pipityri

Για όσους δεν έχουν afti.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που να έχει σημασία, στην τελική. Βγάλε αυτά τα δύο συστατικά και έχεις, ας πούμε, τον Beato. Και ο Levin, που στα δικά του είναι πρωτότυπος και δημιουργικός, εδώ είναι φλατ, το παίξιμο είναι μαθητικό.

Επιπλέον, καταφέρνει να αναδείξει το backing track ως κάτι περισσότερο από μουσική επένδυση διαφήμησης γισ σερβιέτες. Τους άλλους τους καταπίνει. Οχι όλους, τους περισσότερους.

Σε ξσνανοιώθω. Αυτό που εννοώ είναι πως ο Thorn, που πιθανότατα και αυτός "έγραψε" το σόλο του, δεν ακούγεται προβαρισμένος.

Σε νοιώθω, αλλά τα 4 takes για κάτι τέτοιο μαρτυρούν μια θεώρηση πάνω στη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα ριζικά διαφορετική από την δική μου.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

Το ξέρω. Τώρα, ποιος θα καταλάβαινε και τι, μην βάλεις και στοίχημα.

Ενδιαφέρον βιντεάκι, καθώς όλοι λένε δυο λόγια για το gear που χρησιμοποίησαν, την όποια mental προετοιμασία έκαναν και το conception τους για το χτίσιμο ενός 8μετρου σόλο.

Τελειώνει σε..nu...για να σε δω τώρα.

Αρχίζει από...Maha....

Πάντως, αν θέλετε μπορώ σας θυμίσω ποια από τις δουλειές του θεωρεί ο ίδιος ως ένα από τα μεγαλύτερα του επιτεύγματα.

Συγχαρητήρια, πρόκειται για ένα εξαιρετικό τραγούδι, αν και πρέπει να πω πως αυτό το στυλ δεν είναι του γούστου μου. Ομως, ένα ωραίο τραγούδι είναι ένα ωραίο τραγούδι είναι ένα ωραίο τραγούδι. Ωραιότατο το πιάνο, απολύτως συνεπές και μέσα στο στυλ. Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά τα μικρά μουσικά περάσματα ανάμεσα στα κύρια μέρη, πολύ δημιουργικά και ενδιαφέροντα. Για την ενορχήστρωση, θα διαφωνήσω με τους αγαπητούς προλαλήσαντες.Εχει πολλές ωραίες ιδέες-ίσως υπερβολικά πολλές-αλλά όχι ξεκάθαρη κατεύθυνση και ταυτότητα. Αυτός είναι ο ευγενικός τρόπος να πω ότι είναι κάπως χύμα-και για τέτοιο κομμάτι, είναι κρίμα. Η θεατράλε ερμηνεία comes with the territory, καλώς ή κακώς. Με μια τονικά σωστή φωνή είσαι έτοιμος για πρέμιερ ληγκ.Μπράβο!

Αυτός ήξερε theoria?

A mainer is B mainer.

Ανάμεσα σε Sco και Abercrombie στα ντουζένια τους είναι λες και ήρθε από τα τσικό. Ντάξει, δεν είναι τζαζ παίχτης, οι άλλοι είναι τέρατα.

Μου άρεσε πολύ αυτό που είναι τύπου Clone.

Ωραίος! Πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό.

Ισως κάποιοι έχουν θέμα με τις σκάλες, ειδικά τις mainer, αλλά ο πιτσιρικάς εδώ ξεκαθαρίζει το ζήτημα μια και καλή.

Ντάξει...Τον πρώτο των Smiths είχα κάτσει και τον είχα βγάλει ολόκληρο-ή σχεδόν. Και, πρόσεξε, ήμουν πιτσιρικάς, δεν ήξερα ούτε από καποτάστα ούτε από ανοιχτά κουρδίσματα...οπότε, ό,τι άκουγα. Αντιλαμβάνεσαι, τα δάχτυλα μου πάθανε ένα σχετικό τραλαλά. Βέβαια, μου έκανε καλό όταν αργότερα άρχισα να μελετάω voicings του Holdsworth-έλεγα, ναι ρε, αυτό το χα παίξει στο Still Ill.

Γι΄αυτό είσαι Sir. Άλλο level.

Επειδή έγραψε Allan με ένα L.

Ευχαριστώ, Νίκο. Σημειώνεται!

Καλά, από ιστορίες έχω κι εγώ-πολύ γέλιο. Γενικά, μαζί σου. Και βασικός λόγος που παίρνω σοβαρά την άποψη σου, είναι πως την διατυπώνει άνθρωπος που ξέρει να διαβάζει και άρα έχει ξεκάθαρη εικόνα για το τι και που-δεν κάνει απλά εικασίες. Τέλος πάντων, για μένα είναι θέμα γενικότερης παιδείας και μιας γενικότερης φιλομάθειας. Οταν ήμουν 17 μια φίλη μου είχε δώσει το score του Bolero και καθόμουν με τις ώρες και προσπαθούσα να το διαβάσω ακούγοντας το κομμάτι.Το έβαλα στόχο κάποτε να γίνω καλύτερος σ'αυτό και μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα πως στην πορεία μόνο κερδισμένος έχω βγει. Κάποιοι μοιάζουν να πιστεύουν πως το να είναι κανείς "μορφωμένος" και το να παίζει "από καρδιάς" είναι mutual exclusive, κάτι που το θεωρώ τραγικό.

Αν θες, κάνω κι ένα για αρπισμούς.

Καλά, είχα προσπαθήσει μια φορά να διαβάσω αλά Νάσβιλ...πολύ γέλιο. Κινέζικα.