makam

Πολύ ευχαρίστως. Οποτε θέλεις, μπορείς να ακούσεις, μετρήσεις, μελετήσεις, όποιες κιθάρες θέλεις από τις δικές μου...

Φοβερή η κιθάρα Νάσο και σε look και σε ήχο... Αντε, νομίζω ήρθε η ώρα για full hollow και μάλιστα με solid ξύλα, στο στυλ της L5.... αφού 'το έχεις'!!!

Κρίμα... Μεγάλη απώλεια για την Ελληνική μουσική. Πολύ καλός μουσικός, μεγάλος δάσκαλος και ωραίος άνθρωπος. Υπήρξε δάσκαλός μου και μετέπειτα συνεργάτης για κάμποσα χρόνια... Μήπως ξέρει κάποιος, πότε και που θα γίνει η κηδεία;

Συμφωνώ σε όσα είπε ο warwickplayer, αλλά να προσθέσω. Οσο πιο classic είναι το όργανο, τόσο λιγότερο μειώνεται η αξία του. Δεν αρκεί να γράφει επάνω απλά, Gibson ή Fender. Υπάρχουν κάποια μοντέλα Gibson και Fender του παρελθόντος που είναι στα αζήτητα. Επίσης σ'ένα πρόσφατο μοντέλο, όσο πιο καινούριο και σε καλή κατάσταση, τόσο καλύτερη τιμή μπορεί να πιάσει. Πολλές φορές η πώληση ενός οργάνου είναι και θέμα timing. Να τύχει δηλαδή τη συγκεκριμένη στιγμή που εσύ το πουλάς, να ενδιαφέρεται κάποιος για τον συγκεκριμένο τύπο και χρώμα, οπότε φεύγει αμέσως. ...Α, πρέπει κι ο ενδιαφερόμενος να έχει και όλα τα λεφτά, κάτι που τώρα με την οικ. κρίση σπανίζει...

Γιά τα γούστα μου. Στον bridge μαγνήτη μου άρεσε περισσότερο η 3η... Στον neck η 2η, νομίζω η δεύτερη ακούγεται πιό γεμάτα και γλυκά... Στην ηχογράφηση του bridge, κάτι δεν πάει καλά με το κούρδισμα της 2ης... Νομίζω θα έπρεπε να έχουν παιχτεί ακριβώς οι ίδιες φράσεις από κιθάρα σε κιθάρα, για να έχει αντικειμενικότητα το τεστ. Ετσι που έγινε, με τη διαφορά που υπάρχει από περιοχή σε περιοχή, δεν μπορούν να βγούν νομίζω σωστά συμπεράσματα...

Ρίξε μια ματιά εδώ http://www.noiz.gr/index.php?topic=158742.0 ...και εδώ http://www.noiz.gr/index.php?topic=166355.0 πιστεύω θα βρείς αρκετές πληροφορίες για πολλά σκάφη που υπάρχουν στην αγορά.

Νάσο, τι βλέπω εδώ;;; Δεν ήξερα ότι είχες κολλήσει το 'μικρόβιο' της κατασκευής. Το έχεις προχωρίσει πολύ το πράγμα, συγχαρητήρια. Εύχομαι καλή επιτυχία στο εγχείρημα.... (άντε και η επόμενη να' ναι full hollow)

Καταπληκτική. Με συγκίνησε τόσο, που έφερα όλη την οικογένεια να την δεί... για να πέσουν κι άλλα σαγόνια. :o :o :o :o :o :o

Τον Deluxe 112 plus τον έχω από τότε που βγήκε και τον χρησιμοποιώ πολύ συχνά, για jazz-blues gigs. Είναι πολύ καλός ενισχυτής με αυτό το fender ηχόχρωμα που μου αρέσει, πολύ δυνατός και πολύ ελαφρύς για κουβάλημα από 'δω κι απο' κεί. Δεν τον αποχωρίζομαι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η fender έκανε αργότερα μία προσπάθεια με την σειρά Deluxe DSP, που ήταν κατώτερη ποιοτικά, είχαν πιό rock προσανατολισμό, αλλά έχασαν και τον fender χαρακτήρα τους. Αν σ'ενδιαφέρουν πρωτίστως τα καθαρά, σε κάτι ελαφρύ που δεν σπάει δεν χαλάει, είναι καλή αγορά και θα τον βρείς πιστεύω γύρω στα 250 ευρώ...

Πράγματι, μόνο ο Lonestar μοιάζει στα καθαρά με παλιό Fender. Οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένου και του Mark 3,4,5 έχουν αρκετά μεσαία που τους πάει αλλού και δεν μοιάζουν με Fender όσο κι αν παίξεις με το eq... Αν ήθελες ήχο vintage Fender, με τα χρήματα που θα έδωσες για τον boogie, έπαιρνες παλιό και καλό silverface twin, και με τα ρέστα έναν super ή bassman.

