makam

Μου αρέσεις... ;D

Καλησπέρα. Επειδή τυχαίνει να έχω endorsement με την Eastman, http://www.eastmanguitars.com/portfolio/makis-ablianitis/ να σου πω πως στην Αθήνα τις φέρνει ο Αλεξ Αμπραβανέλ http://www.musicoffice.gr/ μπορείς να μιλήσεις μαζί του, όπως επίσης ξέρω ότι τις έχει-είχε ο Καγμάκης στην Εμμ. Μπενάκη. Είναι ότι καλύτερο μπορούν να αγοράσουν τα χρηματά σου σε κατασκευή-ήχο-playability- και αίσθηση, χώρια που χωρίς ενισχυτή, παίζοντας ακουστικά στο σπίτι ή μελετώντας, πατάνε κάτω όλες τις Gibson L5, Super 400 και τα σηναφή... και δεν το λέω επειδή έχω endorsement μαζί τους. Μπορείς αν θες να ρίξεις και μία ματιά στο συγκριτικό που έχω κάνει πρίν λίγο καιρό εδώ στο noiz. http://www.noiz.gr/index.php?topic=202566.0 Ελπίζω να βοήθησα...

Είχες τέτοια μοτό; Πολύ πρωτοποριακό το design των katana, κρίμα που δεν την έχεις ακόμα. Εστω για συλλεκτικούς λόγους. Βέβαια τότε (80's), η λέξη συλλογή ήταν ανύπαρκτη ή παρέπεμπε σε συλλογή γραμματοσήμων, περιοδικών και βυνιλλίων... Χάθηκαν πολλά πράγματα τότε από τη χώρα, βλέπε: παλαιά ραδιόφωνα, όργανα, μοτοσυκλέττες, αυτοκίνητα, παιγνίδια (pinballs) κλπ. Αντε να έλεγες τότε σε κάποιον, 'κράτα' το 500ράκι Fiat, το Citroen βάτραχο, το Triumph ή το BMW 2002, γιατί κάποτε θα γίνει συλλεκτικό... Σε κοίταζε με την απορία, 'τι μου λέει τώρα;;;' Πάντως κάποιες ακουστικές κιθάρες τότε, ακούγονταν κι έπαιζαν πολύ καλά. Στις ηλεκτρικές ύπήρχε συνήθως πρόβλημα με τα ηλεκτρικά, αλλά είχαν 'δικό' τους ήχο...

Δικαιολογημένη η απορία σου. Εγώ θυμάμαι ακόμα, Gerley, Maya, Hondo, Daion, Aria, ακουστικές Tama, Morris και πολλές ακόμα... Ακόμα έχω την απορία, που πήγαν τόσα Katana, DT, Tenere, Autobianchi, Celica, Yugo και άλλα που 'βρώμαγε' ό τόπος κάποτε... ???

