Jet72

Ο SF θελησε (...) στρατ (...) Εμ, για αυτό κοιτάς έξω από το παράθυρο και έχουν έρθει τα πάνω κάτω.... ;D

Πολύ πάουερ, πολύ μαλλί, πολύ late 80s. Έχεις όλη τη συνταγή και για αυτό - αν και αρχικά πάτησα για να ακούσω τα πρώτα 10'' μόνο - τελικά το άκουσα όλο. Σούπερ ήχος. Α, και τα drums ήταν ό,τι έπρεπε για το ύφος. Το riff του θυμίζει πολύ (μα πολύ σου λέω! ) το Empire των Queensryche!

Δεν πέρασαν καν οι πρώτες είκοσι νότες και - ακούγοντάς το - μου είχε καρφωθεί ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο από τον ενθουσιασμό. Πολύ γλυκό, πολύ μουσικό ;)

https://en.wikipedia.org/wiki/Spud_Webb Εγώ πάντως έχω την ανάποδη απορία: πως κάποιος με μεγάλα δάχτυλα μπορεί να σολάρει κοντά στο body της κιθάρας, εκεί που τα τάστα είναι "πυκνά" !

Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι δύσκολο να αλλάξει τονικότητα λόγω του χαρακτηριστικού μονόχορδου ριφφ στην μι καντίνι (εκτός και αν βάλεις καποτάστο - στην ηλεκτρική; μπλιάχ! ) ή το παίξεις στη σολ - αλλά θα ακούγεται μπάσσο.... )

Νομίζω ότι μεγάλο μέρος του (συνολικά και επί μέρους) φοβερού αποτελέσματος έχει να κάνει με τον ντράμμερ σας. Μου βγάζει αυτό το ωραίο συναίσθημα που λέει "μου άρεσει ο Nikko ΚΑΙ μπορώ ΚΑΙ το ευχαριστιέμαι". Φοβερή ενέργεια, καμία υπερβολή, ένα μεγάλο μπράβο για ένα φανταστικό cover ενός μοναδικού κομματιού. ΥΓ τα φώτα έδωσαν την ένεργεια που ίσως έλειπε λόγω της στατικότητας των μελών. Θα μου πεις, τι ήθελες σε τέτοιο χώρο, να τρέχουμε πάνω-κάτω;; ;D

Το καυσόξυλο λοιπόν (ΥΑΜΑΗΑ SE110ii) βρίσκεται σε φάση ανακασκευής. Προ δεκαετιών είχε γίνει η πρώτη απόπειρα βαφής στο γνωστό στυλ. Για τότε, καλά τα είχαμε πάει: από μία βαρετή μαύρη είχαμε φτάσει σε μία περίεργη κόκκινη. Με αφορμή κάποιες αλλαγές στα ηλεκτρικά έγιναν οι εξής τροποποιήσεις: 1.Κατάργηση θέσης επιπρόσθετου μεσαίου μαγνήτη. Αυτός είχε μπει παλιά, με σκάψιμο του σκάφους. Στο συγκεκριμένο σημείο έγινε μεγάλη χειροτεχνία για να κλείσει η τρύπα. Ατλακόκ, ξύλα χειροτεχνίας, ακρυλικός στόκος ( ! ) και άπειρο τρίψιμο. Όλα οκ τελικά (και μετά από δύο μήνες οι στόκοι έχουν τραβήξει και δεν είδα ιδιαίτερο πρόβλημα). 2. Κατάργηση επιλογέων on-off που είχαν μπει μαζί με τον έξτρα μαγνήτη. 3.Αλλαγή ποτενσιόμετρου (το παλαιό κρακάριζε και δούλευε μόνο στο 10./10) 4. Αλλαγή jack input με σκάψιμο για τοποθέτηση strat-like jack plate. Και βέβαια νέο βάψιμο, με σπρέι χρωματοπωλείου. Μαύρο / Μάσκες / Άσπρο / Βερνίκι (για σφράγισμα της δουλειάς) / Μάσκες / Κόκκινο. Μπήκα στον πειρασμό να την αφήσω ασπρόμαυρη αλλά ευτυχώς δεν τεμπέλιασα. Το pattern είναι loosely based που λένε, ακολουθούσα την πραγματική όπου αυτό ήταν δυνατό και όπου … μου άρεσε! Τώρα μένει η τελική συναρμολόγηση. Έχει τριφτεί και το headstock (που πλέον είναι άβαφο και έχει σχήμα περίιιιπου σαν strat). Τελικές φωτό θα έχετε στην ολοκλήρωση. Και από ήχο; Who cares? Αν δεν, θα την καρφώσω στον τοίχο…. ! ΥΓ δεν θα έχει F.R. όπως δεν είχε και η κανονική κατά το πρώτο διάστημα της κόκκινης περιόδου της. Βασικά όμως δεν θα έχει λόγω κόστους και έλλειψης γνώσης. Άσε που δεν αξίζει η επένδυση πάνω στο καυσόξυλο...

