Πίνακας συμμετοχής

Αρχικά να πω ότι μου άρεσε η παραγωγή ο ήχος του mastering σχεδόν σε όλους τους ήχους του τραγουδιού μοιάζει επαγγελματικος με καλα μοιρασμένα τα όργανα. Οι στιχοι ταιριάζουν απόλυτα κ ακούγονται ταιριαστά στο κομμάτι ,για όποιον τους αντιλαμβάνεται δε είναι κάτι που θα απογειώσει γενικά το τραγούδι,εγώ αν κ θαθελα (ο κάθε άνθρωπος με το επίπεδο του μεχρι εκεί που μπορεί να καταλάβει,σιγά-σιγά δεν με πειραζει καθόλου)δεν καταφερα να φτάσω ως εκεί,η δε ερμηνεία του Roberto 30 είναι πραγματι υπέροχη ,διαφορετική ,ξεχωριστή έχει τη δικιά του σφραγίδα,(γιατί η όλη δομή εδώ μυρίζει Roberto30 δεν είναι κάτι ευκολο)μου άρεσε πολυ κ εκείνη η ψεύτικη κ εκεί που μπαίνει αλλά κ δυναμικη γενικότερα της φωνής να πω εδώ ότι θα ήθελα λίγο περισσότερα Χρώματα στη φωνή πιο μειωμένα τα 100-350Hz κ λίγο περισσότερα από 5 KHz to 20Khz αυτό είναι προσωπική άποψη που δεν ξέρω αν μπορώ να το εφαρμόσω όταν τραγουδάω αλλά το ψάχνω κ εγώ ..ψιλά γράμματα... Τα τύμπανα από ηχο πολυ καλός,να μην επεκταθω η κιθαρα στα γεμίσματα του τραγουδιού ταιριαστή κ τώρα το σόλο ήταν πραγματική έκπληξη για μένα δεν είναι ότι μου άρεσε μόνο η τεχνική γιατί υποδεικνύει ότι ο σολίστ έχει κουραστεί πολυ παίζοντας διαφορά μοτίβα σε ανεβοκατεβάσματα μουσικών κλιμακων αλλά κ το ότι κατάφερε να φτάσει κ να αποδώσει σε τέτοιο κιθαριστικο επίπεδο ένα υπέροχο πραγματικά σόλο με εξαιρετικό προσωπικό Gkourmoul ηχο με καταπληκτικές νότες κ παιγμένες έτσι που δίνουν στο κομμάτι πάνω από 50% της αξίας του ,να μην πω πιο πολλά συγχαρητηρια σε όλους καλή συνέχεια.!

ΕΙχαμε thread οπου ρωτησε καποιος τι οργανο να παρει, εγινε κουβεντα, βγηκε ακρη και δωθηκε παραγγελια σε κατω απο 24 ωρες? Να γραφτει στα χρονικα παρακαλω! mpamps καλοπαιχτο!

Ηλία δεδομένης της καταπληκτικής ιστορίας αυτού του άλμπουμ, θα έπρεπε να ονομαστεί Cooked Wire ή Fresh from the oven ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων.

Διευκρινίζω: Αυτό που εννοούσα είναι ότι δεν πιάνουν την ίδια χροιά με τα Eventide. Καλώς η κακώς είναι μια εταιρεία που έχει αφήσει στίγμα στον ήχο των 80ς και των 90ς σε άπειρες κλασικές ηχογραφήσεις και κάποιες φορές θέλεις αυτόν ακριβώς τον ήχο. Όχι ότι τα άλλα δεν είναι καλά, απλά δεν είναι Eventide. Δεν μπορούν δηλαδή να υποκαταστήσουν τα Eventide για αυτόν που ψάχνει αυτούς τους ήχους. Οκ γι αυτό είπα ότι δεν ξέρω, λίγο που το είδα είχα καταλάβει ότι δεν μπορείς να τρέξεις και pre/post (4 cable method) και stereo out για τον β' αλγόριθμο ταυτόχρονα, αλλά δεν κάθησα να το ψάξω πολύ. Πιάνω μόνο τη Strymon απ τις εταιρείες που ανέφερες για να κάνω ένα case in point. Εμένα πχ δε μου αρέσει καθόλου η συγκεκριμένη εταιρεία κι έχουν περάσει απ τα χέρια μου το brigadier, το lex, το mobius και το timeline. Δεν μπορώ να καταλάβω τί βρίσκει ό κόσμος σε αυτό υπερβολικό flitering που έχουν όλα της τα εφέ που τα κάνει όλα στα αυτιά μου να ακούγονται πλαστικά και το χάλια midi. Αλλά είναι γούστα αυτά και γι αυτό επιστρέφω στο α' μου επιχείρημα ότι κάποια πράγματα δεν είναι τελικά και τόσο συγκρίσιμα. Είναι νομίζω και αντικειμενικά δύσκολο να αρέσει σε κάποιον το ίδιο ο ήχος της Strymon και της Eventide, δεδομένου του πόσο διαφορετικοί είναι. Πάντως στην ουσία δε διαφωνούμε, το H90 είναι πολύ ακριβό.

