Πίνακας συμμετοχής

Η απάντηση του ALex είναι για ''καρφίτσωμα'', κυριολεκτικά.

Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και το feeling του τραγουδιού! Ωραίος και ο ήχος, ειδικά της κιθάρας. Ωραία φωνή, άκουσα και βελτιωμένη προφορά σε σχέση με τα προηγούμενα τραγούδια.

Ρε gkourmoul1 άλλοι ανεβαίνουν σκαλοπάτι σκαλοπάτι εσύ ανεβαίνεις πατώματα από κομμάτι σε κομμάτι. Υπέροχος και ο Παναης σαν εμενα καλη ωρα χεχεχεχεχεχεχεχεχ

1.Δεν θα ειναι. 2.Σιγα μη καταλαβει τη διαφορα το 99,9% αυτων που θα το ακουσουν. αΦΤο.

1: Μόνο το να ενσωματώσεις ένα αρχείο ήχου σε ένα βίντεο, αυτό και μόνο θα αλλάξει την κωδικοποίησή του. Συνήθως αυτό είναι είτε MP3 είτε AAC. Και τα δύο έχουν παρόμοιες προδιαγραφές συμπίεσης. Αν βάλεις στο βίντεο το αρχείο wav, φυσικά θα έχεις όσο καλύτερο αποτέλεσμα γίνεται. Για βίντεο, συνήθως προτιμάται το h.264 codec (.mp4). 2: Κάθε πλατφόρμα συμπιέζει τα αρχεία με τα δικές της προδιαγραφές (codecs), και στο οπτικό αλλά και στο ακουστικό υλικό. Το YouTube για τον ήχο χρησιμοποιεί το codec opus, και δε μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό. Όσο καλύτερα τα source αρχεία, τόσο μικρότερη η πιθανή απόκλιση. *Υπάρχουν streaming πλατφόρμες που μπορείς να ανεβάσεις και να ακούσεις υψηλής ποιότητας αρχεία (.wav ή .flac) όπως το Tidal. 3: Ένα Wav δεν είναι συμπιεσμένο, αλλά ένα mp3, aac ή opus είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι ο μέσος χρήστης θα καταλάβει διαφορά, εκτός αν ακούει από monitor ακουστικά ή ηχεία υψηλών προδιαγραφών, και σε ψηλές εντάσεις. Το χειρότερο που μπορεί να ακουστεί είναι το έντονο Dithering, που είναι θόρυβος που ακούγεται στις χαμηλές εντάσεις. Αυτό γίνεται όλο και χειρότερο όσο μεγαλύτερη συμπίεση έχουμε. Αν διαλέξεις mp3 στο μεγαλύτερο bitrate (320), τότε δε θα υπάρχει θέμα. Αν όμως ακούσεις ένα mp3 128, τότε είναι πολύ διακριτός ο θόρυβος, ειδικά όταν πχ παίζει μόνο μια ακουστική κιθάρα. 4: Το μεγαλύτερο κομμάτι που πρέπει κάποιος να δώσει έμφαση και προσοχή είναι το loudness, το πόσο δυνατά ακούγεται το κομμάτι. Αυτό μετριέται σε LUFS, και κάθε πλατφόρμα έχει τα δικά της όρια. Στο YouTube και Spotify πχ είναι περίπου -14 integrated LUFS, (integrated = μέσος όρος). Αυτό γίνεται έτσι ώστε όλα τα κομμάτια πάνω κάτω να έχουν την ίδια ένταση. Ένα χαμηλότερο (πχ -20) θα αυξηθεί σε ένταση, ενώ ένα ψηλότερο (πχ -6) θα χαμηλώσει, για να μη κουφαθεί κανένας και όλα να είναι σε ισορροπία. Η διαδικασία για να πετύχεις το βέλτιστο loudness γίνεται στο mastering. Κάποιοι mastering engineers βγάζουν διαφορετικά αρχεία για κάθε πλατφόρμα. Ένα παράδειγμα στο YouTube (αν πατήσεις δεξί κλικ-stats for nerds σε κάποιο βίντεο): Volume: Η ένταση του video player Normalized: Το πόσο συνολικά ακούγεται από το original. Σε αυτό σημαίνει ότι η ένταση έχει μειωθεί κατά 19%. Από κάτω βλέπεις τα video και audio codecs που χρησιμοποιεί το βίντεο που βλέπεις. 5. Αν στο κομμάτι έχει γίνει σωστή μείξη, σωστό mastering, και δεν έχει πάει κάτι λάθος στην ενσωμάτωση σε βίντεο, τότε μια χαρά θα είναι!

