mustafank

καρφώνεσαι... :P :P ;D ;D ;D ;D >:D :D :D

Πραγματικά, δεν έχω λόγια... :'( :'( :'( ÎÏÏγε αÏÏ Ïην ζÏή ο Î¤Î¶Î¯Î¼Î·Ï Î Î±Î½Î¿ÏÏÎ·Ï | iefimerida.gr :'( :'( :'(

Ααααα....για τύμπανα είναι το θέμα; :P :P :P είπα και γω..... :-* :P >:D ;D

Αν είναι να αναφέρουμε Ελληνίδες, προτείνω τη Λένα Πλάτωνος και όλη τη δισκάρα της "Σαμποτάζ" , που συμμετέχουν, μεταξύ άλλων η Μ. Κριεζή (στους στίχοι), Σ. Γιαννάτου, Γ. Παλαμίδας

3 προτάσεις και από μένα: Η St Vincent (Annie Clark), που, εκτός από τραγουδοποιός, είναι και εξαιρετική κιθαρίστρια ενώ σε πιο "country" μονοπάτια, τελευταία, ακούω τη Jenny Don't (and the Spurs) και τη Sarah Shook (and the Disarmers)

Μη ρίχνεις αλάτι στις πληγές του cigaret13 :'( :'( >:D :P

Απεβίωσε, σήμερα, ο τεράστιος Johnny Hallyday. Αντιγράφω από κείμενο του Άκη Καπράνου: "Αναφορικά με την προσφορά του Johnny Hallyday στο Rock'n'Roll. Το 1965 ο Johnny Hallyday, βουτηγμένος σε βαριά κατάθλιψη κάνει την πρώτη του απόπειρα αυτοκτονίας (θα ακολουθήσει μια άλλη δέκα χρόνια μετά). Tον σώζουν την τελευταία στιγμή. Αφήνει την Σιλβί Βαρτάν και το νεογέννητο γιο τους στο Παρίσι και ταξιδεύει για Λονδίνο, αναζητώντας καινούργιο ήχο - and probably, the meaning of it all. Εκεί, πέφτει πάνω σ' έναν Αμερικανό κιθαρίστα που αναζητά μια ευκαιρία. Ο νεαρός λέγεται Jimmy Hendrix. Ο Hallyday ακούει το demo του, παθαίνει πλακάρα και, λίγους μήνες μετά, οι Jimmy Hendrix Experience δίνουν τις πρώτες τους συναυλίες, ως support band του Γάλλου ροκ σταρ. Ο Johhny θέλει να αγκαζάρει τον Hendrix για προσωπικό του κιθαρίστα, αυτός όμως έχει τα δικά του σχέδια, και προτείνει έναν άλλο, άνεργο μουσικό που επίσης αναζητά μια ευκαιρία. Έτσι, ο Hallyday (που έχει πλέον συμπεριλάβει μια γαλλική βερσιόν του "Hey Joe" στο playlist του) γνωρίζει τον Jimmy Page και μαζί συνθέτουν και ηχογραφούν ένα single ονόματι Psychedelic. Η γοητεία που ασκεί στον Hallyday αυτός ο νέος, σκληρός, ζωντανός ήχος τον οδηγεί στην ηχογράφηση ενός ολόκληρου άλμπουμ σε αυτό το στυλ. Αποφασίζει να μαζέψει τους καλύτερους: Mick Jones, Jimmy Page και Peter Frampton (μαζί με τους Small Faces!) συνθέτουν ένα τρελό line-up. O δίσκος τιτλοφορείται "Rivière... ouvre ton lit", είναι μακράν ο, μέχρι τότε, καλύτερος του, κυκλοφορεί το 1969, σημειώνει τρελές πωλήσεις, ο Johnny θα κυκλοφορήσει άλλα δυο άλμπουμ σ'αυτό το στιλ και ο Page θα ηχογραφήσει βιαστικά κάποια μέρη για το ένα εξ αυτών ("Vie", 1970) για να μαζέψει το μερτικό του και να φορμάρει τους Led Zeppelin."

Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν των κονσεπτ αλμπουμ, θυμάμαι, μου είχε αρέσει το Crimson Idol των WASP, όταν το είχα ακούσει στο Λύκειο.

Αποκάλυψις.

Εξαιρετικό νήμα! :) Λοιπόν, μέχρι την ηλικία των 10-12 ετών, άκουγα κλασική μουσική, Πάνο Γαβαλά και Στράτο Διονυσίου. Πρώτη μου επαφή με τη rock ήταν οι Pink Floyd, με τα Dark Side και The Wall, ενώ ο δίσκος, που είχα ζητήσει να μου αγοράσουν, στην Πέμπτη ή Έκτη Δημοτικού, ήταν το Delicate Sound of Thunder. Αργότερα, στο Γυμνάσιο, το γύρισα στο hard rock, ξεκινώντας από τους Guns 'n Roses, που είχαν βγάλει, τότε τα Welcome to the jungle, Paradise City και τα σχετικά, αλλά, γρήγορα, γύρισα σε πιο αμερικανιές και ψιλο heavy metal, όπως Motley Crue (μου είχαν γράψει μια κασέτα από live τους στη Σοβ. Ένωση και την είχα λιώσει), WASP και μέχρι και Metallica. Στο Λύκειο ανακάλυψα τον Σαββόπουλο και κόλλησα, εκεί, για καιρό, μαζί με σχετικούς Έλληνες συνθέτες/μουσικούς, όπως ο Μούτσης, Αρλέτα, Κωχ, Γερμανό κτλ. Στα 19, που ξεκίνησα να δουλεύω (και συνεχίζω, μέχρι τώρα, στα 40 μου, στην ίδια εταιρεία :-\ :-[ :P ;D ) οι διάφορες παρέες, που έκανα κατά καιρούς, διαμόρφωσαν, σε μεγάλο βαθμό, τα ακούσματά μου. Έτσι, λοιπόν, πέρασα από τη Soul και Funk του '60 και '70, όπως Marvin Gaye, Barry White, James Brown, στη hip hop και το rap (Eric B & Rakim, NWA, Bodycount, RATM, Beastie Boys) και την ηλεκτρονική μουσική (Trance, House, ολίγη techno). Γύρω στα 30, έκανα στροφή 180 μοιρών και το γύρισα σε ακούσματα παλαιότερων δεκαετιών, κυρίως jazz, αλλά και Tom Waits, Νew Wave (Joy Division, Cure, Birthday Party), punk και post punk, αλλά και '60s, '70s ακούσματα, όπως Velvet Undergroung, Stooges, Beatles, Stones, Bowie, λίγο Doors, ενώ ήταν και η εποχή, που ξεκίνησα να ακούω εντατικότερα Nirvana και τη Grunge σκηνή, που απέφευγα, συστηματικά, στο Λύκειο, όταν και ήταν στη μόδα, όπως και τους προπάτορες αυτών, Wipers. Δε μπόρεσα, βέβαια, να ακούσω, ποτέ, ολόκληρο δίσκο από zeppelin, acdc, hendrix και λοιπά classic rock ,γιατί με κουράζουν, αφάνταστα. Tώρα, στα 40* μου, ακούω, περισσότερο, πειραματική μουσική (από Cage μέχρι Merzbow), ολίγον death και black metal και προσπαθώ να παρακολουθώ/ακούω ελληνικά συγκροτήματα, από τη δεκαετία του '80 και μετά (τα τελευταία 10cd, που έχω αγοράσει είναι από ελληνικές μπάντες). Ο αγαπημένος μου ξένος μουσικός, αυτήν την περίοδο, είναι ο Marc Ribot, ενώ από την Ελλάδα, παρακολουθώ, φανατικά, τις δουλειές του Socos με τα αγοριαstonilio και τους Jane Doe. Να τονίσω, εδώ, ότι η συνεισφορά του Noiz, στο να ανοίξω τους μουσικούς μου ορίζοντες είναι τεράστια (χωρίς υπερβολή). *χρόνια μας πολλά, κύριε trolley! :)