Εσύ και ο EVH - μία από τα ίδια. Προσωπικά όταν έριξα το gauge μου σε 9άρες ένιωσα (α) ότι είμαι 20% καλύτερος από ό,τι πίστευα (β) ότι ανέπνευσε το όργανο, μαλάκωσε, έως και ψιλοκελάηδησε!

Μας γειώνει λοιπόν η γείωση του ρεύματος του ενισχυτή και το καλώδιο στο Clamp βοηθά ώστε να μην μένουν φορτία στον παίκτη ο οποίος και αυτός είναι γειωμένος. Κάπου είχα διαβάσει ότι κάποτε η κιθάρα είχε "τινάξει" τον Δημήτρη Σταρόβα!

Ας πω και γω την ιδέα μου και πείτε μου πόσο εντός ή εκτός είμαι: Οι μαγνήτες στέλνουν στο volume (η πιο απλή διάταξη έστω), δύο καλώδια, ένα σήματος και ένα γείωσης. Το Volume βγάζει το σήμα στην έξοδο, η οποία έχει και αυτή γείωση (δεύτερο καλώδιο προς το volume). To Volume γειώνεται το ίδιο (και έμμεσα και ό,τι υπάρχει γειωμένο πάνω του) μέσω ενός καλωδίου που πάει στο Clamp. Αυτό όμως έχει τα μεταλλικά ελατήρια που πάνε στη γέφυρα στην οποία πατάνε οι χορδές και εκεί τα χέρια μας οπότε τελικά μόλις πιάνουμε την κιθάρα-χορδές σταματά το (πολύ) hum.

Όταν λες ότι άλλαξες χορδές (βλέπω είναι απογευματινό το ποστ) μάλλον εννοείς ότι άλλαξες τις πρωινές και έβαλες τις μεσημεριανές, σωστά; ;D Ωραίο το κομμάτι, όπως κάθε κομμάτι που δημιουργεί ατμόσφαιρα - και άρα σε ταξιδεύει. Ξέρεις, κάποια κομμάτια είναι ωραία γιατί είναι πολύ δυνατά συνθετικά. Άλλα πάλι είναι ωραία γιατί.... απλά είναι όπως είναι και ακούγονται κάπως. Έχουν και αυτά την αξία τους - ειδικά στη γενική ποπ-ροκ-κλπ κλπ μουσική όπου μετράει η συνολική ηχητική εικόνα. Μα τι κάθομαι και γράφω απογευματιάτικα; Τέτοιες αναλύσεις δεν κάνει ούτε ο cos_dr! .... ;D Ωραίο είναι!

Οι κιθάρες είναι ξεσηκωτικές, και ριφφ και σόλα. Η φωνή είναι πολύ καλή, κάτι που δύσκολα συναναντάμε στην ελληνική ηλεκτρική - και ειδικά αγγλόφωνη - σκηνή. Άντε να πω και αυτό και ας ακουστεί υπερβολικό: Η γενική πρώτη εντύπωση του κομματιού όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το πρώτο λεπτό ακρόασης είναι η εξής: αν ήταν λίγο πιο γρήγορο και λίγο πιο επιθετικά παιγμένο θα έλεγα ότι ακούω S.R.V. !!!!

