Πίνακας συμμετοχής

Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα και πήρα το Rabea, γιατί η Atomic τώρα το δίνει δωρεάν. Δε με έπεισαν οι λόγοι που έδωσαν στην ανακοίνωση, αλλά δεν έχει να λέει γιατί το plugin σε amp tones γαζώνει. Κατέβασμα εδώ https://tonocracy.com/download/

Δεν έχω εμπειρία από πλήρως ψηφιακά rigs. Κρίνοντας από αυτά που ακούω πάντως, εννοώ από υλικό που ανεβάζουν άνθρωποι που προφανώς έχουν και το έχουν παιδέψει και έχουν στο μυαλό τους reference ήχους αληθινών ενισχυτών, η απόσταση που κάποτε υπήρχε έχει ήδη καλυφθεί. Δεν υπολείπεται το ψηφιακό δηλαδή. Σε επιδέξια χέρια δε διακρίνεται καν. Κι αν 5-10 έμπειροι μπορούν μετά από εκτενή ακρόαση να το διακρίνουν ακούγοντάς το μόνο του σε Α/Β test, μέσα σε ολοκληρωμένη παραγωγή... καληνύχτα σας. Γενικώς συμφωνώ με αυτά που άκουσα από τον Rabea. Ο τρόπος που ένας καλός ενισχυτής μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο είναι εθιστικός αλλά σε ένα αστικό περιβάλλον εντός του οποίου πολλοί διαβιούμε είναι συνήθως ανέφικτο να τον ξεμπουκώσεις. Από την άλλη, αν ηχογραφείς τακτικά δεν έχεις κανένα λόγο να μην έχεις ένα αξιόπιστο ψηφιακό rig στη διάθεσή σου. Ακόμα κι αν επιμένεις ότι για το x project θα χρειαστείς οπωσδήποτε "αληθινές" κιθάρες με ενισχυτή, υπάρχει πάντα το reamping που μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Για όποιον φτιάχνει το οπλοστάσιό του σήμερα σίγουρα η απόκτηση ενισχυτή δεν είναι μονόδρομος. Όσο πιο πολλές και ποικίλες "δουλειές" κάνει ο κιθαρίστας πάντως, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό αναλογικού/ψηφιακού. Όπως και ο Rabea. Τέλος, το πώς ακούγεται ένα preset στο σπίτι, πώς στο studio και πώς στην ηχογράφηση είναι μια ολόκληρη, ξεχωριστή συζήτηση, καθότι ως γνωστόν η πείρα πρώτα σου βάζει το διαγώνισμα και μετά σου κάνει το μάθημα.

Tην είδα και ίσως είναι και η πιο νορμάλ συνέντευξή του που έχω δει. Φυσικά τη μονοπώλησε και από τα λόγια του κάποιες στιγμές φαινόταν και η αυταρέσκεια και άλλα πράγματα που του έχουν καταλογιστεί κατά καιρούς. Εμένα προσωπικά δε με πειράζει κάποιος να έχει αυτοπεποίθηση ακόμη και υπερβολική. Αρκεί να μπορεί να την υποστηρίξει. Και ο συγκεκριμένος μπορεί.. Και δεν είναι απλά δεξιοτέχνης, αλλά έχει αφήσει το στίγμα του στην ηλεκτρική κιθάρα.