Ξέρω, ξέρω, μόνο καφέ δεν κάνει και έχει και νέους αλγορίθμους, αλλά πάρα πολλά τα 1225 ευρώ για να μπορείς να τρέξεις 2 αλγορίθμους ταυτόχρονα. Σίγουρα έχει κι άλλα νέα features, αλλά αυτό είναι το main selling point. Σε αυτά τα λεφτά παίρνεις και Fractal AX8, ή FX8, ακόμα και Helix Stomp ή μεταχειρισμένο LT, που μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα και με περισσότερη ευελιξία.

Ειναι θεμα τυχης. Απο το τιποτα καλο ειναι το ηβ. Πιστευω με φλατ χορδες να στρωσει κι αλλο. Σαν το αταστο μου δεν θα γινει ποτε. Αν ξαναπαιρνα θα πηγαινα σε αλλο. Για τη δουλειά που κανω ομως αρκει. Παντως σιγουρα δεν με κανει να θελω να παιξω εκτος αν υπαρχει λογος. Ενω το αταστο θα το βγαλω χωρις να εχω ηχογραφηση

Ούτε εγώ θα ξαναγοραζα HB. Θεοβαρο και δυσκολοπαιχτο. Κάτι φτηνιαρικα dean και cort, που έχω παίξει, είναι πολύ πολύ καλύτερα.

μπάσο κανονικό να πάρεις ό,τι σου κάνει κλικ από όσο θυμάμαι στο NOIZ Jam μια χαρά κούμπωσες με το δικό μου ;) μακριά από HB αν δεν είσαι μάστορας να βάλει εργατοώρες σε service .......... θα πικραθείς Το λέω εκ πείρας και τα δυο μπάσα που έχω HB , τα έλυσα (αρκετά ανταλλακτικά κακοτοποθετημένα) τα περιποιήθηκα τα σετάρισα και μετά από πολλές μέρες και δικιμές τα έπαιξα. Τόσες εργατοώρες κοστολογούνται όσο ένα ακριβό μεταχείρω

Tony Levin Ο πρωτος διδαξας. Αλλα με ουσια Τα λεφτα εοναι το λιγότερο. Αντε να τις αλλαξεις

Ένα τέτοιο collab περιμέναμε! Μπράβο σε όλους! Στην κιθάρα ο Κορμούλ έδωσε ρέστα! Έτσι και για να πω και το κατιτίς μου, εγώ θα ήθελα πιο "in-your-face" mix στα τύμπανα, είναι λίγο πίσω νομίζω. Αλλά γενικά έχει γίνει καλή δουλειά σε όλα, μην παρεξηγηθώ

Θετικά του πραγματικού: - Ε είναι πραγματικό μπάσο? Ήχος, δυνατότητα να κάνεις ότι articulation θες. Slaps, slides, mutes, κτλ. - Κουμπώνεις, παίζεις. Είσαι καλός? Ξεμπέρδεψες σε 5 λεπτάκια. Αρνητικά: - Περιορισμένο εύρος ήχου, μπορεί να έχεις θόρυβο - Πρέπει να ξέρεις να παίζεις - Κόστος, σίγουρα είναι πιο ακριβό από ένα απλό vst. Μην κοιτάς το EZbass που είναι από τα ακριβότερα - Χρειάζεται περιποίηση, σετάρισμα, κτλ. - Οι χορδές είναι ακριβές - Δύσκολη αλλαγή κουρδίσματος - Χρειάζεσαι extra VSΤ αν θες εφέ VST: Όλα τα αρνητικά του κανονικού εδώ γίνονται θετικά - Περισσότεροι ήχοι, που πιθανό να έχουν περάσει από καλύτερο εξοπλισμό από το δικό σου - Δε χρειάζεται να ξέρεις να παίζεις - Πολύ πιο φθηνό από ένα κανονικό μπάσο - Λύνει τα χέρια όταν θες να "παίξεις" με μελωδίες όταν συνθέτεις - Μπορείς να κάνεις παπάδες, που για να παίξεις σε κανονικό θα πρέπει να είσαι grand master με 50 χρόνια εμπειρία. Αρνητικά: - Πρέπει να ξέρεις programming αν θες να ξεγελάσεις, ειδικά σε περίπλοκες φράσεις ή σε κάποια articulations. Αυτό το κάνει και πολύ χρονοβόρο - Δε μπορείς να πετύχεις 100% αυτό που θες, περιορίζεσαι σε προ-ηχογραφημένα παιξίματα άλλων. Παρ'όλα αυτά, θα σου έλεγα να πάρεις κανονικό μπάσο όπως έκανα κι εγώ. Άλλη η αίσθηση, και δε ξέρω μπάσο. Χρησιμοποιώ ακόμα VST για να γράφω μπασογραμμές, αλλά μετά τις ηχογραφώ με το κανονικό.

Ελλείψει χώρου, χρησιμοποιώ το παρακάτω για bass programming: Αν ξέρεις τι κάνεις από πλευράς programming, σίγουρα ξεγελάς κόσμο για πλάκα. Επειδή όμως εγώ δεν ξέρω, ακούγεται ελαφρώς καλύτερα από Guitar Pro bass instrument. Για αυτό το λόγο, θα πρότεινα να πάρεις ένα κανονικό μπάσο και να ξοδέψεις το χρόνο σου παίζοντας, παρά βγάζοντας τα μάτια σου σε piano roll προσπαθώντας να φτάσεις τα articulations σε ένα σεβαστό επίπεδο.

