kostri

Εντυπωσιακό. (μετά την 3η προβολή άρχισα να ασχολούμαι με την μέθοδο ;D ) Μπράβο WrTsXxx!

Να προσθέσω πως στο youtube κανάλι του Frisell, μπορεί κανείς να βρει κι άλλα καταπληκτικά βίντεο, όπως π.χ.

Όποιος ενδιαφέρεται γι αυτή τη μουσική, νομίζω πως αξίζει να ακούσει μέχρι τέλους το παρακάτω:

Πρόκειται για ένα σημαντικό και αρκετά παλιό(πρώτη έκδοση, 1974) βιβλίο, με θέμα την πειραματική μουσική. Άνοιξα σχετικό θέμα, διότι κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Οκτώ. Φαντάζομαι πως θα είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα για μουσικούς και μουσικόφιλους. Αντιγράφω από τον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης: Το ανά χείρας βιβλίο σκιαγραφεί την ανάδυση μιας, αγγλοαμερικανικής κυρίως, μουσικής παράδοσης που προέκυψε μέσα από τις ιδέες και τη μουσική του John Cage και διαφοροποιήθηκε ριζικά από τo συντηρητικό αισθητικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής μεταπολεμικής αβανγκάρντ. Οι καλλιτέχνες στους οποίους αναφέρεται (Μorton Feldman, Christian Wolff, David Tudor, Fluxus, Cornelius Cardew, Αlvin Lucier, Steve Reich, AMM, MEV και πολλοί άλλοι) ασχολήθηκαν με τη μουσική ως διαδικασία χωρίς την επιδίωξη ενός τελικού προϊόντος. Διεύρυναν τα όρια της μουσικής συνθέτοντας έργα με ευέλικτη δομή, χρησιμοποιώντας δημιουργικά την τυχαιότητα, την περφόρμανς, τα αυτοσχέδια ηλεκτρονικά συστήματα και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Ο Michael Nyman συγκεντρώνει αυτές τις προσεγγίσεις και καταγράφει για πρώτη φορά την ιστορία τους σε μια ενιαία αφήγηση. To βιβλίο κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1974 και επανεκδόθηκε το 1999, παραμένοντας μέχρι σήμερα η κύρια βιβλιογραφική πηγή για την ιστορία της πειραματικής μουσικής. Αν λοιπόν αυτό ήταν η πειραματική μουσική, τότε ποιο ήταν το πείραμα; Ίσως η συνεχής επαναδιατύπωση της ερώτησης «τι άλλο θα μπορούσε να είναι η μουσική;», η απόπειρα να ανακαλύψουμε τι μας καθιστά ικανούς να βιώνουμε κάτι ως μουσική. Και απ’ αυτό, καταλήξαμε στο ότι η μουσική δεν χρειαζόταν να έχει ρυθμούς, μελωδίες, αρμονίες, δομές, ή έστω νότες· ότι δεν χρειαζόταν να συμπεριλαμβάνει όργανα, μουσικούς και ειδικές αίθουσες. Έγινε αποδεκτό ότι η μουσική δεν ήταν κάτι εγγενές σε συγκεκριμένους συσχετισμούς πραγμάτων –σε συγκεκριμένους τρόπους οργάνωσης των ήχων– αλλά ουσιαστικά αποτελούσε μια αντιληπτική διαδικασία την οποία εμείς, ως ακροατές, μπορούσαμε να επιλέξουμε να κατευθύνουμε. Ο «τόπος» της μουσικής μετακινήθηκε από το «εκεί έξω» στο «εδώ μέσα». Αν τελικά υπάρχει κάποιο διαχρονικό μήνυμα μέσα από την περιπέτεια της πειραματικής μουσικής είναι αυτό: τη μουσική τη φτιάχνει η αντίληψή μας. Ήταν μια επαναστατική πρόταση, και ακόμη είναι. Το βιβλίο του Nyman, γραμμένο από έναν άνθρωπο που βίωσε την επανάσταση της πειραματικής μουσικής από πρώτο χέρι, καταφέρνει να συλλάβει το πνεύμα εκείνων των καιρών. Brian Eno, Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση (1999) Πηγή: http://blog.noise-below.org/2011/12/05/michael-nyman-_-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE/

Δεν έχω καμία γνώση πάνω στο θέμα των κατασκευαστών, αλλά μου φαίνεται μάλλον αδύνατον να είναι ο Καγμάκης ο "μοναδικός αξιόπιστος κατασκευαστής", όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος. Μάλιστα, δεν ξέρω αν συμφωνεί επ' αυτού ο ίδιος ο Καγμάκης.

Δεν καταλαβαίνω το ερώτημα. Λες πως μπορεί να μην είναι θέμα λυχνιών;

Χαίρετε! Αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα, εδώ και μία βδομάδα: Η ένταση του ενισχυτή αυξομειώνεται και ο ήχος παραμορφώνεται. Υποθέτω πως το πρόβλημα βρίσκεται στις λυχνίες του ενισχυτή. Αν είναι όντως έτσι, θα ήθελα να μου πείτε που μπορώ να βρω κατάλληλες λυχνίες, ποιο είναι το κόστος τους, περίπου, και αν μπορώ να τις αντικαταστήσω μόνος μου. Έχω τον Koch Studiotone. Τον αγόρασα πριν ένα χρόνο περίπου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

! Thanks! :) Ο Fahey είναι αδιανόητος μουσικός. Φαντάζομαι πως έχει επηρεάσει ΠΟΛΥ κόσμο. Ιδιαίτερα όσους ασχολούνται με την αμερικάνικη μουσική.

