Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τα καλά σας λόγια. Απο τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ "I'm here and I'm gone" (κατα την γνώμη μου ένας απο τους κορυφαίους ντεμπούτο δίσκους στο σύγχρονο μπλουζ) ο Kirk με μάγεψε. Άσχετα με το που κατευθύνθηκε παικτικά στη συνέχεια, αυτός ο δίσκος έχει σαφείς αναφορές στους Hollywood Fats & Junior Watson, είναι σαν ένα direct link αυτής της σχολής και ύφους/προσέγγισης του μπλουζ, γεγονός που με συνεπήρε - καθοτι το λατρεύω. Για "χάρη" του έγραψα και το δικό μου "Swag" και του το αφιέρωσα. 'Οπως γράφω στον δίσκο NOS: "I wrote this cos I wanted so bad to steal something from Kirk Fletcher, another big fav of mine … and I did! Basically a reversed riff by Eli and then some." Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω. Περάσαμε μια μέρα παρέα, πίνοντας, τρώγοντας, κουβεντιάζοντας και παίζοντας. Η ηλικία ποτέ δεν καθόρισε τις σχέσεις μου, ειδικά στη μουσική, παρότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος του ένοιωθα πως βρίσκομαι με κάποιον απο τους "ήρωες" μου. Το απόλαυσα, το ίδιο πιστεύω και κείνος. Υπάρχει ακόμα ένα κλιπ απο το συγκεκριμμένο σέσιον, ελπίζω σύντομα να δημοσιευθεί. Το βράδυ είμασταν μαζί στο αεροδρόμιο, για διαφορετικούς προορισμούς, αφού χαιρετηθήκαμε, στάθηκα και παρατηρούσα την θηριώδη σιλουέτα του με την κιθάρα στον ώμο να ξεμακραίνει. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Ωραίο κλιπ, η κοπελίτσα είναι πανέμορφη οπότε ο σκηνοθέτης είχε ποιοτική πρώτη ύλη. Το τραγούδι δεν μου είπε κάτι ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Η φωνή της είναι καλή αλλά, προς το παρόν τουλάχιστον, θυμίζει πολύ άλλες. Είναι μικρή ακόμα οπότε έχει όλο το χρόνο να βρει το δικό της ύφος. Δεδομένης της εμφάνισής της, της σωστής φωνής και των PR δρόμων που ανοίγει το γεγονός ότι είναι κόρη της Παπούλια, έχει όλα τα εχέγγυα για εμπορική καρριέρα ειδικά αν τραγουδήσει ελληνικά.

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες...

...... όταν τα κανα εγω αυτά, αυτοί με τα μπουρνούζια τρώγαν βελανίδια

Εδω ο ανθρωπος τα λεει ολα! Και για οποιον δεν το χει δει ας τσεκαρει στο 14:00 λεπτο πως παιζει με wah χωρις να εχει καν πεταλι,με τα δαχτυλα μονο

Αγαπημενη μπαντα Εδω ενα cover. (εχω "κοψει" την orginal κιθαρα απο το αριστερο καναλι που ντουμπλαρει και εχω προσθεσει εκει τη δικια μου)

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι...

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός.

Σαν το σαφλ του εντι δεν υπαρχει και θα γραψω το βραδακι με στοιχεια. Το I'm the one ειναι αγαπημενο και το εχω προσπαθησει και εγω σε κοβερ αλλα υπαρχει αλλο κομματι που ειναι τοσο γρηγορο το σαφλ του, που οι περισσοτεροι νομιζουν οτι παιζει ογδοα. Σε αργη ταχυτητα μονο, καταλαβαινεις ποσο ακριβεις ειναι οι αξιες του.