Χωρίς να θέλω να σε "θίξω" Απόστολε αλλά δεν ξέρω πως θα ακουγόταν το άσμα με σένα στην μίξη και στο mastering. Τώρα οι ήχοι, το panning και γενικά όλα ακούγονται όπως πρέπει. Μπράβο Πάνο έδωσες ρέστα και μην σου πω ότι έκανες καλύτερη δουλειά εδώ από ότι στα δικά σου..... Στην αρχή στα τύμπανα το we will rock you είχες στο μυαλό σου Απόστολε; Να μην γράφω πολλά, το κομμάτι είναι σχεδόν έτοιμο να γίνει hit! Τα έχει όλα και συμφέρει. Εύγε παιδιά!!! Άαα μην το ξεχάσω, το σολάκι καλούτσικο...

Δεν ξέρω που θα φτάσει η συνεχής επίδειξη του 'διαφορετικού' και 'καινούργιου' στη show biz, αλλά αυτό νομίζω αγγίζει τα όρια του γελοίου! Δυστυχώς το κοινό πια 'βλέπει' και δεν 'ακούει' τη μουσική.

Ποστάρω εδώ αυτή την μακρόσυρτη ιστορία ως δείγμα του πώς κάποτε λειτουργούσαν τα πράγματα (και) στον χώρο της ηχογράφησης και τις πατέντες που επινοούσαν οι ηχολήπτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Εδώ ταιριάζει γάντι το "για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι". ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BLUES WIRE - THE LOST ALBUM 1991 (όπως την έζησα και τη θυμάμαι) Πριν μερικά χρόνια, με κάλεσε στο τηλέφωνο ο φίλος κι εξαίρετος μουσικός Γιώργος Πεντζίκης (τότε εξακολουθούσε να ασχολείται με το στούντιο του) και μου λέει «γιατρέ μου, έχω κάτι παλιές ταινίες δικές σας εδώ που σαπίζουν στην υγρασία, πληρωμένες είναι, αν θέλεις έλα να τις πάρεις αλλιώς θα τις πετάξω». Αντιλήφθηκα πως πρόκειται για κάποιες ηχογραφήσεις που είχε χρηματοδοτήσει ο Μύλος στο ξεκίνημα του προκειμένου να δραστηριοποιηθεί και ως εταιρεία έκδοσης δίσκων. Ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα πως δεν θα υπάρχουν πλέον αλλά και χάρηκα ιδιαίτερα μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεν τα κομμάτια, σε προβληματικές και αμφιβόλου ποιότητας κασέτες δε, του απαντώ «κράτα τες, κανονίζω να περάσω να τις πάρω». Κι αυτό έκανα άμεσα, φορτωμένος συγκίνηση και αναμνήσεις. Αυτές οι καταγραφές έγιναν το 1991 με στόχο να κυκλοφορήσει τότε ένας καινούργιος δίσκος των Blues Wire, οι μήνες κυλούσαν με τον Μύλο να γιγαντώνεται και τις υποχρεώσεις να πολλαπλασιάζονται, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα γραφεία της επιχείρησης, κάπως ξεχάστηκε το θέμα και υποχώρησε στην λίστα των προτεραιοτήτων της νεοσύστατης δισκογραφικής, στο μεταξύ πρόσωπα και καταστάσεις άλλαζαν και διαφοροποιούνταν η λειτουργία της, με τούτα και με άλλα πέρασε ένας χρόνος και όταν ωρίμασαν οι συνθήκες να βγει επιτέλους το άλμπουμ, εμείς είχαμε διανύσει απόσταση καλλιτεχνικά έχοντας εμπλουτίσει το ρεπερτόριο μας με πιο φρέσκα τραγούδια και βελτιώνοντας τις επιδόσεις μας ως μουσικοί, οι φιλοδοξίες του Μύλου είχαν απλωθεί περαιτέρω και τελικά πάρθηκε η απόφαση να ξεχαστούν τα περσινά ξινά σταφύλια και να ξεκινήσει μια νέα, καλύτερα οργανωμένη και δουλεμένη προσπάθεια, κάτι που οδήγησε λίγο αργότερα στην κυκλοφορία του Bulldog boogie. Πέρασα το λοιπόν και παρέλαβα τις πολυκάναλες ταινίες, γέμισα το πορτμπαγκάζ και τις αποθήκευσα πρόχειρα στο σπίτι μου. Αργότερα, ξεκίνησε ένας νέος γύρος προβληματισμών και εν δυνάμει αδιεξόδων, αφού με κάποιον τρόπο έπρεπε οι ταινίες να ελεγχθούν και εφόσον έπαιζαν αξιοπρεπώς, το υλικό να διασωθεί σε ψηφιακή μορφή καθώς τα χρόνια των mp3 και του internet είχαν ήδη κυριαρχήσει στην παγκόσμια αγορά της μουσικής. Αφού σκέφτηκα τις ενδεχόμενες επιλογές μου, επικοινώνησα με τον Γιώργο Μάνιο, στο στούντιο του οποίου ηχογραφήθηκαν αρκετές δουλειές του γκρουπ και προσωπικές μου, άλλωστε ο Γιώργος ήταν από τους λίγους που ακόμα διατηρούσε σε άριστη κατάσταση τα παλιά του Atari και υπήρξε διαβόητος για την νοικοκυροσύνη του, τον εξοπλισμό αλλά και τις γνώσεις του, όντας ένας αυθεντικός gearhead στον τομέα του. Αφού ολοκληρώθηκε η μεταφορά, ήρθε τελικά η στιγμή της αποκάλυψης, οι ταινίες αναπαύονταν στα χαρτόκουτα τους και ήσαν τυλιγμένες με διαφανή πλαστικά, η όλη διαδικασία μου θύμισε –τηρουμένων των αναλογιών- διάφορα βίντεο που έχω παρακολουθήσει με αντίστοιχα ξεσκεπάσματα σαρκοφάγων από ασύλητους τάφους. Με αργές κινήσεις απομακρύνθηκαν τα νάιλον, ανοίχτηκαν προσεκτικά τα κουτιά και ιδού, οι παχιές ταινίες στο εσωτερικό τους. Η κατάσταση τους ήταν στα όρια του αθλίου, η υγρασία των υπογείων είχε τρυπώσει μέσα τους και η εικόνα τους ήταν αποκαρδιωτική. Με συνέπεια και ιδιαίτερη προσήλωση ο Γιώργος, αφού καθάρισε όσο μπορούσε επιφανειακά την πρώτη ταινία, την τοποθέτησε ευλαβικά πάνω στο παλιό αλλά απαστράπτον και άριστα διατηρημένο μηχάνημα και πάτησε