atreu73

Καλό το παίξιμο της κιθάρας αν και σκοντάφτει. Αν η ξερή φωνή είναι επιλογή πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να βγάλεις αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Οι φράσεις σου είναι κοφτές. Θα έπρεπε κάθε φράση να τελειώνει με βιμπράτο και να κρατά αρκετά τη νότα. Ενώ όλο το κομμάτι έχει σταθερό ρυθμό στο τέλος επιβραδύνεται αδικαιολόγητα για να χωρέσει ένα πιάνο με κακό παίξιμο. Η φωνή σου όταν ξεχνιέσαι είναι τρυφερή και γεμάτη ευαισθησία. Κατακλαβαίνω ότι μάλλον το κομμάτι το έβγαλες μια κι έξω τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα ταυτόχρονα. Θα έλεγα ότι πρέπει να πάρεις ένα πρόγραμμα που θα μεταμορφ

O Johnny Cash διασκευάζει το Hurt του Trent Reznor. Το κύκνειο άσμα ενός βασιλιά που έχασε στέμμα και εαυτό.

O Springsteen γράφει ένα ένα από τα πληρέστερα τραγούδια του για τη φυλακή που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Αριστουργηματική αφήγηση και μια ζωή μπλοκαρισμένης παρόρμησης σε λίγους στίχους. Και όσο κι αν γαμάνε αλύπητα οι στίχοι η μουσική είναι ακόμα καλύτερη. Στον αντίποδα από το ίδιο άλμπουμ μια σαγηνευτική ιστορία για μια παρορμητική ζωή, χωρίς διέξοδο. Μια δολοφονική μπαλάντα. Επική στην ηρεμία της.

Όταν ο Ζαμπέτας πήγε στην μπέμπα μπλανς τον "αλήτη" αυτή σούφρωσε τη μύτη της και τον ρώτησε μήπως έχει κάτι καλύτερο. Αυτός πληγώθηκε βαθύτατα. Πίστευε ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του. Τελικά το έδωσε στην θεά Μοσχολιού. Μπουζούκι και έγχορδα.

Σε αυτό που διαφέρει ο Waters από τους υπόλοιπους είναι ότι έγραψε και πολιτικά τραγούδια. Κανείς δεν υποστήριξε τις θέσεις του με τόση συνέπεια μέσα από τη μουσική όσο αυτός.

Ωραίο παίξιμο. Τα έγχορδα χρειάζονται μικρότερη φράση. Δώστους χρόνο να αναπνεύσουν και να την τελειώσουν αργά. Όχι πολλές νότες. Ωραίο μπάσιμο με τύμπανα και κορύφωση στο 1.39. Απο το 2.20 ξεκινά το πρόβλημα όπου η εισαγωγή που επιχειρείται είναι άψυχη καθώς και το σόλο με την κιθάρα που καταλήγει σε απλό γέμισμα. Τελειώνεις λίγο απότομα μα το κομμάτι σου είναι ωραίο και ταξιαδιάρικο.

I'm coming up... Yes I'm coming up.... I've got a cup of tea, I'm coming up to cheer you up. Open your curtains up, I'm going to wake you up, Regale you with tales when we were growing up, Set sail, for the United States, we got our skates on When we were younger and were dumb enough. Just out of yellow chins and buttercups, A million miles from our mothers love. Could not move quick enough. Running. Dublin See Ya. We're free yeah. This J1 Visa. Got me a job down in Tampa selling slices of pizza in a theme park We went real far together. No Phone cards. No Social med

Είναι η μοσάντ, η cia και η kgb έξω από ένα δάσος. Μέσα στο δάσος παραμονεύει ένας παλαιστίνιος. Μπαίνει η cia, χτενίζει όλο το δάσος. Τίποτα. Έρχεται η kgb, το καίει. Πουθενά. Τέλος, μπαίνει μέσα η μοσάντ. Μετά από ένα λεπτό βγαίνει με μια αρκούδα. Ναι, ναι, φωνάζει η αρκούδα με το μαχαίρι της μοσάντ στο λαιμό. Είμαι παλαιστίνιος.

Φίλε ρομπέρτο νομίζω ότι κάποια στιγμή θα γίνεις πολύ καλός τραγουδοποιός.

Αν μη τι άλλο, το κομμάτι σου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η παραγωγή είναι άρτια. Η μουσική με τις παραδοσιακές πινελιές είναι όμορφη. Εκεί που σκοντάφτει είναι στον στίχο και στην ερμηνεία. Η φωνή σου δεν πατά καλά. Δοκίμασε κάποιες μουσικές ασκήσεις και προσπάθησε να αφιερώνεις τουλάχιστον 10 λεπτά την ημέρα γι' αυτές. Δεν είσαι παράφωνος. Τα παραδοσιακά συνήθως έχουν να κάνουν όχι με το άτομο μα με το σύνολο. Αν θεωρείς ότι πρέπει να κάνεις την υπέρβαση πρέπει να το κάνεις γενναία και με σαφήνεια. Ωστόσο έχει ενδιαφέρον και είναι αυθεντικό.

Πρόκειται για την επιστροφή του Οδυσσέα και αφού έχει σφάξει τους μνηστήρες. Εκεί που είναι τρυφερός και ερωτικός με την Πηνελόπη. Κι αφού περνάνε μια ωραία νύχτα μαζί, "πρέπει" και πάλι να φύγει.