Κλασική ροκια με πολύ ωραία φωνητικά

Θεωρητικά μπορεί ο καθένας να κάνει το δικό του version (cover δηλαδή), και αν θέλει να βγάλει κέρδος από αυτό, υπάρχουν ειδικές κατηγορίες διαχωρισμού εσόδων, που πάνε "αυτόματα" σε όλους τους συντελεστές. Αν τώρα είναι να γίνει κάτι πιο επίσημο, τότε πρέπει να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των συντελεστών που κατέχουν τα δικαιώματα της αρχικής εκτέλεσης. Ο συνθέτης έχει δικαιώματα στη μουσική, που συμπεριλαμβάνει τη μελωδική γραμμή της φωνής, αλλά όχι τους στίχους. Εφόσον δεν υπάρχει δισκογραφική, τότε ο συνθέτης κάνει ότι θέλει. Θα πρέπει να εμπλακεί και ο στιχουργός ειδικά αν μιλάμε για διαχωρισμό εσόδων (εδώ γελάμε), αλλά τις περισσότερες φορές λογικά ένας στίχος γράφεται για μια συγκεκριμένη σύνθεση, οπότε δύσκολα να αρνηθεί ο στιχουργός. Εκτός αν υπάρχει κάποια έχθρα με τον υποψήφιο τραγουδιστή και είναι σε φάση - όχι δε θέλω να το πει ο/η τάδε.

Να ξέρεις πάντως ότι το early graying εκτιμάται...

Αμα σε θέλει η τύχη και επιμένεις φτιάχνεις ένα #1 από το τίποτα σχεδόν και έρχεται να παιξει πιάνο ένας πιτσαδόρος που παίζει μόνο μια φορά σε ροκ κομμάτι και μετά γίνεται μεγάλος κλασσικός μαέστρος. Η απίστευτη ιστορία του Randy Bachman για το πως έγραψε το Takin' care of business και το σόλο του πιάνου με έναν άγνωστο πιτσαδόρο.... μετά πως το κρύβεις από τον παραγωγό που ...το ακούει κατα λάθος... Ο ταλαντούχος πιτσαδόρος δεν πήγε χαμένος και το γνωστό (στους παλιότερους) ασμα

Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει τον εαυτό του κανείς, σε βάθος χρόνου. Πως ήταν και πως έγινε. Αφορμή το ποστ Γι αυτό σας βάζω να κανετε ένα μικρό κολάζ σαν το δικό μου. Το ξέρω πως δεν μετράτε δεκαετίες όπως εγώ αλλά χρόνια, όμως μπορείτε να βάλετε 6 αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες που εξιστορούν την εμφανισιακή σας εξέλιξη. Πλάκα έχει και είναι ωραίο παιχνίδι. Όποιος αντέχει ανεβάζει. Ξεκινάω εγώ. Μη γελάτε. Στα 20's είμαι καλύτερος. Αν δεν έχετε επεξεργαστή εικόνας δοκιμάστε το δωρεάν Photoscape που χρησιμοποιώ κι εγώ

15 ετών... 50 ετών...

θα προσθέσω ότι ο κίνδυνος για την μεγαλύτερη επέμβαση από την εκάστοτε πλατφόρμα δεν είναι το ότι θα γίνει συμπίεση ή μετατροπή από ασυμπίεστο σε συμπιεσμένο αλλά κυρίως, ΑΝ το κομμάτι μας απέχει πολύ από το στάνταρ των -14 LUFs που πλέον είναι αποδεκτό από όλες τις πλατφόρμες θα υποστεί ένα remaster in a (black) box ώστε να ταιριάζει ηχητικά-σταθμικά με τα υπόλοιπα της πλατφόρμας. Οπότε εάν νοιάζεστε (...λέμε τώρα) για την ποιότητα του κομματιού σας φροντίστε από μόνοι σας να το φέρετε κοντά στα -14

Αυτές τις μέρες κάνοντας μια εκκαθάριση ετών βρήκα στο πατάρι των γονιών μου παλιά κατορθώματα αποτυπωμένα σε ασπρόμαυρα φίλμ που εμφάνιζα και τύπωνα τότε στην κουζίνα του πατρικού αφού έδιωχνα με δίωρη όλον τον πληθυσμό. Ενα ολόκληρο φιλμ (τουλάχιστον) που δεν τυπώθηκε.... Οι προνομιούχοι φίλοι μου στο μαρκοζαχαροβουνομπούκι πρόλαβαν και τις είδαν. Αφού υπάρχει μια γενικότερη παρελθοντολογία ορίστε μια δυό πόζες από το μακρυνό 1977.... με το πολλά υποσχόμενο συγκρότημα a priori που ετοιμάζονταν για την δεύτερη ποτέ εμφάνισή του και είχε ήδη ξεκινήσει την διαφημιστική του καμπάνια .... Υπενθυμίζω ότι το 1969 του Abbey Road ήταν επικίνδυνα κοντά...