το play. Τίποτε δεν συνέβη. Η ταινία αρνιόταν πεισματικά κα κινηθεί έστω και ένα εκατοστό, οι πλευρές της εφάπτονταν θαρρείς με κόλλα, απογοήτευση. Ο Γιώργος δεν έχασε την πίστη του, ασφαλώς και διότι η όλη κατάσταση αποτελούσε και μια πρόκληση για τις ικανότητες του, «άσε να το ψάξω λίγο και θα σου πω» δήλωσε, καθώς εγώ αναχώρησα με καψαλισμένα φτερά. Μια δυο μέρες μετά, μου ανακοινώνει τηλεφωνικά πως αφού έψαξε τα κιτάπια του, βρήκε μια λύση που ίσως αποδειχθεί λυτρωτική, «έλα από δω, θα τις ψήσουμε», τον ακούω να λέει. Στον χώρο του εκ του σύνεγγυς, μου εξηγεί πως ο τρόπος αποκόλλησης και τελικά αναπνοής στις ταινίες, μπορεί να επιτευχθεί με την κατάλληλη θέρμανση, κάτι που όμως είναι επικίνδυνη διαδικασία και μπορεί να αποβεί μοιραία, απαιτεί υπομονή και χειρουργική ακρίβεια, απολύτως συγκεκριμένες τιμές χρόνου και θερμοκρασίας για να υπάρξει ευτυχές αποτέλεσμα. Οπλισμένος λοιπόν με state of the art θερμόμετρο και χρονόμετρο, θερμαίνει τον φούρνο της κουζίνας στους επιθυμητούς βαθμούς, τοποθετεί μέσα του την ταινία και κρατώντας το χρονόμετρο και τις ανάσες μας, περιμένουμε. Τα γεμιστά ωχριούν μπροστά στην τέχνη επιπέδου μάστερ σεφ που επέδειξε ο έμπειρος ηχολήπτης, κάποτε η διαδικασία παίρνει τέλος, μαγειρεύτηκαν τα τραγούδια, η ταινία μπαίνει ξανά στο παλιό μηχάνημα αναπαραγωγής και voilà! Ο ήχος του συγκροτήματος ξεπηδάει από τα ηχεία, ζωντανός και φρέσκος σα να ηχογραφήθηκε πριν μια βδομάδα. Με αυτά τα μαγικά ο Γιώργος έσωσε αυτή τη δουλειά ψήνοντας υπομονετικά σαν καλή νοικοκυρά όλες τις ταινίες, κάναμε και μια πρόχειρη επιτόπου μίξη και σώθηκαν τα αρχεία σε ψηφιακή μορφή. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη και υποκλίνομαι με υπέρτατο θαυμασμό για όσα πέτυχε, σ’ ευχαριστώ κύριε Μάνιο. Από μουσικής πλευράς, θεωρώ το Blues Wire 1991The lost album, μάλλον καλύτερο του Bulldog boogie που έκλεψε τη θέση του στην δισκογραφία μας, μπορεί το τελευταίο να έχει έναν αέρα πιο μοντέρνο για την εποχή και σίγουρα εμείς σαν παίκτες κάναμε χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο που φάνηκαν πιο καθαρά με κείνη την έκδοση, το 1991 παρόλα αυτά ως όλον, μολονότι πιο τραχύ και ακατέργαστο, στέκει κατά την άποψη μου σε υψηλότερο επίπεδο και διατηρεί πιο ενιαίο ύφος. Εδώ περιέχεται η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού Bulldog boogie και μια πρωτογενής εκδοχή του I don’t worry, τα μόνα κομμάτια που βρήκαν θέση στον δίσκο που ακολούθησε έναν χρόνο μετά. Εκείνη την εποχή παίζαμε με ρυθμούς πολυβόλου, τραγούδια όπως τα Jump out of my grave, I feel like crying, Tobacco road, Willie and the hand jive έκαναν θραύση στις συναυλίες μας όμως ποτέ δεν καταγράφηκαν, κάτι άδικο στην συνείδηση μου που αυτή η κυκλοφορία έστω και ετεροχρονισμένα αποκαθιστά. Ο Σωτήρης και ο Αλέξης βρίσκονται στα καλύτερα τους ενώ ο Νίκος καταθέτει ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα παιξίματα του στην κιθάρα με αιχμή του δόρατος το εξαίσιο I believe to my soul. Εγώ από την άλλη, πάντα πιστός σε μια αέναη δημιουργική καθημερινότητα σε ότι αφορά την τραγουδοποιία, συνεισφέρω αρκετά κομμάτια που ακούγοντας τα σήμερα νοιώθω υπερήφανος, και μουσικά και στιχουργικά. Όσο κι αν η καρδιά μου πάγωσε στιγμιαία καθώς ξεκινάει το The name of the game λέγοντας two times six, is just a kiss on the cheek καθότι μου θύμισε σύγχρονες αθλιότητες με 12χρονα κοριτσάκια, η περιγραφή του άνδρα κυνηγού που βρίσκεται στο κατόπι της γυναίκας θηράματος και τα στάδια από το φλερτ στην καψούρα κι από κει στις συμβάσεις και την αναπόφευκτη παράδοση στην φθορά, θεωρώ πως στέκει με αξιώσεις συμβάλλοντας στην αγαπημένη σταθερά της κυρίαρχης θεματολογίας των μπλουζ που είναι ο έρωτας. Το Jump out of my grave είναι ίσως το πιο δραματικό τραγούδι που έχω γράψει για την ανεκπλήρωτη αγάπη και την σταδιακή αποξένωση που ακολουθεί έντονα πάθη και συμβίωση εραστών, ενώ στο Call the blues again καταθέτω μια από τις καλύτερες ρίμες που έχω σκαρώσει στο πνεύμα της στιχουργίας που χαρακτηρίζει το ιδίωμα που υπηρετώ: putting you and me together is just like fire and ice, you ain’t no mother Teresa baby and I ain’t no Jesus Christ. Δε λείπουν βέβαια και οι πολιτικοκοινωνικές νύξεις, όπως στο VIP που και τούτο υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό εκείνα τα χρόνια, και για του λόγου του όμως η λήθη καραδοκούσε. Ας είναι, νοιώθω μεγάλη χαρά που ύστερα από τόσα χρόνια δημοσιοποιείται η τότε προσπάθεια μας και ένας χαμένος κρίκος της σειράς στην ιστορία του γκρουπ μπαίνει στη θέση του.

