρουσια στον ηχο. Η περιβαλουσα του ενισχυτη δε διαφερει ιδιαιτερα απο τα κρουστα που εξεταζαμε πριν, οπως ξερουμε μια χορδη μπασου εχει αμεση ατακα και σβηνει σταδιακα. Αυτο που δινει ομως χαρακτηρα στον ηχο ειναι η περιβαλλουσα του φιλτρου. Οπως ξερουμε και απο το ακουστικο μπασο, η νοτα οταν τη βαραμε ειναι φωτεινη και σκαει καλα, ενω στη διαρκεια της γινεται πιο μουντη καθως παυει σταδιακα να παλεται. Αυτο ακριβως προσομοιωνουμε με την περιβαλλουσα mod env που αναθετουμε στο φιλτρο, με decay λιγοτερο απο την περιβαλλουσα του ενισχυτη. Τι σημαινει αυτο; Πολυ απλα σημαινει οτι το φιλτρο θα κλεισει πιο γρηγορα απο οτι θα σβησει ο ηχος, με αποτελεσμα το τελευταιο μερος της νοτες να ειναι πιο φιλτραρισμενο, πιο μουντο. Pad Εδω επιτελους θα δουμε μια αλλη περιβαλλουσα για τον ενισχυτη. Ο στοχος με το pad αυτο ηταν να εχουμε μια “πλατη” που μπαινει με αργη ατακα και ριχνει την ενταση του πριν ερθει το επομενο μετρο. Αφθονο attack λοιπον, αθονο decay, και sustain υπαρκτο μεν, αλλα οχι τερματισμενο. Αυτη η κινητικοτητα της εντασης, συνοδευεται απο κινητικοτητα και στο pitch και στο φιλτρο μεσω του δευτερο envelope, το οποιο ειναι ηπια ρυθμισμενο στο να επηρεαζει ελαφρως την ατακα του ηχου σε στυλ pitch slide, ενω στο φιλτρο η περιβαλλουσα ειναι αντεστραμενη (inv) ωστε να διαφοροποιειται η φορα της κινησης. Στις γεννητριες εχουμε κυμματομορφη square, με το πλατος του παλμου να διαμορφωνεται απο το LFO. Ειναι μια κλασσικη συνταγη για pad που φερνουν προς φαση strings, ενω την πηγη του ηχου συμπληρωνει η δευτερη γεννητρια με τριγωνη κυμματομορφη και ρυθμισμενη μια οκταβα πανω, που κανει το pad περισσοτερο φωτεινο και πλουσιο. Αλλα η βασικη ρυθμιση που δινει πλουσιο ηχο ειναι η ρυθμιση unison. Οπως τo string section εχει πολυ πιο πλουσιο ηχο απο το σολο βιολι γιατι παιζουν πολλα βιολια μαζι, ετσι ακριβως και εδω εχουμε μεχρι και 7 ταυτοχρονες φωνες, που μπορουν να παιζουν με ελαφρα διαφορετικο pitch. Στον συγκεκριμενο ηχο επελεξα 5 φωνες στο unison, και το detune σε ηπια ρυθμιση, ενω και το stereo spread ( το διπλανο κουμπακι με τα κυκλακια) μου φανηκε οτι κατι εκανε. Αρπομπλιμπλικι Εδω εχουμε αξιοποιηση του LFO. Επελεξα square κυμματομορφη, ωστε να εχουμε εναλαγη μεταξυ δυο αξιων. Το αναθεσα στο pitch του osc 1, και με την καταλληλη ρυθμιση του mod amount (mod) εκανα τη γεννητρια να εναλλασεται με διαστημα οκταβας. Με ρυθμισμενο λοιπον το LFO σε sync ρυθμο ογδοων, εχουμε τον ηχο να ανεβοκατεβαινει οκταβες, κατι σαν arpeggiator ας πουμε. Με τις καταλληλες ρυθμισεις στο amp env ο ηχος ακολουθει οσο αφορα τις δυναμικες λογικη παρομοια με του pad που φτιαξαμε προηγουμενως, ενω εχει πολυ πιο εντονο και κινητικο φιλτρο με το mod envelope, την επιλογη band pass και το υψηλο resonance. Προσθετοντας μαλιστα μια δευτερη γεννητρια χωρις LFO διαμορφωση, αλλα και λιγο θορυβο απο το noise generator, η κινηση του φιλτρου γινεται ακομα πιο χαρακτηριστικη καθως διαμορφωνει περισσοτερες και σταθεροτερες συχνοτητες. Lead Εδω και παλι εχουμε μια αλλη προσεγγιση στην περιβαλλουσα του ενισχυτη. Ενας lead ηχος εχει αμεση ατακα μεν, αλλα εχει και sustain, πως λεμε η les paul κανει για lead επειδη εχει sustain; Ακριβως αυτο. Εχουμε λοιπον μηδεν attack αλλα ανεβασμενο το sustain. Κατα τα αλλα εχουμε saw και triangle στις γεννητριες, low pass φιλτρο με περιβαλλουσα να δινει την κινητικοτητα, ενω το unison που ειναι τερματισμενο δινει αυτην την πολυ παχια χροια. Μια πολυ σημαντικη λεπτομερια ειναι οι ρυθμισεις που αφορουν την πολυφωνια του οργανου. Ειναι στο global section, και απο εδω ρυθμιζουμε αν θα ειναι πολυφωνικο η μονοφωνικο το οργανο. Οπως καταλαβαινουμε, στην περιπτωση των pads πρεπει να το ρυθμισουμε να ειναι πολυφωνικο. Οταν ομως εχουμε εναν lead ηχο, πολλες φορες θα εχουμε καλυτερο αποτελεσμα με τη ρυθμιση legato. Διοτι, τι ειναι το legato και στην κιθαρα; Ειναι οταν οι νοτες ειναι “ενωμενες”, οταν δηλαδη δεν “μπισταμε” την πενα, αλλα παιζουμε με ροη pull off και τετοια. Αυτο ακριβως κανει και το legato στο synth, δεν ενεργοποιει τις περιβαλλουσες αν οι νοτες υπερκαλυπτουν χρονικα η μια την αλλη, με αποτελεσμα πιο smooth ηχο. Βαζεις και λιγο glide για να υπαρχει smooth μεταβαση και απο αποψη τονικου υψους, και γουσταρεις. FX Αφησα τελευταιο τον FX ηχο που εφτιαξα, παροτι στο κομματακι μπαινει νωρις μετα τα ντραμς. Γενικα η συνθεση ηχου δε διαφερει απο τη shred κιθαρα, οταν παιζεις γρηγορα γουσταρεις αλλα δε μπορει να σε ακουσει ο αλλος. Ετσι και με τα synth, οταν πας στα ακρα γουσταρεις, αλλα το αποτελεσμα δεν ακουγεται. Παρολα αυτα μεσα σε μια ενορχηστρωση, να βαρεσεις και ενα one shot εφεδακι δε χαλασε ο κοσμος. Ετσι λοιπον εδω εχουμε ενα μλιμπλικιβαραμαγκαοτιβρεις, με βασικο συστατικο το LFO που επηρεαζει το τερματισμενο απο αποψη resonance φιλτρο, ενω το pitch των γεννητριων ειναι υπο διαλυση απο το mod envelope. Αυτα συμβαινουν αμα το παρακανεις, ενω η λεπτομερεια που κανει τη διαφορα ειναι στο delay του lfo, που κανει αυτο το ουμπλε ουμπλε να σκαει σταδιακα και να κανει τον χαμο. Επιλογος Πιο απλο synth απο το charlatan δε νομιζω να υπαρχει. Και ομως, μας εδωσε ολα τα εργαλεια για να κανουμε μια πληρη ενορχηστρωση, παντα στο electro στυλ που ταιριαζει σε ενα αφαιρετικο synth. Ακουσττε το κομματακι. Με δυο envelopes, ενα LFO, δυο γεννητριες και ενα φιλτρο, βγαζεις τοσα πολλα πραγματακια. Τι αλλο να πεις, απο το οτι τα synthsizer ειναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. manosxnoiztutorial.mp3
    7 βαθμοί
  18. Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.
