pipityri

Ασε, προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από το Παραπάτσι.. Πολύχρονος και γερός!

Ε, μα...

Ευχαριστώ Bill! Ενημέρωσε για το πως θα πάει! Please!

Αν κατάλαβα καλά και αυτό που εννοείς είναι η καταγραφή αυτού που παίζεις, αυτό, λυπάμαι, είναι αρκετά πιο δύσκολο. Αν μιλάς γενικότερα για το διάβασμα, αν έχεις κίνητρο και κάποιον να στο δείξει σωστά-εφόσον χρειαστείς βοήθεια-ναι, επιμένω, δεν είναι πυρηνική φυσική. Πολύ πιο δύσκολο μου φαίνεται να μάθω να ψιλοσετάρω μια κιθάρα, πόσο μάλλον αυτό που κάνεις εσύ.

Καταλαβαίνω το πνεύμα, αλλά θα προσθέσω πως τίποτα δεν ακούγεται σαν αυτό που πρέπει από την παρτιτούρα και μόνο, διαφορετικά θα μας ήταν αρκετό το playback του Finale. Αν, για παράδειγμα, σε είχα προσλάβει να παίξεις κάτι που έχω γράψει-απολύτως συγκεκριμένες και πολλές νότες, που θα τις ήθελα να ακουστούν "σαν Hendrix" , θα είχες πρόβλημα να το κάνεις?Δηλαδή, να διαβάσεις τις νότες και να τις ερμηνεύσεις όπως πρέπει, σύμφωνα με την περίσταση? Δεν νομίζω. Και, για να συνεχίσω στο ίδιο σενάριο, αν στο session είναι και 4 πνευστοί και 5 βιολιτζίδες που ΌΛΟΙ δαβάζουν γιατί είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, πες μου ποιον να διαλέξω για το seesion, εσένα που είσαι ροκ κιθαρίστας με κοχόνες μέχρι το πάτωμα ΚΑΙ ξέρεις να διαβάζεις ή τον Κίτσο που είναι επίσης παιχταράς αλλά πρέπει ή να του σιγοψιθυρίζω στο αυτί την μελωδία ή να του το στείλω μια βδομάδα πριν στο σπίτι σε midi να το βγάλει με το αυτί? Σε διορθώνω.

Ευχαριστώ, JJ. Αυτό ακριβώς το feedback ψάχνω. Εχεις δίκιο, φυσικά. Το έκανα δικιμαστικά και ήθελα να κρατήσει λίγο.

Ευχαριστώ, Bill. Θα ήθελα να μάθω αν και πως δουλεύει αυτός ο τρόπος για σένα. Το προσάρμοσες κάπως ώστε είναι πιο αποδοτικό? Το συνδύασες με κάτι που ήδη κάνεις και αν ναι, πως? Με ενδιαφέρει επίσης feedback, από σένα και από όποιον άλλο, για τον τρόπο παρουσίασης. Προφανώς εδώ έκανα ένα πρόχειρο στήσιμο, αλλά θα ήθελα να ξέρω, για παράδειγμα, αν θα βρίσκατε χρήσιμη την ύπαρξη tabs/notation ή κάποιου βίντεο κλπ.Η όποιο άλλο σχόλιο/παρατήρηση σχετικά με αυτό.

Το παράδειγμα είναι σε A Dorian. Θα μπορούσε να είναι σε οτιδήποτε άλλο, αυτό που έχει σημασία είναι η προσέγγιση, η μέθοδος. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, είναι αυτό που λίγο πολύ όλοι κάνουμε, συνειδητά ή όχι. Απλά, θεωρώ πως αν κάτι γίνεται συνειδητά και στοχευμένα, θα οδηγήσει πιο γρήγορα σε αποτέλεσμα και πιθανόν να τριγγάρει διεργασίες που δεν θα ξεκινούσαν διαφορετικά. Σκοπός αυτών των αναρτήσεων είναι να μαθαίνουμε όλοι και να γίνεται κουβέντα. Μπορεί εσύ ή κάποιος άλλος να έχει μια διαφορετική τακτική προκειμένου να αφομοιώνει νέα κομμάτια πληροφορίας και φυσικά με ενδιαφέρει να ακούγονται/παρουσιάζονται κι άλλες προσεγγίσεις.