Όχι, αλλά δε γίνεται να μάθεις όργανο σε κλασσικό περιβάλλον και να μην πέσεις στη λούμπα. Ουσιαστικά αυτό είναι που σε κρατάει να μελετάς.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αν ψάχνεις έναν συγκεκριμένο ήχο, πας στο μηχάνημα που τον βγάζει. Αν δηλαδή ψάχνεις jcm900 πας σε jcm900, αν ψάχνεις blackface πας εκεί, κλπ. Αν θέλεις μεγάλη παλέτα καλών ήχων με μεγάλη δυνατότητα tweaking και ευελιξία και δεν σε ενδιαφέρει να "αντιγράψεις" κάποιον συγκεκριμένο ενισχυτή, πας σε πολυεφφέ, σε modeling, σε plugins, κλπ. Να με συγχωρεί ο κύριος του βίντεο αλλά αν θέλω matchless, θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι να πάρω matchless, δεν θα πάρω Katana. Και όπως έχουμε ξαναπεί, μικρή σημασία έχει ο ήχος που ακούς στην ηχογράφηση, ως κριτήριο επιλογής, γιατί επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα και με άλλα μέσα πια. Άλλα πράγματα παίζουν πιο σημαντικό ρόλο στο αν θα επιλέξεις ή όχι ενισχυτή, και τι είδους θα είναι αυτός. Πράγματα που δεν γίνονται αντιληπτά από ένα βίντεο. Τα παίζουν όμως από FRFR.

Μπάμπη συγχαρητήρια! Πολύ μεγάλη εξέλιξη και σε παίξιμο και σε ήχο!

+ Σφικτό και έξυπνο κούμπωμα των parts, μπροστινή έξοδος ακουστικών, εξαιρετική φορητότητα. - Unweighted πλήκτρα, μόνο USB τροφοδοσία, απουσία 5-pin MIDI out(s), πανάκριβο. €1,300? Σοβαρά τώρα?...

Μπορεί παικτικά/συνθετικά ο οδοντίατρος να μη μου λέει πολλά αλλά είναι από τα καλύτερα παιδιά της πιάτσας.

Μακάρι, γιατι έτσι οπως το βλέπω, θα του κάνει 100%, να ηρεμισει με αυτό το θέμα τουλάχιστον.

Το "latency" με σκληρη πένα το κάνεις manage ακριβώς επειδή το ελέγχεις καθαρά με το δεξί σου χέρι (χαλαρο το δεξι για να μην κανει bounce η πενα στην χορδή, λιγοτερο χαλαρό αναλογως με το τι παιζεις εκεινη την στιγμη). Με μια πένα που ειναι ευκαμπτη, δεν μπορεις να κανεις manage τιποτα, η πενα είναι αυτή που είναι. Αν χαλαρωσεις το δεξι, θα γινει χάος, αν σφιξεις το δεξι, δεν θα γινει τιποτα καλυτερο από οτι ήδη βιώνεις. Δεν μπορεις να ελεγξεις το flex εκτός και αν μετακινεις τα δαχτυλα σου έτσι ουτως ώστε οταν θελεις σκληροτερη αισθηση, να πιανεις την πενα σχεδον στην μυτη της...γινεται...στην περιπτωση μου πριν απο δεκαετιες, το μονο που κατάφερα ειναι τα 80 από τα 100 χτυπηματα τελικα να γινονται με τον αντίχειρα αντι για την πενα. Αλλά σιγουρα γινεται από καποιον άλλον. Παντα μιλάμε για fast picking. Για πιο χαλαρά πραγματα, πάλι για τους ιδιους λογους προτιμω τις ακαμπτες...χαλαρωνεις ακομα περισσοτερο το δεξι χέρι και όλα καλα (αν δεν μου εχει πεσει η πένα ήδη 30 φορές σε ένα λεπτο φυσικα).

Έμμεσα ή άμεσα, ο Yngwie έχει επηρεάσει το lead παίξιμο σχεδόν ολόκληρου του σκληρού ήχου. Έχει φάει πολύς κόσμος ψωμάκι ξεπατικώνοντας τα licks του. Λογική η αυτοπεποίθηση που βγάζει και έχει χαλαρώσει πολύ κιόλας μεγαλώνοντας. Όλα τα άλλα έρχονται λίγο πολύ σε δεύτερη μοίρα, πχ το αν αρέσει ή δεν αρέσει. More is more.

Είναι κάτι σαν να παίρνεις συνέντευξη από τον Air Jordan και να σου λέει ότι δεν είναι ο μάστερ.