    7 βαθμοί
  19. Δεν αποκλειεται. Η θεωρια ετσι κι αλλιως ειναι η καταγραφη και αναλυση πραγματων που εκανε πρωτα καποιος στην πραξη. Αυτη η καταγραφη βοηθαει αλλους να αναπτυχθουν πιο ευκολα. Ολοι οι αυτοδιδακτοι θα σου πουν οτι αν ειχαν δασκαλο θα ειχαν αναπτυχθει πιο γρηγορα. Υπαρχουν ομως αυτοδιδακτοι και αυτοδιδακτοι. Δεν εχουν ολοι την ιδια αντιληψη. Υπαρχουν αυτοδιδακτοι που προχωρανε πιο γρηγορα και απο αυτους που εχουν δασκαλο. Η αντιληψη ειναι το παν. (Αλλοι την αντιληψη, τη λενε ταλεντο)
    7 βαθμοί
  20. Μου αρέσει που πάμε να αναλύσουμε πολιτικοοικονομικά -στρατηγικό- γεωπολιτικά και ξέρω γω το θέμα. Μια είναι η ανάλυση. Η φύση του ανθρώπου ...το πιο άχρηστο πλάσμα στον πλανήτη. Παρανοϊκοί πανταχόθεν στην εξουσία, είτε γιατί οι νορμάλ δεν ασχολούνται είτε γιατί τους ξεβράζει το σύστημα. Καλλίτερα να εξαφανιστεί αυτό το είδος.....όλοι μας δηλαδή.
    7 βαθμοί
  21. Μπορεί να σε σοκάρει, αλλά θεωρώ πως αυτή τη στιγμή η Σάτι τιμά περισσότερο τα "παραδοσιακά" τραγούδια που ερμηνεύει, από ένα στρατό ερμηνευτριών που είχα την τύχη να ακούσω και να δω τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Ο λόγος είναι ότι προσπαθεί (ναι, προσπαθεί) να φέρει αυτό το υλικό στη δεκαετία μας, αντί να προσπαθεί να πάει εμάς στη δεκαετία των παπούδων μας. Και - αν δεις live της - θα δεις ότι αυτό λειτουργεί, το νεανικότατο κοινό της την πιάνει τη φάση και συντονίζεται. Είμαι βέβαιος ότι την έχεις παρεξηγήσει τη φάση, και εγώ μπάρμπας είμαι αλλά τελικά αντέχω απ' ότι φαίνεται.
    6 βαθμοί
  22. Τον τελευταιο καιρο κ λογο καποιων youtube βιντεο που εχουν γινει "viral" (στα στενα πλαισια των guitar communities), βγηκε ενα προβλημα στην επιφανεια, που εχει να κανει με το πως χρησιμοποιουμε τα softare modellers. Το λαθος που κανουμε οι περισσοτεροι εχει να κανει με το πως σεταρουμε τα level τοσο της προενισχυσης της καρτας ηχου, οσο κ του input level του plugin. Η κοινη λογικη κ αυτο που εκανα κ εγω κ η μεγαλη πλειοψηφια (για να μην πω το 100%) οσων εχω συζητησει κ χρησιμοποιουν soft sims, συνδεαν την κιθαρα στο instrument in (hi z), κ ανεβαζανε το gain της προενισχυσης μεχρι να εχουν ενα υγιες σημα που δεν κλιπαρει. Αυτο οπως αποδειχτηκε ειναι λαθος. Θα το πιασω λιγο απο την πλευρα των plugin in κ μετα θα καταληξω στο τι πρεπει να κανουμε. Φυσικα ολα αυτα ειναι το πως το καταλαβα εγω κ μπορει να εχω κανει λαθος. Οποτε στο τελος θα παραθεσω λινκ απο τρια βιντεο που αναφερονται στο προβλημα (κ εναν πινακα με πληροφοριες κ suggested ρυθμισεις) κ οποιος κατανοησει περισσοτερα ή κ βρει λαθος καλυτερα ας με διορθωσει, μιας κ αυτο το αρθρο μπορει να γινει ενας πολυ καλος μπουσουλας για το πως να διορθωσουμε μια συνηθεια που κανουμε οι περισσοτεροι (κ εχει ως συνεπεια κ καποια μεγαλα misconceptions για το τι αποψη εχουμε πολλοι για τα soft sims) Καθε sim, απο καθε εταιρεια, ειναι καλιμπραρισμενο να δεχεται input συγκεκριμενο. Το εχω δει με πολλες ονομασιες. Ας πουμε στο forum του S-Gear που με ενδιαφερει εμενα, ο Mike (δημιουργος του software) το αναφερει ως expected headroom. Σε καθε soft sim αυτη η τιμη ειναι διαφορετικη. Εδω υπαρχουν περιπτωσεις που το figure αυτο ειναι διαφορετικο οπως φαινεται, σε διαφορετικα suites της ιδιας εταιρειας! Δυστυχως αυτην την τιμη μπορει να τη βρεις στο manual του προιοντος μπορει κ οχι. Μετα τον χαμο των τελευταιων ημερων, σε πολλα φορουμ του προιοντος καποιος χρηστης ζητα απο τους δημιουργους να τους πουνε ποιο ειναι αυτο