Νάμαστε πάλι λοιπόν, για να διευκρυνίσω λίγο ακόμα την κατασκευή και αίσθηση που αφήνει το κάθε όργανο, τουλάχιστον στα δικά μου χέρια και αυτιά... Ολες οι κιθάρες του τεστ έχουν long scale necks (25,5") εκτός της Gibson L4 που έχει 24,75" και των δύο Eastman που έχουν το ενδιάμεσο μήκος των 25". Αυτό από μόνο του καθορίζει τον ήχο, αλλά και την αίσθηση στο παίξιμο, αφού αυτοί με τα μικρότερα δάκτυλα θα βολευτούν καλύτερα στις κοντύτερες ταστιέρες και το ανάποδο. Οι Eastman θα έλεγα ότι βρίσκονται ανάμεσα, αλλά μη ξεχνάμε πως έχουν 1 3/4" nut width κι επομένως η αίσθησή τους φέρνει πιο κοντά στις μεγάλες ταστιέρες. Εγώ προσωπικά προτιμώ τις μεγαλύτερες ταστιέρες και σαν αίσθηση αλλά και σαν ήχο, αφού έχουν πιο 'καλά' πρίμα και τα μπάσα τους δεν λασπώνουν. Αυτό βέβαια αφορά αυτές με τους built in humbuckers, γιατί όταν μια κιθάρα φορά floating pickup τα ψηλά έχουν καλύτερη ευκρίνεια και τα μπάσα είναι πιο σφιχτά. Η διαφορά του scale length γίνεται αρκετά αισθητή αν κάποιος παίξει π.χ μια Gibson ES 175 και μια Gibson Tal Farlow. Και οι δύο έχουν laminate κατασκευή, παρόμοιο όγκο ηχείου, ίδιους μαγνήτες αλλά ακούγονται διαφορετικά. Με την Tal Farlow σαφώς να υπερέχει. Οι κιθάρες με floaters πάλι, ακούγονται πιο 'κοντά' στον ακουστικό ήχο του οργάνου και όσο η ένταση ανεβαίνει, τόσο πλησιάζουν σε χροιά τον ήχο των humbuckers. Ετσι για να το πώ λίγο πιο απλά. Οταν οι εντάσεις μένουν χαμηλά, οι κιθάρες με built in humbuckers ακούγονται γεμάτες και γλυκά. Οταν όμως οι εντάσεις ανέβουν αρκετά, ο jazz ήχος τους χάνεται και μαζί και η ευκρίνεια. Από την άλλη οι floaters σε ψηλές εντάσεις βγάζουν αυτή τη γλύκα και αποκτούν τον απαραίτητο όγκο. Αυτός είναι και ο λόγος που ο George Benson συνήθως παίζει με floaters, αφού παίζει σχεδόν πάντα σε μεγάλες σκηνές και όχι σε clubs... Aυτά για τώρα, περιμένω τις ερωτήσεις και απορίες και επανέρχομαι με τις παρατηρήσεις για τον ακουστικό ήχο, που κι εκεί υπάρχουν εκπλήξεις...

:D :D :D ......πωλείται ενισχυτής Fender Deluxe Reverb Reissue, 300 ευρώ, ή ανταλλάσεται με υπολογιστή, αν είναι δυνατόν με προεγκατεστημένο το Amplitube ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Ωραία ιδέα, μπράβο. Και τα 2 είναι πολύ καλά, αλλά το 2ο έχει πιο 'πολύπλοκο' ήχο με πιο πολλές αρμονικές. Το βάθος του είναι πιο loosy και η νότα 'αρπάζει' πιο εύκολα, πράγμα που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τον ενισχυτή. Οχι ότι το 1ο με χαλάει... Ψηφίζω όμως το 2ο.

Ο ενισχυτής που ακούγεται είναι ένας Silverface Twin, σε χαμηλή σχετικά ένταση.

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ηλία απ'ότι καταλαβαίνω με αυτά που λές, και με εξαίρεση την D'Angelico, δείχνεις μια προτίμηση στους built in humbuckers ;) Και φυσικά πρόκειται για δύο διαφορετικές σχολές με μεγάλη διαφορά στον ήχο... Εκεί που φαίνεται πιό πολύ όμως, είναι ανάμεσα στις δύο Heritage Golden Eagle, που η μία είναι με floaters και η άλλη με built in humbucker :-\ Να υπενθυμίσω επίσης ότι όλες οι κιθάρες του τεστ είναι με solid woods, εκτός από την D'Angelico και την Heritage H550 που είναι laminated, όπου η δεύτερη 'πατάει' πάνω στην Gibson 350 και Tal Farlow. Θα επανέλθω στην πορεία με τις δικές μου εντυπώσεις και διευκρινίσεις όσον αφορά την αίσθηση, το playability αλλά και τον ακουστικό ήχο της κάθε μίας...