Αν αυτό έχεις να πεις, λυπάμαι. Αν μην τι άλλο, σεβάσου τον κόπο μου.

Η κουβέντα μοιάζει λίγο μπερδεμένη. Το αρχικό ποστ αναφέρεται σε κιθαρίστες που ανήκουν σε μια παράδοση προφορική και οι οποίοι σε κάθε περίπτωση-ή σχεδόν-έχουν δουλέψει πάνω στην τέχνη τους και, φυσικά ξέρουν μουσική. Δεν ξέρει ο Clapton ή ο Hendrix τα blues? Δεν έχουν εξασκηθεί? Ο πατέρας του έλεγε πως ο Hendrix κοιμόταν με την κιθάρα αγκαλιά. Και βέβαια ήξεραν μουσική. Αλλο η αποτύπωση της μουσικής στο χαρτί, άλλο η θεωρητική ανάλυση της. Το διάβασμα, όπως είπε και ο Δέλτα, είναι ένα συγκεκριμένο skill. Καθώς έχει δουλέψει και ξέρει την ελληνική πραγματικότητα, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό που λέει-και η δική μου, μικρότερη, εμπειρία δείχνει το ίδιο πράγμα, δηλαδή αυτά που γράφονται για την κιθάρα στις δουλειές είναι τίποτα, βασικά περιμένουν από τον κιθαρίστα να κάνει αυτό που πρέπει. Παρόλα αυτά, αν κάποιος με ρώταγε...πες μου pipi, να μάθω να διαβάζω ή να το παίξω λίγο χύμα καθώς νοιώθω πως το χω όπως ο Τζίμι και ο Ερικ και δεν θα μου χρειαστεί γιατί θα κάνω kariera...θα έπαιρνα μια βαθιά ανάσα-ώστε να καταπιώ τα μπινελίκια-και θα έλεγα, μάθε να διαβάζεις -για να έχεις πρόσβαση σε ένα τεράστιο όγκο πληροφορίας και ρεπερτορίου -για να μπορείς να επικοινωνήσεις και με αυτόν τον τρόπο, θα σου ανοίξει πόρτες, δεν θα σου κλείσει -για να είσαι αυτάρκης και να μην χρειάζεσαι πάντα κάποιον να σου εξηγεί τι και πως, στην γνώση το ένα φέρνει τ΄άλλο και η γνώση είναι δύναμη, -δεν είναι δύσκολο, γαμώ το στανιό μου μέσα. Δεν μιλάω να γίνεις πριμαβισταράς, αλλά για έναν ευφυή ενήλικα είναι υπόθεση ενός μήνα να μπορεί να διαβάσει τα βασικά.

