atreu73

Ευχαριστώ παιδιά.

Ευχαριστώ παίδες για την ακρόαση και τα σχόλια. Το τραγουδάκι το έγραψα γρήγορα και απρόσεκτα μέσα σε ένα απόγευμα. Είμαι τεμπέλης και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε αυτό παρά τις ατέλειές του.

Κι εγώ τα ίδια του λέω. Αν γίνεις κομμουνιστής θα σε αποκληρώσω. Μπαμπά, μου λέει, αν γίνω κομμουνιστής, δεν θα με νοιάζει. Νομίζεις, του λέω.

Παίζει ο γιος. Ο Αλέξανδρος. Την κιθάρα τη διάλεξε ο δάσκαλός του.

Είναι λίγο αταίριαστο σα χαμένο βήμα, λίγο ακανόνιστο σαν ρωγμή σε μνήμα. Είναι λίγο επώδυνο σαν μικρή χελώνα περπατάει στον νου, περπατάει στο σώμα. Φυσικός, σαν πληγή ανοιχτός και στη λάσπη σου, μια ζεστή αγκαλιά. Λυρικός, θυρωρός, γυαλιστερός, στο σκοτάδι σου πάρε με βαθιά· με τα σύμβολά σου τα αφανέρωτα, με τα πέλαγα σου, τα ψηλά βουνά τις βαθιές αγάπες, τη γλυκιά ζωή και τις χίλιες στάσεις πριν την κόλαση. Τις θολές ιδέες, το άγιο το νερό, την λατρεία του πόνου, την υποταγή τη λαμπρή εικόνα που έχω στον λαιμό, τη ζεστή ανάσα που με οδηγεί. Πέφτει το πανί της νύχτας συναντάω τον Θεό, με νικάει τον νικώ, με αγγίζει του μιλώ. Πέφτει το πανί της νύχτας συναντάω το θεριό, μου ανήκει το κοιτώ, το αγγίζω του μιλώ. Στη ράχη του ανεβαίνω, στη ράχη του με παίρνει και πετώ, με τ' όνειρο ζωσμένος να σβήσω να καώ. Στον ήλιο τα φτερά του, τα λέπια του αγγίζω είναι αγνό. Το όνειρο αρχίζει βουτάμε στο κενό Και εκεί, πιο ψηλά απ' τη βροχή, μπρος στη όμορφη μοίρα μου που αγκαλιάζει τη γη Ναι, πιο κοντά στη χαρά με ραμμένα τα χείλη μου κι ανοιχτή την καρδιά Ου, είμαι στο χολ Κρατάω ένα μπολ Με παίζει ένας καημός. Ου, είναι πια αργά σχόλασε η γιορτή δεν υπάρχω πια. Ντύνομαι και κατεβαίνω και στην άδεια μέρα, με τις μπούκλες στα μαλλιά σκίζω τον αέρα. Χύνομαι αργά κι οπλίζω και τα μαύρα γάντια μου τόσο μυροφόρα. Ραντεβού μου δίνω πίσω απ' τον καθρέπτη μου την μεγάλη ώρα. Θα βρεθώ, όπως λογαριάζω, σε σαράντα μίλια σαν άνοιξη να ευωδιάζω με τα χίλια φύλλα. Άνεργος, αμίλητος, αφίλητος με έμφαση στα άχρονα στα απόλυτα "δεν" Με τα μαύρα μυστικά Με τις άδειες μέρες. Να καλπάζω σ' υψηλής ανάλυσης περβόλια με τις μπούκλες στα μαλλιά με τις χίλιες σφαίρες με τις μπούκλες στα μαλλιά με τις άδειες μέρες Στην άκρη κάποιου ουρανού παίρνω το όνομα που μου ταιριάζει, σ' όλα η φωνή του Θεού μιλά μιλά μιλά μιλά Είναι λίγο ανόητο, κράτα λίγο ακόμα. Σκέπασε μου τον νου, σκέπασέ μου το σώμα. Μάρτυρας_11.26.25_πμ.mp3

[soundcloud]https://soundcloud.com/litosotiriou/ycnftyltuhiw[/soundcloud]

Η απάντηση φοβάμαι είναι απλή. Ποτέ δεν ήταν φορέας κοινωνικών μηνυμάτων και οι καταπιεσμένες φωνές που εξάρεις ζητούσαν εγωιστικά κι απελπισμένα να εξισωθούν με την εξουσία. Εκβίασαν την υποστήριξη καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων φωνάζοντας «fuck the police» και αμέσως μετά αναλώθηκαν σε ανούσιες κόντρες και την διαχείριση των οικονομικών τους. Αυτή δυστυχώς είναι η ιστορία της χιπ-χοπ. Μετά θα τους δούμε να παίζουν τους μπάτσους σε απογευματινές σειρές και να φωτογραφίζονται με την Μπιγιονσέ. Η κραυγή των καταπιεσμένων υψώθηκε σαν παλίρροια για μια στιγμή ως τους λόφους του Μπέβερλυ Χιλς και μετά ήσυχα υποχώρησε αφήνοντας πίσω της δυο- τρεις ακόμα βίλες, κι αυτό ήταν όλο. Από την άλλη είμαι σίγουρος πως ακόμα κι ο Auditory βρίσκει διασκεδαστικό αυτόν τον τύπο:

Ισχύει. Η καταγγελία της καταπίεσης (των μαύρων από την αστυνομία π.χ.) όμως εύκολα εκφυλίζεται στη συνέχεια σε ιστορίες για μεγάλους κώλους που ξέρουν να κουνιούνται, για το πόσα λεφτά έχει ο κάθε Κάνιε, για τις σκύλες που θέλουν ξύλο, για τις γαμάτες συμμορίες στα γκέτο. Το θλιβερότερο είναι ότι όλα αυτά είναι διαποτισμένα με έναν ναρκισσισμό που συναγωνίζεται σε μέγεθος τον κώλο της Καρντάσιαν.

Εμείς δε χάσαμε τραγουδιστή. Άγιο χάσαμε. Ωραίος ο μπανιαριζμένος Τ. παρεπιπτόντως.

Είναι βέβαια λυπηρό όπως και να το δεις αλλά εγώ νόμιζα ότι πέθανε ο άλλος από τους eagles. Εκείνος που έλεγε το χοτελ καλιφορνια. Κι αυτός βέβαια είναι μεγάλη απώλεια.

Ζωή σε λόγου μας. Να ζούμε να τον θυμόμαστε.

Λυπούμαι βαθύτατα δια τα ανείδωτα μπαζαμπούγκας, δια το ποτόν που δεν γεύτηκα, δια τον Ρακιντζή που δεν άκουσα και δια τον Τέρυ που δεν γνώρισα. Ίσως όχι τόσο για τον Ρακιντζή για να είμαστε ειλικρινείς. Εν πάση περιπτώσει, είμεθα καλά και το ίδιο ευχόμαστε και δια εσάς.