Terry RoscoeBeck5

Speak of the devil... Μόλις το έθιξες εμφανίστηκε άμεσα

Ας το πιάσουμε from the top. Πλέον είναι κεντρική γραμμή της ΕΕ- και προσωπικά με εντυπωσίασε που η είδηση πέρασε στα "ψιλά". Οι επενδύσεις σε πυρηνική ενέργεια (μαζί με κάποιες που αφορούν το φυσικό αέριο) πέρασαν στην "ταξινόμηση" ως "πράσινες". Στο καπάκι ο Γάλλος επίτροπος καλωσόρισε αυτές τις επενδύσεις- που έως το 2050 θα ξεπεράσουν τα 500 δισ. ευρώ. Οπότε από εδώ (κεντρικά- Βρυξέλλες) το έχουμε. Βέβαια έχουν ήδη υπάρξει κάποιες γερμανικές κόμπλες, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι θα ξεπεραστούν από την πραγματικότητα (που θα διαμορφώσει η Ουκρανία). Σαφέστατα- για να πάμε στα δικά μας- η ιδέα ενός πυρηνικού σταθμού σε μια χώρα που κουνάει κάθε τρεις και λίγο, μόνο ελκυστική δεν τη λες. Σίγουρα όταν θα πέσει στο τραπέζι- εύλογα- θα σηκώσει πολύ καπνό και αντάρα. Βέβαια και η Ιαπωνία κουνάει, αλλά εκεί την έφαγαν από το τσουνάμι και όχι από τον σεισμό καθ' αυτόν (μπρρρρ... ωραίο παράδειγμα έδωσα) Όμως πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα είναι ενεργειακός μονόδρομος η πυρηνική ενέργεια- ακόμα και για εμάς. Πάντως οι Βρυξέλλες τον έδειξαν το δρόμο

Αγαπητοί κύριοι, δυστυχώς αλλάζουμε- δεν αλλάζουμε πάροχους ενέργειας, το "αγγούρι" δεν το γλιτώνουμε. Το θέμα είναι παγκόσμιο και πολυπαραγοντικό. Και το βασικότερο είναι ότι έχει πολύ δρόμο μπροστά του και πολύ πιθανά να δούμε και χειρότερες εξελίξεις. Οφείλεται σε όλα αυτά που λίγο- πολύ γνωρίζουμε: Πανδημία, γεωπολιτικοί λόγοι και πράσινη μετάβαση. Για την ώρα η πανδημία συνεχίζει σταθερά και οι γεωπολιτικοί παράγοντες έχουν όλες τις προοπτικές να γίνουν απελπιστικά χειρότεροι. Όσο για την πράσινη μετάβαση (που επί της ουσίας είναι ένα άλμα στο κενό), το θέμα θα στρώσει μόλις δούμε να πέφτουν τα μπετά για το πρώτο "πράσινο" εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας και στη χώρα μας. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε. Τόσο απλό (και σύνθετο) είναι το θέμα, όσο και αν αλλάζουμε... πάροχο.

Μπορεί να κάνεις πλάκα (ή και να μην κάνεις), αλλά κατά τη διάρκεια της θητείας μου σε γνωστή λαϊκή μπάντα, ο band leader απεχθανόταν τον ήχο της "φρέσκιας" χορδής στο μπάσο- το "ζινκ". Οπότε το ρητό σου έχει πιστούς οπαδούς Γιατί, το υλικό των τάστων δεν αλλάζει τον ήχο; Σλάπαρε σε brass τάστα και μετά σε ατσαλένια- είναι η μέρα με τη νύχτα... Όμως το εντυπωσιακό εδώ είναι αυτό το deja vu... Πάλι αυτή η συζήτηση; Είναι too much ακόμα και για εμένα ( είμαι "μετανιωμένος" ξυλολάγνος)... Ναι, είναι αυτό και εγώ θα βάλω και τα χέρια του παίκτη στην ηχητική εξίσωση, για να μην μείνει κανένας παράγοντας εκτός, (με τον μαγνήτη να έχει βέβαια τη μερίδα του λέοντος στο αποτέλεσμα).