Αυτό έβαλα Γέλαγα μόνος μου Αυτη εγώ, την άλλη θα τη γράψεις εσύ Να σου πω, πήγα να γράψω κάτι για να του βάλεις κιθάρες αλλα με πήγε αλλού το θέμα την άλλη φορά

Πες μου ότι χρησιμοποίησες στο τέλος αυτό;

Εγώ κάνω πάντα την Prog διαφορά. Θα γράψω ένα Top10 με κομμάτια που ακούω καθημερινά. Calicula's Horse - The Tempest (main riff) Caligula's Horse - Oceanrise (main riff και verse riff) Caligula's Horse - Rust (pre-solo riff) Periphery - Marigold (intro) Periphery - Absolomb (intro bass riff) Tesseract - Hollow (Lost in Shadow riff) Tesseract - Deception (main riff) Mandroid Echostar - The Lotus (mid section riffs) Polyphia - OD και GOAT

Με τη σειρά μου, και εγώ, να ευχαριστήσω τον Αποστολο που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό. Έχει το κάτι παραπάνω, σχέση με άλλα του κομμάτια. Και σωστά ανεφερε ο Νέστορας ότι έχει ένα εξαιρετικό θεμακι με την κιθάρα (αυτές οι νοτουλες της εισαγωγής που επαναλαμβανονται). Είναι όλα τα λεφτά αυτές οι κιθάρες και χαρακτηρίζουν το κομματι. Με τη μίξη του Πάνου, πήρε τα "πάνω" του και δίδει τα μέγιστα (η μίξη του Αποστόλου δεν ήταν τόσο καλή..). Όταν το προωτοακουσα, είπα στον Απόστολο ότι δεν χρειάζεται σόλο (ακόμα το πιστεύω). Έστω ένα πολύ μικρό, απλό, σε άλλο ύφος. Αλλά εκείνος είχε άλλα στο μυαλό του, και χαίρομαι διότι, τελικά, ήταν αυτό που ήθελε. Πολύ το ευχαριστήθηκα, πάντως. Όσο βαρετό είναι να γράφω ρυθμικές κιθάρες (τις αποφεύγω όσο μπορώ), άλλο τόσο ενδιαφέρον βρίσκω στο να γράφω lead parts. Ανυπομονώ για το επόμενο.

Εγώ δεν σου λέω ακόμα καλόπαιχτο. Περιμένω να σου έρθει, να μας το παρουσιάσεις, να χαρείς όταν το δοκιμάσεις, και μετά θα σου πω χίλιες μεγειές.

