Πίνακας συμμετοχής

Φυσικά. Περί ορέξεως... Εμένα δε μου άρεσε το πώς επηρεάζε τον ήχο στη διαδρομή των pots. Άλλαζε τελείως τον χαρακτήρα των μαγνητών.

Αν θες μόνο για εξάσκηση με χαμηλό ήχο και ακουστικά, τότε καλύτερα να δώσεις αυτά τα 60-70ευρώ να πάρεις μια κάρτα ήχου (audio interface) και να κάνεις τη δουλειά σου στο PC με κάποιο amp simulator. Θα βρεις και κάποια free που θα έχουν 100 φορές καλύτερο ήχο από ένα τόσο μικρό ενισχυτάκι.

Και που είναι το κακό σε αυτό; Καλή ποιότητα ήχου, χιλιάδες διαθέσιμα άλμπουμς για όλα τα γούστα παντού και πάντα και το καλύτερο... εύκολα, γρήγορα και φθηνά!

https://www.amazon.de/-/en/Pink-Floyd/dp/B0B5B8JP2T/ref=sr_1_2?crid=3HKK6O91QWVGP&keywords=pink+floyd+animals+2018+remix&qid=1667161276&qu=eyJxc2MiOiIzLjA4IiwicXNhIjoiMi4xNyIsInFzcCI6IjIuMDAifQ%3D%3D&sprefix=%2Caps%2C229&sr=8-2

Πολύ ωραίο, λίγο οι χαμηλές συχνότητες είναι πεσμένες μου φαίνεται, εκεί θέλει λίγο τόνισμα η μίξη.

παρακολούθησα με ενδιαφέρον την συζήτηση (Πάνο welcome back) και καθώς αναλύσατε από όλες τις πλευρές το θέμα, προσωπικά το μόνο που έχω να πω είναι ότι οξύμωρα παρότι είμαι άνθρωπος της μουσικής τεχνολογίας και πιονέρος και υπερασπιστής της σε όλα τα επίπεδα και ως επαγγελματίας και ως "πελάτης", τελικά ως ακροατής το θυμικό μου τριγκάρεται αυθόρμητα από την ανωτέρω διαπίστωση του Μπάμπη... οι ατέλειωτες ποδαράδες κάθε Σάββατο στο Μοναστηράκι και στην Πανεπιστημίου, η θυσία του χαρτζιλικίου στην αναζήτηση του holy grail LP και η μετέπειτα "ιεροτελεστία" της πρώτης ακρόασης στο σπίτι με την δυνητική ακόλουθη "πεμπτουσία" της ανακάλυψης (ή της αποτυχίας) κάποιου masterpiece που σε πρώτο και δεύτερο χρόνο μοιραζόσουν με φίλους και φίλες, είναι πολύ δυνατή ανάμνηση που ξεπερνάει σε μένα το όριο της απλής νοσταλγίας και σαν βιωματική διαδικασία (δυστυχώς) δεν έχει αντικατασταθεί επαρκώς...

Περί ορέξεως..ετσι ακριβως

Παρών! Είπες επιτέλους τη σωστή κουβέντα. Αυτό είναι το resume για κάποιον τρίτο που διαβάζει. Διότι με λίγη προκατάληψη τσουβαλιάζονται πλατφόρμες, δικαιούχοι, διανομείς και γίνονται τα "κέντρα που ελέγχουν" γιατί δεν ξέρω τι μου φταίει και γκρινιάζω, που υπάρχουν όλα αλλά όχι ακριβώς όπως τα ήξερα και έχει γεμίσει ο τόπος με ασήμαντους που δεν προωθούνται απο τις εταιρίες, οι οποίες έπιναν το αίμα των καλλιτεχνών μοιράζοντας ψίχουλα τότε και τώρα. Κι επειδή καλό είναι να το δούμε και σαν μουσικοί και όχι μόνο ακροατές, σήμερα ένας σοβαρός και με στόχο τραγουδοποιός, αφού ηχογραφήσει στο σπίτι του τη μουσική του, μπορεί να την διανείμει με λίγα δολάρια σε όλες τις πλατφόρμες παγκοσμίως και να την προωθήσει στα social media δωρεάν. Το σημαντικότερο δε είναι πως θα πληρωθεί ένα 70% επι των πωλήσεων για το αποτέλεσμα του κόπου του και όχι ένα 4 - 10% απο την δισκογραφική. Ανάλογα βέβαια και την εμπορικότητα του προϊόντος που θα προσφέρει. Για μένα δεν υπήρξε καλύτερη εποχή για όλους. Μουσικούς και ακροατές. Επιτέλους κινούμαστε προς ανεξαρτητοποίηση απο τους καρχαρίες των δισκογραφικών που περαν του ότι δεν πληρώνουν την παραγωγή πλέον, απαιτούν να έχεις και πολλούς followers στα social media για να σε υπογράψουν για να πάρεις κάτω απο 10% των πωλήσεων. Κι αυτοί τι θα κάνουν για να πάρουν το 90%;

Εγώ μόνο τσι ΑΒΒΑ κΣερω. ΑΦτί μάλιστα μαμανε κε δαιρΝουν

Συμφωνώ με τον @dimsonic ότι κάνει την παρουσίαση όσο πιο αχωνευτα γίνεται, αλλά αν το παραβλέψουμε αυτό, λέει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα στο βίντεο. Και να πω την αμαρτία μου, μου άρεσε το σόλο που κάνει ακόμα και για pop τραγούδι. Κάποιες φορές η κιθάρα έχει και αυτή να πει την ιστορία της. Συμφωνείτε εσείς; Σας κολλάει το σόλο στη μουσική του σήμερα;