1.Heritage Super Eagle 2.Heritage Golden Eagle with floating pickup 3.Heritage Golden Eagle with built in humbucker 4.Heritage Sweet Sixteen with floating pickup 5.Heritage H 550 6.Eastman AR 910 CE 7.Eastman AR 805 CE 8.D'Angelico EXL1-DP 9.Hofner New President Vintage 10.Gibson L4 CES 11.Gibson L5 CES

Καλησπέρα σε όλους. Μετά από λίγο καιρό κι αφού τα video's περίμεναν στωικά στον σκληρό, έφτασε η ώρα να αναρτηθούν στο noiz για τους απανταχού φίλους των εκπληκτικών archtop κιθαρών, ή όπως συχνά αναφέρονται σαν Jazz κιθάρες. Η προσπάθεια καταγραφής έλαβε χώρα στο studio, με καθ'όλα ελεγχόμενες συνθήκες και το session ολοκληρώθηκε σ'ένα απόγευμα. Ολες οι κιθάρες φόραγαν 12άρες φλατ χορδές, χρησιμοποιήθηκε η ίδια πέννα και τα settings του ενισχυτή παρέμειναν τα ίδια. Προσπάθησα επίσης να παίξω το ίδιο κομμάτι σε όλες τις κιθάρες, με περάσματα ακκόρντων αλλά και σόλο γραμμές σε μια σχετικά μεγάλη περιοχή της ταστιέρας. Κάποια περάσματα ίσως ν'ακούγονται κάπως βιαστικά, αλλά πίεζε ο χρόνος μιάς και είχα μπροστά μου όχι μία, όχι δύο, αλλά έντεκα διαφορετικές jazz κιθάρες και έπρεπε να προλάβω... Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα είναι οπτικοακουστικό αφού έχουμε και εικόνα, να επισημάνω όμως ότι ο ήχος δεν είναι αυτός της κάμερας, αλλά έχει περάσει από το μικρόφωνο στο Sonar, μέσω ενός προενισχυτή της Focusrite. Το δε σήμα δεν έχει υποστεί καμμία επεξεργασία και το λίγο reverb που ακούγεται προέρχεται από τον ενισχυτή. Σε όλες τις κιθάρες 'οπως είναι φυσικό, ακούγεται ο neck μαγνήτης και τα ρυθμιστικά τους, volume και tone είναι full ανοικτά. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς οι περισσότερες κιθάρες του τεστ λόγω κόστους είναι απαγορευτικές για τους περισσότερους, κάτι που ενμέσω της κρίσης το κάνει ακόμα πιο δύσκολο, αλλά πιστεύω είναι μια μεγάλη ευκαιρία στους θιασώτες του jazz ήχου να έχουν μπροστά τους σε μια κοινή παρουσίαση 11 τέτοια εκπληκτικά όργανα. Ολες οι κιθάρες κοστίζουν πάνω από χίλια ευρώ και μάλιστα μερικές, ξεπερνούν το 5χίλιαρο. Ισως στο μέλλον να καταφέρω να κάνω ένα παρόμοιο τεστ με jazz κιθάρες που η τιμή τους να μην ξεπερνά τα 1000 ευρώ και υπάρχουν αρκετές και καλές από δαύτες... Να ευχαριστήσω επίσης τους μαθητές μου Γιάννη και Λεωνίδα για την βοήθειά τους στην ολοκλήρωση του project. Αυτά για την ώρα, περιμένω τα σχόλιά σας και τις προτιμήσεις σας...

Πολύ κρίμα :'( Γνώριζα τον Μάρκο. Εκπληκτικός άνθρωπος και μουσικός. Δεν θα ξεχάσω τα σεμινάρια που μας έκανε τότε στου 'Μπαράκου'...

Κρίμα, έφυγε νεώτατος... Επαναπροσδιόρισε τον ήχο της soul-groovy κιθάρας πριν από καμμιά 15αριά χρόνια. Εμαθε κανείς πως συνέβη; ατύχημα, ασθένεια;

Συμφωνώ με τον alter πιο πάνω. Αυτές οι κιθάρες με αυτόν τον ήχο φτιάχτηκαν, ηχογράφησαν και έμειναν, με όλα τα καλά και κακά που έχουν' και strat χωρίς 'αλητεία' δεν είναι strat... Αν κάτι δεν σου πάει απ'την αρχή, δεν νομίζω πως το συνηθίζεις όσο κι αν το προσπαθήσεις. Ολα τα παραπάνω, αν θες τον κλασσικό strat ήχο, γιατί αν ψάχνεις κάτι άλλο, αξίζει η αναζήτηση αλλά θέλει πολύ υπομονή και τύχη... Καλές Γιορτές σε όλους.