Ρε Μπαμπίνο, τι είσαι εσύ ρε παιδάκι μου;! Θρεντ: "παίζει κανα γκομενάκι;" Τρίτο ποστ: "Παντρευτήκαμε" Δεύτερη σελίδα: "Ναιιι... όλα καλά, ο μεγάλος τώρα απολύθηκε από φαντάρος, ο μικρός δίνει πανελλήνιες." Καλορίζικο! Καλόπαιχτο! (Κι εγώ υπέρ πραγματικού οργάνου ήμουν)

Και ορθώς έπραξε... Να κάτσεις ως έχεις... ΥΓ: Που είναι αυτός ο Στράτος όταν τον θες... Να ξεμπροστιάσει το κύκλωμα των influencers, που κατευθύνουν τον αθώο κόσμο σε κούτσουρα tele

Ρε συ Γιώργο! Τώρα το ποστάρεις; Άντε τώρα να τρέχω να ακυρώνω την παραγγελία! Σε μπελάδες με βάζεις!

Να γραφτεί ότι κανενας, επίσης, δεν πρότεινε κάτι τέτοιο...

Squire Jazz CV 60s is on the way. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το input. Και μιας και αποφάσισα να μη παρακάμψω τα αρμόδια όργανα λήψης αποφάσεων, να πω κι ένα ευχαριστώ στο ενδοοικογενειακό διοικητικό συμβούλιο που ενέκρινε το απαραίτητο κονδύλι. Να τα λέμε κι αυτά.

JohnPs σε μεγάλα κέφια. Χρησιμοποιήσαμε sealer νίτρου και το αποτέλεσμα με άρεσε τα μάλα , θέλω κι εγω κομπρεσσέρ!

