pipityri

Όπως είναι τώρα, βγάζει νόημα. Έχει αισθητική, σέβεται και αναδεικνύει το κείμενο, πληρεί όλες τις προυποθέσεις ώστε να εκληφθεί-και να κριθεί-ως ένα έργο τέχνης ( χωρίς κεφαλαία, με την κυριολεκτική έννοια του όρου). Όπως είναι τώρα, όταν τελειώνει, εμένα ως ακροατή, μου αφήνει κάτι, μια αίσθηση και κάτι να σιγουρμουράω. Όπως είναι τώρα, η ενορχήστρωση έχει χώρους και κατεύθυνση, στηρίζει τα νοήματα του λόγου και μήπως θα ήθελες να μας πεις πως νοιώθεις εσύ χωρίς όλα αυτά τα layers των αρπισμών, έχεις σύνδρομο στέρησης ή μήπως είναι η ώρα για το...στα΄λεγα εγώ? Σοφή η επιλογή της γλώσσας.Παρότι ο Νίκος έκανε ωραία δουλειά με την απόδοση στα Αγγλικά, δυστυχώς η προφορά γίνεται μέρος της συνολικής ηχητικότητας και,δυστυχώς, υπονομεύει την αισθητική της. Μπράβο και συγχαρητήρια, αν μην τι άλλο γιατί μπήκες/μπήκατε σε μια διαδικασία πραγματικής σύνθεσης, δηλαδή επιλογής και απόρριψης υλικού που, αν και μπορεί να έχει την αξία του εκτός context, δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και άρα μπαίνει στο συρτάρι, πιθανόν για χρήση μελλοντική-τίποτα δεν πάει χαμένο.

Ελα, παραδέξου το.....το κάνεις για με εκνευρίσεις. Δεν θα τσιμπήσω, κύριε!

Τι εννοείς?

Εξαιρετικά και τα δύο, ευχαριστούμε!

Μαζί σου. Αλλά δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Αυτό που εννοώ είναι πως ο μουσικός λόγος δεν υφίσταται ξέχωρα από το conception της εκφοράς του. edit...στην πραγματικότητα, τελικά, το ίδιο πράγμα λέμε.

Μην πάρεις στραβά αυτό που θα πω, δεν το εννοώ με κακό τρόπο, αλλά αυτό ακριβώς που γράφεις εξηγεί 100% το γιατί αυτά που φτιάχνεις έχουν την μορφή που έχουν. Είναι, και το λέω με πλήρη συνείδηση του τι λέω, εντελώς λάθος τρόπος να βλέπει κάποιος την δημιουργία μουσικής.

Very nicely put. Very.

Εχεις δίκιο. Mea culpa.

Καλοπροαίρετη πλάκα στον Φώτη κάνω. Δεν προσβάλλεται, ξέρει ότι τον αγαπάω.

Το ξέρω, γι΄αυτό γελάω.

χε χε χε... Μπράβο Μιχάλη, πολύ ωραίο κομμάτι. Κάνε μια στοιχειώδη μίξη κάποια στιγμή, είναι κρίμα.

Πω πω....όλοι έχουν ηχάρα και παίζουν φανταστικά, αλλά ο Hiland έχει ΗΧΑΡΑ και παίζει ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ..!

Αυτά που μου αρέσουν τα ακούω ξανά και ξανά, κάποια και για πολύ καιρό μετά από την ανάρτηση τους. Αυτά για τα οποία σκοπεύω να γράψω κάποιο σχόλιο ή κριτική επίσης τα ακούω πολλές φορές, προκειμένου να βγάλω από την μέση το όλο θέμα του γούστου και να εστιάσω με μεγαλύτερη ακρίβεια-και σοβαρότητα-στα σημεία που θεωρώ πως πρέπει-εποικοδομητικά-να σχολιαστούν. Σε γενικές γραμμές, ακούω σχεδόν ό,τι θα ανέβει, έστω και ένα μέρος του, αν πρόκειται για κάτι που δεν μου αρέσει. Μερικές φορές αν έχουν υπάρξει σχόλια που περιγράφουν κάτι που δεν έχω αντιληφθεί, ακούω ξανά μήπως βρω αυτό που έχασα στο πρώτο άκουσμα. Συνήθως δεν το βρίσκω.