Ναι, το γνωρίζω πως έχουν δουλέψει και σαν μουσικοί, παρ'όλα αυτά δεν τους λες επαγγελματίες μουσικούς. Στη συνείδηση του κόσμου παραμένουν και είναι ερασιτέχνες μουσικοί, πετυχημένοι όμως στο επάγγελμά τους, που είναι κατασκευαστής επίπλων και ηθοποιός αντίστοιχα...

Καλημέρα σε όλους. Στα πλαίσια μιας έρευνας για τους ερασιτέχνες μουσικούς του τόπου μας, θα ήθελα τη βοήθειά σας για ονόματα προσωπικοτήτων της Ελλάδας, ανθρώπους καταξιωμένους στο επάγγελμα ή την επιστήμη τους και γι'αυτό γνωστοί στο ευρύτερο κοινό, που όμως έχουν το μικρόβιο και το μεράκι της μουσικής, είτε παίζοντας κάποιο όργανο, είτε τραγουδώντας σε κάποια μπάντα ή κομπανία. Για να κάνω την αρχή, ν'αναφέρω κάποιους όπως: Χρήστος Κυριαζής Χουάν Ραμόν Ρότσα, Αντώνης Ραμπαούνης, Αντ. Καφετζόπουλος, Παύλος Κοντογιαννίδης, Ελντα Πανοπούλου, ο γιατρός Βαγγέλης Μελετέας που είναι και συλλέκτης κιθάρων και άλλοι πολλοί... κάθε υπόδειξη και προσθήκη είναι ευπρόσδεκτη. Καλό καλοκαίρι σε όλους!!!

Αυτά είναι... απορώ τόσο καιρό πως και δεν τον πήρε κανείς χαμπάρι;;; Στο 'All of me' βγάζω το καπέλλο πολλές φορές ::) RESPECT

??? ??? ??? Πως θα γίνει αυτό; Αφού αν ξεκουρδίζεις, μειώνεις την τάση των χορδών, άρα και τα κιλά που ασκούν πίεση στο μπράτσο, άρα η βέργα 'παίρνει' άλλη εντολή και γίνεται το έλα να δείς... Αν παίζεις με ψηλό action, κάτι γίνεται. Σε αυτούς που θέλουν πολύ χαμηλό action όμως, θα δημιουργεί πρόβλημα στα ακραία κουρδίσματα... Το επόμενο βήμα θα είναι να βάλουν και μοτεράκι στο παξιμάδι της βέργας, να αυτορυθμίζεται κι αυτή ;D ;D ;D, αλλά μετά δεν θα πηγαίνεις για setup σε κιθαρομάστορα, αλλά σε ηλεκτρολόγο :-\ :-\ :-\

...ενοείται, θα προσπαθήσω να έρθω, να παίξω πάλι και την 335!!! :)

Δυστυχώς δεν έχω το link της εταιρείας, όμως αν το ψάξεις στο internet πιστεύω κάτι θα βρείς. Μίλα με Καγμάκη και guitar store που τις έχουν...

Οτι καλύτερο έχω βρεί μέχρι τώρα σε gig bag. http://www.themusicroom-online.co.uk/product_info.php/cPath/381_397_406/products_id/3867 Tις έφερνε απ'ότι θυμάμαι και ο Καγμάκης και το guitar store. Κάνε μία αναζήτηση και πάρε τους ένα τηλέφωνο...