το level για το συγκεκριμενο σιμ. Η αλλη τιμη μου μας χρειαζεται ειναι το maximum input volume της προενισχυσης της καρτας ηχου. Αυτην την τιμη ευτυχως την βρισκεις πολυ πιο ευκολα, στα specs της καρτας ηχου. Εδω παραθετω εναν πινακα απο τον Ed S που ουσιαστικα εχει φτιαξει ενα excel για πολυ διαδεδομενες καρτες ηχου, το max input vol της καθε μιας κ το πως πρεπει να ρυθμισεις το gain του instrument in ωστε καθε plugin να βλεπει το σωστο σημα (ο Ed S ηταν ο τυπος που τα πηρε χαμπαρι ολα αυτα τον Μαρτιο, ειχε email συννενοηση με τις περισσοτερες εταιρειες που βγαζουν γνωστα σοφ σιμ, οργανωσε το ολο πραγμα κ εβγαλε προς τα εξω το ολο ζητημα. Παρόλα αυτα ο χαμος δεν εγινε τοτε που τα κυκλοφορησε, αλλα τις τελευταιες 2 εβδομαδες, που καποια δημοφιλη guitar youtube channels, βοηθησαν να.. μαθευτει το νεο χρησιμοποιώντας την "ερευνα" του Ed) https://docs.google.com/spreadsheets/d/1bZHaapCiCg4RLIFqTS5KyUUVa4MwaqfxRCYk35Bvdrs/edit#gid=0 Αν η καρτα σας κ το σιμ που χρησιμοποιειτε δεν ειναι στη λιστα, καντε την ερευνα σας κ βρειτε αυτες τις δυο τιμες που λεω πιο πανω για την δικη σας περισταση. Χοντρικα απο το σημα που περιμενει να δει το αμπ σιμ αφαιρειτε το max input volume κ εκει βαζετε το gain της προενισχυσης Σε εμενα πχ που εχω την audient id24 (max input vol 12 δβ) κ χρησιμοποιω το S-Gear που θελει 9-12 db expected headroom (περιμενει να δει δηλ input -9 με -12 db), η σωστη ρυθμιση ειναι το gain της καρτας 0 με 3 db !!! Φυσικα εγω που σε κιθαρες με μονους το ειχα κοντα στα 5db ειναι σαν να εσπρωχνα το S-Gear μονιμα με ενα boost 5 db! Αν λοιπον παιζετε με τα preset του σιμ, κ αυτο που ακουτε δεν ειναι αυτο που περιμενετε ν'ακουσετε οταν διαβαζετε το ονομα του preset, ισως αυτος να ειναι ο λογος. Αν προσπαθειτε να φτιαξετε εναν καθαρο ηχο κ το αποτελεσμα ειναι πολυ κομπρεσαρισμενο κ saturated, μη βγαζετε κατευθειαν συμπερασμα για τα soft sim εν γενει, μπορει σε ολα να κανετε το ιδιο λαθος. Κ να ξεκινατε σπρωχνοντας με αρκετα db το front end του εικονικου ενισχυτη. Παρακατω θα βαλω το βιντεο του Ed S, καθως κ ενα βιντεο του Cordy κ του Shull που βοηθησαν να μαθευτει το βιντεο του Ed S. Τα βαζω με τη σειρα που εβγαλε νοημα σε εμενα να καταλαβω τι παιζει. Το πρωτο του Shull τα λεει απλα κ κατανοητα για να καταλαβουμε το προβλημα (ειναι μεγαλο μεν αλλα αξιζει να ξεκινησεις απο εκει), μετα του Cordy κ τελος του Εντ που ειναι πιο μικρο κ "τεχνικο"
    6 βαθμοί
  23. Δηλαδη για να καταλαβω, δεν θελει τοσο πολυ η διοικηση τα οφτοπικ, που "τιμωρησε" τον Στρατο? Καπου οπα.
    6 βαθμοί
  24. Πρέπει να έχεις κάτι για να στο κλέψουν. Ιδιαίτερα όταν δεν θα κοιτάς. Καί όχι αφού σε ειδοποιήσουν για το τι θα ισχύει σε λίγο καιρό... στην δική τους πλατφόρμα. Αν έχεις και δεν παίζει γιατι δεν το προσπαθείς (προωθείς) ή γιατί δεν είναι απλά καλό (εγω κάπου στη μέση πέφτω π.χ.) είτε το δέχεσαι και σκέφτεσαι μήπως το αποσύρεις γιατι είναι όντως μάπα το πόνημα σου, είτε βάζεις μπρος τη μηχανή και αφιερώνεις τον χρόνο και τη δουλειά που απαιτείται (ή προσλαμβάνεις ειδικό όπως μια δισκογραφική) για να το προβάλεις και να το μάθει ο κόσμος που μπορεί να ενδιαφέρεται. Σίγουρα μπορεί να μην ενδιαφέρει όλο τον κόσμο (αναλογα με το ύφος) αλλά θα περιμένεις τουλάχιστον μια μεγαλύτερη ανταπόκριση. Αυτά αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας μουσικός και να βρίσκεσαι στο ίδιο ράφι με αυτούς που είναι. Αυτό λέει εν ολίγοις και απευθύνεται σε ενήλικες, τυπικά και νόμιμα.