Ουάααοοοο... Μιλάμε ότι ο τύπος είχε πολύ χρόνο για κάψιμο. Πάντως (και πάνω που πάω να γράψω βλέπω ότι κάτι είπε ο Σουπερφανκ που δεν το έχω δει, αλλά υποθέτω ότι ξέρω τι θα πει), αυτός που μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας το βίντεο, δεν είναι άλλος από τον... Σουπερφάνκιο! Το βίντεο είναι η απόλυτη επιβεβαίωσή του, όταν διαχρονικά μας λέει: Οι μαγνήτες είναι το παν. Αλλά ορισμένοι από εμάς συνεχίζουμε τον νταλκά μας με τα... ξύλα Και αυτά βλέπουμε τώρα εμείς οι "ξυλολάγνοι" και πέφτουμε σε κατάθλιψη... ΥΓ: Αχ Νίκο μου εσύ χρόνια τα λες, αλλά εμείς εκεί... με τα μαδέρια!

Με μια λέξη: Εξαιρετικοί... Το στιλ το έχετε σε υψηλότατο βαθμό. Παικτικά άρτιο, ωραία παραγωγή, ωραίες ιδέες- καλοτάξιδο το κομμάτι και καλές επιτυχίες.

Τα μπάσα της σειράς έχουν ένα πολύ ουσιαστικό upd. Ενίσχυση γραφίτη στα μπράτσα, το οποίο είναι "σωτήριο". Κατά τα άλλα, είναι όπως τα λέει ο Σουπερφάνκιος: Μοντέρνα εκδοχή.

Στο site τους δεν αναφέρουν το παραμικρό από που κρατάει η... σκούφια τους. Προσωπικά το αποφεύγω. Στο Scamadviser του δίνουν 55% αξιοπιστία. Ε, δεν τους λες και ιδιαίτερα αξιόπιστους.

Έχουμε κάποιου είδους αναταραχή; Έχουν παρεισφρήσει τίποτα... διασπαστικά στοιχεία; Α μπα... όλα είναι ήρεμα Πάντως ο μακαρίτης μπορεί να καθιερώθηκε ως τραγουδιστής (μιας και θίχτηκε το θέμα), αλλά για περισσότερες από τρεις δεκαετίες είχε παρουσία σε μικρή και μεγάλη οθόνη- όχι ότι "έσκισε", αλλά ήταν ενεργός.

Λάτρευα και συνεχίζω να λατρεύω το Blind before I stop (1986). Μου άρεσε ιδιαίτερα το "μπουρδούκλωμα" στον ήχο (ανάμεσα σε synth και κιθάρες), είχε κάτι το πολύ "φρέσκο" τότε για τα αυτιά μου (ιδιαίτερα αν άκουγες αποκλειστικά heavy metal). RIP αγαπημένε μας "Κεφτέ".

Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με το (ταραχώδες) παρελθόν, το forum είναι "παιδική χαρά"- με την καλή έννοια και όχι σε σχέση με την αλήστου μνήμης ομώνυμη κατηγορία. Εξάλλου μεγάλα παιδιά είμαστε, φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί κλπ, γιατί τα πράγματα να είναι διαφορετικά άλλωστε. Ε, ας πούμε ότι το moderation είναι "τυπικότητα" που μας έχει μείνει. Πάντως, muchas gracias κυρίες και κύριοι.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, δεν ήταν ανάγκη... Τιμή μου και δηλώνω ότι θα προσπαθήσω αόκνως να υπηρετήσω το forum, τις υψηλές αξίες του και τα ιδανικά του.

Και εγώ στα 52 θα ήμουν ο νεότερος, αλλά είμαι το νο2 γιατί ο πληκτράς είναι σχεδόν 40 (και μας χαλάει τον μέσο όσο ). Πάντως θα συμφωνήσω, υπάρχουν "παλικάρια" άνω των "ήντα" που είναι μάχιμα, βαράνε, έχουν μπάντες (δηλαδή η γενιά μας), οπότε υπάρχει κόσμος για να απευθυνθείς. ΥΓ: Βέβαια, νομίζω όχι για "καφρίλες", αλλά για πιο ροκ καταστάσεις, καθότι τα πολλά μπάμπα μπούμπα δεν κάνουν γκελ στους (ημι)γέροντες.

Πάντως με συγκίνησες βρε... σατανά με το ZX. Ήταν ο πρώτος μου υπολογιστής- ο συγκεκριμένος, ο... γομολάστιχας

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Αν σου βρίσκεται πουθενά κάνα ZX Spectrum (με τα πλήκτρα "γομολάστιχα"), Amstrad, Commodore 64, Atari st κλπ, θα πλήρωνα ευχαρίστως να θυμηθώ τα νιάτα μου