Ναι μεν, αλλά ο ήχος της Eventide είναι αυτός που είναι και τα άνωθι αναγραφόμενα δεν μπορούν να τον πιάσουν. Στο θέμα τώρα. Μέχρι πριν 1,5 έτος αν θυμάμαι καλά, μπορούσε κάποιος να αγοράσει μέχρι και 4 H9 Core και να τα αναβαθμίσει σε H9 Max αυτόματα αν κατείχε ένα Η9 Max. Αυτό ναι, σύμφερε. Μπορούσες να έχεις δύο Eventide Max, δύο αλγόριθμους δηλαδή και να κανονίσεις να μεταβιβάσεις και καμιά άδεια και μ' αυτά και μ' αυτά αν το κυνηγούσες το κόστος έβγαινε σχεδόν στα μισά απ όσο στοιχίζει ένα Eventide H90. Επίσης το να έχεις δύο Η9 είναι πιο βολικό από άποψη συνδεσιμότητας: Μπορείς να βάλεις ένα στην αρχή της πεταλιέρας σε ρύθμιση pre/post και να έχεις εκεί τα φίλτρα, τα synth engines και τα harmonizers πριν το drive και το άλλο στο τέλος ώστε να μπορεί να δουλέψει stereo για τα delays ή τα reverbs. Τώρα για το H90 δεν ξέρω αν και πώς μπορεί να σου προσφέρει την ίδια ευελιξία... Οπότε αν βγάλουμε απ την εξίσωση τους καινούργιους αλγόριθμους, είναι μεγάλο βήμα πίσω η κατάργηση του H9 Core και η κυκλοφορία του H90. Κυρίως έχει έρθει να συγκαλύψει το γεγονός ότι η Eventide έχει πολύ μεγάλη έλλειψη σε chips και η κυκλοφορία του Core ήταν πλέον ασύμφορη. Το ξέρω γιατί ζήτησα να αγοράσω μια μητρική για ενα Pitchfactor και μου εξήγησαν απ την Eventide ότι λόγω της κατάστασης δε στέλνουν πλέον κάρτες και πρέπει να το στείλω σε αυτούς για να το φτιάξω. ΥΓ: Θέλω να αφήσω εδώ και άλλη μια σημαντική πληροφορία: Το μεγάλο πλεονέκτημα του H90 σε σχέση με το H9 είναι ότι πλέον μπορεί να δεχτεί live levels μέχρι +14db ενώ το H9 μπορούσε μέχρι +4 db. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πιθανότατα το H90 μπορεί να μπεί και σε fx loop ενισχυτή όπως τα factor pedals, πράγμα που το H9 δεν μπορεί να κάνει, είναι αποκλειστικά για instrument levels.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) άνοιξε τις πόρτες του το 2016 και συστήθηκε στην Ελληνική κοινωνία ως το νέο τοπόσημο της σύγχρονης Αθήνας, ένας πρωτοποριακός κόμβος πολιτισμού και βιωσιμότητας, στον οποίο συστεγάζονται τρεις σημαντικοί φορείς με ισχυρό κοινωνικό αντίκτυπο: η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ), η Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ) και η ΚΠΙΣΝ Μονοπρόσωπη Α.Ε.. Αποτελεί ένα μοναδικό μοντέλο συνεργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, αφού δημιουργήθηκε με το όραμα και τη μεγαλύτερη ως τώρα δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), και τον Φεβρουάριο του 2017 παραδόθηκε στην Ελληνική Πολιτεία. Από τότε, έχει δεχθεί περισσότερες από 21.000.000 επισκέψεις από κάθε άκρη της Ελλάδας αλλά και της γης, επισφραγίζοντας το όραμα του ΙΣΝ για έναν δημόσιο χώρο, ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους, ένα σύμβολο νεωτερισμού για την πόλη της Αθήνας που αρθρώνει τη φιλοσοφία του μέσα από ολιστικές υποδομές και υπηρεσίες που προάγουν τις έννοιες της βιωσιμότητας, της προσβασιμότητας και της συμπερίληψης. Φέτος, με τη συμπλήρωση των πέντε ετών από την παράδοση του ΚΠΙΣΝ από το ΙΣΝ στην Ελληνική Πολιτεία, αποφασίσαμε να μελετήσουμε τον αντίκτυπο που είχε ως τώρα το έργο στην κοινωνία, το περιβάλλον και την οικονομία, έτσι ώστε να αξιολογήσουμε τις δράσεις και τη λειτουργία μας σε βάθος χρόνου, αλλά και να επαναπροσδιορίσουμε τη στρατηγική μας, όπου και όταν αυτό είναι απαραίτητο. Έτσι, αναθέσαμε στην εταιρεία συμβούλων Boston Consulting Group, την επικαιροποίηση της μελέτης επιδράσεων που οι ίδιοι είχαν εκπονήσει με ανάθεση από το ΙΣΝ το 2010 και το 2016, πριν και μετά την κατασκευή του έργου. Η μελέτη επιδράσεων εστίασε στους εξής άξονες: στη θετική επίδραση του ΚΠΙΣΝ στην εικόνα της χώρας ως τοπόσημο και σύμβολο εκσυγχρονισμού και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της στην καθιέρωση του ΚΠΙΣΝ ως πρότυπο περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, και στη σημαντική συμβολή του στην ελληνική οικονομία. Σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα αποτελέσματα της μελέτης όπου αποτυπώνεται η αδιάκοπη πενταετής λειτουργία του ΚΠΙΣΝ και με μεγάλη χαρά και περηφάνια μοιράζομαι μαζί σας μερικά από τα σημαντικότερα σημεία: Ως νέος μητροπολιτικός πόλος έλξης εκδηλώσεων διεθνούς εμβέλειας, το ΚΠΙΣΝ συμβάλλει στην προβολή της χώρας με πολύ θετικές αναφορές στον διεθνή Τύπο, ενώ παράλληλα αποτελεί έναν νέο τουριστικό προορισμό πέρα από το κέντρο της Αθήνας – τρίτο στην προτίμηση των ξένων επισκεπτών για πολιτιστικούς χώρους, μετά το Μουσείο της Ακρόπολης και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο – αυξάνοντας την επισκεψιμότητα της αθηναϊκής ριβιέρας, προσφέροντας έναν σύγχρονο προορισμό, εκδηλώσεις και υπηρεσίες που ενισχύουν την εμπειρία επίσκεψης στην Αθήνα. Οι αριθμοί, άλλωστε, μιλούν από μόνοι τους: περισσότερες από 5.200 πολιτιστικές και εκπαιδευτικές εκδηλώσεις και 13.000 αθλητικές δράσεις, εκ των οποίων το 99,4% στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος είναι δωρεάν, χάρη στην αποκλειστική δωρεά του ΙΣΝ, και στις οποίες έχουν συμμετάσχει περισσότεροι από 1.000.000 πολίτες. Το πολιτιστικό και εκπαιδευτικό αποτύπωμα του ΚΠΙΣΝ γιγαντώνεται με τη συμβολή των Σχολικών Προγραμμάτων στο πλαίσιο των οποίων έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 6.500 επισκέψεις σχολείων από όλη τη χώρα με περισσότερους από 387.000 μαθητές. Επίσης, 1.170 εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα και από ελληνικά σχολεία του εξωτερικού έχουν συμμετάσχει στην εκπαιδευτική πλατφόρμα SNFCC Class, ενώ ακόμη 1.550 εκπαιδευτικοί έχουν συμμετάσχει σε σεμινάρια. Η βιωσιμότητα πρωταγωνιστεί στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των Σχολικών Προγραμμάτων του ΚΠΙΣΝ, καθώς στόχος μας είναι η ευαισθητοποίηση της επόμενης γενιάς μέσα στο πράσινο περιβάλλον που προσφέρουμε. Διεθνώς αναγνωρισμένο ως Πράσινο Κτίριο, το ΚΠΙΣΝ αποτελεί παγκόσμιο πρότυπο περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και είναι το πρώτο πολιτιστικό έργο μεγάλης κλίμακας με πιστοποίηση LEED Platinum στην Ευρώπη. Στην καρδιά του ΚΠΙΣΝ δεσπόζει το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, ένα από τα μεγαλύτερα σημεία πρασίνου στην Αθήνα έκτασης 210 στρεμμάτων, ή αλλιώς, ο μεγαλύτερος μεσογειακός κήπος στον κόσμο. Το πάρκο συμβάλλει ιδιαίτερα στη βελτίωση της ποιότητας ζωής της τοπικής κοινωνίας, καθώς, με την κατασκευή του, διπλασιάστηκαν τα τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά άτομο στην ευρύτερη περιοχή. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του ΚΠΙΣΝ αλλά και το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος συντηρούνται και λειτουργούν καθημερινά ήδη όλα αυτά τα χρόνια ακολουθώντας τις βέλτιστες πρακτικές ως προς την κατανάλωση ενέργειας – το 100% της οποίας προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με τη συμβολή των 5.700 ηλιακών συλλεκτών στην κορυφή του Ενεργειακού Στεγάστρου – αλλά και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας εν γένει. Παρότι ήδη από την περίοδο του σχεδιασμού και της κατασκευής του έργου και μέχρι σήμερα λειτουργούμε υποδειγματικά ως προς την ενεργειακή κατανάλωση, λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες συνθήκες, δρομολογούμε μία σειρά επιπρόσθετων μέτρων, τα οποία αφορούν τον φωτισμό, τη λειτουργία του κλιματισμού, τη χρήση ζεστού νερού, και άλλα. Τέλος, το ΚΠΙΣΝ, από την ευρύτερη οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται χάρη στη λειτουργία του, έχει και θα συνεχίσει να συνεισφέρει στην ελληνική οικονομία με πολλούς τρόπους, συμβάλλοντας ενδεικτικά με €203.000.000 σε ΑΕΠ τον χρόνο, €36.000.000 σε φορολογικά έσοδα καθώς επίσης δημιουργεί και συντηρεί 2.844 θέσεις εργασίας ετησίως. Συνοψίζοντας, τα αποτελέσματα της νέας μελέτης επιδράσεων επιβεβαιώνουν πως κινούμαστε στη σωστή κατεύθυνση και μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε την αποστολή μας, ενδυναμώνοντας τον πολυσχιδή κοινωνικό αντίκτυπο του ΚΠΙΣΝ.