@Haris Σ' ευχαριστώ! Με την big band, δυστυχώς από ηχητικά δεν υπάρχει κάτι, διότι υπάρχει κενό σε κάποια θέματα. Ελπίζω στο μέλλον να αλλάξει αυτό, καθώς κυριολεκτικά πήγαν χαμένες τόσες και τόσες πολύ καλές συναυλίες. Slayer και πάλι Slayer! To polytempora ήθελε αλλαγή σκέψης εντελώς και από τους δυό μας. Κατ'αρχήν, η ρυθμική ακρίβεια πρέπει να είναι απόλυτη, οπότε ο μετρονόμος είναι πολύ σημαντικός. Τα απλά, πχ 4:3, τα παίζουμε και με ένα σκέτο μετρονόμο που απλά τον ακούμε πολυρυθμικά. Αλλά αυτά με μεταβλητούς μετρονόμους γίνονται ΜΟΝΟΝ με εξαρχής πολυκάναλους, πολυρυθμικούς μετρονόμους. Έχω φτιάξει έναν σε Max, τον οποίο τελειοποιώ τώρα. Σκέφτομαι να τον μεταφέρω σε κάποια πιο cross-platform γλώσσα μετά. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κάνεις μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις υψηλής ακρίβειας χωρίς μαέστρο ή μηχανική υποστήριξη, και καλό είναι να μην ντρεπόμαστε να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το θέμα είναι τι μουσική παίζεις. Αν η μουσική βγαίνει μόνον έτσι, ας βγει έτσι. Η μουσική με ενδιαφέρει, όχι η έννοια του καθενός περί fairness. Αν είναι να κάνεις το αδύνατο δυνατό, κάνε το με όποιον τρόπο γίνεται. Η γνώμη μου πάντα... Φυσικά δεν το λέω αυτό για σένα, αλλά για κάτι τύπους που θα βγουν να λένε ό,τι τους κατέβει. Ας κάνουν αυτοί μεταβλητές πολυρυθμικές σχέσεις ακριβείας χωρίς μαέστρους ή πολυμετρονόμους και το συζητάμε... @nasokosm Σ'ευχαριστώ! Το αριστερό μου και ο Άλεξ παίζει 11 και το δεξί μου 11 ή 17, με μεταβλητή ρυθμική αγωγή (άλλοτε πίσω, άλλοτε ακριβώς, κτλ, όπως στα κανονικά blues). Εννοείται first take εντελώς ακουστικά. Ούτε monitor δεν είχαμε.

Διαφωνώ καθέτως ως προς το τη μουσικότητα της σύνθεσης. Προσωπικά, και ως μουσικό άκουσμα είναι αυτός που ξεχώρισα. Μου άρεσε in fact τόσο, που το έχω ακούσει δεκάδες φορές από τη στιγμή που το βρήκα. Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι (αυτά τα "άχου τα μικρούλη δες πώς παίζει", ούτε με αγγίζουν), και αν παίζει παπάδες. Αυτό που ακούω μου αρέσει. Αναφορικά με τον ήχο κτλ, είναι υποκειμενικό. Δεν με χαλάει, ούτε μπαίνω στη διαδικασία του "παίχτο ρε μπαγάσα σε ένα καθαρό κανάλι να σε μετρήσω να 'ούμε". Είναι έτη φωτός καλύτερος από εμένα φυσικά και απλά το απολαμβάνω. Anyway, είναι ωραίο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Btw, το ίδιο "κόλλημα" είχα πάθει με έναν άλλο πιτσιρικά όταν άκουσα αυτό πάλι από συμμετοχή σε διαγωνισμό της Kiesel. Το οποίο και πάλι το ξεχώρισα για το μουσικό του θέματος, και όχι για ήχους (που έχει εξαιρετικό btw αυτός), ικανότητες κτλ. Αυτό που ακούω, άσχετα αν δεν τον έβλεπα, πάλι θα με κέρδιζε σαν ακροατή.

Υπέροχη μεταγραφή. Εδώ, σε ντουέτο.

Oι καημένοι οι γιουτιουμπάδες δεν σκέφτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξέμεναν από θέματα. Έρχονται μαύρες μέρες όπου θα αρχίσουν να συγκρίνουν διαφορές στο tone μεταξύ lemonoil και almond oil στην ταστιέρα... Ή στην επίδραση που θα έχει στον ήχο το παίξιμο κιθάρας μετά από πλύσιμο χεριών με Camay σε σχέση με Papoutsanis

Τα έχω παρακολουθήσει αυτά τα sessions και έχουν παίξει καταπληκτικά πράγματα. Η μπάντα είναι world class φυσικά και οι guest μουσικοί ένας κι ένας. Στο συγκεκριμένο είναι η πρώτη φορά που θεωρώ ότι δεν έπιασαν το σύνηθες επίπεδο. Βέβαια μιλάμε για εμβληματικό κομμάτι και πολύ ειδική περίπτωση μπάντας/κιθαρίστα/τραγουδιστή. Νομίζω πάντως ότι αυτά τα κομμάτια δεν διασκευάζονται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις (αν μπορείς) είναι τα τα παίξεις note for note, οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.

Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα και πήρα το Rabea, γιατί η Atomic τώρα το δίνει δωρεάν. Δε με έπεισαν οι λόγοι που έδωσαν στην ανακοίνωση, αλλά δεν έχει να λέει γιατί το plugin σε amp tones γαζώνει. Κατέβασμα εδώ https://tonocracy.com/download/

Όχι, αλλά δε γίνεται να μάθεις όργανο σε κλασσικό περιβάλλον και να μην πέσεις στη λούμπα. Ουσιαστικά αυτό είναι που σε κρατάει να μελετάς.

το τρίο αυτό του Trower δεν παιζόταν. Ιδίως και σε εκείνο το live του 1975.....Τι δισκάρα....