Βασικα οντως του την εδωσε η Φεντερ... Αυτο που δεν φαινεται απο τις φωτογραφιες ειναι το καλό...εκανε μερικές μικρές αλλαγές... Πρώτα πεταξε το σώμα και έβαλε ένα απο στρατ. Μετά πέταξε το μπράτσο και έβαλε ένα απο στράτ. Και Bob's your uncle, εκτοτε την αγαπάει την κιθαρουλα... Μπιλ, ακαμπτες πενες δεν σημαινει τενοντίτιδα απλά σου έκατσε λαχείο (μην το κάνουμε σαν την κλασσική παπαρούπα οτι λεπτά μπράτσα = τενοντιτιδα, εχει γραφτει και αυτό εδω περα μεσα)... Το να παιζεις με σκληρη πενα δεν σημαινει οτι το δεξι σου χέρι ειναι τοσο σφιχτο όσο όταν ο Ροκυ μοιράζει πόνο assούμε... Προσωπικά το δεξι μου χέρι είναι τόσο χαλαρο (όσο και κουλό, ΠΟΛΥ ΛΕΜΕ), που αναγκαστικά πρέπει να εχω αντιολισθητικό στις πένες αλλιως θα ήθελα κανα δύο βαρέλια τον χρόνο (γιατι απαξ και πέσει πένα, σιγα να μην ξαναβρεθει ποτε). Α και φυσικα τιποτα δεν ειναι απολυτο, σκληρες, μαλακες, μεσαιες, δεν εχει σημασια, το πως και τι κανει compensate ο κάθε εγκεφαλος εχει σημασία (και άλλα βασικά αλλα δεν εχει νοημα να αναλυσουμε αυτο τωρα) για αυτο και βλεπουμε παιχτούρες να παίζουν με τελειως διαφορετικες πενες ως προς το παχος, σχήμα, μεγεθος κοκ.

Εγώ θα έλεγα ότι ανήκει στην υποκατηγορία: Video -> Music -> Τι μουσική ακούτε τώρα

Σπύρο μου σκέψου μόνο το πρόβλημα με τα χέρια του στον κορωνοϊό.

日本人は頭がおかしい

Έτσι πιστεύω. Και συνθετικά αλλά και παικτικά. Ειδικά στο Appetite είναι φοβερό το πόσο ωραία κουμπώνουν τα μέρη του Izzy και του Slash.

να με πληρώνετε.... δεν

Μόνο με ψιλολασπέ/λασπέ ρύζι φίλος, άκου σπυρωτό. Που στον μεγάλωσαν αυτοί οι διαφημισταί?

.... γενικότερα με την αυτοσχεδιαζόμενη μουσική επικοινωνία.

Ευτυχώς για εμένα το έχω βρει σε πολύ λογικές εντάσεις, δεν είναι ανάγκη να κουφαθουμε κι όλας. Αρκετά με τα παραμύθια του στυλ "πρέπει να τον ανοίξεις τον λαμπατο για να τον χαρείς"

O καλός ο μάστορας, και με θερμοσίφωνο βγάζει ηχάρα. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος και για κιθάρες των 2000 vs 200 euros. Μπορεί κάποιος να πάρει εφάμιλλο αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι με τι ευκολία και τι άνεση θα πάρει αυτό το αποτέλεσμα. Πόση ώρα θα tweakαρει τον katana για να πάρει έναν ήχο που να θυμίζει τον marshall? Πόσο καλό σεταρισμα και βελτιώσεις πρέπει να κανει στη στρατ των 200 για να έχει την άνεση/αίσθηση/ήχο? Δεν αρκούν μόνο οι επιδόσεις.