...τόση κουβέντα για την ταστιέρα της Gibson; Eδώ άλλοι 'καταξιωμένοι' κατασκευαστές χρησιμοποιούν συνθετικά υλικά στις ταστιέρες εδώ και χρόνια και δεν έγινε τόσο ντόρος. Κανείς δεν ενοχλήθηκε όμως από το flat profile σε καπάκι και πλάτη της συγκεκριμένης κιθάρας. Εγώ εκεί θα στεκόμουν πιό πολύ, μιάς και αυτό το χαρακτηριστικό, την καθιστά από άποψη γεωμετρίας, εργονομίας και ήχου, τελείως διαφορετικό όργανο, που απέχει αρκετά από μία παραδοσιακή semi archtop.

H Gibson είναι Gibson... όπως και να το κάνουμε, έχει καλύτερη τιμή μεταπώλησης, άμα δεν σου κάτσει και έχει πιό ποιοτικά μέρη επάνω της. Η Eastman είναι πιο resonant όργανο, με μασίφ ξύλα και πιό καλή δουλειά από όλες όσες αναφέρθηκαν. Οι Ibanez και οι Epiphone είναι αξιοπρεπή όργανα για τα λεφτά τους, μάλιστα πριν απο μερικές ημέρες είχα δει στις αγγελίες του noiz μια Ibanez AS 103 (η πιο καλή σειρά με σκληρή θήκη) με περίπου 600 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Το ιδανικό σε τέτοια όργανα είναι να τα παίξεις και ν'αποφασίσεις, αλλά.....

Ρίξε μια ματιά και στα κιτ καχόν που πουλάει ο Thomann. Είναι σε χαμηλή τιμή και 'επώνυμα', οπότε υπάρχει κάποια εγγύηση στο να 'πετύχει', άσε που μπορείς να το αντιγράψεις εκ του ασφαλούς και να φτιάξεις μετά μία δική σου παραλλαγή. http://www.thomann.de/gr/schlagwerk_cba_1_my_cajon_bausatz.htm http://www.thomann.de/gr/schlagwerk_cba_2_my_cajon_bausatz.htm

Η Epiphone Emperor II και η Ibanez AF 95 που ανέφερες, είναι αξιοπρεπέστατα όργανα στον ίδιο προσανατολισμό. Απο' κει και πέρα, είναι τι κομμάτι θα σου 'κάτσει'. Ρίξε μιά ματιά και στην παρακάτω, με floating mini humbucker (πιό λαμπερός ήχος με σφιχτά μπάσα) http://www.thomann.de/gr/hoefner_hct_j17_na.htm αλλά και στο αδελφάκι της με humbuckers. http://www.thomann.de/gr/hoefner_hctj17e2sb.htm και οι δύο καλές κατασκευές και στο budget σου. Πέρνα και μια βόλτα από Κουρμπή να δείς τις Peerless, που μπορεί να είναι λίγο ακριβώτερες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις με την κρίση... και από τον Νάκα να ρίξεις μιά ματιά στις αντίστοιχες Washburn...

Θανάση είσαι σίγουρος πως η κιθάρα σου είναι ES-135 του '67; Απ'ότι γνωρίζω δεν έβγαινε αυτό το μοντέλο τότε, αλλά πολύ αργότερα. Αν όμως λέει μέσα 135, έχεις 'το συλλεκτικό κομμάτι'....

Νικόδημε καλησπέρα και συγχαρητήρια σε σένα και στα παιδιά γι'αυτό που άκουσα. Πράγματι έτσι πρέπει να ηχογραφείται η jazz, με τους μουσικούς κοντά και στον ίδιο χώρο, σαν να παίζουν στο κλάμπ, γιατί μόνο έτσι μπορεί να καταγραφεί η ζωντάνια και η αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών. Τις παλιές καλές μέρες, αυτό ήταν το standard στην ηχογράφηση αλλά δυστυχώς στις μέρες μας λίγοι ξέρουν να το κάνουν. Βέβαια προυπόθεση είναι οι μουσικοί να είναι πρώτης γραμμής και καλά προετοιμασμένοι, γιατί τα λάθη εδώ δεν διορθώνονται με τίποτα. Εύχομαι πάντα τέτοια, καλή συνέχεια και καλή επιτυχία στη δουλειά των παιδιών...

Μπράβο πολύ ωραίο κομμάτι. Εχει μελωδία και ήχο από 'παλιό' rock (που είναι αυτό που γουστάρω) και μια μοντερνιά στα solos που το κάνει ακαταμάχητο. ;) Δεν ξέρω αν έχεις κυκλοφορήσει κάποια δουλειά σου, αλλά αν όχι, πρέπει να το κάνεις. Αυτό που παίζεις 'το έχεις' και καλό είναι αφού έχεις τη δυνατότητα να το καταγράψεις στο home studio, να το βγάλεις προς τα έξω και ότι γίνει. Εύχομαι πάντα τέτοια και καλή συνέχεια...

Οτι καλύτερο κατά τη γνώμη μου, το αριστουργηματικό solo από το Salisbury και τους Uriah Heep. Eδώ παραθέτω το δεύτερο μέρος από το κομμάτι. Οι πιό παρατηρητικοί θα προσέξουν (ακούσουν) το πάτημα του κουμπιού στο wah κάθε τόσο και λιγάκι....., από μια εποχή που αυτά θεωρούνταν ασήμαντα και αυτό που μετρούσε ήταν η ΜΟΥΣΙΚΗ. Η μαγεία ξεκινά περίπου στο 3:20...