Τι συγκρίνεις ρε φίλε. Σαφρίδια με μύδια. Τι κοινό έχουν; Ζουν στη θάλασσα. Εμένα μου αρέσουν τα σαφρίδια. Χέστηκε η οικουμένη. Άσε ένα καημένο τίτλο να αφορά το θέμα του… άνοιξε άλλο θέμα παραδίπλα.

Για ΔΥΣΗ είναι όντως η "μεγαλύτερη" φωνή... Για...παγκοΖμια όμως (δηλ. αν βάλουμε και την... Ανατολή...) ούτε για πλάκα.. (για τον δεύτερο(η) λεΓω γιατί ο πρώτος απλά... ζεσταίνει το κοινό ) παρεμπιπτόντως ούτε καν κάνουν τον κόπο να ΣΗΚΩΘΟΎΝ... καθιστοί τραγουδάνε...που να σηκωθούν κι όλας

Μου αρέσει. Συνδιάζει το γουέστερν με τα αντάρτικα. Σαν συνεργασία Τζων Γουεην/Θωμάς Μπακαλάκος ένα πράμα ο σκύλος είναι γλύκας.

Never liked him ...

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Τί συγνώμη ρε Στράτο @fusiongtr. Ωραία είναι η κουβέντα. Εγώ ακούω...

Εννοείται. Και κάποια δύσκολα μέρη τα είχαν κάνει midi από πριν. Τέτοιοι ήταν.

Λοιπον ακουστε το σαφλ στο hot for teacher στο 100% και μετα ακουστε στο 75% ποσο καθαρα και γκρουβατα το παιζει. Just walking in the park Van Halen - Hot For Teacher intro 100%.mp3 Van Halen - Hot For Teacher intro 75%.mp3 (Δεν ξερω γιατι δεν βγαζει Player)

Βρήκα πρόσφατα το εισιτήριο,ήταν το 95.Καταπληκτική συναυλία, πραγματικά. Και το σεμινάριο επίσης. Χορταστικότατο, κράτησε κανα τρίωρο. Δύο 90ρες κασέτες γράψαμε. Είχαμε και τετράδιο να σημειώσουμε, το μόνο που έγραψα ήταν το...forget scales, find those chord tones!...Είχαμε γράψει και το live, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Ακουγόμαστε με τον Στράτο να κάνουμε διάφορα σχόλια....σ΄ένα σόλο του Willis και οι δύο εν χορώ...Pat Martino!..ή σε κάποιο άλλο του Henderson...πολύυυυ pentatonic!.... Για να είμαι ειλικρινής, τότε κατάλαβα πραγματικά τι μπαντάρα είναι. Η ένταση στο live, δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο από τους δίσκους. Θυμάμαι πως γυρνώντας σπίτι εκείνο το βράδυ, σκεφτόμουν πως επρόκειτο για πραγματική ηλεκτρική τζαζ.

Το τραγούδι, ή η φωτογραφία ??? Είναι πολύ ωραίο που τραγουδάω μαζί της και που συνολικά τραγουδάει δύο τραγούδια των Ρίζα Χ. Ευχαριστούμε τους θεσμούς λοιπόν Γιάννη !!!

Πες τα χρυσόστομε! Φανταστικός και στο παίξιμο και στη σκέψη και σε όλα! Δίδαξε να πολλαπλασιαστεί το είδος σου, σας χρειάζεται η τέχνη!!!! Και πάλι μπράβο!

Ακολουθεί αποκάλυψη βαθιά κρυμμένου μυστικού και προϊόν εκτεταμένης συζήτησης και αντιπαράθεσης.WOMAN TONE-Πιάνουμε το περιστρεφόμενο κουμπί με την ένδειξη "ΤΟΝΕ". -Περιστρέφουμε το κουμπί αριστερόστροφα -Συνεχίζουμε να περιστρέφουμε το κουμπί μέχρι να τερματίσει -Περιστρέφουμε μέχρι το κουμπί να τερματίσει και να μην περιστρέφεται άλλο. -Η περιστροφή θα σταματά ακριβώς εκεί που τερματίζει. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Το πολύ λίγο is way off. - Μόλις τερματίσει έχουμε πετύχει το στόχο μας. - Οκ παιδιά, το ξανανοίγουμε. Woman tone και μ@#($&ίες

Ο Josh είναι παιδί των 90'ς και οι παικτικές του αναφορές είναι στις μπάντες της εποχής του που το χρησιμοποίησαν, φυσικά με τελείως άλλο τρόπο απο τον Hendrix, αφου το ύφος ακολουθούσε περισσότερο chord work. Παρα ταύτα είναι ιστορικά σωστός και απο τη στιγμή που ξέρει την ιστορία του, δεν εμφανίζεται να παριστάνει πως ανακάλυψε τον τροχό, όπως αρκετοί απο άγνοια ενω έτσι προσθέτει ή εξελίσσει θετικά πάντα σύμφωνα με τις αντιλήψεις του.