:-[ :( :-[ :( :-[ :(

Δυστυχώς έρχονται χειρότερα, μέσα στα 'παλαβά' που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και η λογική αδυνατεί να εξηγήσει... Παραθέτω τις απόψεις του στοχαστή Κόνραντ Λόρεντς για «Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας». Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, αλλά αξίζει τον κόπο... Τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα της ανθρωπότητος Το ουσιαστικό πρόβλημα για τον Λόρεντς είναι ότι: «η ανθρώπινη γνώση για τον εξωτερικό κόσμο έχει καλπάσει πολύ πιο μπροστά από τη φυσική ικανότητα της συμπεριφοράς να προσαρμοστεί σε νέες καταστάσεις». 1) Ο υπερπληθυσμός Ο Λόρεντς δεν εστιάζει στο πληθυσμιακό πρόβλημα κάποιων χωρών (Κίνα, Ινδία κλπ), αλλά το αντιμετωπίζει ως παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο έχει διαστρεβλώσει την ανθρώπινη συμπεριφορά εν γένει. Η πιο καταστροφική έκφανση αυτού του προβλήματος είναι η υπέρμετρη αστικοποίηση. Ο συνωστισμός στις πόλεις και η αστική ανωνυμία που τον συνοδεύει «όχι μόνο οδηγεί έμμεσα σε απάνθρωπες πράξεις, που προκαλούνται από την εξάντληση και την προοδευτική εξαφάνιση των επαφών, αλλά αποτελεί την άμεση αιτία μιας ολόκληρης επιθετικής συμπεριφοράς.» Καθημερινά στις πόλεις συναντάμε τόσους πολλούς ανθρώπους, βλέπουμε τόσα πολλά πρόσωπα, που καταλήγουμε να μη δίνουμε σημασία σε κανέναν. Τις περισσότερες φορές είναι μόνο ένα εμπόδιο που στέκεται μπροστά μας στην τράπεζα, στο σούπερ-μάρκετ, στο λεωφορείο. Στο οικοδομικό τετράγωνο όπου είναι το σπίτι σας μπορεί να ζουν χίλιοι άνθρωποι. Σκεφτείτε πόσους γνωρίζετε από αυτούς και σε πόσους λέτε έστω μια καλημέρα. Αντίθετα σε ένα χωριό χιλίων κατοίκων όλοι γνωρίζονται –ακόμα και αν δεν συμπαθιούνται ιδιαίτερα. Και σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να σας βοηθήσει ο συγχωριανός σας παρά κάποιος που ζει στην παρακάτω πολυκατοικία. Κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ζωή στην πόλη είναι ό,τι καλύτερο, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί όποιος «ανεβαίνει» στην κοινωνική κλίμακα μετακομίζει προς λιγότερο πυκνοκατοικημένες περιοχές. Αν κλείσεις εκατό ποντίκια σε ένα κλουβί για δέκα αυτά θα αρχίσουν να αλληλοεξοντώνονται, ακόμα κι αν έχουν τροφή. Το ντοκυμανέρ είναι αποκαλυπτικό... 2) Η ερήμωση του περιβάλλοντος Εδώ ο Λορεντς κάνει μια γρήγορη αναφορά στην οικολογία και στην εξάρτηση του ανθρώπου από τη γήινη σφαίρα. Όμως ασχολείται περισσότερο με την ερήμωση της ψυχής του ανθρώπου, απόρροια της απομάκρυνσης του από τη φύση. Παρομοιάζει τις πόλεις με κακοήθεις όγκους, οι οποίοι αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα. Ο άνθρωπος των πόλεων αλλοτριώνεται γιατί ζει σε ένα περιβάλλον στο οποίο είναι αποκομμένος από τη φύση. «Η ομορφιά της φύσης είναι αναγκαία για την πνευματική και ηθική υγεία του ανθρώπινου όντος.» Δεν είναι τυχαίο ότι με την πρώτη ευκαιρία «εκδράμουμε στας εξοχάς», αγαλλιάζοντας στη θέαση του τοπίου, πριν επιστρέψουμε στη μιζέρια των σύγχρονων ανθρωποτροφείων, των διαμερισμάτων, και στην ασχήμια της ζωής μας, έτσι όπως την έχουμε αποδεχτεί. 