Καλησπέρα σε όλα τα παιδιά! Ακολουθεί σεντόνι (επηρεασμένος και από το νέο best seller "The wood consiracy" των τελευταίων ημερών). Για όσους βαριούνται, προχωρήστε κατευθείαν στις φώτο στο τέλος. Μετά από πάρα πολύ καιρό αναμονής, πήρα στα χέρια μου μια κιθάρα που είχα παραγγείλει στο Σταύρο στα Γιάννενα. Η ιστορία έχει ως εξής: Για πάρα πολλά χρόνια, ό,τι χρήματα έπιαναν τα χέρια μου, πήγαιναν σε κιθαριστικό εξοπλισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία τους σε κιθάρες. Αφού βαρέθηκα να αλλάζω κιθάρα κάθε λίγους μήνες γιατί δεν ευχαριστιόμουν τίποτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές λιγόστευαν. Άρα, ή θα πουλούσα ακόμη και πράγματα που ήθελα για να μαζέψω περισσότερα χρήματα για να αγοράσω ακριβότερες κιθάρες μπας και σταματήσω να θέλω να τις αλλάζω κάθε λίγο και λιγάκι, ή, θα έπρεπε να βρεθεί κάποια άλλη λύση που θα με ευχαριστούσε, με κάποιο τρόπο. Πήρα, λοιπόν, ένα χαρτί μιλιμετρέ και άρχισα να σχεδιάζω με μολύβι κάτι που θα μου άρεσε σαν σώμα κιθάρας. Μετά από πολλά γράψε-σβήσε κατέληξα σε κάτι και αφού υπολόγισα, βάσει άλλων οργάνων, στο περίπου τις διαστάσεις, πήγα σε ένα φωτοτυπάδικο και εκτύπωσα το σχέδιο του σώματος και του headstock στις διαστάσεις που ήθελα. Μου πέρασε απ'το μυαλό να προσπαθήσω με βοήθεια ξυλουργών να τη φτιάξω εγώ, αλλά, απορρίφθηκε τάχιστα. Δεν κάνω εγώ για τέτοια. Πήρα το σχέδιο και πήγα σε ένα φίλο σχεδιαστή, ο οποίος το μετέτρεψε σε αρχείο CAD με την προοπτική να βρούμε κάποιον να μας το κόψει με CNC. Και αυτή η σκέψη απορρίφθηκε άμεσα γιατί δεν κάνω εγώ για τέτοια. Enter Σταύρος. Όσο το σκεφτόμασταν με το φίλο σχεδιαστή, αυτός αγόρασε έναν 3D printer. Ρίξ' του μια εκτύπωση, του λέω, με τις τάδε διαστάσεις. Στέλνω τη φωτογραφία του 3D, πλέον, σώματος στο Ντούκα. Μου απαντάει ότι είμαι τρελοκομείο και να πάω όποτε θέλω να πιούμε καφέ, γιατί είχαμε και καιρό να ιδωθούμε. Πάω, λοιπόν, μετά από λίγο καιρό να πιούμε καφέ με το σώμα παραμάσχαλα και το headstock σε χαρτί μιλιμετρέ σε κανονικές διαστάσεις. Θα τη φτιάξεις, του λέω; Ρε μ@λ@κ@, να στη φτιάξω, μου λέει. Και αν δεν βγει καλή; Αν δεν πετύχει; Θα πετύχει, του λέω. Είναι όλα υπολογισμένα. Και αυτό ήταν η παραγγελία μιας κιθάρας που λόγω πολλών δυσκολιών ολοκληρώθηκε σχεδόν τρία χρόνια μετά. Στα της κιθάρας τώρα. Παίξαμε στα σίγουρα με alder και maple-rosewood. Το σώμα είναι δύο κομμάτια. Flame maple binding. Ο λαιμός flame maple stained για να γίνει πιο σκούρο και να δείξουν περισσότερο και τα νερά. 25,5" scale γιατί έτσι. 10" radius γιατί έτσι, επίσης. Τάστα Jescar Jumbo nickel silver. Gotoh SG381 locking tuners. Gotoh 510T-BS2 tremolo με brass saddles γιατί έλα μου ντε, αλλά είναι εξαιρετικό. Μαγνήτες Suhr Thornbucker+ bridge F spaced και Thornbucker neck. Την έχω στα χέρια μου ένα μήνα, περίπου και μπορώ πλέον να πω ότι έχω πάθει πλάκα, αφού πέρασε το honeymoon. Κατασκευαστικά, η κιθάρα είναι άψογη. Η δουλειά που έχει κάνει ο Σταύρος είναι φανταστική. Τα πάντα είναι στη σωστή τους θέση, το neck pocket είναι τόσο καλά υπολογισμένο που άνετα γινόταν και set neck. Η θέση των μαγνητών είναι σωστότατη. Το ζύγισμα της κιθάρας εξαιρετικό, χωρίς να πηγαίνει πέρα-δώθε. Αναφέρω όλα τα παραπάνω γιατί δεν ξέραμε τι θα μας βγει, όντας πρωτότυπο σχέδιο. Ηχητικά και παικτικά, η κιθάρα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες που έχω κρατήσει οι οποίες είναι μια MusicMan Axis SuperSport, μια Suhr Custom Classic SSS και μια Tom Anderson The Classic HH. Ούτε από αυτές που έχω αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια που ήταν από Fender American Standard μέχρι Custom Shop και από PRS Core USA μέχρι Gibson Les Paul VOS. Του τα είπα και κατ' ιδίαν, αλλά, θέλω να το πω και εδώ. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ που μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω κάτι που ήθελα πάρα πολύ και που με εμπιστεύθηκε μιας και αυτός ήταν που ρίσκαρε να φτιάξει κάτι για το οποίο θα πληρωνόταν που θα του χαλούσε, ενδεχομένως, την εικόνα αν δεν πετύχαινε. Μας μένουν μερικές μικροδιορθώσεις στα ηλεκτρικά, που και εκεί του ζήτησα την Άρτα και τα Γιάννενα. Για την ιστορία: Δύο volume, ένα για κάθε μαγνήτη. Ένα master tone. 5θέσιος με τα εξής. 1. Bridge Full 2. Οι δύο έξω μονοί, παράλληλα 3. Οι δύο διπλοί παράλληλα 4. Neck in parallel 5. Neck in series Tone push pull: Split των Humbuckers Volume 1 push pull: Εκτός φάσης ο ένας για Peter Green καταστάσεις, έτσι να βρίσκεται Volume 2 push pull: Στέλνει κατευθείαν τον Bridge στην έξοδο όποια επιλογή και αν έχει στον 5θέσιο και στα ποτενσιόμετρα. Ακολουθεί το Link της φωτογράφησης του Σταύρου και κάποιες δικές μου που (κλισέ) την αδικούν πολύ γιατί δεν μπορώ να πιάσω στη φωτογραφία το χρώμα που βλέπω με γυμνό μάτι. Ελπίζω να σας αρέσει, εγώ έχω πάθει την πλάκα μου. Cheers! http://www.dukasguitars.com/el/dukas-flotzen-pagani-gold/

Κόμματαρα Σπύρο! Μου άρεσε πολύ. Πολύ συναίσθημα στα πάντα, ειδικά στην κιθάρα. Πέρα από την κιθάρα, και ο ρυθμός φέρνει αρκετά σε μπλουζ. Είναι μπλουζ για μενα, απλά όχι παραδοσιακό...

Ωραίο παίξιμο και tone. Ακούγεται ευχάριστα. Ελα ρε, εμένα μου πήγε σε post-2000 Gilmour. Αλλά μπορεί να έχεις δίκιο. Όπως και να έχει κάτι παρόμοιο μας θύμισε.

Τάκη και Κωνσταντίνε σας ευχαριστώ... Και του έλεγα του μ@λ@κ@ του μπασίστα.. "ανέβασε ρε τις μεσαίες και τις μπάσες" αλλά αυτός αγρόν αγόραζε..

Για μένα το κομμάτι είναι πολύ καλό αλλά για κάποιες ώρες νυχτερινές, μοναχικές, με ένα καλό ποτό στο χέρι στα σκοτεινά στον καναπέ..... Η διάρκεια του μια χαρά είναι! Όσο πρέπει. Υ.Γ. Για κάποιον περίεργο λόγο η χροιά της φωνής και η μελωδία της μου θύμισαν κάποια παλιά των Pink Floyd...