Περίεργα και πολλά ηχοχρώματα, εντελώς έξω από την αισθητική μου - αυτό δεν είναι καλό, είναι σίγουρα όμως ενδιαφέρον. Στον ίδιο καμβά συνέθεσαν ένα fuzzy ηχο-τοπίο το οποίο με παρέσυρε ονειρικά. Θα μπορούσε να ήταν soundtrack ταινίας αλλά ακόμη δεν έχω βρει το ύφος και την υπόθεση. Η αρμονία στο αρχικό riff είναι τελείως γιούχου, θα έλεγα ότι εκεί ήταν που τσίμπησα και ήθελα να το ακούσω όλο. Hint: η τυπική αλλαγή 1η μινόρε προς 4η ματζόρε... προδίδει ηλικίες.... ;D

Κατ' εμέ, μέγιστος τυμπανοτιτάνας. Απολαμβάνω τον τρόπο με τον οποίο "κοπανάει" ώστε να είναι ροκ ενώ στο βάθος παραμένει πρώτα και πάνω απ' όλα Μουσικός (και όχι ξερός ντράμμερ). Και κάτι πολύ εϊτίλα.... Παραγωγή Phil Collins (με Daryl Stuermer στις κιθάρες κλασικά...) και βέβαια PC στα τύμπανα (φαίνεται και από το gated reverb στο snare που από μόνο του φωνάζει για 80s !!!! ) :

Είναι δύσκολο για τον αρχάριο να αντιληφθεί το λάθος στο μέτρημα την στιγμή που το κάνει γιατί είναι εστιασμένος στα δάχτυλα, τις νότες κλπ κλπ. Ως ακροατής όμως θα πρέπει να μπορεί να εστιάσει καλύτερα στο πρόβλημα, Ηχογράφησέ τον να παίζει το riff πάνω από μετρονόμο ή backing track. Κάνε το ίδιο με εσένα στην κιθάρα. Ακούστε μαζί ως ακροατές τα δύο δείγματα. Αν και έτσι δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά τότε...

Σρεντ και στολίδια και ΓΟΥΑΜΙ μπαρ τριξ (tricks) είναι ένας καλός λόγος για να έχει κάποιος Σρατ με lock tremolo ;) BTW, αυτό που στα μισά της φράσης σουιτσάρει ο παίκτης (όχι μόνο ο αγαπητός sotiroubas αλλά η πλειονότητα) από neck σε bridge είναι λίγο... κάπως ;D ( και νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι μέσα τους όλοι ο χαρντ φεντεράδες κρύβουν έναν μικρό Richie Blackmore! )

5% Yanni + 5% Vangelis + 5% Hans Zimmer + 5% Mike Oldfield + 80% Μοναδική Λάμψη κάτσε να κάνω τη σούμα.... εεεε, 100% road2obliviion. Εύγε.

Ό,τι πιο άμεσο, δροσερό και ταυτόχρονα επιθετικό έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Για να το πω πολύ απλά, περιμένω την στιγμή που θα μπορέσω να σας ακούσω κάπου live. Συγχαρητήρια, δηλώνω ενθουσιασμένος!

Πάντα μου άρεσε ότι μαζί με τον (γενικώς επικό) μέταλ ήχο του (είναι και η ρημάδα η eightήλα και το Somewhere In Time...) άκουγα στα σόλα του πρώτα και πάνω απ' όλα μουσική και όχι φλύαρες φράσεις εντυπωσιασμού.

