kostri

Εμένα μ' αρέσει περισσότερο από τον Cline, φαντάσου. Απλά είπα να εκφραστώ λίγο συγκρατημένα. ;D Μακάρι να έγραφε στο φόρουμ, ώστε να μας έλεγε δυο πράγματα για αυτό το λάηβ(είναι όντως παρανοϊκό το γεγονός ότι είναι λάηβ..). Άραγε ήταν τελείως μόνος; Τι όργανα χρησιμοποίησε; Λεπτομέρειες θα μου πεις..

Επιτέλους έφτασε το cd από Θεσ/νίκη και ήδη ακούω τον δίσκο για τρίτη φορά. Έχω μόνο θετικές εντυπώσεις. Αν οι καταβολές αυτού του κιθαριστικού ήχου εντοπίζονται στον Rowland S. Howard, τον Blixa και τους Sonic Youth, νομίζω πως υπάρχουν αξιολογότατες περιπτώσεις και στην εποχή μας. Ο Neils Cline, ο Ribot, αλλά και άλλοι νεότεροι, έχουν δείξει πως υπάρχει συνέχεια και μάλιστα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Είχα ξανακούσει τον Μπαντούκ σε ανάλογα εγχειρήματα(κυρίως μέσω myspace), αλλά εδώ παρουσιάζει κάτι πολύ πιο ώριμο και ολοκληρωμένο. Νομίζω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτή τη μουσική, είναι η αποσπασματικότητα και η εντύπωση ενός ηχητικού πειράματος χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Με χαρά ακούω πως ο Μπαντούκ αποφεύγει τέτοια προβλήματα. Ο δίσκος δημιουργεί ένα ηχητικό περιβάλλον που ταξιδεύει τον ακροατή και κάθε πειραματισμός ή "περίεργος ήχος" έχει τον λόγο του. Εδώ και αρκετό καιρό, πιστεύω πως ο Μπαντούκ στέκεται ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες της Ευρώπης. Μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου, έχω κάθε λόγο να επιμείνω στην άποψή μου. Και εις άλλα! :)

Μάλλον την μπερδεύω με κάποια άλλη που πούλησες. Σόρρυ. @matawan πάλι με χρόνια με καιρούς.. :)

Την ξαναπήρες; Ήμουν σίγουρος πως ήταν θέμα χρόνου. ;D

Θεϊκή κιθάρα σε θεϊκά χέρια. οντοπικ. Διαφωνώ για τα μούσια. seasick steve, bonnie prince billy, ψαραντώνης κ.α. δεν λες πως δεν έχουν στυλ. Και δεν παίζουν στους grinderman (ακόμα). Πολύ δεμένη μπάντα, το φτερό του κοτόπουλου. Καλή συνέχεια, παίδες!

Trolley, νομίζω πως το μεγαλύτερο -και το πιο ουσιαστικό, κατά τη γνώμη μου- κομμάτι του κειμένου σου είναι βασισμένο στην εξής αξιακή παραδοχή: δεν είναι όλες οι μουσικές για όλους τους ανθρώπους. Έτσι, είναι λογικό να απορείς μπροστά στο ενδεχόμενο της έκθεσης σε ανώνυμη κριτική από έναν "αχταρμά" ανθρώπων. Εγώ, αντιθέτως, πιστεύω πως όλες οι μουσικές προορίζονται για όλους τους ακροατές. Από τις συμφωνίες του Mahler μέχρι τα πειραματικά των Autechre. Όλες. Φυσικά, έχεις δίκιο στην ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας, εντός της οποίας η μουσική απαξιώνεται, χάνει το δημιουργικό της ενδιαφέρον κτλ. Όμως, αυτή η πραγματικότητα είναι κοινωνική και όχι φυσική, δεν αφορά τις ανάγκες του ανθρώπου γενικώς, ούτε τα χαρακτηριστικά της μουσικής τέχνης. Αφορά απλώς την εποχή μας. Βεβαίως, το ερώτημα παραμένει: εφόσον έχεις δίκιο ως προς τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής πραγματικότητας, ποιος ο λόγος της έκθεσης; Αν υποθέσουμε πως ο στόχος είναι μια επί της καλλιτεχνικής ουσίας κριτική(στα όσα αφορούν την κριτική της τεχνικής, συμφωνώ με όσα γράφεις), έχουμε δύο κυρίως λόγους να εκτεθούμε στο νόιζ: 1. Το κάθε κλιπ που ανεβαίνει, βρίσκει τους "παραλήπτες" του. Από το hard rock του freerock μέχρι την sample-based, cinematic, post-acoustic( ;D) των snooze loop. Τρόπον τινά, οι ενδιαφερόμενοι βρίσκουν σχεδόν πάντα την μουσική που τους αφορά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά τις περισσότερες φορές, σχολιάζουν πολύ εύστοχα, βοηθώντας ουσιαστικά τους μουσικούς. Προσωπικά, έχω ανεβάσει δύο κλιπ, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και, εκτός αυτού, δεν ανήκουν στα πιο δημοφιλή είδη του φόρουμ. Ωστόσο, δέχθηκα κριτική, η οποία με έκανε να σκεφθώ -και να αναθεωρήσω ακόμα- αρκετά πράγματα(όχι Νίκο, δεν αναφέρομαι σε σένα, "ούλα" θα λέω μέχρι να πεθάνω, καλέ κοπέεελι) 2. Ένα συχνό φαινόμενο είναι να γίνονται εύστοχα σχόλια από μέλη που κινούνται σε τελείως διαφορετικό μουσικό πλαίσιο από εκείνο του υπό σχολιασμό κλιπ. Έτσι, μπορεί κάλλιστα εγώ, επειδή είμαι έξυπνος και καλός( :P), να σχολιάσω εύστοχα ένα κλιπ του φίλτατου freerock, βοηθώντας τον ουσιαστικά. Μάλιστα, το γεγονός πως δεν έχω ιδέα από hard rock, μου δίνει το προτέρημα να προσεγγίζω με αθωότητα το είδος, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα(ή, ίσως, σε ιλαροτραγωδία). Τέλος, αντιστρέφοντας την λογική του trolley, νομίζω πως θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τους λόγους που θα ωθούσαν έναν μουσικό που θέλει να υποστεί δημόσια κριτική, να μην το κάνει τελικώς. Επ' αυτού, δεν θα επεκταθώ, διότι θα προκύψει πάλι σεντόνι, θα κουράσω πολύ και θα δεχθώ σωρεία πι εμ με απειλές για την σωματική μου ακεραιότητα.