το δικό μου ριπ είναι τελικά από γιαπωνέζικο mini lp replica του 1994. Τώρα το ψάχνω για λεπτομέρειες του τράνσφερ. Στο discogs βρίσκεις τα πάντα. Οι πλατφόρμες κάνουν το "πολιτικά ορθό" που τους επιβάλλεται απο τις εταιρείες. Γενικά οι εκδόσεις όσο περισσότερο απέχουν από το αρχικό τόσο πάσχουν. Οι επανεκδόσεις είναι άλλο θέμα. Στο discogs έχει απίστευτη πληροφορία για κυνηγούς υλικού. (αν είσαι τέτοιος). Προσωπικά είμαι λάτρης του ορίτζιναλ, αλλά δεν αποφεύγω τις προσεγμένες επανεκδόσεις. Διαφωνώ όμως με την λογική να μην υπάρχουν οι αρχικές. Εφ όσον οι εταιρείες τις έχουν θεωρώ ότι πρέπει να τις δίνουν κι αυτές στις πλατφόρμες

Για όσους αρέσουν τα μπλουζ ροκ μια χαρά,πολυ καλο. Ο ήχος της φωνής σε μερικά σημεία κάτι πήγαινε κάπως ενώ σε κάποια πολυ καλα όπως η ψεύτικη ας πούμε αλλά σε γενικές γραμμές ωραία μου ακούστηκε ,λίγο άκουγα το rev del αλλά είναι κ αυτό θεμα υποκειμενικό αφού η φωνή Ακουγόταν αρκετα καλα ..δεν χανόταν.. Το κομμάτι δεν διαφέρει πολυ από το στυλ μπλουζ τέλεια. Ωραια κιθαρα καλός ήχος κ στα τύμπανα θα ήθελα κάτι άλλο όμως να ξεφεύγει λίγο από αυτό κι ας είναι μπλουζJazzjoker.

Ανετότατη στο live! Την καταχάρηκα! Σύντομα βίντεο - παρουσίαση.

Τι δισκάρα είν' αυτή. Λυπάμαι που δεν μπορώ να συνεισφέρω στη συζήτηση, διότι εξακολουθώ ν'αγοράζω δίσκους βινυλίου και δεν έχω συνδρομή σε καμία από τις πλατφόρμες.

Ως ερασιτέχνης μουσικός και λάτρης της ακρόασης εγώ χαίρομαι που ζω στο 2022. Ναι, πλέον ότι και να βγάλω θα ναι βελόνα στ άχυρα. Ναι, δε θα χω ποτέ ξανά αυτή την αίσθηση που είχα στα δισκάδικα. Όμως αυτή την εποχή δουλεύω 3 project, το νεότερο είναι τoυ 2012 και το παλιότερο του 1998. Κάποτε για να ηχογραφήσουμε ένα άθλιο demo με 5 κομμάτια, πληρώσαμε έναν μισθό ο καθένας. Σήμερα, με λίγες γνώσεις μίξης, το κόστος είναι 70 ευρώ το άτομο (μόνο ηχογράφηση τυμπάνων) και η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος αστρονομικά καλύτερη. Κάθε φορά που θέλω να ακούσω κάτι το βάζω και το ακούω σε τέλεια ποιότητα και μάλιστα χωρίς να μου πιάνει η συλλογή της μουσικής το μισό δωμάτιο.

πάντως είναι αλματώδης η εξέλιξη σου στην παραγωγή, στο mastering, τουλάχιστο από τα παλαιότερα χρόνια. Πολύ ωραίο, λίγο οι χαμηλές συχνότητες είναι πεσμένες μου φαίνεται, εκεί θέλει λίγο τόνισμα η μίξη. Θα του βάλω 4 αστέρια χαχαχααχαχα

Δεν αντικαθίσταται αυτό κατά τη γνώμη μου. Το αντίθετο, όλες αυτές οι δυνατότητες για εμένα ως χρήστη, όλη αυτή η αμεσότητα στην πληροφορία, τα μέσα διαδραστικότητας κλπ. μάλλον με ΑΡΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΝ, μου ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΚΟΠΩΣΗ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ, ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ, ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ, Πληρώνουμε και μεγάλο τίμημα με όλα αυτά. Αυτή η αποξένωση που αναπόφευκτα βιώνουμε............................................................. Και πως να πάμε πίσω............................................... Συμφέρει να πάμε πίσω? Όλη αυτή η πρόσβαση και η αμεσότητα στη μουσική και σε τόσα άλλα πράγματα, παράλληλα, ταυτόχρονα, οριζόντια που μας κάνει και πολύξερους , μήπως μας κάνει να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πολύ περισσότερα από ότι πραγματικά γνωρίζουμε? Μήπως τολμώ να πω, πρέπει να πάμε πίσω?

Έχω πει πως ο Σπύρος έχει τον καλύτερο ήχο κιθάρας εδώ μέσα και ότι τραγουδάει λίγο καλύτερα από μένα που είμαι κακός. Να μη γράφω πάλι τα ίδια.

νεώτερη περίπτωση φρέσκια διαπίστωση δική μου και αφορά νέα σχετικά κυκλοφορία. Αφορά την επανακυκλοφορία του Animals των floyd. Ο δίσκος είχε προγραμματιστεί για το 2018, αλλά βγήκε το 2022 πριν λίγους μήνες λόγω των καυγάδων των δυό κανακάρηδων. Το spotify και το tidal έχουν μόνο δυό εκδόσεις. Μάλλον επανεκδόσεις. Αυτή του 2011 και αυτήν του 2022. Η αρχική ...απλά δεν υπάρχει. Την αναζήτησα στα δικά μου ριπ. Οι διαφορές είναι σημαντικές, αισθητές, από διαφορετικό eq και πανάρισμα και καθάρισμα εικόνας και μεταφοράς οργάνων (όχι δραματικά μην τρομάζετε). Τα δικά μου συμπεράσματα: α. οι εκδόσεις 1978 και 2022 είναι οι καλύτερες είναι διαφορετικές και προτιμώ του 2022 σε περισσότερες περιπτώσεις β. του 2011 ψιλο sucks γ. η νέες τεχνολογίες δίνουν πολλές ευκαιρίες δ. οι πλατφόρμες έχασαν την αρχική έκδοση για πάντα προφανώς. Για το δ η λογική είναι απλή. Γιατί να φορτώνουμε την πλατφόρμα με ριπ παλιότερων "χειρότερων" εκδόσεων αφού πλέον έχουμε τις καινούργιες τις "καλές"

Μάπα το καρπούζι

Παρακολουθούσα τόσο καιρό το Σταύρο να ανεβάζει φωτο απο την κατασκευή, και έσπαγα το κεφάλι μου να βρώ τι σχέδιο είναι αυτό και πως μου είχε ξεφύγει. Δεν έβρισκα τίποτα! Τώρα κατάλαβα γιατι... Πολύ ωράιο και στην σύλληψη, και στην υλοποίηση! Έυγε!

εμένα μ αρέσει που τα κομμάτια του Σπύρου είναι γενικώς in your face, πως να το πω, λίγο "φαίνονται" χύμα, ριγμένα μέσα στην κατσαρόλα χωρίς πολλή σκέψη, ενώ στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Θα συμφωνήσω λίγο για τα πλήκτρα. Θα ήθελα ένα leslie effect με φρένο και γκάζι. Τώρα δίνει μια μονοτονία που είναι πολύ κυρίαρχη και τραβάει την προσοχή. Γενικά ως συνήθως δηλώνω ικανοποίηση το σόλο ...μακρύ δεν είναι. Όσο πρέπει είναι

Παρατήρησα στην νέα μου SG Special 2019 ότι οι p90s είχαν μια πολύ πιο μπασαριστη χρεια σε σχέση με άλλους p90s που είχα παλιότερα.και αυτό έκανε ιδιαίτερα boomy και unbalanced τον neck μαγνήτη. Ακούγονταν σαν overwound.. Κάποια στιγμή που άνοιξα το cavity για να κάνω treble bleed και στους 2 p90s παρατήρησα ότι δεν είχα ξανά δει αυτό το wiring όπως η παρακατω φώτο με τους p90s. Και με έτρωγε η περιέργεια "μπας και φταίει αυτο". Το treble bleed έκανε την δουλειά του αλλά ως εκεί.καμια αλλαγή σε αυτό που με απασχολούσε. Την περασμένη βδομάδα πήρα την απόφαση να κάνω πιο βολική την κατάστασή με το tone pots για μένα φέρνοντας τα πάνω κάτω.και μιας και μπήκα στον κόπο άλλαξα και το wiring σε modern. Πέραν του ότι η κιθάρα πλέον είναι έτσι όπως θέλω εργονομικά σε σχέση με τα pots τώρα ο ήχος της κιθάρας έγινε αρκετά ποιο bright.σαν κάτι να ξεμπουκωσε.και στον neck έχω και σκάσιμο τυπου single coil το οποίο δεν είχα καθόλου συν ότι τώρα είναι αρκετά περισσότερα ποιο balanced σαν σετ. Δεν γνωρίζω πολλά από wiring και συνήθως πάω point to point.αλλα προέκυψε κάτι καλλο αυτή την φορά. Αυτα :)...