Ουτε εμενα. Τον καραγουσταρω ομως. Κ μουσικα κ σαν τυπο

Αυτό για το οποίο μιλάει το έχουμε κατά κόρον σχολιάσει, γενικότερα για τη σύγχρονη μουσική και όχι μόνο για την τζαζ. Θεωρώ ότι δε χρειάζεται να μιλάει κανείς για τζαζ ή για ροκ ή για μέταλ συγκεκριμένα. Σε όλα τα είδη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο (με εξαιρέσεις φυσικά): χλιαρή ή ανύπαρκτη ταυτότητα αλλά και δημοφιλία της στείρας βιρτουοζιτέ λόγω του ότι ακούμε πλέον (και) με τα μάτια όπως λέει. Βιρτουοζιτέ υπήρχε πάντα αλλά παλιότερα αποτελούσε εργαλείο στην υπηρεσία του κομματιού ενώ τώρα είναι αυτόνομο ζητούμενο. Ειδικά αυτό πρέπει να το έχουμε συζητήσει εδώ, σε δεκάδες θέματα. Ε, άλλαξε το ζητούμενο και οι νοσταλγοί, νοσταλγούμε. Επίσης, όπως επιμένω να σχολιάζω σε αντίστοιχες συζητήσεις, είναι πολύ δυσκολότερο να ξεχωρίσεις πια γιατί σχεδόν όλα έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί. 12 νότες είναι αυτές, πλησιάζουμε σιγά σιγά στην ολοκλήρωση όλων των δυνατών συνδυασμών. Οπότε το πάμε λίγο προς το ζογκλερικό/πρωταθλητικό όπου υπάρχει ακόμα ζουμί.

Ξεκινάει πχ να μιλάει για μουσική ταυτότητα καλλιτεχνών, και πώς αυτή εκλείπει σήμερα. Και ξαφνικά πηγαίνει από το ότι κάποτε δεν ήταν αποδεκτό να μοιάζεις με κάποιον άλλο, στο youtube και το instagram, το οποίο έσωσε την τζαζ γιατί δεν υπήρχε πραγματική σκηνή, το συνδύασε με την υπερβολική τεχνική επίδειξη που δεν εξυπηρετεί πραγματικές συνθέσεις, πήγε στο ότι μπήκε η εκπαίδευση στην τζαζ και την απομάκρυνε από τον βιωματικό της χαρακτήρα, αναφέρθηκε στις κατά καιρούς προσπάθειες αναβίωσης τζαζ ιδιωμάτων μέσω κάποιων μουσικών, κλπ. Λίγο σαλάτα μου φαίνονται όλα αυτά. Ενώ έχει αρκετά καλά points, έτσι που τα χώνει όλα ανακατεμένα, χάνονται, γιατί δεν τα διαχωρίζει όπως πρέπει. Δεν έλαβε υπόψιν του την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής σκηνής (περισσότερο Βορειοευρωπαϊκής), την ECM, που αφ' ενός ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από την Αμερικανική τζαζ, αφ' ετέρου αυτή ήταν που έβαλε την τζαζ σε κολλέγια, πανεπιστήμια και μουσικές σχολές, και κατά κάποιους της αλλοίωσε το DNA, γιατί την έβγαλε απ' τους δρόμους. Και είναι πολύ παλαιότερη του Youtube. Όταν κάποτε έπαιξε o Ellington στην Ευρώπη και του είχαν αποδοθεί τιμές κλασσικού συνθετικού τιτάνα, η μουσική του θεωρήθηκε λόγια, όχι μουσική του δρόμου. Από τότε σιγά σιγά ξεκίνησε η ακαδημοποίηση της τζαζ. Όταν φυσικά η σκηνή πέθανε, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Δεν μπορεί να υπάρχει εξέλιξη σε μια πεθαμένη σκηνή. Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο τύπος στο βίντεο ως σημερινή τζαζ, δεν είναι τζαζ. Συγκρίνει πχ τον Miles, τον Tristano, τον Monk, με μετά τον Holdsworh μουσικούς. Συγκρίνει το σημερινό τζαζ-φιούσιον με την mainstream τζαζ μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής οργασμικών ζυμώσεων και τρελής δημιουργικότητας σε μια ζωντανή σκηνή που έβριθε από αντιφατικά χαρακτηριστικά μέσω των οποίων αναδείχτηκαν μουσικές ταυτότητες. Τέλος πάντων, μου είναι δύσκολο από το πληκτρολόγιο να μιλήσω για τόσο μεγάλα και πολύπλοκα ζητήματα. Έκθεση να μπορούσα να γράψω.