Περί "πεσίματος": Το "πέσιμο" δεν έγινε στο πλαίσιο μιας άποψης γούστου (δε μου αρεσουν οι μπιτλς), αλλά μιας αποψης "δεδομένων" (basic επιτυχιουλες, λόγω εταιρειών, γυναικών, αμπαλοι κτλ), πασπαλισμένης με την εμπειρία/γνώσεις/αυθεντία ενός δασκάλου (διδάσκω περί τα 20 χρόνια, άρα κάτι παραπάνω ξέρω).

Σοβαρά, τώρα, "επιτυχιούλες" και "ας πούμε";;; ??? ??? ::) ??? ??? Τίθεται, δηλαδή, θέμα αμφισβήτησης (και) επ' αυτού;;;; ??? ??? ??? ::) ::) ::)

;D ;D ;D ;D ;D

Από όσο γνωρίζω, ο Art of Wood (Π.Λαμπής) έχει κλείσει το κατάστημά του. Τσέκαρε την Πνοή και Νύξη (Φάνης). Είναι και μέλος του φόρουμ, οπότε μπορείς να του στείλεις και πμ.

πέρα από την πλάκα, έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο σε φόρουμ σχετικό με κινητά και έχει να κάνει με την ιδιότητα του ρυζιού να "δεσμεύει" την υγρασία. :)

το ρύζι, αργά, τη νύχτα, θα προσελκύσει Κινέζους, οι οποίοι και θα επισκευάσουν το πεταλάκι σου σόρι για το microtrolling ;D ;D ;D

Καλησπέρα, σε όλους! Θα μπορούσα να αντιγράψω, λέξη προς λέξη, το παραπάνω κείμενο, που μας εκφράζει απόλυτα, για να μοιραστούμε, μαζί, τη χαρά και την τιμή, που μας έκανε το Classic Rock Magazine (UK) να συμπεριλάβει τους Morphine Social Club, με το τραγούδι "Chaos Lover" στο ένθετο cd του τεύχους Νοεμβρίου (#242), συνοδευόμενο από ένα όμορφο, μικρό review: Somewhere out there, there's some sad-eyed sod mopping blood off the floor of his dive-bar at 3am, surveying a landscape litterd with smashed glass and smeared lipstick. And this song is the reason. O0

Χθες (16/10/17) παίξαμε στο SIlver Dollar, στη Θεσσαλονίκη. Ορίστε ένα τεμάχιο με αποσπάσματα, από την εν λόγω βραδιά. :) O0 (video created by KρΤch)

Έχω την εντύπωση ότι κανείς δεν τα αντέχει (και ειδικά την αγένεια - ή όπως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου "τα γλυκά τα λόγια βγάζουν το φίδι από την τρύπα").

Ωχ, ωχ, ωχ... Ούτε που θέλω να φανταστώ τι άκουσες.. Και η πλάκα είναι οτι η τιμή, που έδινες τον εξοπλισμό (ειδικά ενα clean boost κ το zvex) ήταν σούπερ.. Που να ήταν κ τσιμπημένα... :)

Μήπως, λέω μήπως, δεν πιάνεις το μήνυμα; Μήπως πρέπει να κατέβεις με ένα μπουκέτο λουλούδια ή έστω, ένα κουτί σοκολατάκια; ;D ;D ;D :-* :-* :-* :P :P

Ακριβώς! πχ INGMAR BERGMAN: PLAYBOY INTERVIEW (1964) - Scraps from the loft :)

Έτοιμοι για παγκόΖμια τουρν(α)έ, οι Paragas!

Μπράβο, ρε αγόρι. Άζμα, σήμα κατατεθέν σου!

μπύρα ίσον υγρό ψωμί