ενα άλλο κακό του streaming είναι ότι άφησε κάθε τυχάρπαστο που μουρμουρίζει 5 λατινολέξεις σε 1.5 ακόρντο με υποψία μονόχορδου και πρωτόγονου μπητ να αγγίξει εκατομύρια μουσικά αγράμματων οπαδών θύρας 114 . Κάτω απο ΚΣ όλοι αυτοί οι μπαξ μπάνηδες ακόμα θα γιάλιζαν παπούτσια αμερικάνων τουριστών στο Πορτο Ρίκο... yeah

Βλέπω JazzJoker, πρώτα like και μετά ακρόαση. Δεν τον ξέρω προσωπικά τον Σπύρο, μην παρεξηγηθώ, απλά είναι από τους "go to" τύπους του forum για blues κατά την ταπεινή μου άποψη. Από πλευράς παραγωγής συμφωνώ με τον Άλεξ παραπάνω, αλλά πιστεύω τα ήξερες αυτά και αν έκανες τώρα μία δεύτερη ηχογράφηση θα τα είχες λύσει. Τώρα σχετικά με τα βάθη σε κιθάρα και φωνή, είναι trademark Σπύρου, εμένα μου αρέσουν γιατί δίνουν μια αίσθηση αυθεντικότητας που ίσως χρειάζεται σε τέτοια είδη. Σίγουρα όμως δεν παραπέμπουν στις μοντέρνες παραγωγές που έχει ως reference point ο Άλεξ. Τα lead σου παιξίματα τοπ, μην λέμε τα ίδια και τα ίδια, να μην κόψεις τίποτα. Και ανέβαζε πιο συχνά.

Δεν είμαι λάτρης των μπλουζ, καθώς μου φαίνονται πολύ παρόμοια μεταξύ τους, οπότε δε θα σχολιάσω τη σύνθεση. Μια χαρά είναι και σαν ήχος, και έχει και το κάτι τις του με κάποιες αλλαγές. Θα πω μόνο ότι μου φάνηκε πολύ κατατονικό ρε παιδί μου. Κάπου μου έλειψε το γκάζι, έτσι για τη διαφορά μέσα σε ένα σχεδόν 7λεπτο κομμάτι. Αν το έκοβες όπως λες, ίσως να μη το ένιωθα. Αυτό που το ρίχνει πολύ σίγουρα είναι η ποιότητα ηχογράφησης της φωνής. Έχει αυτό το bathroom-effect που λέμε. Επίσης κάτι που δε με άφησε να "ησυχάσω" είναι αυτό το πληκτροειδές που παίζει συνέχεια από πίσω. Νομίζω δε χρειάζεται σε όλο το κομμάτι.

Διαβάζοντας την κουβέντα για να κάνω μια χοντροειδή αναλογία, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο @dimsonic τίθεται υπέρ της αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας θεωρόντας τα φίλτρα ως μία χρήσιμη έως και απαραίτητη προϋπόθεση & ο @trolley τίθεται υπερ της αμεσοδημοκρατίας επικαλούμενος την κατάργηση κάθε ενδιάμεσου κρίκου τον οποίο δε θεωρεί παρά τροχοπέδη στην πραγματικά ελεύθερη πρόσβαση στη μουσική. Χρησιμοποίησα αυτή την αναλογία επίτηδες, γιατί η δική μου άποψη είναι πώς δεν μπορεί παρά να υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και στη μία και στην άλλη πλευρά, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα αντίστοιχα πολιτικά συστήματα. Η δική μου άποψη είναι πώς τα φίλτρα είναι εξαιρετικά χρήσιμα όσο βρίσκεσαι στην αρχή και διαμορφώνεις άποψη. Εκεί βοηθάει ένας έμπειρος άνθρωπος τον οποίο παρακολουθείς και που χρησιμεύει σαν οδηγός στο μουσικό σου ταξίδι. Είναι πιο εύκολο να χαθείς και να κουραστείς χωρίς ένα τέτοιο φίλτρο. Βέβαια οι streaming πλατφόρμες έχουν κι αυτές μια αντιστοιχία σε φίλτρα και καθοδήγηση μέσω των προτάσεων που κάνουν, αλλά σε πολύ μικρότερο και ηπιότερο βαθμό. Η ένδεια των επιλογών βοηθάει κάποιον που ξεκινάει να εμβαθύνει στην λεπτομέρειες. Αν πχ έχει χρήματα για ένα βινύλιο το μήνα, είναι σίγουρο πως θα του δώσει και δεύτερη και τρίτη και δέκατη ευκαιρία και κάπως έτσι μπορεί ένα παιδί να μυηθεί πχ στους Van Der Graaf Generator, που απαιτούν χρόνο και προσπάθεια, όπως έκανα εγώ στα 16 μου. Απ την άλλη σε ότι αφορά τους πιο ώριμους μουσικά, τα πλεονεκτήματα της άπειρης πρόσβασης είναι ξεκάθαρα. Εγώ πχ αυτή την εποχή ακούω ιταλική jazz, soul και cinematic 60s-70s. Αυτό μπορώ να το κάνω μόνο επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να ερευνήσω το είδος μέσα από τα streaming services. Δε με πειράζει ιδιαίτερα που δε θα βρώ την "Χ" έκδοση ενός άλμπουμ. Θυμάμαι ξεκάθαρα πως πρίν 30 χρόνια στα δισκοπωλεία το θεωρούσα ένα μικρό θαύμα όταν έβρισκα οποιαδήποτε έκδοση ενός λίγο πιο ψαγμένου άλμπουμ.

Ο καυστήρας ίσως θα ήταν ακόμα χαλασμένος, το αυτόματο πότισμα θα βαρούσε στο γάμο του καραγκιόζη γιατί δε θα τα βρίσκατε σε τίποτα, αλλά οι συζητήσεις στις συνελεύσεις θα ήταν talk of the town

Γιαννη ευτυχως που δε μενουμε στην ιδια πολυκατοικια...