Το "τομαροκρούστης" είναι ένας όρος με τον οποίο αναφερόμαστε στην συμπαθέστατη συνομοταξία των ντράμερ. Κάτι σαν το "ζητιανόξυλο" για τους μπουζουξήδες . Δεν υπάρχει δεύτερης και τρίτης διαλογής- αν φτάσεις να παίζεις σαν τον... Lombardo, ασχέτως του αν το ιδίωμα θέλει να ρίχνεις "ξύλο" στα ντραμς, θα είσαι σε ένα υψηλότατο επίπεδο. Εδώ όμως μιλάμε για τα ενδιάμεσα στάδια. Εξάλλου, όπως λέει και το τραγούδι, it's a long way to the top if you want to rock and roll. Οπότε για να ευχαριστηθείς το όργανο, βρες μπάντα και στρώσου. Στην αρχή θα σε ζορίσει, αλλά όσο θα "τρίβεσαι" θα δεις ότι θα αρχίσει να αποδίδει.

Για να μην χάνεσαι στη μελέτη σου βάλε και ένα click με τα bpm του κομματιού για να έχεις κάπου να πατάς (αν σε βοηθάει). Βέβαια αυτού τους είδους η μελέτη είναι υπό ιδανικές συνθήκες ήχου: Ανεβάζεις, κατεβάζεις εντάσεις, βρίσκεις το balance, έπαιξες... Με τη μπάντα η κατάσταση είναι "μάχιμη": Πρέπει να ισορροπήσεις τις δικές σου εντάσεις με τις εντάσεις των άλλων, οι άλλοι μαζί σου και όλοι μαζί με τον τραγουδιστή (αν υπάρχει). Για το θέμα του ρυθμού- καθώς όλοι θα "πατάνε" επάνω σου- και εδώ μπορείς να χρησιμοποιήσεις click/μετρονόμο με ακουστικό στο αυτί, ώστε να νιώθεις πιο σίγουρος και να μην πιάσει κάνας... κυματισμός τη μπάντα Και ένα μικρό σχόλιο αναφορικά με αυτό που λες περί φανκ (παρένθεση, είμαι περίπου μια πενταετία μεγαλύτερος από εσένα): Όταν που λες ήμουν στις αρχές του μπάσου, όταν με ρωτούσαν "τι παίζεις;" απαντούσα heavy metal και αργότερα ροκ. Όταν μεγάλωσα και (ευτυχώς) το είδα το θέμα αλλιώς ή καλύτερα στη διάσταση του, η απάντηση έγινε "παίζω μπάσο". Και εγώ τότε δεν άκουγα φανκ, καθώς και πολλά άλλα είδη. Όταν από το metal πέρασα στο... μπάσο, άνοιξε μπροστά μου ένας φανταστικός μουσικός κόσμος. Έκτοτε έπαιξα από... μέχρι. Πράγματα που δεν τα είχα φανταστεί, με τρομερό μουσικό ενδιαφέρον και εντελώς ετερόκλητα. Bottom line: Προσπάθησε να γίνεις ντράμερ και όχι extreme μεταλλάς "τομαροκρούστης" . Μπορεί τώρα να μην έχεις επαφή με κάποια μουσικά ιδιώματα, αλλά δώσε τους χώρο- δεν θα χάσεις. ΥΓ: Έχω την χαρά και κυρίως την τιμή να παίζω με έναν ΙMHO από τους καλύτερους Έλληνες ντράμερ. Πιθανώς να τον γνωρίζεις, είναι ο Γιώργος Μεταλληνός. Γιατί στο λέω αυτό... Ο Γιώργος δεν είναι καν... ντράμερ, είναι στο επόμενο (και ανώτερο) level. Είναι μουσικός- εκεί που προσπαθούμε όλοι να καταλήξουμε

Δύο σχόλια... Α- Ο Λάκης μας είναι nerd Β- Ο Λάκης μας είναι σαν (ορισμένους από) εμάς. Γουστάρει vintage, αλλά με μια άλλη οπτική. Είναι και αυτός "πτωματολάγνος" (για να θυμηθώ την ατάκα του Σουπερφάνκιου ή του Μαραθώνιου... Ξέχασα τον original author... )

