Terry RoscoeBeck5

Ως proud owner Squier JB, θα σου πω ότι κλειδιά και καβαλάρης είναι για να αλλάζουν. Και όχι πχ ότι τα κλειδιά χάνουν, αλλά είναι τόσο συγκλονιστικά μάπα το μέταλλο τους, που όταν θα βάλεις κάτι πιο "κανονικό", θα σοκαριστείς (ευχάριστα) με την αλλαγή του ήχου. Το έχω πάθει... ΥΓ: Είχα καιρό να επισκεφτώ το... μαγαζί. Τι έκανε πάλι αυτός ο admin!

Αυτό εδώ για κάποια αιτία με πάει πίσω σε εποχές που όλα ήταν πιο απλά... ΥΓ: Μου λείπει ο audiokostas και το τόσο εύστοχο χιούμορ του.

Αν θες την άποψη μου, πάρε τον φτηνότερο που θα βρεις. Και θα σου πω γιατί: Η ένταση της μελέτης που θες, δεν θέλει τίποτα "εξειδικευμένο". Απλά να ακούγεται αξιοπρεπώς. Όσο για το 5χορδο, ε, κουτσά- στραβά θα ακούσεις τη Σι- όσο αυτό είναι εφικτό με ένα 8ιντσο ή 10ιντσο ηχείο στη φτηνή κατηγορία. Προσωπικά αυτό που θες να κάνεις, το κάνω με έναν Park 20W και μια χαρά που είναι...

Η ακρόαση μου προκάλεσε άγχος. Αυτό το πατάω- δεν πατάω, είμαι- δεν είμαι στον τόνο, δεν ήταν το καλύτερο μου.

Φίλος με σοκάρεις. Τόσους πολλούς συνταξιούχους έχουμε στο Noiz; ΥΓ: Εντάξει, γνωρίζω ορισμένους... γέροντες, αλλά και πάλι δεν μου βγαίνουν τα "κουκιά" ;D

Ναι, το ένα αναφέρεται σε άτομο και το άλλο σε... έπιπλο ή μεταφορικό μέσο. Carriola: Ξύλινο κρεβάτι- χειράμαξα στα ιταλικά ;D

Δεν είναι και κάνα αριστούργημα της τέχνης, αλλά μπορεί ο καλλιτέχνης να εκφράζει τον προσωπικό, βιωματικό, πόνο του. Μπορεί το εικονιζόμενο "τούμπανο" να τον παράτησε για το pool boy, αφού πρώτα του "τίναξε" τις πιστωτικές κάρτες και του τράκαρε το αμάξι, οπότε να εκφράζει μια δικαιολογημένη οργή. Επιπρόσθετα, το εν λόγω τραγούδι μπορεί να έχει και άλλη χρήση. Μπορεί να γίνει- τυχαίο παράδειγμα- αφιέρωση στη κυβέρνηση ή κάπου αλλού...

Ήμαρτον... περίμενα να δω τον Σουηδό, τον Vai ή κάποιους ανάλογους τέλος πάντων. ;D Αντ' αυτών πέφτω πάνω στο Sir, τον SF, τον Περικλή και έναν ψηλέα που μου είναι παντελώς άγνωστος... Και απ΄ότι διαβάζω ο Koch είναι G, οι άλλοι τρεις όμως; Οπότε μήπως ο Sir εννοεί G1;

Ε, το συγκεκριμένο δεν το λες απλά... κιθαρομάγαζο. "Ναός" θα ήταν πιο δόκιμος όρος, ιδιαίτερα αν είσαι αρρωστάκι με τα vintage κούτσουρα. ;)

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Είναι απίστευτη η ροπή ορισμένων προς την κακογουστιά...

Το στυλ, ήχος, ύφος, μάλλον σου θύμισε Green Day- τουλάχιστον αυτό μου έφερε στο μυαλό. Πάντως και τα δικά μου μπράβο στα παιδιά. Το κομμάτι έχει και ύφος, αλλά έχει και μελωδία. Και συμφωνώ με τον Φιούζιο, το υπηρετείτε καλά το συγκεκριμένο είδος. ΥΓ: Τόπο στα νιάτα γέροντες ;D

Ναι το οφείλουμε. Και όπως είπε η Σοφία όταν μας είδε χθες- τους Noizάδες- "ήρθε η οικογένεια". Γιατί έτσι μας αντιλαμβανόταν ο Κώστας, ως οικογένεια. Και ο ίδιος είχε συμβάλει τα μέγιστα για να δημιουργηθεί αυτός ο δεσμός. Γιατί κυρίες και κύριοι κακά τα ψέμματα: Εδώ μέσα πέρα από τις κουβέντες για τα "κσύλα" και τους μαγνήτες, τόσα χρόνια, έχουν δημιουργηθεί πραγματικές φιλίες και δυνατές σχέσεις. Και θα επαναλάβω ότι ο Κώστας ήταν ένας από τους καταλύτες. Οπότε του οφείλουμε ένα "μνημόσυνο", έτσι όπως θα άρεσε σε αυτόν. Θεωρώ ότι σύντομα θα υπάρξουν οι σχετικές ανακοινώσεις, για το που, το πως και το πότε.

Πλέον είμαστε φτωχότεροι... Χάσαμε έναν εξαιρετικό άνθρωπο, έναν έξυπνο άνθρωπο, πνευματώδη, με εκπληκτικό και αιχμηρό χιούμορ. Αλλά χάσαμε και έναν πραγματικό "εραστή" του μπάσου. Πάντα αναζητούσε νέα πράγματα σε όλο το φάσμα του μπάσου και πάντα ήταν εκεί για να μας ανοίξει τα μάτια. Πάντα ήταν εκεί για να μοιραστεί τις γνώσεις και την εμπειρία του. Θεωρώ "μνημείο" της αγάπης του για το μπάσο το test για τις lightweight καμπίνες, που το οργάνωσε και έστησε μόνος του, χαρίζοντας μας μια ωραία εμπειρία και αλλά και γνώση. Ο Κώστας θα λείψει σε όλους μας. Αλλά περισσότερο στην οικογένεια του. Τα θερμότερα συλλυπητήρια στη Σοφία και στα παιδιά.

Πρόσθεσε και τα δικά μου μπράβο. Φαίνεται ότι έκανες εξαιρετική δουλειά. Δεν ξέρω ποιος εκ των δύο επέλεξε το birds eye, αλλά ήταν πολύ καλή επιλογή- "φώτισε" το όργανο. Και τα μπράβο μου στον ιδιοκτήτη που το κράτησε "κλασσικό" Jazz αναφορικά με τους μαγνήτες, χωρίς περιττά "μπιχλιμπίδια"- σοφή επιλογή 8)

Φίλος με πληγώνεις... Ήταν ωραίες οι πόζερες κιθάρες. Όμως ήταν και κάτι άλλο: Ήταν λειτουργικές για το κυρίαρχο κιθαριστικό είδος της εποχής. Αυτό το ένα είδος έδωσε το βήμα, δημιούργησε την τάση και IMHO εξέλιξε την κιθάρα- super strat. Van Halen χωρίς Floyd έπαιζες; Δεν έπαιζες. George Lynch χωρίς humbucker και Floyd έπαιζες; Δεν έπαιζες. Βέβαια, μόδα ήταν και μας κούνησε το μαντίλι. Το κλασικό επανέκαμψε και μπράβο του και ζήτω του. Άλλη εποχή, άλλο vibe, άλλες μουσικές και φυσικά άλλες κιθάρες. Bottom line: Όλα καλά είναι. Ωραίες και οι πόζερες, κούκλες και οι κλασσικές κυρίες ;)