Δημήτρη το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Έχεις δίκιο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι η πλατφόρμα αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα προϋπάρχει και είναι ανεξάρτητο από το μέσο μέσα από το οποίο διανέμεται το προϊόν. Χρησιμοποιώ το Spotify καθημερινά. 1. Η ευκολία του να βρίσκω αυτό που θέλω είναι φοβερή. 2. Μου αρέσει που ψάχνοντας ένα τραγούδι, θα δω στα results και εκτελέσεις άλλων καλλιτεχνών που δεν τις είχα καν υπόψιν μου ή και live εκτελέσεις που δεν τις ήξερα. 3. Πολλά από τα πανάκριβα box sets που με ενδιαφέρουν με outtakes, demos, τα βρισκω. Ακόμα και τα albums που τα έχω ψηφιοποιημένα από τα CDs μου τα ακούω από το Spotify. Αλλά. Υπάρχει ένα αλλά. Μπορώ να πω με σιγουριά, ότι δεν ευχαριστιέμαι την ακροαση της μουσικής, όπως παλιότερα. Ενώ μου αρέσει που βρίσκω τα πάντα, αυτή η υπερπροσφορά και η ευκολία μου στερεί αυτή τη μαγεία της ανακάλυψης μιας νέας μπάντας, ενός νέου κομματιού όπως μου συνέβαινε πριν 25 χρόνια.

Δηλαδή για να καταλάβω: για το γεγονός ότι δεν υπάρχει η συγκεκριμένη έκδοση ενός δίσκου σε μια πλατφόρμα, ευθύνεται η πλατφόρμα; Όχι αυτοί που έχουν τα δικαιώματα;

ε αυτο σου λεω & εγω.... το spotify σουπροετινει απιστευτα πραγματα και ΠΟΛΛΑ πραγματα οταν εξερευνας σε βαθος ενα ειδος μουσικης, ειδικα αν δεν εχεις εντρυφησει σε βαθος σε αυτο αυτη & μονο η δυνατοτητα το κανει μοναδικο...

Ντροπή πια, Κυριακάτικα, θα κολαστούμε.

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.... Μπήκαν σαν πρώτο take (θυμάμαι ήταν και one take) και έμειναν. Βαρέθηκα να γράψω κάτι άλλο μετά και ναι όντως δεν συνάδει αυτό το "σόλο" με το υπόλοιπο κομμάτι. Άσε που είναι και βαρετό του κερατά... Μπάμπη τώρα που το έγραψες με έβαλες στο τριπάκι να κάτσω να γράψω κάτι άλλο εκεί... Thanks!

Μου έστειλε ένα καταπληκτικό backing o @mpamps και το τιμησα με την τελε. Φυσικά, η τέλε ακούγεται καλύτερα (με χορδες 4ετίας πάντα).... blackmagicwomantele.mp3

Το streaming δεν είναι ειδικά φτιαγμένο για όσους ακούνε playlists κάνοντας δουλειές στο σπίτι. Είναι για ακροατές οποιουδήποτε τύπου. Η ποιότητα (στο Spotify) δεν είναι η καλύτερη, αλλά είναι σαφώς καλύτερη από το πικαπ που είχα τη δεκαετία του 80 (είμαι νεότερος από τον Ντιμ και μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι). Τα λεγόμενα 100-200-300 καλύτερα άλμπουμ της τζαζ (ή της κλασσικής ή της ροκ) χρειάζεσαι μία μικρή περιουσία για να τα αγοράσεις σε δίσκους, οι οποίοι μάλιστα δεν υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας (έχουν κλείσει τα δισκάδικα), αλλά μπορείς να τους έχεις χωρίς κανένα (ή με συμβολικό) κόστος στο Spotify. Αυτό κύριοι το λένε ελευθερία επιλογής. Οι παραπάνω λίστες δεν φτιάχτηκαν με τα πρόστυχα μέσα προώθησης της εποχής μας, αλλά είναι το απόσταγμα δεκαετιών της εμπειρίας ακροατών σαν εσένα και 'μένα. Επίσης, δεν θα τις ακούσεις από το ραδιόφωνο, εκτός και αν βρεις τον σταθμό που ακούει ο Ντιμ στα βραχέα (τα οποία έχουν κάκιστη ποιότητα ήχου όμως). Συμπληρωματικά: το All Things Must Pass (και οι τρεις εκδόσεις του που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια) είναι όντως στο Spotify. Διαβάζοντας χθες (δεν είμαι καλά εξοικειωμένος με το εν' λόγω άλμπουμ) βλέπω ότι η γενική τάση είναι να χρησιμοποιούνται τεχνολογικά μέσα για να περιοριστεί η ζημιά που θεωρείται πλέον ότι έχει κάνει ο Σπέκτορ (τον οποίο πάντα θεωρούσα υπερ-τιμημένο) και το πιθανότερο είναι πως για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους δεν θα εμφανιστεί ποτέ πλέον στην πρώτη έκδοση (όπως την ανέφερε ο Ντιμ). Εδώ να θυμήσω, ότι μία streaming πλατφόρμα κατέχει και στρημάρει νόμιμο και εγκεκριμένο υλικό, δε λύνει καλλιτεχνικές ή νομικές διαμάχες. Με τρεις εκδόσεις διαθέσιμες, νομίζω ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την τέταρτη.

Νέος φίλος του φόρουμ Αλέξανδρος Ασκονίτης, ευχαριστούμε !

Ρε παιδιά, βλέπω τον γιο μου που έχει Spotify και τώρα που διάβαζα μπήκα και εγώ που το έχω στο κινητό μου. Free είναι και πληρώνεις για να έχει καλύτερη ποιότητα? Μια χαρά μου ακούγεται το τσάμπα

Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το spotify, ούτε με άλλες ανάλογες πλατφόρμες. Δεν μου χρησιμεύουν σε τίποτα. Ότι θέλω να ακούσω θα το ψάξω, θα το ακούσω και αν μου αρέσει θα το πάρω. Θέλω να το έχω στο pc μου και να μην στηρίζομαι στο αν θα έχω internet, ή αν θα αλλάξει ο τρόπος ακρόασης στην κάθε πλατφόρμα για να το ακούσω. Το ότι μπορώ να βρω όμως αρκετά κενά αν ψάξω το spotify, είναι σίγουρο, δεν το συζητώ. Αν και δεν νομίζω ότι σε ενδιαφέρει στην πραγματικότητα το αν θα βρω κάτι, μπορεί να έχει το εξώφυλλο ανάσκελα αφού. Από εκεί και πέρα δεν έχω τίποτα με τις πλατφόρμες αυτές, απλά δεν είναι για μένα, δεν με ενδιαφέρουν. Δεν είμαι ο τύπος που θα κάνει δουλειές ακούγοντας playlists. Ότι ακούω το ακούω συνειδητά, συγκεντρώνομαι σ' αυτό αποκλειστικά. Γιατί να το ακούω από online πλατφόρμες και όχι στον δικό μου player που μπορεί να του αλλάξω την ταχύτητα ανά πάσα στιγμή για να ακούσω αργά κάποιο σημείο μέχρι να το καταλάβω, ή να το βάζω μπρος πίσω για να το ψάξω μουσικά? Δεν ακούω επίσης μέσω κινητού, δεν έχω καν smartphone, οπότε δεν με ενδιαφέρει και η φορητότητα της ακρόασης μέσω online streaming. EDIT: Από εκεί και πέρα, ναι, είναι ο τρόπος του μέλλοντος, ναι, μπορεί όποιος θέλει να ανεβάσει ότι θέλει, και αυτό είναι καλό κατά την γνώμη μου. Όμως το point του αρχικού μου post, ήταν ότι οι βασικές αρχές αυτής της βιομηχανίας παραμένουν σταθερές (δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε). Ανέβασε ότι θέλεις, αν δεν πέσουν λεφτά από πίσω, θα το ακούσεις εσύ και οι 300 του Λεωνίδα που έχουν ήδη αποδημήσει, κι ας έχει τεράστια καλλιτεχνική σημασία. Και είναι λογικό. Για εμπορεύσιμο προϊόν μιλάμε άλλωστε. Κάποτε υπήρχαν οι DJs και οι παραγωγοί ραδιοφώνου, σήμερα υπάρχουν οι influencers. Ο τρόπος και τα μέσα αλλάζουν μόνο.