Αρχικά welcome στο noiz. Διαβάζω τα posts σου και διακρίνω μια (εύλογη) φούρια, την οποία έχεις επισημάνει και εσύ. Με τους Messugah με ψιλο-σόκαρες καθότι είναι μια μπάντα υψηλότατων παικτικών απαιτήσεων. Οπότε η φιλική μου συμβουλή είναι αρχικά να χαμηλώσεις τον πήχη. Πριν "κατακτήσεις" το διπέταλο, γίνε master του απλού και... ταπεινού πεταλιού και μάλιστα σε ρυθμούς όπως τα 4/4. Όσο 'κατακτάς" ανέβαζε bpm's, πειραματίσου με ρυθμούς και φυσικά (εάν και εφόσον μπορείς) συνέχισε τη μελέτη. Όπως έθιξαν και άλλοι, το να μπει μια μπάντα στη ζωή σου, μουσικά, θα αλλάξει τη ζωή σου. Ωραία η μελέτη, αλλά αν δεν παίξεις μαζί με μπασίστα (και σου μιλάω ως μπασίστας) δεν θα έχεις μπει στα "παπούτσια" του ντράμερ. Πέρα από το να ακούς εσένα, είναι πολύ βασικό να μάθεις να ακούς και τους άλλους που παίζουν δίπλα σου. Και αυτό θα συμβεί μόνο με μια μπάντα. Η ταπεινή μου άποψη είναι η εξής: Συνεχίζεις τη μελέτη, τα μαθήματα, αλλά βρες μια μπάντα- "χαλαρού" μουσικού περιεχομένου, χωρίς υπερ-απαιτήσεις. Μπορεί με βάση τα μουσικά γούστα σου να μην πετάξεις τη σκούφια σου, αλλά θα σε βάλει στο mood. Και που ξέρεις, μπορεί στο τέλος να σου κάνει κέφι. Το 47 ετών ίσως να είναι ένα handicap- υπό την αίρεση ότι αν ψάξεις ανάλογους "γέροντες" το πιθανότερο είναι να είναι σε πιο advance μουσικό επίπεδο. Αλλά όπως λέει και ρητό "ρωτώντας πας στη πόλη", οπότε να είναι καλά οι αγγελίες του noiz... Καλή επιτυχία, πάρε το χαλαρά και θα σε πάει μόνο του...

Μόνο ο σοφός γέροντας- πρώτος απ' όλους- εστίασε στην "ταμπακιέρα": Με το μπαρδόν δηλαδή βρε Sir, αλλά θες να κάνεις δώρο στο αγόρι μας κιθάρα σε χρώμα "πουρές από μπιζέλια"; Ημάρτονε δηλαδής... ΥΓ: Χάθηκε ένα burgundy mist, κάτι εξεζητημένο αλλά classy βρε παιδί μου...

My dream band, σε όλα τα επίπεδα. Και το απόλυτο όνειρο μου για cover band. Ότι όργανο και να παίζεις είναι εκεί μέσα. Τούτια, μέτρα - αμέτρητα, γκάζια, μελωδίες... για κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, κιθάρα, τύμπανα; Τα πάντα όλα.

Λατρεύω αυτά τα θέματα (και τις μειωμένες διαθεσιμότητες σε κούτσουρα)... Διότι με πάνε πίσω σε άλλα threads, χρόνια πριν. Βέβαια τότε η "κεντρική ιδέα" ήταν ότι στο εγγύς μέλλον θα έχουμε ελλείψεις στα κούτσουρα λόγω... ξύλων (ξέρω... ξέρω... πιπέρι στο στόμα). Μας την έφεραν τα τσιπάκια- λεπτομέρειες. Βέβαια αυτό καταρρίπτει (τα τσιπάκια) την θεϊκή ατάκα που έλεγε από τα '90s ο τιτάνας Κώστας Χάτσιος (οι παλιότεροι θα τον θυμάστε), "πάρτε κιθάρες, τελειώνουν τα ξύλα". Που να φανταζόταν ότι θα μας την "έφερναν" τα... τσιπάκια. O tempora o mores.

Είδα Vangelis και μπήκα... Το Blade Runner είναι απόλυτη λατρεία- και σαν ταινία και σαν soundtrack. Βέβαια όταν μιλάμε για την ταινία εννοούμε πάντα την κλασική, γιατί το 2049 ήταν απλά ανεκτό. Στο δια ταύτα όμως. Έκανες πολύ καλή δουλεία και όσο και αν λατρεύω την trademark μπασογραμμή, η πρώτη εκδοχή που ήταν πιο "πειραγμένη" τολμώ να πω ότι ως διασκευή την βρήκα πιο ενδιαφέρουσα, όχι όμως ότι δεν μου άρεσε και η δεύτερη. Πάντως τα χειρίστηκες με σεβασμό και το αποτέλεσμα σε δικαιώνει.

Πριν δύο ημέρες ο αιώνιος, ο ανυπέρβλητος, ο τιτάνας είχε γενέθλια. Ο θεός μας αγαπητοί τετράχορδοι σύντροφοι...

Γιατί φίλος, τι σου συνέβη; Έπεσε το internet ή λόγω γήρατος βίωσες κάποια ξαφνική απώλεια ακοής;