Έβλεπα κάτι παλιά αρχεία και βρήκα print screens του Noiz απο το 2003 και νοστάλγησα παλιές καλές εποχές, με μπόλικη δουλειά και μεράκι. Ήταν ο χρόνος της μετάβασης. Στην αρχή (απο το 1999) ήταν όλο στατικό και έπρεπε να φτιάχνω κάθε σελίδα που ανέβαινε καθημερινά και να διορθώνω την πρώτη. Λειτουργούσε περισσότερο σαν πηγή ειδήσεων απο τη μουσική βιομηχανία. Μόλις είχαν απονεμηθεί τα Noiz Awards για τα καλύτερο gear της χρονιάς και αναφερόταν σε όλα τα site των κατασκευαστών που το κέρδισαν. Τότε είχε ξεκινήσει και το φόρουμ και είχαν εμφανιστεί και οι πρώτες φωνές με άποψη. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. ;) Και μαζί και οι απαραίτητες αγγελίες ως Bazaar, σε δύο κατηγορίες όλες. Την ίδια χρονιά έγινε διαδραστικό, ...με ολοκλήρωση της νέας πλατφόρμας σε PhpNuke. Τότε ακόμα έπαιζα με το λογότυπο. Καταιγιστικές αλλαγές! Ισως κάποιοι το θυμούνται έτσι. Πέρασε κόσμος και κοσμάκης απο τότε βέβαια. Κι εδω απο την πρώτη συνάντηση που είχαμε κάνει κάπου στο Νέο Ηράκλειο το 2004. Μη μου πείτε πως δεν αναγνωρίζετε τον άνθρωπο με τη μοναδική λάμψη στα αριστερά...

εγώ γέρασα πρόωρα. Από τα 19 λένε οι κακές γλώσσες.... σόρρυ ρε συ, δεν το είδα. Ειλικρινά... με πρόλαβες στο καλαμπούρι (γιατί καλαμπούρι είναι. Για μένα τουλάχιστον)

άσε τα ψόφια, αν δεν ξεχρεώσεις τους προηγούμενους στην ουρά δεν έχει....

Έξυπνη γυναίκα..... πες της ότι της χρωστάω ρεβανί περιποιημένο (σαντιγί, παγωτό, κρέμα κ.τ.λ...)

Εγώ το έλεγα από τα 20 μου ότι ήμουν γέρος, αλλά με κοροδέβανε ασούμε.

θα μπορούσαμε...

Δημοτικά;

Είναι από την προηγούμενη του ζωή

@Yannis Methenitis Ένα post ,"πως ήμασταν μικροί και πως γίναμε" Δεύτερο post " πως ήταν παλιά το noiz". Βλέπω τη νοσταλγία να σου χτυπάει την πόρτα......περιμένω με αγωνία το επόμενο ποστ σου "πως από το VHS και το beta καταντήσαμε στο 4Κ"......για να συμμετάσχω

Ακριβώς;

Το YouTube θα κάνει τα δικα του χωρις να σε ρωτήσει

Είπαμε, όπου Πάνος και μάλαμα!

Τελικά το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 τύποι κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος χάνει η ΑΕΚ.

JOSIE.... Before protools there were ....pros......

Εχω τόσο αρχειακό υλικό, που όσο και να το ταξινομώ πάντα δεν είμαι έτοιμος. Πάρτε μια δόση λοιπόν, με ένα bonus track...

Σταμάτα να φοράς κόκκινες ρόμπες με σκούφο, και όλα θα φτιάξουν.

Δυστυχώς δεν έχω στο αρχείο μου φωτογραφίες δημοτικού, είναι όλες σε φυσική μορφή ή ξεχασμένες σε αρχαίες πλέον κάμερες. Ποστάρω ό,τι έχω εδώ λοιπόν, 3-4 ετών, 14 ετών, 18 ετών και 26. Μεταξύ 19 και 25 δεν άλλαξαν και πολλά, μόνο τα μαλλιά άρχισαν να ασπρίζουν, αλλά το κρύβομεν ακόμα.

ΠΑΝΤΑ ΝΟΙΖ, ΜΟΝΟ ΝΟΙΖ. ΑΠΑΞ ΝΟΙΖ, ΠΑΝΤΑ ΝΟΙΖ. - Τι άλλο υπάρχει? - ΤΙΠΟΤΑ! - Μα.... δεν υπάρχει κάτι άλλο? - ΜΟΝΟ ΝΟΙΖ! Με καμία διάθεση φανατισμού αλλά ........ ΝΟΙΖ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Το πολύ μυαλό πέταξε τις ρίζες εκτός.

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Φέτος έφτασα τα 30, και γενικά δεν είμαι της φωτογραφίας. Πάλι καλά μου με βγάζανε άλλοι. Οι φώτος είναι περίπου 4-5 χρόνια διαφορά μέχρι το '20. Αξιοσημείωτη η εξέλιξη του μαλλιού. Και ναι, με πήγαινε η μάνα μου μπαλέτο 3,5 χρόνια.

'80s '80s '90s '00s '20s '10s

Κι άλλη νιότη (αχ τι πληγή μου άνοιξες ρε Φώτη). Άναβα ένα κερί στο δωμάτιο, και καθόμουν εκεί, κοιτώντας την φλόγα του κεριού σαν σε έκσταση και άκουγα, να μπει μέσα μου ο ήχος.