πού το ξέρεις εσύ και το λες? Εδώ εσύ το χάνεις. Ό,τι φτιάχτηκε στη μουσική από το 1950 και πέρα μέχρι τις αρχές των 00 (κατα γενική ομολογία η καλύτερη εποχή της σύγχρονης δισκογραφίας) έγινε με τη δουλειά των dj, των ραδιοφωνικών παραγωγών που προσωπικά τους οφείλω τα πάντα στη μουσική μου παιδεία. δίνουν στον κάθε πικραμένο (σαν εμένα πχ και σε άλλους χίλιους) τη δυνατότητα να έχουν φωνή και να πούν τη χαζομάρα τους εκεί έξω και να τη ρίξουν στο γιαλό λες και θα έρθουν άλλοι να δούνε το καλό, χωρίς προώθηση. Επι χρόνια η μουσική παραγωγή στηρίχτηκε στην προώθηση από ανθρώπους που ξέρανε. Είδαμε τι έγινε από τότε που σταμάτησε να γίνεται αυτό. Όλα έχουν τελματώσει. Το είπε κι ο FZ. (όταν ακόμα ζούσε) εδώ έρχεσαι δεύτερος. Από το 2008 έχω ριπάρει τα πάντα και τα ακούω από server. Μόνο τα βινύλια ακούω κανονικά. Αστήρικτοι ? hold your horses.... έχω συνδρομή spotify από το 2005 όταν ακόμα είχε το πράσινο παλιό λογότυπο και την έφερε δοκιμαστικά η cosmote μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα εδώ και 5 χρόνια ακούω με συνδρομή από Tidal. υπαινιγμοί? σε τι αναφέρεσαι? αυτά που έγραψα εγω μπορώ να στα τεκμηριώσω με παραδείγματα όποτε θες. άστο φίλε, έχω δυό ήδη δεν θα πάρω άλλη. Και ξέρεις πως ακούω μουσική το βράδυ? Από ραδιοφωνικό παραγωγό στα βραχέα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι καλύτερα. Κατα τα άλλα καλό θα είναι πριν αρχίσεις να βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα να ρωτάς δεξιά αριστερά. και τέλος γιατί βιάζονται ορισμένοι να πούν χωρίς να κάτσουν να διαβάσουν??? Εγώ έκανα μια αναφορά στο spotify συγκεκριμένη, επειδή το έφερε η κουβέντα για την Σουηδία και είπα ότι η αναγέννηση στην μουσική ή στα μέσα αναπαραγωγής και η "διευθέτηση" (προσέξτε τα εισαγωγικά) στο χάος της πειρατείας ξεκίνησε απο εκεί. Ούτε είπα ότι είναι κάτι κακό. Είπα ότι απο εκεί ξεκίνησε η αλλαγή και όχι από την δεινοσαυρική αμερική (γι αυτό είπα να δείτε το playlist) και πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και ότι εχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Πώς τώρα έφτασα να είμαι στο θεωρείο των μαπετ μόνο ο τρόλευς γνωρίζει...

