kostri

Όχι, εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι. Πρόκειται για την δική σου πολιτική τοποθέτηση.

Νόμιζα πως είχα γράψει, αλλά έκανα λάθος. Πολύ μου άρεσε. Και η σύνθεση και το παίξιμο, όλα. Πολλά μπράβο. :)

Samy σ' ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου και το σχόλιο. Αυτό που αναφέρεις για την γλώσσα, είναι ένα θέμα αισθητικής το οποίο δεν ξέρω πώς να το συζητήσω. Καταλαβαίνω βέβαια την ένστασή σου, αλλά συνειδητά χρησιμοποιούμε πολλές γλώσσες(και στους στίχους), οπότε απλά είναι κάτι που στα δικά μας αυτιά δεν ακούγεται παράταιρο. Θενκς για τη φωνή! :)

Καλησπέρα παίδες. Ανεβάζω κι εγώ ένα κλιπ, είναι ένα φρέσκο τραγούδι που κάναμε και θα χαρούμε να διαβάσουμε τις σκέψεις σας.

Τέλειο. Και το παιχνίδι με το πάνινγκ πολύ ωραίο και ταιριαστό. Οπωσδήποτε να το παίξετε ζωντανά!

Το άκουσα και το ευχαριστήθηκα. Θυμήθηκα και παλαιότερά σας τραγούδια που είχατε ποστάρει εδώ και μου άρεσαν επίσης. Αυτά που ξεχωρίζω ιδιαίτερα είναι η πολύ ωραία αρχή με κάτι που ακούγεται σαν ρηβέρς ντιλέη και η μελωδία της φωνής που ξαφνιάζει ευχάριστα σε ορισμένα σημεία. Οι φωνές που μπαίνουν στο 2.35 είναι ωραίες ως ιδέα, αλλά έχουν κάτι που με ξενίζει. Δεν μπορώ να εντοπίσω τι, αλλά με βγάζουν ελαφρώς από το κλίμα που δημιουργείται μέχρι το σημείο της εμφάνισής τους. Μπράβο σας και ελπίζω να ακούμε συχνότερα τραγούδια σας!

Όχι Νίκο μπερδεύεσαι. Βρωμιάρηδες(ή αλλιώς άπλυτοι) είναι τα κωλόπαιδα, οι αναρχοσυριζαίοι, τα ορφανά του Στάλιν, οι κόκκινοι φασίστες κ.ο.κ. Οι καπιταλιστές δεν είναι βρωμιάρηδες. Κάνουν μπάνιο. 12 σελίδες μανιφέστο. Ε, μάθε την φρασεολογία μωρ' αδερφάκι μου. Κατα τ' άλλα, ξανακούγοντας τους ντράμερ, παρατήρησα πως πολλοί, αν όχι όλοι, έχουν πολύ ανεπτυγμένη μουσική προσωπικότητα. Περισσότερο από την τεχνική τους επάρκεια, με εντυπωσίασε το ότι πολύ συχνά καταλάβαινα(εγώ ο άσχετος από τύμπανα) ποιος έπαιζε όταν ξαναρχόταν η σειρά του. Αναρωτιέμαι αν αυτό καλλιεργείται στις μουσικές σχολές(και μάλιστα σε σχολές τόσο υψηλού επιπέδου), ή αν αφορά άλλους παράγοντες, όπως ακούσματα, βιώματα κτλ.

Εντυπωσιακό βίντεο. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι Amber Baker(μίνιμαλ παίξιμο και καταπληκτικός ήχος) και Sean Wright(τρομερό παίξιμο με τα πιατίνια!!ΤΡΟΜΕΡΟ). Θενκς Ρέη!

Ωραίο θέμα! Συμφωνώ στο ότι υπάρχουν πολλά αξιόλογα ελληνικά συγκροτήματα. Μερικά που μου αρέσουν και δεν έχουν αναφερθεί ακόμα: The Invisible Surfers - Malaguena

Μία συνέντευξη και μία συζήτηση με τον Μικρούτσικο που βρήκα σήμερα:

Να και ένα φρέσκο σανσόν:

Πολύ ωραίος δίσκος, όπως και ο προηγούμενος. Αυτό που κάνει τους τελευταίους δίσκους του(αλλά και παλαιότερα πράγματα, όπως η συνεργασία με τους Pearl Jam) να ξεχωρίζουν, είναι αυτή η χαλαρή και αυτοσχεδιαστική διάθεση, στην οποία αναφέρθηκε και ο Λευτέρης. Ο Young είναι μάστορας σ' αυτό. Νομίζω μάλιστα, πως αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος, πέρα από τα καταπληκτικά τραγούδια φυσικά, για τον οποίο ο Young ακούγεται όντως young και όχι απολίθωμα. Δεν αγωνιά να μας πείσει πως είναι ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς του κόσμου. Απλώς είναι, και δεν φαίνεται να τον νοιάζει και πολύ, γι αυτό μου είναι πάντα πολύ συμπαθής.