Ανέβηκε πρόσφατα στο youtube η παρακάτω συναυλία του John Fahey Επίσης, πριν λίγες μέρες βγήκε ο (πενταπλός) δίσκος Your Past Comes Back to Haunt You, που περιλαμβάνει όλες τις ηχογραφήσεις που έκανε ο Fahey στην Fonotone, κατά την περίοδο 1958-1965. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι απ' αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ στο youtube. Ένα συμπαθητικό review είναι αυτό: http://pitchfork.com/reviews/albums/15959-your-past-comes-back-to-haunt-you-the-fonotone-years-19581965/

Ποια ψυχανάλυση; Αυτό θέλει φάρμακα για μανιοκαταθλιπτικά γαϊδούρια..

Λοιπόν, το όλον Νταλάρας είναι ένα πολύ περίεργο φαινόμενο. Εγώ θα περιοριστώ στο ερμηνευτικό κομμάτι. Όταν ήμουν πιτσιρικάς τον απέρριπτα ελαφρά τη καρδία, αλλά μεγαλώνοντας και βλέποντας ποια τραγούδια έχει πει και ποιοι συνθέτες και στιχουργοί τον έχουν εμπιστευθεί, αναρωτήθηκα σοβαρά μήπως είμαι κουφός. Ευτυχώς, για την ψυχική μου υγεία, ανακάλυψα και άλλους ακροατές οι οποίοι δεν τον αντέχουν, για τους ίδιους λόγους αισθητικής. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: πώς τον εμπιστεύθηκαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι και πώς εκφράζονται διθυραμβικά γι αυτόν; Τέλος, να πω πως η απογοήτευση που μου προσφέρει ο Νταλάρας, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρώτη δοκιμή της τελεκάστερ μου, όταν έπαιξα μια ρε ματζόρε με τον πίσω μαγνήτη και το tremble του ενισχυτή στο τέρμα.

Εξαιρετικό τραγούδι, αλλά ο Νταλάρας δεν μου δίνει την αίσθηση πως εννοεί αυτά που τραγουδάει. Αυτή είναι και η γενική μου άποψη για τον Νταλάρα, ο οποίος δυστυχώς (για μένα) έχει πει μερικά από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια.

Έχω να καταγγείλω πως το το μέλος BigAlejandro, ήδη από το 2010, μπαίνει στο τσατρουλέτ με σκοπό να τρομοκρατήσει τους χρήστες. Κάνει άσεμνες χειρονομίες, εξαπολύει ύβρεις, ενώ εμφανίζεται σχεδόν γυμνός(φοράει μόνο ένα μικροσκοπικό στρατιωτικό σλιπ). Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Παρακαλώ τους μοντς να παρέμβουν.

Εντυπωσιακός! Δεν τον ήξερα. Thanks E7#9! :)

Έχω αγοράσει το μπάσο και την κιθάρα μου από 'κει, χωρίς κανένα πρόβλημα και κατόπιν άψογης συνεννόησης με τον Έλληνα υπάλληλο(τον οποίον είχα ζαλίσει.. ;D).

Mafia 2. 8)

Καταπληκτική φυσιογνωμία. Ένα από τα προσωπικά μου σοκ. Είναι τόσο ταλαντούχος και τόσο ιδιαίτερος αυτός ο άνθρωπος που δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο, εκτός κι αν έχεις αυτιά από μπετό. Φαντάζομαι έχετε δει το σχετικό ντοκιμαντέρ του Τριανταφυλλίδη. Αν όχι, δείτε το, διότι εμφανίζονται πολλοί και σημαντικοί(εκτός του ιδίου, φυσικά): Screamin' Jay Hawkins - I Put A Spell On Me

My hovercraft is full of eels.

Κατ' αρχάς, συμφωνώ με την διαπίστωση ότι είσαι απ' τους καλύτερους μουσικούς του φόρουμ. Επίσης, νομίζω πως τα τελευταία κομμάτια που μας έχεις παρουσιάσει είναι καλύτερα απ' τα πρώτα σου. Πολύ ενδιαφέροντες ήχοι, μελωδίες και έντονο προσωπικό στοιχείο. Το μόνο που θα μπορούσα να προσάψω στο κομμάτι είναι ένας βαθμός μονοτονίας(εκτός αν προτίθεσαι να βάλεις στίχους).

Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να μπει στο mailist list της επίσημης σελίδας του Waits και να ακούσει αύριο τον καινούργιο δίσκο. http://www.tomwaits.com/news/article/162/Exclusive_Premiere_Of_Tom_Waits_New_Album/

Η ωραιότερη χρήση του wah wah που έχω ακούσει είναι του Miles Davis. Η περίοδος κατά την οποία πειραματιζόταν με αυτούς τους ήχους είναι απ'τις πιο ενδιαφέρουσές του, κατά τη γνώμη μου.

Δεν πρόκειται στ' αλήθεια για ντοκυμαντέρ, αλλά για μια συλλογή από αποσπάσματα συνεντεύξεων. Ο λόγος που το ποστάρω είναι ότι τα αποσπάσματα αυτά δεν υπάρχουν στο youtube(εγώ τουλάχιστον, δεν τα έχω πετύχει) και, εκτός αυτού, νομίζω πως παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Tom Waits - Egos & Icons documentary

Πολύ ενδιαφέρον. Εγώ είχα ακούσει μόνο αυτό, από Berlin Brides: http://soundcloud.com/berlinbrides/breed-nirvana-cover

;D ;D ;D

Έφυγα γρήγορα. Για ένα φιλί που δεν πήρα. Για μια αγκαλιά που δεν έδωσα. Δεν συστηθήκαμε καν. Ωστόσο, το πολλά υποσχόμενο νικνέημ του, ανταποκρινόταν πλήρως στον δυναμισμό και τη γοητεία του. Τον κατάλαβα. Εκείνος;