Κ ένα di να κάνεις το σήμα instrument level Οκ είναι κ αυτό μια λυσις! Βασικά δεν είναι μια είναι πολλές λύσεις Σήμερα έπαιξα πάλι με τον αγαπημένο μου μικρό Φεντερ ενισχυτή ...δωματίου. Τον superchamp xd. Πραγματικά αν έχεις κ τα πετάλια σου είσαι σούπερ. Το καθαρό του είναι κλασικ. Κ παίζει κ χαμηλά Τον είχα δύο φορές κ θα τον ξαναπάρω. Γι'αυτό λέω γούστα είναι αυτά.

Προφανώς υπάρχει λόγος που ο κατανα είναι Μπεστ σελερ στην κατηγορία του.

Τους ενισχυτές δε τους παίρνουμε μόνο για να ηχογραφούμε. Αν ήταν μόνο γι αυτό πάρε ένα keeper, ax fx.... Οι επιλογές που σου δίνουν δε σου φτάνει ούτε τζόκερ για να πάρεις τα ρηαλ θηνγκζ. Κ στην ηχογράφηση καμμία διαφορά δε θα καταλάβεις. Στο παίξιμο υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Λέω μεγάλες επειδή κανείς δεν παίζει τα σιμ μέσα από τελικο-καμπινα.

Δεν το έχω δει κ δε θα μπορέσω μάλλον σήμερα. Βλέπω ομως Lage, πατάω like

Δεν θες να μάθεις, Δεν θες να ασχοληθείς. Πίστεψε με....

Με κάνεις να ευχομαι να ήταν χειμώνας και να είχα τζάκι... Χαχαχχαχαχαχαχαχαχαχα... Και κάπως έτσι γίνεται το 1000-0, "έγραψες" (με την Parker βεβαιως βεβαίως)!

Επισης με ολους αυτους να'ναι η κιθαριστικη εφηβεια μου καταλαβαινεις γιατι εχω κολλημα τοσο με το μωβ, οσο κ με το σολντανο Για τους πιο φρεσκους μου κανει κ ενας deluxe reverb με πεταλακια. Σεβονται την τσεπη οι ανθρωποι

Πριν σου προτείνω οτιδήποτε να ξέρεις πως όλη η μπάντα είναι το παίξιμο του Νούνο. Δεν είναι κ οι καλύτεροι... τραγουδοποιοί κ η φωνή είναι κάπως (αν κ εχουν καλές αρμονίες) . Ένα χαρισματικό, τρομακτικο, κιθαρίστα έχουν , που έχει όμως απίστευτο τόσο ρυθμικό όσο κ ληντ παίξιμο κ γράφανε τραγούδια γύρω από την ταλένταρα του. Το ύφος του είναι παιχνιδιάρικο, επιθετικό 80's ροκ με περισσότερη φαντασία ρυθμικά από όλο το συνάφι. Τα χιτακια τους είναι τα Get the funk out (χαρακτηριστικότερο του Νούνο τόσο ως lead όσο κ ως ρυδμ) Hole hearted (το έχει διασκευάσει ο LK) More than words (ποοοολυ καλογραμμένη γλυκαναλατη μπαλάντα κ το νέο 1 χιτ τους με διαφορα) Play with me (το καλύτερο παιχνιδιάρικο κιθαριστικο σρεντ κομμάτι εβερ) He-man woman hater Decadance dance It's (a monster) Pornograffity Peacemaker die Rest in peace Warheads Cupid's dead (αν δεν ακούσεις τίποτε άλλο άκου αυτό, το καλύτερο παράδειγμα του ρυθμικού παιξίματος του ανδρός) No respect Cynical Tell me something I don't know Shadow boxing Midnight express Star King of the ladies Αυτά.. αν βαριέσαι τα μαυρισμενα μόνο

Ουδείς έχασε ακούγοντας αξιόλογους. Θα το δω όλο.