3) Ο πυρετός του ανταγωνισμού «Το πιο ηλίθιο προϊόν της ειδικής εσωτερικής επιλογής είναι ο ρυθμός της εργασίας του σύγχρονου ανθρώπου», ξεκινάει το κεφάλαιο αυτό ο Λόρεντς. Το άγχος μήπως μας ξεπεράσουν οι άλλοι, το άγχος μήπως δεν καταφέρουμε να αποκτήσουμε όλα όσα «μπορούμε» να αποκτήσουμε, το άγχος μήπως αποτύχουμε, συμβάλλει στην αποστέρηση του ανθρώπου από τις βαθύτερες ιδιότητες του. Μία από αυτές είναι η σκέψη (ο στοχασμός). Οι άνθρωποι υποφέρουν από νευρική και ψυχική υπερένταση, που τους επιβάλλει ο ανταγωνισμός με τους ομοίους του. Η καθημερινότητα είναι τόσο τρομακτική, τόσο ανταγωνιστική, που δεν υπάρχει χρόνος για περισυλλογή. 4) Αισθητηριακή εντροπία Το καταναλωτικό μοντέλο ζωής, έτσι όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούμε τη συμπεριφορά του homo consumer, προωθεί την άμεση ικανοποίηση όλων των αναγκών, με έμφαση στις πλασματικές ανάγκες. Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία έχει μετουσιωθεί σε «ανάγκη» για το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου και την απαιτούμενη τηλεφωνική σύνδεση, με την οποία μπορείς να «μιλάς συνέχεια». Ο άνθρωπος πρέπει να έχει (έτσι τον έχουν πείσει) άμεσα ότι θέλει να έχει (ό,τι τον έχουν πείσει ότι θέλει να έχει). Αν του στερήσεις αυτό το «δικαίωμα» αισθάνεται μειονεκτικός. «Προκαλείται έτσι μια ανυπόμονη απαίτηση για άμεση ικανοποίηση κάθε επιθυμίας. Η λαχτάρα αυτή ευνοείται από μια κοινωνία, όπου οι παραγωγοί σπρώχνουν το κοινό προς την κατανάλωση. Και είναι εκπληκτική η διαπίστωση ότι οι καταναλωτές δεν αντιλαμβάνονται μέχρι ποιο βαθμό έγιναν σκλάβοι των ευκολιών πληρωμής του συστήματος της εξόφλησης με δόσεις.» Την ίδια στιγμή η υπερπληθώρα ερεθισμάτων και πιθανών στόχων τον οδηγεί στην αποχαύνωση. Ο καταιγισμός πληροφοριών από την τηλεόραση και το διαδίκτυο προσφέρει πολύ λιγότερα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Η δυνατότητα να αποθηκεύσεις στο σκληρό σου δίσκο όλη τη δισκογραφία του αγαπημένου σου καλλιτέχνη δεν σου εξασφαλίζει και το χρόνο για να την ακούσεις. Ο ίδιος ο άνθρωπος δεν παράγει τίποτα με τα χέρια του (πολλές φορές ούτε το φαγητό του), παρά μόνο χρήματα για να αγοράσει όσα «χρειάζεται». Και με αυτά τα αντικείμενα το συναισθηματικό δέσιμο είναι μηδενικό, αφού με την πρώτη ευκαιρία θα τα πετάξει για να αγοράσει κάτι καινούριο. «Κατασκευάστε προϊόντα που να είναι ήδη παλιά», είναι το σύνθημα των εταιριών τεχνολογίας. Δεν είναι μόνο τα αντικαταθλιπτικά που πλέον είναι πιο συνήθη από τα αντιπυρετικά. Μια ολόκληρη βιομηχανία ευεξίας έχει στηθεί στη γρήγορη και χωρίς κόπο απώθηση κάθε δυσάρεστης σκέψης. 