Κλέβω τον τίτλο από ένα κομμάτι του Bird για να μοιραστώ κάτι που έχει πλάκα και ίσως για κάποιους είναι ενδιαφέρον. Αφορά το πως μπορεί κανείς να ενσωματώσει ένα νέο στοιχείο στο παίξιμο του-line, lick, concept-με τρόπο που βοηθάει-πιστεύω-να περάσει σχετικά γρήγορα από την άβολη φάση του...α, να ένα lick, να τώρα ένα άλλο κι ένα ακόμα...που, φαντάζομαι, όλοι έχουμε περάσει. Πρόκειται, επί της ουσίας, για έναν τρόπο να ενσωματώσουμε νέα στοιχεία στην ήδη υπάρχουσα ροή του παιξίματος μας. Σαν παράδειγμα χρησιμοποιώ τα βήματα που ακολούθησα τις τελευταίες δύο μέρες για να μάθω ένα σχήμα που μου προέκυψε όσο αυτοσχεδίαζα και μου τράβηξε την προσοχή. Αυτή τη φορά ανεβάζω μόνο ηχητικό υλικό, θεωρώ πως είναι αρκετά σαφές. Αυτά που θα ακούσετε είναι τα εξής: -Στην αρχή παίζω το εν λόγω σχήμα δύο φορές-μία αργά και μία double time. Η βασική ιδέα εδώ είναι να δημιουργούμε τρόπους εισόδου και εξόδου από το νέο στοιχείο. Πράγματα που είναι στοκ για τον καθένα μας, είναι ιδανικά γιατί τα κάνουμε ήδη με κάποια φυσικότητα. Στη συνέχεια λοιπόν, -παίζω αργά το συνεκτικό στοιχείο που θα με εισάγει στο καινούριο, μία στοκ-για μένα-μελωδική κίνηση πάνω στην σκάλα (Α Dorian) -και αμέσως μετά παίζω ό,τι έχω μέχρι τώρα -ύστερα παίζω μια blues φράση που θα χρησιμοποιήσω στην έξοδο από το νέο στοιχείο -και μετά όλο μαζί -μία ακόμα στοκ πεντατονική φράση που οδηγεί στο αρχικό συνεκτικό στοιχείο, άρα το αρχικό σχήμα προεκτείνεται κι άλλο προς την αρχ'η του -και όλο μαζί.( δύο φορές, η πρώτη είναι λίγο sloppy, σόρυ) Στη συνέχεια, αντικαθιστώ την προηγούμενη πεντατονική φράση με ένα άλλο σχήμα και, σταδιακά, την blues φράση εξόδου και αυτήν με ένα άλλο σχήμα που οδηγεί σε κάτι που δεν το εξηγώ αλλά είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως λειτουργεί αυτός ο τρόπος, δηλαδή, το ένα οδηγεί στο άλλο με τρόπο φυσικό και οικείο. Στο τελικό παράδειγμα, το νέο στοιχείο είναι κάπου στην μέση ενός μεγάλου line, πλήρως ενσωματωμένο, ένα ακόμα building block που αργότερα θα συνδυαστεί, ως κάτι παλιό πια, με νέα στοιχεία. Warming Up A Riff.wav

Μάθε να παίζεις βασικό Travis Picking. Αν δεν ξέρεις τι είναι, ψάξ΄το. Αν δεν βρεις άκρη, ρώτησε ξανά. Υπάρχουν εδώ άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν να βοηθήσουν.

Γνωστή η ιστορία. Από την άλλη, υπάρχει κι ένα κλιπ που κυκλοφορεί από ένα τηλεοπτικό, νομίζω στην Γαλλία, όπου κατά την διάρκεια της πρόβας δίνει στον πιανίστα απολύτως theory informed οδηγίες για τα ακόρντα που πρέπει να παίξει.

Υπάρχουν χιλιάδες μουσικοί λαϊκών παραδόσεων που δεν ξέρουν να διαβάζουν παρτιτούρα, δεν είναι καν προαπαιτούμενο καθώς μιλάμε για παραδόσεις προφορικές. Το rock-με την γενική έννοια-, είναι μια τέτοια, σύγχρονη, αστική προφορική παράδοση. Από την άλλη, οι άνθρωποι που ήταν πίσω από πολλά από τα ονόματα που αναφέρονται-παραγωγοί, άλλοι μουσικοί, ενορχηστρωτές κλπ-συχνά είχαν μια ευρύτερη μουσική παιδεία. Επιπλέον, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις όσον αφορά τον Page. Πριν τους LZ ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους σεσιονάδες στο Λονδίνο, μου φαίνεται απίστευτο να μην ξέρει να διαβάζει τουλάχιστον οδηγούς. Και φυσικά, άλλο το να ξέρεις να διαβάζεις και άλλο το να ξέρεις μουσική.

Κατανοητό. Δεν θέλω να είμαι άδικος, υπάρχουν πολλά χρήσιμα σε αυτά που λέει, έχει ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο picking, σίγουρα ξέρει το ρεπερτόριο μέσα-έξω. Θέλει φιλτράρισμα. Το ίδιο παθαίνω και με τον Pat Martino, μιας και αναφέρθηκε. Πολύ χρήσιμη η προσέγγιση του, αλλά έχει όλο αυτό το μεταφυσικό mumbo jumbo που πρέπει να κάνεις fast forward.