Με τυχαία σειρά: 1. Ακούραστος. Fade out και.... συνεχίζει. Ντούρασελ λέμε. 2. Μου αρέσουν πολύ ΚΑΙ οι μελωδικές φράσεις. Ακούω μουσική (και όχι μόνο μπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλμπλρδλμπρδλ, σρέντιν΄ , όπου και κει βέβαια είσαι απόλαυση). 3. Το μόνο που μου λείπει είναι λίγο παραπάνω.... μαλλί. 4. Είναι φανερή η επιρροή σου στον J.S. ;D Σε κάποιες φάσεις ένιωθα λες και ακούω ακυκλοφόρητο bonus track του The Extremist LP !

Batio = ΙΜΗΟ o ορισμός του Shredder (με την όχι καλή έννοια που καταντά να έχει ο όρος). Τα βήματα του νέου κιθαριστή - YouViewer: 1. Batio 2... (τίποτα, καμία απόπειρα στην κιθάρα. Συνεχίζει και βλέπει Batio) 3. Gilmour (τον βρήκε τυχαία, μέσω διαδρομής τύπου Batio - picking - what guitar neck for fast picking - maple neck - fender - Gilmour ή κάπως έτσι) 4. ( άνετος, πάει να παίξει τα "ευκολάκια" του Gilmour) 5. ( έλα ρε, αν και εύκολα, εντούτοις... δεν! ) 6. - Ποιος Batio ρε μαν; Μπορείς να παίξεις Gilmour ; και μετά αλλάζει η κοσμοθεωρία του νέου κιθαριστή. Παρόλα αυτά του μένει η ζήλια (και ο καημός) γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα γίνει τόσο γρήγορος. Και μετά έρχεται ο SF και τον ξεαγχώνει. Game over, νικήσαμε τον Batio ! ;D

80s, γυμνάσιο, όλοι ακούνε διάφορα, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο οι VH είναι ξένη λέξη. Βέβαια το Jump το ξέρουν όλοι αλλά από κει και πέρα τίποτα. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι άκουγα βαρύ ήχο που όμως δεν ήταν "μέταλ", ούτε καν "χαρντ". Ίσως γιατί ο Έντυ δεν παίζει με τον τυπικό τρόπο των σκληρών, κβαντισμένων riffs συν το ότι δεν ξέρεις από που θα σου έρθουν τα "στολίδια" (αρμονικές, dives κλπ κλπ). Περισσότερο όμως αυτό που μου άρεσε ήταν ότι άκουγα πολύ ματζόρε μέσα στα κομμάτια. Για τα σόλο δεν συζητάω. Φανταστείτε την εποχή όπου αγόραζες δίσκο ( / κασέττα ) και άκουγες το σόλο... και δεν μπορούσες να καταλάβεις καν πως γίνεται όλο αυτό που ακους... ! Ήταν ο μάγος της ηλεκτρικής. ΥΓ1 Κρυφό χαρτί: τα ψηλά φωνητικά του Μάικ Άντονυ στο μπάσσο. ΥΓ2 Α, το πιο σημαντικό: με Sammy Hagar στα φωνητικά πολύ πιο πολύ του γούστου μου. Κρίμα που τα 'σπασε με τον Έντυ αλλά όταν στη μέση μπαίνουν ΤΟΝΟΙ αλκοόλ (και ποιος ξέρει τι άλλο) οι άνθρωποι χαλάνε - δυστυχώς.

Καλύτερα δεν θα μπορούσες να το διατυπώσεις. Ειδικά αν το αυτί σου είναι καρφωμένο στα Eighties, ο ήχους του fuzz είναι απλά σαχλός. Ναι, σαν αυτόν που έβγαζε το κασετόφωνο με καρφωμένη πάνω την ηλεκτρική. Αυτό το FUZZ ποτέ δεν το χώνεψα. Μα ποτέ λέμε....... Προφανώς είναι γούστο, το οποίο διαμορφώνεται μάλλον κάπου στα χρόνια του Γυμνασίου!

Frankenstrat. Δεν αρχίζω να γράφω γιατί θα κρασάρουν οι σέρβερς, θα καούν οι δίσκοι. ;D