Αντε με γειά μου.. Μου τη χρωστούσα μια Ρικυ

Να πάρεις, αλλά για δεύτερο... Πρώτα το J και μετά ότι σου κάνει κέφι. Ακόμα και 17χορδο λαίμαι

Είναι σημαντικό το ότι ξέρεις κιθάρα, όποτε παρε μπάσο. Ακομα σημαντικότερο είναι όμως ότι εχεις καταλάβει ότι θέλει διαφορετική νοοτροπία. Καθαρα απο αποψη τεχνικης, παιξιματων, mutαρισματων, slapισματων κλπ κλπ, θελει μελετη και τριβη οπως καθε οργανο. Εκτος απο αυτα ομως, το μπασο εχει και τη... μπασογραμμη του κομματιού, και εκει ειναι ολη η ουσια. Διοτι ΟΚ, καποιος που θελει να γραψει τη δικη του μουσική δεν ειναι απαραιτητο να παιζει μπασο σαν Αφροαμερικανός της motown, αλλα ειναι εντελως απαραιτητο να μπορει να γράψει (στο χαρτι ) τις χαμηλες νοτες που εξυπηρετούν το κομματι. Αν μαλιστα το κομματι δεν ειναι καμια τρελη φανκια αλλα κατι πχ σε τυπικο ροκ, και ξερει και κιθαρα οπως εσυ, τοτε με ενα πραγματικο μπασο το αποτελεσμα θα ειναι καλυτερο απο midi. Φτανει οπως ειπες να μπεις στη νοοτροπια. Τι μαθαμε πρωτο στην κιθαρα, το smoke on the water; Ε, δες το μπασο του, σταθερα ογδοα, σταθερο στο σολ, μικρο χρωματικο οταν η κιθαρα εχει μεγαλη αξια, οσο παραπανω παρατηρεις δοκιμασμενα τραγουδια απο την αποψη του μπασου τοσο θα μπαινεις στο νοημα, και φυσικα η αρμονια που ετσι και αλλιως ( πρεπει να) μελετας θα δωσει και μεγαλυτερη ωθηση. Και απο μενα +1 για jazzbass, το precision εχει φοβερο ηχο αλλα το jazz παίζει μονο του.

Εδω εισαι https://smart.noiz.gr/details.php?id=527154 (εισαι κιθαριστας, μην παρεις p bass)

Ενδιαφέρον ερώτημα, που οδηγεί σε ένα άλλο: Πόσο να κοστίζει ένα σετ χορδές για αυτό το πράγμα άραγε; ΥΓ: Δεν θέλω να ξέρω

Να αλλάζει άραγε χορδές κάθε 12-15 ώρες;

Ωραία ιστορία, ειδικά για εμάς τους "διασώστες". Θα ήταν κρίμα να χαθεί το υλικό. Υ.Γ. Με πήγες πολλά χρόνια πίσω, Μύλος στα 90's....με Blues Wire στο club..... Περνούσα ωραία τότε. Καλά και τώρα ωραία περνάω

Πολύ ωραίο κομμάτι. Ονειρικό, ταξιδιάρικο!!!

Ενδιαφέρουσες οι προτάσεις για Ibanez και Yamaha, αλλά θα κινηθώ σε πιο classic μονοπάτια. Θα πάω μάλλον για Squier Jazz Classic Vibe προς τα τέλος του μήνα. Αυτή τη στιγμή βλέπω διαθεσιμότητα μόνο σε 60s. 70s δε βλέπω ούτε σε Naka, ούτε σε Thomann.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις πληροφορίες,ήσασταν κατατοπιστικοτατος! Καλή συνέχεια.

Ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις απο το 1991 με την πρώτη σύνθεση του γκρουπ, στους παλιότερους φίλους της μπάντας - και ειδικά εκείνους των τελευταίων χρόνων του Παραρλάμα και των πρώτων του Μύλου - είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσουν πολλές αναμνήσεις. THE LOST ALBUM 1991 by Blues Wire

Καφεδάκι και πάμε...........

Αν δεν έχετε πάρει χαμπάρι τον Jack Ruch, σπεύσατε! Πέρα από παικταράς με πολύ ωραίο touch, ανεβάζει και τρομερά μαθήματα στο YouTube. Εγώ πρόσφατα πήρα ένα από τα courses του στην TrueFire και είχα πολλές "αχά" στιγμές.