Μέσα! Στείλε φώτο. :)

;D Ούτε κι εγώ ήξερα, αγαπητέ. Μέχρι που κάποιες κακές γλώσσες άρχισαν να διαδίδουν φαιδρότητες, όπως ότι τα ποδήλατα που έχουν καμπυλοτά σίδερα, από το τιμόνι ως τη σέλα, είναι γυναικεία. Αυτή η παράλογη και αισθητικά αβάσιμη σεξιστική κατηγορία, σκίασε την ποδηλατική μου καριέρα..

Πήρα κι εγώ ένα ποδήλατο πριν 4-5 χρόνια. Είναι αυτό που επισυνάπτω. Λίγο μετά την αγορά του, ήρθα αντιμέτωπος με δύο οδυνηρές διαπιστώσεις: 1ον. Το ποδήλατο είναι γυναικείο. 2ον. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το χρησιμοποιήσω με ασφάλεια στην Αθήνα. Έτσι, κάνω ποδήλατο, μόνο στο εξοχικό μου, μεταμεσονύκτιες ώρες, με μαύρα γυαλιά και καμπαρτίνα. ;D

Πολύ ωραία κομμάτια, Σάμυ! Τα ευχαριστήθηκα και τα δύο, ιδίως το δεύτερο. Δεν βρίσκω καμιά εξυπνάδα(a.k.a. παρατηρήσεις) να σου πω.

Είναι όντως δισκάρα, καλά έκανες και το θύμισες. :) Άσε δε, που έχει εξαιρετική παραγωγή. Παρεμπιπτόντως, δεν ήξερα πως παίζει o Ribot. Σε ό,τι καλό, μέσα και ο Marc! :)

Είναι σίγουρα από τα καλύτερα κομμάτια σου. Δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο πέραν του ότι θα επιθυμούσα να ακούω πιο καθαρά τους στίχους. Μπράβο σου, αυτό που κάνεις έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. :)

Τα "σχετικά θέματα".

Δεν μεγαλοποίησα κανέναν. Την (πάγια) άποψή μου εξέφρασα, με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούσα. Αν θέλεις να δείξεις την μικρότητα της A. W., είσαι φυσικά ελεύθερος να το κάνεις, αν και δεν ξέρω κατά πόσον θα ήταν κομψό, καθώς δεν παύει να πρόκειται για μια 27χρονη κοπέλα που έχασε την ζωή της πριν λίγες ώρες.

Το είχα γράψει παλιότερα, αλλά το ξαναγράφω και τώρα: Ήταν η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της γενιάς της στην μαύρη μουσική και μία από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές περιπτώσεις της εποχής μας. Στα δικά μου αυτιά, καμία -πραγματικά, ούτε μία- νέα τραγουδίστρια του είδους πλησιάζει το ταλέντο της. Η περίπτωσή της κινείται στο επίπεδο των Nina Simone, Ella Fitzgerald κτλ. Είχα πολύ καιρό να στενοχωρηθώ τόσο για κάποια καλλιτεχνική απώλεια. Ήταν η πιο άμεση, βιωματική και ιδιαίτερη φωνή της γενιάς της.