Μέχρι το 1:30 που ειδα κ αρχινάει το παιξιμο Γιώργη αν κ κουβεντιάζουν κάνα δυο ενδιαφέροντα πράγματα είναι πιο πολύ για να πάρεις βαημπζ, ν'ακουσεις καμμία ανέκδοτη ιστορία κ ποιο είναι το σωστό απροουτς για να παίζεις-ακους ροκεντρολ. Ως φανμποη του Νούνο μαρες, αλλά στο λέω για να μη με βρίζεις μετα

Να είσαι καλά, ήξερα ποιός είναι, δεν νομίζω να έχω ακούσει ποτέ τίποτα δικό του, ήξερα εδω και 10ετίες μέχρι και για την κιθάρα του... Λατρεύω τους ειλικρινείς και προσγειωμένους ανθρώπους και ειδικά αν είναι καλλιτέχνες, με κέρδισε στα πρώτα 5 λεπτά...είμαι στο 35ο λεπτό και φυσικά θα το δω όλο, ωραίος άνθρωπος.

https://fb.watch/kML921Hxjl/ απο αλλο πλανητη κι αυτος

Ίσως η αγαπημένη μου ερμηνεια του κομματιού... Υπήρχε μια περίοδος που το παίζαμε στη πρόβα και το άκουγα επί ένα μήνα κάθε μερα

Ωραίος και σταθερός! Σου αφήνω κάποιες σημειώσεις να τις δεις σιγά σιγά, έτσι ώστε να βελτιώσεις την τεχνική σου, για να μη βρεις τοίχο αργότερα σε πιο απαιτητικά κομμάτια. 1) Σήκωσε όλο το κιτ πιο ψηλά, καθώς και το σκαμπό σου, τουλάχιστον 10, αν όχι 20 εκατοστά. Τα πόδια σου θα πρέπει να σχηματίζουν σχεδόν ορθή γωνία, και όταν χτυπάς ταμπούρο, θα πρέπει να μην μπορείς να ακουμπάς το μπούτι σου. Αργότερα που θα μάθεις να κάνεις rim-shots, θα δεις ότι δεν γίνεται να τα κάνεις με τόσο χαμηλό ταμπούρο. 2) "Στρίψε" τα τομ να είναι λίγο πιο "ευθεία", να μην κοιτούν τόσο εσένα, αλλά το ταβάνι. Το ίδιο ισχύει και για τα πιατίνια, τα οποία θα πρέπει να είναι σχεδόν τέρμα "ίσια", εκτός του ride που είναι καθαρά προτίμηση, ανάλογα και τη θέση. Άλλοι το χουν πάνω από το tom σχεδόν ίσιο, και άλλοι (πιο jazz) το χουν σε θέση crash σε γωνία όπως το χεις εσύ τώρα. 3) Έλα πιο κοντά στο κιτ. Τα πόδια δεν πρέπει να απαίχουν τόσο πολύ. 4) Μάθε να παίζεις heel-up στην μπότα. Το heel-down είναι πιο γνωστό στην Jazz, αλλά περιορίζει πάρα πολύ την τεχνική που θα χρειαστείς στην Rock. Αυτό βέβαια έτσι όπως κάθεσαι δεν μπορεί να γίνει. Πρέπει να φτιάξεις το kit όπως σου έγραψα πιο πάνω. 5) Όπως κρατάς τις μπαγκέτες, οι καρποί σου πρέπει να κοιτούν το ταβάνι. Το αριστερό σου είναι καλύτερο από το δεξί σου, οπότε ακολούθα αυτό. Στο δεξί αυτή τη στιγμή έχεις τον αντίχειρα να κοιτάει πάνω. Πρέπει λοιπόν να γυρίσεις το χέρι προς τα αριστερά. Bonus tip, λίγο πιο advanced: όταν παίζεις γρήγορα hats, θα πρέπει να κάνεις 1 κίνηση για να βγαίνουν 2 hits. Το πρώτο είναι όταν κατεβάζεις το χέρι χτυπώντας την άκρη του hat με το σώμα της μπαγκέτας, και το δεύτερο όταν ανεβάζεις το χέρι, η φυσική κίνηση πρέπει να αφήνει την μπαγκέτα να "πέσει" με το tip και να χτυπήσει το hat από πάνω. Παράτα τα όλα και φτιάξει το ύψος του κιτ και τη θέση σου. Θα δεις ότι θα αλλάξουν πάρα πολλά.