Πολύ περίεργο μου φαίνεται. Εγώ έχω συναντήσει radiohead πολλές φορές στα δισκάδικα της Αθήνας. Όσον αφορά τις τιμές, δεν βρίσκω πως οι διαφορές είναι μεγάλες ανάμεσα σε άμαζον(μαζί με μεταφορικά) και σε δισκάδικα. Ψάχνοντας, μπορείς να βρεις καλές τιμές. Επίσης, γίνονται αρκετά παζάρια δίσκων στα οποία και η ποικιλία είναι μεγάλη και οι τιμές συχνά συμφέρουσες.

Ό,τι λάηβ έχω ακούσει από wilco με έχει εντυπωσιάσει. Δεν είναι μόνο λόγω του Nels Cline. Είναι γενικά μια καταπληκτικά δεμένη μπάντα. Και πιο ακουστικοί, πολύ καλοί είναι:

Αυτό που άκουσα δεν μου άρεσε, αλλά όχι λόγω προφοράς. Ο τραγουδιστής έχει ένα πομπώδες ύφος που έχω χιλιοακούσει και με κουράζει και η ενορχήστρωση μου δίνει την αίσθηση μιας πρόχειρης αντιγραφής στερεοτυπικών στοιχείων του ρεμπέτικου. Θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον το αποτέλεσμα, αν το συγκρότημα ήθελε να κάνει δημιουργικές παρεμβάσεις στο τραγούδι. Επίσης, νομίζω πως η σύγκριση αυτής της εκτέλεσης με τα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα είναι ατυχής. Είναι πολλά τα συγκροτήματα πλέον που έχουν αποδεσμευθεί από μιμητισμούς και προσπαθούν να εμπλακούν σε μια δημιουργική διαδικασία.

Επειδή έχει πέσει πολύ βαριά σκέψη τώρα τελευταία στο νόιζ, είπα να ποστάρω αυτή την ομιλία του Cleese με θέμα την δημιουργικότητα. Αν έχετε γνώσεις ψυχολογίας, δεν θα σας ανοίξει τα μάτια, ωστόσο έχει κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις οι οποίες αφορούν και μουσικούς(δεν προσπαθούν κι αυτοί να είναι δημιουργικοί; ). Βέβαια, ένας εξίσου σημαντικός λόγος για να το δείτε είναι ότι έχει πλάκα. Αρχίζουμε λοιπόν. Πόσα μέλη του νόιζ χρειάζονται για να αλλαχθεί μία λάμπα; ;D John Cleese on Creativity

Ωραίο θέμα. Όντως το ρίξαμε στη φιλοσοφία καλοκαιριάτικα. :) Ο ομιλητής δεν με έπεισε. Ωστόσο, επειδή το βίντεο είναι πολύ μικρό και η ομιλία ασύνδετη και χαλαρή, διαβάζω ήδη το selfish gene ώστε να έχω μια καλύτερη εικόνα. Έχω συναντήσει αρκετές παρόμοιες θεωρίες στην πολιτική επιστήμη, οι οποίες χρησιμοποιούν έννοιες και μεθοδολογία της βιολογίας και άλλων συναφών επιστημών. Σε όλες αυτές υφέρπει, κατά τη γνώμη μου, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στις θετικές επιστήμες. Αναφέρθηκε ο σφάκου εκτενώς σ' αυτό το σύμπτωμα. Συχνά οι κοινωνικοί επιστήμονες, ιδίως οι αγγλοσάξονες, ξεχνούν ότι οι ίδιοι είναι φορείς ιδεών και παρατηρητές της κοινωνίας και όχι φυσικών φαινομένων. Επίσης, οι θεωρίες αυτές έχουν αναλυτικές αδυναμίες και αντιφάσεις. Παράδειγμα από το βίντεο, η έννοια της τοξικής ιδέας. Πώς ακριβώς ορίζεται αυτή(δεν ζητάω απάντηση από το νόιζ, γι αυτό διαβάζω το βιβλίο) και τελικά, αν την συμπεριλάβουμε στο εννοιολογικό μας πλαίσιο, πώς δεχόμαστε πως είμαστε ηθικά ουδέτεροι; Και, γενικά, ποια κοινωνική επιστήμη είναι ηθικά ουδέτερη; Επίσης, μεθοδολογικά, η μεταφορά της εικόνας των ιών για τις ιδέες, μου φαίνεται ατυχής και αχρείαστη. Άσε που θυμίζει κάποιες ακραίες θρησκευτικές ομιλίες περί "μολυσματικών ιδεών". Νομίζω πως αν κάποιος προσπαθήσει να απαντήσει σε ερωτήσεις που προκύπτουν αβίαστα ( ; ) από την ομιλία που είδαμε(ποιες είναι οι ιδέες που εξαπλώνονται π.χ. τα τελευταία 100 χρόνια στον κόσμο. Με ποιο τρόπο επιτυγχάνουν να εδραιωθούν κτλ.) διαπιστώνει πως η ερμηνεία της μεταφοράς δομών και ιδεών από πολιτισμό σε πολιτισμό μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά με προϋπάρχοντα εργαλεία διάφορων κοινωνικών επιστημών.

Είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με την κάρτα και με ένα update στους drivers λύθηκε.

Προφανώς το θρεντ είχε μουσικό αντικείμενο, όπως το περιγράφει ο bloody_sunday. Ήταν η καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού για μένα και είπα να μοιραστώ αυτά τα βιντεάκια. Δεν περίμενα πως θα υπήρχαν πολιτικές τοποθετήσεις, καθώς δεν βρίσκω το συγκεκριμένο φεστιβάλ τόσο προβοκατόρικο ή πολιτικά ακραίο ή προσβλητικό (δεν έπαιξαν και στο "φεστιβάλ για την χαρά του να σκοτώνεις φώκιες"). Κατά τα άλλα, νομίζω πως η πολιτική μας άποψη δεν αφορά το φόρουμ.

Μη ζητάς συγνώμη. Δυστυχώς, το να μη σ' αρέσουν οι Last Drive δεν ποινικοποιήθηκε ακόμα.

Με μεγάλη μου χαρά είδα πως ανέβηκαν στο youtube, σε ανεκτή ποιότητα, κάποια τραγούδια από την καταπληκτική συναυλία των last drive στο φετινό αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Τα ποστάρω σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται.

Ωραίο θέμα! Οι αγαπημένοι μου του είδους είναι αυτοί:

Μου αρέσει πολύ, όπως και τα υπόλοιπα που άκουσα στο soundcloud. Το For mercy and peace, μάλιστα, μου θύμισε την διασκάρα που έκανε ο R. S. Howard πριν πεθάνει. Μπράβο σας και καλή συνέχεια!

Βρίσκω λίγο τεχνοκρατική την αντίληψή σου περί παραμέτρων. Δεν νομίζω πως το καλό τραγούδι είναι απλά ένα σύνολο καλών συστατικών*. Σε παραπέμπω σε πολλές προσπάθειες μάνατζερ, αλλά και μουσικών(που δρουν σαν μάνατζερ), οι οποίοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν όλες τις προϋποθέσεις(καλός τραγουδιστής, καλοί μουσικοί, καλός στιχουργός κ.ο.κ.) ώστε το έργο τους να είναι το καλύτερο δυνατό. Αυτή είναι μια μεθοδολογία που λίγη αξία δίνει στη δημιουργία, ενώ ίσως εκπορεύεται από την επιθυμία για εύκολο και γρήγορο κέρδος και συχνά έχει τα αποτελέσματα που της αξίζουν. Κατά τα άλλα, νομίζω πρέπει να το ορίσουμε αυτό που λες "καλός στίχος". Εγώ, στο προηγούμενο ποστ μου, υπονόησα πως αρκεί να λειτουργείζζζζχχχξξξξ(συγνώμη παράσιτα) στο πλαίσιο του τραγουδιού. Υπό την έννοια αυτή, ένας τέτοιος στίχος είναι πολύ καλύτερος από ένα ποίημα του Καβάφη. Σκέψου, ας πούμε, πόσες μούφες μελοποιήσεις έχουμε ακούσει από έντεχνους συνθέτες. Οι καλύτερες παράμετροι υπάρχουν, όμως πολύ συχνά το αποτέλεσμα είναι νυσταλέο. Επίσης, διάβασα παραπάνω πως τα ελληνικά συγκροτήματα είναι εσωστρεφή, ανάξια κτλ. Δεν λέω πως κάθε γειτονιά κρύβει κι έναν Μάηλς Ντέιβις, αλλά όσοι παρακολουθούν λίγο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να μην έχουν παρατηρήσει μια ποιοτική αναβάθμιση της ελληνικής αγγλόφωνης μουσικής. Επίσης, κάθε άλλο παρά εσωστρεφή είναι τα συγκροτήματα. Πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ πολλές περιπτώσεις μουσικών που συνεργάζονται με ανθρώπους στο εξωτερικό ή παίζουν ή, ακόμα, ζουν έξω. * Ναι εντάξει, στους radiohead είναι όλα τα στοιχεία τέλεια, αλλά υπάρχουν κι άλλα συγκροτήματα ( ; ).