Έτσι. Χωρίς φτιασίδια και φρου φρου. Ωμός και ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΕΝΟΣ...χαχαχα Η κατέντζα στο τέλος ήταν όλα τα λεφτά. Από Κηθ Τζάρετ μέχρι Korkolis....τους έχεις. ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ!!!! Να σαι καλά ρε Κώστα. Μου΄φτιαξες τη μέρα.

Ηδη απάντησα.

Είπα ήδη τι θεωρώ δυνατά-για την ακρίβεια πολύ δυνατά-στοιχεία στο κομμάτι. Κατά τ΄άλλα, αν εσύ είσαι ευχαριστημένος με το πως δένει η μουσική με τους στίχους σου και με την τελική γεύση που μένει στον ακροατή, εμένα δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Ένα από τα πράγματα που μαθαίνεις όταν ασχολείσαι με την μουσική καιρό είναι το εξής...μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να "δεις" ένα κομμάτι σαν μια στιγμή, σαν ένα κάδρο στον τοίχο. Όταν το κάδρο δεν είναι αλφαδιασμένο, γέρνει. Δυστυχώς, όπως και με το παράδειγμα με τα χρώματα που ανέφερα πιο πάνω, είναι δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον που απλά δεν το βλέπει.

Φαίνεται. Θεωρώ πως έπρεπε να γίνουν πιο εκτεταμένες προσαρμογές/προεκτάσεις.

Φώτη, είναι φάουλ που δεν το ανέφερες εξαρχής. Εμένα, ας πούμε, όταν το άκουσα χθες με ενόχλησε-το ότι δεν το ανέφερες, εννοώ-σε βαθμό που δυσκολεύτηκα να πάρω το όλο πράγμα σοβαρά. Επιπλέον, κερδίζεις και έχτρα πόντους γιατί, τελικά, είσαι σε διάλογο με το πρωτότυπο, το γυρνάς τούμπα με πολύ ωραίο τρόπο. Για μένα, το κομμάτι έχει τρία πολύ ωραία στοιχεία. Τους στίχους, όπως είπα σε σχέση με τον διάλογο με το Safe, το καταπληκτικό intro σόλο της κιθάρας και το ριφ που παίζει το Hammond σε δύο σημεία-το οποίο θα μπορούσε να γίνει η μουσική σφραγίδα του κομματιού, αλλά δεν γίνεται γιατί αφενός το τσιγκουνεύεστε, αφετέρου γιατί την δεύτερη φορά που μπαίνει είναι σε τελείως λάθος σημείο. Τι λάθος σημείο κλπ, θα πείτε, και γω θα πω το εξής. Σας έχει τύχει ποτέ να σας ρωτήσουν...τι χρώμα να βάψουμε αυτόν τον τοίχο, αυτό ή αυτό?....Τώρα, εσείς ορκίζεστε πως τα δύο χρώματα που σας δείχνουν είναι απλά, ξερώ γω, κόκκινο. Δεν μπορείτε να δείτε αυτό που βλέπουν οι άλλοι, ότι δηλαδή πρόκειται για δύο απολύτως διακριτές αποχρώσεις εκ τον οποίο η μία δένει απόλυτα με τα έπιπλα ενώ η άλλη όχι. ( παράδειγμα βασισμένο σε προσωπική εμπειρία). Έχω την εντύπωση πως αυτό περιγράφει με αρκετή ακρίβεια το πως ο Γιώργος αντιλαμβάνεται τα θέματα ισορροπίας σε ένα κομμάτι. Θέλω να πω, τρία σόλο σε μπαλάντα διάρκειας 5 λεπτών, όπου το βασικό focus είναι στον στίχο. Η χρήση της αρμονίας με προβλημάτισε. Αναρωτιέμαι, πως το γράψατε? Τι γράφτηκε πρώτο. μουσική ή στίχοι?