5) Ο γενετικός μαρασμός Στα περισσότερα ζώα, και ειδικά στα πρωτεύοντα, υπάρχει ένας μηχανισμός προστασίας του είδους. Τα αρσενικά, για παράδειγμα, θα διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην αναπαραγωγή, αλλά δε θα σκοτώσουν τον αντίζηλο ούτε θα βιάσουν το θηλυκό. Τα πρωτεύοντα γνωρίζουν ότι η επιβίωση τους βασίζεται στη συνοχή της ομάδας, έτσι δεν ξεπερνάνε τα όρια –σκοτώνοντας ένα άλλο μέλος της. Στους ανθρώπους αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης και αυτοσυντήρησης έχει ατροφήσει ή μάλλον έχει υπερκεραστεί εξαιτίας της εφευρετικότητας του. Η νοημοσύνη του τον κάνει να συμπεριφέρεται πιο ηλίθια από τους λιγότερο νοήμονες «συγγενείς» του. Είναι πολύ πιο εύκολο να σκοτώσεις κάποιον εξ’ αποστάσεως παρά με τα χέρια σου. Οι δολοφονίες με στραγγαλισμό είναι εκατομμύρια φορές πιο σπάνιες από τις δολοφονίες με όπλο. Πόσο μάλλον όταν εξοντώνεις τον άλλον οικονομικά, όχι μόνο χωρίς να τον αγγίζεις, αλλά χωρίς να τον γνωρίζεις. Κάποιοι θα πουν ότι πάντα ο άνθρωπος ήταν λύκος για το συνάνθρωπο του, όμως δεν είναι λύση να αποδεχόμαστε την εγκληματική συμπεριφορά ως ιστορική αναγκαιότητα. 6) Η ρήξη με την παράδοση Εδώ κάποιοι, ιδιαίτερα οι νεότεροι, θα παραξενευτούν. Έχουμε ταυτίσει την παράδοση με τη συντηρητικότητα, και θεωρούμε ότι κάθετι καινοτόμο/επαναστατικό πρέπει να είναι απαλλαγμένο από τις «παλιές ιδέες». Αυτό είναι λάθος. Ο μόνος τρόπος για να «ξεκινήσουμε από την αρχή» είναι να επιστρέψουμε στα σπήλαια και να προσπαθούμε να ανάψουμε φωτιά τρίβοντας ξύλα. Δεν μπορούμε να δούμε παραπέρα αν δεν πατήσουμε στους ώμους γιγάντων. «Όποιος αρνείται συστηματικά κάθε αξία της σοφίας των παλαιότερων και κάθε έννοια της παράδοσης, υποπίπτει στο σοβαρό σφάλμα να πιστέψει ότι η επιστήμη είναι ικανή να δημιουργήσει από το μηδέν, και μόνο με τη λογική, έναν πλήρη πολιτισμό, με όλα όσα περιλαμβάνει.» Ως ζώα και ως άνθρωποι είμαστε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης και της πολιτιστικής εξέλιξης. Μέρος της πολιτιστικής συνέχειας είναι η γλώσσα κάθε λαού και οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η θρησκεία (ακόμα κι αν είσαι άθρησκος), η ιστορία, οι μύθοι, η μαγειρική, η μουσική, οι δεισιδαιμονίες και οι ενδυμασίες. Διαγράφοντας το παρελθόν χάνουμε την ουσία του παρόντος, αφού ένας άνθρωπος χωρίς ρίζες δεν είναι τίποτα άλλο από έρμαιο των εκάστοτε εξωτερικών πιέσεων και καταστάσεων. Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, όπου όλοι οι άνθρωποι αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς νεόδμητα, τα οποία δεν έχουν καμία αναφορά και καμία σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε λαού, δεν δημιουργεί «πολίτες του κόσμου», αλλά ομοιόμορφα –και εύκολα στο χειρισμό- όντα. 7) Η υποταγή στο δόγμα Ο άνθρωπος, δυστυχώς, έχει έμφυτη ροπή στο δογματισμό. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί είναι πιο εύκολο να αποδεχτείς άκριτα τις προκατασκευασμένες ιδέες παρά να τις αξιολογήσεις. Το να ζητωκραυγάζεις και να καταδικάζεις απαιτεί μικρότερη νοητική προσπάθεια από το να σκέφτεσαι. Δεύτερον, γιατί οι άνθρωποι –όπως όλα τα ζώα- έχουμε ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες. Ο άνθρωπος, μετά από χιλιάδες χρόνια θρησκευτικής κατήχησης, πιστεύει ότι κατέχει –μόνος αυτός ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα- δύο ειδικά, αποκλειστικά ανθρώπινα, χαρακτηριστικά: Ψυχή και ελευθερία επιλογής. Το πρώτο, η ψυχή, είναι θέμα πίστης και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη ή την έλλειψη θεού με τη λογική δεν έχουν καταλάβει τίποτα για τη φύση του ανθρώπου –πόσο μάλλον για τη φύση του θεού. Το δεύτερο, η ελευθερία επιλογής, είναι ένα από τα δυσκολότερα φιλοσοφικά-θεολογικά-επιστημονικά ζητήματα: Οι αποφάσεις μας και οι πεποιθήσεις μας διαμορφώνουν τις καταστάσεις ή μήπως οι καταστάσεις μας διαμορφώνουν; Συνήθως η αποδοχή της «γραμμής» ενός δόγματος έρχεται μετά την είσοδο σε αυτό, αν και υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας προδιαθέτουν να αποδεχτούμε ένα δόγμα και όχι το αντίθετο ή κάποιο παρόμοιο. Ένας έφηβος, για παράδειγμα, θα ενταχτεί σε μια ναζιστική οργάνωση για λόγους που δεν σχετίζονται με τη ναζιστική ιδεολογία, ίσως επειδή του αρέσουν τα μαύρα ρούχα και η παραφιλολογία της βίας ή επειδή θέλει να έρθει σε αντίθεση με τους γονείς του. Μέσα στην ομάδα θα ενστερνιστεί το δόγμα και θα αρχίσει να σκέφτεται, να μιλάει, να συμπεριφέρεται όπως οι αυθεντίες, τα πρότυπα της ομάδας. Αυτό ισχύει για κάθε κομματική οργάνωση, θρησκευτική ομάδα ή επιστημονική κοινότητα. Ο κομμουνιστής θα χρησιμοποιεί τους όρους του διαλεκτικού υλισμού, ο Μάρτυρας του Ιεχωβά θα μοιράζει φυλλάδια και ο ψυχίατρος θα χλευάζει τους ψυχολόγους. Όλοι πιστεύουν ότι πράττουν ελεύθερα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η «ελευθερία» τους είναι δογματική. Όποιος άνθρωπος θα αντιταχτεί ή θα προσπαθήσει να μην απορροφηθεί από το σύγχρονο τρόπο ζωής θεωρείται γραφικός ή άρρωστος ή επικίνδυνος. Τι θα σκεφτόσασταν για έναν άνθρωπο ο οποίος καλλιεργεί την τροφή του, κατασκευάζει τα έπιπλα του σπιτιού του (το οποίο ίσως και να έχει κτίσει μόνος) και ζει χωρίς τηλεόραση, τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα; Πιθανότατα ότι είναι ανισόρροπος. Τουλάχιστον απροσάρμοστος, αφού έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα της σύγχρονης ζωής. 8) Τα πυρηνικά όπλα «Η απειλή αυτή», γράφει, «είναι ευκολότερο να αποτραπεί. Φτάνει να μην κατασκευάσουμε (τη βόμβα) ή να μην την ρίξουμε. Αν λάβουμε όμως υπόψη την απίστευτη συλλογική βλακεία της ανθρωπότητας, τότε καταλαβαίνουμε ότι ακόμα κι αυτό είναι αρκετά δύσκολο για να το πετύχουμε». Σαράντα χρόνια μετά οι άνθρωποι όχι μόνο δεν γνωρίζουν τα αίτια του, αλλά ούτε καν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο.

Κρίμα... Εύχομαι μόνο, να μη μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω για τη θεραπεία του και να μην έπεσε θύμα της κατάντιας των νοσηλευτικών ιδρυμάτων τον τελευταίο καιρό, λόγω της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας...

Δυστυχώς έφυγε αργά χθες το βράδυ ο κιθαρίστας Τίτος Καλλίρης. Η νεκρώσιμη ακολουθία θα γίνει αύριο Πέμπτη στις 16:00 στο κοιμητήριο Νέας Μάκρης.