    6 βαθμοί
  25. Απ' όλα αυτά τα γκρινιάρικα, το συγκεκριμένο έχει τη σημειολογική σημασία του, καθώς η λέξη "νεοφιλελεύθερος" εμφανίστηκε στην ελληνική καθομιλούμενη από συγκεκριμένο ιδεολογικό/πολιτικό χώρο, ο οποίος σήμερα θα τύχει ειδικής αφιέρωσης από ´μένα*. Βέβαια, εδώ είναι η όλη ουσία, ότι δηλαδή ο dimsonic δεν αναγνωρίζει στο spotify (και απ'ότι έχω καταλάβει, μάλλον σε κανέναν) να κάνει ότι θέλει με την επιχείρησή του, παρεκτός αν συμμορφώνεται με κάποιο ηθικό πλαίσιο που ταιριάζει στις αντιλήψεις των επινοητών του όρου "νεοφιλεύθερος". Το πόσες ανακρίβειες, συκοφαντίες, υπερβολές θα ειπωθούν είναι αδιάφορο. Θα αγνοηθεί το κατατοπιστικότατο σεντόνι που έγραψε ο odis, θα αγνοηθούν τα κείμενα στο ίδιο το spotify, θα αγνοηθεί ακόμη και η πραγματικότητα (ψάχνω συστηματικά εδώ και μισή ώρα να βρω κάτι που να έχει λιγότερα από 1000 streams ανά έτος, από τις αναμνήσεις μου από την εποχή που άκουγα άγγλους νιουγουεηβάδες που τους ήξερε ΜΟΝΟ ο ληξίαρχος) - αρκεί το ψευδεπίγραφο αφήγημα περί νεοφιλελευθερισμού να πάρει με κάποιο τρόπο σάρκα και οστά. --- * Αφιερώνω το παρακάτω άλμπουμ των Genesis:
    6 βαθμοί
  26. Για να μην παρεξηγηθω, η κινηση αυτη του Spotify ειναι αμφιλεγομενη το λιγοτερο και καλως να σχολιαστει και να επικριθει, αλλα να ειμαστε και λιγο σοβαροι. Τα "μου κλεβουν τα λεφτα για να τα δωσουν στον Sheeran" ειναι απλα καραγκιοζιλικια, με καθε συμπαθεια στη λαικη μας μασκοτ. Πρακτικα στην ΠΑΡΟΥΣΑ κατασταση, ειναι απλα να 'χαμε να λεγαμε. Αποφασισανε λεει οτι ΔΕΝ θα κανουν πληρωμες σε οσους εχουν κατω απο 1000 streams ετησιως. Με 1000 streams ετησιως η πληρωμη που φευγει απο το Spotify ειναι περιπου 3 ευρω. Τα 3 ευρω αυτα το spotify ΔΕΝ τα πληρωνει σε καλιτεχνες, τα πληρωνει κατα κανονα σε distributors/licensors, οι οποιοι κρατανε το μεριδιο τους και μετα δινουν το μεριδιο που αναλογει στον καλλιτεχνη συμφωνα με το distribution deal που εχουν μεταξυ τους. Μεταξυ τους οταν λεμε, εννοουμε μετατυ του distributor και του καλλιτεχνη. Eδω προκυπτουν μερικα θεματακια: Πρωτον, το τι ποσοστο επι των 3 ευρω θα κρατησει ο distributor και τι ποσοστο θα μεταβιβασει στον καλλιτεχνη δεν εχει καμια ιδιαιτερη σχεση με το spotify, ειναι δουλεια δικη σου (του καλλιτεχνη) και της συμφωνιας που υπεγραψες με τον distributor σου. Αν εσενα η δισκογραφικη σου κραταει 2 ευρω και σου πασαρει το 1 υπολοιπο, ενω του Μακη η δικια του κραταει 0,50 και του πασαρει 2,50 ε, αυτο ειναι προβλημα δικο σου. Δευτερον, το ποσο ειναι το μινιμουμ ποσο για το οποιο η δισκογραφικη σου θα μπει στον κοπο να σου στειλει ειναι επισης θεμα εκτος spotify - αν εσυ υπεγραψες οτι payout γινεται σε minimum ποσο 10 ευρω και το spotify εδωσε στον distributor σου ετησιο payout 10,50 ευρω, το οποιο μετα τα fees του distributor γινεται στο ονομα σου 8 (λεμε) ευρω και ο distributor σου αρνειται να στο στειλει μεχρι να αυγατησει του χρονου που θα παρεις αλλα 8 να γινουν 16, ε και παλι προβλημα δικο σου κυριως, οχι του spotify. Αν βρει καποιος MIA δισκογραφικη που να προτιθεται να μπει σε διαδικασια payout για 2 ή 3 ευρω να μας την πει και σε εμας τους υπολοιπους. Δηλαδη, με το προηγουμενο καθεστως, στην σχεδον απολυτη πλειοψηφια των περιπτωσεων καποιος με μολις λιγες εκατονταδες plays ετησιως εβλεπε να μπαινουν στην τσεπη του 0 ευρω, ενω τωρα με το νεο καθεστως θα λαμβανει 0 ευρω. Τρουλη σοκιν. Και αφου τακτοποιηθηκε αυτο, να επανελθω στην αρχικη προταση. Ναι, καλως επικρινει ο κοσμος την εν λογω κινηση. Με ολη την καλη θεληση να δεχθω οτι οντως, οπως λενε τα corpobots εκει στο spotify αυτο θα "απελευθερωσει" λεφτα που τρωνε απλα οι τραπεζες και οι μεσαζωντες με αποτελεσμα να ωφεληθουν οι καλιτεχνες, ας το δεχθουμε. Ειναι και παλι ολιγον τι ακομψο. Τι παει να πει δε με πληρωνεις καν γιατι θα μου τα φανε? Εστω και ενα ευρω να ειναι. Για ενα ευρω δουλεψαν οι μουσικες μου? Ε για ενα ευρω να με πληρωσεις, το αν θα μου το φαει ο distributor μου ειναι δικο μου προβλημα. Εγω μπορει να θελω οταν με το καλο σε βαθος δεκαπεντετιας αυγατισει το payout μου πενηνταλεπτο-πενηνταλεπτο να πληρωθω ενα εικοσαρικο και να ανοιξω σαμπανια (ρετσινα). Γουστο μου και καπελο μου. Να ερθει καποιος να κανει κριτικη σε αναλογη γραμμη, να πω οκ καλως κραζεις. Δε το συμμεριζομαι, εχω αλλες πιο ουσιαστικες μαχες να παλεψω στη ζωη μου απο το αν καλως 'η κακως μου φαγανε το εστω και 1 ευρω, αλλα το κατανοω. Εχει σε φιλοσοφικο επιπεδο εστω μια ουσια. Μπορει σημερα να ειναι 1000 plays και αυριο 5000, μπορει πολλα και διαφορα, υπαρχει μια βαση ρε παιδι μου να γινει μια κουβεντα με καποιο ψιχνος ουσιας. Αλλα αυτο το τσιρκο που θα δουμε τωρα απο τον καθε youtuber, να μη μεινει λεμε ιματιο για ιματιο αδιερρηγνυτο (?), ηρθαν να μας φανε το μεροκαματο εεεεε δε το μπορω. Ασοβαροι ολοι τους. Και σορρυ και ολας, αλλα χρειαζετε μια σοβαροτητα στο πως αντιμετοπιζουμε συλλογικα τετοιες καταστασεις στην μοντερνα ψηφιακη εποχη και βιντεακια σαν το πρωτο απλα ΔΕΝ βοηθανε. Απλα πουλανε outrage. Rant over. Παω να μην ακουσω spotify.