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Η ζωή είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει σταδιακά τους φυσιολογικούς ρυθμούς της. Μέσα μου όμως η σιωπή παρέμενε, το ίδιο και οι φωνές στο μυαλό μου. Σχεδόν μέρα παρά μέρα, πήγαινα λουλούδια στην Alexa, και καθόμουν λίγο δίπλα της να μην αισθάνεται μοναξιά. Ή μήπως για να μην αισθάνομαι εγώ μοναξιά? Η υπόθεση είχε πάρει τον δρόμο της, ο Κρόου και ο Γιαν ήταν στην φυλακή, η εταιρεία χημικών που είχε αγοράσει την φόρμουλα, είχε κληθεί να πληρώσει μια τεράστια αποζημίωση στην fender και ένα αστρονομικό πρόστιμο στην πολιτεία, και η fender έκανε την απαραίτητη εκκαθάριση στο προσωπικό της. Οι μόνοι που έμειναν έξω από το κάδρο ήταν οι Κινέζοι. Δεν έγινε καμία αναφορά σ' αυτούς, πιθανότατα για λόγους προστασίας του Κρόου που είχε ομολογήσει τα πάντα. Λίγους μήνες αργότερα όμως, διάβασα ότι ο Κρόου είχε βρεθεί νεκρός στην φυλακή. Κάποιος τον είχε μαχαιρώσει στο ντους με ένα κομμάτι γυαλί. Ο δολοφόνος παρέμενε άγνωστος. Ο Νικ κυκλοφορούσε ακόμα ελεύθερος, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες της αστυνομίας, ήταν πολύ έξυπνος και ήξερε να φυλάγεται. Υπήρξαν κάποιες αναφορές γι' αυτόν στα βόρεια της χώρας, πολύ μακριά από την πόλη. Τον τελευταίο καιρό έβλεπα παρκαρισμένο κοντά στο σπίτι, ένα επαγγελματικό βαν που δεν υπήρχε παλαιότερα. Μετά από όσα είχαν γίνει, είχα συνηθίσει να παρατηρώ τα πάντα, και να είμαι σε επιφυλακή. Όμως κάποιες φορές έτυχε να δω τον οδηγό του οχήματος, και όταν τον χαιρέτησα από μακρυά, αυτός ανταπέδωσε με εγκάρδιες κινήσεις τον χαιρετισμό χαμογελώντας, χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να κρυφτεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι κάποιο σπίτι στην γειτονιά είχε αποκτήσει καινούριους ενοίκους. Μια μέρα γύρισα από το κοιμητήριο αργά το απόγευμα, είχε ήδη πέσει ο ήλιος και βράδιαζε. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Μπήκα στο σπίτι, έβαλα ένα ποτό, και βυθίστηκα σε μια πολυθρόνα, έχοντας στο μυαλό μου την Alexa. Πάντα ήταν δύσκολες οι πρώτες στιγμές που γύριζα στο σπίτι από το κοιμητήριο. Ένιωσα την παγερή σιωπή να αργοσέρνεται πάλι, όπου να 'ναι θα άρχιζαν και οι φωνές. Έπρεπε να σπάσω την σιωπή, "θα βάλω κάτι να ακούσω" σκέφτηκα "δυνατά, όπως έκανα το πρωί". Θυμήθηκα ότι είχα κόψει ένα κομμάτι του Eric Dolphy στην μέση όταν έκλεισα την μουσική. Κοίταξα τριγύρω για το τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος, ήταν πίσω από το τασάκι, σε ένα τραπεζάκι που ήταν δίπλα στο παράθυρο. Σηκώθηκα, αλλά πριν προλάβω να το πιάσω, άκουσα τον ήχο γυαλιού που σπάει, από το πίσω μέρος του σπιτιού. Τι ήταν πάλι αυτό? Κινήθηκα προς τα εκεί, αλλά πριν φτάσω στην πόρτα του σαλονιού, αντίκρισα την σκοτεινή κάννη ενός περιστρόφου, που με κοιτούσε κατάματα. Το χέρι που κρατούσε το περίστροφο ήταν γεμάτο τατουάζ. Έκανα δύο βήματα προς τα πίσω, και ο Νικ μπήκε στο σαλόνι με το όπλο στραμμένο πάνω μου. "Σκότωσες την πριγκηπέσσα μου" είπε με έναν περίεργο τόνο στην φωνή, "ήρθε η ώρα να πληρώσεις". Είχε ένα βλέμμα τρελού, και η φωνή του είχε ένα τόνο παράνοιας, έμοιαζε με μικρού παιδιού που του είχαν πάρει το παιχνίδι από το χέρι. "Σκότωσες την Alexa μου" είπε πάλι, και κινήθηκε προς το μέρος μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ, έπρεπε να κερδίσω λίγο χρόνο. "Εγώ αλλιώς τα θυμάμαι" του απάντησα, ψάχνοντας ταυτόχρονα τρόπο διαφυγής. "Σκοτώθηκε εξ' αιτίας σου, αν δεν ήσουν εσύ θα ζούσε τώρα" συνέχισε, με την ίδια παρανοϊκή φωνή. Είδα τα τσιγάρα μου πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, και του τα έδειξα με ένα νεύμα, "μπορώ?" ρώτησα. Ένευσε καταφατικά, "έτσι κι αλλιώς θα είναι το τελευταίο σου" είπε. Έβγαλα ένα τσιγάρο από το πακέτο και το άναψα. "Θα ζούσε αν δεν πυροβολούσες" του απάντησα, κοιτάζοντας τον χώρο γύρω μου. Ένα τρελό σχέδιο είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό μου, ίσως να ήταν η μόνη μου ελπίδα. "Προσπάθησες να την πάρεις από μένα" είπε ο Νικ, "την ήθελες για τον εαυτό σου, και όταν δεν τα κατάφερες την σκότωσες". Η καύτρα του τσιγάρου μεγάλωνε, έπρεπε να τινάξω την στάχτη. Έκανα δύο βήματα πολύ αργά, προς το τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο που είχε πάνω το τασάκι, και την τίναξα. "Εκείνο το βράδυ δεν ήξερα καν ότι ήταν εκεί" του είπα, "προσπάθησα να την κρατήσω μακριά". "Σου άξιζε να πεθάνεις τότε, αλλά θα πεθάνεις τώρα" είπε με τον ίδιο παρανοϊκό τόνο στην φωνή του, "μου στέρησες την πριγκιπέσσα μου." Η καύτρα κόντευε να φτάσει στα δάχτυλα, πλησίασα το τσιγάρο στο τασάκι για να την τινάξω. Όταν η παλάμη μου έφτασε στο τασάκι, με το μικρό μου δαχτυλάκι πάτησα το play στο τηλεχειριστήριο του ηχοσυστήματος που ήταν ακριβώς δίπλα του. Το ουρλιαχτό από το alto sax του Eric Dolphy ξεχύθηκε σαν εκκωφαντική καταιγίδα από τα θηριώδη ηχεία που βρίσκονταν ακριβώς πίσω από τον Νικ. Για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, μόνο για ένα χιλιοστό, αποσπάστηκε η προσοχή του από μένα. Δεν θα είχα άλλη ευκαιρία, βούτηξα στο κλειστό παράθυρο που έγινε κομμάτια και βρέθηκα έξω στην αυλή, ενώ τρεις σφαίρες έσκιζαν τον αέρα στο μέρος που ήταν το σώμα μου λίγο πριν. Έβγαλε το κεφάλι του απ' το σπασμένο παράθυρο και πυροβόλησε άλλες δύο φορές, ενώ έστριβα την γωνία προς το πίσω μέρος του σπιτιού. Αισθανόμουν το σώμα μου γεμάτο μικρά κομμάτια γυαλιού από το τζάμι. Άκουσα την εξώπορτα, έβγαινε από εκεί, έκανε τον γύρο του σπιτιού περπατώντας αργά. Μπήκα σε μια μικρή αποθηκούλα πίσω από το σπίτι, που έβαζα διάφορα εργαλεία, ξύλα για το τζάκι, και κάποιες παλιατζούρες. Ένα μικρό κομμάτι από κομμένο μαδέρι, συγκρατούσε την ντάνα των ξύλων για το τζάκι, που ήταν στοιβαγμένα σε ένα ράφι. Πήρα ένα κομμάτι σχοινί και έδεσα πρόχειρα το πόμολο της πόρτας στην μια άκρη του, και το μαδέρι που συγκρατούσε τα ξύλα στην άλλη. Έπιασα έναν λοστό, και κρύφτηκα στον απέναντι τοίχο από τα ξύλα. Τον άκουγα να πλησιάζει, έφτασε έξω από την αποθήκη, δίστασε. Άνοιξε απότομα την πόρτα και μπήκε. Το κομμάτι από το μαδέρι έφυγε απ' την θέση του, και τα ξύλα άρχισαν να πέφτουν στο πάτωμα. Γύρισε προς τα εκεί με το περίστροφο προτεταμένο. Πετάχτηκα και με τον λοστό χτύπησα με όλη μου την δύναμη το χέρι του που κρατούσε το όπλο. Το όπλο βρέθηκε στο πάτωμα. Πριν προλάβει να σκύψει να το πιάσει, έπεσα πάνω του και βρεθήκαμε και οι δύο έξω από την μικρή αποθήκη. Προσπάθησα να τον χτυπήσω με τον λοστό, αλλά