Δε μ αρέσει το tone του Gambale ρε να με πάρει. Παρόλο που τον αναγνωρίζω σαν έναν απ' τους κορυφαίους (εάν όχι ο κορυφαίος) Φιούζιους

Πω πω πω ...

Φανταστικό. Ανατρίχιασα φίλε μου.Να'σαι καλά.

Ξέρει που πουλάνε καλά τσιγάρα....

O Snoop Dogg που κολλάει στην παρέα?

Πολύ ωραίο, έχεις φτιάξει φοβερό ήχο. Ίσως η βροχή είναι λίγο ψηλά, και έχει reverb που δεν ταιριάζει στο χώρο που φαίνεται στο βίντεο. Επίσης, προσοχή όταν βάζεις link από youtube, κοίτα να είναι ο "καθαρός" σύνδεσμος. Έτσι όπως το χεις κάνει τώρα, όταν το κλικάρει κάποιος, ξεκινάει από το 7:24 αντί για την αρχή. Θα έπρεπε να καθαρίσεις το σύνδεσμο να μην έχει το "?t=444" στην άκρη.

Εγώ πάλι νιώθω ευτυχής που υπάρχει αυτό το video. Από την άλλη, προφανώς και δεν έχω λόγο για τον ποιο θα πάρει στην μπάντα του ο οποιοσδήποτε: από τους Rollong Stones μέχρι τη σχολική μπάντα που προβάρει στο διπλανό προβάδικο. Αλλά γιατί να μη μπορώ να σχολιάσω ως ακροατής (και ως κιθαρίστας) το γεγονός, ότι ο τωρινός κιθαρίστας της μπάντας έχει "ισιώσει" ένα τόσο χαρακτηριστικό riff;

Και σ’ ένα live μεγαλόσχημων Ελλήνων, οι κιθαρίστες (που θεωρούνται πρωτοκλασσάτοι) δεν παίζουν τα maj7. Εκεί να δεις απογοήτευση.

Ε, μα έχει δίκιο ο Σπύρος. Power chords? Έφυγε όλο το χρώμα!

Δεν επιτρεπεται ομως να μη παιζει ο (αντικαταστατης) κιθαριστας σωστα, τις συγχορδιες του hocus pocus. .

Το αναμάσημα και η κινέζικων προδιαγραφών αντιγραφή με ιδεολογική προσήλωση σε πεπερασμένες προδιαγραφές είναι αυτό που ΔΕΝ είναι jazz. Η jazz ξεκίνησε ως προοδευτική και φυσικά αναθεωρητική μουσική, γιατί αλλιώς τι πρόοδος θα ήταν αυτή χωρίς εξέλιξη; Η προσήλωσή σε φάσεις της είναι ο ορισμός του συντηρητισμού. Σε αυτό νομίζω έχει εμβαθύνει φιλοσοφικά ο ομιλητής και κάνει προεκτάσεις στους βιρτουόζους αναπόφευκτα που δεν εφευρίσκουν αλλά αναμασούν με τελειότητα.