Αν ψάχνεις για βιβλίο, το καλύτερο,πιο απλό καί πιο πλήρες κατ'εμέ είναι το: '7488 guitar chords' του Jay Arnold. Βέβαια για να μάθεις να χρησιμοποιείς τα περισσότερα από αυτά που έχει μέσα, θα χρειαστείς κι έναν καλό δάσκαλο...

Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Στην αντίθετη περίπτωση, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μετανοιώσεις. Να ξέρεις πως το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει ποτέ, κι αυτή είναι η μαγεία του. Αν δώσεις στη μουσική χρόνο, κόπο και πάθος, θ'ανταμειφθείς. Κάποια στιγμή θα σου τα γυρίσει πίσω. Ζήσε τ'όνειρό σου, όσο τρελλό κι αν είναι, κι'ας είναι και απατηλό....(όπως τραγουδούσε πρίν κάποια χρόνια κι ο μακρυμάλλης τραγουδιστής με τις φαβορίτες)

Γιατί να τ'αλλάξεις; Εχουν πάθει κάτι: Ο ενισχυτής σου είναι από τους καλύτερους solid state που έχει βγάλει η fender. Αν παίζουν καλά τ'αφήνεις, είναι αρκετά καλά μεγάφωνα, χωρίς να είναι κορυφαία.

Κρίμα για τον άνθρωπο- καλλιτέχνη- δημιουργό που χάθηκε τόσο πρόωρα. Το έργο του θα μείνει να θυμίζει και να μορφώνει... Ο Αύγουστος του Νίκου, πάντα ήταν ένα από εκείνα τα τραγούδια του που 'ζήλεψα' πολύ. Να είμαστε καλά ν'ακούμε τις μουσικές του και να τον θυμόμαστε...

Να κάνω κάποιες μικρές παρατηρήσεις στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Θυμάμαι κάποια χρόνια πρίν, όταν είχα ανακαλύψει το band in a box, έβαζα κομμάτια του real book (το έχει ολόκληρο μέσα) σε διάφορα tempo's, από πολύ αργά μέχρι πολύ γρήγορα και όλα τα ενδιάμεσα... Αυτό που παρατήρησα ήταν πως ακόμα και στο ελεύθερο solo, υπήρχαν κάποιες ταχύτητες που το πράγμα κούμπωνε πολύ καλά, αλλά και κάποιες άλλες, που το πράγμα δεν γκρούβαρε με τίποτα, καί δεν ήταν τεχνικό το θέμα. Το ίδιο γινόταν και στις πρόβες. Το ίδιο κομμάτι 5-6 bpm πιό κάτω ή πιο πάνω, ακουγόταν διαφορετικά. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως το κάθε κομμάτι ζητάει τη δική του συγκεκριμένη περιοχή για να 'λάμψει', όπως το ίδιο συμβαίνει και στην επιλογή της τονικότητας. Κι εκεί το κάθε κομμάτι ζητάει τον τόνο του, αναλόγως βέβαια και της ενορχήστρωσης, αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα... Τώρα μέσα από όλα αυτά τα χρόνια πρόβας και ηχογράφησης με μετρονόμο ή χωρίς, οι δικές μου παρατηρήσεις σε αυτό που λέμε σωστό timing και με λίγη δόση χιούμορ: Οταν βιάζεσαι (να φύγεις γιατί άργησες) ΤΡΕΧΕΙΣ. Οταν είσαι αγχωμένος ή γενικά αγχώδης τύπος, πάλι ΤΡΕΧΕΙΣ. Αν πεινάς φάε, αν θέλεις τουαλέτα πήγαινε εγκαίρως, γιατί θα ΤΡΕΧΕΙΣ. Αν 'στην πεί' ο ηχολήπτης ή ο συνάδελφος στο studio, γείωσέ τους γιατί θα ΚΟΥΝΑΣ. Αν δεν ακούς καλά την μίξη, πάλι θα ΚΟΥΝΑΣ. Αν πιείς παραπάνω στο live, θα ΤΡΑΒΑΣ. Δυστυχώς τα παραπάνω, δεν τα αντιλαμβάνεσαι, παρά μόνο όταν ακούσεις τον εαυτό σου ηχογραφημένο και τότε θα είναι αργά...

Μήπως έχεις συνδεδεμένο το πεταλάκι του vibrato-reverb? Αν ναί, βγάλε το, και δοκίμασε να δείς αν συνεχίζονται οι θόρυβοι..

Ωραίο βίντεο και συγκινητικό... να βλέπεις να φτιάχνονται με το χέρι, τα όργανα που έγραψαν τη μισή ιστορία του rock'n'roll. Για τα σημερινά δεδομένα πάντως, αυτό θα πεί custom shop και χειροποίητο όργανο παραγωγής!!! Αχ και να'ξεραν αυτοί οι τύποι, τι αξία θα έπαιρναν αυτές οι κιθάρες αργότερα, να έβαζαν στην άκρη 5-6 απο αυτές για τα γεράματα... :-[ :'(