    6 βαθμοί
  27. Ξέρεις κάτι Γιώργο? Το κομμάτι είναι σαν το "χαχαχα" του σε κάθε ποστ. Δεν ξέρεις πότε είναι σοβαρό και πότε χιουμοριστικό. Για να είμαι ακριβής, είναι σοβαρό και χιουμοριστικό ταυτόχρονα. Είναι εκπληκτικός ο συνδυασμός. Και πάνω απ' όλα .... είναι cos_dr.
    6 βαθμοί
  28. Θα πω πράγματα αυταπόδεικτα αλλά βρισκόμαστε δυστυχώς στην εποχή που πρέπει να δικαιολογούμε τα ήδη δεδομένα. Το κομμάτι είναι ένα αριστούργημα, προϊόν στίχων του Waters και μουσικής σύνθεσης και των τεσσάρων. Η original εκτέλεση από το Dark Side of the Moon δε, με τον Gilmour στα φωνητικά είναι εμβληματική/αξεπέραστη/συγκλονιστική/ιστορική και βάλτε ό,τι άλλο θετικό επίθετο θέλετε. Η παρούσα εκτέλεση προφανώς και δεν είναι κακή (θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να χαλάσει ένα τέτοιο κομμάτι), αλλά όπως είπαν και οι συνάδελφοι παραπάνω, δεν αλλάζει/προσθέτει/προτείνει τίποτα. Είναι δε σίγουρα χειρότερη από την original. Ο Waters μας είπε πρόσφατα εν ολίγοις ότι "Τι Pink Floyd και μαλακίες, δικά μου είναι τα κομμάτια" και ακολούθως αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το album χωρίς του υπολοίπους προφανώς. Με λίγα λόγια δηλαδή να δηλώσει και πρακτικά αποκλειστική κυριότητα των κομματιών. Οπότε πάει τώρα και γεροντοσκαλίζει ένα έργο τέχνης άρτιο, με ανεξάρτητη πλέον πολιτιστική οντότητα και ιστορία γιατί το original έργο δεν έλεγε Roger Waters αλλά Pink Floyd. Απλά γελοιότητες. Υ.Γ. Quiz: Μαντέψτε ποιο από τα δύο άλμπουμς θα (συνεχίσει) να ακούει ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα.
    6 βαθμοί
  29. Η απάντηση στα παραπάνω είναι μόνο μια λέξη. Χθες.
    6 βαθμοί
  30. Μπράβο ρε μάγκα, μπράβο.
    6 βαθμοί
  31. Bolt on κιθάρα στο αεροπλάνο= την λύνεις και την βάζεις στην βαλίτσα με τα ρούχα
    6 βαθμοί
  32. Τον τελευταίο καιρό, μετά από το τρομαχτικό δυστύχημα στα Τέμπη, τρώγομαι με τα ρούχα μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε αυτή τη χώρα ασχολούμαστε με τα προβλήματα πολλών υπολειμμάτων του σάπιου κράτους μεμονωμένα, σα να μην επηρεάζουν το ένα το άλλο και σα να μην είναι τραγικά αποτελέσματα του ίδιου ακριβώς κατεστημένου. Εξηγούμαι: Όλοι μας (νομίζω) ξέρουμε ότι στην Ελλάδα υπήρχαν και υπάρχουν οργανισμοί, υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, ολόκληρα ζωτικά κομμάτια της λειτουργίας του μηχανισμού όπου καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, κανένας υπουργός, πρωθυπουργός ή έστω υψηλός αξιωματούχος δεν τολμά να βάλει χέρι. Και αυτό γιατί αυτές οι δομές δημιουργήθηκαν και συνέχισαν να λειτουργούν με έναν βασικό στόχο: Να εξυπηρετούν την εκάστοτε κομματική πελατεία. Επί ολόκληρες δεκαετίες, αυτά τα κομμάτια του κράτους κάνουν αυτή τη δουλειά και παράλληλα, εξυπηρετούν ελλιπέστατα τον επίσημο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο ΟΣΕ όπου ολόκληρες γενιές κομματικών στρατών εξυπηρετήθηκαν εις βάρος όλων μας και προσφάτως "απλά" πληρώθηκε το κόστος αυτής της εγκληματικής τακτικής, σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό όμως που δεν μπορώ με τίποτα να ξεκολλήσω από το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες, είναι ένα άλλο κομμάτι, του ίδιου ακριβώς άθλιου μηχανισμού με το οποίο κανένας δεν ασχολείται και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τολμά καν να παραλληλίσει με το απερίγραπτο δυστύχημα στα Τέμπη. Και αυτό δεν είναι άλλο από το καθεστώς χορήγησης και επαναξιολόγησης των διπλωμάτων οδήγησης, από το υπουργείο Μεταφορών. Με λίγα λόγια και να μην κουράζω λοιπόν: Εδώ και δεκαετίες πάλι, ο μηχανισμός βάζει την επίσημη σφραγίδα του ώστε να πιάσουν ή να συνεχίσουν να πιάνουν τιμόνι άνθρωποι: - Που δεν έχουν κάτσει ούτε μια φορά στη θέση του οδηγού. (υπάρχει ταρίφα για δίπλωμα χωρίς να έχεις κάνει ούτε ένα μάθημα) - Που δε γνωρίζουν ούτε τι σημαίνουν τα σήματα του κ.ο.