μου μπλόκαρε το χέρι, και με κλώτσησε στο καλάμι, ενώ την ίδια στιγμή η γροθιά του με έβρισκε στο στομάχι. Ο λοστός μου έπεσε απ' τα χέρια. Δέχτηκα άλλες δύο γροθιές στο πρόσωπο. Έπεσα στο έδαφος, και αισθάνθηκα το βάρος του πάνω μου. Δεχόμουν απανωτές γροθιές στο πρόσωπο, κάτι υγρό και πηχτό γέμιζε το στόμα μου. Ένιωσα τις παλάμες του στον λαιμό μου, προσπάθησα να ξεφύγω αλλά ήταν πολύ δυνατός. Το σφίξιμο στον λαιμό μου μεγάλωνε, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Σιγά σιγά οι ήχοι άρχισαν να γίνονται όλο και πιο μακρινοί, η όρασή μου μαύριζε. Σε λίγο μαύρισαν όλα, δεν μπορούσα πια να αντισταθώ, αφέθηκα. Κάπου μακριά ακούστηκαν αχνά σειρήνες, ίσως πάλι να ήταν απλά η φαντασία μου. Δεν είχα ανάσα, έφευγα, γλιστρούσα, έπλεα. Τότε ήρθε στο μυαλό μου το πρόσωπο της Alexa, τα βουρκωμένα μάτια της, τα χείλη της που είχαν χλωμιάσει. Άκουσα την φωνή της να λέει "μην πας σε παρακαλώ", είδα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της, το παγωμένο της βλέμμα, είδα τις τρεις λάμψεις μέσα στο SUV από το όπλο του Νικ, είδα την γυναίκα στο νοσοκομείο να χαμηλώνει το βλέμμα και να μου λέει "λυπάμαι κύριε, πέθανε". Και τότε κάτι ξύπνησε μέσα μου. Είχα μπροστά μου τον δολοφόνο της, και αφηνόμουν στην μοίρα μου. Την πρόδιδα ξανά. Εκείνη την στιγμή δεν αισθανόμουν πια τίποτα, ούτε πόνο, ούτε θάνατο. Μόνο οργή, τυφλή οργή, δεν θα την εγκατέλειπα πάλι. Τον χτύπησα με τις γροθιές μου στα πλευρά με όση δύναμη μου είχε απομείνει, και σηκώνοντας το σώμα μου έσκασα το γόνατό μου στο ευαίσθητο σημείο ανάμεσα στα πόδια του, ούρλιαξε. Το σφίξιμο στον λαιμό μου χαλάρωσε, και τον χτύπησα με το κεφάλι κατευθείαν στην μύτη, έπεσε. Γύρισα, ανέβηκα πάνω του και τον χτύπησα στο πρόσωπο. Τον χτύπησα πάλι, και πάλι, ξανά και ξανά. Θόλωσα. Έβλεπα τον κόκκινο λεκέ στην μπλούζα της Alexa, και χτυπούσα, χτυπούσα, στο στήθος, στην κοιλιά, στο πρόσωπο, ξανά και ξανά. Έβλεπα τα δάκρυα στα μάτια της, και χτυπούσα πάλι. Όλα μπροστά στα μάτια μου ήταν σκεπασμένα με μια κόκκινη κουρτίνα. Έβλεπα το αίμα από το στόμα μου να στάζει πάνω του. Και χτυπούσα, χτυπούσα, δεν ένιωθα πια τίποτα, μόνο χτυπούσα ξανά και ξανά. Τυφλή οργή. Χτυπούσα για την Alexa, χτυπούσα για τον άγγελο που δεν μπόρεσα να κρατήσω μαζί μου, χτυπούσα για μένα, για τις σιωπές, για τις φωνές, χτυπούσα για την μοναξιά, απλά χτυπούσα. Ξαφνικά αισθάνθηκα χέρια να με τραβάνε, αντιστάθηκα, συνέχισα να χτυπάω. Τα χέρια με τράβηξαν δυνατά, "σταμάτα, θα τον σκοτώσεις" είπε μια φωνή. Γύρισα και είδα τέσσερεις αστυνομικούς, και δύο περιπολικά στην άκρη του δρόμου. Ανακάθισα στο έδαφος τρέμοντας από την οργή μου. "Έπρεπε να με αφήσετε να τον σκοτώσω" τους είπα, "τι σας έφερε στην γειτονιά μας?" "Ακούστηκαν πυροβολισμοί κύριε" απάντησε ο ένας. Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω, και ακόμα περισσότερη να τους εξηγήσω. Ο Νικ είχε αρχίσει να συνέρχεται. Είπα στους αστυνομικούς ποιος ήταν, και το επιβεβαίωσαν επικοινωνώντας με τα κεντρικά. Τον σήκωσαν να τον βάλουν στο περιπολικό, αλλά αυτός έπεσε πάλι, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Ένας αστυνομικός τον σήκωσε πάλι και τον κουβάλησε μέχρι την πόρτα του περιπολικού, ενώ οι άλλοι τρεις συνάδελφοί του ήταν περίπου δέκα μέτρα πίσω, και κατευθύνονταν κι αυτοί προς τα αυτοκίνητά τους. Όταν ο αστυνομικός προσπάθησε να σπρώξει τον Νικ στο πίσω κάθισμα, αυτός με μια απότομη κίνηση, του πήρε το όπλο, και τον πυροβόλησε εξ' επαφής στην κοιλιά. Όσο οι υπόλοιποι έβγαζαν τα όπλα τους, έκανε ένα απίστευτο ακροβατικό άλμα, που φάνταζε αδύνατο στην κατάσταση που ήταν, και πετάχτηκε στον δρόμο για να καλυφτεί πίσω από το περιπολικό. Δεν είχε δει όμως το όχημα που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου, και τον χτύπησε πετώντας τον καμιά εικοσαριά μέτρα μακριά. Το άψυχο σώμα του Νικ έσκασε σαν άδειο σακί στην άσφαλτο. Ο οδηγός βγήκε σοκαρισμένος, "δεν έφταιγα" είπε, "πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου". Τον είχα ξαναδεί, τον είχα χαιρετήσει από μακριά. Το όχημα ήταν το επαγγελματικό βαν που έβλεπα τον τελευταίο καιρό παρκαρισμένο στην γειτονιά. Τότε μόνο πρόσεξα το λογότυπο της εταιρείας που υπήρχε στο πλάι, Liquor Co ltd. Θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η εταιρεία που προμήθευε ποτά στο Depot, την είχε στήσει ο Μάριο για να ξεπλένει κέρδη από άλλες δραστηριότητες. Λίγο αργότερα όλα είχαν τελειώσει, ο οδηγός είχε δώσει κατάθεση, η αστυνομία είχε φύγει, κι εγώ ήμουν πάλι στο σπίτι. Πονούσα παντού, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, προσπάθησα να βγάλω όσο περισσότερα κομμάτια γυαλιού μπορούσα από το σώμα μου, και έβαλα ένα ποτό. Αυτή την νύχτα, κοιμήθηκα σαν μωρό. Το επόμενο πρωί, πήρα τηλέφωνο τον τζαμά, "μήπως μπορείς να ξανάρθεις? Έχω άλλα δύο σπασμένα παράθυρα" του είπα. "Εσύ ή με γουστάρεις πολύ και σπας τα τζάμια για να με βλέπεις, ή παίζεις ποδόσφαιρο στο σπίτι" μου απάντησε γελώντας, και ήρθε μια ώρα περίπου αργότερα. Όταν έφυγε, τηλεφώνησα στον Μάριο και πέρασα από το Depot. Προσπέρασα αδιάφορα τον Πορτορικανό με το ξυρισμένο κεφάλι πάνω στην σκηνή, που το μόνο μέρος του σώματός του χωρίς τατουάζ πρέπει να ήταν τα μάτια του. "Τι έπαθε το πρόσωπό σου?" ρώτησε ο Μάριο. "Κόπηκα στο ξύρισμα" του απάντησα, και γέλασε δυνατά. Ο Roberto κούνησε το κεφάλι, "αν είναι έτσι ο Dim, φαντάσου πώς θα είναι το πρόσωπο του άλλου" είπε στον Μάριο χαμογελώντας. "Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για όλα" τους είπα, "ακόμα και για τα χθεσινά". "Τι εννοείς?" ρώτησε ο Μάριο. "Μιλάω για το βανάκι που βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή" του είπα. Με κοίταξε χαμογελώντας, και με χτύπησε φιλικά στον ώμο. "Το ότι βρέθηκε το βαν εκεί, ήταν ... θέλημα Θεού Dim" είπε και ξέσπασε σε γέλια, "πραγματικά θέλημα Θεού". Του έσφιξα το χέρι, και βγήκα έξω. Κοίταξα γύρω μου, ο κόσμος μου φαινόταν λίγο διαφορετικός, λίγο πιο φιλικός, πιο πρόθυμος να συγχωρήσει. Γύρισα στο σπίτι, και έβαλα ένα ποτό. Βολεύτηκα βαθιά σε μια πολυθρόνα, έβαλα να ακούω το Kind of Blue του Miles και άναψα ένα τσιγάρο. "Άραγε θα ερχόταν πάλι η σιωπή? Θα συνέχιζαν να με βασανίζουν τα φαντάσματα και οι φωνές?" αναρωτήθηκα. Μόνο το μέλλον θα μπορούσε να το δείξει ....

Απο το χθεσινο live μας .

Άμα δεν έχει κρομμύδι δεν παίζει* *Παραφράζω φίλο μου που έχει πει: Αν δεν γράφει Fender, δεν παίζει

Δρόλαπας = Guthrie Govan σε 20 χρόνια από τώρα. ΙΔΙΟΙ.