Εμένα δεν μου λένε κάτι, ούτε μου αρέσουν ούτε δεν μου αρέσουν, μου είναι τελείως αδιάφοροι. Γενικά δεν σχολιάζω πράγματα για τα οποία δεν έχω κάτι θετικό να πω, όμως γουστάρω πολύ να βλέπω/ακούω τον Δέλτα να παίζει. Το έχω δει κι εγώ αυτό το take παλιότερα και, παρότι το original δεν μου λέει κάτι, γουστάρω την εκδοχή του Σπύρου. Και θα μπορούσα να το πω αυτό για οτιδήποτε παίζει. Στο κανάλι του στο youtube έχει και κάτι άλλα δικά του παιξίματα σε ηπειρώτικα τα οποία είναι μαγεία. Είμαι fan, ακόμα κι όταν παίζει Toto..

Ούτε 'μένα αρέσουν οι Γιανιώτες, αλλά δεν παραβλέπω το γεγονός ότι αρέσουν σε πολύ κόσμο. Κάνουν κάτι που τους αρέσει και μπράβο τους,

Έλα ρε παίζουν παράδοση αλλιώς. ( Και την παίζουν καλά, την κατέχουν και την ΣΕΒΟΝΤΑΙ, δεν την κάνουν καρικατούρα όπως οι ΙΔΙΟΙ οι ηπειρώτες 'καλλιτέχνες' τα τελευταία χρόνια, ή κάτι WANNABE rawk/entexno ). Τα δύο είδη δε, ηπειρώτικο/πωγωνίσιο με stoner ήρθαν κι έδεσαν λες κι έψαχναν το ένα το άλλο. Τι να πουν κι οι IRON MAIDEN με τα Θρακιώτικα δηλ. Κατά τ' άλλα, επειδή δεν έχω εντρυφήσει στο είδος και επειδή δεν θα άκουγα stoner αν δεν υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης και της πρωτοτυπίας σε αυτό, οι VIC μια χαρά μου κάθονται, για όση ώρα θα άντεχα κι ένα Aυγουστιάτικο πανηγύρι στην Κόνιτσα με μπόλικο τσίπουρο και κανα σουβλάκι (δεν γενικεύω για κλαρίνα γιατί στη ρουμελη και στο Μορηά δυστυχώς το έχουν χάσει το μέτρο και το τρένο και αυτά που παίζουν δεν ακούγονται). Δηλ, καμια ώρα βαριά βαριά. Τι νόμιζες, θέλει στομάχι να μπορέσεις να τ' αντέξεις. Για τα περί πρωτοτυπίας τα έχω ξαναπεί. Ας καταργηθούν τότε οι φιλαρμονικές και οι συμφωνικές που μόνο covers παίζουν τα τελευταία 250 χρόνια. Ή τα μπλουζ.

εγω - αφου πιασαμε ελληνιδες που κατι κανουν στο εξωτερικο..ειμαι φανατικος της Μαγδας η οποια κανει αυτη την στιγμη καριερα στην Αμερικη. Ειναι κατ εμε εξαιρετικη. Σρρυ Npap αν σου χαλαω το θεμα...

Συμφωνώ με τον jazz jocker ως συνήθως. Οι δικές μου παρατηρήσεις: - Θα ήθελα να δω να αναφέρονται στα credits του Youtube και οι συνθέτης/στιχουργός. Είμαι ΟΚ με το να οικοδομείται ένα προσωποκεντρικό προφίλ καλλιτέχνη για λόγους μάρκετινγκ, όμως, πάντοτε πρέπει να οφείλεται credit στους songwriters. - Μακάρι να μην τραγουδήσει ελληνικά, γιατί όλοι ξέρουμε ΤΙ θα τραγουδήσει τότε. - Η ενορχήστρωση είναι αβάσταχτα φλατ και "ελαφριά" (μουσικά έχει ένα ενδιαφέρον σημείο με μια ντιμινουίτα αλλά περνάει ξώφαλτσα) - Εχει φωνή με δυνατότητες, και συνακόλουθα με το σχόλιο του jazzjocker, θα έλεγα ότι θα πρέπει να τη συμβουλέψουν ότι δεν χρειάζεται να τραγουδάει σαν την Ντούσκα. (Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ούτε η Ντούσκα χρειάζεται να τραγουδάει σαν την... Ντούσκα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Είναι πολύ 90s και όταν το κάνουν, θυμίζουν Ani Di Franco και Alanis.

Η τραγουδίστρια πολύ πάνω του μέσου Ελληνικού όρου. Θα πρέπει όμως να βρει τραγούδια της προκοπής, και όχι πρόχειρα κατασκευάσματα.