κ., ούτε ποιοι είναι οι κανόνες όταν αυτά λείπουν. - Που δεν έχουν ιδέα τι είναι το όχημα το οποίο οδηγούν, πώς συμπεριφέρεται ανάλογα με τις συνθήκες του οδοστρώματος, του καιρού, τι ταχύτητες μπορεί να αναπτύξει, πόσο χρειάζεται για να φρενάρει, τι συμβαίνει όταν στρίβει κλπ. - Που είναι εντελώς ακατάλληλοι πια για οδήγηση λόγω σοβαρών προβλημάτων σε όραση, ακοή, αντανακλαστικά, αντίληψη. - Κλπ κλπ κλπ, η λίστα μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο. Εκτός των παραπάνω, μιλάμε για ένα οδικό δίκτυο το οποίο έχει σοβαρότατα προβλήματα κατασκευαστικά (κακή ποιότητα ασφάλτου, ανωμαλίες οδοστρώματος κλπ.), δομικά (διασταυρώσεις εκεί που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, τυφλά σημεία, στροφές με ανάποδη κλήση κλπ κλπ), όρια ταχύτητας που έχουν κρατηθεί τα ίδια εδώ και 60 χρόνια αλλά κυρίως ΕΛΛΙΠΕΣΤΑΤΗ αστυνόμευση και όπου αυτή τύχει να υπάρχει, μπακαλίστικο τρόπο λειτουργίας. Τα παραπάνω πληρώνονται με ανθρώπινες ζωές καθημερινά, απλά δε γίνονται σχεδόν ποτέ είδηση και σίγουρα όχι τόσο μεγάλη, γιατί τα θύματα ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος είναι "λίγα". Για αυτούς τους νεκρούς (πάμπολλα νέα παιδιά btw), το σύστημα απλά σηκώνει του ώμους και συνεχίζει σα να μην έγινε τίποτα. Άντε να βγει ο Ιαβέρης σε κανά κανάλι, να πει τα γνωστά και ολόσωστα που λέει εδώ και 30 χρόνια και κανένας δεν ακούει και το θέμα κλείνει. Τη μαφία του υπουργείου Μεταφορών που πουλάει διπλώματα οδήγησης και λειτουργεί έτσι από πάντα, δεν έχει ακουμπήσει ως τώρα ΚΑΝΕΝΑΣ. Δεν έχει γίνει καν λόγος για το θέμα. Ουδείς έχει κάνει ποτέ έρευνα για το πώς πήρε το δίπλωμα κάποιος που προκάλεσε ένα θανατηφόρο δυστύχημα, ποτέ δεν έχει ελεγχθεί αν ήταν κατάλληλος για οδήγηση, αν είχε όραση 20% και ακοή 10% ή απλά μπούκαρε στο αμάξι και οδήγησε σα να παίζει need for speed γιατί έτσι νόμιζε ότι λειτουργούν τα πράγματα και στην πραγματικότητα. Εμείς παρεμπιπτόντως, εσείς κι εγώ και όλοι μας, απλά σιωπούμε και επίσης σηκώνουμε τους ώμους αδιάφορα. Ούτε συγκεντρώσεις, ούτε πορείες ούτε τίποτα. Απλά κοιτάζουμε ψιλοαδιάφορα τα καντήλια και τα λουλούδια ξεχασμένα πάνω σε διαλυμένες μπαριέρες και κολώνες και περίπου σκεφτόμαστε "η κακιά η ώρα".
    6 βαθμοί
  33. Η επιλογή για το αν θα είμαστε Δυτικό κράτος, ή αποχωρητήριο ασιατικού τύπου γίνεται κάθε λεπτό, από τον καθένα μας. Όταν παραβιάζω ένα κόκκινο σηματοδότη, επιλέγω το δεύτερο. Τόσο απλά. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε από Μαθηματικά (αυτά είναι υψηλοί στόχοι), δεν καταλαβαίνουμε ούτε καν τη σχέση ανάμεσα σε Αιτία και Αποτέλεσμα.
    6 βαθμοί
  34. Εγώ νομίζω ότι η ζωή του Έλληνα μουσικού ήταν τουλάχιστον (πλέον δεν υπάρχουν μαγαζιά) πολύ πιο δύσκολη. Ξενύχτι βάρβαρο κάθε μέρα σε νυχτερινά κέντρα....με πελάτες πιωμενους....τσιγαριλα... Επαγγελματίες ήταν καί αυτοί και μάλιστα χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά. Πολύ πιο δύσκολα από μια (έστω και πολύωρη) πρόβα.
    6 βαθμοί
  35. Εδω θα μπορουσε να ειχε κλεισει το θεμα. Υπαρχει κανεις που γεννηθηκε και μιλαγε και εγραφε? Απλα υπαρχουν αυτοι που μιλησαν διαβασαν και εγραψαν πιο γρηγορα απο τους αλλους και αυτοι που εφτασαν να γινουν μεχρι και ποιητες, συγγραφεις, ομιλητες κλπ. Αυτο οφειλεται στην αντιληψη του καθενος, κατι που αυξανει το ρυθμο μαθησης αλλα και στη δουλεια που θα ριξουν στη συνεχεια για να γινουν ποιητες και συγγραφεις. Η μαθηση της γλωσσας γινεται στην αρχη ακουγοντας τους αλλους να μιλανε, και σιγα σιγα παίρνοντας και μαθηματα. Σιγουρα υπαρχουν κι αυτοι που εγιναν χωρις καμια βοηθεια, σιγουρα ομως οι περισσοτεροι μαθητευσαν διπλα σε καποιον/καποιους δασκαλους. Τα ιδια ακριβως και στην κιθαρα, στο phrasing κλπ. Δεν υπαρχει εμφυτο. Αναπτύσσεται. Το λεγομενο "ταλεντο" (η αντιληψη ουσιστικα του καθενος πανω στο καθε συγκεκριμενο θεμα κατα την αποψη μου) δινει τη δυνατοτητα γρηγορου ρυθμου αναπτυξης. Η δουλεια κανει πραγματικοτητα αυτην την δυνατοτητα. .
    6 βαθμοί
  36. Ο Γιώργος είναι πραγματικά ένας υπέροχος άνθρωπος. Και απίστευτος κιθαρίστας και μουσικός.
    6 βαθμοί
  37. όλα τα λεφτά είναι το μέρος στο 1.06 (όχι ότι τα άλλα υστερούν, απλά αυτό κλέβει καρδιές) Μου είναι αδιανόητο πως υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που καλαμπουρίζουμε τη μιά στιγμή και την άλλη φέρνουν αυτό.... εύγε....
    6 βαθμοί
  38. κριμα να μην ειμαι καπου κοντα....
    6 βαθμοί
  39. Το πιάσιμο της πένας είναι ίσως το πιο υποκειμενικό πράγμα που υπάρχει στο παίξιμο της κιθάρας. Δεν έχει κανένα νόημα να αναλύουμε τι και πώς. Αν πάρουμε τους γνωστούς, θα βρούμε ένα σωρό "ανορθόδοξους" τρόπους πιασίματος.