Εμείς, τη διαδρομή σπίτι-σχολείο την προηγούμενη χρονιά την βγάλαμε με το Go Your Own Way. Παλιότερα ήταν το Hanging On The Telephone. Διαχρονική μανία-μάλλον γιατί της φαίνεται αστείο-είναι το Let's Make The Water Turn Black, του Zappa, το οποίο και τραγουδάμε εν χορώ. Ακούει, φυσικά, και τα δικά της, αλλά τους τελευταίους μήνες στο αμάξι παίζει αποκλειστικά The Queen Is Dead, με αυτό στο repeat.

Καταλαβαίνω τι εννοείς-και συμφωνώ-αλλά δεν είναι τόσο εύκολο τεχνικά όσο φαίνεται, ειδικά τα γρήγορα μέρη του Fripp, αν και όχι πολύπλοκα, το να παιχτούν με τέτοιο authority, solid timing και για τόση ώρα, δεν είναι εύκολο. Αν θέλουμε να δούμε κάτι τεχνικά δύσκολο, όπως το εννοείς, να το προανεφρθέν FraKtured. All hell breaks loose στο 5.10. Κάπου κυκλοφορεί και το κλιπάκι που ανέφερε ο Δημήτρης, που το παίζει στην κουζίνα του, Κυριακή πρωί, ενώ η κυρία Fripp χορεύει κλακέτες ντυμένη Μίνι Μάους. Αν θυμάμαι καλά, κάπου υπάρχει και ένας Μονόκερος.

Εγώ είχα την τύχη να παίξω live-παραπάνω από μία φορά-με μεγάλο σύνολο-ως πολύ μεγάλο κάποια φορά- το In C του Terry Riley. Η κάθε εκτέλεση είχε διάρκεια μεταξύ 45 λεπτών και μίας ώρας. Αυτό που συμβαίνει με τα διάφορα fragments που συνυπάρχουν είναι ό,τι πιο κοντινό σε acid trip έχω ζήσει χωρίς χημική αρωγή. Η δε πειθαρχεία που απαιτείται για να παιχτεί σωστά, είναι απίστευτη. Ο Fripp, ρε!

Τώρα παίζει το Fracture στην κουζίνα και χορεύει η σύζυγος. Κοινώς, μας κάνει πλακίτσα.

Χαλαρά. Εμένα με εντυπωσιάζει η ακρίβεια που έχουν, κυρίως σε σχέση με το τέμπο. Το έχω παίξει το θέμα, είναι τρομερά εύκολο να τρέξει. Άσε που, ένα 16ο να χαθεί, χάθηκε και η μπάλα μαζί.

Φυσικά. Αυτό κάνει ακόμα πιο εκπληκτικό το τελευταίο μέρος, όπου παίζουν μόνο οι δυο τους.

Πριν 39 χρόνια, λέει, κυκλοφόρησε το Discipline. Νέο ξεκίνημα για τους Crimson-νέο line up, νέος ήχος. 4 καταπληκτικοί μουσικοί, ο καθένας ήδη με την δική του ιστορία, και ένα μοναδικό κράμα επιρροών-και εμμονών του Fripp, φυσικά. Μινιμαλισμός/phase shifting, gamelan, πειραματισμός. Παίξιμο απίστευτης ακρίβειας και, προφανώς, πειθαρχίας. Frame By Frame. Στο βασικό θέμα-με το οποίο ξεκινάει το κομμάτι, η μία κιθάρα(Belew) παίζει ένα επαναλαμβανόμενο πεντατονικό σχήμα σε 14/8. Ταυτόχρονα, η άλλη κιθάρα(Fripp) παίζει το ίδιο, μείον μία νότα, δηλαδή 13/8. Μετά την πρώτο μέτρο, οι δύο κιθάρες βγαίνουν εκτός φάσης. Πάνω στον χαμούλη, ο Belew αρχίζει και τραγουδάει, μια χαρά, δεν τρέχει τίποτα.