Το μπάσο, και εδώ και σε όλα τα κομμάτια σου που έχω ακούσει, είναι πάρα πολύ καλό. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο της μουσικής σου. Βέβαια, αυτή δεν παύει να είναι μία άποψη ενός βάρβαρου κρητικού του 19ου αιώνα, επομένως την σταθμίζεις κατά το δοκούν. ;D

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε αγαπητέ! :) Είναι μεγάλο θέμα η ενορχήστρωση. Θέλει πολύ σκέψη αλλά και γνώση(την οποία δεν έχω).

Για το 1ο κομμάτι Πολύ ενδιαφέρον μπάσο και ωραίες μελωδίες. Θα μου άρεσε περισσότερο αν χρησιμοποιούσες πραγματικά πνευστά και σε περισσότερα σημεία. Επίσης στα πλήκτρα, θα προτιμούσα ένα ρεαλιστικό πιάνο. Τέλος, ωραίες θα ήταν περισσότερες εναλλαγές στο beat. Πάντως αν προσέξεις λίγο τον ήχο ώστε να ακούγεται πιο φυσικός, νομίζω πως το κομμάτι θα απογειωθεί. Για το 2ο Αυτό ακούγεται πιο άρτιο ηχητικά, αν και ίσως λιγότερο ενδιαφέρον συνθετικά από το πρώτο. Ωραία προσπάθεια, συνολικά. Καλό καλοκαίρι! :)

Κάηκα.. Μακάρι να υπήρχε σε vst. Πολύ ωραίο!

The Doors - Strange Days Captain Beefheart - Trout mask replica Frank Zappa & the mothers of invention - Freak out! 13th Floor Elevators - The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today Baby Guru - Baby Guru

Σα να μου τη λες λιγάκι, αλλά δεν πειράζει, το κάνεις κομψά. ;D

Κι εγώ συμφωνώ με το (α) του trolley. Δεν μου κατέβαινε τίποτε άλλο για να το περιγράψω και σκέφτηκα το πιο κακόγουστο. Έχει δίκιο ο Θ.Π. :) Σε ευχαριστώ πολύ για την ακρόαση και τα καλά σου λόγια! @Superfunk Αν το θεωρείς λαϊκό, μου κάνεις μεγάλο κοπλιμέντο. Μακάρι να είναι. Η ρήμα στην οποία αναφέρεσαι σίγουρα ξενίζει αλλά έλα που μ' αρέσει ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν "στα χωριά της Κρήτης το 1834" ;D ;D.. Θα το ξανασκεφτώ πάντως. Ευχαριστώ για την επισήμανση. Δεν με ενδιαφέρει τόσο η δισκογράφηση, όσο η ζωντανή παρουσίαση. Μακάρι κάποια στιγμή να το καταφέρω. Για τον ήχο της κιθάρας, έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι μια φθηνότατη ακουστική με τραγικές χορδές. Αν προσθέσεις το ότι την βαράω σαν βάρβαρος, καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει σωτηρία. ;D Θα προσπαθήσω να το γράψω με καλύτερο εξοπλισμό και -κυρίως- με την βοήθεια κιθαρίστα. Πολύ θα ήθελα να σου το στείλω αλλά δυστυχώς το wav. είναι μόνον ένα. Σε ένα κανάλι το ηχογράφησα, απλώς κρατώντας το μικρόφωνο σε κάποια απόσταση για να γράφει κιθάρα και φωνή (ελπίζω να μην λιποθύμησες, διαβάζοντας το τελευταίο.. :-X )

Ναι, εννοείται. Απλώς έγραψα ότι όλα τα recorder της zoom έχουν επαρκές επίπεδο ήχου και πρότεινα στην φίλη να αποφασίσει βάσει των χαρακτηριστικών του κάθε μηχανήματος.

Έχω ακούσει τα zoom h2 και h4. Όπως έχω ξαναγράψει στο φόρουμ, η ποιότητα της ηχογράφησης, ειδικά του h4, είναι εξαιρετική. Για την δουλειά που το χρειάζεσαι, θα εμπιστευόμουν άνετα και το μικρό της παρέας. Εκεί που θα επικεντρωνόμουν δεν είναι τόσο η ποιότητα ήχου(την θεωρώ δεδομένη) αλλά τα χαρακτηριστικά του κάθε μηχανήματος. Πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να έχεις π.χ. δυνατότητα παράλληλης χρήσης εξωτερικών μικροφώνων, δυνατότητα στοιχειώδους editing, ή πολυκάναλης ηχογράφησης κτλ. Δες λίγο τι προσφέρει το κάθε recorder και αποφάσισε με αυτό το κριτήριο. Το tascam στο οποίο αναφέρθηκες έχει άλλο προσανατολισμό.

Ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού( "διασκεδαστής" δηλώνει ο ίδιος) και καλός και ευφάνταστος κατασκευαστής. Έχει φτιάξει την cigar box του Seasick Steve (Δημήτρη, τον ξέρεις; Αν όχι, ψαξ'τον, μπλουζ παίζει, έμενα μου αρέσει πολύ).