    6 βαθμοί
  40. Eννοείς αυτούς που απορούν γιατί εξοπλιζόμαστε απέναντι σε μία χώρα που ο πρωθυπουργός της κάνει επίσημες δηλώσεις με φόντο χάρτη μίας "γαλάζιας πατρίδας" που περιλαμβάνει εδάφη όλων των γειτονικών της χωρών; Θα ήθελα όσο τίποτα να μην υπήρχε η αναγκαιότητα για αμυντικούς εξοπλισμούς και να έπεφτε όλο το χρήμα σε παιδεία,υγεία,κ.λ.π. Που θα ήταν ίσως εφικτό αν είχαμε γείτονες τίποτα Σουηδούς ή Πορτογάλους,αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και αυτό χωρίς να έχω τίποτα με τον μέσο Μεχμέτ που περιμένει στην ουρά για ψωμί και το τελευταίο που τον νοιάζει είναι οι μπούρδες του σουλτάνου. Έχω πάει Κωνσταντινούπολη τελευταία φορά πριν δύο χρόνια και μια χαρά άκρη έβγαζα. Η Ελλάδα με αφορμή το ουκρανικό,θα πρέπει επιτέλους να μάθει ότι αν δεν φροντίσει να είναι αξιόμαχη σε περίπτωση που δεχτεί επίθεση,δε θα τη σώσει κανείς. Όμως το θέμα δεν είναι οι εξοπλισμοί. Αλλά ότι έχει καλλιεργηθεί επί δεκαετίες η αποστροφή προς την έννοια πατρίδα και καθετί ελληνικό. Με αποτέλεσμα να καπηλεύονται αυτές τις έννοιες ψυχοπαθείς με σβάστικες και χλαμύδες, έχοντας ως αντίβαρο ΝΑΥΑΓΙΑ της ζωής μπαφοαμπελοφιλόφους no borders καλλιεργητές λεφτόδεντρων ή επίδοξους καταληψίες νομισματοκοπείων. Κοντολογίς,καμία ελπίδα.. Δυστυχώς μετά το '74 και τα Ίμια, θα ξαναπάθουμε μπας και επιτέλους μάθουμε..
    6 βαθμοί
  41. Παίξε εσυ ενα σόλο δικό σου, και βάλε τον Γκίλμουρ να το παίξει, να δουμε τι και πως. Γνώμη μου, μην αναλώνεσαι να κοπιάρεις φρασεις και ήχους....εκτός αν σε διασκεδάζει.
    6 βαθμοί
  42. Καταρχάς το κοινό δεν πήγε εκεί για το λάιβ αλλά για το μέρος, άρα δεν φταίει το κοινό. Επίσης το τραγούδι δεν δείχνει να το ξέρει το κοινό, άρα πάλι δεν φταίει το κοινό. Επειδή παίζω σε κάποια ξενοδοχεία με ροκ μπάντα, και το κοινό συχνά δεν έχει απαραίτητα σχέση με αυτή την μουσική καθώς απλά είναι ''αναγκασμένοι'' να δουν το entertainment της ημέρας αφού το πλήρωσαν, έχω να πω το εξής: ποτέ δεν φταίει το κοινό. Εμείς έχουμε φροντίσει το σετλιστ μας να είναι τέτοιο ώστε να το ευχαριστηθεί και ακόμα και ένας που δεν ακούει απαραίτητα ροκ μουσική. Και φυσικά έχει σημασία να είσαι ευχάριστος όταν τα παίζεις, και όχι διαδικαστικός, γιατί πληρώνεσαι για entertainment και άρα πρέπει να είσαι διαδραστικός με το κοινό και όχι απλά εκτελεστής οργάνου. A, και πρέπει να ''κόβει το μάτι σου'' το κοινό όταν ανέβεις στην σκηνή, κυρίως ηλικιακά. Να μην πηγαίνεις με προκαθoρισμένο playlist (ΟΚ κάποια must θα είναι στο πρόγραμμα κάθε φορά) Άπειρες φορές έχω αντικρίσει το κοινό και έλεγα ''ωχ, πως θα περάσουν οι 2 ώρες από την βαρεμάρα'' αλλά τελικά κατέληξε καλό λάιβ με συμμετοχή από το κοινό. My 2 cents
    5 βαθμοί
  43. Περι Σατι το εχουμε κουρασει το θεμα και ακομα μου κανει εντυπωση οτι ακομα και μουσικοφιλοι που σε γενικες γραμμες εκτιμω προσπαθουν (τωρα τελευταια με λιγες ενοχες βεβαια......) να δικαιολογησουν και να καλωπισουν το γεγονος πως τετοιος ΦΕΛΛΟΣ υποτιθεται ειναι σοβαρη και κανει καλη καριερα με καλα τραγουδια. Μη μου αναφερετε σπουδες Μπρερκλει κλπ, στα @@ μου..........μερικοι απο τους πιο ανικανους επαγγελματιες με τους οποιους συνεργαστηκα στο παρελθον, τους ηταν αδυνατον να στροφαρουν πανω απο επιπεδα σαλιγκαριου, ηταν κατοχοι διδακτορικων. Εγω αν αυτο οντως παει Γιουροβιζιον, που χλωμο το βλεπω μαλλον για (χαμηλου γουστου) τρολια το βλεπω, θα ανοιξω petition για επαναφορα συμμετοχης Ρακιντζη ξανα με το ιδιο γνωστο ασμα......