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν υπάρχουν κάποια-λίγα, σίγουρα-εξαιρετικά κανάλια, που προσφέρουν πληροφορία υψιλού επιπέδου, από ανθρώπους που δεν είναι ούτε σάχλες ούτε παραληρούν σαν ημίτρελοι που ισχυρίζονται πως έχουν δει το φως το αληθινό.

χε χε χε...Τι είπες! Τι είπες!!!

Γνωρίζω για τα διάφορα προβλήματα υγείας κλπ, και είναι πραγματικά λυπηρό. Το πρόβλημα που είχα μαζί του εξ΄αρχής-έχω δει πολλά από τα εκπαιδευτικά του βίντεο-είναι το στυλ...αυτός είναι τρόπος, μόνο εγώ θα σας πω πως γίνεται, όλα τ΄άλλα είναι μαλακίες...Είναι μια προσέγγιση στην εκπαίδευση που την θεωρώ απόλυτα προβληματική-για να το πω ευγενικά.

Φυσικά. Απλά μπορώ να βρω τα ίδια και καλύτερα σε λιγότερο μαλακισμένο πακέτο.

Ευχαριστώ για την αναφορά, Νίκο. Χαίρομαι που αυτά που συζητάμε είναι χρήσιμα σε κάποιον. Το κομμάτι είναι πάρα πολύ ωραίο, πραγματικά. Προσωπικά, μου είναι εντελώς ξένο σαν νοοτροπία αυτό το...να ό,τι έχω μέχρι τώρα, πείτε μου τι κάνω παρακάτω...και επιπλέον μου αδύνατον να πιστέψω πως κάποιος που έχει φανταστεί και στη συνέχεια δημιουργήσει κάτι τόσο όμορφο, δεν μπορεί να βρει πειστικές λύσεις εντός του κεφαλιού του. Επίσης, καλό είναι να θυμόμαστε πως οι συμβουλές-με ή χωρίς " " - συνήθως λένε πιο πολλά για αυτούς που τις δίνουν παρά για το αντικείμενο της κουβέντας-κάτι που όταν συμβαίνει σε στάδια πριν το τελικό, συνήθως είναι ιδιαίτερα αποπροσανατολιστικό. Follow your heart, φίλε μου. To παρόν τεμάχιο δείχνει πως υπάρχει πράμα εκεί, μην στερήσεις στον εαυτό σου την απόλαυση του να το βρει και να του δώσει σχήμα και μορφή. Κι αν πάρει και κανα δυο μέρες παραπάνω-ή τρεις- δεν τρέχει. Εδώ είμαστε.

Χμμμμ....κάποτε είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Τώρα πια μου είναι απλά ολοκληρωτικά αντιπαθής.

Αυτό που σκεφτόμουν το εκφράζει εύγλωττα ο Kenny Werner σε σημερινό του ποστ σχετικά με το θέμα..." Until he came along I was only semi-interested in Jazz.He showed me you could play from any perspective with any backround and turn it into something that articulates you.."

Εξαιρετικό. Ακόμα κι όταν είσαι ΠΡΟΓΚ, παραμένεις μάστορας του υπαινιγμού.

Με κάλυψε ο Sir, ολοκληρωτικά.

Νέα ιδιαιτέρως λυπηρά. Ο Jarrett έχει επηρεάσει την σύγχρονη μουσική με τρόπο καθολικό, πιθανότατα έχει επηρεάσει κι εσάς-χωρίς ίσως να το γνωρίζετε. Για τους τζαζόφιλους, το τρίο με τον Dejohnette και τον Peacock είναι-μαζί με λίγες άλλες δουλειές-στην κορυφή του τι μπορεί να κάνει ένα piano trio εντός του τζαζ ρεπερτορίου. Το Koln Concert, προσωπικά το θεωρώ ως μία από τις κορυφαίες μουσικές στιγμές του 20ου αιώνα, ένα πραγματικό επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος, μία εκπληκτικής ομορφιάς απάντηση σε ένα ερώτημα με τρία σκέλη:ένας άνθρωπος, ένα πιάνο, σιωπή. Και τώρα, μένει η σιωπή. Ελπίζω να το αντέξει. Όπως είπα, νέα ιδιαιτέρως λυπηρά.