    5 βαθμοί
  44. Παιδια ηρεμηστε με το νοτα νοτα, γιατι πως να το πω ευγενικα... ειστε ΛΑΘΟΣ 100% Μιλαμε για ηλεκτρικη κιθαρα, που εκτος απο νοτες υπαρχει σε μεγαλο βαθμο κ η εκφραση. Τα bends κ οι λεπτομερεις στο ροκ κ μπλουζ δεν ερχονται απο μονα τους. Πρεπει να μιμηθεις κ να φαλτσαρεις για χρονια. Δεν ειναι μονο νοτες κ ταιμινγκ (πραγματα που φυσικα πρεπει να εχεις ηδη). Μιλαμε για ενα σολο που αν βγαλεις τις νοτες κ το χρονο κ αφησεις τις λεπτομερειες αυτες απ'εξω, δεν το εχεις πιασει ουτε στο 50%. Το να συζηταμε αν το νοτα-νοτα ειναι καλο να το κανεις... επαγγελμα, ε τοτε ναι συμφωνω μαζι σας. Αν επισης το νοτα-νοτα ειναι ο μονος τροπος μελετης που εχεις, τα ιδια. Αλλα να μην το εχεις κανει (σε συγκεκριμενες περιοδους), για να ''κουρδισεις'' το touch κ την εκφραση σου, θα σου κοψει πολυ μεγαλο κομματι του πως θα ακουγεσαι εκφραστικα, κ σαν φωνη κιθαριστα δε θα βρεις ποτε τον εαυτο σου. Για την ακριβεια πρεπει να το κανεις με τετοια λεπτομερεια (σε σημειο ψυχωσης) κ για πολλους κιθαριστες απο διαφορετικες σχολες εκφρασης, μεχρι να γινει δικο σου κ να βρεις πως θα το εκανες εσυ απο τις επιλογες που εχεις. (μιλαμε παντα για αυτο το στυλ lead παιξιματος) Μετα περνας φυσικα σε πιο ενδιαφεροντες τροπους μελετης, σε αλλα οργανα, αλλα να παιξεις τετοια ειδη μουσικης χωρις να το εχεις κανει, πολυ κ επιτυχημενα, θα ακουστει. Lead rock/blues κιθαρα χωρις pitch κ touch ειναι ανεκδοτο. Κ αυτα δεν ερχονται μονα τους. Δεν ειναι ουτε πληκτρα (που εκει εχει αλλα παλουκομπερδεματα). Επισης @dimsonic κατανοω να το λες εσυ, αλλα εσυ εισαι αλλης σχολης κ φιλοσοφιας μουσικος κ κιθαριστας, οποτε ολα αυτα δε σου χρειαζονται τοσο (παροτι ειμαι σιγουρος οτι κ εσυ τα εχεις κανει κ μαλιστα επιτυχημενα σε μικροτερες ηλικιες)
    5 βαθμοί
  45. Παίζω με καλύτερους από μένα για να με τραβήξουν (ει δυνατόν) προς τα πάνω. Συμβουλεύω να πράξεις το ίδιο.
    5 βαθμοί
  46. Δεν εχω την παραμικρη ιδεα του τι εχει συμβει, ωστοσο επειδη ειμαι καποια χρονια εδω μεσα (τρομοκρατηθηκα μολις σκεφτηκα οτι πλησιαζουν τα 20) , και το εργο εχει ξαναπαιχτει απο διαφορους που νομιζαν οτι ειναι περισσοτερο η λιγοτερο απαραιτητοι, σημαντικοι η οχι, θα σου ελεγα take it easy και δες την μεγαλη εικονα. Ενα απλο φορουμ ειναι it's not a big deal, και οπως και σε καθε αλλη κοινωνικη δραστηριοτητα θα υπαρξουν καθε ειδους ανθρωπινες συμπεριφορες, με λογο αιχμηρο, αδιαφορο, προκλητικο, δογματικό, χρησιμο, εκπαιδευτικο. Εσυ αποφασιζεις τι κρατας και το οχι απο ολο αυτο. Προσεξε μονο μηπως η κριση σου επηρρεαζεται απο τον εγκλωβισμο σου σε σημειο εθισμου απο το αντικειμενο και από το ιδιο το μεσο. Take it easy και ΑΠΟΧΩΡΩ.
    5 βαθμοί
  47. Κινείσαι στη Λευκίλα. Η Αμερική είναι άλλο πράγμα, έχει κάνει δουλειά σε άλλα χρώματα.
    5 βαθμοί
  48. Να αλλάξεις παραγωγό. Το αποτέλεσμα είναι κάκιστο, και αν δεν μπορεί να το ακούσει αυτός που στο έστειλε, τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Ως έχει, δεν ακούγεται, αλλά δε φταίει μόνο η φωνή. Το κυριότερο είναι τα τύμπανα που έχουν χαθεί στο πίσω μέρος. Μου κάνει εντύπωση που σου παρέδωσε κάτι τέτοιο. Η φωνή σου είναι οκ, η χροιά ταιριάζει μια χαρά, αλλά υπάρχουν για μένα 3 προβλήματα: 1) Η μείξη της φωνής είναι... βασικά δεν είναι. Ακούγεται σαν να πέταξε κάποιος ένα audio track από πάνω. Είναι πολύ ψηλά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα, out of place, και πολύ ξερή. 2) Η χροιά σου ναι μεν είναι οκ και ταιριάζει στο είδος, αλλά επειδή το κομμάτι είναι δυνατό, έπρεπε να το λες μια οκτάβα πάνω, με power vocals/screams. Θέλει ενέργεια, και αυτό το range που διάλεξες δε βοηθάει. Το λέω γιατί όταν γράφεις ένα κομμάτι πρέπει να ξέρεις και τις δυνατότητες του τραγουδιστή, έτσι ώστε να μπορεί να το πει εκεί που θα ήταν καλύτερο για το κομμάτι. 3) Το vibrato... ξέχασέ το, έστω για την ώρα. Ακούγεται εντελώς αφύσικο, ψεύτικο, forced, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Είναι σαν να "πειράζεις" το λαιμό σου με το χέρι. Τέλος, να πω και ότι η σύνθεση δεν είναι δα και κάτι το groundbreaking. Ένα απλό metal κομμάτι είναι. Συνέχεια στην τσίτα όπως προαναφέρθηκε, και χωρίς καμια ιδιαίτερη αλλαγή ή κάποιο riff που θα σου γυρίσει το κεφάλι. Παρ΄όλα αυτά είναι μια καλή προσπάθεια. Αν τα τύμπανα ήταν "στη θέση τους" και η φωνή μια οκτάβα πάνω, να είσαι σίγουρος ότι τα σχόλια θα ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά!
    5 βαθμοί
  49. Γρήγορα σε παραγωγό για καλύτερους ήχους οργάνων (ακούγονται "ψεύτικες" οι κιθάρες τουλάχιστον) και ΔΡΟΜΟ για τα ραδιόφωνα. Μπράβο ρε Απόστολε. EDIT: Και κάτι ακόμα. Μου θυμίζεις σε κάτι τον Lenny Kravitz. Και οι δύο σας "ψωνίζετε από καλά σουπερμάρκετ". Έχεις χρησιμοποιήσει στα κομμάτια σου κατά καιρούς (και το κάνεις και εδώ) τις πιο κλασσικές αρμονικές αλυσίδες και μελωδικές γραμμές, αλλά δεν ακούγονται "δανεικές".
    5 βαθμοί
  50. Περίεργο. Από τη δική μου εμπειρία, έχω παρατηρήσει ότι πολλές φορές σε μια ακουστική κιθάρα, μετά από μερικά χρόνια, αλλάζει συνήθως προς το καλύτερο έως το πολύ καλύτερο, ο ήχος της. Και το action της, στα χέρια ενός καλου μάστορα, μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά.
    5 βαθμοί
Ο πίνακας επιτευγμάτων έχει ρυθμιστεί σε Athens/GMT+02:00
×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου